Κύριε διευθυντὰ
Στὴν ἔγκριτη καὶ πάντοτε ρηξικέλευθη ἐφημερίδα «Καθημερινή» της 2/3/2019 στὴ στήλη «ΑΠΟΨΗ» δημοσιεύθηκε κείμενο τοῦ ἐλλογιμωτάτου κ. Νίκου Ἀλιβιζάτου, oμ. καθηγητοὺ Συνταγματικοῦ Δικαίου Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, μὲ τὸ ὁποῖο σχολιάζει τὴν ἀπόφαση τοῦ Γ΄ Τμήματος τοῦ ΣτE 2003/2018 ἀφορώσα στὴν αἴτηση ἀκυρώσεως διοικητικῆς πράξεως ποὺ εἶχε ἐκδοθεῖ δυνάμει τοῦ Ν. 4356/2015 μὲ τὸν ὁποῖο ἐπεξετάθη καὶ στὰ λεγόμενα ὁμόφυλα «ζευγάρια» τὸ σύμφωνο συμβιώσεως!!! Ἐπιγράφει τὸν σχολιασμὸ του ὁ ἐλλογιμώτατος καὶ ἐκλεκτὸς κ. καθηγητὴς μὲ τὴν κρίση «Ὅταν τὸ ΣτΕ νουθετεῖ ἀκραίους ἱεράρχες», στοὺς ὁποίους μου «περιποιεῖ» τὴν ἰδιαιτάτη τιμὴ νὰ μὲ συγκαταλέγει καὶ συνεχίζει μὲ τὸ ἐρώτημα «Μποροῦν οἱ κληρικοὶ καὶ εἰδικὰ οἱ μητροπολίτες νὰ ἀμφισβητοῦν στὰ δικαστήρια τὴ συνταγματικότητα νόμων γιὰ μείζονα κοινωνικὰ ζητήματα ὅπως ἡ ὁμοφυλοφιλία καὶ τὸ σύμφωνο συμβίωσης;». Μετὰ ἀπὸ ἕναν κατὰ τὴ γνώμη μου μετριώτατο νομικὸ σχολιασμὸ τῆς συγκεκριμένης ἀποφάσεως καταλήγει στὸ συμπέρασμα: «Ἑπομένως πάντοτε κατὰ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας οἱ προσφεύγοντες ἀφοῦ δὲν βλάπτονται ἀπὸ τὸν ἐν λόγω νόμο δὲν εἶχαν ἔννομο συμφέρον νὰ ζητοῦν τὴν κήρυξή του ὡς ἀντισυνταγματικοῦ» καὶ κατακλείει τὸ ἄρθρο του μὲ τὴν ἀξιακὴ του κρίση «Σήμερα ὕστερα ἀπὸ μία στιγμιαία παλινδρόμηση γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (ΣτΕ - Ολ. 660/2018, 926/2018) τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἐπανέρχεται στὴ φιλελεύθερη παράδοσή του καὶ ἐπιβεβαιώνει τὸν ρόλο του ὡς ἐγγυητῆ τοῦ κράτους δικαίου καὶ φύλακα τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων».
Ὁ ἀνωτέρω σχολιασμὸς τοῦ ἐλλογιμωτάτου κ. καθηγητοὺ γίνεται μὲ τὶς διόπτρες γνωστῆς ἰδεολογικῆς κατεύθυνσης, ἡ ὁποία θυσιάζει τὴν ἀντικειμενικότητα τῆς κρίσεως.
Διερωτᾶται κανεὶς πῶς ἕνας ἔμπειρος καὶ καταξιωμένος καθηγητὴς Συνταγματικοῦ Δικαίου ἀμφισβητεῖ τὴ συνταγματικὴ ἱκανότητα τῶν κληρικῶν καὶ ἰδιαίτερα τῶν μητροπολιτῶν νὰ προσφεύγουν κατὰ τῆς ἀντισυνταγματικότητας νόμων ἐνώπιόν της ἐννόμου τάξεως;
Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀμφισβητεῖ εὐθέως τὴ συνταγματικῶς κατοχυρωμένη ἰσότητα ὅλων τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ἀνεξαρτήτως θρησκευτικῆς ταυτότητος ἢ ἰδιότητος καὶ τὸ ἔννομο δικαίωμά τους νὰ προσφεύγουν στὴν ἔννομη τάξη γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τοῦ Συντάγματος ὅπως προβλέπουν τὰ ἄρθρα 4 καὶ 120, κατὰ τὴν ἄποψή τους. Βεβαίως ἡ δικανικὴ κρίση τῆς σχολιαζομένης ἀποφάσεως ὅτι τάχα δὲν εἶχαν ἔννομο συμφέρον οἱ προσφεύγοντες κληρικοί, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ γράφων, εἶναι προδήλως ἐσφαλμένη διότι ἐνώπιόν της κρίσεως τοῦ ΣτῈ προσφύγαμε ὡς πολίτες ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἀνθρώπινη ὀντολογία καὶ φυσιολογία, ἐναντιούμενοι στὴ στρέβλωση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ στὴν παράχρηση τῶν ἀνθρωπίνων σωματικῶν ὀργάνων, διότι ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν συνάπτεται μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλὰ ἀποτελεῖ τραγικὴ ψυχοπαθολογικὴ ἐκτροπὴ ποὺ ἀποτελεῖ ὕβριν κατὰ τοῦ δημιουργοῦ καὶ τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος ἡ θεσμοθέτησή της καὶ ἐπισύρει νομοτελειακῶς ψυχοσωματικὲς ἀσθένειες. Αὐτὸ ποὺ διαφεύγει τῆς κρίσεως τοῦ κ. καθηγητοὺ καὶ δυστυχῶς καὶ τῆς σχολιαζομένης ἀποφάσεως τοῦ ΣτΕ εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνθρώπινο δικαίωμα ποὺ δὲν συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὴν ὀντολογία τῆς ἀνθρώπινης φύσεως. Ἐκφεύγει ὠσαύτως τῆς κρίσεως τοῦ κ. καθηγητοῦ ὅτι οἱ ἀποφάσεις τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ 660/2018 καὶ 926/2018 ποὺ ἀφοροῦν στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἐξεδόθησαν ἐπὶ τὴ βάσει τῆς καταστρατηγήσεως ἀπὸ τὶς ἀκυρωθεῖσες ἀποφάσεις τοῦ ὑπουργείου Παιδείας τῆς συνταγματικῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητος, διότι στὴ χώρα οἱ μουσουλμάνοι, Ἑβραῖοι καὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ Ἕλληνες μαθητὲς διδάσκονται ὁμολογιακὰ τὸ μάθημα τῆς θρησκευτικῆς τους παραδοχῆς, ἐνῶ οἱ ὀρθόδοξοι μαθητὲς ὡς ἄθρησκοι κατὰ τὴ μέθοδο τοῦ θρησκευτικοῦ Γραμματισμοῦ καὶ μὲ πρόδηλη παραβίαση τῆς ΕΣΔΑ.
Τέλος, ἡ ἀναφορὰ τοῦ κ. καθηγητοὺ στὴ συμμετοχή μου ὡς μάρτυρος ὑπερασπίσεως στὴν, καταδήλως γιὰ λόγους δῆθεν πολιτικῆς ὀρθότητος, δίκη, κατὰ τοῦ Σέβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου, διαστρεβλώνει πλήρως τὴν κατάθεσή μου, τὴν ὁποία καὶ δὲν παρηκολούθησε, διότι κατ' αὐτὴν ἐπεκαλέσθην ὡς νομικός, τὴν ἔλλειψη τῆς ἀντικειμενικῆς καὶ ὑποκειμενικῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀδικήματος τῆς προκλήσεως ρατσιστικῆς βίας τοῦ ἄρ. 1 τοῦ Ν. 4285/2014 στὴ συγκεκριμένη περίπτωση, διότι ὁ νόμος ὁρίζει ὅτι ἡ πρόκληση καὶ διέγερση γιὰ νὰ στοιχειοθετεῖται τὸ ἀδίκημα, πρέπει νὰ γίνεται «κατὰ τρόπο ποὺ ἐκθέτει σὲ κίνδυνο τὴ δημόσια τάξη ἢ ἐνέχει ἀπειλὴ γιὰ τὴ ζωή, τὴν ἐλευθερία ἢ τὴ σωματικὴ ἀκεραιότητα». Τὸ ἐπίδικο κείμενο τοῦ κατηγορηθέντος γιὰ λόγους δῆθεν πολιτικῆς ὀρθότητος ἐπαναλαμβάνω, ΣΕβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου, ὁ ὁποῖος πρωτοδίκως εἶχε ἀθωωθεῖ, δὲν στοιχειοθετεῖ τὸ ἀδίκημα ἐκτὸς ἂν κάποιος μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι διὰ τοῦ πτυέλου ἢ τῆς λεκτικῆς καταφρονήσεως, συμπεριφορὲς ποὺ ἀσφαλῶς δὲν ἐπιδοκιμάζω, διακινδυνεύει η δημόσια τάξη ἢ n ζωή. Στὴ συγκεκριμένη δίκη δὲν ἐξητάζετο ἡ ἠθικὴ ἢ ἡ κοινωνικὴ διάσταση τῶν φράσεων τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμβροσίου, ἀλλὰ ἡ ποινικὴ καὶ μόνον ἀξιολόγησης τῶν καὶ ἐὰν δὶ' αὐτῶν στοιχειοθετεῖτο ἡ ἀντικειμενικὴ καὶ ὑποκειμενικὴ ὑπόστασις τοῦ ἀδικήματος. Δυστυχῶς αὐτὰ ἐκφεύγουν τοῦ σχολιασμοῦ τοῦ ἐλλογιμωτάτου κ. καθηγητοὺ καὶ δὲν θέλω νὰ πιστεύω ἐξ ἀγνοίας.
Μητροπολίτης Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 8/3/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου