Πώς έκλεισαν 400 Μοναστήρια μετά την επανάσταση του 1821

 

+Πρωτοπρ. Ἰωάννης Ρωμανίδης





(Ἀφιερωρμένο στούς λατινόφρονες-οἰκουμενιστές)



Ἀφοῦ λοιπόν ἀνιχνεύσανε οἱ Φράγκοι τήν δύναμι αὐτή τῆς Ὀρθοδοξίας, (βλέπε: εδώ καί εδώ τί ἔκαναν γιά νά τήν ἐξαφανίσουν;
Ἔθεσαν ὡς στόχο τους τήν διάλυσι τοῦ Ἡσυχασμοῦ μετά τήν ἵδρυσι τῆς Νέας Ἑλλάδας, δηλαδή μετά τήν Ἐπανάστασι τοῦ 1821, καί τό ἔργο αὐτό ἀνέλαβε ὁ Ἀδαμάντιος Κοραῆς. (σχόλιο παράγκας: τόν ὁποῖον, στά Ἑλληνικά Σχολεῖα, τόν διδάσκονται οἱ μαθητές σάν μέγα εὐεργέτη τῶν γραμμάτων καί τοῦ πολιτισμοῦ).
Αὐτός κύρυξε πόλεμο κατά τοῦ Ἡσυχασμοῦ τότε, πού στόχος καί τῶν Ρώσσων καί τῶν Εὐρωπαίων μετά τἠν Ἐπανάστασι τοῦ '21 ἦταν ἡ ἐκρίζωσις, ἡ ἐκθεμελίωσις, τοῦ Ἡσυχασμοῦ ἀπό τήν Χριστιανική Παράδοσι. Αὐτός εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐγκαινίασε τόν διωγμό ἐναντίον τοῦ Ἡσυχασμοῦ, ἐναντίον τοῦ παραδοσιακοῦ Μοναχισμοῦ, ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου καί μόνης σωστῆς θεραπείας τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι φθάσαμε σήμερα στό σημεῖο νά θεωροῦμε αὐτήν τήν Παράδοσι ὅτι εἶναι μιά παρονυχίδα, μία λεπτομέρεια, ἕνα παρελθόν φαινόμενο τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως (βλέπε οἰκουμενιστές).


πηγή:ἀπό τό βιβλίο "Πατερική Θεολογία"
Τρελογιάννης

Μυστική συνωμοσία των παγκόσμιων ελίτ ενάντια στα τρόφιμα

 

 

Εφευρίσκουν μια κρίση, ακόμα κι αν δεν υπήρχε!
Από την Arianna Gomez

Είναι σχεδόν αδιανόητο να σκεφτεί κανείς ότι ένας πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη ενάντια στην τροφή, μια απόλυτη και αναμφισβήτητη αναγκαιότητα της ζωής. Ωστόσο, εδώ είμαστε, στο χείλος αυτού που μοιάζει με μια καταστροφική ατζέντα ενάντια στην παγκόσμια επιβίωση.

Ποια είναι λοιπόν αυτή η νέα εχθρότητα ενάντια σε αυτό που μας κρατά ζωντανούς;

Πάρτε μια βαθιά ανάσα. Η γεωργία χρησιμοποιεί άζωτο, και ξαφνικά, το άζωτο είναι ο νέος ανταγωνιστής στην ιστορία της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Η αφήγηση είναι απλή: εξαλείψτε το άζωτο, σώστε τον κόσμο. Ωστόσο, στο όνομα της «διατήρησης», ολόκληρα τμήματα της παραγωγής τροφίμων μας βρίσκονται υπό πολιορκία.
Πάρτε το ρύζι, ένα βασικό τρόφιμο για το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού. Διάσημοι οργανισμοί δηλώνουν ότι «το ρύζι είναι υπεύθυνο για περίπου το 10% των παγκόσμιων εκπομπών μεθανίου», υπογραμμίζοντας την επείγουσα ανάγκη μείωσης της παραγωγής μεθανίου. Αλλά ποιες θα ήταν οι συνέπειες; Πείνα για δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Κοιτάξτε στην Ολλανδία για περισσότερες αποδείξεις. Οι ολλανδοί αγρότες, η ραχοκοκαλιά ενός ηγετικού έθνους στην εξαγωγή κρέατος και γεωργικών προϊόντων, εκδιώκονται από τη γη τους. Ένας συγκλονιστικός αριθμός αγροκτημάτων, 3.000, αναμένεται να κατασχεθούν τα επόμενα χρόνια. Οι τραγικές συνέπειες είναι εμφανείς, με περίπου 20-30 αγρότες να αυτοκτονούν τραγικά κάθε χρόνο.

Ακόμη και οι «φίλοι» μας στην Ευρώπη δεν είναι ξένοι σε αυτές τις αινιγματικές αποφάσεις. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έδωσε το πράσινο φως σε μια στρατηγική αποζημίωσης των γεωργών που έχουν σταματήσει τις δραστηριότητές τους σε ορισμένες περιοχές, με τη ρήτρα ότι δεν θα ξαναρχίσουν ποτέ τις γεωργικές τους δραστηριότητες. Οι συνέπειες είναι σαφείς: μείωση της παγκόσμιας διαθεσιμότητας τροφίμων και αναπόφευκτη άνοδος των τιμών.

Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, Η συνομιλία του με τα είδωλα

 

Θαυμαστές Διηγήσεις
23.04.2025
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Τότε τινές των αρχόντων του παλατίου είπον προς τον βασιλέα·
«Βασιλεύ Διοκλητιανέ, ο Γεώργιος, αν και εν τη φυλακή κεκλεισμένος, αναστατώνει το πλήθος και πολλούς εκ των ειδωλολατρών με τας μαγείας του έκαμε Χριστιανούς· λοιπόν η ας καταπεισθή εις τον ορισμόν σου και να ζήση ή, αν εξακολουθή να παραμένη εχθρός σου, ας θανατωθή το συντομώτερον».

Ο δε βασιλεύς ηρώτησε περί του πρακτέου τον επίτροπόν του Μαγνέντιον και εκείνος του είπε·
«Αύριον, βασιλεύ, να κάμης τελείαν ανάκρισιν εις τον ναόν του θεού Απόλλωνος».

Κατά δε την νύκτα εκείνην, ενώ ο Άγιος προσηύχετο, εκοιμήθη· και τότε βλέπει καθ’ ύπνον τον Χριστόν, όστις τον ησπάζετο και του έθετε στέφανον εις την κεφαλήν λέγων·
«Μη φοβού, Γεώργιε, αλλά θάρσει· διότι από της σήμερον αξιούσαι να βασιλεύης μετ’ εμού· λοιπόν, μη αργήσης, αλλά ταχέως ελθέ προς εμέ, ίνα απολαύσης τα ητοιμασμένα σοι αγαθά».
[…]

Ο δε παρανομώτατος βασιλεύς Διοκλητιανός, το πρωΐ, όταν εξημέρωσεν, ήλθεν εις τον ναόν του Απόλλωνος, ίνα έξωθι αυτού [έξω από αυτόν] κάμη την εξέτασιν, προσέταξε δε να φέρουν εκεί και τον Άγιον.

Τούτου δε γενομένου είπε προς αυτόν ο βασιλεύς με πολλήν ημερότητα και ταπείνωσιν·
«Δεν είναι, Γεώργιε, μεγάλη φιλανθρωπία και πολλή καλωσύνη αυτό το οποίον κάμνω εγώ, να αναμένω δηλαδή την μετάνοιάν σου και να μη σε θανατώνω; Ναι, εις την δύναμιν των μεγάλων θεών, διά την νεότητά σου και διά την ανδρείαν σου λυπούμαι να σε θανατώσω. Διότι επιθυμώ, εάν μετανοήσης, να σε τιμήσω, να σε δοξάσω και να σε κάμω συγκάθεδρον της βασιλείας μου. Ειπέ μου λοιπόν και συ την γνώμην σου· τι σκέπτεσαι»;

Ο Άγιος απεκρίθη·
«Έπρεπε, βασιλεύ, αυτήν την αγάπην, την οποίαν δεικνύεις τώρα, να την είχες δείξει πρωτύτερα, ώστε να μη με εβασάνιζες τόσον απάνθρωπα».

Ο βασιλεύς ως ήκουσε τον λόγον τούτον εχάρη και λέγει προς τον Άγιον·
«Αν θελήσης να με κάμης πατέρα σου και να μου χαρίσης την χαράν αυτήν, εγώ θέλω σε ανταμείψει με πλούσια χαρίσματα».

Απεκρίθη ο Άγιος·
«Αν ορίζης, βασιλεύ, ελθέ να εισέλθωμεν εις τον ναόν, ίνα ίδω τους θεούς σου».

Ευθύς τότε ο βασιλεύς επρόσταξε τους άρχοντάς του και όλον τον λαόν να εισέλθουν εις τον ναόν, ενώ το πλήθος από την χαράν του επολυχρόνιζον τον βασιλέα. Εισήλθον δε όλοι εις τον βωμόν και ανέμενον να ίδουν τι θέλει πράξει ο Άγιος.

Τότε ο του Χριστού Μάρτυς Γεώργιος ήγειρε την δεξιάν του χείρα προς το είδωλον του Απόλλωνος και είπε·
«Θέλεις συ, είδωλον άψυχον, να λάβης, ως θεός, από εμέ θυσίαν»;

Ομού δε με τον λόγον έκαμε και τον σταυρόν του· το δε δαιμόνιον, το οποίον κατώκει εις το είδωλον, διά φωνής, μεγάλης εβόησε·
«Δεν είμαι εγώ θεός, ούτε άλλος τις από ημάς, μόνον αυτός τον οποίον συ κηρύττεις είναι Θεός αληθινός. Ημείς είμεθα άλλοτε Άγγελοι και λόγω της υπερηφανείας μας εγίναμεν διάβολοι, από τότε δε περιπαίζομεν τους ανθρώπους από τον φθόνον μας και μας προσκυνούσιν ως θεούς».

Λέγει τότε ο Άγιος·
«Διατί λοιπόν παραμένετε τώρα εδώ, όπου παρευρίσκομαι και εγώ ο δούλος του αληθινού Θεού»;

Παρευθύς τότε με τον λόγον του Αγίου βοή και σύγχυσις και κλαυθμοί ηκούσθησαν προερχόμενοι από τα είδωλα του βωμού, καταπεσόντα δε ταύτα εις την γην συνετρίβησαν εις τεμάχια. Τότε τινές των ιερέων του ναού και άλλοι εκ του πλήθους ήρπασαν τον Άγιον από τον βωμόν και δέροντες και ωθούντες τον εξέβαλον έξω, κράζοντες προς τον βασιλέα·
«Φόνευσε αυτόν τον μιαρόν και πλάνον, φόνευσέ τον πριν κατακρημνίση και τον ναόν και σε, βασιλεύ».

Τότε η βοή από τας κραυγάς του πλήθους έφθασε μέχρι του παλατίου. Ακούσασα δε ταύτας τι βασίλισσα Αλεξάνδρα δεν ηδυνήθη πλέον να κρατή την Πίστιν της μυστικήν και ηθέλησε να την αποκαλύψη. Ευθύς λοιπόν τρέχει δρομαίως προς τον ναόν του Απόλλωνος, μη δυναμένη δε να διασχίση το πλήθος, έκραζε λέγουσα· «Ο Θεός του Γεωργίου βοήθει μοι, ότι Συ είσαι μόνος Θεός αληθινός».

Όταν δε το πλήθος ησύχασεν, εκάλεσεν ο βασιλεύς τον Άγιον και μετά πολλού θυμού του είπεν·
«Αυτή είναι η ευγλωμοσύνη σου, κακή κεφαλή; Κατ’ αυτόν τον τρόπον έμαθες να θυσιάζης εις τους θεούς;».

Ο δε Άγιος απεκρίθη· «Ναι, ανόητε βασιλεύ, έμαθα να καταφρονώ τους θεούς, οίτινες δεν ηδυνήθησαν να σώσουν τους εαυτούς των από τον αφανισμόν».

Απόσπασμα από τον «Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας», μήνας Απρίλιος, τόμος 4ος.

Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, Η συνομιλία του με τα είδωλα - Pemptousia

Το μεγαλείο του ανθρώπου

 

…Παρατήρησα κάποιο παράδοξο: Οι άνθρωποι φοβούνται να ατενίσουν ανοικτά το μεγαλείο του ανθρώπου. Να δει κάποιος το σχέδιο του Θεού για μας τους ανθρώπους φαίνεται “υπέρμετρη υπερηφάνεια”.

Να γνωρίσουμε για τον εαυτό μας ότι στην Ιδέα του Πατρός έχουμε συλληφθεί προ καταβολής κόσμου ως πλήρωμα τελειότητος, μου φαίνεται ως κάτι εντελώς απαραίτητο, για να μπορέσουμε να ζήσουμε και να ενεργήσουμε με τον οφειλόμενο τρόπο.

Υποθέτω ότι το να μειώνουμε την προαιώνια σκέψη του Δημιουργού για τον άνθρωπο δεν είναι μόνο λάθος, αλλά πραγματικά μεγάλη αμαρτία. Επειδή οι άνθρωποι δεν βλέπουν ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους ούτε στον αδελφό τους την αυθεντική και αιώνια αξία τους, γίνονται τόσο θηριωδώς κακοί στις αμοιβαίες σχέσεις τους, και τόσο εύκολα σκοτώνουν ο ένας τον άλλον.

Για πολλά χρόνια έχω στην ψυχή μου τον διχασμό: Από τη μια πλευρά είμαι γεμάτος από ενθουσιασμό και αγαθή έκπληξη μπροστά στον άνθρωπο, ενώ από την άλλη γεμίζω θλίψη και πικρή “έκπληξη” για την αγριότητα και σκληρότητα των ανθρώπων.

Και όταν προσεύχομαι για τον κόσμο, τότε πάσχω στην προσευχή, προπαντός από την επίγνωση ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν την αγάπη του Θεού, αλλά την απορρίπτουν με ισχυρογνωμοσύνη και προτιμούν το σκότος αντί του φωτός…

Τρελογιάννης

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ - ΟΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ ΤΟ ΣΦΟΥΓΓΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΡΑΚΟΝΤΟΚΤΟΝΙΑ

 

Στην Παφλαγονίαν του Πόντου τιμούσαν πολύ τον Άγιον και μάλιστα είχαν κτισθή προς τιμήν του πολλοί ναοί. Όλοι ετιμούσαν τον Άγιον τόσο ώστε κάθε οικογένεια να ονομάζη ένα από τα άρρενα παιδιά της Γεώργιον. Αυτό συνέβη και σε μια καλή και ευσεβή οικογένειαν. Εμεγάλωσε το παιδί της το οποίον ήταν φρόνιμο, ηθικό, συνετό και σε ηλικία είκοσι χρονών το κάλεσαν στον στρατόν. Στις μάχες που έγιναν εναντίον των βαρβάρων πολλοί χριστιανοί έπεσαν σε ενέδρα των βαρβάρων, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Γεώργιος, και άλλους κατέσφαξαν, άλλους εκράτησαν ως υπηρέτας και άλλους επώλησαν ως δούλους. Ο Γεώργιος έγινε υπηρέτης κάποιου αξιωματικού, ο οποίος τον εξετίμησε πολύ.

Οι γονείς του Γεωργίου για ένα ολόκληρο χρόνο επενθούσαν και έκλαιγαν απαρηγόρητοι για το χαμένο τους παιδί. Καθημερινά επήγαιναν στην εκκλησίαν και γονατιστοί παρακαλούσαν με θερμή πίστι τον θεόν να τους φανερώση τι απέγινε ο αγαπημένος τους υιός.

Και ο Γεώργιος από την εξορίαν του προσευχόταν στον Θεό να τον απαλλάξη από την σκλαβιά και να τον αξιώση να συναντηθή με τους αγαπημένους του γονείς. Επέρασε λοιπόν ένας χρόνος από τότε που εξαφανίσθηκε. Έφθασε μάλιστα και η γιορτή του Αγ. Γεωργίου, και οι γονείς που πάντα είχαν την ελπίδα ότι ο υιός τους ζη εκάλεσαν τους συγγενείς τους για δείπνον.

Ο αξιωματικός αφέντης του Γεωργίου εζήτησε πριν από τον δείπνον να του πλύνη τα πόδια και γι' αυτό ο Γεώργιος εζέσταινε νερό. Ολόκληρη την ημέρα ο Γεώργιος έκλαιγε και παρακαλούσε τον Άγ. Γεώργιον που γιόρταζε, να τον ελευθερώση και να τον οδηγήση κοντά στους γονείς του. Μόλις το νερό έβρασε και το έβαλε στην στάμνα και το ετοίμασε για τον κύριόν του, εμφανίσθηκε μπροστά του ο Άγ. Γεώργιος έφιππος σ' ένα άσπρο άλογο και ανέβασε τον νέον στο άλογο και αμέσως τον έφερε στο σπίτι του την ώρα που ευρίσκοντο όλοι οι καλεσμένοι στο τραπέζει. Έμειναν όλοι έκθαμβοι και όταν συνήλθαν ερωτούσαν τον Γεώργιον να τους πη πως βρέθηκε εκεί. Και εκείνος τους αφηγήθηκε το θαύμα με κάθε λεπτομέρεια. Και όλοι γεμάτοι χαρά, εδόξαζαν τον Θεόν και τον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον.

Υπάρχει και Βυζαντινή παράστασις του θαύματος αυτού, που έχει τον Άγιον στο άλογο και ένα νέον που κρατά την αργυράν στάμναν.

Η τρέλα αυτών που σκοτώνουν, η βλακεία αυτών που παραπλανούν

 

του Marcello Veneziani

Δύο αγόρια απαιτούν αγάπη από δύο κορίτσια που δεν θέλουν να τους τη δώσουν και έτσι τα σκοτώνουν. Ο ένας είναι ένας πρώην φίλος που δεν αποδέχεται το τέλος της σχέσης, ο άλλος είναι απλώς ένας μνηστήρας που απαιτεί πάρα πολλά. Μετά διαβάζεις την εξήγηση στις εφημερίδες και βγαίνει το συνηθισμένο ρεπορτάζ: φταίει η πατριαρχία. Για άλλη μια φορά οι μάγοι αναζητούν τη λύση έξω από το πραγματικό γήπεδο, δεν αντιμετωπίζουν τη ζωή στον αγωνιστικό χώρο της, ρίχνουν την μπάλα στις εξέδρες και στο μακρινό παρελθόν. Αν ήμασταν ιδεολόγοι και αφηρημένοι όπως αυτοί, θα έπρεπε να  αναφερθούμε  στήν συμμετρική εξήγηση: η γυναικοκτονία οφείλεται στόν φεμινισμό. Από τότε που οι γυναίκες κήρυξαν τον πόλεμο στους άνδρες, μισούν την ανδρική φιγούρα, καί το αρσενικό αντιδρά και εκδικείται. Γενική, ιδεολογική, αφηρημένη θέση που θα είχε την ίδια αληθοφάνεια με την αντίθετη, μάλιστα με ένα επιπλέον πλεονέκτημα: η πατριαρχία αναφέρεται στο παρελθόν, σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον ανάμεσά μας στη Δύση, ενώ ο φεμινισμός αναφέρεται στο παρόν, σε έναν παρόντα και μαχητικό κόσμο, τουλάχιστον ανάμεσά μας στη Δύση.

Η πραγματικότητα όμως είναι κάτι άλλο. Η πραγματικότητα λέει την τραγωδία ενός κόσμου που όσο πιο παγκόσμιος γίνεται εξωτερικά, τόσο πιο μικρός, μοναχικός, ιδιωτικός, εσωστρεφής και μη επικοινωνιακός γίνεται στην προσωπική διάσταση.

Για πολλά, για πάρα πολλά παιδιά, ακόμα και για ενήλικες, ο κόσμος περιορίζεται σε ένα μόνο άτομο, και αν αυτό το άτομο εξαφανιστεί, ο κόσμος καταρρέει, χάνεις το μυαλό σου, νιώθεις εντελώς φτωχός και μόνος και έτσι αποφασίζεις να μετατρέψεις την απόλυτη ανάγκη για αυτήν σε απόλυτη ακύρωσή της, με την έννοια ότι αυτός ο φόνος είναι επίσης αυτοκτονία. Εξάλλου, σχεδόν κανείς δεν επιζεί από τη δολοφονία του συντρόφου του αλώβητος και αμόλυντος, επίσης γιατί σε έναν μικρό κόσμο σαν τον δικό μας, αν σκοτωθεί ένα κορίτσι, ο πρώτος ύποπτος είναι ο φίλος της, ο πρώην, ο εραστής της. Δεν αργεί να τό καταλάβει. Είτε πρόκειται για έναν άγνωστο που αποπειράθηκε βιασμό, είτε είναι το πιο κοντινό της άτομο που έμεινε πίσω. Υπάρχουν πολύ λίγες παραλλαγές.

Αν ο κόσμος γύρω σου εξαφανιστεί, αν χάσεις την πραγματικότητα, τη ζωή, τις φιλίες, τους δεσμούς, την οικογένεια, μένει μόνο να κρατήσεις ζωντανή την ύπαρξη σου στον κόσμο, την εξωτερική σου σχέση με τη ζωή. Κι αν δεν προβάλλεις τη ζωή σου πέρα ​​από τον εαυτό σου, σε μια πίστη, σε έναν Θεό, σε μια ιδέα, σε μια κοινότητα, σε μια δουλειά, σε μια αποστολή, μένει μόνο να δώσεις σκοπό και προβολή στη ζωή σου. Τέτοια αγόρια δεν είναι παιδιά της πατριαρχικής κοινωνίας, αλλά ζουν στα ερείπια της πατριαρχικής κοινωνίας, μέσα σε μια εγωιστική, εγωκεντρική, εγωπαθητική κοινωνία. Δεν αναγνωρίζουν πιά την πρώτη εντολή της πατριαρχικής κοινωνίας, την υπεροχή τής αυτοκυριαρχίας στις σχέσεις και τις καταστάσεις, τη μη εξάρτηση του «ανώτερου» από τον «κατώτερο», του αρσενικού ηγέτη από την υποταγμένη γυναίκα. Οι λεγόμενοι γυναικοκτόνοι δεν είναι δυνατοί αλλά εύθραυστοι, δεν είναι ηγέτες αλλά αδύναμα κουτάβια, δεν είναι αρχηγοί πατέρες αλλά υποταγμένοι από τον εθισμό στό ναρκωτικό για τήν γυναίκα-κόσμο τους. Αν το στερηθούν αντιδρούν σαν απελπισμένοι. Είναι εύθραυστοι σαν καθρέφτες, και αν εγκαταλειφθούν, ο καθρέφτης θρυμματίζεται, η εικόνα του εαυτού τους καταρρέει, εξαφανίζεται με τον κόσμο και τα θραύσματα γίνονται μαχαίρια, σπαθιά, φονικά όπλα.

Η Επιστροφή της Άγνοιας

 του Roberto PECCHIOLI

Όσοι διαβάζουν, μελετούν, ενημερώνονται και στοχάζονται ξέρουν ότι δεν ξέρουν. Ζούν την άγνοιά τους –με την έννοια να μην έχεις επίγνωση– με δυσφορία, προσπαθώντας, όσο καλύτερα μπορούν, να διορθώσουν την κατάσταση. Φοβόμαστε ότι αυτή η στάση γίνεται όλο και λιγότερο διαδεδομένη. Διαδίδεται μια άγνοια τής άγνοιας που συνορεύει με τον λειτουργικό αναλφαβητισμό, ένα πρόβλημα από το οποίο δεν εξαιρούνται όσοι επιδεικνύουν πτυχία και διπλώματα.

Έτυχε να μιλάμε στο μπαρ με έναν γνωστό που είναι κάτοχος πτυχίου τεχνολογίας και επιστήμης. Ήθελε οπωσδήποτε να πληρώσει τον λογαριασμό για έναν καπουτσίνο και ένα κρουασάν –λιγότερο από τρία ευρώ– με πιστωτική κάρτα, αγανακτισμένος με την άρνηση του ιδιοκτήτη, αναγκασμένος να πληρώσει προμήθεια στον διαχειριστή του συστήματος. Απευθυνόμενος στον συγγραφέα, εξέφρασε τη λύπη του για την υστεροφημία όσων δεν εκτιμούν τα πλεονεκτήματα της ηλεκτρονικής πληρωμής.

Προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι κάποιοι από τους λόγους του εμπόρου ήταν βάσιμοι, επικαλούμενος τον αδικαιολόγητο πλουτισμό του χρηματοπιστωτικού συστήματος που απαιτεί, όπως ο Ghino di Tacco, ένας μεσαιωνικός ληστής, και όπως οι μαφίες, ένα ποσοστό - χρήματα προστασίας; - σε κάθε συναλλαγή.

Εξυψώσαμε την ελευθερία της ελεύθερης διάθεσης του δικού μας φυσικού χρήματος (φρικτή έκφραση) και υπογραμμίσαμε τη δύναμη παρακολούθησης, κατεύθυνσης και κοινωνικού ελέγχου του ηλεκτρονικού χρήματος, που θα γίνει νομιμοποιημένη δουλεία με την εισαγωγή του ψηφιακού ευρώ της κεντρικής τράπεζας.

Καμία αντίδραση. Ο νεαρός άνδρας δεν έδειξε σημάδια συμφωνίας ή διαφωνίας, ούτε έδειξε καμία αντίθεση στα επιχειρήματά μας. Απλώς -και δυστυχώς- δεν κατάλαβε, σε σημείο να χάσει τελείως την προσοχή. Η ουσία του θέματος δεν τον ενδιέφερε. το θέμα πρέπει να φαινόταν ασυνήθιστο, περίπλοκο ή ίσως μάταιο, ποιος ξέρει.

Έχουμε βιώσει τη δύναμη του συστήματος εξουσίας. Μία από τις πολλές μεταβάσεις που μας οδηγεί είναι προς την άγνοια, την απληροφόρηση και την αδιαφορία για την κατανόηση γεγονότων, αιτιών και αποτελεσμάτων. Έλλειψη γνώσης που τροφοδοτείται από την απεριόριστη (και νωχελική) εμπιστοσύνη στις επίσημες έννοιες, στην κυρίαρχη αφήγηση, στις συχνές ερωτήσεις, τις τυποποιημένες απαντήσεις σε προσυσκευασμένες ερωτήσεις που βρίσκονται σε ιστότοπους.

Το συμπέρασμα είναι αποθαρρυντικό: η μέση ανθρωπότητα –μορφωμένη ή μη, ελάχιστη σημασία έχει– δεν ενδιαφέρεται για την ελευθερία, παρά μόνο με τη χυδαία μορφή της απουσίας περιορισμών που περιγράφεται προφητικά από τον Τοκβίλ. Οι μάζες μισούν τη σκέψη, και ακόμη περισσότερο τον προβληματισμό.

Αν έχει πρόβλημα, απαιτεί έτοιμη, προκαθορισμένη λύση. Η εξουσία το γνωρίζει αυτό και ενεργεί αναλόγως, δημιουργώντας ψεύτικα προβλήματα στα οποία με μέλι προτείνει εξίσου ψεύτικες, στερεότυπες λύσεις. Συγκεκριμένα, αν η πληρωμή με κάρτα, η πληκτρολόγηση ενός κωδικού που ενεργοποιεί μια πρόσθεση ή αφαίρεση φαίνεται βολικό, το κάνει χωρίς να κάνει ερωτήσεις. Ακριβώς σαν να εμφανίζετε ένα πράσινο πάσο, να κρατάτε το λεγόμενο ψηφιακό πορτοφόλι στην τσέπη σας και να πιστεύετε την επίσημη έκδοση σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Ένας ευτυχισμένος σκλάβος της φαινομενικής ελευθερίας. Δέχεται με χαρά να πηγαίνει με τη ροή: είναι τόσο άνετο. Μοιάζει με χυδαιοποίηση της αρχής του ξυραφιού του Occam, που προδιαγράφει την επιλογή της απλούστερης λύσης. Δεν έχει νόημα να διαφωνούμε για τα πλεονεκτήματα: η λογική είναι κουραστική.