Σιούλης Τριαντάφυλλος: “Ο Κολλυβαδισμός του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και η επανάσταση του 1821”

Εισαγωγικά

Ο 18^ος αιώνας, κατά τον οποίο έζησε και έδρασε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, είναι ένας αιώνας πολύ σημαντικός, κομβικός θα λέγαμε, για την αφύπνιση και τον ξεσηκωμό του υπόδουλου γένους των Ορθοδόξων Ελλήνων, εθνικά-πολιτικά και πνευματικά.

Αυτό αποδεικνύεται από τη μια μεριά από τα πολλά επαναστατικά κινήματα εναντίον των Τούρκων που έχουν προηγηθεί, όπως για παράδειγμα οι εξεγέρσεις στη Θεσσαλία το 1600, η Επανάσταση του Διονυσιου του Φιλοσόφου στην Ήπειρο το 1611, αλλά και τα πνευματικά κινήματα-ρεύματα που επηρεάζουν τις πνευματικές εξελίξεις από την άλλη μεριά, όπως για παράδειγμα ο Ευρωπαϊκός και κατ’ επέκταση ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός και το Κολλυβαδικό κίνημα στο Άγιον Όρος.

Για τον Διαφωτισμό και την επιρροή που άσκησε σε όλη την Ευρώπη, δεν θα αναφερθούμε στο σημείο αυτό ειδικά.

Το κολλυβαδικό κίνημα και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Όσον αφορά στους Κολλυβάδες και το Κολλυβαδικό κίνημα του 18^ου και των αρχών του 19^ου αιώνα που ξεκίνησε από το Άγιο Όρος και εξαπλώθηκε σε όλα τα Βαλκάνια, προέκυψε ως αντίδραση στις ορθολογιστικές, θεϊστικές ή άθεες αντιλήψεις που είχαν εξαπλωθεί και στην Ανατολή μετά τον 16^ο αιώνα που άρχισαν να κυριαρχούν και στην Δύση.

Θεωρούσαν οι Κολλυβάδες πως η πίστη ως μέθοδος εμπειρική, θεραπευτική της υπάρξεως και θεώσεως – σωτηρίας και όχι ως θρησκευτική ιδεολογία, είναι αυτή που θα διαφυλάξει και θα διασώσει την αυτοσυνειδησία του υπόδουλου γένους των Ελλήνων Ορθοδόξων και θα πρέπει να στηρίζεται και να θρέφεται από την ησυχαστική πατερική παράδοση. Γι’ αυτό προσπαθούσαν να κρατήσουν όρθια την Ρωμιοσύνη του Βυζαντίου που παρόλα τα προβλήματα και τις κατακτήσεις, κρατούσε όρθια την ψυχή και το πνεύμα του, την ελληνορθόδοξη παράδοση. Για το λόγο αυτό κυρίως συγκρούστηκαν με τους ευρωπαϊστές του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, με την αθεΐα του Βολταίρου και τις ιδέες του Γαλλικού Διαφωτισμού που προσπαθούσαν να στρέψουν τους υπόδουλους ραγιάδες προς την κλασική αρχαιότητα και πρόβαλαν την κοσμική σοφία και γνώση, τον ορθό λόγο, τον άθεο ανθρωπισμό, υποτιμώντας την θεία σοφία. 

Αντιπαρατέθηκαν ακόμη οι Κολλυβάδες με τον σχολαστικισμό και ορθολογισμό της Δυτικής Αναγέννησης που απέρριπτε την εμπειρική και δοκιμασμένη μέθοδο φωτισμού και τελειώσεως των Πατέρων της Ανατολής, που έδιναν τα πρωτεία στη θεία σοφία χωρίς όμως να απορρίπτουν την κοσμική, την ανθρώπινη σοφία, υιοθετώντας την βυζαντινή σύνθεση που διέσωζε και ενίσχυε τα υγιή στοιχεία του ελληνικού πνεύματος στην υπηρεσία του θείου κηρύγματος της αγάπης, της ταπεινώσεως, της καταλλαγής που απέρρεαν από το κήρυγμα του Σταυρού. Αντιδρούσαν επομένως στην οπισθοδρόμηση προς ένα νοσηρό κλασικισμό που τοποθετεί το κτιστό πάνω από το άκτιστο, την ανθρώπινη σοφία πάνω από την θεϊκή σοφία, τα άθεα γράμματα πάνω από τα θεωτικά, όπως έλεγε ο όσιος μοναχός Χριστόφορος Παπουλάκος.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες πολιτικές και πνευματικές έζησε και έδρασε ως γνήσιος κολλυβάς και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, δίνοντας ταυτόχρονα με τον τρόπο αυτό απάντηση και στους δυτικόφρονες - ενωτικούς, χωρίς μάλιστα να μπορεί να κατηγορηθεί ως εχθρός του Λαού ή σκοταδιστής.

Είναι γνωστό πως το νεοελληνικό κράτος, καθοδηγούμενο και κηδεμονευόμενο από τη Δύση πλέον, αποκόπηκε από τις ρίζες του.

Πτυχές από την κολλυβαδική ζωή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Η Ουράνια και η γήινη Πατρίδα.

Οι Κολλυβάδες, οι πνευματικοί αυτοί άνθρωποι στους οποίους σίγουρα συγκαταριθμείται και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, είναι βέβαιο πως ακολουθούσαν τα βήματα των γερόντων τους και τα πνευματικά χνάρια των φιλοκαλικών – ησυχαστών Πατέρων, που προηγήθηκαν αυτών. Μαρτυρείται πως δίδασκαν και καθοδηγούσαν τον πιστό λαό, όπως στην περίπτωση των νεομαρτύρων, το πως θα φτάσουν στην νέκρωση του ιδίου θελήματος και στην αντικατάστασή του με το θέλημα του Χριστού, ώστε να πετύχουν την κατά δύναμιν κάθαρση του βίου τους από την αμαρτία και το φόβο, πρώτον με την τήρηση των εντολών του Χριστού και δεύτερον με την συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, με σκοπό να κατακτήσουν την Ουράνια Πατρίδα, τη Βασιλεία των Ουρανών.

Την εποχή που έδρασε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (γεννήθηκε το 1714 και μαρτύρησε το 1779) είχε να αντιμετωπίσει πάρα πολλούς πειρασμούς, εσωτερικούς-πνευματικούς αλλά και εξωτερικούς. Είχε να αντιμετωπίσει εμπόδια που είχαν να κάνουν με την αμάθεια και την άγνοια των χριστιανών, αφού αυτά νόθευαν την αυθεντική χριστιανική πίστη και ζωή. Είναι καταγεγραμμένα την εποχή αυτή γεγονότα της καθημερινότητας που μαρτυρούν του λόγου το αληθές όπως ληστείες, φόνοι, καταπιέσεις από τους κοτζαμπάσηδες, πολλές φορές χειρότερες από των Τούρκων, υποκρισία, ζηλοφθονία, ψέμα, δεισιδαιμονίες και φόβος. Ταυτόχρονα όμως εμπόδια στο έργο του συνάντησε από τους Τούρκους οι οποίοι ασκούσαν βάρβαρη και τυραννική εξουσία πάνω στους υπόδουλους και προχωρούσαν σε βίαιους ατομικούς ή και ομαδικούς εξισλαμισμούς, αλλά και τους Εβραίους, των οποίων τα συμφέροντα θίγονταν από τη διδασκαλία του Αγίου.

Διαπιστώνουμε από τις Διδαχές του και τους βιογράφους του πως ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ακολουθώντας τον κολλυβαδικό τρόπο σκέψης και ζωής, αγωνίζονταν να πετύχει πρώτα από όλα την προσωπική του κάθαρση από την αμαρτία με την τήρηση των εντολών του Κυρίου και τη νέκρωση του ιδίου θελήματος και την προσπάθεια να ταυτίσει το θέλημα του με το θέλημα του Θεού, σε σημείο που να λέει όπως ο Παύλος: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός·» (Γαλ. 2,20), έπειτα να φτάσει στο φωτισμό και στη συνέχεια με τη χάρη του Θεού στη θέωση. Γνωρίζουμε πως κατάφερε με τον τρόπο αυτό να γίνει σκεύος δεκτικό της χάριτος του Θεού, αφού όπως οι σύγχρονοί του βιογράφοι βεβαιώνουν, είχε αποκτήσει προορατικό - προφητικό χάρισμα αλλά και θαυματουργικό.

Στόχος του ήταν με τη διδασκαλία του να φωτίσει το νου των πιστών ακροατών του και να αλλάξει την ζωή τους. Ο αγνός λαός, τον οποίο οι Τούρκοι αποκαλούσαν «ζώα, κτήνη» τον ακολουθούσε, αφού κατόρθωνε να ανυψώνει τις ψυχές από τη γη στον ουρανό με το κήρυγμά του. «Όχι, δεν είσθε όντα κατώτερα…, να έχετε πίστη, να βαπτίζεσθε, να έχετε μυστηριακή ζωή με εξομολόγηση και κοινωνία, να κάνετε αγαθά έργα και τότε η ψυχή και του ταπεινότερου ανθρώπου θα λάμψει όπως ο ήλιος και θα γίνει νύμφη Χριστού», τους έλεγε.

Κυριακή Θ’ Ματθαίου: Η ολιγοπιστία του Πέτρου (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

(Ματθ. ιδ’ 22-34)

Ο Θεός μας είναι ο Νικητής. Όλες οι καλές νίκες, μόνιμες ή πρόσκαιρες, από την αρχή του χρόνου ως το τέλος της ιστορίας, ανήκουν σ’ Εκείνον. Είναι νικητής όταν αποκαθιστά την τάξη, μέσα στην αταξία που προκαλούν αμαρτωλοί άνθρωποι. Όταν οι χειρότεροι των ανθρώπων ανέρχονται στην πρώτη θέση και οι καλλίτεροι πέφτουν στην τελευταία, Εκείνος αναποδογυρίζει την αταξία και βάζει τον τελευταίο πρώτο και τον πρώτο τελευταίο. Νικά την κακία και τα τεχνάσματα των πονηρών πνευμάτων που μαίνονται εναντίον των ανθρώπων και τα διαλύει, όπως σκορπίζει ο ισχυρός άνεμος μια άσχημη δυσοσμία. Είναι νικητής σε κάθε έλλειψη: όπου υπάρχει λίγο, το αυξάνει· όπου δεν υπάρχει τίποτα, δίνει με αφθονία. Είναι νικητής στην αρρώστια και στα βάσανα. Λέει ένα μόνο λόγο κι η αρρώστια μαζί με τα βάσανα εξαφανίζονται. Οι τυφλοί βλέπουν, οι κουφοί ακούνε, οι άλαλοι μιλάνε, οι παράλυτοι σηκώνονται και περπατάνε, οι λεπροί καθαρίζονται. Είναι νικητής του θανάτου: διατάζει κι ο θάνατος ελευθερώνει το θύμα από τα σαγόνια του. Βασιλεύει στο βασίλειο των ουρανίων δυνάμεων – των αγγέλων και των αγίων – που δεν έχει τέλος. Ένα βα­σίλειο που αν συγκριθούν μαζί του τα βασίλεια αυτού του κόσμου είναι τόσο σκοτεινά και περιορισμένα, όσο ένας τάφος. Διατάζει τα στοιχεία και τα όντα αυτού του κόσμου και τίποτα δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στις εντολές Του, χωρίς τον κίνδυνο να διαλυθεί και ν’ αποσυντεθεί.

Η μια μέρα διαδέχεται την άλλη. Η μια νίκη ακο­λουθεί την άλλη. Η ιστορία αυτού του κόσμου είναι μια σειρά από νίκες του Θεού, είναι η αποκάλυψη της ακαταμάχητης θεϊκής δύναμης. Ο Θεός είναι ταπεινός σαν αρνί. Μπροστά Του όμως τρέμουν ο ουρανός και η γη. Όταν ο ίδιος το επιτρέπει να ταπεινώνεται, τότε αποκαλύπτεται περισσότερο δυναμικά και εμφατικά η μεγαλοσύνη Του. Όταν επιτρέπει να τον φτύνουν, τότε φανερώνει τη χυδαιότητα και την ιταμότητα των άλλων. Όταν παραδίδεται στη σφαγή, τότε η ζωή Του ακτινοβολεί.

Ο Θεός φανέρωσε το φως Του με το φως του ήλι­ου. Αυτό όμως δεν ήταν παρά μια αμυδρή σκιά του Εαυτού Του. Φανέρωσε τη δύναμή Του μέσα από τ’ αμέτρητα πύρινα σώματα στο σύμπαν, τη σοφία Του με την ευταξία της δημιουργίας και τη δημιουργία των όντων από τη μια άκρη του σύμπαντος ως την άλλη, το κάλλος Του από το κάλλος της φύσης, το έλεός Του από την επιμελή συντήρηση όλων όσα έφτιαξε, τη ζωή Του με τη ζωή όλων των όντων. Όλ’ αυτά δεν είναι παρά μια χλωμή κι εφήμερη εικόνα που παραπέμπει σ’ Εκείνον. Είναι απλά λέξεις πύρινες, χαραγμένες με πυκνό καπνό.

Όλ’ αυτά τα χαρακτηριστικά του Θεού αποκαλύφτηκαν με τη μεγαλύτερη δυνατή λαμπρότητα που άντεχε ο άνθρωπος. Κι αποκαλύφτηκαν μέσα από έναν άνθρωπο. Όχι με τον οποιονδήποτε άνθρωπο, όχι με το συνηθισμένο, τον πλασμένο άνθρωπο, αλλά με τον άκτιστο, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Όλα έγιναν μ’ Εκείνον. Μαζί Του έλαμψε στη σάρκα το φως και η δύναμη, η σοφία και το κάλλος, η ευσπλαχνία και η ζωή.

Τί σημαίνει ζωή, αν όχι νίκη στο σκοτάδι; Τί σημαί­νει δύναμη, αν όχι νίκη στην αδυναμία; Τί άλλο είναι η σοφία, παρά νίκη στην αφροσύνη και την παράνοια; Τί είναι το κάλλος, αν όχι νίκη στην ασχήμια και την κτηνωδία; Δεν είναι νίκη κατά της κακίας, της πονηριάς και του φθόνου το έλεος; Ζωή δεν είναι η θεία νίκη κατά του θανάτου;

Τί νομίζετε εσείς που ακολουθείτε το Χριστό, πού βαφτιστήκατε στο όνομά Του; Δε φανέρωσε ο Χρι­στός όλες τις νίκες αυτές, που κανένας άλλος στον κόσμο δεν είχε κατορθώσει να κάνει; Δεν αισθάνεστε καθημερινά πως ακολουθείτε το μέγιστο Νικητή από τη δημιουργία του χρόνου και του κόσμου; Δε νιώ­θετε πως είστε βαφτισμένοι στο όνομα Εκείνου που γνωρίζει και μπορεί να κάνει τα πάντα, που στολίζει με το κάλλος Του όλα τα πλάσματα, που τα θωπεύει με το έλεός Του και τα ζωογονεί με τη ζωή Του; Αν δεν τα νιώθετε και δεν τα ζείτε όλ’ αυτά, τότε το ότι τον ακολουθείτε και καλείστε με τ’ όνομά Του, πολύ λίγο θα σας βοηθήσει. Μόνο με τον Κύριο Ιησού θα μπορέσετε, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ή τον ελά­χιστο δισταγμό, να πιστέψετε στη νικηφόρα δύναμη του Θεού πάνω σε κάθε πλάσμα, σε κάθε στοιχείο της φύσης και σε κάθε κακία του κόσμου. Μόνο ο Κύριος Ιησούς μπορεί να σου δώσει το θάρρος να ζήσεις, το θάρρος ν’ αντιμετωπίσεις το θάνατο. Μόνο Εκείνος μπορεί να σου δώσει ελπίδα σε μια ζωή καλλίτερη από την πρόσκαιρη, που υπόκειται στη φθορά. Μόνο Εκείνος μπορεί να εμπνεύσει μέσα σου την αγάπη για κάθε καλό. Γιατί Εκείνος είναι η σαρκωμένη νίκη κατά του κόσμου. «Θαρσείτε· εγώ νενίκηκα τον κό­σμον» (Ιωάν. ιστ 33), είπε ο Χριστός στους μαθητές Του και μέσω των μαθητών Του σ’ όλους εμάς. Δεν πρέπει νά φοβόμαστε. Ο Κύριος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός νίκησε τον κόσμο. Το ευαγγέλιο είναι το βιβλίο που περιέχει τη νίκη Του, η μαρτυρία της παντοδυναμίας Του. Η ιστορία της Εκκλησίας ως τις μέρες μας κι ως τη συντέλεια του κόσμου, είναι ένα ακόμα βιβλίο με λεπτομέρειες από τις νίκες Του. Όποιος το αμφισβητεί αυτό, θα στερηθεί τους καρπούς των νικών Του. Ας προσεγγίσουμε την ερμηνεία του σημερινού ευαγγελίου λοιπόν χωρίς αμφιβολία, χωρίς σκιές, γιατί περιγράφει μια καταπληκτική νίκη του Χριστού κατά της φύσης.

***

«Και ευθέως ηνάγκασεν ο Ιησούς τους μαθητάς αυτού εμβήναι εις το πλοίον και προάγειν αυτόν εις το πέραν, εως ου απολύση τους όχλους» (Ματθ. ιδ’ 22). Αυτό έγινε αμέσως μετά το μεγάλο θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων, τότε που ο Κύριος τάισε πέντε χιλιάδες άντρες, χώρια από τις γυναίκες και τα παιδιά, με πέντε άρτους και δυο ψάρια, και περίσσεψαν ακόμα δώδεκα κοφίνια ψωμί. Ο Κύριος προγνώρισε τότε και προετοίμασε ένα άλλο μεγάλο θαύμα, που ούτε καν το φαντάζονταν οι μαθητές Του. Το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας ήταν να βάλει τους μαθητές Του να πάρουν ένα πλοίο και να περάσουν στην αντίπερα όχθη. Το δεύτερο στάδιο ήταν ν’ απολύσει τους όχλους και το τρίτο, ήταν ν’ ανεβεί ψη­λότερα στο βουνό για να προσευχηθεί κατά μόνας.

«Και απολύσας τους όχλους ανέβη εις το όρος κατ’ ιδίαν προσεύξασθαι. οψίας δε γενομένης μόνος ην εκεί» (Ματθ. ιδ’ 23). Η μόνωσή Του επαναλαμβάνεται με τις λέξεις «μόνος» και «κατ’ ιδίαν», για να δώσει έμφαση στο ότι ο Κύριος επιδίωκε την ερημιά, όπου και παρέμεινε αφού πρώτα έδιωξε τους όχλους. Όρος, μόνωση, σκοτάδι. Σε τέτοιες συνθήκες ο άνθρω­πος νιώθει να βρίσκεται πιο κοντά στο Θεό. Και τότε η προσευχή είναι γλυκύτατη. Όλα όσα έκανε ο Κύριος Ιησούς, ήταν για δική μας διδαχή, για τη σωτηρία μας. Δεν ήρθε στη γη για να μας διδάξει μόνο με τα λόγια Του, αλλά με πράξεις, με γεγονότα και με κάθε έργο και κίνηση που έκανε. Ανέβηκε ψηλότερα στο βουνό επειδή εκεί είχε περισσότερη ησυχία. Έμεινε μόνος Του, επειδή η μόνωση υποδηλώνει χωρισμό από τον κόσμο αυτόν. Προσευχήθηκε μέσα στη νύχτα, γιατί το σκοτάδι είναι κάτι σαν πέπλο στα μάτια. Και τα μάτια είναι που εμποδίζουν το νου να συγκεντρωθεί, καθώς τρέχουν από το ένα αντικείμενο στο άλλο.

Η προσευχή του Χριστού στο όρος έχει κι ένα άλλο, βαθύτερο νόημα. «Απόλυση» των όχλων, άνοδος στο όρος, μόνωση, σκοτάδι. Τί σημαίνουν όλ’ αυτά; Η απόλυση των όχλων σημαίνει ότι άφησε κατά μέρος όλα εκείνα που μας παρουσιάζει ο κόσμος, όλες τις μνήμες που μας δένουν με τον κόσμο και μας ενοχλούν. Έτσι, άδειοι κι ελεύθεροι από τον κόσμο, μπορούμε να σταθούμε στην προσευχή ενώπιον του Θεού.

Τί σημαίνει η άνοδος στο όρος; Την ανύψωση της καρδιάς και του νου στα ύψη του Θεού, στην παρουσία Του, στη συντροφιά Του. Εκείνος που συμφύρεται με τον κόσμο και τις πολλές του μέριμνες, δεν μπορεί ν’ ανεβεί ταυτόχρονα στα ύψη εκείνα, όπου ο άνθρωπος νιώθει μόνος με το Δημιουργό Του.

Τί σημαίνει η μόνωση; Τη γύμνωση της ψυχής. Όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται από τον κόσμο, νιώθει μια απέραντη και φοβερή μοναξιά. Εκείνοι που η απογοήτευση για τον κόσμο τους φέρνει σ’ αυτήν την τρομερή ερημία, αν δεν κατορθώσουν να φτάσουν στα ύψη, εκεί όπου ο άνθρωπος συναντά το Θεό, τότε αυτοκτονούν.

Τί σημαίνει σκοτάδι; Την ολική απουσία του φω­τός σ’ αυτόν τον κόσμο. Στον προσευχόμενο ερημίτη ο κόσμος αυτός είναι καλυμμένος με πυκνό σκοτάδι, όπου το ουράνιο φως ανατέλλει σταδιακά και φωτίζει ένα νέο κόσμο, αέναα λαμπερό και καλλίτερο.

Αυτά είναι τα τέσσερα στάδια της προσευχής και το βαθύτερο νόημά τους. Στην περίπτωση του Χρι­στού τα τέσσερα αυτά στάδια απεικονίστηκαν με την απόλυση των όχλων, την άνοδο στο όρος, τη μόνωση και το σκοτάδι.

Μου φαίνεται ότι πάνω μας η Παναγία έχει απλώσει όλη την Χάρι της, μας σκεπάζει και χαίρεται!

 

Αρχιμανδρίτης, π. Συμεών Κραγιόπουλος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Κοίμηση της Θεοτόκου

Αυτές τις ημέρες στο εξομολογητήριο, πώς μου ήρθε και σε δυο περιπτώσεις είπα στον εξομολογούμενο που είχα μπροστά μου, »ναι, θα πας στον παράδεισο». Και φαίνεται πως άρεσε πάρα πολύ. Όπως επίσης σήμερα σ’ ένα-δυο ή και περισσοτέρους έθεσα το ερώτημα, »είσαι ευτυχισμένος;»

Μπορεί και το ένα και το άλλο όχι μόνο να μην είναι τυχαία, αλλά και να έχουν μεγάλη σχέση μ’ αυτό που ζούμε αυτήν την ώρα έξω από τον ναό –και μέσα ναός είναι και έξω ναός είναι– κάτω απ’ τ’ αστέρια, μεσ’ στη νύχτα, μεσ’ στη σιωπή. Μπορεί όλα αυτά να ‘χουν μια σχέση, και να ‘χουν σχέση με μας. Γιατί όλα είναι για μας. Όπως λέγαμε κι αυτές τις ημέρες, αν ο Κύριος έγινε άνθρωπος, έγινε για μας, αν ο Κύριος μας δίνει την Χάρι, τη δίνει για μας, αν μας αγιάζει, εμάς αγιάζει, αν μας χαριτώνει, αν μας ευλογεί…

Η μεγάλη αλήθεια: Ο Θεός μας υιοθετεί, μας κάνει τέκνα του

Άσχετα ποιοι είμαστε, νομίζω ότι δεν είναι δύσκολο αυτήν την ώρα να ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού. Έχουμε μάλιστα ιδιαίτερα απόψε την Παναγία που μας σκεπάζει, την Παναγία που μας ευλογεί, την Παναγία που μας προστατεύει, και μπορούμε ενώπιον του Θεού ταπεινά-ταπεινά, να νιώσουμε ότι είμαστε παιδιά του, ότι είμαστε οι αγαπημένοι του, ότι είμαστε οι λελυτρωμένοι.

Είναι κάτι που δεν το ‘χουμε τονίσει έτσι και πρέπει ν’ αρχίσουμε να το τονίζουμε, ότι το όλο έργο που κάνει ο Κύριος σε μας που βαπτιζόμαστε και γινόμαστε χριστιανοί και είμαστε μέσα στην Εκκλησία, που συγχωράει τις αμαρτίες μας και γενικά συμμετέχουμε στα μυστήρια, που μας αξιώνει να προσευχόμαστε και ακούει τις προσευχές μας, το όλο έργο συγκεντρώνεται σ’ αυτήν τη μεγάλη αλήθεια, ότι ο Θεός μας υιοθετεί, μας κάνει τέκνα του.

Άλλο είναι απλώς να λέμε ότι μας σώζει ο Θεός και μας δίνει τούτο, μας δίνει εκείνο, κι άλλο είναι τελικά να ξέρουμε ότι μας κάνει τέκνα του, μας υιοθετεί. «Όσοι τον δέχθηκαν, τους αξίωσε να γίνουν τέκνα Θεού», όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης.

Τη βραδιά αυτή που γιορτάζουμε την Παναγία και είναι η γιορτή της στον ουρανό και στη γη, την Παναγία που είναι η μητέρα μας, που συνέπραξε στο μυστήριο της σωτηρίας, ταπεινά-ταπεινά μεσ’ στη σιωπή της νύχτας, μεσ’ στην ομορφιά της νύχτας, μεσ’ στην όλη ακολουθία –είναι σαν να συνεχίζεται η ακολουθία, τώρα που κάνουμε την ομιλία έξω από τον ναό– να νιώσουμε ότι είμαστε κάτω από την αγάπη του Θεού, κάτω από την όλη σκέπη του Θεού, που γίνεται Πατέρας μας, μας υιοθετεί, μας κάνει παιδιά του, και θέλει να το νιώσουμε αυτήν την ώρα: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς».

Αυτό άρχισε από πέρσυ, και ο Θεός όλο τον χρόνο αυτό, ας πούμε, μας προτρέπει να το σκεπτόμαστε και όλο μας βοηθάει να το νιώσουμε καλύτερα. Είναι πολύ σημαντικό να νιώσουμε ότι είμαστε παιδιά του Θεού.

Από κάποια πλευρά όπου οι χριστιανοί είναι μαζεμένοι στο όνομα του Ιησού Χριστού, καλή ώρα τώρα εμείς εδώ, άλλοι αλλού, από κάποια πλευρά είμαστε ακριβώς –τον τελευταίο καιρό πάρα πολύ έρχεται στον νου μου αυτό και πολύ με συνέχει– όπως όταν το Πνεύμα το Άγιο ήρθε την ημέρα της Πεντηκοστής και έκανε πνευματέμφορους όλους εκείνους που ήταν εκεί στο Υπερώο, και ιδρύθηκε η Εκκλησία. Όσοι εβαπτίζοντο εγίνοντο χριστιανοί, εγίνοντο μέλη της Εκκλησίας.

Οι προοδευτικοί μισούν τις γυναίκες επειδή μισούν τη φύση.

 

                                                               

                                                                  από τον Roberto Pecchioli

Χρειάστηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του βόθρου για να ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα. Το κοινό νήμα του προοδευτικού Ολύμπου είναι το μίσος, το συναίσθημα που αποδίδουν σε όσους δεν είναι σαν αυτούς, το οποίο θέλουν να κάνουν ποινικό αδίκημα. Ένας σύλλογος ενάντια στούς αντιπάλους από μέρους αυτών που κάνουν την αγανάκτηση το κίνητρο της ζωής. Μισούν τους Χριστιανούς και τις θρησκευτικές παραδόσεις αυτού του μέρους του κόσμου (δεν τολμούν με τους άλλους, υπάρχουν πάρα πολλοί ευαίσθητοι άνθρωποι που δεν έχουν την τάση να ειρωνεύονται όταν πρόκειται για τον Θεό), μισούν την κανονικότητα, τη φύση και την πραγματικότητα. Η μόνη τους πεποίθηση είναι η θέληση: να είμαστε αυτό που θέλουμε να είμαστε, ακόμα και το πώς εκπροσωπούμε τον εαυτό μας. Η ανατροπή της φιλοσοφίας του Ιρλανδού Μπέρκλεϋ: esse est percipi , to be is to be perceptive.

Χρειαζόμασταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του βόθρου όπου η βουτιά στον μολυσμένο Σηκουάνα προκαλεί εμετό στους αθλητές του τριάθλου, για να αφυπνιστούν οι Γάλλοι Χριστιανοί, που βγήκαν στους δρόμους μετά τις προσβολές που υπέστησαν στη λεγόμενη τελετή έναρξης. Η Γαλλίδα υπουργός Πολιτισμού Rachida Dati -πρώην ρεπουμπλικανική δεξιά, φίλη του Σαρκοζί με τον οποίο συνδέθηκε επίσης συναισθηματικά- τόλμησε να πει, αναφερόμενη στο βλάσφημο γεγονός στον Μυστικό Δείπνο, ότι η τέχνη έχει το «δικαίωμα να προσβάλλει». Αν ήταν μόνο τέχνη. Ποιος ξέρει αν έχουμε το δικαίωμα να αντιδρούμε σε αδικήματα ή αν τα δικαιώματα αφορούν μόνο τον παραβάτη.

Θα δεις πράγματα, φίλε Σάντσο, που θα κάνουν τις πέτρες να μιλήσουν, λέει ο Δον Κιχώτης στον στρατιώτη. Φτάσαμε εκεί. Μουσουλμάνοι αξιωματούχοι, πολιτικοί και θρησκευτικές αρχές επαναστατούν ενάντια στη βλασφημία, ενώ ο Μπεργκόλιο και το Βατικανό δεν χτυπούν το βλέφαρο, απασχολημένοι με την ευλογία της συγκέντρωσης των ΛΟΑΤ Χριστιανών που διοργάνωσε ο ομοϊησουίτης Τζέιμς Μάρτιν. Έχουμε δει πράγματα που κάνουν τις πέτρες να μιλούν στο φρικτό θέαμα της γυναικείας πυγμαχίας με την Ιταλίδα Angela Carini να αναγκάζεται να παλέψει ενάντια σε μια αθλήτρια (να χρησιμοποιήσω την απόστροφο ή όχι;) που δεν είναι γενετικά γυναίκα. Αποσύρθηκε και το μίσος τών Καλών εξαπολύθηκε εναντίον της κοπέλας, ένοχη ότι δεν ήθελε να τη σφαγιάσουν για να ευχαριστήσει την ιδεολογία των τρελών που οδηγούν τους τυφλούς. Τα σχόλια των αθλητικών δημοσιογράφων - τυπικών συστημικών συκοφαντών - προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους, όχι την

Άγιε μου Παντελεήμων, μη μ’ αφήσεις να χαθώ. Σώσε με!

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΖ´(27ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καὶ ἰαματικοῦ Παντελεήμονος, ἐν ἔτει τριακόσια καὶ τέσσαρα (304) μαρτυρήσαντος ἐν Νικομηδείᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος ἰαθεὶς τυφλὸς ξίφει τελειοῦται. (†304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Ἔνδοξοι ἑκατὸν πεντήκοντα τρεῖς Μάρτυρες, οἱ ἐκ τῆς Θρᾴκης, ἐν τῇ θαλάσσῃ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ἀνθούσης τῆς Ὁμολογητρίας, τῆς μονῆς τοῦ Μαντινέου ἐν τῇ ἐγγὺς Παφλαγονίᾳ. (†759)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Μανουὴλ ὁ μάγιστρος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (+865)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Συμεών, τοῦ νέου στυλίτου, ἐν Κιλικίᾳ ἀσκήσαντος, ὑπὸ κεραυνοῦ πληγέντος καὶ τελειωθέντος. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Μαύρου, Παντελεήμονος καὶ Σεργίου, ἐπὶ Τραϊανοῦ ἀθλησάντων. (~†117)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἐκκλησίου (Ecclesius), ἐπισκόπου Ῥαβέννης ἐν Ἰταλίᾳ. (†532)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Αἰθερίου, ἐπισκόπου Αὐτισσιοδώρου (Autissiodorum, Auxerre) ἐν Γαλλίᾳ. (†573)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Αὐρηλίου καὶ Ναταλίας τῶν ὁμοζύγων, Φήλικος καὶ Λιλιόσης τῶν ὁμοζύγων, ἔτι δὲ Γεωργίου Σαββαΐτου διακόνου, τῶν ἐν Κορδούῃ ὑπὸ τῶν μουσουλμάνων τελειωθέντων. (†852)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γερασίμου τοῦ Εὐβοέως, μαθητοῦ τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου, τοῦ κατὰ τὴν Ζ´ Δεκεμβρίου κυρίως ἑορταζομένου (ιδ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Νικολάου, τοῦ ἐν Νόβγκοροντ Ῥώσου, διὰ Χριστὸν σαλοῦ, τοὐπίκλην Κοτσάνωφ. (+1392)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἰωάσαφ, μητροπολίτου Μόσχας. (+1555)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἔνδοξος Νέος Ὁσιομάρτυρτυς Νικόδημος, ὁ ἐκ Σύρου, ἐν Σάμῳ ἐν ἔτει 1597ῳ, μαρτυρικῶς τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἔνδοξος Νεομάρτυς Χριστόδουλος, ὁ ἐκ Κασσάνδρας, ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσας ἐν ἔτει 1777ῳ, ἀγχόνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ὁσία Πουλχερία τῆς ἐν τῇ Μονῇ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἐν Vyatka Ῥωσίας (1890)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Ἀμβροσιος (Gudko), ἐπισκόπος Σαραπουλ (1918), Πλάτων (Gornykh), Παντελεήμονος (Bogoyavlensky)(1918), Βασίλειος Ἀρχάγγελσκι , Ἀρκάδιος Μπερέζκιν, Κωνσταντίνος Θεοφάνης, Γαβριήλ (Λιχομάνοφ Γκριγκόρι ), Λεονίδας Ντρουζινίνα, Παύλος Μίνερβιν καὶ Νικόλαος Πορέτσκι ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Σάββας ὁ Παρηγορητής, Στάρετς τῆς Μονῆς Σπηλαίων τοῦ Pskov Ῥωσίας (1980)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξις ἐπιτελεῖται τῶν μαθητῶν καὶ συνεργατῶν Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου τῶν ἰσαποστόλων φωτιστῶν τῶν Σλαύων· ἤτοι Κλήμεντος Ἀχρίδος (916) καὶ Γοράσδου Α΄ Ἐπίσκοπος Μοραβίας , Ναούμ τῆς Ὀχρίδος (910), Ἀγγελαρίου Βοημίας (916) καὶ Σάββα.

Στίχοι
Γαλακτόμικτον, Μάρτυς, αἷμα σῆς κάρας,
Δι᾿ ἣν ὑδατόμικτον ὁ Χριστὸς χέει.
Φάσγανον ἑβδομάτῃ λάχεν εἰκάδι Παντελεήμων.
Στίχοι
Χριστὸν μὲν αἰνεῖ Ἀνθοῦσα παρὰ πλάνοις,
Χριστὸς δὲ αὖθις Ἀνθοῦσαν παρ᾿ Ἀγγέλοις.

Ο Διακονητής που γόγγυζε
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Κοντά στις Καρυές ασκήτευαν δύο Ρουμάνοι σε ένα Κελλί. Ο ένας είχε αρρωστήσει κάποτε πολύ βαριά και ο άλλος, δυστυχώς, βαριόταν να τον διακονή. Γι’ αυτό παρακαλούσε συνέχεια τον Άγιο Παντελεήμονα ή να γιατρέψη γρήγορα τον άρρωστο ή να τον πάρη απ’ αυτή την ζωή, για να απαλλαγή από τον λίγο κόπο που έκανε διακονώντας τον άρρωστο.
Μια μέρα λοιπόν, ενώ παρακαλούσε πάλι τον Άγιο Παντελεήμονα, του παρουσιάστηκε ο Άγιος και του λέει:
‐ Τι παρακαλείς; Από αρετές είσαι γυμνός· από την περιποίηση του αδελφού σου θα πάρης λίγο μισθό από τον Θεό.
Τα λόγια αυτά του Αγίου Παντελεήμονος συγκλόνισαν τον διακονητή αδελφό.
Έκτοτε διακονούσε με πολλή προθυμία τον άρρωστο και παρακαλούσε τον Θεό να
ζήση πολλά χρόνια, για να τον γηροκομήση στην συνέχεια.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα»

***

Συμφέρει πολλές φορές το σώμα να είναι άρρωστο για να σωθεί η ψυχή

Στην Καλύβα «Άγιος Χρυσόστομος» της Κουτλουμουσιανής Σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος, βρίσκεται ακόμη στη ζωή και ασκητικά αγωνίζεται ο Μοναχός Δανιήλ, ο οποίος, όπως μας βεβαίωσε ο ίδιος και από άλλους Πατέρες, πληροφορηθήκαμε, είκοσι και πλέον χρόνια είναι άρρωστος, πονεί το κεφάλι, η μέση, τα νεφρά, η καρδιά, τα πόδια και πολλές φορές όλο το σώμα. Σε πολλούς γιατρούς πήγε, πολλές εξετάσεις, ακτινοσκοπήσεις και ακτινογραφίες έκανε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι γιατροί δεν βρίσκουν καμιά σωματική οργανική βλάβη ή πάθηση, ο αδελφός όμως ακόμη υποφέρει από ανεξήγητη ασθένεια, στην οποία δεν μπορούν να τον βοηθήσουν οι γιατροί και η επιστήμη.
Πριν από λίγα χρόνια, την 27 Ιουλίου, στην αγρυπνία του Αγίου Παντελεήμονος, ο αδελφός Δανιήλ, με πίστη πολύ και δάκρυα στα μάτια, παρακάλεσε τον Άγιο Παντελεήμονα, προς τον οποίο είπε : «Άγιε του Θεού και προστάτη της Σκήτης μας, συ που είσαι γιατρός και για την αγάπη του Χριστού μαρτύρησες και έχυσες το αίμα σου, κάμε αγάπη και παρακάλεσε τον Δεσπότη Χριστό να μου δώσει την υγεία μου, να μπορώ κι εγώ υγιής να δοξάζω το όνομά Του και να ψάλλω στις αγρυπνίες».
Λέγοντας αυτά, ο μοναχός Δανιήλ, από τον πόνο και την κούραση, τον πήρε λίγο ο ύπνος και βλέπει σε όραμα τον Άγιο Παντελεήμονα να είναι γονατιστός μπροστά στον θρόνο του Θεού και να παρακαλεί για την υγεία του αδελφού.
Ο μοναχός Δανιήλ, άκουσε τον Δεσπότη Χριστό να λέει στον Άγιο Παντελεήμονα : «Αδελφέ μου μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα, μήπως εσύ είσαι πιο σπλαχνικός από μένα ; Ή αγαπάς πιο πολύ από μένα τους ανθρώπους ; Γνωρίζω πως για την αγάπη μου έχυσες το αίμα σου, αλλά μήπως εγώ δεν έχυσα και για την ψυχική σωτηρία των ανθρώπων δε χύνω κάθε μέρα το αίμα μου; Μάθε ότι θέλημά μου είναι και συμφέρει πολλές φορές το σώμα να είναι άρρωστο για να σωθεί η ψυχή. Έτσι θέλω πολλοί άνθρωποι να σωθούν».
Όταν άκουσε αυτά, ο αδελφός Δανιήλ, ξύπνησε και δόξασε το όνομα του Θεού, ευχαρίστησε και τον Άγιο Παντελεήμονα για την προσπάθεια και μεσιτεία του, κι αμέσως, όπως μας είπε ο ίδιος, έφυγε ένα βάρος από πάνω του και πληροφορήθηκε, πως πρέπει να φέρει με υπομονή, με χαρά και με ευχαρίστηση τον Σταυρό και την κατάσταση της ασθένειάς του.
Απόσπασμα από το βιβλίο : “Το Γεροντικό του Αγίου Όρους”, Ανδρέου Μοναχού Αγιορείτου, τομ. Α΄, ΑΘΗΝΑΙ 1980, σσ. 287 – 288.

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ

 

«Η Αγία Άννα, η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ήταν από τη φυλή του Λευί, κόρη του ιερέα Ματθάν και της γυναίκας του Μαρίας. Ο Ματθάν ιεράτευε επί της βασιλείας Κλεοπάτρας και Σαπώρου ή Σαβωρίου, βασιλιά των Περσών, και της βασιλείας Ηρώδου του Αντιπάτρου. Ο Ματθάν είχε τρεις κόρες, τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα. Παντρεύτηκε η πρώτη στη Βηθλεέμ και γέννησε τη Σαλώμη, τη μαία. Παντρεύτηκε η δεύτερη, κι αυτή στη Βηθλεέμ, και γέννησε την Ελισάβετ (τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου). Παντρεύτηκε δε και η Τρίτη, η Άννα, στη γη της Γαλιλαίας, και γέννησε Μαρία τη Θεοτόκο, που σημαίνει ότι η Σαλώμη, η Ελισάβετ και η αγία Μαρία η Θεοτόκος, ήσαν κόρες τριών αδελφών και μεταξύ τους πρωτεξαδέλφες. Αυτή λοιπόν η Άννα, αφού γέννησε τη σωτηρία όλου του κόσμου, την Παναγία, και την απογαλάκτισε, την ανάθεσε στον Ναό, ως άμωμο δώρο στον παντοκράτορα Θεό, και έζησε το υπόλοιπο της ζωής της, μέχρις ότου εξεδήμησε εν ειρήνη προς τον Κύριο, με νηστείες και ευεργεσίες προς αυτούς που είχαν ανάγκη. Τελείται δε η αυτής Σύναξις εν τω Δευτέρω».

Όλη η ακολουθία της ημέρας, εσπερινού και όρθρου, υπέρλαμπρη και φωτοφόρος, είναι γεμάτη από ωραιότατα εγκώμια προς την Αγία Άννα, στα οποία καλείται να μετάσχει «εν κυμβάλοις ψαλμικοίς», κατά το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού, «πάσα η κτίσις». «Μετ’ εγκωμίων εκτελείται η ένδοξος μνήμη σου…Άννα θεόκλητε». Ο εγκωμιασμός όμως δεν είναι μόνον για την αγία Άννα. Μετέχει σ’ αυτόν και ο σύζυγός της, ο δίκαιος Ιωακείμ, γιατί αυτός είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο ήλιος, που ενώθηκε με τη σελήνη, την αγία Άννα, για να προέλθει η ακτίνα της Παρθενίας, η Παναγία Μαριάμ, η κόρη τους. «Ήλιος ώσπερ τη σελήνη τη Άννη ενούμενος, ο κλεινός Ιωακείμ, της παρθενίας ακτίνα γεννά». «Ω, μακαρία δυάς, υμείς πάντων γεννητόρων υπερήρθητε…» Μακάρια δυάδα, που ξεπεράσατε όλους τους γονείς. Αιτία βεβαίως για τον πλούτο των εγκωμίων είναι αυτό που ο καθένας κατανοεί: από τον Ιωακείμ και την Άννα, γεννήθηκε η Παναγία, η οποία έφερε στον κόσμο, μέσα στο βάθος του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία αυτού, τον ίδιο τον Θεό εν σαρκί, τον Κύριο Ιησού Χριστό. «Δια της Παναγίας, της Θεότητος αυγή επέλαμψε». Με την Παναγία έλαμψε στον κόσμο το φως της Θεότητος. Και βεβαίως έτσι τιμώνται ο παππούς και η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας. «Μνήμην τελούντες Δικαίων, των Προπατόρων Χριστού…».

Η αιτιολόγηση αυτή της φωτοφόρου εορτής της Κοιμήσεως της αγίας Άννης δεν συνιστά μία απλή αναφορά της όλης εορτής. Αποτελεί το κέντρο, την αδιάκοπα ανακυκλούμενη έννοια, τόσο που θα έλεγε κανείς ότι όλη η ακολουθία δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να προβάλλει τον ερχομό του Χριστού διά της Παναγίας Μητέρας Του, και αυτό να το παρουσιάζει με διαφορετικές λέξεις και πολλαπλά λογοτεχνικά σχήματα, με εικόνες και με προτυπώσεις ακόμη από την Παλαιά Διαθήκη. Σαν να έχουμε το πολυτιμότερο διαμάντι στον κόσμο, και να το προβάλλουμε με όλων των ειδών τα φώτα και τους χρωματισμούς. «Οι εξ ακάρπων λαγόνων, ράβδον αγίαν την Θεοτόκον βλαστήσαντες, εξ ης η σωτηρία τω κόσμω ανέτειλε, Χριστός ο Θεός». «Της μητρός του Δεσπότου και Ποιητού, μήτηρ γέγονας Άννα πανευκλεής…» Έτσι η κοίμηση της αγίας Άννης, και μαζί με αυτήν του αγίου Ιωακείμ, λειτουργεί παραπεμπτικά και αναγωγικά: δι’ αυτών τιμάται και εγκωμιάζεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός. «Μνήμην Δικαίων τελούντες, σε ανυμνούμεν, Χριστέ». Κι είναι φυσικό: αν ένας άνθρωπος έχει κάποια αξία είναι γιατί ο ίδιος ο Θεός τον έχει χαριτώσει και τον έχει υπερυψώσει. Κι αν αυτό ισχύει για όλους τους αγίους, πόσο μάλλον για τους κατά σάρκα προπάτορές Του, τον παππού Του και τη γιαγιά Του;

Η τιμή ασφαλώς για την αγία Άννα και τον άγιο Ιωακείμ δεν είναι μία εύνοια του Θεού χωρίς λόγο. Για να χαριτωθούν με αυτόν τον τρόπο – να γεννήσουν το καλύτερο άνθος της ανθρωπότητας, την Παναγία Θεοτόκο – συνήργησαν και οι ίδιοι, με την αγιασμένη ζωή τους, γεγονός που προβάλλει εξίσου πολλαπλώς η ακολουθία της ημέρας. «…Η νοητή χελιδών (η Αννα)…αμέμπτως εν σωφροσύνη βιωσαμένη καλώς». Με σωφροσύνη και με άμεμπτο τρόπο έζησε η αγία Άννα. «Τας νόμου εντολάς, θεαρέστως τηρούσα, μητέρας Ισραήλ, υπερήρας απάσας…αγιόλεκτε Άννα, προμήτορ Κυρίου». Τήρησες τις εντολές του νόμου του Θεού, με θεάρεστο τρόπο, αγιόλεκτε Άννα, και ξεπέρασες όλες τις μητέρες του Ισραήλ. Με την προϋπόθεση αυτή, να τηρεί δηλαδή πάντοτε το θέλημα του Θεού, αναδείχτηκε η Άννα σ’ αυτό το υψηλό σημείο, να γίνει Μητέρα της Μητέρας του Θεού, γι’ αυτό και οι ύμνοι στη συνέχεια δεν παύουν να μιλούν για το τελικό αποτέλεσμα: να μετατεθεί στους κόλπους του Θεού και να είναι συνόμιλος των αγγέλων. Ο Χριστός «σε μεταθέμενος προς τα επουράνια, μετά δόξης, Άννα ένδοξε». «Σήμερον εκ της προσκαίρου μεταστάσα ζωής, εν τοις επουρανίοις μετά χαράς την πορείαν ποιουμένη αγάλλεται». Το ένδοξο τέλος της αγίας Άννης, τηρουμένων των αναλογιών, περιμένει βεβαίως και εμάς, εφόσον αγωνιζόμαστε στη ζωή αυτή να τηρούμε τις άγιες εντολές του Χριστού. Ο Θεός μας, μη ξεχνάμε, δεν είναι προσωπολήπτης.

ΠΑΠΑ ΓΙΏΡΓΗΣ ΔΟΡΜΠΑΡΆΚΗΣ
Τρελογιάννης

Κουκούλωμα συμφερόντων γιὰ τὰ ἐμβόλια τοῦ Covid-19

Κάποιοι καὶ κάποιες θησαύρισαν μὲ τὴν μπίζνα τῶν ἐμβολίων γιὰ τὸν κορονοϊό, προσπάθησαν νὰ κουκουλώσουν τὶς ὕποπτες δοσοληψίες τους πίσω ἀπὸ ρῆτρες... ἐμπιστευτικότητας, ἀλλὰ σιγά-σιγά ξεμπροστιάζονται.
Τὸ διεθνὲς περιοδικὸ «Politico» μετέδωσε ὅτι τὸ Δικαστήριο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐνωσης ἀποφάσισε ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ «δὲν παρεῖχε στὸ κοινὸ ἀρκετὰ εὐρεῖα πρόσβαση» γιὰ στὶς συμβάσεις ἐμβολίων Covid-19 (ὕψους περίπου 2,7 δισ. εὐρώ). Στὴ σχετικὴ ἐξέταση τοῦ θέματος διαπιστώθηκαν παρατυπίες στὴν αἰτιολόγηση τῆς Κομισιὸν γιὰ «διόρθωση» (δηλαδὴ ἀποσιώπηση κρισίμων σημείων) τῶν ἐγγράφων.
Ἡ ἐφημερίδα μας ἔκανε ἀπὸ τὸ ξέσπασμα τῆς πανδημίας ρεπορτὰζ γιὰ τὸ μέγα ζήτημα ποὺ ἀπασχόλησε ὅλες τὶς χῶρες τῆς Ε.Ε. καὶ εἶχε προβεῖ σὲ μιὰ σειρὰ ἀπὸ ἀποκαλύψεις.
Πρὶν ἀπὸ περίπου τριάμισι χρόνια, στὶς 20 Δεκεμβρίου 2020, ὁ τίτλος τοῦ κύριου ἄρθρου τῆς «δημοκρατίας» ἦταν «πέπλο ἀδιαφάνειας γιὰ τὸν κορονοϊό». Ἐκεῖ ἡ ἐφημερίδα μας ἀνέφερε τὰ ἀκόλουθα γιὰ τὶς περίεργες... δοσοληψίες τῆς Κομισιὸν μὲ τὶς πολυεθνικὲς φαρμακοβιομηχανίες:
«Κάτω καὶ πίσω ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τοῦ Covid-19 ἔχουν κρυφτεῖ διαφόρων εἰδῶν συμφέροντα [,,,] Κραχτὴ ἀπόδειξη ἀδιαφανῶν χειρισμῶν ἀπὸ τὴν πλευρὰ καὶ τῆς Ε.Ε. καὶ τῶν κρατῶν ποὺ θὰ διαθέσουν χρήματα τῶν πολιτῶν τους γιὰ τὴν προμήθεια ἐμβολίων εἶναι τὸ κόστος τους. Ἐδῶ καὶ μῆνες εὐρωβουλευτὲς καὶ διάφοροι φορεῖς ζητοῦν νὰ γνωστοποιηθεῖ πόσα θὰ πληρώσει ἡ Ε.Ε. στὶς ἑταιρεῖες ποὺ παρασκευάζουν τὰ ἐμβόλια, ὑποστηρίζοντας τὸ αὐτονόητο: πρόκειται γιὰ χρήματα φορολογουμένων καὶ οἱ κυβερνήσεις καὶ ἡ Ε.Ε. ὀφείλουν νὰ κάνουν τὶς συναλλαγές τους μὲ διαφάνεια.
Ἡ Κομισιὸν ἀρνεῖται νὰ ἀποκαλύψει τὰ κόστη γιὰ κάθε ἐμβόλιο, ἐπικαλούμενη τὶς ρῆτρες ἐμπιστευτικότητας ποὺ περιλαμβάνονται στὰ συμφωνητικὰ ποὺ συνάπτονται μὲ κάθε φαρμακευτικὴ ἑταιρεία, ἡ ὁποία θὰ προμηθεύσει τὴν Ε.Ε. μὲ ἐμβόλια».
Τελικά, ἡ «δημοκρατία» ποὺ κατασυκοφαντήθηκε ἀπὸ τούς... λαδιάρηδες καὶ γιὰ τὶς ἀποκαλύψεις της σχετικὰ μὲ τὸ ὄργιο κερδοσκοπίας μὲ πρόσχημα τὸν κορονοϊὸ δικαιώθηκε. Ἡ ἀλήθεια ἀποκαλύπτεται καὶ ὅσοι καὶ ὅσες ἔχουν τὶς τσέπες τους γεμᾶτες μὲ βρόμικο καὶ μαῦρο χρῆμα ἔχουν κάθε λόγο νὰ φοβοῦνται.
dimokratia
Ρωμαίικο οδοιπορικό