ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ. ΤΟ ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΗΣ «ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ»

ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ.
ΤΟ ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΗΣ «ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ»

τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.

Τὸν Γιάννη Γαραντζιώτη τὸν πρωτοσυνάντησα ἕνα κα­λο­και­ρι­νὸ ἀπόγευμα τοῦ 1986. Εἶχε προ­η­γη­θεῖ ἕνα τηλεφώνημα ἀπὸ μέρους μου ποὺ καθόρισε τὴν συνάντηση. Ὁ Γιάννης ἀνῆκε στὴ «Νέα Ἀ­κρό­πο­λη»· ἦταν μάλιστα ὁ Διευθυντὴς τοῦ παραρτήματος τῆς Θεσσαλονίκης, ἕνας ἀπὸ τοὺς τέσσερις ἀνώτερους στὴν ἱεραρχία τῆς Ὀργάνωσης.

Εἶχαν ἤδη προηγηθεῖ ἀρκετὲς προσωπικὲς συναντήσεις μὲ τὴν μητέρα του, Ἑλένη, μὲ τὴν ὁποία μὲ εἶχε φέρει σὲ ἐπαφὴ ὁ μα­κα­ρι­στὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, στὰ πλαίσια ἑνὸς προ­γράμ­μα­τος, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ὀνομαστεῖ «Συμβουλευτικὴ ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων» καὶ τὸ ὁποῖο περιελάμβανε τὴν ἐ­πι­κοι­νω­νί­α καὶ στήριξη γονέων μὲ παιδιὰ θύματα ἐγκλωβισμένα σὲ ὁμάδες, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ χαρακτηριστοῦν «σέκτες» (sects) ἢ «Ψυχολατρεῖες» (Cults) ἢ καὶ «Καταστροφικὲς Λατρεῖες» (D­e­s­t­r­u­c­t­i­ve Cults), κατὰ τὴ διεθνῆ ὁρολογία.

Μὲ τὸν Γιάννη δὲν εἴπαμε πολλὰ ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα. Τὸν ἄφησα νὰ μιλήσει γιὰ πάνω ἀπὸ μισή ὥρα ἐκεῖνος, ἀ­κο­λου­θών­τας τὴ μεθοδολογία τοῦ π. Ἀντωνίου, χωρὶς νὰ τὸν διακόπτω. Μοῦ μίλησε γιὰ τὴν «φιλοσοφία» τὴν ὁποία «κάνουν πράξη» στὴ ὀργάνωση, γιὰ τὸ «Σπήλαιο τοῦ Πλάτωνα»[1], βασικὸ κι ἀγαπημένο θέμα στὴ Νέα Ἀκρόπολη, μέσω τῆς ἀλληγορικῆς ἱστορίας τοῦ ὁποίου ἐπιχειροῦν νὰ πείσουν τὸν νεόφυτο ὅτι ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος εἶναι «κοιμισμένος» καὶ χρειάζεται τὰ φῶτα τῆς Ὀργάνωσης γιὰ νὰ «ξυπνήσει». Μοῦ μίλησε ἀκόμα γιὰ τὴν ἀνάγκη «ἀνάπτυξης τῆς συνείδησης» καὶ γιὰ τὴν 6η φυλὴ τῆς ἐξελιγμένης ἀνθρωπότητας, μιὰν ἐλίτ, ἕναν πύρινα ποὺ θὰ εἶ­ναι οἱ ὁδηγοὶ τῆς ἀνθρωπότητας, μετὰ τὴν ἐπιβίωση ἀπὸ ἕναν «πο­λι­τι­στι­κὸ μεσαίωνα».

Ξανασυνάντησα τὸν Γιάννη στὸ Ἐνοριακὸ Κέντρο τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, συνοδευόμενο ἀπὸ τὸν π. Ἀντώνιο. Ἦταν τὸ 1992 ὅταν ὁ Γιάννης εἶχε ἐγκαταλείψει τὴν Νέα Ἀκρόπολη καὶ εἶχε ἐκδόσει καὶ τὸ βιβλίο του «Τὸ Ξεσκέπασμα τῆς Ἀπάτης».

Ἡ τρίτη καὶ τελευταία φορὰ ποὺ συνάντησα τὸν Γιάννη ἦταν σὲ ἕνα τηλεοπτικὸ πάνελ, γιὰ τὸ «Ξεσκέπασμα τῆς Νέας Ἀ­κρό­πο­λης» -δὲν θυμᾶμαι τὸν

Η αντιμετώπιση της επιβαλλόμενης πολυπολιτισμικότητας

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Η υγιής πολυπολιτισμικότητα αποτελεί μια μορφή φυσιολογικής συνύπαρξης διαφορετικών ανθρώπων, προερχομένων από ποικίλα πολιτισμικά περιβάλλοντα.

Οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων, σε μια τέτοιας φυσιολογικής μορφής πολυπολιτισμική πραγματικότητα, χαρακτηρίζονται για τα βαθιά αισθήματα αποδοχής, σεβασμού και αγάπης του ενός προς τον «άλλο», ανεξάρτητα από το φύλο, το θρήσκευμα, την εθνικότητα ή άλλες διαφορές.
Ωστόσο, η πολυπολιτισμικότητα στην Ελλάδα, κατά τα τελευταία χρόνια, έχει λάβει μια νέα ύπουλη μορφή, διότι δεν προέκυψε αβίαστα, ως μία φυσιολογική κατάσταση, αλλά κατά παραγγελία ξένων παραγόντων.
Οι πλείστοι Έλληνες, με αυτά που βλέπουν, που μαθαίνουν και που βιώνουν, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η μορφή αυτής της πολυπολιτισμικότητας, που με τόση μεθοδικότητα, ορμή και οικονομική στήριξη μεθοδεύεται και κατασκευάζεται, για τους Έλληνες, χωρίς τους Έλληνες, αποτελεί μια φυλακή, που μέσα της σχεδιάζεται να κλειστεί και να χαθεί το παρελθόν, να σβήσει το παρόν και να υποθηκευθεί το μέλλον της χώρας.
Δεν χρειάζονται πολλές αποδείξεις για να πειστεί κανείς ότι η ανεμπόδιστα εισαγόμενη, με τις εισροές χιλιάδων μεταναστών, πολυπολιτισμικότητα, αποτελεί μια μη ομαλή για την ειρήνη και την ασφάλεια των Ελλήνων κατάσταση, που, πολλοί προβληματίζονται, ότι πρόκειται να απειλήσει την ταυτότητα, την αυτοσυνειδησία καθώς και την προσωπική και εθνική ελευθερία των Ελλήνων.

Δελτίο Τύπου και Ψήφισμα της εκδήλωσης "Εμείς δεν συμφωνήσαμε"

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 16.2.202

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

"ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΜΕ"

Σέ μία μεγαλειώδη ἐκδήλωση, πού διοργάνωσαν τά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης, μέ τήν εὐλογία τοῦ Παναγιωτάτου ποιμενάρχου μας κ. Ἀνθίμου- γιά τήν ὁποία τό Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο στάθηκε πολύ μικρό γιά νά  χωρέσει τίς χιλιάδες τοῦ κόσμου- ὁ λαός τῆς Θεσσαλονίκης και τῆς Μακεδονίας ἔστειλε τό δικό του δυναμικό καί ξεκάθαρο μήνυμα πρός κάθε κατεύθυνση.

Α. Γιά τήν ἐπαίσχυντη συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, πού ὑπογράφηκε ἐνάντια στή θέληση τῆς  συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, ὁ λαός μας ἀπαιτεῖ ἀπό τήν πολιτική του ἡγεσία νά ἀνατρέψει τό ξεπούλημα  τριῶν χιλιάδων (3.000) καί πλέον ἐτῶν ἑλληνικῆς ἱστορίας. Δυστυχῶς ἐνῶ οἱ προκλήσεις καί ἡ καταπάτηση τῶν ὅρων  τῆς κατάπτυστης συμφωνίας ἀπό τήν πλευρά τοῦ γειτονικοῦ κράτους εἶναι καθημερινές, ἐμεῖς παραμένουμε  ἀδρανεῖς καί δέν ἀξιοποιοῦμε τά διπλωματικά ὅπλα, πού ἔχουμε στή διάθεσή μας, γιά νά καταγγείλουμε  τήν συμφωνία. Ἔσχατο ὅπλο στά χέρια τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας παραμένει τό δημοψήφισμα γιά νά ἐκφράσει δημοκρατικά τή θέση του ὁ ἑλληνικός λαός.

Ο ρόλος της εκπαίδευσης στην οικοδόμηση της κουλτούρας των δυτικών ατόμων νεαρής ηλικίας

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Παρατηρούμε όλο και πιο συχνά, σχεδόν σε όλο το δυτικό κόσμο ένα διάχυτο κλίμα νεολαγνείας που καλλιεργεί για τους νέους το μύθο μιας οντότητας σχεδόν αποκομμένης απ’ το κοινωνικό σύνολο.Φαίνεται λοιπόν να καλλιεργείται στις συνειδήσεις των ατόμων νεαρής ηλικίας η ιδέα ότι η ταυτότητά τους χτίζεται σχεδόν αποκλειστικά και μόνο πάνω σε ιδιαιτερότητες και σε μια άκριτη, συχνά χωρίς ξεκάθαρο περιεχόμενο, διαφοροποίηση.

Η διαφοροποίηση αυτή στην πλειοψηφία των περιπτώσεων συγκροτείται γύρω από καταναλωτικά πρότυπα που προβάλλονται από την αγορά και το κυρίαρχο marketing.

Ποιός είναι άραγε ο ρόλος του σχολείου ως προς τη διαμόρφωση αυτού του ιδεολογικού κλίματος; Η εκπαίδευση το ενισχύει, το καλλιεργεί ή μήπως επιχειρεί να το διαχειριστεί, ή ακόμα και να το ανατρέψει;

Μια προοπτική απάντησης στο ερώτημα αυτό συναντάμε στο βιβλίο της Natacha Polony, “Τα Χαμένα Παιδιά μας”, εκδ. Πόλις, Αθήνα: 2006. Η Polony μελετώντας το παράδειγμα της γαλλικής εκπαίδευσης κάνει παρατηρήσεις πολύ εύστοχες για την ελληνική κοινωνία και εκπαίδευση:

«Όπως λέει μια παροιμία, η νιότη είναι μια αρρώστια από την οποία θεραπευόμαστε καθημερινά. Αν σταματήσουμε τα φάρμακα, δεν μένουν και πολλές ελπίδες για ανάρρωση. Φάρμακα είναι οι γνώσεις, οι αξίες, οι αφηγήσεις, τα γεγονότα διαμεσολαβημένα από την καινούργια ανάγνωση που επιχειρεί η κάθε εποχή, είναι-ή ήταν- το περιεχόμενο της σχολικής παιδείας. Αλλά από τη

ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την ομιλία που έδωσε ο μεγάλος Aυστριακός ιστορικός της τέχνης Hans Sedlmayr στο Διεθνές Συνέδριο Ανθρωπιστικών Μελετών, που πραγματοποιήθηκε στην Ρώμη το 1952.

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Ο Hans Sedlmayr


Υπό ποιες συνθήκες ένα έργο τέχνης ή η τέχνη ενός καλλιτέχνη ή μιας εποχής μπορεί να αποκαλεστεί δαιμονική;
Στο επίπεδο μιας ιστορίας της τέχνης που έχει απαιτήσεις αυτονομίας και επομένως καθαρού αισθητισμού, είναι αδύνατον να καθορίσουμε λυσιτελώς μία έννοια δαιμονικής τέχνης. Ακόμη περισσότερο, σε αυτό το επίπεδο, δεν μπορεί ούτε καν να γίνει αντιληπτό ποια είναι η ακριβής έννοια του όρου 'δαιμονική τέχνη'· όρος που ωστόσο είναι απαραίτητος για να διεισδύσουμε πραγματικά στα καλλιτεχνικά φαινόμενα και να διακρίνουμε αποτελεσματικά τα διαφορετικά πνεύματα που εμφανίζονται στην τέχνη.
Για να φθάσουμε σε αυτή τη διάκριση είναι αναγκαίο να κάνουμε εκείνο που ο αισθητισμός δεν κάνει: να πάρουμε στα σοβαρά τα έργα τέχνης. Γι’ αυτό το σκοπό, πρέπει να τα θεωρήσουμε ως δηλώσεις, πλαστικές δηλώσεις που αφορούν οντολογικές καταστάσεις καθώς και καταστάσεις πραγμάτων, δηλώσεις που μπορούν να είναι αληθινές ή ψευδείς (ή παράλογες) όπως και οι προφορικές δηλώσεις.
Προχωρώντας έτσι, θα υπερασπιστούμε την ακόλουθη επιχειρηματολογία: ένα έργο τέχνης είναι δαιμονικό όταν επιβεβαιώνει με την εικόνα μία δήλωση οντολογικά ψευδή για το Θεό, τον άνθρωπο, τον κόσμο, τη φύση κλπ. Δηλαδή, όταν εκφράζει αυτή τη δήλωση υπό μία καλλιτεχνική μορφή που δεσμεύει το θεατή να εγκρίνει και να αποδεχτεί τον ψευδή ισχυρισμό. Ένα τέτοιο έργο τέχνης είναι μία 'αντιστροφή', που έλαβε μορφή, όχι μόνο της τάξης των αξιών, αλλά και της οντολογικής τάξης και αυτό αντιστοιχεί άλλωστε στην πρώτη έννοια του όρου διάβολος, διαβάλλω. Και από αντικειμενική άποψη, σε σχέση με το θεατή, πρόκειται για μία αποπλάνηση, ακριβώς όπως ο Σατανάς είναι ο 'πρώτος πλανευτής'.

Ιδού μερικά παραδείγματα για να αποδείξουμε την θέση μας:Μία τοιχογραφία της βιβλιοθήκης του κολεγίου Dartmour στις ΗΠΑ θα έπρεπε να απεικονίζει ένα 'Χριστό', έργο του Μεξικανού José Orozco, εξπρεσιονιστή ζωγράφου της δεύτερης σχολής. Το πρόσωπο ανυψώνεται στον αέρα, τα ισχία είναι περιζωσμένα από ένα ύφασμα, φέρει σημάδια που δείχνουν σε αυτόν το Χριστό. Έχει τα πόδια

Μόνον ο Χριστός νικά τους μεγάλους πειρασμούς – Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Ο Γέροντας μου είχε φύγει από την ζωή και ανέλαβα πολλές ευθύνες. Κάποτε είχα ένα πολύ μεγάλο πειρασμό εξωτερικό, πολύ άσχημο. Από πουθενά φως, από παντού ήταν απειλητικά όλα. Εκείνη την δύσκολη και σκοτεινή ημέρα γονάτισα και παρακάλεσα πάρα πολύ θερμά. Μια ακτίνα φωτός ήλθε και μου έδωσε στην καρδιά μου την πληροφορία:«Ο πειρασμός αυτός θα λήξη. Μη φοβού!». 

Αμέσως απλώθηκε η γαλήνη και η ηρεμία στην ψυχή μου. Πράγματι το αποτέλεσμα ήταν ότι έληξε ο πειρασμός με μεγάλη ωφέλεια, πάρα πολύ μεγάλη ωφέλεια. Όταν ο άνθρωπος τον κάθε πειρασμό τον υπομένη με προσευχή, καρτερία, αγώνα και δώση εκεί όλο τον εαυτό του, τελικά θα υποχωρήση και η νίκη θα αποδοθή στον Χριστό. Γιατί μόνον ο Χριστός νικά αυτούς τους μεγάλους πειρασμούς. Αλλά εμείς είμεθα αδύναμοι άνθρωποι κι έχουμε τα μάτια της ψυχής μας κλειστά. Δεν βλέπουμε πίσω από κάθε πειρασμό τι κρύβεται. Κρύβεται μεγάλη ωφέλεια.

“Υπέρ του Λαού και του Έθνους”

Δήμος Θανάσουλας 

– Ομιλία στο Βελλίδειο 16-2-2020 (Κείμενο και Video)

Πανοσιολογιώτατε, σεβαστοί Πατέρες, κυρίες και κύριοι,

θα πω ορισμένες πικρές αλήθειες αλλά είναι απαραίτητο να ειπωθούν. Από το κάδρο δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε ούτε εμείς, μας αφορούν αυτές οι αλήθειες, ο Ντοστογιέφσκι άλλωστε έλεγε ότι “για την κακία που υπάρχει στον Κόσμο εμείς οι καλοί φταίμε”.

Υπάρχει όμως και μήνυμα στο τέλος και το μήνυμα είναι πολύ αισιόδοξο.

Ο Ντε Γκωλ έλεγε ότι “η δυστυχία για τη χώρα μου είναι ότι οι δεξιοί θέλουν να καταργήσουν το κράτος και οι αριστεροί θέλουν να καταργήσουν το Έθνος.”

Στην Ελλάδα μας φυσικά δεν της αρκούν οι δυστυχίες. Της πρέπουν οι τραγωδίες.

Βλέπετε η υποβάθμιση έως και αγνόηση του Εθνικού Συμφέροντος και ο εξοβελισμός ακόμη και αυτού του ίδιου του όρου του Έθνους από την πολιτική ατζέντα της εκάστοτε Κυβερνητικής Πολιτικής είναι μια πρακτική που ακολουθείται με μεγάλη συνέπεια από όλα τα Κόμματα που όρισαν τις τύχες του Τόπου μας τα τελευταία χρόνια, ασχέτως της ιδεολογικής χροιάς τους. 

Με άλλα λόγια λοιπόν στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια δεξιοί και αριστεροί παλεύουν να καταργήσουν ταυτόχρονα και το Έθνος και το Κράτος.

Έχουν το δικαίωμα να το κάνουν;

Ας δούμε τι λέει το Σύνταγμά μας:  Άρθρο 1 παρ. 3

"Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα."

Είναι μια διάταξη θεμελιακή για το πολίτευμά μας. Τόσο θεμελιακή που δεν επιτρέπεται η αναθεώρησή του σύμφωνα με το 110 παρ. 1 του Συντάγματος γιατί καθορίζει τη βάση και τη μορφή του Πολιτεύματος.

Υπέρ του Λαού και του Έθνους...

Ζούμε ξέρετε σε αυτά τα χαλεπά χρόνια που περιγράφει ο Θουκιδίδης, σε αυτά που οι άνθρωποι “αλλάζουνε την καθιερωμένη σημασία των λέξεων ώστε να ταιριάζει με τις πράξεις τους.”  Επειδή γνωρίζω την εχθρική κριτική και την επίθεση που έχει ασκηθεί στη σημερινή μας εκδήλωση θα μου επιτρέψετε να είμαι όσο πιο σαφής γίνεται και σε κρίσιμες λέξεις να δίνω και την καθιερωμένη σημασία τους ώστε να έχουμε ένα κοινά αποδεκτό επίπεδο συνεννόησης.  Τι είναι λοιπόν το “Έθνος”; Αυτή η λέξη που έχει φορτιστεί τόσο αρνητικά ώστε συνάνθρωποί μας να αποφεύγουν να τη χρησιμοποιούν ή ασυναίσθητα να χαμηλώνουν τη φωνή τους όταν την εκφέρουν φοβούμενοι μην στιγματιστούν ή νιώθοντας ενοχή για αυτή τη λέξη.

  Υπάρχουν πολλοί ορισμοί αλλά για σήμερα επέλεξα ότι μας αρκεί κι αυτός: