Η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 

Κων/νου Γανωτή

  

Από ομιλία του στο Σεμινάριο Ορθοδόξου Πίστεως, που γίνεται κάθε Κυριακή στο Ενοριακό Κέντρο του Ι. Ναού Αγ. Παρασκευής, του ομωνύμου προαστείου, από 11.30 έως 1 μ.μ.

     Φεύγοντας σήμερα από την Θ. Λειτουργία είδα ότι ο κόσμος δεν έφευγε από το ναό μετά το πέρας της Θ. Λειτουργίας. Κι έλεγα: πως να μη κάθονται; Είναι ευχαριστημένοι, αναπαυμένοι, χαρούμενοι οι άνθρωποι. Γιατί; Για σκεφτείτε ότι τον Θεό τον κα­τέβασαν στη γη και τον πήραν μέσα τους. Πως να μην έχουν χαρά; Μεγάλη χαρά αυτή. Αυτή τη χαρά δεν την είχαν οι πρόγονοί μας.

Οι πρόγονοί μας δεν είναι κάποιοι αρχαίοι ξένοι και αδιάφοροι. Είναι οι παππούδες μας, πριν κάμπο­σες γενιές και λαχταρούσαν κι αυτοί να χουν αυτή τη χαρά. Όλοι οι άνθρωποι λαχταρούσαν αυτή τη χαρά. Λαχταρούσαν ασυνείδητα ή συνειδητά να έχουν το Θεό μέσα στο σώμα τους, στη ψυχή τους, να ζουν μαζί Του. Και δεν το είχαν οι καημένοι οι αρχαίοι μας πρόγονοι, γιατί δεν το ήξεραν. Και εμείς όταν κάνουμε τους Σταυρούς μας και τις μετάνοιές μας στα εικονίσματα, θα πρέπει να κάνουμε και με­ρικές μετάνοιες για τους προγόνους μας που δεν ήξε­ραν να κάνουν το Σταυρό τους. Κι όταν περνούσαν έναν κίνδυνο δεν ήξεραν να πουν: Παναγία μου βό­ηθα. Δεν ήξεραν την Παράκληση. Γι αυτό είναι αξιοσυμπάθητοι και πρέπει να τους σκεφτόμαστε.

Σκεφτείτε ότι τη διαστροφή που έχουν πάθει πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι να αγνοούν τη θρησκεί­α και να νομίζουν ότι ο άνθρωπος είναι ένα ζώο και ότι δεν έχει τίποτα πέρα από τις αισθήσεις του, δεν την είχε καμμία εποχή, σε κανένα πολιτισμό του κό­σμου. Καμμιά εποχή. Τους 2 τελευταίους αιώνες πα­ρουσιάστηκε αυτή η ρητή αθεΐα, η συνειδητή. Μέχρι τότε οι άνθρωποι κι όταν ακόμα αμφισβητούσαν κά­ποια θεότητα, την αμφισβητούσαν στο όνομα κά­ποιας άλλης θεότητας, αλλά δεν είχαν την αθεΐα. Είναι κάτι ανήκουστο αυτό που συμβαίνει σήμερα.

Έτσι λοιπόν στ’ αρχαία χρόνια, ψάχνοντας στα βιβλία, βλέπω τον ανασασμό των ανθρώπων. Αναπνέ­ω τον καημό τους, τον πόνο τους και τους συμπονώ. Όταν έκαναν τα πανηγύρια προς τιμήν του Απόλ­λωνα ένα από τα θρησκευτικά μεγέθη που είχαν στην αρχαιότητα μαζεύονταν οι Ίωνες που λάτρευαν τον Απόλλωνα, τον θεό του φωτός, μαζεύονταν στους ναούς κι έκαναν πανηγύρια. Εκεί, όπως αναφέρεται, πήγαιναν για να επιδείξουν τα πολιτιστικά τους επιτεύγματα οι άνθρωποι, ο,τι είχε ο καθένας, αλλά πήγαιναν και για να λατρεύσουν το θεό τους. Εκεί έκα­ναν τον περίφημο ύμνο στον Απόλλωνα, που αποτελούσε λατρευτικό κείμενο, όπως έχουμε εμείς σήμερα την Παρακλητική, κ.λπ. όπου εκεί υπάρχουν κάποιοι στίχοι συγκλονιστικοί. Αναφέρει ότι στο πανηγύρι έρχονταν και οι μούσες κι έλεγαν τραγουδώντας: ‘υμνεύσι ρα θεών δώρ άμβροτα...’ · υμνούν λέει εκεί οι μούσες τα αθάνατα δώρα των θεών, ...ήδ ανθρώπων τλημοσύνας...· και των ανθρώπων τα βάσανα. ...ος έχοντες υπ αθανάτοισι θεοίσι ζώους...· όσα βά­σανα έχοντας και σηκώνοντας οι άνθρωποι ζουν κά­τω από την εξουσία των αθανάτων θεών, ...αφραδέες και αμήχανοι... · αφραδέες θα πει που δεν μπορούν να κάνουν φράση, να σκεφτούν και αμήχανοι που δεν έχουν τρόπο να κατασκευάσουν... Τι θέλουν οι άνθρωποι να κατασκευάσουν, τι θέλουν να σκε­φτούν; Λέει: ...ουδέ δύνανται ευρέμεναι...· κι ούτε μπορούν να βρουν θανάτοιο τ άκος και γήραος άλκαρ...· δε μπορούν να βρουν, λέει, γιατρικό για τον θάνατο και αποτρεπτικό για τα γεράματα. Ο καημός των ανθρώπων, τα βάσανά τους. Και δεν τους φτά­νουν αυτά τα βάσανα, αλλά ζουν παράλληλα με τους θεούς, οι οποίοι έχουν άμβροτα, αθάνατα δώρα. Σαν δύο κάστες δηλ., η κάστα των ανθρώπων που έχει όλα τα βάσανα και η κάστα των θεών που τα έχει όλα πλούσια και ωραία και αθάνατα και άνετα και οι άνθρωποι έχουν συνείδηση ότι υπάρχει ωραιότερη ζωή την οποία ποθούν. Δεν είναι σαν τα ζώα που δεν υποπτεύονται ότι μπορούν να ζήσουν καλύ­τερα άπ’ όσο ζουν. Κι αυτός ο καημός χρωματίζει έντονα όλη την λατρεία των αρχαίων Ελλήνων. Είναι μέσα στους Ομηρικούς ύμνους, στίχοι 190-193 από τον ύμνο στον Απόλλωνα.

Ανακοίνωση Ιεραρχίας για την οικονομική κρίση

Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ευρισκομένη σε Συνεδρία κατά την ετήσια συνέλευση Αυτής από 4 έως 7 Οκτωβρίου ε.ε., απεφάσισεν ομοφώνως να απευθυνθή προς το Ποίμνιο Αυτής, με αποκλειστικό θέμα την οξύτατη οικονομική κρίση που ξέσπασε στην Πατρίδα μας, με αβάσταχτες και δυσμενέστατες συνθήκες για τον λαό και την αξιοπρέπειά μας, ως  Γένους στην κονίστρα των λαών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Πριν από οποιαδήποτε λεκτική διατύπωση επικοινωνίας μαζί σας και αναφοράς στο επίμαχο αυτό θέμα, θέλουμε να σας διαβεβαιώσουμε μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας, ότι όλοι εμείς οι Επίσκοποι και πνευματικοί Ποιμένες της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι Πατέρες και Αδελφοί σας, μετά των συλλειτουργών και συνεργατών μας Ιερέων από άκρου εις άκρον της Πατρίδος μας... 

προσευχόμεθα αδιαλείπτως προς τον Τριαδικόν Θεόν, την Παναγία πανάχραντον Μητέρα του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού και τους προστάτες Αγίους μας, για να επιβλέψουν επί την ταπείνωσή μας και να μας εξαγάγουν από την δεινή αυτή περιπέτεια στα δύσβατα μονοπάτια και τα ελώδη θολά νερά της ανελπίστου αυτής πραγματικότητος.

Αδέλφια μας και παιδιά μας.

Τούτη την ώρα της σκληρής δοκιμασίας μας, των αμφιβολιών και των απογοητεύσεων, των φημών και των εικασιών για το πιθανό ζοφερό μέλλον της Πατρίδος μας και για τις δυσάρεστες συνέπειες από την αφαίρεση ατομικών δικαιωμάτων μας, σας προτρέπουμε και σας παρακαλούμε να ακούσετε ουσιαστικές αλήθειες, οι οποίες αναφέρονται στην προβληματική της παρούσας εφιαλτικής όντως καταστάσεως, που κατά γενική εκτίμηση δεν είναι μόνον οικονομική, αλλά και βαθύτατα ηθική και πνευματική, αφού η κυριαρχία της αμαρτίας, χωρίς μετάνοια, είναι η αιτία παντός κακού σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία και εποχή.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, διαχρονικά, και αναλόγως προς τις ανάγκες κάθε εποχής, συμπαρίσταται στους αδυνάτους και στους ενδεείς και παρηγορεί τους πονεμένους με έμπρακτες ενέργειες συναντιλήψεως και αγάπης εν Χριστώ.

Έτσι και τώρα η Εκκλησία μας συμπαρίσταται και θα συνεχίση να βοηθή όσον δύναται, με τα μέσα που διαθέτει, όσους πλήττονται καίρια από την λαίλαπα της οικονομικής κρίσεως. Και βεβαίως τα εκκλησιαστικά ιδρύματα, τα εξατομικευμένα βοηθήματα, τα εξειδικευμένα κέντρα προνοίας και τα συσσίτια με τις χιλιάδες μερίδες φαγητού στους απόρους, χωρίς φυλετικές η θρησκευτικές διακρίσεις, συνεχίζονται. Η Εκκλησία όμως σεβόμενη την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα των εμπεριστάτων αδελφών μας ουδέποτε επεδίωξε τον σχολαστικό προσδιορισμό του ύψους και της έκτασης του προνοιακού, κοινωνικού και φιλανθρωπικού έργου Της, παρά τις κατά καιρούς προκλήσεις και αμφισβητήσεις, από μέρους ιδιοτελών κέντρων παραπληροφόρησης.

Διαβάστε περισσότερα:

Αρχιμ. Σαράντης Σαράντος, "Δεν παίρνουμε την φοροκάρτα - δεν πληρώνουμε τα ληστρικά χαράτσια"

πηγή: Ορθόδοξο Παρατηρητήριο

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε πρίν απο λίγο με τον πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Σαράντη Σαράντο, του ζήτήσαμε να μας πεί την γνώμη του για την φοροκάρτα και τα νέα χαράτσια που επέβαλε η κυβέρνηση.

"Ορθόδοξο Παρατηρητήριο": Π. Σαράντη, τις τελευταίες ημέρες ο ελληνικός λαός δέχεται απανωτά πλήγματα τόσο σε οικονομικό επίπεδο με την επιβολή απίστευτων "κεφαλικών φόρων", όσο και εναντίον της ελευθερίας του μέσω της φοροκάρτας, τα ¨εγκαίνια " της οπoίας έγιναν χθές.Θα θέλαμε ένα πρώτο σχόλιό σας για αυτά τα δύο ζητήματα.

π. Σαράντης Σαράντος: Ανέκαθεν θεωρούσα ως καθήκον και υποχρέωση προς την πατρίδα την φορολογική ειλικρίνεια και την πληρωμή των φόρων...

Με αυτήν την πεποίθηση πλήρωσα αγόγγυστα όσα δίκαια ή άδικα εκτίμησε το κράτος ως συμμετοχή μου στα βάρη της χώρας .

Σήμερα όμως, αυτό που διαπιστώνουμε τόσον εμείς όσο και οι ειδικοί οικονομικοί επιστήμονες, είναι ότι η επιβολή φόρων δεν εχει πλέον τον χαρακτήρα ενός "συμμετοχικού συστήματος προσφοράς για το κοινό καλό" , αλλά έχει μεταμορφωθεί σε ένα όπλο μαζικής οικονομικής εξόντωσης του λαού, δια του οποίου θα επιτευχθεί αφ΄ενός η απόλυτη υποδούλωσή του στα αντίχριστα κελεύσματα της Νέας Εποχής ,και αφ΄ετέρου θα ολοκληρωθεί η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας.

Μέσα σε αυτό κλίμα εκφοβισμού και τρομοκρατίας ο ελληνικός λαός με το πρόσχημα της συμμετοχής σε ένα "επώδυνο πλην αναγκαίο " πρόγραμμα ... εθνικής σωτηρίας, καλείται να συναινέσει όχι μόνο στην φυσική του εξόντωση αλλά και στην υφαρπαγή του Θεοσδότου δώρου της ελευθερίας όπως αυτή θα πραγματοποιηθεί μέσω της φοροκάρτας και σύντομα της κάρτας του πολίτη .

Υπό αυτήν την έννοια και με αίσθηση της ποιμαντικής μας ευθύνης , δεν μπορούμε παρά να πούμε ευθαρσώς , ότι κανείς δεν πρέπει να παραλάβει την φοροκάρτα , ούτε ακόμα και όταν θα καταστεί υποχρεωτική ( απο 1/1/2012), καθώς επίσης ότι η πληρωμή "χαρατσιών" που κακώς χαρακτήρισαν φόρους ή τέλη δεν είναι καθήκον μας προς την πατρίδα αλλά συναίνεση στην ληστεία και στον κατακερματισμό της.

http://thriskeftika.blogspot.com/2011/10/blog-post_6890.html

Ένα σκάνδαλο, πολλές αμαρτίες και ένας άγιος!

Ιωάννης Αντ. Παναγιωτόπουλος
Λέκτορας στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών

Μια από τις ωραιότερες ιστορίες του Λαυσαϊκού περιγράφει το βίο ενός μοναχού, που αφού εγκατέλειψε το μοναστήρι, δούλευε σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Και όπως από κάθε λιμάνι, ούτε απ’ αυτό έλειπαν οι πόρνες. Ο «μοναχός» δούλευε όλη την ημέρα, και το βράδυ ξόδευε όλα όσα κέρδιζε, «αγοράζοντας» την συντροφιά μιας πόρνης για όλη τη νύχτα. 

Ήταν η ντροπή των χριστιανών της πόλης, ήταν το σκάνδαλο της Εκκλησίας. Τα χρόνια πέρναγαν και παρά τις εκκλήσεις και τις συστάσεις, αυτός συνέχιζε την αμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, όπως σε όλους μας, ο θάνατος ήρθε σαν λύτρωση, σαν φάρμακο που θα τον έσωζε από τις αμαρτίες που δεν σταμάτησε να κάνει ακόμη και λίγο πριν πεθάνει. Και πώς να τον αφήσουν χωρίς ταφή για χριστιανό; Οι παπάδες της πόλης τον πήραν να τον κηδέψουν και μαζί του να θάψουν το σκάνδαλο. Το νέο μαθεύτηκε: Ο «γεροπόρνος» μοναχός πέθανε. Ποιος άραγε θα πήγαινε στην εκκλησία να τον αποχαιρετήσει;

Η εκκλησία στην κηδεία του γέμισε από γυναίκες της Αλεξάνδρειας, τίμιες γυναίκες, χριστιανές, που ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν, μα όχι σαν έναν οποιοδήποτε νεκρό, σαν άγιο! Κάποιος γνώρισε σε κάποια από αυτές το πρόσωπο μιας πόρνης, που είχε καιρό να δει στο λιμάνι… δεν ήταν όμως, όπως την θυμόταν. Κάποιες άλλες, απλά τους θυμίζαν κάτι απόμακρο. 

Τότε η πόλη έμαθε πως ο «γεροπόρνος» μοναχός ήταν ένας άγιος, που με τα λεφτά που κέρδιζε, εξαγόραζε μια νύχτα χωρίς αμαρτία, αγόραζε το «δικαίωμα» στο σώμα τους για να κερδίσει την ψυχή τους. Τότε η πόλη έμαθε, ότι αυτός που νομίζαν ότι είναι το «σκάνδαλο» ήταν η αγνότητα, η άδολη αγάπη, η αυταπάρνηση, ο άνθρωπος, ο λόγος του Θεού, η προσευχή και η θέωση. Γιατί ο άνθρωπος του Χριστού δεν κρίνεται στη διάρκεια της ζωής του, αλλά στο τέλος της. Γιατί ακόμη κι όταν ο ίδιος ζει «καθώς πρέπει», πρέπει να μαρτυρήσει, πρέπει να ζήσει την μαρτυρία και το μαρτύριο. Τελικά ποιος είναι το σκάνδαλο, ο άλλος ή εμείς; Μήπως εγώ είμαι αυτός που θέτω στον άλλο το προσωπείο που μου ταιριάζει να τον βλέπω; Μήπως γιατί φοβάμαι μην αποκαλυφθεί το δικό μου προσωπείο;

Και τελικά τι κάνουμε με το σκάνδαλο, ποιος το κουβαλά, ποιος θα «σώσει» το σκάνδαλο; Το ερώτημα είναι ουσιαστικό, γιατί το σκάνδαλο του άλλου έχει μια θεμελιακή λειτουργία: Γεμίζει τα δικά μας κενά, τα κενά του εγωισμού μας. Είναι εύκολο να κατηγορήσουμε, είναι εύκολο να γκρεμίσουμε, αλλά είναι δύσκολο να πούμε τον καλό λόγο, να δουλέψουμε για το κοινό καλό! Υιοθετούμε επιλογές απάνθρωπες καταρχήν για τον εαυτό μας, που οδηγούν στην κάθε μορφής κρίση, η οποία δεν είναι υπόθεση ιδεολογίας, θεωρίας ή δομών, είναι πρωτίστως το αποτέλεσμα της λειτουργίας χωρίς πραγματικό σκοπό, η είσοδος σε έναν μηχανισμό κατάρρευσης και φθοράς. Σήμερα ζούμε με μοναδική ένταση την ποιοτική απώλεια των εσωτερικών κριτήριων μιας κοινωνίας που δεν «κοινωνεί», αλλά μόνο «επικοινωνεί» τα αδιάλειπτα κενά της. Η «πραγματική ζωή» δεν είναι η δική μας, αλλά του αλλού. Εντούτοις οφείλουμε να αναζητήσουμε την δική μας ζωή, γιατί στην τελική Κρίση το δικό μας βιβλίο, της ζωής μας, θα είναι αδειανό.

http://o-nekros.blogspot.com/2011/10/blog-post_06.html

Για μια Νέα Μεγάλη Ιδέα

Κωνσταντίνος Χολέβας

Πολιτικός Επιστήμων

Διάβαζα προσφάτως γνωστό αρθρογράφο εφημερίδας, η οποία στηρίζει φανατικά το Μνημόνιο και την εξάρτηση. Το συγκεκριμένο άρθρο προσπαθούσε να μας πείσει να ξεχάσουμε τους «ψευδοπατριωτισμούς» και με χαρά να δεχθούμε τους τεχνοκράτες, τους οποίους στέλνει η τρόικα για να ... μεταρρυθμίσουν το ελληνικό κράτος. Πάντα στην ελληνική ιστορία υπήρχαν μειοψηφίες ευδιάκριτες, οι οποίες καλλιεργούσαν την εθνική μειονεξία και την ηττοπάθεια και καλούσαν τον Ελληνισμό να υπακούσει πειθήνια στα κελεύσματα των ξένων ... για το καλό του. Με εκπλήσσει, όμως, η πρόταση να δεχθούμε ξένους τεχνοκράτες, ενώ είμαι βέβαιος ότι στον τόπο μας και μορφωμένους έχουμε και ταλαντούχους και έμπειρους σε πολλά πεδία διοίκησης και επιστήμης. Γιατί τέτοια ξενομανία και τέτοια απόρριψη των Ελλήνων που μπορούν και ξέρουν;

Στη νεώτερη ιστορία μας αναδείξαμε πολλά σοφά και έξυπνα μυαλά. Κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε εξαγωγή εγκεφάλων. Ο Ιωάννης Καποδίστριας χρησιμοποιήθηκε επιτυχώς ως διπλωμάτης από τη Ρωσία και την Ελβετία του 19ου αιώνος. Ο μαθηματικός Κων. Καραθεοδωρή διέπρεψε διεθνώς και βοήθησε τον Αϊνστάιν να διατυπώσει τις θεωρίες του. Ο Γεώργιος Παπανικολάου ήταν ιατρός με παγκόσμια φήμη και με επιτυχή αποτελέσματα στην διάγνωση του καρκίνου του μαστού. Ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης υπήρξε προ ολίγων δεκαετιών διεθνούς κλάσεως πολεοδόμος και εκαλείτο να σχεδιάσει πόλεις σε όλη την Υφήλιο. Στις ΗΠΑ σήμερα οι περισσότεροι «εισαγόμενοι» καθηγητές Πανεπιστημίου είναι Έλληνες. Κάθε χρόνο επιστρέφουν στη χώρα μας δεκάδες αγόρια και κορίτσια με λαμπρά διδακτορικά από κορυφαία ξένα Πανεπιστήμια, αλλά δεν τους αξιοποιούμε!

Δεν μας λείπουν, λοιπόν, οι Έλληνες τεχνοκράτες και δεν υπάρχει λόγος να εκλιπαρούμε αναξιοπρεπώς τους δανειστές μας να μας ... φωτίσουν. Ούτε δέχομαι την διαδεδομένη άποψη ότι, λόγω ιδιοσυγκρασίας, είμαστε λαός ανοργάνωτος, απρογραμμάτιστος και χρειαζόμαστε τους ψυχρούς Βορειοευρωπαίους να μας συντονίσουν. Όταν υπήρχε σοβαρός σκοπός, ιερό ιδανικό και κίνητρο βασισμένο σε ανώτερες αξίες τότε ο Ελληνισμός απέδειξε ότι μπορεί να οργανώνει και να υλοποιεί με επιτυχία δύσκολα έργα. Θυμίζω τον Μακεδονικό Αγώνα, με την αφορμή του εορτασμού του τη δεύτερη Κυριακή του Οκτωβρίου. Μόλις δέκα χρόνια από την πτώχευση του Χ. Τρικούπη (1893) και πέντε χρόνια μετά από την επιβολή του πολυεθνικού Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ- η τρόικα της εποχής) , οι εντόπιοι Έλληνες της Μακεδονίας και οι ελεύθεροι της Νοτίου Ελλάδος κατόρθωσαν να συντονισθούν επιτυχώς και να απομακρύνουν τον Βουλγαρικό και Πανσλαβιστικό κίνδυνο από την τότε τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Λίγοι σε αριθμό ασχολήθηκαν, αλλά το έκαναν με πίστη στον Θεό και την Πατρίδα. Κληρικοί, διπλωμάτες, στρατιωτικοί, εκπαιδευτικοί, οπλαρχηγοί,, εθελοντές, γυναίκες, παιδιά. Κατόρθωσαν με σωστό προγραμματισμό και με θαυμαστή οργάνωση να προετοιμάσουν το έδαφος για την απελευθέρωση της Μακεδονίας που ήλθε τον Οκτώβριο του 1912. Συντονίσθηκαν χωρίς παρέμβαση ξένων ... τεχνοκρατών. Διότι υπήρχε μία Ιδέα, ένα ιδανικό. Η ελευθερία και η ελληνικότητα ενός πανάρχαιου και αιματοβαμμένου τόπου.

Διαβάστε περισσότερα:

Τι δεν είναι ο Στρατός

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ο Στρατός, οι Ένοπλες Δυνάμεις, έχουν αποστολή, πολύ συγκεκριμένη. Την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, της τιμής, των ευρύτερων συμφερόντων του Έθνους. Και λέω του Έθνους, διότι έχουν καθήκοντα, έχουμε καθήκοντα, που φτάνουν στην Κύπρο, την Βόρειο Ήπειρο κι αλλού, ξεπερνώντας τα μικροελλαδικά σύνορα.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχουν ως βασική αποστολή να κάνουν τον τροχονόμο στους πρόσφυγες που άλλοι δημιουργούν, ούτε να μαζεύουν τα μπάζα των βομβαρδισμών που άλλοι κάνουν. Δεν είναι φιλανθρωπική ΜΚΟ.
Ο Στρατός είναι πρωτίστως ιδεαλιστικός, γιατί βασική του αποστολή είναι κάτι φοβερό, συνυφασμένο με την ανθρώπινη φύση αλλά που ταυτόχρονα την ξεπερνά: ο Πόλεμος. Κι ο πόλεμος εμπεριέχει ως ενδεχόμενο τον θάνατο. Αυτό δεν είναι απλά ένας επαγγελματικός κίνδυνος. Το «επικρατέειν ή απόλλυσθαι» είναι βαθιά ηθικό καθήκον, όπου ο πολεμιστής καλείται να ξεπεράσει την ανθρώπινη φύση, το ένστικτο επιβίωσης, τον φόβο. Οι παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων, τα Σχολεία της Τιμής και του Αίματος, οι ίδιες οι μονάδες, με την επίσης βασική τους λειτουργία, που είναι η εκπαίδευση, πρέπει να παράγουν Πολεμιστές. Η θητεία και η υπηρεσία δεν είναι αγγαρεία ή «καριέρα». Το ενδεχόμενο να αγκαλιάσεις τον Χάροντα διαφοροποιεί τα πράγματα από την υπηρεσία στο ΙΚΑ, στα υπουργεία, στην παιδεία, τις ΔΕΚΟ κλπ. Όλοι άξιοι τιμής αλλά οι πολεμιστές πρώτοι τη τάξει. Έτσι ήταν στην παράδοση μας. Έτσι είναι στις σοβαρές χώρες.
Σήμερα όλα όσα συμβαίνουν με την κρίση και την κατάρρευση της μεταπολιτευτικής παράγκας δεν γίνονται εν κρυπτώ. Το μήνυμα της αδυναμίας που εκπέμπει η ιδεοληπτική κλίκα που κυβερνά δυστυχώς την γη των Ελλήνων, έχει πολλούς αποδέκτες, με σημαντικότερο την ισλαμοφασιστική Τουρκία.
Οι ανακυκλωμένοι διεθνιστές του τουρίστα κωπηλάτη έχουν απαξιώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις Ένοπλες Δυνάμεις. Η εκμετάλλευση της ανάγκης για νέα οπλικά συστήματα αποτελούσε από παλιά λαμπρό πεδίο λαμογιάς και το ίδιο το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, χώρο για μαζικά ρουσφέτια, με προσωπικό που ποτέ δεν απεργεί κι είναι πειθαρχημένο. Όμως απέναντι στο προσωπικό, στα στελέχη, τηρούνταν κάποια στοιχειώδη προσχήματα σεβασμού, τιμής.
Η ιδεοληπτική παρέα που θα απέλθει μάλλον με μέσα της Αεροπορίας Στρατού, αν προλάβει, έχει πλέον περάσει σε άλλες συμπεριφορές. Πέραν των δραστικών περικοπών που έχουν πλήξει καίρια το ισοζύγιο δυνάμεων με την Τουρκία και δημιουργούν προβλήματα στην επιχειρησιακή ετοιμότητα υπάρχουν άλλα κατάπτυστα ζητήματα.
Διαβάστε περισσότερα:

Ο Θεός σου δίνει πάντα ό,τι σου χρειάζεται

Μια φορά κάποιος ζήτησε απ’ το Θεό
Ένα λουλούδι και μια πεταλούδα.
Ο Θεός όμως αντί γι’ αυτά
Του έδωσε ένα κάκτο και μια κάμπια.
Αυτό στεναχώρησε τον άνθρωπο
Δεν μπόρεσε να καταλάβει
Γιατί δεν πήρε αυτό που ζήτησε.
Είπε μέσα του, λοιπόν
Ο Θεός έχει να νοιαστεί για τόσους ανθρώπους...
Και αποφάσισε να μην ζητήσει εξηγήσεις.
Μετά από λίγο καιρό πήγε να κοιτάξει αυτά που του είχαν δοθεί και τα 'χε ξεχάσει.
Προς έκπληξή του, απ’ τον αγκαθωτό και άσχημο κάκτο
Είχε φυτρώσει ένα όμορφο λουλούδι.
Και η άσχημη κάμπια είχε μεταμορφωθεί σε μια υπέροχη πεταλούδα.
Ο ΘΕΟΣ τα κάνει πάντα όλα σωστά!
Ο τρόπος που ενεργεί είναι ΠΑΝΤΑ ο καλύτερος, ακόμα κι αν σε μας φαίνεται λανθασμένος.
Αν ζήτησες από το Θεό κάτι και πήρες κάτι διαφορετικό, δείξε Του ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.
Μπορείς να είσαι σίγουρος πως Αυτός θα σου δίνει
Πάντα αυτό που χρειάζεσαι τη κατάλληλη στιγμή.
Αυτό που θέλεις... δεν είναι πάντα κι αυτό που χρειάζεσαι!
Το ΑΓΚΑΘΙ του σήμερα...
Είναι το ΛΟΥΛΟΥΔΙ του αύριο!
Πηγή: http://armenisths.blogspot.com/