Η τρέλα αυτών που σκοτώνουν, η βλακεία αυτών που παραπλανούν

 

του Marcello Veneziani

Δύο αγόρια απαιτούν αγάπη από δύο κορίτσια που δεν θέλουν να τους τη δώσουν και έτσι τα σκοτώνουν. Ο ένας είναι ένας πρώην φίλος που δεν αποδέχεται το τέλος της σχέσης, ο άλλος είναι απλώς ένας μνηστήρας που απαιτεί πάρα πολλά. Μετά διαβάζεις την εξήγηση στις εφημερίδες και βγαίνει το συνηθισμένο ρεπορτάζ: φταίει η πατριαρχία. Για άλλη μια φορά οι μάγοι αναζητούν τη λύση έξω από το πραγματικό γήπεδο, δεν αντιμετωπίζουν τη ζωή στον αγωνιστικό χώρο της, ρίχνουν την μπάλα στις εξέδρες και στο μακρινό παρελθόν. Αν ήμασταν ιδεολόγοι και αφηρημένοι όπως αυτοί, θα έπρεπε να  αναφερθούμε  στήν συμμετρική εξήγηση: η γυναικοκτονία οφείλεται στόν φεμινισμό. Από τότε που οι γυναίκες κήρυξαν τον πόλεμο στους άνδρες, μισούν την ανδρική φιγούρα, καί το αρσενικό αντιδρά και εκδικείται. Γενική, ιδεολογική, αφηρημένη θέση που θα είχε την ίδια αληθοφάνεια με την αντίθετη, μάλιστα με ένα επιπλέον πλεονέκτημα: η πατριαρχία αναφέρεται στο παρελθόν, σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον ανάμεσά μας στη Δύση, ενώ ο φεμινισμός αναφέρεται στο παρόν, σε έναν παρόντα και μαχητικό κόσμο, τουλάχιστον ανάμεσά μας στη Δύση.

Η πραγματικότητα όμως είναι κάτι άλλο. Η πραγματικότητα λέει την τραγωδία ενός κόσμου που όσο πιο παγκόσμιος γίνεται εξωτερικά, τόσο πιο μικρός, μοναχικός, ιδιωτικός, εσωστρεφής και μη επικοινωνιακός γίνεται στην προσωπική διάσταση.

Για πολλά, για πάρα πολλά παιδιά, ακόμα και για ενήλικες, ο κόσμος περιορίζεται σε ένα μόνο άτομο, και αν αυτό το άτομο εξαφανιστεί, ο κόσμος καταρρέει, χάνεις το μυαλό σου, νιώθεις εντελώς φτωχός και μόνος και έτσι αποφασίζεις να μετατρέψεις την απόλυτη ανάγκη για αυτήν σε απόλυτη ακύρωσή της, με την έννοια ότι αυτός ο φόνος είναι επίσης αυτοκτονία. Εξάλλου, σχεδόν κανείς δεν επιζεί από τη δολοφονία του συντρόφου του αλώβητος και αμόλυντος, επίσης γιατί σε έναν μικρό κόσμο σαν τον δικό μας, αν σκοτωθεί ένα κορίτσι, ο πρώτος ύποπτος είναι ο φίλος της, ο πρώην, ο εραστής της. Δεν αργεί να τό καταλάβει. Είτε πρόκειται για έναν άγνωστο που αποπειράθηκε βιασμό, είτε είναι το πιο κοντινό της άτομο που έμεινε πίσω. Υπάρχουν πολύ λίγες παραλλαγές.

Αν ο κόσμος γύρω σου εξαφανιστεί, αν χάσεις την πραγματικότητα, τη ζωή, τις φιλίες, τους δεσμούς, την οικογένεια, μένει μόνο να κρατήσεις ζωντανή την ύπαρξη σου στον κόσμο, την εξωτερική σου σχέση με τη ζωή. Κι αν δεν προβάλλεις τη ζωή σου πέρα ​​από τον εαυτό σου, σε μια πίστη, σε έναν Θεό, σε μια ιδέα, σε μια κοινότητα, σε μια δουλειά, σε μια αποστολή, μένει μόνο να δώσεις σκοπό και προβολή στη ζωή σου. Τέτοια αγόρια δεν είναι παιδιά της πατριαρχικής κοινωνίας, αλλά ζουν στα ερείπια της πατριαρχικής κοινωνίας, μέσα σε μια εγωιστική, εγωκεντρική, εγωπαθητική κοινωνία. Δεν αναγνωρίζουν πιά την πρώτη εντολή της πατριαρχικής κοινωνίας, την υπεροχή τής αυτοκυριαρχίας στις σχέσεις και τις καταστάσεις, τη μη εξάρτηση του «ανώτερου» από τον «κατώτερο», του αρσενικού ηγέτη από την υποταγμένη γυναίκα. Οι λεγόμενοι γυναικοκτόνοι δεν είναι δυνατοί αλλά εύθραυστοι, δεν είναι ηγέτες αλλά αδύναμα κουτάβια, δεν είναι αρχηγοί πατέρες αλλά υποταγμένοι από τον εθισμό στό ναρκωτικό για τήν γυναίκα-κόσμο τους. Αν το στερηθούν αντιδρούν σαν απελπισμένοι. Είναι εύθραυστοι σαν καθρέφτες, και αν εγκαταλειφθούν, ο καθρέφτης θρυμματίζεται, η εικόνα του εαυτού τους καταρρέει, εξαφανίζεται με τον κόσμο και τα θραύσματα γίνονται μαχαίρια, σπαθιά, φονικά όπλα.

Η Επιστροφή της Άγνοιας

 του Roberto PECCHIOLI

Όσοι διαβάζουν, μελετούν, ενημερώνονται και στοχάζονται ξέρουν ότι δεν ξέρουν. Ζούν την άγνοιά τους –με την έννοια να μην έχεις επίγνωση– με δυσφορία, προσπαθώντας, όσο καλύτερα μπορούν, να διορθώσουν την κατάσταση. Φοβόμαστε ότι αυτή η στάση γίνεται όλο και λιγότερο διαδεδομένη. Διαδίδεται μια άγνοια τής άγνοιας που συνορεύει με τον λειτουργικό αναλφαβητισμό, ένα πρόβλημα από το οποίο δεν εξαιρούνται όσοι επιδεικνύουν πτυχία και διπλώματα.

Έτυχε να μιλάμε στο μπαρ με έναν γνωστό που είναι κάτοχος πτυχίου τεχνολογίας και επιστήμης. Ήθελε οπωσδήποτε να πληρώσει τον λογαριασμό για έναν καπουτσίνο και ένα κρουασάν –λιγότερο από τρία ευρώ– με πιστωτική κάρτα, αγανακτισμένος με την άρνηση του ιδιοκτήτη, αναγκασμένος να πληρώσει προμήθεια στον διαχειριστή του συστήματος. Απευθυνόμενος στον συγγραφέα, εξέφρασε τη λύπη του για την υστεροφημία όσων δεν εκτιμούν τα πλεονεκτήματα της ηλεκτρονικής πληρωμής.

Προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι κάποιοι από τους λόγους του εμπόρου ήταν βάσιμοι, επικαλούμενος τον αδικαιολόγητο πλουτισμό του χρηματοπιστωτικού συστήματος που απαιτεί, όπως ο Ghino di Tacco, ένας μεσαιωνικός ληστής, και όπως οι μαφίες, ένα ποσοστό - χρήματα προστασίας; - σε κάθε συναλλαγή.

Εξυψώσαμε την ελευθερία της ελεύθερης διάθεσης του δικού μας φυσικού χρήματος (φρικτή έκφραση) και υπογραμμίσαμε τη δύναμη παρακολούθησης, κατεύθυνσης και κοινωνικού ελέγχου του ηλεκτρονικού χρήματος, που θα γίνει νομιμοποιημένη δουλεία με την εισαγωγή του ψηφιακού ευρώ της κεντρικής τράπεζας.

Καμία αντίδραση. Ο νεαρός άνδρας δεν έδειξε σημάδια συμφωνίας ή διαφωνίας, ούτε έδειξε καμία αντίθεση στα επιχειρήματά μας. Απλώς -και δυστυχώς- δεν κατάλαβε, σε σημείο να χάσει τελείως την προσοχή. Η ουσία του θέματος δεν τον ενδιέφερε. το θέμα πρέπει να φαινόταν ασυνήθιστο, περίπλοκο ή ίσως μάταιο, ποιος ξέρει.

Έχουμε βιώσει τη δύναμη του συστήματος εξουσίας. Μία από τις πολλές μεταβάσεις που μας οδηγεί είναι προς την άγνοια, την απληροφόρηση και την αδιαφορία για την κατανόηση γεγονότων, αιτιών και αποτελεσμάτων. Έλλειψη γνώσης που τροφοδοτείται από την απεριόριστη (και νωχελική) εμπιστοσύνη στις επίσημες έννοιες, στην κυρίαρχη αφήγηση, στις συχνές ερωτήσεις, τις τυποποιημένες απαντήσεις σε προσυσκευασμένες ερωτήσεις που βρίσκονται σε ιστότοπους.

Το συμπέρασμα είναι αποθαρρυντικό: η μέση ανθρωπότητα –μορφωμένη ή μη, ελάχιστη σημασία έχει– δεν ενδιαφέρεται για την ελευθερία, παρά μόνο με τη χυδαία μορφή της απουσίας περιορισμών που περιγράφεται προφητικά από τον Τοκβίλ. Οι μάζες μισούν τη σκέψη, και ακόμη περισσότερο τον προβληματισμό.

Αν έχει πρόβλημα, απαιτεί έτοιμη, προκαθορισμένη λύση. Η εξουσία το γνωρίζει αυτό και ενεργεί αναλόγως, δημιουργώντας ψεύτικα προβλήματα στα οποία με μέλι προτείνει εξίσου ψεύτικες, στερεότυπες λύσεις. Συγκεκριμένα, αν η πληρωμή με κάρτα, η πληκτρολόγηση ενός κωδικού που ενεργοποιεί μια πρόσθεση ή αφαίρεση φαίνεται βολικό, το κάνει χωρίς να κάνει ερωτήσεις. Ακριβώς σαν να εμφανίζετε ένα πράσινο πάσο, να κρατάτε το λεγόμενο ψηφιακό πορτοφόλι στην τσέπη σας και να πιστεύετε την επίσημη έκδοση σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Ένας ευτυχισμένος σκλάβος της φαινομενικής ελευθερίας. Δέχεται με χαρά να πηγαίνει με τη ροή: είναι τόσο άνετο. Μοιάζει με χυδαιοποίηση της αρχής του ξυραφιού του Occam, που προδιαγράφει την επιλογή της απλούστερης λύσης. Δεν έχει νόημα να διαφωνούμε για τα πλεονεκτήματα: η λογική είναι κουραστική.

Θαύμα στην Αμερική του πατρός Εφραίμ Φιλοθεΐτη

 

του π. Μελετίου Βαδραχάνη

Το 1960 ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης (1927-2001), μεγάλος ελληνοαμερικανός θεολόγος και μετέπειτα καθηγητής της δογματικής στη θεολογική σχολή του Α.Π.Θ. σε επιστολή του προς τον λόγιο αγιορείτη μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη έκανε έκκληση το Άγιο Όρος να στείλει μοναχούς και να ιδρυθεί ένα τουλάχιστον ή περισσότερα-αν ήταν δυνατόν-μοναστήρια στην Αμερική. Ο π. Ιωάννης έλεγε ότι χωρίς μοναχισμό και προβολή του ασκητικού πνεύματος της Ορθοδοξίας, η Ορθοδοξία στην Αμερική θα εκλείψει ή θα μεταβληθεί σε κάτι άλλο. Θα καταντήσει σαν τον παπισμό και σαν τον προτεσταντισμό, που έχουν καταργήσει κάθε νηστεία και ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την άσκηση και τη νήψη (πρβλ μοναχού Νικοδήμου Μπιλάλη, Όσιος Αθανάσιος Αθωνίτης, τόμος 1ος Άγιον Όρος Αθήναι 1975 σελ. 274-275). Αυτό που ζητούσε ο π. Ιωάννης το 1960, και δυστυχώς το Άγιον Όρος δεν μπόρεσε να το ικανοποιήσει, το πραγματοποίησε ο Θεός δεκατέσσερα χρόνια μετά, ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να το αντιληφθεί κανείς.

Το 1979 φθάνει στον Καναδά, για λόγους υγείας, ο ιερομόναχος π. Εφραίμ, ηγούμενος της Ι. Μ. Φιλοθέου του Άγίου Όρους, πνευματικό τέκνο του ησυχαστού Ιωσήφ, ο οποίος ανακαίνισε και επάνδρωσε με μοναχούς του, εκτός από την μονή του Φιλοθέου και τις μονές Καρακάλλου, Ξηροποτάμου και Κωσταμονίτου. Ήταν γνήσιος εκπρόσωπος της παλαιάς αγιορείτικης παραδόσεως και ο εκ των κυρίων παραγόντων της αναστηλώσεως και ανασυγκροτήσεως του αγιορειτικού μοναχισμού.

Ο π. Εφραίμ, μόλις έφθασε στον Καναδά και άρχισε τις εξετάσεις στους γιατρούς συγχρόνως άρχισε να εξομολογεί να νουθετεί να διδάσκει τους αποδήμους Έλληνες που βρισκόταν εκεί. Η ποιμαντική του δράση, κατόπιν προσκλήσεων, από τον Καναδά εξαπλώθηκε στις Η.Π.Α.
Έκτοτε οι επισκέψεις συνεχίσθηκαν και η ποιμαντική προσφορά του όλο και αυξανόταν. Τότε σιγά-σιγά άρχισε να καλλιεργείται η σκέψη να ιδρυθεί μοναστήρι στην Αμερική, ώστε ο ελληνισμός να έχει μία μόνιμη βάση ανεφοδιασμού. Πράγματι άρχισαν ενέργειες και ιδρύθηκαν στην αρχή δύο μοναστήρια, το ένα στο Μόντρεαλ του Καναδά και το άλλο στο Πίτσμπουρκ των Η.Π.Α. Το θεϊκό αυτό πείραμα είχε μεγάλη επιτυχία και συνεχίσθηκε με την ίδρυση και άλλων μοναστηριών, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν 19 μοναστήρια και να δημιουργούνται άλλα δύο αυτή τη στιγμή.

Και οι προτάσεις και οι δωρεές γαιών-και μάλιστα από ετεροδόξους και αλλοθρήσκους-συνεχίζονται και υπάρχει προοπτική ιδρύσεως και άλλων. Τελευταία ο π. Εφραίμ δέχθηκε πρόσκληση να ιδρύση μονή και σε άλλη ήπειρο. Ας ευχηθούμε και η πρόσκληση αυτή να πραγματοποιηθεί. Οι εκτάσεις που εκτείνονται τα μοναστήρια αυτά, είναι τεράστιες 400-1500 στρέμματα. Πρόσφατα Εβραία δώρισε 2.000 στρέμματα στο Νέο Μεξικό, για να ιδρυθεί καινούργιο μοναστήρι. Τα μοναστήρια είναι και ανδρικά και γυναικεία. Οι μοναχοί από την Ελλάδα είναι ελάχιστοι, η πλειονότητα των μοναχών αποτελείται από γηγενείς ορθοδόξους της Αμερικής διαφόρων εθνοτήτων και από προσηλύτους. Έχουν γίνει ορθόδοξοι, Μορμόνοι, Μουσουλμάνοι, Ινδοί, Εβραίοι, Παπικοί, Προτεστάντες. Η γλώσσα των ακολουθιών είναι η ελληνική χωρίς τα ελάχιστα αγγλικά και όλοι οι μοναχοί μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και την βυζαντινή μουσική.

Αρκετοί από αυτούς έχουν έλθει για κάποιο διάστημα και στο Άγιο Όρος, για να γνωρίσουν την μοναστική ζωή και παράδοση στην κοιτίδα της. Τα μοναστήρια όλα αυτά έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια περίπου. Οι ομογενείς έχουν αγκαλιάσει τις μονές με μία αγάπη άνευ προηγουμένου.

Πολλοί εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή και γιορτή και παρακολουθούν το δύσκολο τυπικό των ακολουθιών ευχαρίστως. Το σπουδαιότερο είναι ότι τα μοναστήρια άρχισαν να επηρεάζουν και τους ιερείς μας επί το παραδοσιακότερον. Το επισκέπτονται συχνά, ανανεώνουν τις πνευματικές τους δυνάμεις, υιοθετούν εκκλησιαστικές και παραδοσιακές ποιμαντικές μεθόδους, ρασοφορούν, γίνονται ευαίσθητοι στα δογματικά θέματα, και αντιδρούν στον συγκρητισμό και στον οικουμενισμό, που πάνε να ενώσουν όλες τις θρησκείες ασχέτως των τεραστίων και φοβερών διαφορών που υπάρχουν.

Άγιος Σωφρόνιος -η Ζωή Του ζωή μου

 

 

Εάν προσευχόμαστε με όλη την καρδιά μας και με μεγάλη προσοχή, η μέρα μας σφραγίζεται με την προσευχή και κάθε γεγονός παίρνει διαφορετικό χαρακτήρα. Η ευλογία που ζητήσαμε από τον ύψιστο Θεό, θα φέρει μιαν αγάπη, ειρήνη στις ψυχές μας, η οποία θα ενεργήσει και θαυμαστά στον τρόπο κατά τονοποίον αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε τον κόσμο. 

Ο άνθρωπος της προσευχής βλέπει με διαφορετικό φως το περιβάλλον του. 

Η φροντίδα επιταχύνεται και η πραγματική αξία της ζωής εκτιμάται. Με τον καιρό η προσευχή θα εισέλθει στη φύση μας, μέχρις ότου σιγά‐σιγά ένας νέος άνθρωπος γεννηθεί από το Θεό. 

Η αγάπη για το Θεό που αληθινά στέλνει την ευλογία του σ’ εμάς, ελευθερώνει την ψυχή από εξωτερικές πιέσεις. Αναγκαίο είναι να διατηρήσουμε αυτό το σύνδεσμο αγάπης με το Θεό. Δεν θα νιαστούμε τί θα σκεφθεί ο κόσμος ή πώς θα μας μεταχειρισθεί. Θα παύσουμε να φοβόμαστε ότι θα

χάσουμε την εύνοια του. Θα αγαπάμε τους συνανθρώπους μας χωρίς ν’ αναρωτιόμαστε αν αυτοί μας αγαπούν. 

Ο Χριστός μας έδωσε την εντολή να αγαπάμε τους άλλους, αλλά η αγάπη των άλλων για μας δεν πρέπει ν’ αποτελεί προϋπόθεση για τη σωτηρία μας. Στην πραγματικότητα μπορεί να μη γίνουμε αρεστοί στους άλλους εξαιτίας της ανεξαρτησίας του πνεύματος μας. 

Είναι σημαντικό για τις μέρες μας να μπορούμε να μην επηρεαζόμαστε από εκείνους με τους οποίους σχετιζόμαστε, γιατί διαφορετικά

κινδυνεύουμε να χάσουμε και πίστη και προσευχή. Ο κόσμος ας μας κρίνει [//75] σαν αναξίους προσοχής, εμπιστοσύνης και σεβασμού. Αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο, αν είμαστε αρεστοί στον Κύριο. Και το αντίθετο, δεν θα μας ωφελήσει σε τίποτα, αν δηλαδή όλος ο κόσμος μας εκτιμά και μας επαινεί, αλλά ο Κύριος μας εγκαταλείψει. Αυτό αποτελεί μέρος της ελευθερίας του Χριστού στους λόγους του «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάν. 8,32). 

Η μόνη μας φροντίδα πρέπει να είναι να ζούμε την οδό του Κυρίου, να γίνουμε μαθητές του και να πάψουμε να είμαστε υπηρέτες της αμαρτίας. «Πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστι της αμαρτίας. Ο δε δούλος ου μένει εν τη οικία εις τον αιώνα. Ο υιός μένει εις τον αιώνα. Εάν ουν ο υιός υμάς ελευθερώση όντως ελεύθεροι έσεσθε» (Ιωάν. 8,34‐36). Το αποτέλεσμα της προσευχής είναι να μας καταστήσει υιούς Θεού· ως υιοί θα κατοικήσουμε αιώνια στο σπίτι του πατέρα μας. «Πάτερ υμών ο εν τοις ουρανοίς …».

Τρελογιάννης

Σκάνδαλο USAID: Ξεμπροστιάζεται η εωσφορική ατζέντα και τα παπαγαλάκια της στην Ελλάδα

 

Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και δεν προβλέπεται να κλείσει - Πολλοί είναι εκείνοι στην Ελλάδα που έχουν χάσει τον ύπνο τους

  

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης

Κανένας πολίτης που εξετάζει με κοινό νου τα ίχνη του συστήματος, δεν έπεσε από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις που συνοδεύουν το σκάνδαλο του προγράμματος USAID. Πρόκειται για πράγματα που οι πραγματικοί «αψέκαστοι» καταγγέλλουν, συζητούν και γράφουν εδώ και πολλά χρόνια.

Μόνο κάποιοι ανόητοι και κάποιοι στρατευμένοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι το Solidarity Now του Σόρος, το Ίδρυμα Ωνάση, το ΕΛΙΑΜΕΠ, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το Φόρουμ των Δελφών, το Ίδρυμα Μποδοσάκη και όλοι οι υπόλοιποι φορείς που αναφέρει η αμερικανική έκθεση, δεν βρίσκονταν σε απευθείας σύνδεση με τη Ουάσιγκτον των Δημοκρατικών και το νεοταξικό Νταβός.

Ζούμε σε μέρες που ενώνονται και επίσημα οι τελείες που επισημαίναμε συνεχώς στο τοπίο των καταγγελιών μας. Όλα τα φερέφωνα τη USAID με τις δράσεις τους συμπύκνωναν όλο το νεοταξικό «ευαγγέλιο» σε ποικίλης φύσεως θέματα, που όμως αποδεικνύονται συγκοινωνούντα δοχεία όπως πάντοτε το τονίζαμε. Προπαγάνδα ήπιας ισχύος, ανοιχτά σύνορα, πολιτιστική αλλοίωση, αντικατάσταση πληθυσμών, νομιμοποίηση ανωμαλίας, woke οχετός, παρασκηνιακά πραξικοπήματα, φιλοτουρκική πολιτική, οικοφασισμός, τεχνοφασισμός, άθεη παιδεία, χειραγωγούμενη επιστήμη, υπονόμευση των γεννήσεων, διάλυση των παραδοσιακών θεσμών, οικουμενιστικός εκφυλισμός, παράδοση εξουσιών σε υπερεθνικά κέντρα.

Όλη αυτή η εωσφορική ατζέντα αποτελούσε ένα πανίσχυρο πολιτικό όπλο που κατάφερε να σμπαραλιάσει όλους τους αρμούς που συνέχουν τη χώρα μας, τόσο σε κρατικό – όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Μόνο το 2022 η USAID μοίρασε στους πράκτορές της στην Ελλάδα, 31 εκατομμύρια δολάρια. Ένα καρκίνωμα κατευθυνόμενης και χρυσοπληρωμένης προπαγάνδας που μεταδιδόταν στο νευρικό σύστημα της ελληνικής πολιτείας, σε όλους τους στρατηγικούς βραχίονες του συστήματος.

Ουσιαστικά η USAID δημιουργούσε (και) στην Ελλάδα, ένα παράρτημα, ένα παραμάγαζο, ένα «franchise» κατάστημα προπαγάνδας, από τα κεντρικά της Ουάσιγκτον. Τα όσα έχουν αποκαλυφθεί ως τώρα δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, συγκριτικά με όσα απομένουν να φανερωθούν. Πολλοί έχουν χάσει τον ύπνο τους, σε όλες τις μορφές εξουσίας που ρυθμίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Μαζί τους, αναμοχλεύεται ανήσυχα και η κόπρος του Αυγείου με τις δεκάδες ΜΚΟ που εδώ και χρόνια δρουν παρασιτικά στη χώρα μας, ανενόχλητες από τις κυβερνήσεις.

Εντωμεταξύ το σκάνδαλο είναι σαν να μην υπάρχει για τους κυβερνητικούς και τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα. Ειδησεογραφικά πρακτορεία, sites και δημοσιογραφίσκοι σφυρίζουν αδιάφορα και κρατούν την ανάσα τους. Το ίδιο ισχύει και για διαδικτυακά παπαγαλάκια με κανάλια στο YouTube που αποκαλούσαν «ψεκασμένους» όλους εμάς, και μάλιστα έλεγαν ειρωνικά ότι «τα παίρνουν απ’ τον Σόρος» σαν να χλεύαζαν μια γελοία θεωρία συνομωσίας. Σήμερα, φερμουάρ στο στόμα και αυτοί.

Καταδικάστηκε ποτέ η αίρεση του Παπισμού από Σύνοδο;

 

 Μέσα στο πλήθος των άστατων κραυγών που προσπαθούν απεγνωσμένα με πομπώδη φληναφήματα να υποστηρίξουν τον Οικουμενισμό ακούγεται το ανεδαφικό επιχείρημα ότι ο Παπισμός δεν έχει καταδικασθεί από Σύνοδο (!;). Όσοι το υποστηρίζουν αυτό εννοείται πως δεν κατέχουν τίποτε από θεολογία αλλά συνάμα αγνοούν και πλήρως την ιστορική πραγματικότητα.

     Ως απάντηση δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την καταπληκτική μελέτη του Μακαριστού Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου που είχε εκπονήσει κατά την περίοδο των αδίστακτων ανοιγμάτων προς τον Παπισμό του Πατριάρχου Αθηναγόρα. Ο Μητροπολίτης αναφέρει μια λίστα Ιερών Συνόδων που κατεδίκασαν των Παπισμό και τις πλάνες του. Επίσης και ονόματα Αγίων που θεωρούσαν ξεκάθαρα τον Παπισμό ως Αίρεση (φυσικά δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Άγιος που να μην ήταν σύμφωνος ως προς αυτό).

...Είναι λοιπόν «κατεγνωσμέναι» παρά Συνόδων ή Πατέρων αι αιρετικαί διδασκαλίαι της Δύσεως;

Άς ίδωμεν: 

• Η μεγάλη Σύνοδος του 879 εν Κωνσταντινουπόλει, η υπό πολλών θεωρουμένη ως Ογδόη Οικουμενική, δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της προσθήκης του Φιλιόκβε, εδογμάτισε: «Πάντες ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν. Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας, τω αναθέματι καθυποβάλλομεν. Ει τις παρά τούτο το ιερον Σύμβολον τολμήσειεν έτερον αναγράψασθαι ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη, κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος. Εί τις τοίνυν, εις τούτο απονοίας ελάσας, τολμήσειεν έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρον ονομάσαι ή προσθήκην ή αφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω! » (αυτόθι, σελ. 263-264).
  Ιδού, λοιπόν, βαρυτάτη, επισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη και σχεδόν Οικουμενικού χαρακτήρος καταδίκη του αιρετικού και βλασφήμου Φιλιόκβε!
• Ότε ο Πάπας Ρώμης Σέργιος ο Δ΄εχρησιμοποίησε το Σύμβολον μετά της προσθήκης του Φιλιόκβε (1009), ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος.., μετ' άπόφασιν Συνόδου, διέγραψε το όνομα του μνημονευθέντος Ρώμης Σεργίου εκ των διπτύχων της Ανατολικής Εκκλησίας, έκτοτε δε μέχρι σήμερον ουδέν παπικόν όνομα ετέθη εν αυτοίς» (Βασ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, εκδ. α΄, σελ. 344).
  Τα ονόματα των Προκαθημένων Εκκλησιών δεν διαγράφονται βεβαίως δια «τοπικά έθιμα», αλλα δι αιρέσεις!
• Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασε και η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1054, οπότε εγένετο και το οριστικόν Σχίσμα, αποκαλέσασα ειδικώς το «Φιλιόκβε», όχι «τοπικόν έθιμον», αλλά «βλάσφημον δόγμα» (αυτόθι,σελ.344).
• Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασαν και αι με τον Ησυχασμόν ασχοληθείσαι Σύνοδοι του 1341, του 1347 και του 1351.
• Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1440, Σύνοδος εν Ρωσία κατά το 1441, Σύνοδος εν Ιεροσολύμοις κατά το 1443, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1450, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1484, κατεδίκασαν και απεκήρυξαν την ψευδοσύνοδον της Φλωρεντίας, η οποία είχε δεχθή την «ένωσιν»επί ψευδούς και ασυστάτου βάσεως, ήτοι μη θεωρήσασα ως αιρέσεις τας καινοτομίας της Δύσεως.
• Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1722 καταδικάζει «της Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης τα δόγματα» και αποφαίνεται ότι οι Λατίνοι δι αύτών «εξαπατώσι τους απλουστέρους, ευγάνοντές τους από τα ευσεβή Δόγματα της του Χριστού Εκκλησίας και σύροντές τους αθλίως εις τον βυθόν της απωλείας».(αυτόθι,το. Β΄,σελ. 823-824).
• Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1727 αποκηρύσει τας ετεροδιδασκαλίας των Λατίνων, παλαιάς τε και νέας και χαρακτηρίζει ταύτας» λήρον μακρόν και Κολακείας ψυχοβλαβούς εφευρέματα και ηπατημένης διανοίας γεννήματα» (αυτόθι, σελ.867).
• Σύνοδος εν Κωσταντινουπόλει κατά το 1838 καταδικάζει δριμύτατα τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως «βλασφημίας κατά της Ευαγγελικής αληθείας», ως «εωσφορικήν πλάνην», ως «απομάκρυνσιν από του Θεού και της αμώμου και αδόλου Πίστεως του Ιησού Χριστού» κ.λ.π.(αυτόθι,σελ.896,902).
• Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1848 καταδικάζει τον Παπισμόν ως αίρεσιν! «Τούτων των πλατυνθεισών, κρίμασιν οίς οίδε Κύριος, επί μέγα μέρος της Οικουμένης αιρέσεων, ήν ποτε ο Αρειανισμός, έστι δε την σήμερον και ο Παπισμός», όν χαρακτηρίζει ως ανατρέποντα πάσας τας Οικουμενικάς Συνόδους δια των πλανών του!(Αυτόθι, σελ.906).
• Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1895 καταδικάζει τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως «φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας», ως «καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς»,ως «ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς αναγομένας εις τα θεοπαράδοτα της Πίστεως Δόγματα, ως «αντιευαγγελικάς και παναθέσμους», ως «σπουδαίας και ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς», της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Εκκλησιαστικών Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των Ορων των Αγίων Συνόδων», και επάγεται: «Διό και δικαίως απεκηρύχθη και αποκηρύσσεται, εφ όσον αν εμμένη εν τη πλάνη αυτού»(αυτόθι, σελ.933,935,936,938,942).

ΑΚΤΙΝΕΣ: Καταδικάστηκε ποτέ η αίρεση του Παπισμού από Σύνοδο;

Αμέθυστος

Ἡ πείρα δὲν ἀγοράζεται. Άγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

Λέγεις διὰ τὸν Γέροντα ὅτι θέλει νὰ ἔλθη νὰ προσκυνήση εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος. Καλὸν καὶ ἅγιον ἔργον θὰ κάμη. Πλὴν ἐμένα μόνον ἂς μὴν λάβη ὑπ’ ὄψιν του ὅτι γνωρίζει ἢ ὅτι ὑπάρχω εἰς αὐτὴν τὴν ζωήν. Καθότι ζῶ εἰς ἀπόλυτον ἡσυχίαν· μὲ τάξιν ἑτέραν τῆς συνηθισμένης, ὅπου δύσκολον νὰ μὲ συναντήση. Καθότι ἡ θύρα εἶναι κλειστὴ καὶ ὡρισμένες μόνον ὧρες ἀνοίγει.

Ὅ,τι μὲν θέλει, συνεργείᾳ τῶν ἀδελφῶν, δύναμαι νὰ τὸν βοηθήσω. Τὸ δὲ πέραν τῆς τάξεως ὅπου ἔχω, νὰ ἀνοίξω τὴν θύραν, νὰ ὁμιλήσω, νὰ χάσω τὴν προσευχήν μου καὶ ἡσυχίαν, αὐτὸ οὐδαμῶς. Ἐκτὸς ἐξ ἀνάγκης τὴν ὥραν ποὺ ὁρίζω ἐγώ. Διότι αἱ ὧρες μου εἶναι μὲ μέτρον. Καὶ πρέπει νὰ παραδράμω ὀλίγον, νὰ χάσω, διὰ νὰ ὁμιλήσω τὴν νύκτα μίαν ὥραν ἢ δύο.

Καὶ ταῦτα γράφω διὰ νὰ ἐξηγηθῶ, προτοῦ παρεξηγηθῶ. Ἐγὼ εἰς ὅλες μου τὲς ἐνέργειες ἔτσι συνηθίζω νὰ λέγω καὶ νὰ πράττω ὅλα καθαρὰ «σὰν καθρέπτης» λόγῳ καὶ ἔργῳ, εἴτε κατὰ διάνοιαν, νὰ μὴ δίδω ὑπόνοιαν σὲ κανένα.

Διότι ἦλθον πολλοὶ ἀπὸ διάφορα μέρη, χωρὶς νὰ ζητήσουν νὰ μάθουν τὴν τάξιν ποὺ ἔχομεν. Καί, ἐπειδὴ δὲν τοὺς ἐδέχθην, ἐσκανδαλίσθησαν. Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ ὅλοι οἱ γείτονες ἐναντίον μου ἔχουν, διότι δὲν τοὺς ἀνοίγω. Πλὴν ἐγὼ δὲν κλείνω διὰ νὰ σκανδαλιστοῦν οἱ Πατέρες. Ἀλλά, γυμνασθεὶς τόσα ἔτη καὶ ἰδὼν ὅτι δὲν ὠφελοῦμαι ἀπὸ αὐτὲς τὲς «ἀγάπες» –μόνον τὴν ψυχήν μου χαλῶ χωρὶς νὰ ὠφελοῦμαι- δι\’ αὐτὸ ἔκλεισα ὅλους διαπαντὸς καὶ ἡσύχασα. Τώρα δὲν ἀνοίγω κανένα. Μήτε ἔχω δωμάτιον περισσὸν διὰ ἕναν ἀπ’ ἔξω. Καί, ἂν ἔλθη κανεὶς μακρυνός, πρέπει νὰ ἔλθη τὴν ὥραν ποὺ ἐργάζονται οἱ Πατέρες, πρωΐ. Καί, ἂν εἶναι ἀνάγκη, στέκει εἰς τὸ δωμάτιον τοῦ Παπᾶ μου. Διότι εἰς ὅλα τὰ Σάββατα, Κυριακάς, καὶ ἑορτὰς ἔχομεν Λειτουργίαν. Ἔρχεται ἐδικός μας Παπὰς καὶ μᾶς λειτουργεῖ καὶ μεταλαμβάνομεν.

Ἰδοὺ λοιπὸν εἶπον, ἵνα μὴ γένηται σκάνδαλον. Διὰ Θεὸν τρέχω· οὐ μέλλει μοι διὰ τοὺς ἀνθρώπους. Κἄν ὑβρίσουν, κἄν ὀνειδίσουν, κἄν συκοφαντήσουν, κἄν τὸ ὄνομά μου ἀτιμάσουν, κἄν ὅλη ἡ κτίσις ἀσχοληθῆ νὰ λέγη ἐναντίον μου.

Εἶδον γὰρ καὶ πολυειδῶς ἐδοκίμασα ὅτι, ἂν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δὲν φωτίση τὸν ἄνθρωπον, τὰ λόγια ὅσα καὶ ἂν ὁμιλήσης δὲν ‘βγάνεις ὠφέλειαν. Πρὸς στιγμὴν τὰ ἀκούει καὶ τὴν ἄλλην στρέφει πάλιν αἰχμάλωτος εἰς τὰ ἴδια. Ἐὰν ὅμως εὐθὺς μὲ τὸν λόγον ἐνεργήση ἡ χάρις, τότε γίνεται κατ’ ἐκείνην τὴν ὥρα ἀλλοίωσις μὲ τὴν ἀγαθὴν τοῦ ἀνθρώπου προαίρεσιν. Καὶ ἀλλάσσει θαυμαστῶς ἡ ζωὴ του ἐκ τῆς ὥρας ἐκείνης. Ὅμως αὐτὸ συμβαίνει εἰς ὅσους δὲν ἐσκλήρυναν ἀπὸ μέσα τους ἀκοὴν καὶ συνείδησιν. Εἰς δὲ τοὺς ἀκούοντας καὶ ἐν παρακοῆ παραμένοντας εἰς τὰ κακά των θελήματα· εἰς αὐτοὺς κἄν ἡμερονύκτια ὁμιλῆς, κἄν τὴν σοφίαν τῶν Πατέρων εἰς τὰς ἀκοάς των κενώσης, κἄν θαύματα πρὸ ὀφθαλμῶν των ποιήσης, κἄν τὸ ρεῦμα τοῦ Νείλου ἐπάνω των γυρίσης, αὐτοὶ δὲν λαμβάνουν μήτε ρανίδα ὠφέλειαν. Μόνον θέλουν νὰ ἔρχωνται, νὰ ὁμιλοῦν, νὰ περάσει ἡ ὥρα των, χάριν τῆς ἀκηδίας. ‘ αὐτὸ λοιπὸν κλείω καὶ ἐγὼ τὴν θύραν καὶ ὠφελοῦμαι τουλάχιστον ἐγὼ διὰ τῆς εὐχῆς καὶ τῆς ἡσυχίας. Καθότι τὴν εὐχὴν ὑπὲρ πάντων ὁ Θεὸς πάντοτε τὴν ἀκούει, ἐνῶ τὴν ἀργολογίαν πάντοτε ἀποστρέφεται, ἂς φαίνεται καὶ πνευματικὴ ὅτι εἶναι. Ἐπειδὴ κατὰ τοὺς Πατέρας, ἀργολογία εἶναι κυρίως νὰ περνᾶς τὸν καιρόν σου μὲ λόγια, χωρὶς νὰ κάμης τοὺς λόγους σου πράξεις.

Λοιπὸν μὴν ἀκοῦτε τί λέγουν, ὅταν ἄνθρωποι ἄγευστοι ὁμιλοῦν τὰ τοιαῦτα.

Ὅποιος δὲν ἐδοκίμασε, ἀνάγκη εἶναι νὰ δοκιμάση· καὶ μὲ τὴν πείραν θὰ μάθη καὶ θὰ βρῆ ὅ,τι τοῦ λείπει. Ἡ πείρα δὲν ἀγοράζεται. Εἶναι ἑκάστου ἀπόκτημα, κατὰ τὸν κόπον του καὶ τὸ αἷμα του ποὺ θὰ δώση μόνος του νὰ τὴν ἀποκτήση.

Πιστεύσατε, Ἀδελφές μου, ὅτι κόπος πολὺς εἶναι εἰς τὴν Μοναχικὴν πολιτείαν. Δὲν ἔπαυσα καὶ δὲν παύω ἡμέρα καὶ νύκτα φωνάζων, ζητῶν τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου· καὶ εἰς ἀπόγνωσιν προσεγγίζω, ὡς μηδὲν ἐργαζόμενος, ὡς μηδέποτε «ποιήσας ἀρχήν». Ἀλλά, τὸ καθ’ ἡμέραν ποιῶν τὴν ἀρχήν, εὑρίσκομαι ψεύστης καὶ ἁμαρτάνων. Ὅμως ἐσεῖς μιμεῖσθε τὰς φρονίμους παρθένους καὶ ἀγρυπνοῦσαι φωνάζετε γοερῶς, τὸ θεῖον ἐπικαλούμεναι ἔλεος. Ὅτι ἦλθε δι\’ ἡμᾶς τὸ τέλος. Ἴσως ἐτελείωσεν ἡ εἰρήνη. Λοιπὸν μὲ τοὺς ἀποθαμένους εἴμεθα καὶ ἡμεῖς. Ὅθεν βιασθῆτε.

https://agiazoni.gr/slug-281/

Πατερικός: Ἡ πείρα δὲν ἀγοράζεται. Άγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής