Κρίση στην Οικογένεια; Ποια κρίση;

Γεια σας,
Είμαι η Ελενίτσα, ένα από τα δεκάδες, εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα, που η ζωή τους άλλαξε σημαντικά τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας αυτού που οι μεγάλοι αποκαλούν «κρίση».

Ζούσαμε σ’ ένα διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας στο κέντρο της πόλης. Ο μπαμπάς δούλευε σαν μηχανικός στο εργοστάσιο και η μαμά σ’ ένα ξενοδοχείο της πόλης. Κι εμείς, σχολείο αγγλικά γαλλικά, μουσική, γυμναστήριο, όλη μέρα δώθε κείθε κι όταν κατάκοποι γυρνούσαμε σπίτι, λίγο τηλεόραση και φυσικά παιχνίδι με τις ώρες στον υπολογιστή. Πότε επικοινωνούσαμε μεταξύ μας; Καλή απορία. Ίσως τα Σαββατοκύριακα, ίσως σε κάποιες διακοπές… αλλιώς τα μαγνητάκια με τα σημειώματα πάνω στην πόρτα του ψυγείου να ‘ναι καλά! Έτσι κυλούσε η ζωή μας, ώσπου έσκασε μύτη απρόσκλητη και άκρως ανεπιθύμητη η «κυρία Κρίση». Οι μεγάλοι πρέπει να την φοβήθηκαν πολύ. Όλη την ώρα γι αυτήν μιλούσαν, άκουγαν ειδήσεις, βουτούσαν αδηφάγα στην εφημερίδα, διάβαζαν κι έπειτα μετρούσαν, υπολόγιζαν, κατέβαζαν το κεφάλι, μονολογούσαν απελπισμένοι.

Άρχισαν ένα ένα να λιγοστεύουν τα φροντιστήρια. Άλλο που δεν θέλαμε εμείς τα παιδιά. Κάναμε μεγάλες χαρές όπως καταλαβαίνετε. Αρχίσαμε να πηγαινοερχόμαστε παντού με τα πόδια, γιατί η βενζίνη ήταν ακριβή. Ούτε αυτό μας κακοκάρδισε, ήταν άλλωστε τόσο διασκεδαστική η βόλτα από και προς το σχολείο με όλη μαζί την παρέα.

Τοῦ Ἀββᾶ Δωροθέου: Περὶ συνειδήσεως

Ἀπὸ τὸν Ἀββᾶ Δωρόθεο, Ἔργα Ἀσκητικὰ

Ὅταν ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, ἔβαλε μέσα του ἕνα θεῖο σπέρμα, σὰν ἕνα εἶδος λογισμοῦ πιὸ θερμοῦ καὶ φωτεινοῦ, νὰ ἔχει τὴ θέση τῆς σπίθας, γιὰ νὰ φωτίζει τὸ νοῦ καὶ νὰ τοῦ δείχνει νὰ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Αὐτὸ ὀνομάζεται συνείδηση, καὶ εἶναι ὁ φυσικὸς νόμος.

Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὴ παραχώθηκε καὶ καταπατήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν προοδευτικὴ ἐξάπλωση τῆς ἁμαρτίας, χρειαστήκαμε τὸ γραπτὸ νόμο, χρειαστήκαμε τοὺς ἁγίους προφῆτες, χρειαστήκαμε τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ ἴδιου τοῦ Δεσπότη μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ τὴν ξαναφέρει στὸ φῶς καὶ νὰ τὴν ἀναστήσει, γιὰ νὰ ξαναδώσει ζωή, μὲ τὴν τήρηση τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, σὲ κείνη τὴ σπίθα ποὺ ἦταν παραχωμένη.

Τώρα λοιπὸν εἶναι στὸ χέρι μας ἢ νὰ τὴν παραχώσουμε πάλι ἢ νὰ τὴν ἀφήσουμε νὰ λάμπει καὶ νὰ μᾶς φωτίζει, ἂν συμμορφωνόμαστε μὲ τὶς ὑποδείξεις της. Γιατί ὅταν ἡ συνείδηση μᾶς ὑπαγορεύει νὰ κάνουμε αὐτό, καὶ ἀδιαφοροῦμε, καὶ πάλι μᾶς λέει νὰ κάνουμε ἐκεῖνο, καὶ δὲν τὸ κάνουμε, ἀλλὰ σταθερὰ καὶ ἀδιάκοπα τὴν καταπατοῦμε, ἔτσι τὴ θάβουμε καὶ δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ φωνάξει δυνατὰ μέσα μας, ἀπὸ τὸ βάρος ποὺ τὴ σκεπάζει.

Ὅπως ἀκριβῶς τὸ λυχνάρι ποὺ δίνει θαμπὸ φῶς, ἔτσι κι αὐτὴ ἀρχίζει νὰ μᾶς δείχνει ὅλο πιὸ θολά, ὅλο πιὸ σκοτεινὰ τὰ πράγματα, ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τὸ θολωμένο ἀπὸ τὰ πολλὰ χώματα νερό, ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ δεῖ μέσα τὸ πρόσωπό του. Ἔτσι σιγὰ-σιγὰ καταντᾶμε νὰ...

μὴν αἰσθανόμαστε ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ὑπαγορεύει ἡ συνείδησή μας καὶ νὰ φτάνουμε στὸ σημεῖο νὰ νομίζουμε ὅτι δὲν τὴν ἔχουμε καθόλου. Ὅμως δὲν ὑπάρχει κανένας ποὺ νὰ μὴν τὴν ἔχει. Γιατί αὐτὸ εἶναι κάτι θεϊκό, ὅπως ἤδη εἴπαμε, καὶ δὲν χάνεται ποτέ, ἀλλὰ πάντα μᾶς θυμίζει ἐκεῖνο ποὺ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

"...μέ τίς θλίψεις πού συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός

γίνεται οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ".

      

Ἁγίου  Ἰγνατίου  Μπριαντσιανίνωφ

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του:

  «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ισ΄ 24).

 Τί σημαίνει «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;

    «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα, μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.

  «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι τά ἁμαρτωλά ἀσθενήματα, ἤ πάθη, πού –στόν κάθε ἄνθρωπο– εἶναι δικά του! Μέ ἄλλα ἀπ᾽ αὐτά τά πάθη γεννιόμαστε καί μ᾽ ἄλλα μολυνόμαστε στήν πορεία τοῦ γήινου βίου μας.

 «Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἄκαρπος εἶναι «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» –ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι– ἐάν δέν μεταμορφωθεῖ σέ «Σταυρό τοῦ Χριστοῦ» μέ τό ν᾽ ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό.

Η "μαντήλα" πανάρχαιο πολιτισμικό στοιχείο

Ἄρκεσε ἡ ἐμφάνιση μιᾶς μαντηλοφορούσας κοπέλας στήν παρέλαση γιά τήν ἐπέτειο τῆς ἐθνικῆς ἀπελευθέρωσης (τῆς ὁποίας τό μήνυμα προφανῶς τιμοῦσε, μαζί μέ τίς ἐπίσης μαντηλοφοροῦσες Ἀμαλίες καί ἄλλες παραδοσιακῶς ἐνδεδυμένες) γιά νά ἐνεργοποιηθῇ ἡ ρητορεία περί γενικῆς ἀπαγόρευσης τῶν «θρησκευτικῶν» ὑποτίθεται συμβόλων, κινούμενη στό ἐπίπεδο τῆς κοντόφθαλμης καί ἐπικίνδυνης «συμψηφιστικῆς» λογικῆς τοῦ τύπου: ἐσεῖς ἀφαιρεῖτε τήν μαντήλα κι ἐμεῖς ἀφαιροῦμε τούς σταυρούς καί τίς εἰκόνες. Ἀλλά ὦ ἠλίθιοι ἤ ὑστερόβουλοι τοῦ «πολυπολιτισμικοῦ» «συμψηφισμοῦ», ἡ μαντήλα δέν εἶναι θρησκευτικό στοιχεῖο ἀνταλλάξιμο πρός ἀντίστοιχα θρησκευτικά, ἀλλά ἕνα παμπάλαιο πολιτισμικό στοιχεῖο, πού ἔχει ἀσφαλῶς τίς ρίζες του σέ παμπάλαιες κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἀντιλήψεις καί διευθετήσεις. Γι᾿ αὐτό καί δέν ἔχει ὁποιαδήποτε βάση ἡ δήλωση τοῦ ἀνεκδιήγητου χρυσαυγίτη ὅτι κάναμε τήν ἐπανάσταση γιά νά διώξουμε μεταξύ ἄλλων καί τήν μαντήλα, τήν στιγμή πού εἶναι γνωστό τοῖς πᾶσι ὅτι στίς ἀγροτικές περιοχές μέχρι καί τήν δεκαετία τοῦ ᾿60 οἱ ἡλικιωμένες Ἑλληνίδες φοροῦσαν τσεμπέρι πού κάλυπτε, σέ πολλές περιπτώσεις, καί τήν περιοχή τοῦ στόματος. Καί τά λέει μάλιστα αὐτά ἐκεῖνος πού ξυλοκόπησε ἐνώπιον τοῦ τηλεοπτικοῦ κοινοῦ μιά γυναῖκα, καί τοῦ ὁποίου ὁ ἰδεολογικός ταγός / Führer εἶχε προσδιορίσει, ἤδη ἀπ᾿ τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1934, μέ σαφήνεια τά ὅρια τοῦ κόσμου τῆς ἐθνικοσοσιαλίστριας γυναίκας: «σύζυγος, οἰκογένεια, παιδιά, σπίτι»!

Ἀλλά τό ὅτι ἡ μαντήλα ὑπῆρξε ἕνα παλαιό πολιτισμικό στοιχεῖο τό δείχνει πέραν πάσης ἀμφιβολίας ἡ παρακάτω ἀναφορά τοῦ Φαίδωνος Κουκουλέ: «... ὅρα ὅτι σήμερον ἐν Μάνῃ, ὅταν μία γυνὴ λέγει: μὲ ξεμόρφωσε, δηλοῖ ὅτι τις τὴν περιύβρισε, κυρίως δείξας τὴν μορφήν της, μετὰ τὴν ἀφαίρεσιν τῆς περικαλυπτούσης τὸ πρόσωπόν της ὀθόνης.
Ἡ ὀθόνη αὕτη, ἥτις κατὰ τὴν παλαιοτέραν περίοδον ἐκαλεῖτο προσωπίδιν καὶ βραδύτερον στομομάνικον, κατὰ τοὺς ὑστέρους Βυζαντινοὺς χρόνους ἐλέγετο τσίπα, ὁσάκις δὲ γυνὴ

Τό Ἐθνικό φρόνημα καί τό χριστιανικό ἦθος τῶν ἠρωομαρτύρων τοῦ Ἀπελευθερωτικοῦ μας ἀγώνα 1955 - 1959

Ἡ ἐποποιία τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ μας ἀγώνα ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς ὡραιότερες καί ἐνδοξότερες σελίδες τῆς τρισχιλιετοῦς ἱστορίας, τοῦ μαρτυρικοῦ ἀλλά ἀδάμαστου στίς συμφορές λαοῦ μας. Τό θαυμαστό αὐτό ἔπος γράφτηκε ἀπό τήν ἁγνή καί ἄδολη νεότητα, πού γαλουχήθηκε μέ τά νάματα τῶν ἀθάνατων ἰδανικῶν τῆς πατρίδας καί τῆς θρησκείας. Ὁ χαρακτήρας καί ἡ προσωπικότητα τῶν νέων διαμορφώνονται μέ τή σωστή ἀγωγή καί τήν εὐεργετική περιρρέουσα κοινωνική ἀτμόσφαιρα, μέ τήν δημιουργία «καλῶν καί ἀγαθῶν νέων» πρόθυμων νά ἀγωνιστοῦν γιά τήν εὐδαιμονία τοῦ συνόλου, ἐμπνεόμενοι ἀπό ὑψηλά ἰδανικά προσφορᾶς καί θυσίας. Καί τό ἀγαστό τοῦτο γεγονός εὐδόκησε ἡ Θεία Πρόνοια νά ἐπιτευχθεῖ καί νά καρποφορήσει στήν Κύπρο μας τήν ἱστορική δεκαετία τοῦ 1950.

Οἰκογένεια, Παιδεία καί Ἐκκλησία ἐργάστηκαν ἁρμονικά γιά τή δημιουργία τοῦ θαύματος. Ἡ ἰδέα τῆς ἐλευθερίας δονοῦσε τίς ψυχές τῶν νέων τῆς μικρῆς μας πατρίδας καί τό νόημά της καλλιεργήθηκε καί ἐμπεδώθηκε ἀπό....

τήν ἑλληνική παιδεία καί τήν Ἐθναρχοῦσα Ἐκκλησία. «Σάν τή σπίθα κρυμμένη στή στάχτη», ἡ ἐλευθερία ἀναπήδησε καί ἀνέθαλε καί φλόγισε τίς ψυχές καί μετέβαλε σέ ἐπαναστατική πράξη τούς πόθους καί τά ὁράματα αἰώνων.

Τήν 1η Ἀπριλίου 1955, ὅταν ἀντήχησε θριαμβευτικά ὁ παιάνας: «ἴτε παῖδες Ἑλλήνων, ἐλευθεροῦται πατρίδα» ἡ Ἑλληνική νεολαία τῆς Κύπρου ἦταν ἕτοιμη ἀπό καιρό, μέ τήν ἐθνική ἀγωγή καί τή χριστιανική ἠθική καλλιέργεια, πού πῆρε ἀπό τήν οἰκογένεια, τό σχολεῖο καί τήν Ἐκκλησία νά ἀνταποκριθεῖ χωρίς δισταγμό στό κάλεσμα τῆς Ἱστορίας.
Νέοι ἀπό 17 μέχρι 30 ἐτῶν, ἀμούστακα παλικάρια, μαθητές, ἀπόφοιτοι δημοτικῶν καί γυμνασίων, ἀγωνίστηκαν καί θυσιάστηκαν στόν βωμό τῆς ἐλευθερίας γιά τή γλυκόπικρη πατρίδα, ἀφοῦ ἔγιναν «πολλῶ κάρρονες» πατέρων καί προπατέρων, πού ἔζησαν καί πέθαναν μέ τό ὄνειρο ἀπραγματοποίητό της ἰμερτῆς Λευτεριᾶς.

Εἶναι Ὀρθόδοξοι οἱ Νεορθόδοξοι;

Τοῦ π. Μάρκου Κ. Μανώλη (†)

Ὁ π. Θεόκλητος ἀπαντᾶ εἰς τὸν κ. Γιανναράν

«Στὸ βιβλιαράκι του «ἐρωτικῶν ἀµφιλογίες» καὶ στὴ σελίδα 56, ἀπαντώντας στὸν ἰσχυρισµό µου ὅτι: «Ὁ ὅρος ἔρως δὲν ὑπάρχει στὴν πατερικὴ ὁρολογία γιὰ τὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Ἔρως εἶναι ἡ φλογερὴ ἀγάπη, ποὺ ἀναφέρεται µόνον στὸν Θεὸ καὶ δὲν ἔχει καµµία θέση οὔτε πρὸ τοῦ γάµου, οὔτε µέσα στὸν γάµο», γράφει τὰ ἑξῆς: «∆ὲν ἔχει νόηµα νὰ παραθέσει κανεὶς τὶς πλήθουσες ἀναφορὲς τῆς πατερικῆς γραµµατείας στὸν ἀνθρώπινο ἑτερόφυλο ἔρωτα καὶ στὴ δυναµικὴ τῆς εἰκόνας τοῦ τριαδικοῦ τρόπου τῆς ὑπάρξεως καὶ τῆς «κενώσεως» τοῦ Χριστοῦ, ποὺ αὐτὸς ὁ ἔρωτας ἀντανακλᾶ.

«∆ὲν ἔχει νόηµα;» ἀπαντᾶ ὁ πατήρ. «Ὄχι µόνο ἔχει, ἀλλὰ ἡ λύση τοῦ προβλήµατος εἶναι ἡ παράθεση τῆς σχετικῆς πατερικῆς γραµµατείας. Λοιπὸν «ὅπερ ἔδει δεῖξαι», ὅπως λένε καὶ οἱ µαθηµατικοί. Φέρε µας δύο, τρία, πέντε κείµενα Πατέρων, ποὺ ἀποδέχονται τὸν ἑτερόφυλο ἔρωτα ὡς ἀναµάρτητον, ὡς διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν θεῖον ἔρωτα καὶ ἰδοὺ οἱ νεορθόδοξοι εἶσθε πλέον ὀρθόδοξοι». Ἂν µπορῆτε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες νὰ φέρετε µαρτυρίες ὅτι δέχονται οἱ Ἅγιοι Πατέρες τὸν ἑτερόφυλο ἔρωτα, τότε πραγµατικὰ εἶσθε ὀρθόδοξοι.

« Αἰτεῖτε, καί δοθήσεται ὑμῖν » (Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου)

« Αἰτεῖτε, καί δοθήσεται ὑμῖν » (Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου)

ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

ΟΣΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ 

« ΔΕΥΤΕ ΠΡΟΣ ΜΕ πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς ». Μ’ αὐτά τά λόγια καλεῖ ὁ Χριστός ὅλους, ὅσοι λυγίζουν κάτω ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας. Καί προσθέτει στήν Ἀποκάλυψη: «Ὁ διψῶν ἐρχέσθω...ἐγώ τῷ διψώντι δώσῳ ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν». Τρέξτε ὅλοι οἱ διψασμένοι, φωνάζει ὁ Κύριος, στήν αἰώνια καί ζωοπάροχη βρύση.

Ὅσο ἁμαρτωλός κι’ ἄν εἶσαι, φονιάς, μοιχός ἤ κάτι ἄλλο, σέ δέχεται ὁ Δεσπότης. Σηκώνει ἀμέσως τό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν σου καί σ ’ἐλευθερώνει. Καί πῶς τό κάνει αὐτό; Ὅπως ἀκριβῶς συγχώρεσε τίς ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ, λέγοντάς του: «Τέκνον, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι». Κι ἀμέσως τόν λύτρωσε ἀπό τό βάρος του καί τόν θεράπευσε.
Πρόστρεχε λοιπόν στό Χριστό, παρακαλώντας Τον δυνατά, ἐπίμονα καί ἀκατάπαυστα, ὅπως ὁ τυφλός τότε, στήν Ἱεριχώ : «Ἰησοῦ, υἱέ Δαβίδ, ἐλέησόν με!». Κι’ Ἐκεῖνος, ὅπως τότε, θά σέ ρωτήσει μυστικά: « Τί σοι θέλεις ποιήσω; ». Ἐσύ, ὁ τυφλός στήν ψυχή, θά πεῖς: « Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω ». Ὁ Χριστός, βλέποντας τήν πίστη σου, τή μετάνοιά σου, τή ζέση τῆς ἱκεσίας σου, θά σέ σπλαχνιστεῖ καί θά σέ θεραπεύσει, χαρίζοντας στήν ψυχή σου τό φῶς.

Ὅταν ὅμως δέν προσευχόμαστε μέ πόνο, μ’ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας καί μ’ ἀληθινή μετάνοια, δέν θά μᾶς ἀκούσει ὁ Χριστός, δέν θά μᾶς συγχωρέσει, δέν θά μᾶς φωτίσει.
Ἄν πάλι εἴμαστε ἀμελεῖς, ἄν δέν τρέξουμε στόν Κύριο καί δέν Τόν ἀκολουθήσουμε μέ συνέπεια, ἀφήνοντας τίς ἁμαρτίες μας, ὅπως ὁ τελώνης καί κατοπινός εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἄφησε τό τελώνιο καί τήν πλεονεξία, τότε δέν θά πάρουμε ἐκεῖνο πού ζητᾶμε.