Μία αφήγηση του Γέροντα Πορφύριου.

Διηγήθηκε ο Γέροντας Πορφύριος:

«Ήταν ένα Μοναστήρι, όπου όλοι οι μοναχοί είχαν γεράσει και πεθάνει, εκτός από έναν, που ζούσε εκεί σαν ερημίτης. Ο μοναχός αυτός ήταν τελείως αγράμματος αλλά είχε δυνατή και απλή πίστη. Καθώς έκανε τις ακολουθίες του και τα διακονήματα του, πίστευε ότι ο Χριστός και οι άγιοι είναι ζωντανοί και τον συντροφεύουν, γι' αυτό τους μιλούσε τακτικά, όπως μιλά κανείς σε ζωντανούς ανθρώπους. Μια μέρα που βγήκε από το Μοναστήρι, μπήκαν σε αυτό ληστές, έκλεψαν ότι βρήκαν, τα φόρτωσαν στα ζώα τους κι' έφυγαν. Όταν επέστρεψε ο μοναχός και είδε γυμνωμένο το Μοναστήρι, ταράχθηκε. Αμέσως έτρεξε στο Ναό, που ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο, στάθηκε μπροστά στον προστάτη του Μοναστηριού άγιο και άρχισε να διαμαρτύρεται: «Άγιε μου Νικόλα, τι έγινε εδώ όταν έλειπα; Ήρθαν κακοί άνθρωποι και έκλεψαν το Μοναστήρι κι εσύ τους κοίταζες και δεν μιλούσες; Τι έκανες για να εμποδίσεις τους κλέφτες; Βλέπω ότι δεν έκανε τίποτα. Αμ' τότε δεν σου αξίζει αυτή η θέση που έχεις, αφού δεν προστάτεψες το Μοναστήρι. Θα σε βγάλω απ' εκεί». Κι' αμέσως ξεκολλά την εικόνα του αγίου από το τέμπλο, την βγάζει έξω από το Μοναστήρι, την ακουμπά σε ένα βράχο, επιστρέφει και κλείνει την πόρτα.

Δεν πέρασε μια ώρα και ακούει δυνατά χτυπήματα στην εξώπορτα. Ανοίγει και τι να δει. Οι ληστές με τα ζώα τους φορτωμένα με όλα τα κλεμμένα και να του λένε: Εμείς κλέψαμε το Μοναστήρι και καθώς φεύγαμε, τα ζώα μας περπατούσαν κανονικά, αλλά κάποια στιγμή σταμάτησαν και δεν προχωρούσαν. Τα χτυπούσαμε, τα τραβούσαμε, έμεναν ακίνητα, μόλις όμως γύριζαν πίσω έτρεχαν. Είπαμε, ότι όπως φαίνεται, ο Θεός θέλει πίσω τα κλεμμένα και στα φέραμε. Ο μοναχός πήρε τα πράγματα και καθώς έφευγαν οι ληστές, ευχαρίστησε το Θεό. Τότε θυμήθηκε την εικόνα του αγίου, πήγε στο βράχο που την είχε ακουμπήσει, την προσκύνησε και είπε: «Τώρα σε παραδέχομαι, Άγιε Νικόλα. Είσαι ο προστάτης του Μοναστηριού». Πήρε θριαμβευτικά την εικόνα του αγίου και την τοποθέτησε στη θέση της.
ΠΗΓΗ: Κ. Γιαννιτσιώτη, "Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο"
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=519056134866726&set=a.117109165061427.15896.100002870336759&type=1&theater
Ενα Πείραμα σέ Βάθος 

amethystosbooks.blogspot 

ΕΚΑΘΙΣΕ ΤΕ ΕΦ’ ΕΝΑ ΕΚΑΣΤΟΝ ΑΥΤΩΝ

               Ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί ο ορθολογισμός. Σ’ αυτή την κυριαρχία η πίστη στο πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος, όπως και η πίστη στον Τριαδικό Θεό γενικότερα, είναι πρόκληση. Πιο εύκολα αποδεχόμαστε έναν Θεό ως απρόσωπη, αφηρημένη δύναμη, η οποία δημιούργησε τον κόσμο και με την οποία επικοινωνούμε χάριν της ανάγκης μας  ή με την οποία θα έχουμε δυνατότητα να συνυπάρξουμε στην αιωνιότητα, παρά αποδεχόμαστε έμπρακτα έναν προσωπικό Θεό, ο Οποίος προσέλαβε εξ αιτίας της Αγάπης σάρκα και οστά και ο Οποίος μεριμνά για μας αποστέλλοντας το Άγιον Πνεύμα, για να μην μας αφήσει ορφανούς και την ίδια στιγμή για να μας δίδει συνεχή την μαρτυρία της παρουσίας Του.  Ενίοτε αποδεχόμαστε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος ως μυστηρίου, το οποίο η λογική μας δεν μπορεί να αποδείξει, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε την δύναμη που δίνει στον άνθρωπο και τον κόσμο, την συνεχή ανακαινιστική Του πνοή, την οποία λαμβάνουμε στη ζωή της Εκκλησίας.

                Η Πεντηκοστή αποτελεί την αφετηρία αυτής της συνεχούς παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του κόσμου και των ανθρώπων, στην δική μας προσωπική ζωή. Ιδιαίτερο

Τα ψυχοσάββατα

 Ψυχοσάββατα στην εκκλησιαστική μας παράδοση υπάρχουν δύο. Το ένα είναι το Σάββατο προ των Απόκρεω και το δεύτερο, το Σάββατο προ της Πεντηκοστής. Επίσης στη Βόρειο Ελλάδα υπάρχει κι ένα τρίτο καθιερωμένο ως Ψυχοσάββατο που πιθανόν έχει να κάμει με τους εορτασμούς του πολιούχου της πόλεως Θεσσαλονίκης, Αγίου Δημητρίου. Στη λειτουργική μας Παράδοση έχουμε εκτός της Μεγάλης Εβδομάδας του Κυρίου μας κι άλλες εβδομάδες, ή άλλους κύκλους μεγάλων εορτών που τείνουν να μοιάσουν προς τη Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα. Αυτή είναι μία μιμητική καλή πράξη που άρχισε πολύ παλαιά και είναι θα λέγαμε η γενεσιουργός μητέρα όλων των άλλων μεγάλων εορτών, σε υμνογραφία και νηστεία. Έτσι της εορτής του Αγίου Δημητρίου προηγείται Μεγάλη Εβδομάδα που καθιερώθηκε τελευταίως ανελλιπώς, κάθε χρόνο στην αγιοτόκο Θεσσαλονίκη, προνοία του οικείου Παναγιωτάτου Μητροπολίτου.




Το Σάββατο που προηγείται της Εβδομάδας του Αγίου Δημητρίου, υπάρχει ως τρίτο Ψυχοσάββατο για το οποίο κάναμε λόγο παραπάνω. Επίσης εκτός των παραπάνω ψυχοσαββάτων σε ορισμένα μέρη, κυρίως στην κεντρική Ελλάδα και σ' αυτή την πρωτεύουσα των Αθηνών συνηθίζονται και άλλα δύο Σάββατα να αφιερώνονται στους κεκοιμημένους, αποκαλούμενα κι αυτά ως Ψυχοσάββατα. Αυτά είναι το Σάββατο μετά το Ψυχοσάββατο της Απόκρεω δηλ. Το Σάββατο της Τυρινής κι επίσης το αμέσως επόμενο Σάββατο της πρώτης εβδομάδος των Νηστειών, το λεγόμενο Ψυχοσάββατο των Αγίων Θεοδώρων. Το Ψυχοσάββατο μας υπενθυμίζει τη διάσταση της αιώνιας ζωής, που φωτίζει και την επίγεια.

Αγίου Νικοδήμου - Περί των αιρετικών

- «Παναγιώτατε... Ο του παρόντος διακομιστής, καταγόμενος εκ της Ουγγαρίας και βαπτισμένος ή μάλλον καταβαπτισμένος ών και μεμολυσμένος τω των Λατίνων μολύσματι, προσέρχεται δι' εμού τη Παναγία Υμών Κορυφή ζητών θερμώς όπως βαπτισθή τώ της καθ' ημάς Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας Ορθοδόξω Βαπτίσματι...» (Επιστολή προς Άγιον Γρηγόριον Ε').

- «Πρώτα απ' όλα να έχης, αδελφέ, ειρήνη και συστολή στις πέντε αισθήσεις σου. Να μη βλέπεις, να μην ακούς, να μην εγγίζης με τα χέρια σου και αμέσως ταράσεσαι, αλλά ειρήνεψε και κράτησε καλή τάξη στον εαυτό σου. Όταν συνηθίσης να φυλάγης αυτή την ειρήνη από τα εξωτερικά σκάνδαλα, εύκολα και χωρίς πολύ αγώνα θα ησυχάζης και θα ειρηνεύης εσωτερικά, διότι κατά τους Αγίους Πατέρες ο εσωτερικός άνθρωπος καταρτίζεται με τη βοήθεια του εξωτερικού» (Αόρατος πόλεμος).

- «Όσοι αποδύονται εις τον της ενώσεως αγώνα ή φρεναπατώνται ή ορμώνται εξ ιδιαιτέρων αιτίων. Τούτο είναι αναντίρρητον, τα πράγματα διίστανται επί μάλλον με την πρόοδον του χρόνου και πας περί ενώσεως λόγος πολιτικήν πάντοτε ή (= παρά) θρησκευτικήν λαμβάνει αφορμήν» (Χρηστοήθεια).

- «Όταν ακούσωμεν ότι ο διάβολος ηνώθη με τα αγγελικά τάγματα σωφρονισθείς, τότε θα πιστεύσωμεν ότι ειλικρινώς ενωθήσονται και οι Διαμαρτυρόμενοι μεθ' ημών... Αν αισθανθώσι ποτέ την πλάνην των, οφείλουν να επιστρέψωσιν όθεν απεφοίτησαν άνευ ουδεμιάς παρατηρήσεως»( Έ.ά.).

- «Είναι γελοίον διά τοιαύτην υπόθεσιν να ζητώνται Σύνοδοι δι' ένωσιν... Η Ανατολική Εκκλησία και τους ναούς αυτής έχει ανοικτούς και τας κολυμβήθρας πλήρεις υδάτων, τον ερχόμενον προς αυτήν αυθορμήτως, ου μη εκβάλη έξω. Η Ανατολική Εκκλησία δεν δύναται εν ουδεμία περιπτώσει να διασείση ουδέ μέχρι κεραίας τα όρια όπου έθεντο οι θείοι Πατέρες».

- Παπικοί αποστομωθέντες υπό του Αγίου ηρώτησαν τους Πατέρας της Ι. Κοινότητος: « Υπάρχουν και άλλοι εις τον Άθω όμοιοι με τον συνομιλητήν μας;» Και ο Άγιος προέλαβε την απάντησιν: «Είναι πλήθος και εγώ είμαι ο τελευταίος» («Αγιορειτική βιβλιοθήκη» , αρ. 227-28, σ. 202).




ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ . Τεύχος 40-42

ΕΩΣ ΕΣΧΑΤΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ 

 

http://amethystosbooks.blogspot.gr/ 

Χρωστάμε ως λαός πολλά στους αγώνες των Σουλιωτών!..

Με αφορμή τις εκδηλώσεις μνήμης των ημερών αυτών

για το ολοκαύτωμα του Σουλίου

Του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΗΛ. ΛΕΤΤΑ

*  Και πάλι αυτές τις μέρες οι Θεσπρωτοί αλλά και πολλοί άλλοι προσκυνητές από ολόκληρη την Ελλάδα ανηφορίζουν στα ηρωϊκά βουνά του Σουλίου, για να τιμήσουν το ολοκαύτωμα του Καλογήρου Σαμουήλ.  Προτού  όμως  εισέλθω  στο  θέμα  αυτό,  θα  ήθελα να πληροφορήσω με λίγα λόγια, τους αγαπητούς αναγνώστες για το τι ήταν οι Σουλιώτες, πότε και από πού ανέβηκαν στα βράχια του ηρωϊκού Σουλίου.
Οι σύγχρονοι ιστορικοί, μας πληροφορούν συγκεκριμένα ότι κατά το τέλος του 16ου αιώνα, όλοι εκείνοι που αδυνατούσαν να υποφέρουν την πικρή σκλαβιά, άφησαν τις πατρίδες τους και σκαρφάλωσαν στα βουνά του Σουλίου, για να αναπνεύσουν τον αγέρα της λευτεριάς.
Ήταν οι γενναίοι απόγονοι των Ηπειρωτικών πολιτισμών της Δωδώνης, της Νικόπολης και της Παραμυθιάς. Ακόμη μαζί μ’ αυτούς ανέβηκαν και κάτοικοι της Κορυτσάς, του Αργυροκάστρου, των Ιωαννίνων, της Πάργας και της Άρτας.

Ανορθόδοξη ορθοδοξία

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης (εις μνημόσυνον)

Ορισμένοι θεωρούν την παράδοση να τους καταδιώκει και να τους απειλεί. Πιστεύουν ότι το μάθημα των Θρησκευτικών δεν θα πρέπει να είναι ομολογιακό.Θέλουν το μάθημα να είναι θρησκειολογικό και πολιτιστικό. Όσοι αντιδρούν χαρακτηρίζονται υπερσυντηρητικοί και φανατικοί. Η θεολογία μας θα παραμείνει αγιοπατερική. Μάθημα Θρησκευτικών δίχως την αναφορά και παρουσία του ζώντος Χριστού δεν υφίσταται. Η παράδοση στην ορθοδοξία είναι με τους αγίους πατέρες και τον Χριστό. Κάθε άλλη σκέψη είναι ανορθόδοξη.

Ο Χριστός δεν είναι ένας από τους πολλούς, αλλά ο μόνος και αληθινός. Η λεγόμενη άστοχα μεταπατερική θεολογία φαίνεται πως βολεύει τους συζητητές ενός διαχριστιανικού ή διαθρησκειακού διαλόγου. Η ορθόδοξη ησυχαστική παράδοση αποκρούει τις αθεμελίωτες θέσεις της μεταπατερικής θεολογίας, η οποία αποτελεί ανορθοδοξία. Περιορίσαμε την ορθοδοξία σε στείρο ηθικισμό. Ειρωνευτήκαμε την ευλάβεια και την κατάνυξη κληρικών και λαϊκών. Εξαντλήσαμε το έργο της εκκλησίας σε φιλανθρωπικά έργα.

Το κήρυγμα κατάντησε φθηνό σχόλιο της παρερχόμενης επικαιρότητος προτεσταντικού τύπου. Φοβηθήκαμε φοβερά τη φτώχεια, την αδοξία και τις δοκιμασίες. Η κατήχηση, το κήρυγμα, η διδαχή χρειάζονται στέρεες ορθόδοξες βάσεις. Σήμερα η χριστιανική ιδιότητα δεν έχει κανένα κόστος, ούτε θέλει να έχει κανένα μόχθο. Πολλοί εξομολογούνται και λίγοι μετανοούν.

1821: Πόθεν πηγάζει το μένος εναντίον της Επανάστασης του Φοίνικα; Μέρος Α'

Το 1821 ποιοι εξεγείρονται υπό τον Φοίνικα; Οι εμπεδώσαντες τον "Βολταίρο" ή οι συμβαδίζοντες αρχικά με τον Βολταίρο, τον οποίον κατήγγειλαν στην συνέχεια, δηλώνοντας την πλήρη αποστασιοποίηση από την παραπλανητική του πορεία; (όχι που δεν θα καταλήγαμε στην Επανάσταση)

Σημείωση: Με αυτό το ερώτημα ξεκινάει η παρουσίαση μίας σειράς άρθρων που δημοσιεύουμε τα οποία αφορούν την προσέγγιση ανάλυσης αυτού του τόσο σημαντικού θέματος της Ιστορίας μας υπό την μορφή σχολίων και την πλήρη επιμέλεια ενός ερευνητή φίλου του ιστολογίου μας, ο οποίος προσπαθεί να ρίξει φως στην υπόθεση και να δημιουργήσει και τα ανάλογα ερωτήματα προς συζήτηση και διερεύνηση.

Ιφιγένεια

Υπό τον όρο "Φοίνικας" εννοώ κατ' αρχήν δυο πράγματα (που είναι αδύνατον να εννοηθούν, τα εξηγώ τώρα).

Α) Ότι στην Επανάσταση υπήρξαν σύμβολα των οργανωτών-κεντρικών πρωταγωνιστών όπως το πουλί που αναγεννάται από τις στάχτες του, η τρίχρωμη σημαία (μαύρο-άσπρο-κόκκινο), η νεκροκεφαλή με τα κόκκαλα, η επιγραφή "Εν Τούτω Νίκα"

Β) Ότι τα σύμβολα αυτά που ακυρώθηκαν και διώχθηκαν από την Α Εθνοσυνέλευση, τα σύμβολα που σκόπιμα υποβαθμίστηκαν, η απεκρύβησαν από την ιστορία, σε συνδυασμό με τις αφηγήσεις του Ξάνθου, χρησίμευσαν στο να στηθεί και ένας μύθος γύρω από το "ποιος και γατί επαναστάτησε".
Πρώτο γενικό συμπέρασμα: πρέπει να δούμε την σύγκρουση γύρω από τα πρόσωπα και τα πιστεύω τους, ώστε να κατανοήσουμε τι έγινε και τι δεν μπόρεσε να γίνει το 21. Δεν έχω πλήρη αποκρυπτογράφηση των συμβόλων, όμως οι ομάδες και οι στόχοι τους είναι σαφείς.

Από την μια έχουμε Μεθ. Ανθρακίτη, Κοσμά Αιτωλό, Νικηφόρο Θεοτόκη, Ευγένιο Βούλγαρη, Ν. Παπαδόπουλο, Κ. Υψηλάντη και υιούς, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο (φιραρή), Κ. Μουρούζη, Ζωσιμάδες, Καπλάνηδες, Βαρδαλάχο, Βαρβάκη, Γαζή, Καποδίστρια, από την άλλη έχουμε Αδ. Κοραή, Ν. Πίκκολο, Χ. Παμπλέκη, Ι. Μοισιόδακα, Σκ. Καλλιμάχη, Αλέξ. Σούτσο, Θ. Νέγρη, Μαυροκορδάτο (τον γνωστό), Ι. Καρατζά, Τρικούπη, Φαρμακίδη, Πολυχρονιάδη, Πολυζωίδη. Κάποιοι δεν ανήκουν με απόλυτη σαφήνεια σε μια ομάδα, φυσικά υπάρχουν πολλοί περισσότεροι εκατέρωθεν.
Το 21 δημιουργείται από την πρώτη ομάδα, η δεύτερη προσπαθεί να εκτρέψει τον στόχο προς την δική της πλευρά. Υπάρχει όμως προϊστορία (1750-1814), τόσο πρακτική, όσο και θεωρητική, ενώ τα ζητήματα αυτά σχετίζονται με τις εξελίξεις στην Γαλλία και στην Βρετανία. Εδώ κολλάει και η άποψη περί "έθνους" που λέγαμε αλλού, αφού πάνω στο "έθνος" που επαναστατεί, θα στηθεί το ανάλογο κράτος.

Με δυο λόγια: το 21 επιχειρείται να δημιουργηθεί ένα διεθνικό κράτος με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, στην θέση του δημιουργείται ένα εθνικό με κέντρο την Αθήνα που αμέσως αποκόβει τους δεσμούς του με την Κωνσταντινούπολη και δημιουργεί ατελείς δεσμούς με τον αρχαίο πολιτισμό. Η διαφορά είναι πέρα από προφανής, αν και πολλοί ίσως να δυσκολεύονται στην κατανόηση, αφού μεγάλωσαν σε ένα κοσμικό (λίγο ή πολύ) εθνικό κράτος που μιλά για επικρατούσα θρησκεία, της οποίας κεφαλή ήταν ο μονάρχης.