Ήταν ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο διάσημος πατέρας της ψυχανάλυσης, ένας άθλιος, άχρηστος, μισογύνης, σνομπ, ζηλιάρης, τρελός και μανιακός με το σεξ;
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει όχι ένας επιστήμονας ή ψυχολόγος, αλλά ένας Αμερικανός επίτιμος διδάκτορας της Αγγλικής Φιλολογίας, ονόματι Φρέντερικ Κρουςστο βιβλίο του με τίτλο «Φρόιντ: Η δημιουργία μιας Ψευδαίσθησης».
Στις 650 σελίδες του έργου του ο Κρους έρχεται να «αποδομήσει τον θρύλο» του διάσημου Αυστριακού γιατρού, που μελέτησε και προσδιόρισε έννοιες όπως τοασυνείδητο, την απώθηση και την παιδική σεξουαλικότητα παρουσιάζοντάς τον ως ένα «ανίκανο τέρας» που αν και γιατρός δεν υπάκουε στον όρκο του Ιπποκράτη ότι κάθε ανθρώπινο ον αξίζει μιας αξιοπρεπούς μεταχείρισης και διαστρέβλωνε τις ιστορίες των ασθενών του για να τις προσαρμόσει στις θεωρίες του.
Ο Κρους ισχυρίζεται ότι τα προβλήματα του Φρόιντ άρχισαν στην παιδική του ηλικία, όταν η οικογένειά του μετακόμισε σε μια εβραϊκή φτωχογειτονιά στη Βιέννη διαποτίζοντάς τον με την επιθυμία να πάρει αποστάσεις από τις ρίζες του και με μια ακατανίκητη δίψα για πλούτο κι δόξα. Ο Αμερικανός καθηγητής συνάγει το συμπέρασμα ότι όταν έλειπαν οι γονείς του Σίγκμουντ και άφηναν στην επίβλεψή του τα μικρότερα αδέλφια του, εκείνος κακοποιούσε σεξουαλικά τη νεότερη αδελφή του. Ήταν, λέει, ερωτευμένος με τη μητέρα του, αφού, όπως παραδέχθηκε αργότερα στο φίλο του Βίλχελμ Φλις: «Βρήκα στην περίπτωσή μου το φαινόμενο να είμαι ερωτευμένος με τη μητέρα μου και να ζηλεύω τον πατέρα του και τώρα το θεωρώ ως συμβάν που σημάδεψε την πρώιμη παιδική μου ηλικία».
Ο φίλος του Φρόιντ είπε αργότερα γι’ αυτόν ότι «ο άνθρωπος που διάβαζε τις σκέψεις, ουσιαστικά προέβαλλε τις δικές του σκέψεις στους άλλους.»
O Φρόιντ και η κοκαϊνη
Ο Φρόιντ ήταν ένας από τους πρώτους που εισηγήθηκαν τη χρήση της κοκαϊνης ως ιατρικό φάρμακο. Ήταν κι ο ίδιος σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του εθισμένος σ’ αυτήν και αυτό, σύμφωνα με τον Κρους, πρέπει να επηρέασε την ικανότητά του να σκέφτεται σωστά.
«Περίεργες διαγνώσεις»
Αρεσκόταν να διαγιγνώσκει στους ασθενείς του την «ασθένεια» που τον απασχολούσε τη δεδομένη χρονική περίοδο, γράφει ο Αμερικανός καθηγητής αναφέροντας ως παράδειγμα τη διάγνωση που έκανε ο Φρόιντ όταν τον επισκέφθηκε μια νεαρή γυναίκα, η Έμμα Έκσταϊν, η οποία του παραπονέθηκε ότι πονούσε στο πόδι κι είχε δυσμηνόρροια. Ο Φρόιντ ερμήνευσε τότε την κατάστασή της ως «ένα λανθάνον ερωτικό περιστατικό, που συνέβη σε μια παρθένο πριν από την έναρξη της σεξουαλικής συνειδητοποίησης, κατεστάλη και ως εκ τούτου κατέστη αιτία υστερίας, αλλά μόνον όταν ένα δεύτερο τέτοιο περιστατικό αφύπνισε αυτή την ανάμνηση και την κατέστησε τρομακτική.»
Κι όταν ένας ασθενής δεν είχε να αναφέρει κάποιο ενδιαφέρον ερωτικό συμβάν στην προεφηβική του ηλικία, τότε ο Φρόιντ έλεγε ότι «αντιστέκεται».
Μετά από πολύωρες εξετάσεις και ψυχαναλύσεις ο Φρόιντ κατάφερε τελικά να πείσει την Έμμα να παραδεχθεί ότι ένας καταστηματάρχης προσπάθησε κάποτε να την αγγίξει στα γεννητικά της όργανα όταν ήταν παιδί.
Ταυτόχρονα, ο Φρόιντ είχε ασπαστεί τη θεωρία ότι η μύτη ήταν το «κέντρο ελέγχου για άλλα όργανα και τις ασθένειες τους». Διέγνωσε μάλιστα ότι Έμμα έπασχε από ένα διπλό σύνδρομο, την «υστερο-νευρασθένεια», κι ότι το κομμάτι που αφορούσε στη νεύρωση προκλήθηκε από τον αυνανισμό.
Σε τι θεραπεία την υπέβαλε; Της αφαίρεσε χειρουργικά ένα οστό από τη μύτη προκαλώντας της ρινορραγία που κράτησε τουλάχιστον έναν μήνα. Ο Φρόιντ υποστήριξε ότι η ρινορραγία προερχόταν από την «σεξουαλική επιθυμία, ότι εξέφραζε τις επιθυμίες της με την εκτόξευση αίματος».
Ο Κρους λέει ότι αυτή ήταν μια τυπική διάγνωση του Φρόιντ, που περνούσε μια φάση «άσκησης πίεσης» στα μέτωπα και τα σώματα των θηλέων ασθενών του στο σκοτεινό εξεταστήριό του, ζητώντας τους να απομακρύνουν τα ρούχα που της στένευαν και να του αφηγηθούν λεπτομέρειες από το σεξουαλικό τους ιστορικό.
Στο μυαλό του Φρόιντ
Σύμφωνα με τον Αμερικανό καθηγητή το πραγματικό πρόβλημα δεν το είχαν οι ασθενείς. Βρισκόταν στο μυαλό του Φρόιντ, το «εσωτερικό του σπίτι του τρόμου», όπως το αποκαλεί.
Όχι μόνον πίστευε ότι όλα τα αγόρια είναι ερωτευμένα με τις μητέρες τους και θέλουν να δολοφονήσουν τους πατεράδες τους, σύμφωνα με το δικό του Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, αλλά είχε και μια περίεργη θεωρία ότι οι γυναίκες είναι «μοχθηρά πλάσματα, ο κόλπος των οποίων απειλεί να ευνουχίσει κάθε αρσενικό που θα μπει στο βασίλειό τους». Θεωρούσε δε ότι η κρυφή φιλοδοξία κάθε θηλυκού είναι να αποκτήσει αποκόπτοντας το «πέος που φθονεί».
Το μυαλό του, λέει ο Κρους, αποκαλύπτει «παράλογες και αλλόκοτες ιδέες συνδεδεμένες με μισογυνισμό, λαγνεία και ωμότητα».
Όσο για την απήχηση που είχε ο Αυστριακός ψυχίατρος στην κοινή γνώμη; Οι γραπτές μαρτυρίες του για τις «υποθέσεις που έλυσε» έγιναν σύμφωνα με τον Κρους δημοφιλείς επειδή ήταν ένα ικανοποιητικό μείγμα αστυνομικών ιστοριών (ο Φρόϊντ θεωρούσε εαυτόν ως τον “Σέρλοκ Χολμς του υποσυνείδητου”) και μαλακού πορνό.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει όχι ένας επιστήμονας ή ψυχολόγος, αλλά ένας Αμερικανός επίτιμος διδάκτορας της Αγγλικής Φιλολογίας, ονόματι Φρέντερικ Κρουςστο βιβλίο του με τίτλο «Φρόιντ: Η δημιουργία μιας Ψευδαίσθησης».
Στις 650 σελίδες του έργου του ο Κρους έρχεται να «αποδομήσει τον θρύλο» του διάσημου Αυστριακού γιατρού, που μελέτησε και προσδιόρισε έννοιες όπως τοασυνείδητο, την απώθηση και την παιδική σεξουαλικότητα παρουσιάζοντάς τον ως ένα «ανίκανο τέρας» που αν και γιατρός δεν υπάκουε στον όρκο του Ιπποκράτη ότι κάθε ανθρώπινο ον αξίζει μιας αξιοπρεπούς μεταχείρισης και διαστρέβλωνε τις ιστορίες των ασθενών του για να τις προσαρμόσει στις θεωρίες του.
Ο Κρους ισχυρίζεται ότι τα προβλήματα του Φρόιντ άρχισαν στην παιδική του ηλικία, όταν η οικογένειά του μετακόμισε σε μια εβραϊκή φτωχογειτονιά στη Βιέννη διαποτίζοντάς τον με την επιθυμία να πάρει αποστάσεις από τις ρίζες του και με μια ακατανίκητη δίψα για πλούτο κι δόξα. Ο Αμερικανός καθηγητής συνάγει το συμπέρασμα ότι όταν έλειπαν οι γονείς του Σίγκμουντ και άφηναν στην επίβλεψή του τα μικρότερα αδέλφια του, εκείνος κακοποιούσε σεξουαλικά τη νεότερη αδελφή του. Ήταν, λέει, ερωτευμένος με τη μητέρα του, αφού, όπως παραδέχθηκε αργότερα στο φίλο του Βίλχελμ Φλις: «Βρήκα στην περίπτωσή μου το φαινόμενο να είμαι ερωτευμένος με τη μητέρα μου και να ζηλεύω τον πατέρα του και τώρα το θεωρώ ως συμβάν που σημάδεψε την πρώιμη παιδική μου ηλικία».
Ο φίλος του Φρόιντ είπε αργότερα γι’ αυτόν ότι «ο άνθρωπος που διάβαζε τις σκέψεις, ουσιαστικά προέβαλλε τις δικές του σκέψεις στους άλλους.»
O Φρόιντ και η κοκαϊνη
Ο Φρόιντ ήταν ένας από τους πρώτους που εισηγήθηκαν τη χρήση της κοκαϊνης ως ιατρικό φάρμακο. Ήταν κι ο ίδιος σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του εθισμένος σ’ αυτήν και αυτό, σύμφωνα με τον Κρους, πρέπει να επηρέασε την ικανότητά του να σκέφτεται σωστά.
«Περίεργες διαγνώσεις»
Αρεσκόταν να διαγιγνώσκει στους ασθενείς του την «ασθένεια» που τον απασχολούσε τη δεδομένη χρονική περίοδο, γράφει ο Αμερικανός καθηγητής αναφέροντας ως παράδειγμα τη διάγνωση που έκανε ο Φρόιντ όταν τον επισκέφθηκε μια νεαρή γυναίκα, η Έμμα Έκσταϊν, η οποία του παραπονέθηκε ότι πονούσε στο πόδι κι είχε δυσμηνόρροια. Ο Φρόιντ ερμήνευσε τότε την κατάστασή της ως «ένα λανθάνον ερωτικό περιστατικό, που συνέβη σε μια παρθένο πριν από την έναρξη της σεξουαλικής συνειδητοποίησης, κατεστάλη και ως εκ τούτου κατέστη αιτία υστερίας, αλλά μόνον όταν ένα δεύτερο τέτοιο περιστατικό αφύπνισε αυτή την ανάμνηση και την κατέστησε τρομακτική.»
Κι όταν ένας ασθενής δεν είχε να αναφέρει κάποιο ενδιαφέρον ερωτικό συμβάν στην προεφηβική του ηλικία, τότε ο Φρόιντ έλεγε ότι «αντιστέκεται».
Μετά από πολύωρες εξετάσεις και ψυχαναλύσεις ο Φρόιντ κατάφερε τελικά να πείσει την Έμμα να παραδεχθεί ότι ένας καταστηματάρχης προσπάθησε κάποτε να την αγγίξει στα γεννητικά της όργανα όταν ήταν παιδί.
Ταυτόχρονα, ο Φρόιντ είχε ασπαστεί τη θεωρία ότι η μύτη ήταν το «κέντρο ελέγχου για άλλα όργανα και τις ασθένειες τους». Διέγνωσε μάλιστα ότι Έμμα έπασχε από ένα διπλό σύνδρομο, την «υστερο-νευρασθένεια», κι ότι το κομμάτι που αφορούσε στη νεύρωση προκλήθηκε από τον αυνανισμό.
Σε τι θεραπεία την υπέβαλε; Της αφαίρεσε χειρουργικά ένα οστό από τη μύτη προκαλώντας της ρινορραγία που κράτησε τουλάχιστον έναν μήνα. Ο Φρόιντ υποστήριξε ότι η ρινορραγία προερχόταν από την «σεξουαλική επιθυμία, ότι εξέφραζε τις επιθυμίες της με την εκτόξευση αίματος».
Ο Κρους λέει ότι αυτή ήταν μια τυπική διάγνωση του Φρόιντ, που περνούσε μια φάση «άσκησης πίεσης» στα μέτωπα και τα σώματα των θηλέων ασθενών του στο σκοτεινό εξεταστήριό του, ζητώντας τους να απομακρύνουν τα ρούχα που της στένευαν και να του αφηγηθούν λεπτομέρειες από το σεξουαλικό τους ιστορικό.
Στο μυαλό του Φρόιντ
Σύμφωνα με τον Αμερικανό καθηγητή το πραγματικό πρόβλημα δεν το είχαν οι ασθενείς. Βρισκόταν στο μυαλό του Φρόιντ, το «εσωτερικό του σπίτι του τρόμου», όπως το αποκαλεί.
Όχι μόνον πίστευε ότι όλα τα αγόρια είναι ερωτευμένα με τις μητέρες τους και θέλουν να δολοφονήσουν τους πατεράδες τους, σύμφωνα με το δικό του Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, αλλά είχε και μια περίεργη θεωρία ότι οι γυναίκες είναι «μοχθηρά πλάσματα, ο κόλπος των οποίων απειλεί να ευνουχίσει κάθε αρσενικό που θα μπει στο βασίλειό τους». Θεωρούσε δε ότι η κρυφή φιλοδοξία κάθε θηλυκού είναι να αποκτήσει αποκόπτοντας το «πέος που φθονεί».
Το μυαλό του, λέει ο Κρους, αποκαλύπτει «παράλογες και αλλόκοτες ιδέες συνδεδεμένες με μισογυνισμό, λαγνεία και ωμότητα».
Όσο για την απήχηση που είχε ο Αυστριακός ψυχίατρος στην κοινή γνώμη; Οι γραπτές μαρτυρίες του για τις «υποθέσεις που έλυσε» έγιναν σύμφωνα με τον Κρους δημοφιλείς επειδή ήταν ένα ικανοποιητικό μείγμα αστυνομικών ιστοριών (ο Φρόϊντ θεωρούσε εαυτόν ως τον “Σέρλοκ Χολμς του υποσυνείδητου”) και μαλακού πορνό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου