Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Κάθε 5 λεπτά ένας Χριστιανός θανατώνεται για την πίστη του!


Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Κάθε πέντε λεπτά ένας Χριστιανός θανατώνεται στον πλανήτη για την πίστη του! Στη συγκλονιστική αυτή δήλωση προέβη ο Μητροπολίτης Ιλαρίων, υπεύθυνος των εξωτερικών σχέσεων του Πατριαρχείου της Μόσχας, με βάση στοιχεία της «Open Door», Διεθνούς Οργάνωσης – Παρατηρητηρίου για τους  ανά τον κόσμο διωγμούς των Χριστιανών. Σύμφωνα με τα στοιχεία της εν λόγω Οργάνωσης περίπου 100.000 Χριστιανοί φονεύονται κάθε χρόνο με διάφορους τρόπους σε κράτη, των οποίων τα καθεστώτα δρουν συστηματικά  για να εξαλείψουν το Χριστιανισμό από τη χώρα τους. Στις ίδιες αυτές χώρες υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο 170.000 περίπου Χριστιανοί συλλαμβάνονται και υφίστανται απάνθρωπα βασανιστήρια.
            Τα στελέχη της Οργάνωσης «Open Door» εκφράζουν επίσης την απογοήτευση τους για την «’Ανοιξη» που είναι σε εξέλιξη στα ισλαμικά καθεστώτα της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Όπως σημειώνουν σε κανένα κράτος από αυτά δεν υπήρξε βελτίωση στις συνθήκες ζωής των Χριστιανών. Στην Αίγυπτο λ.χ. οι καταπιεσμένοι επί καθεστώτος Μουμπάρακ Χριστιανοί αγκάλιασαν τους εξεγερμένους της πλατείας Ταχρίρ του Καΐρου, με την ελπίδα ότι η πτώση του Μουμπάρακ θα τους φέρει καλύτερες ημέρες. Όμως ακολούθησε η απογοήτευση. Η πρόσφατη ενέργεια του Στρατού, που έχει αντικαταστήσει στην εξουσία τον Μουμπάρακ, να συλλάβει γυναίκες Χριστιανές, που διαμαρτύρονταν  μαζί με Μουσουλμάνες στην πλατεία Ταχρίρ, και να τις οδηγήσει στα κρατητήρια της Αστυνομίας, όπου υποβλήθηκαν σε εξευτελιστικό έλεγχο της παρθενίας τους, όπως επίσης και οι συνεχιζόμενες επιθέσεις εξτρεμιστών ισλαμιστών εναντίον των Χριστιανικών Ναών και των προσερχομένων σ’ αυτούς πιστών δείχνουν ότι οι καλές ημέρες για τους Χριστιανούς στην Αίγυπτο είναι ακόμη πολύ μακριά. Οι Χριστιανοί στην Αίγυπτο υπολογίζονται σε 10 εκατομμύρια, δηλαδή αποτελούν το 15% του συνολικού πληθυσμού και οι περισσότεροι είναι Κόπτες.
            Για το ζήτημα των διωγμών των Χριστιανών έκανε δηλώσεις στο ΜΜΕ «BU Today» η Ελληνοαμερικανίδα Ελισάβετ Προδρόμου, Αντιπρόεδρος της Επιτροπής των ΗΠΑ για τις ανά τον κόσμο θρησκευτικές ελευθερίες. Η κα Προδρόμου επιβεβαίωσε τους διωγμούς που υφίστανται οι Χριστιανοί σε πολλές  χώρες, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία, όπου το ισλαμικό καθεστώς θεωρείται  «μετριοπαθές». Χαρακτηριστικά η κα Προδρόμου ανέφερε αυτό που της είπε Χριστιανός που ζει στη γειτονική χώρα, ότι στις ΗΠΑ υπάρχει Νόμος που προστατεύει τα εκεί υπό εξαφάνιση ζώα και ότι ένα τέτοιο Νόμο χρειάζονται και οι υπό εξαφάνιση Χριστιανοί στην Τουρκία...
            Κατά την «Open Door” και τις άλλες Διεθνείς Οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θρησκευτικές ελευθερίες οι χώρες με τις χειρότερες συνθήκες για τους Χριστιανούς είναι οι ισλαμικές Αφγανιστάν, Σουδάν, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Ιράκ, Πακιστάν και Μπανγκλαντές, η βουδιστική Ινδία και η άθεη και κομμουνιστική Βόρεια Κορέα. Αντίθετα ισλαμικές χώρες με σχετική ανεκτικότητα προς τους Χριστιανούς είναι η Ινδονησία και η Ιορδανία. Ήταν και το Μαρόκο, αλλά τελευταία υπάρχουν ενδείξεις ότι υπό την πίεση ακραίων και φανατικών ισλαμιστών το καθεστώς σκληραίνει τη στάση του έναντι των Χριστιανών.- 
 
Πηγή: paterikos.blogspot.com

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Μητροπολίτης Ναυπάκτου: "Όχι σε ηγέτες που μας παραμυθιάζουν"

Παρακολουθούμε ό­λοι τις συ­ζη­τή­σεις για την πέ­μπτη δό­ση του δα­νεί­ου που θέ­λου­με να ει­σπρά­ξου­με α­πό την Τρό­ϊ­κα, προ­κει­μέ­νου να μη κα­ταρ­ρεύ­ση η οι­κο­νο­μί­α της Πα­τρί­δας μας.
Κατ’ αρχάς, παρατηρούμε ευ­χά­ρι­στα ό­τι ό­λοι μι­λούν για την Πα­τρί­δα και την σωτηρία της, μια έν­νοια που τον τε­λευ­ταί­ο και­ρό εί­χε α­το­νί­σει χά­ριν της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης και των α­γα­θών της.
Χωρίς να παραμελούμε την οικουμενικότητα, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την αξία της Πατρίδος.
Έπειτα, τα σχε­τι­κά με την πέ­μπτη δό­ση του δα­νεί­ου μου υ­πεν­θύ­μι­σαν τη δό­ση του «ναρ­κω­τι­κού» που α­να­μέ­νει με πο­λύ με­γά­λη ε­πι­θυ­μί­α ο ε­ξαρ­τη­μέ­νος, την ο­ποί­α δό­ση πρέ­πει να λαμ­βά­νει κα­τά δια­στή­μα­τα για να μήν εμ­φα­νι­σθούν τα συ­μπτώ­μα­τα της στέ­ρη­σης, αλ­λά αυ­τό τον α­φή­νει μέ­σα στόν κλοι­ό της δου­λεί­ας.
Ο κα­θη­γη­τής Α­ντώ­νιος Κου­τσε­λί­νης δί­νο­ντας τον ο­ρι­σμό της ε­ξάρ­τη­σης γρά­φει ό­τι ως ε­ξάρ­τη­ση «νο­εί­ται μια κα­τά­στα­ση ψυ­χι­κή ή και φυ­σι­κή («σω­μα­τι­κή») που εμ­φα­νί­ζε­ται ως α­πο­τέ­λε­σμα της ε­πί­δρα­σης ε­νός φαρ­μά­κου σ’ έ­να ζω­ντα­νό ορ­γα­νι­σμό και χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται α­πό μια ποι­κι­λί­α εκ­δη­λώ­σε­ων, μέ­σα στίς ο­ποί­ες πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται πά­ντο­τε η διά­θε­ση για την συ­νέ­χι­ση λή­ψης του φαρ­μά­κου, με σκο­πό την ε­πα­νεκ­δή­λω­ση των φαρ­μα­κο­λο­γι­κών ε­νερ­γει­ών του ή α­ντί­θε­τα την α­πο­φυ­γή δυ­σά­ρε­στων συ­μπτω­μά­των που μπο­ρεί να εκ­δη­λω­θούν, ό­ταν δεν λη­φθεί».
Δε­δο­μέ­νου ό­τι η ε­ξάρ­τη­ση εί­ναι σω­μα­τι­κή, ψυ­χο­λο­γι­κή και ι­δε­ο­λο­γι­κή, σκέ­φθη­κα ό­τι η ελ­πί­δα και η ε­πι­δί­ω­ξη της λή­ψης της πέ­μπτης δό­σης θυ­μί­ζει έ­ναν ε­ξαρ­τη­μέ­νο ορ­γα­νι­σμό, που εί­ναι ε­θι­σμέ­νος στα ψευ­δαι­σθη­σιο­γό­να-πα­ραι­σθη­σιο­γό­να «ναρ­κω­τι­κά», τα ο­ποί­α «προ­κα­λούν δια­τα­ρα­χές της α­ντί­λη­ψης του ε­πι­πέ­δου συ­νεί­δη­σης και του θυ­μι­κού».
Έ­τσι, η α­να­με­νό­με­νη οι­κο­νο­μι­κή δό­ση υ­πεν­θυ­μί­ζει την κα­τά­στα­ση ε­νός λα­ού που εί­ναι ε­ξαρ­τη­μέ­νος, που έ­χει ε­θι­σθεί στο φάρ­μα­κο και ό­ταν του το παίρ­νουν α­ντι­με­τω­πί­ζει τα συ­μπτώ­μα­τα της στέ­ρη­σης. Για να θυμηθώ τον Μαρκούζε, αυτό παραπέμπει στόν «μονοδιάστατο άνθρωπο» και τη «μονοδιάστατη κοινωνία», η οποία παραθεωρεί το «ουσιώδες» του βίου που έχει σχέση με το νόημα ζωής, που δεν στηρίζεται στην πλαστικότητα των αναγκών και την δουλοπρέπεια.

Διαβάστε περισσότερα:

«ἐκ παίδων σμικρῶν ἀρξάμενοι», αρχαία ελληνική γλώσσα στην Α΄ Γυμνασίου, ενότητα 2 (τί διδάσκουμε στα παιδάκια;)

Μια αρχική απάντηση στο ερώτημα «τί διδάσκουμε στα παιδάκια;»: Ούτε αρχαία γλώσσα, ούτε αρχαίο πολιτισμό! Δείτε γιατί.

Το κείμενο «καθαρισμένο», όπως το έχει στο σχολικό βιβλίο (Αρχαία ελληνική γλώσσα, Α΄ Γυμνασίου, σελ. 14) Πλάτων, Πρωταγόρας, 325c - 326c (ελεύθερη διασκευή):
Ἐν Ἀθήναις διδάσκουσικαὶ νουθετοῦσι τοὺς παῖδας μετ' ἐπιμελείας.Πρῶτον μὲν καὶ τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς ὁ πατὴρ ἐπιμελοῦνται,ὅπως γενήσεται ὁ παῖς βέλτιστος,διδάσκοντες ὅτι τὸ μὲν δίκαιόν ἐστι,τὸ δὲ ἄδικον καὶ τόδε μὲν καλόν, τόδε δὲ αἰσχρόν. Εἶτα δέ, ἐπειδὰν οἱ παῖδες εἰς ἡλικίαν ἔλθωσιν,οἱ γονεῖς εἰς (οἴκους) διδασκάλων πέμπουσιν ἔνθα οἱ μὲν γραμματισταὶ ἐπιμελοῦνται ὅπως γράμματα μάθωσινκαὶ τὰ γεγραμμένα ἐννοῶσι, οἱ δὲ κιθαρισταὶ τῷ κιθαρίζειν πειρῶνται ἡμερωτέρους αὐτοὺς ποιεῖν καὶ οἰκειοῦσι τὰς ψυχάς τῶν παίδων πρὸς τὸν ῥυθμὸν καὶ τὴν ἁρμονίαν.
Ἔτι οἱ παῖδες φοιτῶσινἐν γυμνασίοις καὶ παλαίστραις, ἔνθα οἱ παιδοτρίβαι ποιοῦσι βελτίω τὰ σώματα αὐτῶν, ἵνα μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶνδιὰ τὴν πονηρίαν τῶν σωμάτων.

Ακολουθεί το κείμενο όπως είναι πραγματικά:
ἐκ παίδων σμικρῶν ἀρξάμενοι, μέχρι οὗπερ ἂν ζῶσι, καὶ διδάσκουσι καὶ νουθετοῦσιν.
ἐπειδὰν θᾶττον συνιῇ τις τὰ λεγόμενα, καὶ τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς ὁ πατὴρ περὶ τούτου διαμάχονται, ὅπως <ὡς> βέλτιστος ἔσται [γενήσεται] ὁ παῖς, παρ’ ἕκαστον καὶ ἔργον καὶ λόγον διδάσκοντες καὶ ἐνδεικνύμενοι ὅτι τὸ μὲν δίκαιον, τὸ δὲ ἄδικον, καὶ τόδε μὲν καλόν, τόδε δὲ αἰσχρόν [εστί], καὶ τόδε μὲν ὅσιον, τόδε δὲ ἀνόσιον, καὶ τὰ μὲν ποίει, τὰ δὲ μὴ ποίει. καὶ ἐὰν μὲν ἑκὼν πείθηται• εἰ δὲ μή, ὥσπερ ξύλον διαστρεφόμενον καὶ καμπτόμενον εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς.
μετὰ δὲ ταῦτα εἰς διδασκάλων πέμποντες πολὺ μᾶλλον ἐντέλλονται ἐπιμελεῖσθαι εὐκοσμίας τῶν παίδων ἢ γραμμάτων τε καὶ κιθαρίσεως• οἱ δὲ διδάσκαλοι τούτων τε ἐπιμελοῦνται, καὶ ἐπειδὰν αὖ γράμματα μάθωσιν καὶ μέλλωσιν συνήσειν τὰ γεγραμμένα ὥσπερ τότε τὴν φωνήν, παρατιθέασιν αὐτοῖς ἐπὶ τῶν βάθρων ἀναγιγνώσκειν ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα καὶ ἐκμανθάνειν ἀναγκάζουσιν, ἐν οἷς πολλαὶ μὲν νουθετήσεις ἔνεισιν πολλαὶ δὲ διέξοδοι καὶ ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια παλαιῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν, ἵνα ὁ παῖς ζηλῶν μιμῆται καὶ ὀρέγηται τοιοῦτος γενέσθαι.

οἵ τ’ αὖ κιθαρισταί, ἕτερα τοιαῦτα, σωφροσύνης τε ἐπιμελοῦνται καὶ ὅπως ἂν οἱ νέοι μηδὲν κακουργῶσιν• πρὸς δὲ τούτοις, ἐπειδὰν κιθαρίζειν μάθωσιν, ἄλλων αὖ ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα διδάσκουσι μελοποιῶν, εἰς τὰ κιθαρίσματα ἐντείνοντες, καὶ τοὺς ῥυθμούς τε καὶ τὰς ἁρμονίας ἀναγκάζουσιν οἰκειοῦσθαι ταῖς ψυχαῖς τῶν παίδων, ἵνα ἡμερώτεροί τε ὦσιν, καὶ εὐρυθμότεροι καὶ εὐαρμοστότεροι γιγνόμενοι χρήσιμοι ὦσιν εἰς τὸ λέγειν τε καὶ πράττειν•
πᾶς γὰρ ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου εὐρυθμίας τε καὶ εὐαρμοστίας δεῖται.

ἔτι τοίνυν πρὸς τούτοις εἰς παιδοτρίβου πέμπουσιν, ἵνα τὰ σώματα βελτίω ἔχοντες ὑπηρετῶσι τῇ διανοίᾳ χρηστῇ οὔσῃ, καὶ μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν διὰ τὴν πονηρίαν τῶν σωμάτων καὶ ἐν τοῖς πολέμοις καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις πράξεσιν.

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Η αγωγή ως αποκατάσταση του ανθρώπου


  Αλέξανδρος Β. Κοσμόπουλος


Το να αποπειράται κανείς να εκφράσει μέσα στη σύγχρονη κουλτούρα την περίδοξη άποψη της αγωγής, μπορεί τούτο να θεωρηθεί αν όχι υπερήφανο τουλάχιστον σεχταριστικό, και ίσως ουτοπικό, οποιοδήποτε και αν λάβει κανείς υπ’ όψη του απ’ αυτά τα επίθετα, δεν εκφράζουν τις προθέσεις του γράφοντος.
Οι σκέψεις που ακολουθούν εκφράζουν απλώς την πίστη του, πως στη λύση της γενικώς αναγνωριζομένης κρίσεως της Παιδαγωγικής Επιστήμης, κρίση που άγγιξε όλο τον παιδαγωγικό κόσμο, είναι καθήκον να συμμετάσχουν και οι ορθόδοξοι παιδαγωγοί. Κάθε χριστιανική παράδοση μπορεί να προσφέρει από τον εσωτερικό της πλούτο και να ρίξει φως σε περιοχές που ίσως αυτή έχει μια ιδιαίτερη δυνατότητα να πλησιάσει. Μια τέτοια πρόθεση ποιός καλοπροαίρετος επιστήμονας μπορεί να την ονομάσει υπεροπτική ή σεκταριστική; Άλλωστε αυτός δεν είναι ο τύπος των ενεργειών που υπηρετεί το αληθινό πνεύμα του οικουμενισμού, αφού σέβεται και διασώζει την αυθεντικότητα της παραδόσεως κάθε Εκκλησίας;
Όσα θα εκτεθούν πηγάζουν αφ’ ενός μεν από την πεποίθηση ότι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη οφείλει επιτέλους να λάβει θέσεις επί των καυτών και τραγικών προβλημάτων του σύγχρονου κόσμου, αφ’ ετέρου δε από την εκτίμηση των προσφορών της Ρωμαιοκαθολικής και Προτεσταντικής Εκκλησίας στο έργο της αγωγής. Έτσι είναι περιττό, εν πρώτοις, να λεχθεί ότι η ορθόδοξη παιδαγωγική συμφωνεί με την άποψη των άλλων Χριστιανικών παιδαγωγικών, ότι δηλ. δεν είναι δυνατόν να νοηθεί αγωγή χωρίς θρησκευτική βάση, χωρίς μεταφυσικό στήριγμα. Όταν επιμένουμε να προετοιμάσουμε τον μαθητή για να ζει στον αυριανό κόσμο ευτυχισμένος και δεν έχουμε ξεκαθαρίσει το «γιατί», το «τέλος» αυτής της αγωγής, δεν είναι δυνατόν να ανταποκριθούμε στις βαθιές απαιτήσεις ούτε του παιδιού ούτε και του περιεχομένου του παιδαγωγικού λειτουργήματος. Πολύ ωραία έγραφε ο πολύς Μeylan: «Μόνο το σχολείο που γνωρίζει με ακρίβεια ποιόν άνθρωπο επιδιώκει να μορφώσει, μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία αυθεντικών ανθρώπων».

Εμμανουήλ: "Προσευχή...η πιο ειρηνική μορφή διαμαρτυρίας"

ΕΛΑΧΙΣΤΗ  ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ  ΣΤΗΝ  ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ  ΑΓΩΝΙΑ
Συμμετέχοντας «προσευχόμενοι» και παρακολουθούντες «τα γενόμενα» στην Πανελλαδική αγωνία, για το παρόν και το μέλλον της ένδοξης πατρίδας μας, της Ελλάδας, θέλω να καταθέσω ελάχιστες σκέψεις. Ὀχι τόσο προσωπικές, αλλά να τοποθετηθώ πάνω στις σκέψεις ενός μεγάλου «κοσμοκαλόγερου», του Σκιαθίτη λογοτέχνη και ιδιαίτερα πιστού ανθρώπου, του μεγάλου Παπαδιαμάντη.
Οι όπου Γής Έλληνες αγωνιούν.... Όσων η ψυχή και το υπέδαφός της παραμένει γνήσια ελληνικό πονούν και υποφέρουν. Συμπάσχουμε όλοι οι Πανέλληνες....
Σ’ αυτή όμως τη δύσκολη ώρα, τι κάνουν οι πιστοί του Θεού; Τι κάνει το Σώμα των πιστευόντων; Η Εκκλησία, δηλαδή, όλοι εμείς, που αποτελούμε το Σώμα της;
Κύριο έργο των πιστών είναι η προσευχή. Όλα τα άλλα είναι πάρεργα... Κυρίαρχο ρόλο σ’ όλες τις ενέργειες του πιστού ανθρώπου είναι η προσευχή. Το πρόσταξε πρώτος ΕΚΕΙΝΟΣ: «Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μή εν προσευχή και νηστεία» (Μάρκος θ΄,29). Ας το αναλύσει ο καθένας αυτό μέ ή χωρίς θεολογικές γνώσεις και κάπου θα βρεί την επικαιρότητα των λόγων αυτών και την αλήθεια τους.
Θεωρίες επί θεωριών, κηρύγματα επί κηρυγμάτων. Συνθήματα και συνθηματολογίες. Διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Αναλύσεις επί αναλύσεων. Φωνές επί φωνών!... Και στο τέλος «φωνή... βοώντος εν τη ερήμω...»(Μάρκος α΄,3)! Χαρακτηριστικά λέει η πείρα των πατέρων: μιά προσευχή ενός αγίου ανθρώπου είναι ανώτερη από δέκα κηρύγματα στους άμβωνες των Εκκλησιών....
Καμμιά φωνή δεν μπορεί να ακουσθεί και να φέρει καρπούς, αν δεν προέρχεται από καρδιά βαθειά   π ρ ο σ ε υ χ ο μ έ ν η ... Προσεύχομαι σημαίνει ζώ... Όλα τα μεγάλα έργα, αληθινά μεγάλων ανθρώπων, ήταν πάντοτε έργο των προσευχομένων.
Αντιπαραθέσεις επί αντιπαραθέσεων. Φωνές βαθειά κομματιασμένες ή με σκοπιμότητα κομματικοποιημένες, που δεν φέρουν  λύση...
Είναι η ώρα της Προσευχής... Το λέει χαρακτηριστικά ο μεγάλος Παπαδιαμάντης, τον οποίον τιμά φέτος, όλως ιδιαιτέρως, ένας μεγάλος Ιεράρχης των έργων και όχι των λόγων, ο Επίσκοπος και Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, ο οποίος πραγματοποιεί μαζί με τοπικούς φορείς, μιά μεγάλη βραδυά για τον Παπαδιαμάντη.

Διαβάστε περισσότερα:

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Επανάληψη Επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών της Α΄ τάξης Γεν. Λυκείων στις Ερευνητικές Εργασίες (Project)

Σας ενημερώνουμε ότι οι προσκλήσεις, μαζί με τις αντίστοιχες φόρμες υποβολής ηλεκτρονικής αίτησης επιμορφωτών και επιμορφούμενων, που αφορούν στην επανάληψη του προγράμματος «Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών της Α΄ τάξης Γενικών Λυκείων στο αντικείμενο Ερευνητικές Εργασίες (Project)» θα βρίσκονται αναρτημένες στον ιστότοπο του ΟΕΠΕΚ από την Παρασκευή, 19 Αυγούστου 2011 έως και το Σάββατο, 3 Σεπτεμβρίου 2011.

Πηγή: thriskeftika.blogspot.com ,  τα οποία και ευχαριστούμε 

Τί σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα στήν πίστη καί τήν ἀγάπη; (Γέροντος Παϊσίου)


 
- Γέροντα, τι σχέση υπάρχει ανάμεσα στην πίστη και την αγάπη;
- Πρώτα είναι η πίστη και μετά έρχεται η αγάπη. Πρέπει να πιστεύη κανείς ,για να αγαπάη. Δεν μπορεί να αγαπήση κάτι που δεν το πιστεύει. Για αυτό, για να αγαπήσουμε τον Θεό, πρέπει να πιστέψουμε στον Θεό. Ανάλογη με την πίστη που έχει κανείς είναι και η ελπίδα και η αγάπη και η θυσία για τον Θεό και τον πλησίον.
Η θερμή πίστη στον Θεό γεννάει την....
θερμή αγάπη προς τον Θεό και προς την εικόνα του θεού, τον συνάνθρωπό μας. Και από την υπερχείλιση της αγάπης μας – που δεν χωράει στην καρδιά και χύνεται έξω- ποτίζονται και τα καημένα τα ζώα.
Πιστεύουμε πολύ, αγαπάμε πολύ . Αν η πίστη μας είναι χλιαρή, και η αγάπη μας θα είναι χλιαρή. Αν η πίστη μας είναι θερμή, και η αγάπη μας θα είναι θερμή.
Η πίστη μας πρέπει να έχη φιλότιμο και από εκεί ξεκινάει και ο φιλότιμος αγώνας. Και όσο αγωνίζεται κανείς, τόσο αυξάνει και η πίστη, αυξάνει και η
Διαβάστε περισσότερα:

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Προς τους συναδέλφους αποφοίτους του β΄επιπέδου, και όχι μόνο.

Είχε ενημερωθεί κανείς γι αυτό;

 

Τελικά Αποτελέσματα Επιλογής Επιμορφούμενων στο αντικείμενο: «Ερευνητικές Εργασίες (project)»

Αποτελέσματα επιλογής και κατανομής των επιμορφούμενων στα ΠΕΚ στο πλαίσιο του προγράμματος Επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών Γενικού Λυκείου, στο αντικείμενο: «Ερευνητικές Εργασίες (project)»(Απόφαση 22/22.06.2011 Δ.Σ Ο.ΕΠ.ΕΚ.)
Η επιμόρφωση των επιλεγέντων εκπαιδευτικών θα πραγματοποιηθεί στα ΠΕΚ τη Δευτέρα και την Τρίτη, 27 και 28 Ιουνίου 2011, από τις 9:00 έως τις 16:00.
 

Βαθύτερη ένωση με την Ε.Ε.; Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η Ελλάδα

Γράφει ο Nigel Farage, ηγέτης του βρετανικού Independence Party και μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπου συμπροεδρεύει της ευρωσκεπτικιστής ομάδας “Ευρώπη Ελευθερίας και Δημοκρατίας”
Σε κάθε κρίση στην Ε.Ε., η πρώτη απάντηση των ευρωπαίων μεγαλόσχημων, όπως ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν Κλοντ Τρισέ, είναι να ζητήσουν “περισσότερη ενοποίηση, περισσότερη Ευρώπη”.
Βέβαια, το ίδιο τροπάρι επαναλαμβάνουν μονότονα και υπό οιεσδήποτε συνθήκες, ωσάν η ενοποίηση να είναι πανάκεια για κάθε πρόβλημα και όχι απλώς ο στόχος των μεγαλεπήβολων και αδίστακτων φιλοδοξιών τους...

Η ίδια κραυγή ακούγεται αυτή τη φορά και από τα ολύμπια ύψη του ΔΝΤ, από τον εκτελώντα χρέη γενικού διευθυντή Τζον Λίπσκι, ο οποίος είναι σαφές ότι συμμερίζεται την επικίνδυνη εμμονή τους για την κατάλυση των εθνών - κρατών και κατ’ επέκταση της δημοκρατίας, όποιο κι αν είναι το κόστος για τους απλούς πολίτες.

Τη δεκαετία του 1960, ο διαπρεπής οικονομολόγος Peter Bauer είχε πει ότι “η εξωτερική βοήθεια είναι μία εξαιρετικά αποτελεσματική μέθοδος μεταφοράς πόρων από φτωχούς ανθρώπους που ζουν σε πλούσιες χώρες σε πλούσιους ανθρώπους που ζουν σε πλούσιες χώρες”. Στην περίπτωση των πακέτων διάσωσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, η παραπάνω φράση μπορεί να παραφραστεί ως “μεταφορά χρημάτων από τους φορολογούμενους σε πλούσιες χώρες της Ε.Ε. σε τραπεζίτες σε φτωχές χώρες της Ε.Ε.”.


Διαβάστε περισσότερα:

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Ηγούμενος Εφραίμ: «Μετάνοια, θεσμική και οικονομική κρίση»


Οι μύθοι που εντέχνως έχουν καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια αναφορικά με την υπόθεση ανταλλαγής ακινήτων μεταξύ της Μονής Βατοπαιδίου και του Ελληνικού Δημοσίου και την υποτιθέμενη ζημία του δεύτερου, διαλύθηκαν ένας προς ένα και η μόνη αλήθεια ήρθε επιτέλους στην επιφάνεια μέσω επιστημονικά τεκμηριωμένων πορισμάτων πιστοποιημένων οίκων αξιολόγησης της Ελλάδος και του εξωτερικού, που έρχονται για πρώτη φορά στη δημοσιότητα.
Αυτό προέκυψε στην εκδήλωση που έγινε χθες  Τετάρτη 15 Ιουνίου από τον Σύλλογο Φίλων Μονής Βατοπαιδίου στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη.
Ομιλητές ήταν ο ίδιος ο ηγούμενος της Μονής Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, ο Καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ιωάννης Κονιδάρης και ο Καθηγητής Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης Αρης Χαραλαμπάκης.
Χαιρετισμό εκ μέρους του Παναγιωτάτου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου έκανε ο Ηγούμενος της Ι. Μονής Αγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Δαβίδ Τζουμάκας.
Η προσφώνηση έγινε από τον κ. Κωνσταντίνο Λούλη, Πρόεδρο του Συλλόγου φίλων Μονής Βατοπαιδίου που αριθμεί πλέον 10 χιλιάδες. Μέλη.
Τον συντονισμό είχε ο δημοσιογράφος Κώστας Τσαρούχας, ο οποίος και γνωστοποίησε στο κοινό τα τελευταία στοιχεία και πορίσματα.
«Οι μοναχοί δεν έχουν τίποτε δικό τους, δεν έχουν προσωπική περιουσία. Η διαχείριση των οικονομικών της Μονής έχει γνώμονα την προσφορά στην κοινωνία.


Κρίση: αίτια, θεραπεία - με όχημα την κοσμοθεωρία μας

Τα αίτια κρίσεων όπως η συντρέχουσα ελληνική διακρίνονται σε πρωταρχικά και δευτερεύοντα. Εδώ θα αναφερθούμε στα πρωταρχικά. Ένα έθνος που λικνίζεται για να ισορροπήσει ή, εάν πέσει, να μπορέσει να ορθοποδήσει και να διασωθεί, απαιτείται να θεραπεύσει την πρωταρχική παθογένεια: Να αναβιώσει τις ουσίες και τα νοήματα που συγκροτούν και συγκρατούν το εθνοκράτος.

Χωρίς μια τέτοια κοσμοθεωρητική ανασύνταξη διέξοδος δεν υπάρχει. «Πνευματικά και πολιτικά ερείσματα υπάρχουν». Βρίσκονται μέσα στον διαχρονικό στοιχειακό υπαρξιακό πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι τα πολιτικά και πολιτισμικά ερείσματα της μακραίωνης ελληνικότητας. Είναι ο εαυτός μας που πρέπει να ξαναβρούμε. Χωρίς άντληση από αυτή τη δεξαμενή πνευματικού και πολιτικού αίματος οι Έλληνες είναι πολιτικά νεκροί. Χρειάζονται όμως εγερτήριες και διεγερτικές κινητήριες ηγετικές δυνάμεις. Επί μακρόν τις τελευταίες δεκαετίες η γνήσια και μακραίωνη ελληνικότητα βάλλεται ποικιλοτρόπως, πανταχόθεν και ανελέητα: Στο ένα άκρο του εκκρεμούς βρίσκονται οι γραφικές γελοιότητες περί «Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών» και στο άλλο άκρο συνωστίζονται τα μέλη ενός μορφικά πανομοιότυπου γυάλινου κόσμου διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων ιδεολογικών κατασκευών. Είναι οι ευτελείς προπαγάνδες περί δήθεν επικείμενης έλευσης του ενός ή του άλλου ενωμένου πλανήτη και της μιας ή της άλλης παγκοσμιότητας. Θεωρούν τα εθνοκράτη (όλως περιέργως όχι όμως και τα ηγεμονικά) περιττά και αναλώσιμα. Όπως έγραψε ο Κονδύλης, «συχνά, όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς τα προπαγανδίζουν οι αφελείς».

 Διαβάστε περισσότερα:

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Ο Πολιτισμός της ευχέρειας

Χρήστος Μαλεβίτσης

Οι Δυτικές κοινωνίες εισέρχονται πλησίστιες στον πολιτισμό της ευχέρειας. Ενώ όλοι οι μέχρι τώρα πολιτισμοί ήσαν πολιτισμοί της δυσχέρειας. Η διαφορά είναι κρίσιμη. Διότι η δυσχέρεια συνθέτει τους πολιτισμούς, η δε ευχέρεια τους αποσυνθέτει.

Βέβαια, ο πολιτισμός έγινε από τον άνθρωπο για να μετατρέψει τη δυσχέρεια σε ευχέρεια. Οι παλιοί πολιτισμοί το καταφέρανε τούτο σε περιορισμένο βαθμό και για περιορισμένο αριθμό ανθρώπων. Μόνον ο δικός μας πολιτισμός στη δεύτερη φάση του, σε αυτήν της καταναλωτικής κοινωνίας, επέτυχε να μεταστοιχειώσει τη δυσχέρεια σε ευχέρεια σε μεγάλο βαθμό και για μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Με τον καιρό δε αυξάνει και ο βαθμός της ευχέρειας και ο αριθμός των ανθρώπων που την απολαμβάνουν. Αυτό ονειρευόταν ο άνθρωπος από καταβολής του⋅ τώρα το επέτυχε⋅ δεν νιώθει ευτυχής;

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη αποκάλυψη: ότι στον πολιτισμό της ευχέρειας ο άνθρωπος δεν αισθάνεται ευτυχής. Αλλά και κάτι παραπάνω: δεν αισθάνεται ασφαλής. Και την πλέον ταπεινή συνείδηση του πολιτισμού της ευχέρειας την έχει σταυρώσει η κατήφεια και την έχει χαράξει η υποψία, ή και η βεβαιότητα της ριζικής ανασφάλειας. Πράγματι, αυτό το τελευταίο είναι πολύ απογοητευτικό⋅ ατενίζομε πλέον και στις αμέτοχες συνειδήσεις τον κατοπτρισμό της ματαιότητας του πολιτισμού μας. Ήταν νοητή η συζήτηση για την κρίση του πολιτισμού μεταξύ ιστορικών ή φιλοσόφων ή κοινωνιολόγων. Τώρα όμως η συζήτηση αυτή διεξάγεται ανάμεσα σε ανθρώπους απλοϊκούς ή νέους, με τις ελάχιστες ακόμη εμπειρίες ζωής. Και η συνείδηση αμηχανεί προ του μεγάλου κακού, βλέποντας πως το ψύχος της ιστορικής αυτοσυνειδησίας κατήλθε ώς τους ανθισμένους λειμώνες και τους καταψύχει προώρως. Και αποδεικνύεται πλέον με ενάργεια μεσημεριού πως πράγματι ο πολιτισμός μας τελεί σε κρίση – διότι η κρίση του κλονίζει και τις αγεώργητες, και τις άγουρες συνειδήσεις. Δεν πρόκειται πλέον περί θεωρητικής εκδοχής, αλλά περί καθεστώτος εδραίου.

Πηγή των πολιτισμών είναι η δυσχέρεια του βίου. Βιοτική δυσχέρεια, βεβαίως, αντιμετωπίζουν και τα ζώα. Μόνο που αυτά δεν μπορούν να απαντήσουν στην πρόκληση της δυσχέρειας και παραμένουν εσαεί δέσμιά της. Ο άνθρωπος απελευθερώνεται από τη δυσχέρεια απαντώντας δημιουργικά στη πρόκλησή της. Η απελευθέρωση είναι σχετική⋅ με τον Δυτικό όμως πολιτισμό μας πάει να γίνει απόλυτη. Γι' αυτό και μετασχηματίζεται στον πρώτο πολιτισμό της ευχέρειας στην ιστορία.
 

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Σκέψεις γύρω από την Ευτυχία


Όρος «ευτυχία» δεν υπάρχει στην αγία Γραφή! Στην Κ.Δ. δεν άπαντα ούτε μία φορά. Γιατί «τύχη» δεν υπάρχει. Ούτε αγαθή, ούτε κακή. Επομένως οι χριστιανοί δεν είναι σωστό να μιλάνε για «ευτυχία» και «δυστυχία».
Η ευτυχία, όπως την βλέπουν οι άνθρωποι, είναι μια ψεύτικη, λάθος αντίληψη. Θεωρούμε συνήθως ευτυχία την υγεία, την μακροβιότητα, την οικονομική άνεση, την γαλήνη, την καλή οικογενειακή κατάσταση, την ειρήνη στον κόσμο. Όλα αυτά, όμως, δεν είναι πάντοτε αντικειμενικά καλά για τον άνθρωπο. Δεν του είναι ωφέλιμα και συμφέροντα.
Μερικές φορές, τον συμφέρει τον άνθρωπο, να μην έχει υγεία, να έχει οικονομικά προβλήματα, να μην τον αποδέχεται και να τον απορρίπτει η κοινωνία, να έχει πόνο και πένθος...
Ή τάχα ευτυχία είναι στην πραγματικότητα μια ουτοπία. Ή ζωή μας στην γη είναι σύνθεση αντιθέσεων.
Ζούμε την εξορία, από τον Παράδεισο, στην γη.
Ή μακαριότητα, η ευτυχία, είναι κάτι, πού θα το απολαύσομε μόνο στην αιώνια ζωή.
Εδώ χαρά και λύπη, πόνος και αγαλλίαση, πάνε ανάκατα, συνυπάρχουν συμπορεύονται.
Ευτυχία χωρίς Χριστό ΔΕΝ γίνεται.
Η μόνη αληθινή ευτυχία είναι
η εν ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ.
Πατριάρχου Βαρθολομαίου
 Πηγή:   http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=884&Itemid=145

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Τό πνεῦμα τοῦ Δασκάλου

  Εἶχε φτάσει ἡ ὥρα πού ὅλοι οἱ μαθητές περιμένουν μέ ἀγωνία. Στήν τάξη ἐπικρατοῦσε ἀναβρασμός. Τά παιδιά, ἀνυπόμονα γιά τίς καλοκαιρινές διακοπές πού θά ἄρχιζαν σέ λίγες μέρες, ἔκαναν ὄνειρα. Μόνο ὁ δάσκαλος σώπαινε προβληματισμένος. Ἀπό αὐτά τά ἀξιολάτρευτα πλάσματα πού εἶχε ἀπέναντί του, καί πού τά ἀγαποῦσε ὅλα, χωρίς καμιά διάκριση, θά ἔπρεπε νά διαλέξει ἐκεῖνα πού ἄξιζαν νά προβιβαστοῦν στήν ἑπόμενη τάξη καί νά ἀπορρίψει ἐκεῖνα πού δέν εἶχαν δουλέψει ἀρκετά ὥστε νά εἶναι τώρα σέ θέση νά γευτοῦν τούς καρπούς τῶν κόπων τους. Ἡ θέση του, δέν ἦταν καθόλου εὔκολη. Ἤξερε πώς ἡ ἀποτυχία πονοῦσε περισσότερο καί ἄν αὐτό θά βοηθοῦσε ἀληθινά τά παιδιά, θά τά πέρναγε ὅλα, χωρίς καμία ἐξαίρεση. Ἀλλά αὐτό θά ἦταν καταστροφικό γιά τήν ζωή τους γιατί ἔτσι δέν θά μάθαιναν ποτέ νά ἀγωνίζονται. Ἔτσι, γιά τό δικό τους καλό, ἔπρεπε νά φανεῖ αὐστηρός παρά τή θλίψη πού τοῦ προξενοῦσε αὐτή ἡ ἰδέα.
ΜΑΘΗΤΕΣ
Ἀναζητοῦσε μάταια ἕνα τρόπο νά τούς τό πεῖ. Νά τούς δώσει νά καταλάβουν πώς αὐτή ἡ ἀναγκαία πράξη ἦταν σημαντική γιά τή ζωή τους καί ὄφειλαν νά τή δοῦν ἔτσι, καί μάλιστα νά πάρουν ἀπό αὐτή ἕνα μάθημα πού θά τούς ἦταν πολύ περισσότερο χρήσιμο ἀπό τά μαθηματικά ἤ τή γεωγραφία. Σκέφτηκε πολύ ὥσπου στό τέλος βρῆκε τόν τρόπο. Μετά τό τελευταῖο διάλειμμα τά κάλεσε στήν αἴθουσα καί τούς ζήτησε νά κλείσουν τά βιβλία καί νά τόν ἀκούσουν προσεκτικά.
Τά παιδιά τόν κοίταξαν παραξενεμένα, μά εἶχαν μάθει νά ἀκοῦνε τόν καλό τους δάσκαλο καί νά κάνουν ὅ,τι τούς ζητοῦσε χωρίς ἀντιρρήσεις. Ἔτσι ἔκαναν καί τώρα.
Ὅταν τά βιβλία μπῆκαν στίς τσάντες καί ἔγινε ἡσυχία, ὁ δάσκαλος κατέβηκε ἀπό τήν ἕδρα του, προχώρησε στό κέντρο τῆς αἴθουσας καί μέ φωνή πού ἔτρεμε ἀπό συγκίνηση τούς εἶπε:

Διαβάστε περισσότερα:

Η Διακήρυξη της Ακαδημίας Αθηνών για το πρόβλημα των Greeklish

greeklish.jpg"Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να εκδηλώνεται μία τάση να αντικατασταθεί το ελληνικό αλφάβητο από το λατινικό. Η τάση αυτή γίνεται φανερή κυρίως σε κείμενα παραγόμενα από ηλεκτρονικούς υπολογιστές - με χρήστες κρατικές υπηρεσίες ακόμη και Α.Ε.Ι. - σε κείμενα προβαλλόμενα από την τηλεόραση αλλά και από σχετικές προτροπές ξένων ραδιοφωνικών σταθμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η προσπάθεια αυτή, η οποία θα καταφέρη καίριο πλήγμα κατά της ελληνικής σκέψης και όλων των πτυχών του ελληνικού πολιτισμού που εκφράζονται με γραπτά κείμενα, αλλά και των γένει ανθρωπιστικών σπουδών, έφτασε μέχρι ν' απασχολήση τον Τύπο και ν' αποτελέση αντικείμενο ερωτήσεων βουλευτών προς τον Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Η γλώσσα μας η αρχαιότατη αλλά πάντα σύγχρονη και ζώσα, αυτή η γλώσσα που εμπλούτισε όχι μόνο τη λατινική, αλλά και τις κυριώτερες ευρωπαϊκές γλώσσες, που έχει και οπτικά συνδεθή άρρηκτα με το αλφάβητό της, δεν είναι δυνατό να υποστή μείωση με την κατάργησή του από εμάς τους ίδιους. Είναι αδιανόητο να δεχθούμε ως Έλληνες την μεταμφίεση της γραφής μας με την κατάργηση πολλών γραμμάτων της, που δεν πέρασαν στο λατινικό αλφάβητο, και με την αντικατάστασή τους από άλλα υποτίθεται ηχητικώς παραπλήσια γράμματά του.

Διαβάστε περισσότερα:

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Μπαμπινιώτης: «Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish»


Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας
Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.
Μιλώντας στα Χανιά, σε ημερίδα του Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου για τη γλώσσα, ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών αναφέρθηκε στην ανάγκη στήριξης της ελληνικής γλώσσας σε ένα επίπεδο ποιότητας...
«Εγώ θα έλεγα στον κόσμο που μας ακούει: ‘’τη γλώσσα και τα μάτια σας’’. Θα έλεγα ότι σε ημέρες κρίσης θα πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος, που είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοση μας και με τον πιο εύγλωττο τρόπο η γλώσσα μας», ανέφερε ο κ. Μπαμπινιώτης και πρόσθεσε:
"Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία».
Αναφερόμενος στην ευρέως διαδεδομένη χρήση των «greeklish» (Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) μεταξύ των νέων που στέλνουν γραπτά μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα ή συνομιλούν μέσω του Διαδικτύου, ο Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής, και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τόνισε:
«Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης. Αυτό μπορεί οι νέοι άνθρωποι να το πληρώσουν ακριβά. Έχουμε ελληνικές γραμματοσειρές και μπορούμε, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα, να χρησιμοποιούμε τις ελληνικές γραμματοσειρές που έχουν το προτέρημα να δίνουν την εικόνα της λέξης, το οπτικό ίνδαλμα, και να μας συμφιλιώνουν με την ορθογραφία της λέξης και με τη σημασία της».

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Κρυφό Σχολειό. Το Χρονικό μιας Ιστορίας

Διονυσίου Καλλιάρχου,
του καλού ποιμένος,

αιωνία η μνήμη.
 
Το 2008 είχα γράψει μια εκτενή μελέτη για το κρυφό σχολειό, η οποία δημοσιεύτηκε ηλεκτρονικά στο διαδικτυακό περιοδικό Αντίβαρο. Η παρούσα μελέτη αποτελεί την δεύτερη και οριστική έκδοση εκείνης, ριζικά αναθεωρημένη και συμπληρωμένη, και έρχεται να επιλύσει οριστικά το πρόβλημα της ιστορικότητας του κρυφού σχολειού. Αυτό που εύχομαι τώρα είναι να ανοίξει ο δρόμος για την πλήρη και ολοκληρωμένη επιστημονική διερεύνηση της ιστορίας του κρυφού σχολειού σε όλες τις διαστάσεις και τις εκφάνσεις της, κυρίως σ’ εκείνες που η παρούσα μελέτη δεν θίγει καθόλου.

Ανακοινωθέν Μητροπολίτου Πειραιώς για τη συνέντευξη του ραββίνου Μορντεχάϊ Φριζή


Ἐν Πειραιεῖ τῇ 10ῃ Ἰουνίου 2011
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ὁ Ραββίνος τῆς Θεσσαλονίκης κ. Μορντεχάϊ Φριζής, ἐγγονός τοῦ ἀειμνήστου συνταγματάρχου Μαρδοχαίου Φριζῆ, ἥρωος τοῦ ἀλβανικοῦ ἔπους, εἰς συνέντευξιν αὐτοῦ ἀνεφέρθη εἰς τόν ἀναμενόμενον ὑπό τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ «Μεσσίαν» καί παρέθεσε τά στοιχεῖα τῆς προσωπικότητός του καί τοῦ ἔργου τό ὁποῖον θά ἐπιτελέσῃ εἰς τόν Ἑβραϊκόν λαόν ἀλλά καί τήν ἀνθρωπότητα...Ἡ συνέντευξις τοῦ κ. Μορντεχέϊ Φριζῆ βιντεοσκοπηθεῖσα παρουσιάζεται στό Διαδίκτυο (http://orthodox-watch.blogspot.com/2011/06/blog-post_4501. html) καί εἰς αὐτήν καθορίζεται ἐπακριβῶς καί ὁ χρόνος ἐμφανίσεως τοῦ «Μεσσία» πού θά ἐπισυμβεῖ ἀκριβῶς σέ 229 χρόνια ἀπό σήμερα «ἐκτός καί ἄν ἐφαρμοσθῇ τό σενάριο τῆς Γρήγορης Λύτρωσης» καί μάλιστα διακηρύσσεται ὅτι μετ’ αὐτήν θά ἐπακολουθήσει ἡ χιλιετής βασιλεία τοῦ «Μεσσία» πού θά βασιλεύσει στό λαό τοῦ Ἰσραήλ καί σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Ὁ «Μεσσίας» κατά τόν Ραββίνο κ. Φριζῆ δέν θά διαθέτει θεϊκές δυνάμεις, θά εἶναι ὅμως ὁ «μεγαλύτερος θρησκευτικός, πολιτικός καί στρατιωτικός ἡγέτης πού θά ἐμφανισθῇ ἐπό τήν ἐποχή τοῦ Μωϋσῆ, ἐπιλεγμένος ἀπό τόν Θεό».

Ἐνῶ ὅμως ὁ σοφολογιώτατος κ. Φριζῆς διασαλπίζει ὅτι εἶναι ἱερά ὑποχρέωσις κάθε ἑβραίου νά τηρεῖ τούς 613 κανόνες τῆς Τορά (Νόμου) μέ ὅσα στήν συνέντευξή του ἰσχυρίζεται, πού βέβαια δέν ἀποτελοῦν ἁπλῶς ἰδικές του «συλλήψεις» ἀλλά πάγιες διϊστορικές καί διαχρονικές θέσεις τῶν Ραββίνων τοῦ Ἑβραϊκοῦ ἔθνους, ἀλλοιώνει, διαστρέφει καί παρερμηνεύει πλήρως τήν Τορά καί βέβαια τόν Προφητισμόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὡς θά ἀποδειχθῇ. Ἀναφέρεται ὡσαύτως καί εἰς τήν Καμπαλά ὁ κ. Φριζῆς πού δῆθεν ἀποτελεῖ τήν ἐσωτερικήν γνώσιν τῆς Τορά. Ἡ Καμπαλά ὅμως, ὅπως οἱ ἴδιοι Ραββίνοι ἀναφέρουν στά κείμενά τους (Scholem, Εἰσαγωγή στήν Καμπάλα, Roihlini, Ἡ τέχνη τῆς Καμπαλά, Waite AE The Doctrine and Literature of the Kabalah, Hall MP The secret teaching of all ages), δέν ἀποτελεῖ τήν ἐσωτερική γνώση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά τήν ἀπόλυτη διαστροφή της σέ τέτοιο βαθμό ὥστε νά θεωρεῖται ὅτι ὁ Θεός εἶναι μιά ἀπρόσωπη θεότητα τό Εin Sof «τό ἀπόλυτο τίποτα». Ἡ δημιουργία θεωρεῖται ὡς μιά συνεχής ἐξέλιξη-ἐκδήλωση τοῦ «Θεοῦ τίποτα», τήν ὁποία οἱ μυστικιστές Ραββίνοι προβάλλουν μέ τόν ἄκρατο ἀποφατισμό μέσῳ τῆς ἀποκρυφιστικῆς τεχνικῆς τοῦ διαλογισμοῦ, ὡς δῆθεν προορισμένη νά ἀναγεννηθῇ τήν ἐποχή τῆς ἔλευσης τοῦ δῆθεν Μεσσία ἑνούμενη μέ τόν Ἑωσφόρο. Ἡ Καμπαλά εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἑνώσεως τῶν ἀνθρώπων μέ τούς δαίμονες.

Ἑπομένως καί ὁ σοφολογιώτατος κ. Φριζῆς μέ τίς ἀναφορές του ἐπιμαρτυρεῖ καί ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ θεϊσμός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τῶν δικαίων καί τῶν Προφητῶν μετεβλήθη ἀπό τό Ραββινικό κατεστημένο τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους σέ φρικώδη Ἑωσφορισμό καί σατανολατρεία. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο οἱ Ραββίνοι συνέγραψαν τό φρικιαστικό Ταλμούδ μέ τό ὁποῖο ἀλλοίωσαν πλήρως ὅλο τό πνευματικό καί ὀντολογικό μέγεθος τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν ἀρνούμενοι μετά μανίας καί τρομακτικῆς ἐμπαθείας τόν μόνο ἀληθῆ Μεσσία, τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ Πατέρα, Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἀδαμάντινον ἐπιστέγασμα τῆς φύσει καί οὐσίᾳ θεότητος τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ὁ Προφητισμός, τόν ὁποῖον ἐσκεμένως θέλει νά ἀγνοεῖ κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ὁ Ἰουδαϊσμός. Ὁ προφητάναξ Δαυϊδ εἰς τόν ΡΘ΄ Ψαλμόν γράφει:


Διαβάστε περισσότερα:

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

«Ο μονοδιάστατος άνθρωπος»


«Ο μονοδιάστατος άνθρωπος»
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
Ο σύγχρονος άνθρωπος ζή σέ μιά κοινωνία η οποία βλέπει όλα τά πράγματα μέσα από μιά διάσταση καί γι’ αυτό είναι επικίνδυνη. Ο άνθρωπος έχει διάφορα προβλήματα, οικονομικά, βιολογικά, ψυχολογικά, πολιτισμικά, υπαρξιακά, θρησκευτικά. Έτσι, όταν όλο τό ενδιαφέρον τής κοινωνίας εξαντλήται σέ μιά μόνον διάσταση (βιολογική, οικονομική) τότε χαρακτηρίζεται ως «μονοδιάστατη κοινωνία» καί ο άνθρωπος πού ζή μέσα σέ αυτήν χαρακτηρίζεται ως «μονοδιάστατος» καί κατ’ επέκταση είναι ψυχικά, ψυχολογικά, πολιτισμικά καί υπαρξιακά ανάπηρος.
Η οικονομική κρίση πού έπληξε τήν Πατρίδα μας είναι ένα γεγονός λυπηρό καί πρέπει νά αποδοθούν ευθύνες, γιατί προκαλεί κοινωνικές καί οικογενειακές αναστατώσεις, αλλά κυρίως γιατί δημιουργεί προβλήματα στούς νέους ανθρώπους, οι οποίοι υφίστανται τίς συνέπειες τής οικονομικής κρίσης, χωρίς νά ευθύνωνται οι ίδιοι καί έτσι βλέπουν μέ δυσοίωνες προοπτικές τό μέλλον τους... Όμως καί η απολυτοποίηση τής οικονομικής κρίσης, χωρίς νά βλέπουμε καί τά ποικίλα προβλήματα πού υπάρχουν στήν κοινωνία μας, αυξάνει τόν προβληματισμό, τόν σκεπτικισμό καί, τελικά, επιτείνει τήν αγωνία.

Ο άνθρωπος δέν είναι μιά «ζωντανή μηχανή», δέν είναι ένα «βιολογικό όν», δέν είναι ένα «έμψυχο εργαλείο» στά χέρια τών εργοδοτών καί τών μηχανισμών εξουσίας, αλλά είναι ένα «πνευματικό όν», ένα «θεολογικό όν» πού αναζητά νόημα καί πληρότητα ζωής.

Διακατεχόμενος τόν τελευταίο καιρό από τέτοιες σκέψεις, θυμήθηκα τό έργο του Χέρμερτ Μαρκούζε μέ τίτλο Ο μονοδιάστατος άνθρωπος καί τίς σημαντικότερες παρατηρήσεις του στό πρώτο κεφάλαιο τού βιβλίου μέ τίτλο «μονοδιάστατη κοινωνία». Μιά τέτοια κοινωνία στήν οποία ζούμε, καθημερινώς μάς καθιστά όλο καί περισσότερο υπαρξιακά καί πνευματικά ανάπηρους, αφού ατροφούν οι βασικές προδιαγραφές τής ύπαρξής μας, όταν βέβαια δέν έχουμε εσωτερικές αντιστάσεις.

Ο Χέρμερτ Μαρκούζε (1898-1979) ήταν ένας αμερικανός φιλόσοφος, γερμανικής καταγωγής, ο οποίος είχε σοσιαλιστικές αρχές στήν νεότητά του καί τελικά πέρασε τρείς φάσεις στήν ζωή του. Η πρώτη φάση ήταν η φαινομενολογική οντολογική φιλοσοφία του, αφού ήταν μαθητής τών γερμανών φιλοσόφων Χούσερ καί Χάϊντεγκερ, καί μέσα από τίς θεωρίες τους ερμήνευσε τόν Μάρξ. Η δεύτερη φάση τής ζωής του συνδέεται μέ τήν «κριτική θεωρία», κατά τήν οποία ανέλυε τήν κατάσταση τού ανθρώπου πού υποτάσσεται στήν μηχανή καί τίς σχέσεις παραγωγής, στήν «ύστερη καπιταλιστική κοινωνία». Καί η τρίτη φάση τής ζωής του χαρακτηρίζεται ως «φροϋδική», γιατί μέσα από τίς θεωρίες τού Φρόϋντ ερμήνευσε «τίς εξουσιαστικές δομές τού ύστερου καπιταλισμού», δηλαδή ερμήνευσε τόν Φρόϋντ μέσα από τήν φιλοσοφική οντολογία. Κατά δέ τήν δεκαετία τού ’60 ο Μαρκούζε, επειδή ήταν αντίθετος πρός τήν κατεστημένη τάξη, αναδείχθηκε σέ ηγέτη τών φοιτητικών κινημάτων τόσο στήν Αμερική όσο καί στήν δυτική Ευρώπη.

Στό πρώτο κεφάλαιο τού βιβλίου του Ο μονοδιάστατος άνθρωπος, τό οποίο, όπως προαναφέρθηκε, έχει τόν τίτλο «η μονοδιάστατη κοινωνία», εξετάζει κυρίως δύο θέματα, αφ' ενός μέν τίς «πλαστές» ανάγκες πού προβάλλει η σύγχρονη κοινωνία στόν άνθρωπο καί τόν πιέζει νά τίς αποδεχθή, αφ' ετέρου δέ στήν απόκτηση τής ελευθερίας. Μπορεί καί τά δύο αυτά νά συνοψισθούν σέ ένα πού είναι η απελευθέρωση από τήν δουλεία τών «ψευδών» αναγκών.

Μιλώντας γιά «ψευδείς» ανάγκες, εννοεί αυτές πού καθορίζονται «από δυνάμεις εξωτερικές» πού ο άνθρωπος δέν μπορεί νά ελέγξη, γιατί «έχουν ετερόνομη ανάπτυξη καί ικανοποίηση». Τέτοιες «ψευδείς» ανάγκες δημιουργούν μιά «ευφορία μέσα στήν δυστυχία». Γράφει ο Μαρκούζε: «Νά αναπαύεσαι, νά διασκεδάζεις, νά δράς καί νά καταναλώνεις όπως όλοι οι άλλοι, νά αγαπάς καί νά μισείς ό,τι αγαπούν καί μισούν οι άλλοι, αυτό στό μεγαλύτερό τους μέρος είναι ανάγκες πλαστές».


Διαβάστε περισσότερα:

Ο κουρέας και ο Θεός......



 Μια φορά πήγε κάποιος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα.
Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση.
Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα…
Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του Θεού, ο κουρέας αναφώνησε:
‘Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.’
‘Γιατί το λες αυτό;’ ρώτησε ο πελάτης. Και ο κουρέας είπε: ‘Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι;
Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;


Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος.
Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.’
Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση.
Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.
Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.
Τότε είπε στον κουρέα:
‘Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!‘
‘Πως μπορείς να το λες αυτό;’ ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
‘Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;’
‘Όχι!’ απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: ‘Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ’ έξω.‘
‘Μα… οι κουρείς ΌΝΤΩΣ υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.’
‘Ακριβώς!’ απάντησε ο πελάτης. ‘Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης ΥΠΑΡΧΕΙ! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε Αυτόν και δεν αναζητούν σε Αυτόν βοήθεια. Γι’ αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.’
Πηγή:www.agioritilovima.gr