Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Τα παιδιά του Στιβ Τζομπς δεν είχαν iPad

 
Αυστηρά περιορισμένη ήταν η χρήση προϊόντων της Apple για τα παιδιά του Στιβ Τζομπς, λόγω της ανησυχίας του ιδρυτή της εταιρείας για τις επιπτώσεις της τεχνολογίας στα παιδιά.
Μολονότι ο Τζομπς αποκαλούνταν παγκοσμίως «ο ευαγγελιστής της ψηφιακής εποχής», φαίνεται πως απέτρεπε τα παιδιά του να χρησιμοποιούν iPads, περιορίζοντας μάλιστα και την πρόσβασή τους στο Διαδίκτυο γενικότερα.

Η αποκάλυψη ότι τα παιδιά του ανθρώπου που έπειθε εκατομμύρια άλλους να αγοράσουν τα κομψά αλλά πανάκριβα προϊόντα της Apple, δεν ήταν με τη σειρά τους προσκολλημένα στα τεχνολογικά γκάτζετ έγινε από τον αμερικανό δημοσιογράφο Νικ Μπίλτον.

Ανακαλώντας μια συζήτηση που είχε το 2010 με τον Τζομπς, έναν χρόνο πριν τον θάνατό του, ο Μπίλτον αποκάλυψε πρόσφατα τις απόψεις του ιδρυτή της Apple που τού είχαν προκαλέσει μεγάλη έκπληξη.

Τότε, ο Τζομπς είχε επικοινωνήσει μαζί του τηλεφωνικά προκειμένου να παραπονεθεί για ένα άρθρο που μιλούσε για την επικείμενη αποτυχία του iPad που είχε μόλις κυκλοφορήσει στην αγορά.

Στο δημοσίευμα του στην αμερικανική εφημερίδα «New York Times», ο Μπίλτον αναφέρει ότι μετά την επίπληξη που δέχθηκε, έκανε στον Τζομπς μια ερώτηση για τα παιδιά του με στόχο να αλλάξει θέμα και τότε πήρε αυτή την μη αναμενόμενη απάντηση.

«Οπότε τα παιδιά σας θα λατρεύουν το iPad», είχε σχολιάσει τότε ο δημοσιογράφος για να σπάσει τον πάγο και ο Τζομπς απάντησε: «Δεν το έχουν χρησιμοποιήσει. Περιορίζουμε την πρόσβαση που έχουν τα παιδιά μας στην τεχνολογία».

Ακολούθησε μια παρατεταμένη σιωπή. Και σήμερα ο Μπίλτον εξηγεί γιατί η απάντηση του Τζομπς τον άφησε εμβρόντητο καταρρίπτοντας εντελώς την εικόνα που είχε στο μυαλό του για εκείνον και τη σχέση του με την τεχνολογία.

«Είχα φανταστεί ότι το σπίτι του θα ήταν ο παράδεισος κάθε φανατικού της τεχνολογίας με τοίχους καλυμμένους με γιγαντιαίες οθόνες αφής και τραπεζαρία κατασκευασμένη από iPads αντί για πλακάκια», γράφει ο Μπίλτον.
O βιογράφος του Τζομπς Γουόλτερ Αϊζακσον επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του αμερικανού δημοσιογράφου λέγοντας: «Κάθε βράδυ ο Στιβ αναδείκνυε τη σημασία τού να τρώει όλη η οικογένεια μαζί και ενώ γευμάτιζαν στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας τους συζητούσαν
για βιβλία, ιστορία και πολλά άλλα θέματα. Ποτέ κανείς δεν ασχολούνταν με ένα iPad ή με τον υπολογιστή και τα παιδιά δεν είχαν εθιστεί καθόλου σε αυτές τις συσκευές».

Ο Κρις Αντερσον, εκδότης του τεχνολογικού περιοδικού Wired, συμφώνησε με την προσέγγιση του Τζομπς, ενώ έχοντας και ο ίδιος πέντε παιδιά ηλικίας 6 έως 17 ετών είπε σχετικά: «Τα παιδιά κατηγορούν εμένα και τη γυναίκα μου ότι ανησυχούμε υπερβολικά για την τεχνολογία αποκαλώντας μας φασίστες. Ομως είμαστε πιο αυστηροί με αυτό το θέμα γιατί ξέρουμε από πρώτο χέρι τους κινδύνους».

Ωστόσο, η ανησυχία των γονιών φαίνεται να είναι δικαιολογημένη καθώς πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να είναι επιβλαβής. Μια έρευνα σε παιδία 11 και 12 ετών που δημοσιεύθηκε τον προηγούμενο μήνα, απέδειξε ότι ακόμη και η πενθήμερη αποχή των παιδιών από τις τεχνολογικές συσκευές, οδηγεί στη βελτίωση των κοινωνικών τους δεξιοτήτων.

Το ΟΧΙ του κλήρου (της Ορθόδοξης Εκκλησίας) κατά των επιδρομέων και κατακτητών (1940-1944)


Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος – Θεολόγος
germaniki-katoxi-kai-to-OXI-orthodoxis-ekklisias
«Νεκρός για τον κόσμο»

Ἀναμφισβήτητα τό ἔπος τοῦ 1940 ἀνήκει σέ ὅλους τους Ἕλληνες. Ὅλος ὁ λαός μας τότε ἑνωμένος μέ μία ψυχή, χωρίς κανένα δισταγμό, ὄρθωσε τό ἀνάστημά του στόν ὁρμητικό χείμαρρο τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ. Ἔτσι, ἀπό αὐτήν τήν τιτάνια μάχη, πού ξεκίνησε τή Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940, δέν θά ἦταν δυνατό νά ἀπουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ ρόλος τῆς ὁποίας σήμερα μονίμως ἀγνοεῖται ἤ συστηματικά ἀποσιωπᾶται. Καί, ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί τό 1940 ἔσπευσε νά καταγράψει μέ πράξεις ἡρωισμοῦ καί ἀντίστασης τήν ἀπροσκύνητη θέλησή της καί νά φανεῖ ἄλλη μία φορά ὁ φύλακας ἄγγελος τοῦ πονεμένου λαοῦ καί ὁ θύλακας τῆς σωτηρίας του.

Μέ τήν κήρυξη τοῦ πολέμου ἡ ἱερά Σύνοδος ὑπό τήν προεδρία τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσάνθου ἐξέδωσε διάγγελμα πρός τόν λαό: «Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τά ὅπλα τά ἱερά (*) καί πέποιθεν ὅτι τά τέκνα τῆς Πατρίδος εὐπειθῆ εἰς τό κέλευσμα Αὐτῆς καί τοῦ Θεοῦ, θά σπεύσωσιν ἐν μιᾷ ψυχῇ καί καρδίᾳ νά ἀγωνισθῶσιν ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν καί τῆς ἐλευθερίας καί τιμῆς, καί… θά προτιμήσωσι τόν ὡραῖον θάνατον ἀπό τήν ἄσχημον ζωήν τῆς δουλείας… Ἐπιρρίψωμεν ἐπί Κύριον τήν μέριμναν ἡμῶν…».

(*«Ν»: Σχήμα λόγου, που παραπέμπει στον όρκο των αρχαίων Αθηναίων εφήβων «ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά…». Η Εκκλησία δεν ευλογεί τα όπλα, αλλά τους στρατιώτες ως ανθρώπους).

Τότε, χωρίς χρονοτριβή, ὀγδόντα τέσσερις κληρικοί ὅλων τῶν βαθμίδων ἐγκαταλείποντας τίς ἄλλες ἐπείγουσες ὑποχρεώσεις καί διακονίες τους σκαρφάλωσαν χωρίς ποτέ κάποιοι νά ἐπιστρέψουν στά

π. Συμεών de la Jara, "Νηφάλιος Μέθη"



Φωτο από εδώ.


«...Ὁ ἔρως φέρνει τὴ μέθη, ἡ μέθη φέρνει τὸν ἔρωτα, ὁ ἔρως εἶναι μέθη, ἡ μέθη εἶναι ἔρως.


Τὰ μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι θεῖα καὶ ἱερὰ οἰνοπωλεῖα Νηφάλιας Μέθης. Οἰνοπώλης ἡ Παναγία. "Ἀνυμνοῦμεν σε, βοῶντες Χαῖρε ὄχημα, Ἡλίου τοῦ νοητοῦ, ἄμπελος ἀληθινή, τὸν βότρυν τὸ πέπειρον, ἡ γεωργήσασα, οἶνον στάζοντα, τὸν τὰς ψυχὰς εὐφραίνοντα, τῶν πιστῶς σε δοξαζόντων". Οἱ καλόγεροι οἰνοπότες ποὺ νικᾶνε τὸν χρόνο ξεκοκκίζοντας τὸ κομποσκοίνι ἀντὶ γιὰ τὸ κοινὸ κομπολόγι. Ἐκεῖ οἱ συμπότες διδάσκονται τὴν καλὴ ὀρθόδοξη συμπεριφορά, ποὺ τὸ μυστικό της εἶναι νὰ ξέρει κανεὶς νὰ ἀγαπᾶ.


Οἱ καλόγεροι διψᾶνε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ Μέθη Του. Γιὰ τὴν Ἀγάπη, γιὰ τὴν πόση τοῦ Φωτός. Γιὰ τὴ γεύση, κατέναντι τοῦ Ἡλίου, τοῦ οἴνου τοῦ λευκολαμποῦς τῆς Νηφάλιας Μέθης, τελικῆς τοῦ Θεοῦ ἀεὶ ἐπεκτεινομένης ἀπολαύσεως...»



Αποσπάσματα από το κλασικό μικρό βιβλίο του π. Συμεών από το Περού, μοναχού στην ιερά μονή Οσίου Γρηγορίου, στο Άγιο Όρος. Αναδημοσίευση από εδώ. Οι φωτο από εδώ.


Ενδιαφέρουσα συνέντευξη του π. Συμεών εδώ.


ΝΗΦΑΛΙΟΣ ΜΕΘΗ


(Ἐπεξεργασμένο κείμενο ὁμιλίας πού δόθηκε στον Βόλο, τα Γιάννενα, την Ἀθήνα καί τή Λιβαδιά, κυρίως σέ φοιτητές, κατά τή διάρκεια τοῦ 1984)



ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΡΑ» ΜΑΡΤΙΟΣ 1985



ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ


ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ – ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ





ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, οὔτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, οὔτε ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὥστε να μιλήσω γιά τή Θεία καί Νη­φάλιο Μέθη. Εἶμαι μόνο ἕνας «ὀγδοήτης» μοναχός, δηλαδή ἕνας μοναχός τῶν τελευ­ταίων καιρῶν πού μοιάζει περισσότερο με κο­σμικό παρά με μοναχό. Αὐτά πού θά πῶ εἶναι πράγματα πολύ ὑψηλά, ἀλλά πτωχά σέ προ­σωπικό βίωμα. Παρακαλῶ τήν ἀγάπη σας νά τά δεχθεῖτε μέ ἀνοχή.



Ξέρω ὅτι ὁ ἄνθρω­πος πού δέν ἔχει δεῖ τό θεῖο φῶς δέν ἔχει δι­καίωμα νά διδάσκει τά θεῖα στούς ἄλλους. Δέν θά μιλοῦσα, ἄν δέν πίστευα ὅτι ὀφείλω ὑπακοή στόν Πατέρα καί Ἡγούμενο τῆς Μονῆς ὅπου ἀνήκω. Γιά νά φανερώσει ἡ ὁμιλία αὐτή τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἄς μεσιτεύσουν οἱ Ἅγιοι καί ἄς βοηθήσουν οἱ εὐχές τοῦ Γέ­ροντα καί τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς. Πι­στεύω, χάρη στήν υπακοή, ὁ Χριστός νά χο­ρηγήσει σέ μένα τόν σκοτισμένο στή διάνοια τήν εὐσεβή σκέψη καί τόν ἁρμόζοντα λόγο. Τά μόνα πράγματα στά ὁποῖα στηρίζομαι γιά νά πραγματώνω τήν ὑπνοῦσα ὁδοιπορία στήν ὁποία διαπλάθομαι «ὡς μοναχός εἶναι ἡ χαρά καί εὐλογία τῆς προσευχῆς, ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων καί προπάντων τό γεγονός ὅτι εἶμαι ὑποτακτικός σέ Γέροντα, χάρη στόν ὁποῖο ὑπάρχω καί λαλῶ — ἄν καί δέρνομαι ἀκόμα ἀπό τίς τρικυμίες τῶν παθῶν.

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Φύλλα κατοχής – Ιωάννας Τσάτσου

(αποσπάσματα)

Ακούστε το επόμενο κείμενο, όπως αυτό «δημοσιεύθηκε” στο 119-ο τεύχος (Σεπτέμβριος – Οκτώβριος του 2009) του ηχητικού περιοδικού μας, Ορθόδοξη Πορεία.
Φύλλα κατοχής – Ιωάννας Τσάτσου, (Αποσπάσματα.).mp3


Πρόλογος της συγγραφέως.
«Τούτο το ημερολόγιο δεν το προόριζα για την δημοσιότητα. Έγραφα και κάθε τόσο έρριχνα τα φύλλα του μέσα σ’ ένα τενεκεδένιο κουτί, θαμμένο σε μια γωνιά του κήπου μας, για να το διαβάσουν κάποτε τα παιδιά μου. Πέρασαν περισσότερα από είκοσι χρόνια, και βλέπω πως τα γεγονότα που συντάραζαν το Έθνος ολόκληρο λησμονήθηκαν. Το ψυχικό κλίμα της εποχής εκείνης έχει ολότελα εξαφανιστεί.

Μυριάδες όμως τότε Ελληνίδες αισθάνθηκαν όπως εγώ και πράξανε όπως εγώ. Το βίωμα το δικό μου υπήρξε βίωμα σχεδόν καθολικό της Ελληνίδας γυναίκας. Πιστεύω πως η διατήρηση του στη μνήμη μας αποτελεί καθήκον. Ακόμη, από τη θέση όπου έτυχε να βρίσκομαι την εποχή εκείνη, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω την ψυχή και τις πράξεις μερικών ξεχωριστών, υπέροχων ανθρώπων, μερικών ηρώων. Θεώρησα χρέος μου να διασώσω τα όσα έζησα τότε από τη ζωή τους • σαν ένα παράδειγμα και σα μια διδαχή για τις ώρες όπου τα εθνικά ιδανικά δεν έχουν την κυρίαρχη θέση που τότε είχανε.

Ελπίζω να μου συγχωρεθούν τα πολλά κενά και οι κάθε είδους ατέλειες. Παρουσιάζω αναλλοίωτο ένα κείμενο, που είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Όπως δεν μπορώ ν’ αλλάζω τη ζωή μου πού πέρασε, έτσι και αυτό δεν μπόρεσα και δεν θέλησα να τ’ αλλάξω.

Αποσπάσματα του ημερολογίου.
14 Σεπτέμβρη 1941
Κάθομαι στη μικρή βεράντα της τραπεζαρίας για λίγη δροσιά. Σιγά σιγά το απαλό σεπτεμβριανό φως διαλύεται μέσα στη νύχτα. Χτυπά η πόρτα, και μπαίνει η Κατίνα Δούση. Η Κατίνα, φτωχή, πανέξυπνη γειτόνισσα, μιλάει γρήγορα, φοβισμένη, απελπισμένη.
« Κυρά μου, ένας ξανθός αρχάγγελος μπήκε στο σπίτι. Τον έκλεισα στο κουζινάκι. Τί θα γίνη Θεέ μου ; Αυτός που τον έφερε εξαφανίστηκε».
«Αξιωματικός;» τη ρώτησα.
«Έτσι μοιάζει».
« Καλά, πήγαινε στο σπίτι σου, κλείσε κα¬λά την πόρτα σου, και απόφυγε να μπη και ο πιο δικός σου. «Έρχομαι αμέσως ».

Η υπόθεση αυτή δεν με ξαφνιάζει. Κάθε λίγο μας ειδοποιούν για κάποιον εγγλέζο σε κίνδυνο ή σε ανάγκη. Οι απλοί άνθρωποι βοηθούν μ’ όλη τους την καρδιά. Μα δεν έχουν τον τρόπο να φυ¬γαδεύσουν άγγλους, ούτε και να τους θρέψουν. Πί¬σω απ’ αυτούς, είμαστε μια αλυσίδα φίλων, έτοι¬μοι να τους στηρίξωμε.

Τηλεφωνώ αμέσως στον Γιώργη Αβέρωφ, έναν από τους φίλους. Μου φέρνει ό,τι έχει πιο πρό¬χειρο τη στιγμή εκείνη, το κλειδί ενός άδειου σπιτιού.
Βάζω σ’ ένα ταγάρι, κονσέρβες, ψωμί, καφέ, ζάχαρι, σαπούνι και πάω στης Κατίνας, στην ο¬δό Σωτηροζ.
Μέσα στο μικρό χαμηλό κουζινάκι, που μυρίζει μαρίδα τηγανιτή, ο άγγλος στέκεται όρθιος σε μια γωνιά. Το κεφάλι του ακουμπά σχεδόν στο ταβάνι. Μοιάζει σαν κυνηγημένο πουλί. Τον χαιρετώ, ανταλλάσουμε λίγες λέξεις, και βγαίνομε προσεκτικά στο δρόμο. Έχω περάσει το μπράτσο μου στο δικό του, και προχωρούμε αδιάφοροι. Ο Γιώργης Αβέρωφ και ο άντρας μου ακολουθούν από μακριά.

Βαδίζαμε προς την οδό Βουλιαγμένης. Κάθε φορά που συναντούμε γερμανούς φρουρούς, του μιλώ ελληνικά με φλυαρία και κέφι. Στρίβομε σε μιά πάροδο. Στα χέρια μου κρατώ το κλειδί του παλιού σπιτιού της Richardson.

Το μενταγιόν - Μια ιστορία του 1940


Σβησμένα βογγητά καναν τόν Κυριάκο νά κόψει τό γρήγορο περπάτημά του. Κατέβασε πότομα τό πλο του π τόν μο καί πρε θέση μάχης. Προχωροσε σάν τό λαγωνικό. Κάτω πό τίς βαριές ρβύλες του σακατεύονταν πουρναρόκλαδα καί τσαλιά[1]. Κατέβαινε προσεκτικά τήν πότομη πλαγιά νοίγοντας δρόμο μέ τήν ξιφολόγχη του. Τά βογγητά δυνάμωναν˙ σημάδι πώς πλησίαζε σ νθρωπο. ριξε να γύρω τή ματιά ρευνητικά κι γρια. Τούτη τήν ρα το δειλινο δύσκολα ξεχώριζε τίς σκιές πό τά πράγματα. Προχωροσε περισσότερο μέ τήν κοή παρά μέ τήν ραση.

   — Aqua! Aqua! [2] ταλικό ναφιλητό κι κκληση γιά νερό τόν κανε νά σκύψει στή ρίζα νός θάμνου. νάσκελα πεσμένος στίς λάσπες σάλευε –μ σες δυνάμεις το εχαν πομείνει– νας ταλός τς μεραρχίας τν Κενταύρων.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Ἔτσι κερδίζονται οἱ νίκες...

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος
Ξεφύλλιζα αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἕναν τόμο, τιτλοφορεῖται: «Ἡ ἐποποιΐα 1940-41», ἐκδόσεις «Ἀρχεῖον Ἱστορικὸν Σελίδων» (τοῦ 1965), ὁ ὁποῖος περιέχει, σὲ φωτοτυπίες, πρωτοσέλιδα ἐφημερίδων τῆς ἐποχῆς τοῦ 1940-41, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς μεγαλειώδους νίκης. Σὲ πολλὰ διαβάζουμε κείμενα πολεμικῶν ἀνταποκριτῶν.
Σ’ ἕνα ἀπ’ αὐτὰ ὁ Ἀλέκος Λιδωρίκης (δημοσιογράφος καὶ γνωστὸς θεατρικὸς συγγραφέας 1907-1988), τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1941, γράφει στὴν ἐφημερίδα «Η ΝΙΚΗ», γιὰ «τὸ μεγάλο μυστικό τν πολεμιστῶν μας». Ζεῖ μὲ τοὺς στρατιῶτες, μοιράζεται τὰ πάθια καὶ τοὺς καημούς τους, χαίρεται καὶ καμαρώνει τὴν ἀντρειοσύνη τους. «Κάπου στὸ μέτωπο», ὅπως σημειώνει, συναντᾶ ἕναν φαντάρο.
Ἀντιγράφω: «Αὐτὸ πού μου ‘κᾶνε κατάπληξη, πού μου ‘δῶσε συγκίνηση, ποὺ ἔκθαμβο μὲ κράτησε γιὰ ἀρκετὰ λεπτά, ἦταν τὸ θέαμα ἑνὸς φαντάρου, ποὺ κουρασμένος, τσακισμένος, μὲ γένεια ἀτίθασα καὶ ἄτακτα, αἱματωμένος, λασπωμένος, εἶχε τραβήξει μοναχὸς κάτω ἀπὸ ἕνα δέντρο καὶ κάτι χάραζε σ’ ἕνα χαρτί. Πλησίασα γιὰ νὰ τὸν δῶ, βέβαιος πὼς γράφει στὴν μάνα, στὴ γυναίκα του, στὸ σπίτι... Μὰ τί μεγάλο λάθος! Μὲ τὴ ὀρθογραφία ποὺ κρατῶ, διάβασα αὐτοὺς τοὺς στίχους:
“Βρε τὴ κανόνια, τὴ ντουφέκια, τὴ κακὸ/στοὺς Ἰταλοὺς σκορπίσαμαι παντοῦ τὸν πανικὸ/Βόηθα Χριστὲ καὶ Παναγιὰ καὶ σύ ἅγιου Ἀνδρέα/στὴ χάρη σου νὰ....
φθάσωμε ὅλος ὁ στρατὸς παρέα”.
Τὸν κοίταξα, μὲ κοίταξε... Αὐθόρμητα μὲ πῆρε τὸ γέλιο, ποὺ ἴσως νὰ ἔμοιαζε μὲ κλάμα...
-Βρὲ σύ, τί κάνεις; τὸν ρώτησα χτυπώντας τὸν στὸν ὦμο...
Σήκωσε τὸ κεφάλι του, ἔξυσε τ’ ἀγριωπά του γένεια, μὲ τὴν παλάμη ὁλόκληρη. Κι ἀπάντησε:
-Γλεντάω!
Μία λέξη... Μέσα σ’ αὐτὴν ἃς διακρίνει ὁ ἀναγνώστης κάτι ἀπὸ τὸ μυστήριο, τὸ ἀνεξάντλητο γοητευτικὸ μυστήριο ποὺ κρύβει στὴν ψυχὴ του ὁ ἀγαπημένος στρατιώτης μας».
Γλέντι ἦταν τὸ ’40 γιὰ τὸν λαό μας, τὸν ὁπλίτη καὶ τὸν πολίτη. Πανηγύρι ἦταν ὁ πόλεμος. Γλεντοῦσε, καταματωμένος ὁ ἄγνωστος στρατιώτης. Τὸ μυστικό, τὸ γοητευτικὸ μυστήριο, ποὺ τάραζαν τὰ σπλάχνα του-καὶ δὲν μᾶς τὸ ἀποκαλύπτει ὁ ἀείμνηστος Λιδωρίκης-ἦταν ἕνα, ἁπλὸ καὶ μεγαλοπρεπές: τὸ ντροπὴ νὰ ντροπιαστοῦμε.

Η προετοιμασία για άμυνα της VIII μεραρχίας και η ιστορική νύχτα της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940 στον τομέα ευθύνης της


Πρόλογος - Το ελληνικό αμυντικό δόγμα στα βόρεια σύνορα


Το Μεσοπολεμικό Ελληνικό αμυντικό δόγμα ως το καλοκαίρι του 1939 προετοίμαζε τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις για μια πιθανή επίθεση από την Βουλγαρία, που παρέμενε η μοναδική σταθερά αναθεωρητική δύναμη στην περιοχή των Βαλκανίων. Όλα τα αμυντικά κονδύλια που είχαν εγκριθεί, διατέθηκαν για την οχύρωση της Ελληνοβουλγαρικής μεθορίου - την περίφημη γραμμή Μεταξά - μια αλυσίδα απόρθητων φρουρίων που λίγο έλειψε να σταματήσουν ακόμη και τις πανίσχυρες Γερμανικές τεθωρακισμένες μεραρχίες στην εισβολή του 1941. Για τον τομέα των συνόρων με την Αλβανία δεν υπήρχε πρόβλεψη αμυντικής θωράκισης καθώς η γειτονική χώρα, ασχέτως φιλοδοξιών και προθέσεων δεν αποτελούσε ρεαλιστικό επιθετικό κίνδυνο για την Ελλάδα.

Η Ήπειρος προμαχούσα έναντι της Ιταλικής απειλής


Αυτή η κατάσταση άλλαξε δραματικά μετά την εύκολη κατάληψη της Αλβανίας από την Ιταλία το καλοκαίρι του 1939. Παρά τις επίσημες Ιταλικές διαβεβαιώσεις για τις αγνές προθέσεις έναντι της Ελλάδας, το Γ. Ε. Σ. αμέσως ξεκίνησε μια προσπάθεια εκπόνησης ενός πρόχειρου σχεδίου αμύνης έναντι μιας πιθανής Ιταλικής επίθεσης, ενώ ενέκρινε κάποια μικρά κονδύλια για την οχύρωση της Ελληνο-Αλβανικής μεθορίου. Ψυχή της προσπάθειας αυτής αναδείχθηκε ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, διοικητής της VIII μεραρχίας Ηπείρου, ένας ικανότατος στρατιωτικός

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Ἡ Η Μάνα τῶν πεσόντων ἡρώων τοῦ Ἀλβανικοῦ Ἔπους ξεσπᾶ: "Ἐγὼ τοὺς νεκρούς μου δὲν θὰ τοὺς προδώσω"!

Ἡ γυναίκα ποὺ ἐπὶ 74 χρόνια φροντίζει τοὺς τάφους τῶν Ἑλλήνων που ἔπεσαν τὸ ἔπος τοῦ 1940 !Ἐπὶ 74 χρόνια ἔχει τὸ δικό της καθῆκον, τὸ ὁποῖο ὑπηρετεῖ μὲ συνέπεια καὶ ἀφοσίωση. Φροντίζει τὰ μνήματα Ἑλλήνων ποὺ «ἔπεσαν» στὸ ἔπος τοῦ 1940. Εἶναι ἡ Ἐρμιόνη Πρίγκου, ἡ «Μάνα τῶν Πεσόντων», ὅπως τὴν ἀποκαλοῦν… Ἡ γυναίκα ἀπὸ τὴ Χειμάρρα, ποὺ εἶχε βοηθήσει στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ μετώπου καὶ τὰ τελευταῖα 74 χρόνια, στὸ νὰ φροντίζει τὰ μνήματα ἕξι Ἑλλήνων στρατιωτῶν ποὺ ἔχασαν τὴ ζωή τους καὶ εἶναι ἐνταφιασμένοι στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ της…Μετὰ ἀπὸ τὴ συνάντησή της μὲ τὸν Κάρολο Παπούλια πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες, τὸ ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Ἄμυνας τίμησε τὴ κ. Πρίγκου γιὰ τὴν προσφορά της.
H 82χρονη κ. Ἐρμιόνη, δὲν σταμάτησε ποτὲ νὰ κλαίει τοὺς πεσόντες στὸ τελευταῖο ὀχυρό. Οἱ ἥρωες γι’ αὐτὴν ἔχουν πάντα ὄνομα «Ἐ, μὸ διάολε, τράβα τὸ δρόμο σου. Ἐγὼ τοὺς νεκρούς μου δὲν θὰ τοὺς προδώσω». Ἡ κ. Ἐρμιόνη Πρίγκου εἶχε ἀγριέψει. Ὁ Ἀλβανὸς ἀστυνομικὸς τὴν ἀπειλοῦσε μὲ φυλακή. Ἐκείνη ὅμως ἐπέμενε νὰ τιμήσει -μὲ τὸ δικό της τρόπο, ἀλλὰ

Δύο θαύματα του Αγίου Δημητρίου στά 1906, στον τότε Πασά της Θεσαλονίκης…



Πριν λίγες μέρες ψάχνοντας στο παλιό σεντούκι τού σπιτιού μου, και σέ κάποια παραμελημένα βιβλία μου, βρήκα μια ξεχωριστή περιγραφή για δυό φοβερά θαύματα του Αγίου Δημητρίου πού είχε κάνει στα 1906 και πού ελάχιστοι σήμερα τά γνωρίζουν…
Τά βρήκα σ΄ ένα βιβλίο αυτοβιογραφίας με τίτλο « Ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, 1884 – 1980» , με 700 τόσες σελίδες, όλες ξεχωριστές και υπέροχες. Όποιος το διαβάσει δεν θα χάσει…
Τις μέρες αυτές λοιπόν πού γιορτάζουμε τον Άγιο Δημήτριο θα παραθέσω μία άγνωστη περιγραφή, απ΄ αυτές πού σήμερα ίσως και να σπανίζουν…
«….Μετά δύο ημέρας φθάσαμε εις Θεσσαλονίκην, η οποία τότε κατείχετο ύπό των Τούρκων και, επειδή εγώ άπό μικρός είχον ευλάβειαν είς τον Άγιο Δημήτριο, παρεκάλουν τον φίλον μου Νικόλαον να εξέλθωμεν του ατμόπλοιου, διά να προσκυνήσωμεν τον τάφον του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου.
Εξελθόν­τες μετέβημεν και προσκυνήσαμε μετά κατανύξεως τον Τάφον του Αγίου και, επιστρέψαντες εις τι ξενοδοχείον Ελληνικόν, εμείναμεν ολόκληρον την ημέραν και το εσπέρας.
Την επομένην ητοιμάσθημεν ν’ άναχωρήσωμεν δι’ Άγιο “Ορος και μεταβάντες εις το Τελωνείον, δεν μας επέτρεψαν ν’ άναχωρήσωμεν.
Δεν θά φύγετε, μας είπον, διότι είσθε κατάσκοποι !
Τους είπομεν ότι τοιούτον τι δεν συμβαίνει και, έφ’ όσον τά διαβατήρια μας είναι επικυρωμένα άπό το Τουρκικόν Προξενείον και την Πρεσβείαν, οφείλουν να μας επιτρέψουν ν’ άναχωρήσωμεν, άλλ’ ούδεμίαν σημασίαν έδωκαν εις τους λόγους μας•
Δεν μας έφυλάκισαν, άλλα μας είχον υπό επιτήρησιν αύστηράν, και εις το ξενοδοχείον πού εμέναμεν εφύλαττον στρατιώται, και όταν εξηρχόμεθα μας παρηκολούθουν πάντοτε στρατιώται.
Έμείναμεν ούτω άρκετάς ημέρας. Τα χρήματα όλιγόστεψαν και ήρχίσαμεν να στενοχωρούμεθα. Μίαν ήμέραν λέγω εις τον φίλον μου Νικόλαον.
— Θά υπάγω εις το κονάκι να παρουσιασθώ εις τον Πασά, ίσως μας έπιτρέψη εκείνος ν’ άναχωρήσωμεν.
Την έπομένην εγερθείς λίαν πρωΐ μετέβην πρώτον είς τον Τάφον του Άγίου Δημητρίου και προσκυνήσας παρεκάλουν μετά κατανύξεως και δακρύων τον “Αγιον να μεσιτεύση προς τον Κύριον να άφεθώμεν ελεύθεροι και ύπάγωμεν εις το “Αγιον “Ορος.
Άφοϋ προσηυχήθην ίκανην ώραν και έκάθησα ολίγον να αναπαυθώ, μοι ήλθεν εις τον λογισμόν μου το μαρτύριον του ‘Αγίου Δημητρίου• πώς έλογχεύθη και απέθανε δια την άγάπην του Χριστού και την πίστιν μας την άγίαν, και πώς έδοξάσθη παρά Θεού και εν γη και εν ούρανώ και θά δοξάζεται είς τους αιώ­νας των αιώνων.

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΗΛΑΥΝΕΤΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΟΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΡΗΜΟΥΣ



              Οι άνθρωποι σήμερα πιστεύουμε ότι το κακό είναι αποτέλεσμα των δικών μας λανθασμένων επιλογών ή το θεωρούμε μία περίπου φυσική κατάσταση, την οποία δύσκολα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε. Ιδιαίτερα στις ανθρώπινες σχέσεις, το κακό είναι μία κατάσταση που συναντούμε στους άλλους ανθρώπους όταν βλέπουμε ότι δεν συμπεριφέρονται όπως εμείς θα θέλαμε, όταν βλέπουμε ότι δεν έχουν αγάπη, όταν κοιτάζουν το συμφέρον τους, όταν λειτουργούν με μικρότητα. Απέναντι στο κακό συνήθως δύο απαντήσεις βρίσκουμε: η μία έχει να κάνει με το νόμιμο, τη χρήση δηλαδή από την πλευρά μας των μέσων που η ανθρώπινη κοινωνία έχει δοκιμάσει να εφαρμόσει προκειμένου το κακό να μην επικρατήσει. Και αυτά έχουν να κάνουν με την έννοια της δικαιοσύνης. Το κακό ταυτίζεται με την αδικία. Οι νόμοι αποκαθιστούν την δικαιοσύνη και την τάξη σε μία κοινωνία. Έτσι καταφεύγουμε στη συνδρομή τους, προκειμένου να μην επικρατήσει το άδικο στη ζωή. Τα αποτελέσματα βεβαίως δεν είναι πάντοτε όπως θα τα θέλαμε. Από την μία δεν είναι βέβαιο ότι κι εμείς δεν έχουμε αδικία και κακό στη σκέψη μας και στη συμπεριφορά μας έναντι των άλλων και από την άλλη, συνήθως ο νόμος είναι υπέρ του ισχυρού ή εκείνου που γνωρίζει να τον ερμηνεύει με τέτοιο τρόπο που να επιβάλλει το δικό του θέλημα. Ο δεύτερος τρόπος είναι η απομάκρυνση από εκείνον που πράττει το κακό. Καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μία κακή στάση ζωής, μία κακή συμπεριφορά και επιλέγουμε να αποστασιοποιηθούμε από τον εκφραστή της.
                Στην πνευματική ζωή το κακό δεν είναι απρόσωπο. Ξεκινά από τον εφευρέτη του που

Το άγνωστο πρόσωπο- κλειδί που εκτέλεσε το σχέδιο της μητέρας του Αλεξάνδρου




Η Ιστορία δεν μνημονεύει πάντα αυτούς που κινούν τα νήματα. Πολλές φορές λησμονεί , ξεχνάει και αφήνει για πάντα στην λήθη λεπτομέρειες , που όμως στην εποχή τους ήταν αυτές που μπορεί να άλλαξαν τον ρου ολόκληρης της Ιστορίας.

Ενώ το εντυπωσιακό μνημείο της Αμφίπολης αρχίζει σιγά – σιγά και σπάει την σιωπή του φανερώνοντας τα καλά κρυμμένα μυστικά του, δεν συμβαίνει το ίδιο και την Ιστορία της εποχής. 
Oι σχεδόν ανύπαρκτες πηγές μας αφήνουν στο σκοτάδι για το τι μπορεί να ακολούθησε του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μία περίοδο που ταυτίζεται χρονολογικά με το μνημείο, καθώς είμαστε γύρω στο 320 π. Χ. Οι διαμάχες και οι κόντρες μεταξύ των διαδόχων πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, μετά τον θάνατο του στρατηλάτη, που η παρουσία του αποτελούσε εγγύηση ενότητας στο αχανές βασίλειο του.

Στο σημείο αυτό αξίζει μία επισήμανση: O Μέγας Αλέξανδρος για τους περισσότερους διαδόχους δεν ήταν παρά το «λάφυρο» για την δική τους εξουσία. Ο νεκρός όσο σημαντικός και αν είναι δεν παύει να είναι νεκρός. Πάνω στα δικά του κατορθώματα, άλλοι ήθελαν να χτίσουν την δική τους μικρή δόξα και άλλοι απλά επεδίωκαν να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην λήθη, καθώς τα όσα είχε καταφέρει θα επισκίαζαν κάθε νέα προσπάθεια που θα γινόταν στο εξής, αφού οι κατακτήσεις του είχαν ήδη αρχίσει να ντύνονται με το πέπλο του μύθου.

Η μόνη πραγματικά τραγική φιγούρα σε αυτό το σκηνικό, ήταν η μητέρα του Ολυμπιάδα. Η μόνη που πενθούσε πραγματικά τον θάνατο του Αλεξάνδρου και το μόνο που την ενδιέφερε είναι να επιστρέψει στην Μακεδονία ο γιος της. Και προφανώς θα έκανε τα πάντα για να επιστρέψει.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ: 

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Μισθό δὲν θὰ ἔχει αὐτὸς ποὺ γνώριζε τὸ νικηφόρο ἀποτέλεσμα μιᾶς μάχης...

...ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ ἀγωνίστηκε γιὰ νὰ διαμορφωθεῖ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτό!
Ὁ σκοπὸς τῶν προφητειῶν εἶναι νὰ γίνουμε σωστοὶ χριστιανοί, νὰ ἔλθουμε σὲ μετάνοια, νὰ ἀποκτήσουμε ζωντανὴ σχέση μὲ τὸ Χριστό. Νὰ προσευχόμαστε θερμά, νὰ προετοιμαστοῦμε γιὰ τὰ ἐπερχόμενα διότι θὰ εἶναι πολὺ σκληρὰ καὶ διαφορετικὰ δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ τὰ ἀντέξουμε.  Μπορεῖ νὰ γνωρίζουμε σὲ γενικὲς γραμμὲς πολλὰ μελλούμενα, ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ μείνουμε ἀπαθεῖς, σὰν τοὺς τηλεθεατὲς ἑνὸς ποδοσφαιρικοῦ ἀγώνα. Πρέπει νὰ εἴμαστε ἐνεργοὶ στρατιῶτες. 
Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ ἐνεργὸς καὶ ἑτοιμοπόλεμος στατιώτης; Εἶναι ὁ προσευχόμενος χριστιανός. Ὁ βιωματικὸς χριστιανός. Αὐτὸς ποὺ βλέποντας καθημερινὰ τὴ μάχη τοῦ καλοῦ μὲ τὸ κακὸ δὲν ἀδιαφορεῖ, ἀλλὰ μπαίνει στὸ μέτωπο. Κάνει τὸ πόνο τῶν συνανθρώπων του, δικό του πόνο, καὶ θερμὰ παρακαλεῖ τὸ Θεό. Εἶναι ὁ ἀσυρματιστὴς ποὺ ἐνεργοποιεῖ τὶς Θεῖες Δυνάμεις. Δὲν πρέπει λοιπόν, ποτὲ νὰ....
ξεχνᾶμε τὸ μεγάλο ἀξίωμα. 
ΜΕ ΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΔΙΟΤΙ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΟ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΕΙ.
ΜΕ ΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ
Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴ κλήση ἔχουμε ὡς χριστιανοί. Νὰ συστρατευτοῦμε στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ μὲ ὅπλο τὴ προσευχὴ καὶ τὴν καθημερινὴ προσπάθεια γιὰ μετάνοια. Μίσθο δὲν θὰ ἔχει αὐτὸς ποὺ γνώριζε τὸ νικηφόρο ἀποτέλεσμα μιᾶς μάχης, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ ἀγωνίστηκε γιὰ νὰ διαμορφωθεῖ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτό.
Γεώργιος G.B   

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Η αλεπού και το αμπέχονο


ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Εδώ ο κόσμος καίγεται, και η επιφυλλίδα θα τολμήσει μιαν έκκληση στον κ. Τσίπρα και στους βουλευτές του ίσως άκαιρη, ίσως για την κατεστημένη νοο-τροπία εντελώς παλαβή: Να διαβάσουν (ή να ξαναδιαβάσουν με προσοχή) τη σοφή συμβουλή που δίνει η αλεπού στον «Μικρό πρίγκηπα» – στο γνωστό αριστουργηματικό παραμύθι του Antoine de Saint-Exupery.

«Θα ήταν καλύτερο, λέει η αλεπού, να έρχεσαι κάθε μέρα την ίδια ώρα. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις το απόγευμα, εγώ θα αρχίσω από τις τρεις να είμαι ευτυχισμένη. Οσο θα προχωράει η ώρα, τόσο πιο ευτυχισμένη θα αισθάνομαι. Στις τέσσερις πια θα είμαι ταραγμένη και ανήσυχη, θα πληρώνω το κόστος της ευτυχίας. Ενώ, όταν έρχεσαι όποτε τύχει, δεν θα ξέρω ποιαν ώρα να φορέσει η καρδιά μου τα γιορτινά της. ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΤΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ.

– Τι θα πει τελετουργικό; ρωτάει ο μικρός πρίγκηπας.

– Είναι κάτι εντελώς πια ξεχασμένο, λέει η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να διαφέρει από τις άλλες μέρες, μιαν ώρα να διαφέρει από τις άλλες ώρες».

Το συμβολικό παραμύθι θέλει να θυμίσει στον κ. Τσίπρα και στους βουλευτές του ότι, καθόλου τυχαία, αυτή η ανάγκη έχει ρίζες που χάνονται στα βάθη της προϊστορίας: Κάποια ορατά σημάδια (υλικά, καθόλου ιδεαλιστικά) να πραγματώνουν και να φανερώνουν τη διαφορά ανάμεσα στην καθημερινότητα και στη γιορτή, στη ρουτίνα και στο εξαιρετικό, στο αλισβερίσι και στον έρωτα. Κάποιο ορατό σημάδι να φανερώνει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα ατομικό ενέργημα και στην επιτέλεση μιας αποστολής: μιας τιμητικής ανάθεσης κοινωνικού λειτουργήματος.

Σε κάποιες «προηγμένες» κοινωνίες, που δίκαια τις λογαριάζουμε πρωτοπόρες σε εκσυγχρονισμό και πρόοδο, οι δικαστές, όταν δικάζουν, φοράνε τήβεννο ή και περούκα. Τα εμφανή διακριτικά κατά την άσκηση ενός κοινωνικού λειτουργήματος σώζουν (και στον λειτουργό και στους πολίτες) τη συνείδηση της επιτέλεσης μιας αποστολής για το «κοινό συμφέρον».

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

- Προσευχή με υπομονή




– Γέροντα, μένει ψυχρή η καρδιά μου στην προσευχή.

- Είναι γιατί ο νους δεν δίνει τηλεγράφημα στην καρδιά. Ύστερα στην προσευχή χρειάζεται να εργασθεί κανείς· δεν μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να φθάσει σε κατάσταση, ώστε να μη φεύγει καθόλου ο νους του. Θέλει υπομονή. Βλέπεις, άλλος χτυπάει την πόρτα, ξαναχτυπάει, περιμένει, και μετά ανοίγει η πόρτα. Εσύ θες να χτυπήσεις μια και να μπεις μέσα. Δεν γίνεται έτσι.

- Στην προσευχή χρειάζεται επιμονή. «Και παρεβιάσαντο αυτον» (Λουκ. 24, 25), λέει το Ευαγγέλιο για τους δύο Μαθητές που συνάντησαν τον Χριστό στον δρόμο προς Εμμαούς. Έμεινε ο Χριστός μαζί τους, γιατί είχαν μια συγγένεια με τον Χριστό και το δικαιούνταν. Είχαν ταπείνωση, απλότητα, καλοσύνη, θάρρος με την καλή έννοια, όλες τις προϋποθέσεις, γι’ αυτό και ο Χριστός έμεινε μαζί τους.

- Πρέπει να προσευχόμαστε με πίστη για κάθε ζήτημα και να κάνουμε υπομονή, και ο Θεός θα μιλήσει. Γιατί, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται με πίστη, υποχρεώνει τον Θεό κατά κάποιο τρόπο για την πίστη του αυτή να του εκπληρώσει το αίτημά του. Γι’ αυτό, όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό, να μη «διακρινώμεθα» και θα εισακουσθούμε. «Να έχετε πίστη χωρίς να διακριθείτε» (Ματθ. 21, 21), είπε ο Κύριος. Ο Θεός ξέρει να μας δώσει αυτό που ζητούμε, ώστε να μη βλαφτούμε πνευματικά.

- Μερικές φορές ζητούμε κάτι από τον Θεό, αλλά δεν κάνουμε υπομονή και ανησυχούμε. Αν δεν είχαμε δυνατό Θεό, τότε να ανησυχούσαμε. Αλλά αφού έχουμε Θεό Παντοδύναμο και έχει πάρα πολλή αγάπη, τόση που μας τρέφει και με το Αίμα Του, δεν δικαιολογούμαστε να ανησυχούμε.

- Μερικές φορές δεν αφήνουμε ένα δύσκολο θέμα μας στα χέρια του Θεού, αλλά ενεργούμε ανθρώπινα. Όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό και κλονίζεται η πίστη μας και θέλουμε να ενεργήσουμε ανθρωπίνως στα δυσκολοκατόρθωτα, χωρίς να περιμένουμε την απάντηση στο αίτημά μας από τον Θεό, είναι σαν να κάνουμε αίτηση στον βασιλέα Θεό και την παίρνουμε πίσω, την ώρα που Εκείνος απλώνει το χέρι Του, για να ενεργήσει.

- Τον παρακαλούμε πάλι, αλλά και πάλι κλονίζεται η πίστη μας και ανησυχούμε και επαναλαμβάνουμε το ίδιο. Έτσι διαιωνίζεται η ταλαιπωρία μας. Κάνουμε δηλαδή σαν εκείνον που κάνει μια αίτηση στο Υπουργείο και ύστερα από λίγο μετανιώνει και την αποσύρει. Ξαναμετανιώνει, την υποβάλλει· μετά από λίγο πάλι την αποσύρει. Η αίτηση όμως πρέπει να μείνει, για να παίρνει την σειρά της.

-ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΊΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ ΣΤ ΄. "Περί Προσευχής ".


https://www.facebook.com/photo.php?fbid=731634443582018&set=a.123261771085958.30282.100002064080203&type=1&theater

«Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ ὁ ὁραματισμὸς του γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος»*


Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός,
μότιμος καθηγητς τς Θεολογικς Σχολς το Πανεπιστημίου θηνν
*Ομιλία που εκφωνήθηκε στην εκδήλωση της ΠΟΕ και του «Ορθοδόξου Τύπου» για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (12/10/2014)
«Ὁ Πατροκοσμᾶς1 εἶναι ἀπό τις γνωστότερες ἐκκλησιαστικές μορφές τῶν προεπαναστατικῶν χρόνων, ἀκόμη καί στό χῶρο τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας2, μολονότι ἡ δράση καί προσφορά του δέν ἀνήκουν κυρίως στόν χῶρο τῆς ἐπιστήμης. Αὐτό ἔχει μέ ἔμφαση ὑπογραμμίσει ὁ καθηγητής Gerhard Podskalsky, πού συμπεριέλαβε και τόν Πατροκοσμᾶ σέ καθαρά ἐπιστημονικό ἔργο του, ὡς μοναδική ἐξαίρεση.
Ἀρκοῦν δέ πρός διακρίβωση τῆς σημασίας του γιά το ὑπόδουλο Γένος, ὅσα ἐγκωμιαστικά λέγει γι’ αὐτόν ὁ ἴδιος ὁ γερμανός ἐρευνητής: «Ἐξαιρετικά δημοφιλής ἱεραπόστολος καί ἐθνοδιδάσκαλος». Χαρακτηριστικό παράδειγμα λαϊκοῦ ἱεροκήρυκα, πού «διέθετε μιά θρησκευτική εὐσέβεια ξένη πρός τήν ἀκαδημαϊκή θεολογία»--«Τά κηρύγματά του συγκλόνισαν τό Λαό τόσο ἀπό ἐθνική, ὅσο καί ἀπό θρησκευτική ἄποψη»--γι’ αὐτό ἐθεωροῦντο «ἀπό κοινωνικοπολιτική ἄποψη ἀνατρεπτικά»3. Καί εἶναι γεγονός, ὅτι στό στόμα τοῦ Λαοῦ καί τῶν Τραγουδιῶν του σώθηκε ὁ ἀπόηχος τῶν κηρυγμάτων αὐτοῦ τοῦ μεγάλου διδάχου τοῦ Γένους.
Συγκρίσεις ποχν
1. Ἡ περίοδος, στήν ὁποία ζοῦμε, ἒχει μεταβατικό χαρακτήρα, διότι μᾶς εἰσήγαγε στή λεγομένη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, πού προσδιορίζεται στρατιωτικοπολιτικά ἀπό τη ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων. Ἀνάλογο ὅμως χαρακτήρα εἶχε καί ἡ ἐποχή τοῦ Πατροκοσμᾶ, καθώς ὁ κόσμος βίωνε ἀνακατατάξεις, πνευματικές καί πολιτικοκοινωνικές, πού ὁδήγησαν τελικά στήν ἔκρηξη τῆς Μεγάλης Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1789, ἤ γιά μᾶς τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Καί τότε καί σήμερα παρατηρεῖται πραγματική ἢ τεχνητὴ κρίση ταυτότητας. Αὐτό ὅμως συνέβαινε –καί συμβαίνει- ὄχι στην πλατειά λαϊκή βάση, ἀλλά κυρίως στόν χῶρο τῆς πολιτικῆς καί τῆς λογιοσύνης.
Ὁ διαφωτισμός τότε, ἡ μετανεωτερικότητα σήμερα, συνδέονται μέ μιά μετακενωτική κίνηση, πού σημαίνει μονοδρομική μεταφορά αὐτούσιων κατά κανόνα δομῶν τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν στήν «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολήν», μέ παράλληλη ὑποτίμηση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας καί τῶν συστατικῶν της. Και

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Ζητείται «Παύλος Μελάς»

Γραφει ο Δημητρης Νατσιος

 Νυχτώνοντας ακούστηκε ένας πυροβολισμός και η φωνή του Παύλου: «στη μέση με πήρε παιδιά». Μπήκε στο σπίτι και φώναξε τον καπετάν Πύρζα. Ο Νίκος Πύρζας έτρεξε κοντά του. Ο Παύλος έβγαλε απο το λαιμό του τον σταυρό που φορούσε πάντοτε και του λέει: «το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου. Και το ντουφέκι του Μίκη. Και να τους πείς ότι έκαμα το καθήκον μου…». Και ζήτησε να τον σκοτώσουν τα παλικάρια του για να μην τον βρούνε οι Τούρκοι ζωντανό. Σε λίγο όμως ξεψύχησε. Ήταν Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 1904. «Και οι Έλληνες ξύπνησαν», γράφει ο Ίων Δραγούμης, «γιατί ξύπνησαν τώρα μόνο; Επειδή είναι τυφλοί οι άνθρωποι. Και οι περισσότεροι γεννήθηκαν για να είναι μικροί. Σπίθες κοντές είναι οι στιγμές που ξυπνούν και νιώθουν τη μετριότητα που βαραίνει επάνω τους…Τέτοια σπίθα τούς άναψε ο Παύλος Μελάς. Όσοι συνηθίζουν να συλλογίζονται, ας στοχασθούν πόσο μεγαλύτερος από τους άλλους Έλληνες έπρεπε να είναι ο Παύλος Μελάς, για να καταφέρει να την ανάψει. Και με την σπίθα που άναψε στον καθένα, πολλοί ήταν τυφλοί, ως τον είδαν. Έτριψαν τα μάτια τους κάπως ξιπασμένοι και είπαν μέσα τους, γιατί ντρέπονταν να το διαλαλήσουν: Ώστε υπάρχει Μακεδονία, αφού πήγε ο Παύλος Μελάς και σκοτώθηκε γι’ αυτή! Και άλλοι συμπέραναν: Ώστε βρίσκονται ακόμα, μετά το 1897, αξιωματικοί στο στρατό και ζωή στο Έθνος!».
Σε καιρούς σακάτικους σαν τους τωρινούς, που μας περιζώνει η χαμέρπεια και πιάνουμε τις μύτες μας απο τις παντοειδείς αναθυμιάσεις, παρηγοριά μονάχη κάτι σαν υποσυνείδητη ώθηση, είναι η ενασχόληση με την εθνική μας ιστορία. Όπως έλεγε θυμόσοφα κάποιος καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο «αφήστε τα υποκείμενα και

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Η προέλευση της ονομασίας των Ελληνικών νησιών. . . .




  Για να βρούμε την ετυμολογία των ονομάτων των ελληνικών νησιών θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μια σειρά παραγόντων όπως η ορθογραφία, η γραμματική, η μυθολογία των λαών της Ελλάδας, αλλά και τη γεωμορφολογία του κάθε τόπου.
«Η τελευταία μάλιστα φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς κατά την αρχαιότητα υπήρχαν περίοδοι μεγάλων γεωλογικών αναταράξεων. Έτσι οι ονομασίες των νησιών εξυπηρετούσαν και την ανάγκη καταγραφής των αναταράξεων αυτών.
Για παράδειγμα το Αγκίστρι, ονομαζόταν Κεκρυφάλεια, και έτσι ο αρχαίος καταλάβαινε ότι επρόκειτο για ύφαλο», επισημαίνει ο κ. Γιώργος Λεκάκης, συγγραφέας του βιβλίου «Αιγαίο-ετυμολογίες νήσων», το οποίο κυκλοφόρησε ως ένθετο της Ελευθεροτυπίας. «Όποιος μπορεί και διαβάζει πίσω από τις λέξεις, θα γνωρίσει την προϊστορία της Ελλάδας. Το όνομα κρύβει μνήμη», προσθέτει.
Η ετυμολογία των ονομάτων τους δεν είναι μοναδική και οι εκδοχές είναι αρκετές.

Κεφαλονιά: Η Κεφαλονιά πήρε το όνομα της από τον ήρωα Κέφαλο, τον πρώτο ηγεμόνα του νησιού, ο οποίος ήταν Αθηναίος αρχηγός και γιος του Διονύσου. Ο Κέφαλος εκδιωχθείς από την Αθήνα για κάποιο φόνο, εξορίστηκε και εγκαταστάθηκε το νησί. Γι' αυτό μάλιστα και η ορθή ονομασία είναι Κεφαλονιά με ένα λάμδα.Χίος: Το νησί απέκτησε το όνομά του από την Χιόνη, η οποία ήταν κόρη του Ποσειδώνα. Όταν γεννήθηκε στο νησί έπεσε χιόνι γι' αυτό το μωρό ονομάστηκε έτσι και εξ' αυτού το νησί Χίος. Λένε μάλιστα ότι όταν έφτασε ο Ποσειδώνας στο νησί ήταν έρημος και με το χιόνι που έπεσε το έδαφός του έγινε γόνιμο.

Σάμος: Το όνομα προκύπτει από την μηκυναϊκή λέξη «σάμη» ή «σάμος», η οποία σημαίνει ύψωμα δίπλα στην ακτή. Η γεωμορφολογία της Σάμου επιβεβαιώνει αυτήν την ονομασία, αφού το νησί έχει αρκετά βουνά και υψώματα.Λευκάδα: Το όνομα της νήσου

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Η γενιά του ναρκισσισμού



Αστερόπη Λαζαρίδου 
Η ιστορία του Νάρκισσου, με τις διάφορες εκδοχές της, είναι μία από τις δημοφιλέστερες της μυθολογίας. Ο νέος από τη Βοιωτία, θαμπωμένος από την ομορφιά του που καθρεφτίζεται στο νερό, πεθαίνει από μαρασμό εξαιτίας του ανικανοποίητου έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ναρκισσισμός, η εμμονική αυταρέσκεια που μπορεί να καταλήξει σε πάθηση, δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος πρωτοσυνάντησε το είδωλό του. Σήμερα, όμως, που ο καθένας ανεβάζει δεκάδες είδωλά του χάρη στην κατάρα και ευλογία των social media, ο ναρκισσισμός, εκτός από υπαρκτός, είναι και ψηφιακός. Οι διαταραχές που προκαλούνται από τη μανία της εξαντλητικής αυτοφωτογράφισης και της online υπερέκθεσης απασχολεί όλο και πιο συχνά τα ψυχιατρικά συνέδρια, με τους ειδικούς να επιμένουν ότι η υπέρμετρη προσήλωση στο «εγώ και ο εαυτός μου», εκτός από γραφική, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνη.
Εγώ, εγώ, εγώ
Η λέξη «selfie», όπως ορίζεται η σύγχρονη αυτοπροσωπογραφία που βγάζει κάποιος με το κινητό του και κατόπιν την ανεβάζει στο Facebook και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιλέχθηκε ως «Λέξη της χρονιάς» για το 2013 από το Βρετανικό Λεξικό της Οξφόρδης. Παράλληλα, οι νέοι κανονισμοί του περίφημου επιτραπέζιου παιχνιδιού Scrabble τη δέχονται

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Τρία χρόνια Κίνηση Ἀλληλεγγύης Πολιτῶν Ἀλεξανδρούπολης

Γράφει ὁ Θεοφάνης Μαλκίδης 
1. Τὸ καθῆκον μας
Συνηθίζεται σὲ ἐπετείους ὁ ἀπολογισμός. Ἐμεῖς ὅμως πέρα ἀπὸ τὴν ἀναγκαία καὶ ἐπιβεβλημένη καταγραφὴ τῶν πράξεών μας, ὀφείλουμε νὰ δώσουμε καὶ μία πρόταση γιὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας μας καὶ αὐτονόητα καὶ τὸ δικό μας. Ὅπως ἀκριβῶς δείξαμε σ' αὐτὰ τὰ τρία ἔτη παρουσίας καὶ δραστηριότητάς μας ὅτι μποροῦμε νὰ ὑλοποιήσουμε.
Στὴν καλοπροαίρετη καὶ μή, στὴν μὲ καλὴ διάθεση ἀλλὰ καὶ προβοκατόρικη ἐρώτηση, “τί νὰ κάνουμε” ἢ τί “μποροῦμε νὰ κάνουμε”, ἀπαντήσαμε μὲ τὴν ἐρώτηση, “κοίταξες τὸν διπλανό σου ποὺ πεινάει, ποὺ κρυώνει, ποὺ ἔχασε τὴν ἐργασία του, ποὺ δὲν ἔχει νὰ πληρώσει τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, τὸ νερό, τὰ βιβλία καὶ τὰ τετράδια τῶν παιδιῶν του;”
Ἡ ἱκανοποίηση τῶν παραπάνω ἀναγκῶν ἦταν καὶ δυστυχῶς παραμένει τὸ πρώτιστο καθῆκον κάθε Ἕλληνα καὶ Ἑλληνίδας, κάθε ἀνθρώπου, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ βλέπει ἀφενὸς τὴν πατρίδα του καὶ τὴν ἴδια του τὴ ζωὴ νὰ καταστρέφεται καὶ ἀφετέρου νὰ παρακολουθεῖ τὸν κάθε λογὴς “παραγοντα” τοπικὸ καὶ μή, νὰ παριστάνει τὸν “σωτήρα”. 
Ἔτσι τρία χρόνια πρίν, ἀποφασίστηκε νὰ κάνουμε αὐτό, ποὺ ἄλλοι λίγο, ἄλλοι περισσότερο ἔπρατταν κατὰ μόνας. Νὰ βοηθοῦν καὶ νὰ βοηθήσουν τὸν συνάνθρωπο, ποικιλοτρόπως καὶ συνεχῶς. Ἔτσι λίγοι ἄνθρωποι, ἡ μαγιὰ ποὺ λέει ὁ Μακρυγιάννης, δημιουργήσαμε τὴν Κίνηση Ἀλληλεγγύης Πολιτῶν Ἀλεξανδρούπολης, ὥστε νὰ δώσουμε

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Θύμα ή Πολεμιστής; Δική σου η απόφαση...


 Από θύματα γινόμαστε πολεμιστές

Artist: Anna Gillespie


"Η βασική διαφορά ανάμεσα σε ένα συνηθισμένο άτομο και σ' έναν πολεμιστή είναι ότι ο πολεμιστής αντιμετωπίζει τα πάντα ως πρόκληση, ενώ ένα συνηθισμένο άτομο τα θεωρεί ευλογία ή κατάρα".

Carlos Castaneda

Η ζωή άλλοτε είναι υπέρ μας και άλλοτε κατά. Και κάποιες φορές ίσως νιώθουμε ολόκληρο τον κόσμο εναντίον μας. Το θετικό είναι ότι ο τρόπος διαχείρισης είναι δική μας απόφαση: μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο θύμα ή τον πολεμιστή. Κι αυτό όμως δεν είναι πάντα εύκολο.
Η πρόκληση βρίσκεται στην ώριμη αντιμετώπιση και τη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε θύμα του κόσμου να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πραγματικά ο κόσμος. Αν προηγουμένως έχουμε αξιολογήσει σωστά τι σημαίνει για τον καθένα από μας καλή και τι κακή ζωή.

Ο Carl Jung έγραψε "η διαφορά ανάμεσα σε μια καλή ζωή και μια κακή ζωή είναι πόσο καλά μπορείς να διασχίσεις μια φωτιά". Ο Άμλετ του Σαίξπηρ είπε ότι "δεν υπάρχει τίποτα είτε καλό ή κακό, αλλά είναι η σκέψη που το κάνει έτσι". Συνεπώς η διάθεση και η στάση μας απέναντι στα πράγματα, τα σημασιοδοτούν ως ευχάριστα ή δυσάρεστα. Το θύμα περπατά μέσα στη φωτιά, κλαίγοντας για τον πόνο και θρηνώντας για τα σημάδια του. Ο πολεμιστής μαθαίνει μέσα από τη φωτιά και διδάσκεται από τον πόνο και στη συνέχεια τον χρησιμοποιεί ως σκαλοπάτι για μια υψηλότερη κατάσταση της συνείδησης, θεωρώντας τα σημάδια του τρόπαια.

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΛΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΑΝΤΙΔΟΤΟ!!!ΤΗ ΓΝΩΣΗ!!!





 

Γράφει ο Ιωάννης Λαμπρόπουλος
           
Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗΣ και ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ των πολιτών, που επιχείρησε το καρτέλ των φαρμάκων το 2009 με τον περιβόητο Η1Ν1, επανέρχεται τώρα ο “τρόμος” δριμύτερος και ακούει στο όνομα “embola”.
Σήμερα θα ξεγυμνώσουμε τον “τρόμο” και θα αποκαλύψουμε πολλά και άγνωστα γεγονότα, για να καταλάβουμε όλοι τι ακριβώς συμβαίνει και ποιοί παίζουν με την υγεία και την νοημοσύνη μας.
Όλοι γνωρίζουμε πως τα μεγάλα ΜΜΕ είναι ελεγχόμενα. Αυτός ο έλεγχος λοιπόν, τους επιβάλλει να παρουσιάσουν το θέμα με τέτοιο τρόπο, ώστε να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Δεν ενημερώνουν τον κόσμο, αλλά ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ. Τους σκοπούς που αυτό εξυπηρετεί θα τους αναφέρουμε. Τώρα όμως που έχει περάσει ο καιρός και μπορούμε να δούμε πιο ψύχραιμα τα γεγονότα, να θυμηθούμε πως μας παρουσίαζαν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ τον Η1Ν1 το 2009.

Η γρίπη των χοίρων αποτέλεσε το κέντρο προσοχής τον Ιούνιο του 2009, όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακήρυξε τη γρίπη Η1Ν1 ως την πρώτη «πανδημία» των τελευταίων 42 ετών. Η μεγάλη απάτη της ανθρωπότητας είχε ξεκινήσει, με την υπογραφή του Παγκόσμιου Οργανισμού “Υγείας”.
Ό στόχος, όπως γνωρίζουμε σήμερα δεν ήταν μόνο κερδοσκοπικός, γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσαν να εμβολιάσουν τον κόσμο με κάτι απλό και ακίνδυνο και όχι με νεκρά καρκινικά κύτταρα που εμβολίαζαν.
Μετά από την δήλωση “τρόμου” για την πανδημία,του Π.Ο.Υ. πήραν την σκυτάλη τα μεγάλα ΜΜΕ και άρχισαν την παραπληροφόρηση και την τρομοκράτηση του λαού. Βλέποντας τα σήμερα θα γελάσετε, τότε όμως προσπαθούσαν να δημιουργήσουν τρόμο και πανικό στον λαό,με σκοπό να τον οδηγήσουν ΣΤΟΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ. Θα σας θυμίσω τον τρόπο της παρουσίασης του Η1Ν1 από την εφημερίδα “Πρώτο Θέμα” του γνωστού Θέμου Αναστασιάδη.

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

GEKAUFTE JURNALISTEN -ΑΓΟΡΑΣΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ


Εξομολόγηση Best Seller Διαδηλώσεις Μπροστά στο Σπήγκελ Του Μιχαήλ Στυλιανού


Μεγάλη διαδήλωση εκατοντάδων Γερμανών πολιτών διέσχιζε χθες τους
δρόμους του Αμβούργου, με πλακάτ και συνθήματα εναντίον της στρεβλής και ανέντιμης ειδησεογραφίας σε μείζονα γερμανικά όργανα μαζικής ενημέρωσης.
Η διαδήλωση κατέληξε μπροστά στα γραφεία του κάποτε έγκυρου περιοδικού Ντερ Σπήγκελ, το οποίο διακρίθηκε στην παραπληροφόρηση για τα γεγονότα της Ουκρανίας και συνεισέφερε στην αντιρωσική υστερία με εξώφυλλα, όπως τα κατωτέρω:

Σύμπτωμα αναβρασμού της γερμανικής κοινής γνώμης, για την αντιληπτή επιχείρηση χειραγώγησης σε συνδυασμό με τις δεινές οικονομικές επιπτώσεις των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και των ρωσικών οικονομικών αντιμέτρων, η διαδήλωση του Αμβούργου έρχεται μετά την τεράστια εκδοτική επιτυχία ενός βιβλίου, που λίγες μέρες μετά την έκδοσή του κατέλαβε την 7η θέση στην λίστα των «μπέστ-σέλερ» στη Γερμανία.
Συγγραφέας του: Ο πρώην αρχισυντάκτης της εγκυρότερης γερμανικής εφημερίδας, της Φρανκφούρτερ Αλγκεμάϊνε Τσάϊτουγκ, Udo Ulfcotte. Τίτλος του βιβλίου:
GEKAUFTE JURNALISTEN, Αγορασμένοι Δημοσιογράφοι.

Συναρπαστικό ανάγνωσμα, γεμάτο κατασκόπους, σκοτεινά παρασκήνια και

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Η θέση μας μέσα στην κοινωνία και η πνευματική βοήθεια προς τα κοντινά μας πρόσωπα.



Πεποίθησή μου είναι ότι πολλοί από αυτούς πού εφαρμόζουν τις αρετές δε γνωρίζουν καθαρά μερικά πρωταρχικά πράγματα σε σχέση με τις αρετές. Συγκεκριμένα, πολλοί από τούς χριστιανούς δεν προσέχουν ότι ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, όταν μιλούσε για τη μία ή την άλλη από τις αρετές, δεν αναφέρθηκε ποτέ σε μία κατηγορία ανθρώπων, αλλά έστρεψε το λόγο προς όλους τούς ανθρώπους χωρίς καμία διάκριση.
 
Όταν είπε για παράδειγμα: «Άρατε τον ζυγόν μου εφ΄ υμάς και μάθετε από εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» και «Πάς ό υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ό δε ταπεινών εαυτόν ύψωθήσεται», είπε αυτά τα λόγια προς όλους όσοι είναι σε θέση να τα γνωρίσουν. Δηλαδή άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε επιπέδου μόρφωσης. Και βέβαια δεν εξαίρεσε καμία κατηγορία ανθρώπων, άνδρες ή γυναίκες, παιδιά ή ενήλικες, μορφωμένους ή αγράμματους, ανθρώπους πού ζουν σε απομόνωση και άλλους πού ζουν μέσα στην κοινωνία.