Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

                
         Πόσο εφικτή είναι η αγιότητα στην εποχή μας;  Μπορεί να υπάρξει άγιος σήμερα;  Το ερώτημα τίθεται για τον πρόσθετο λόγο ότι η αγιότητα δεν είναι άγνωστο φαινόμενο, όπως όταν πρωτοξεκίνησε η Εκκλησία. Τότε ο κόσμος δεν ήξερε τι σημαίνει Τριαδικός Θεός, τι σημαίνει πίστη, τι σημαίνει χριστιανική ζωή, τι σημαίνει κάποιος να λαμβάνει ως καρπό της καθόδου του Αγίου Πνεύματος την αγιότητα ως την μέγιστη δωρεά και στην παρούσα και στην αιώνια ζωή. Για τον κόσμο η αγιότητα ήταν μία κατάσταση που ούτε κατά λέξιν ούτε κατά διάνοιαν μπορούσε να υπάρξει. Σήμερα, η αγιότητα μπορεί να περιφρονείται από τους πολλούς, ωστόσο θεωρείται μία δεδομένη κατάσταση, έστω και μόνο για τον παρόντα κόσμο από αυτούς που δεν πιστεύουν στο Θεό ή για την μεταφυσική κατάσταση του ανθρώπου, σύμφωνα με όσους πιστεύουν, αλλά θεωρούν ότι η Εκκλησία υπάρχει για το επέκεινα.
                Η εορτή των Αγίων Πάντων μας δείχνει ότι για το Ευαγγέλιο και τον αψευδή λόγο του Χριστού η αγιότητα χαρακτηρίζει τον άνθρωπο κάτω από τρεις προϋποθέσεις:  την ομολογία, την υπέρβαση των δεσμών συγγένειας με τον κόσμο και τους οικείους και την ανάληψη του σταυρού, που συνεπάγεται η ακολούθηση του Χριστού. Ομολογία σημαίνει τη συνειδητή απόφαση του ανθρώπου να δηλώνει με το λόγο και την βιωτή του ότι πιστεύει στο Χριστό ως τον Θεό, τον Σωτήρα και τον Αναγεννητή της ύπαρξής Του, αλλά και ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Η υπέρβαση των δεσμών της συγγένειας με τον κόσμο και τους οικείους σημαίνει την συνειδητή απόφαση του ανθρώπου να μην αγκιστρώνεται στις προτεραιότητες της ζωής αυτής, ακόμη κι αν χρειάζεται η παραίτηση από την πρόταξη της αγάπης στα οικεία πρόσωπα. Να μην θεωρεί δηλαδή ο άνθρωπος ότι του ανήκουν είτε πρόσωπα είτε αγαθά και ότι η ζωή του εξαρτάται αποκλειστικά από αυτά, αλλά να τα βλέπει στην προοπτική της κοινωνίας με το Χριστό. Αυτό σημαίνει ότι αποδίδει την τιμή και την αγάπη σ’  αυτά, αλλά βλέπει ευρύτερα τη ζωή. Όλοι συμπορευόμαστε προς την αιωνιότητα. Στόχος μας είναι η κοινωνία με το Χριστό. Αν το συναίσθημα, η οικειότητα, ακόμη και η αγάπη προς τα πρόσωπα με τα οποία συνδεόμαστε μας χωρίζουν από την αγάπη του Θεού, μας κρατούνε δηλαδή καθηλωμένους στο τώρα, η συγγένεια λειτουργεί ως εμπόδιο ή πειρασμός στην αγιότητα. Ο δρόμος της αγιότητας, εξάλλου, δεν είναι δρόμος εύκολος. Προϋποθέτει την ανάληψη του σταυρού που αναλογεί στον καθέναν. Και σταυρός σημαίνει θυσία, παραίτηση από το ίδιον θέλημα και ταύτιση της πορείας μας με τον δρόμο του Ευαγγελίου και των εντολών που καταγράφονται σ’  αυτό και βιώνονται στην Εκκλησία.
                Αυτές οι τρεις προϋποθέσεις βιώθηκαν από μυρίους μυριάδων Αγίους ανά τους αιώνες. Αποτελεί αυτό το γεγονός παρήγορη διαπίστωση σε όσους αισθανόμαστε ότι η αγιότητα δεν είναι εφικτή στο σήμερα. Η ανθρώπινη φύση δεν έχει αλλάξει εντός της. Τυραννιέται από την ανάγκη να αναζητήσει νόημα για την ύπαρξη, να ερμηνεύσει την πορεία της, να βρει ελπίδα για την αιωνιότητα. Παλεύει εναντίον του κακού με τις πολυποίκιλες μορφές του. Οργανώνει κοινωνίες, για να μπορέσει να το τιθασεύσει. Θέλει να απαντήσει στο ερώτημα περί του Θεού. Συναντά τις εξουσίες του αιώνος του κόσμου τούτου και καλείται να διαμορφώσει στάση έναντί τους. Αξιοποιεί το νου και τις ιδέες που γεννά και διατυπώνει κοσμοθεωρίες, στην προσπάθεια για απαντήσεις. Και ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα. Μόνο που στις ημέρες μας ο κόσμος έχοντας υπερβολική πεποίθηση στον πολιτισμό και τα επιτεύγματά του, λειτουργεί με την οίηση  ότι μπορεί τα πάντα χωρίς το Θεό. Έτσι, η αγιότητα δεν συμπεριλαμβάνεται στις πιθανές απαντήσεις στις υπαρξιακές αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου.  

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

30 Ιουνίου 2013 Κυριακὴ Α' Ματθαίου (τῶν Ἁγίων Πάντων). Σύναξις τῶν Ἁγίων ἐνδόξων 12 Ἁποστόλων,Ἦχος πλ. δ´

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Θ´ 36 - 36
36 Ἰδὼν δὲ τοὺς ὄχλους ἐσπλαγχνίσθη περὶ αὐτῶν ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα. 
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Ι´ 1 - 8
1 Καὶ προσκαλεσάμενος τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων ὥστε ἐκβάλλειν αὐτὰ καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν. 2 Τῶν δὲ δώδεκα ἀποστόλων τὰ ὀνόματά ἐισι ταῦτα· πρῶτος Σίμων ὁ λεγόμενος Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννης ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, 3 Φίλιππος καὶ Βαρθολομαῖος, Θωμᾶς καὶ Ματθαῖος ὁ τελώνης, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἁλφαίου καὶ Λεββαῖος ὁ ἐπικληθεὶς Θαδδαῖος, 4 Σίμων ὁ Κανανίτης καὶ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης ὁ καὶ παραδοὺς αὐτόν. 5 Τούτους τοὺς δώδεκα ἀπέστειλεν ὁ Ἰησοῦς παραγγείλας αὐτοῖς λέγων· Εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε, καὶ εἰς πόλιν Σαμαριτῶν μὴ εἰσέλθητε· 6 πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. 7 πορευόμενοι δὲ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι Ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 8 ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε.

                


http://paterikos.blogspot.gr/

Σταμάτης Σπανουδάκης: Δεν θεωρώ ότι έχουμε πραγματική Δημοκρατία.

  Σε ποια δημοκρατία θα ήταν αντιπρόεδρος ο αρχηγός του 4-5%;


σταματης


Με όσο πιο απλά λόγια μπορώ, θα απαντήσω σε όσους με ρωτάτε περί πολιτικής, δημοκρατίας, πολιτισμού και πια η σημερινή στάση-θέση μου.
Αρχίζω με τα αρνητικά. Ουδέποτε υπήρξα, σοσιαλιστής, αριστερός, προοδευτικός και τα τοιαύτα. Στην πραγματικότητα από το 74′ πού γύρισα στην Ελλάδα, αυτοί ακριβώς ήταν και είναι ακόμη, που με πολέμησαν με λύσσα. Και βέβαια, όχι μόνον εμένα. Και πολλούς άλλους, πού ή εξαφανίστηκαν, ή τελικά συμβιβάστηκαν.
Στον τομέα τού “πολιτισμού” τελικά, βρίσκονται οι πιο εμπαθείς και διαπλεκόμενοι, άνθρωποι. Αν κάποτε άνοιγε ο φάκελος πολιτισμός, χορηγίες, διαπλοκή, φακελάκια, ημέτεροι κλπ, θα έκανε την λίστα Λαγκάρντ ή όποια άλλη, να ωχριά.
Γιατί εδώ πρόκειται υποτίθεται, για “πνευματικούς “ανθρώπους.
Ίσως κάποτε γράψω, για όσα με τα μάτια μου είδα και έπαθα, από ανθρώπους πού
την ταυτότητα τους, σάς έδωσα παραπάνω.
Αλλά μάλλον βαριέμαι, γιατί έχω έργο να κάνω και γιατί τις πληγές μου
και τις κακίες, τις ακουμπάω με αγάπη πάντα, στα χέρια του Θεού.
Εκείνος και ξέρει και μπορεί, Εγώ πάλι, όχι.
Δεν γράφω μουσική, μόνο για να με ακούτε. Γράφω κυρίως, για το μετά. Για τα παιδιά σας, όταν είναι η ώρα τους, για τα εγγόνια σας κ.λ.π.
Για τότε, πού το πραγματικά αληθινό, θα λάμψει και το ψεύτικο, θα πάει στην φυσική του θέση. Την οριστική λήθη.
Όταν οι σημερινοί συνθέτες, τραγουδιστές και οι δημοσιογράφοι υπερασπιστές τους, δεν θα υπάρχουν πια, να ελέγχουν ασφυκτικά, τα καλλιτεχνικά πράγματα.
Σέβομαι για να αναφέρω μόνον λίγους, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, την Λαμπέτη, τον Χορν και βέβαια τον Χατζιδάκη και τον Παπαθανασίου. Όχι μόνο για το έργο τους, αλλά και για την στάση τους.
Δεν θεωρώ ότι πια έχουμε πραγματική Δημοκρατία. Σε ποιά δημοκρατία θα ήταν αντιπρόεδρος τής κυβερνήσεως, ο αρχηγός ενός κόμματος τού 4-5 %
και θα διόριζε και υπουργούς. Και σε ποια δημοκρατία, ένα κόμμα τού 10-15%, δεν “δικαιούται δια να ομιλεί” και υβρίζεται καθημερινά από όλους, χωρίς να τού δίνεται βήμα, να απαντήσει. Συμφωνείς η όχι μαζί του.
Ποια δημοκρατία το διδάσκει αυτό;
Απαντήστε μου συνταγματολόγοι και λοιποί προοδευτικοί ιστορικοί.

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

1913-Η εκδικητική καταστροφή των Σερρών

http://olympia.gr



φωτο: Η χθεσινή κατάληψις των Σερρών (εφημ. 'Εμπρός' 29 Ιουνίου 1913)
φωτο: Η χθεσινή κατάληψις των Σερρών (εφημ. ‘Εμπρός’ 29 Ιουνίου 1913)
Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος
Η μεγάλη ιδέα της Βουλγαρίας, όπου με αυτήν διαπαιδαγωγήθηκαν δύο γενιές, κατέρρευσε μπροστά στην αποφασιστικότητα και τον ηρωϊσμό των Ελλήνων στρατιωτών Οι νικηφόρες μάχες του Κιλκίς –Λαχανά, της Δοϊράνης και της Στρώμνιτσας ήταν καθοριστικές στην τελική έκβαση του συνόλου του μακεδονικού μετώπου.
Οι Βούλγαροι εγκατέλειπαν εσπευσμένα πόλεις και χωριά που είχαν καταλάβει από τον πρώτο Βαλκανικό.
Ο Στρατηλάτης βασιλιάς Κωνσταντίνος και το στρατιωτικό επιτελείο του βρίσκονταν στρατοπεδευμένοι -ήδη από τις 23 Ιουνίου- στη Δοϊράνη. Στις 28 Ιουνίου 1913, πληροφορήθηκαν τηλεγραφικώς την αποχώρηση του βουλγαρικού στρατού από την πόλη των Σερρών.
Έτσι το Στρατιωτικό Επιτελείο έσπευσε να ενημερώσει το Υπουργείο των Στρατιωτικών με το ακόλουθο τηλεγράφημα:«Ο φρούραρχος Σερρών τηλεγραφεί ότι η πόλις κατελήφθη υπό αποσπάσματος προσκόπων. Εκηρύχθη ο στρατιωτικός νόμος. Εσχηματίσθη πολιτοφυλακή προς τήρησιν της τάξεως. Αποσπάσματα προσκόπων και πολιτοφυλάκων εξήλθον εις την ύπαιθρον χώραν, ίνα φρουρήσουν αυτήν από ενδεχόμενη επίθεση κομιτατζήδων.»Αλλά ας δούμε πως περιγράφει ο αυστριακός υποπρόξενος Σερρών την αποχώρηση των Βουλγάρων από την πόλη σε σχετικό τηλεγράφημα που έστειλε στον πρόξενο της Αυστρίας στη Θεσσαλονίκη:

Το Βυζαντινό Κόμμα του Λιβάνου – Αποκλειστική Συνέντευξη του Rodrigue Khoury στο Olympia.gr !

byzantine_party_of_lebanon
Το Levant Party (Ελληνικά: Κόμμα της Εγγύς Ανατολής, Αράβικα: Mashreq Party) ξεκίνησε την δημιουργία του ως ένα γκρουπ νέων ανθρώπων με όραμα ένα καλύτερο αύριο. Μόλις το 2012 αναγνωρίστηκε από την Κυβέρνηση του Λιβάνου και πλέον είναι και επίσημα καταχωρημένο κόμμα. Στο Λίβανο δια του συντάγματος οι Ελληνορθόδοξοι δικαιούνται 14 θέσεις στη Βουλή. Μέχρι σήμερα αυτές οι θέσεις καλύπτονταν από Ελληνορθόδοξους μέσω διαφόρων κομμάτων που συνήθως δεν αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της Ελληνορθόδοξης κοινότητας. Αυτό γέννησε και την ανάγκη για ένα τέτοιο κόμμα. Ολες οι πληθυσμιακές ομάδες που αποτελούν το Λίβανο έχουν δικό τους κόμμα, όπως ακόμα και δικό τους τηλεοπτικό δίκτυο. Τώρα πολλοί πολιτικοί και άλλοι Ελληνορθόδοξοι δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για να ενταχθούν στο νέο κόμμα από όλες τις μεριές της χώρας. Εντύπωση προκαλεί ή ευρεία αποδοχή όλων των κομμάτων, πραγματοποιώντας συναντήσεις, όπως το ίδιο ισχύει και με τους πρέσβεις διαφόρων χωρών.
Μάλιστα ένας από τους κορυφαίους δημοσιογράφους του Λιβάνου από την εφημερίδα Αl-Αkhbar έγραψε ότι αυτό είναι το μοναδικό Ορθόδοξο Κόμμα που η Ρωσία μπορεί να βασίζεται στη Μέση Ανατολή. Αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνετε και απο την επίσκεψη στο Λίβανο του Ρώσου υφυπουργού Εξωτερικών Μιχαήλ Μπογκντάνοφ απεσταλμένου του Πούτιν για παράδοση επιστολής υποστήριξης προς τον Πρόεδρο του Λιβάνου από τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν, όπου συναντήθηκε επίσης και με τον Rodrigue Khoury του Βυζαντινού Κόμματος Εγγύς Ανατολή. Το κόμμα έχει δικαίωμα να λάβει μέρος στις επόμενες εκλογές εφόσον το επιθυμεί και που πιθανότατα αν έχει καταφέρει να προετοιμαστεί μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, θα λάβει μέρος. Η δημοτικότητα ανεβαίνει συνέχεια με τον κόσμο να αγκαλιάζει αυτή την προσπάθεια, όπως επίσης την ίδια στάση έχουν και τα τηλεοπτικά κανάλια του Λιβάνου.
Για να περάσουμε λοιπόν στο θέμα και να δούμε τι είπε στο Olympia ο ίδιος ο αρχηγός του πρώτου Βυζαντινού και Ορθόδοξου κόμματος στη Μέση Ανατολή.

Olympia :

Τί σημαίνει Ορθοδοξία για έναν Λιβανέζο Ρωμιό;

Rodrigue Khoury :

Για να μην ξεχνάμε ότι όλα είναι προσχεδιασμένα

Επαναχάραξη εθνικών συνόρων, παγκόσμια δικτατορία........

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Η έννοια του έθνους στην αρχαιότητα

ΠΗΓΗ: DefenceNet

Επειδή έχουμε φτάσει στο σημείο, όπου θα πρέπει να δίνονται απαντήσεις και για τα πλέον αυτονόητα, κι επειδή η προπαγάνδα όταν μένει αναπάντητη, ισχυροποιείται στον μέσο νου ως η απόλυτη αλήθεια, καλό θα είναι να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτόν τον στείρο «αντιαρχαιοελληνισμό» που έρπει καιρό τώρα στα διάφορα μονοπάτια του διαδικτύου και όχι μόνο.
 
Πολλοί είναι λοιπόν αυτοί -κι ανάμεσά τους και αρκετοί «μορφωμένοι»- που υποστηρίζουν πως δεν υπήρχε το έθνος ως έννοια στους αρχαίους Έλληνες. Ένα ακλόνητο «επιχείρημα» είναι πως ο χώρος της Ελλάδος ήταν χωρισμένος σε πόλεις-κράτη που ενίοτε πολεμούσαν το ένα το άλλο.
 
Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, τους διαψεύδει η ίδια η ιστορία…
 
Παρ’ ότι η έννοια «εθνικό κράτος» και όχι απλά έθνος άρχισε να σχηματοποιείται, έτσι όπως την γνωρίζουμε σήμερα, κυρίως από τον 18ο αιώνα, εντούτοις ο όρος «έθνος» (αλλά και «γένος»), δεν ήταν άγνωστος στον αρχαίο κόσμο. Ο Ηρόδοτος συχνά χρησιμοποιεί τον όρο «έθνεο» για να περιγράψει τις διάφορες φυλές, ελληνικές και μη που είχαν κοινή καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία κ.τ.λ. (π.χ. «…Ἄβαντες μὲν ἐξ Εὐβοίες εἰσὶ οὐκ ἐλαχίστη μοῖρα, τοῖσι Ἰωνίης μέτα οὐδὲ τοῦ οὐνόματος οὐδέν, Μινύαι δὲ Ὀρχομένιοί σφι ἀναμεμίχαται καὶ Καδμεῖοι καὶ Δρύοπες καὶ Φωκέες ἀποδάσμιοι καὶ Μολοσσοὶ καὶ Ἀρκάδες Πελασγοὶ καὶ Δωριέες Ἐπιδαύριοι, ἄλλα τε ἔθνεα πολλὰ ἀναμεμίχαται…» [βιβλίο «Κλειώ»], «ἔθνεα Βοιωτῶν καὶ Χαλκιδέων» [βιβλίο «Τερψιχόρη»], «Μακεδόνων ἔθνεα» [βιβλίο «Ερατώ»] κ.ά.)
 
Η έννοια της πανελλήνιας εθνικής συνείδησης, έστω και σε πρώιμο στάδιο· και η γνώση ότι υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία που ενώνουν τις διάφορες ελληνικές φυλές και πόλεις-κράτη, κάτω από τον όρο «Έλληνες» δεν απουσιάζει («οἱ δὲ Ἕλληνες κατὰ τάξις τε καὶ κατὰ ἔθνεα κεκοσμημένοι ἦσαν» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Πολύμνια»]), όπως δεν απουσιάζει και η κατανόηση της ελληνικότητας («τὸ Ἑλληνικὸν ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Ουρανία»]). Τα ιστορικά τεκμήρια είναι αρκετά. Ενδεικτικά:

ΠΕΡΙ ΚΛΙΜΑΤΟΣ

«Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αίνιγμα» 
Spiegel 25/2013, Συνέντευξη με τον ερευνητή Hans von Storch με τους Olaf Stampf και Gerald Traufetter

Hans von Storch
Ο Storch, 63, διευθύνει ινστιτούτο έρευνας ακτών του Helmholtz-Zentrum στο Geesthacht. Ο μαθηματικός και μετεωρολόγος θεωρείται ένας από τους παγκοσμίως κορυφαίους ειδικούς σε θέματα κλίματος. Στο  Max-Planck-Institut μετεωρολογίας στο Αμβούργο, συμμετείχε αποφασιστικά στην αξιολόγηση εκείνου του μαθηματικού μοντέλου, το οποίο προσομοιώνει το κλίμα του μέλλοντος.
Spiegel: Κύριε Storch, η Γερμανία πνίγεται. Είναι οι πλημμύρες αυτές συνέπεια της υπερθέρμανσης του πλανήτη;
Storch: Δεν έχω υπόψιν μου μελέτες που να υποδεικνύουν ότι οι πλημμύρες σήμερα είναι πιο συχνές από παλαιότερα. Μόλις γύρισα από ένα συνέδριο υδρολόγων στην πόλη Koblenz. Ούτε από τους ειδικούς για τα νερά άκουσα να έχουν τέτοια δεδομένα.
Spiegel: Δεν λένε οι προσομοιώσεις του κλίματος για το δικό μας γεωγραφικό πλάτος πως οι βροχές θα μειωθούν τα καλοκαίρια, αν αυξηθούν οι θερμοκρασίες;
Storch: Αυτό είναι μόνο φαινομενικά μια αντίφαση. Στην πραγματικότητα αναμένουμε πως στο μέλλον κατά τους καλοκαιρινούς μήνες θα έχουμε λιγότερη βροχόπτωση. Από την άλλη μπορεί να έχουμε περισσότερα ακραία φαινόμενα, κατά τα οποία θα πέφτει πάρα πολύ βροχή σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μέχρι τώρα όμως έχουμε μια μέτρια αύξηση της θερμοκρασίας. Η αλλαγή του κλίματος επομένως δεν παίζει και κανένα μεγάλο ρόλο σήμερα.
Spiegel: Μπορούμε να πούμε πως σήμερα είναι λιγότερο αντανακλαστική η αντίδραση σε σχέση με παλαιότερα, ώστε δεν αποδίδουμε κάθε καταιγίδα στην μεταβολή του κλίματος;

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Αλβανοί: «Πως ξεφύγαμε την αφομοίωση με τους Έλληνες»


Ένα ενδιαφέρον άρθρο γράφει ο Αλβανός καθηγητής Γιακούμπ Κράσνικι (JAKUP KRASNIQI ) για τη διαμόρφωση του αλβανικού έθνους. Στη γραφή του προσπαθεί να αναλύσει τις βάσεις του αλβανικού έθνους και τη δημιουργία της σύγχρονης Αλβανίας.Πως ,δηλαδή, ένας λαός χωρίς μια θρησκευτική συνοχή, πολιτισμική παράδοση, χωρίς έστω μια γραπτή διαχρονική παρουσία κατάφερε να δημιουργήσει ένα έθνος;Σημειώνει ο αρθρογράφος: «Πολλά έθνη στην Ευρώπη, αλλά και στα Βαλκάνια, έχουν μια κοινή θρησκευτική παράδοση, δεδομένου ότι τα περισσότερα από αυτά ανήκουν σε μια θρησκευτική έκφραση.
»Αυτό σίγουρα δεν μπορεί να ειπωθεί για το αλβανικό έθνος, το οποίο στην προκείμενη περίπτωση είναι ‘sui generis’, διότι το αλβανικό έθνος αποτελείται από αλβανούς Καθολικούς στην πίστη, Ορθόδοξους και Μουσουλμάνους.
»Οι Αλβανοί είναι ένα έθνος μοναδικό, με τρία θρησκευτικά πιστεύω!
Η στήριξη ενός έθνους έρχεται από τη γλώσσα, από το τόπο που κατοικεί, από την δια των αιώνων παράδοση, τον πολιτισμό, την ψυχολογία, την ιστορία και τις δοξασίες του λαού που τον ενώνουν οι μύθοι και τα παραμύθια.
Ο σχηματισμός του αλβανικού έθνους δεν στηρίζεται σε καμιά θρησκεία. Η ‘θρησκεία’ των Αλβανών ήταν η ‘Αλβανία’.»
Ο αρθογράφος που πραγματικά μας τραβά το ενδιαφέρον για το που θέλει να καταλήξει θα σημειώσει στη συνέχεια:
«Αλλά είναι καλό να γνωρίζουμε πως δημιουργήθηκε το αλβανικό έθνος, και δεν υπάρχει δυσκολία να το φανταστεί κανείς αυτό, αφού οι πρώτοι ιδεολόγοι του αλβανικού έθνους ήταν Ορθόδοξοι και αργότερα προσχώρησαν οι πνευματικοί μουσουλμάνοι και κατόπιν το καθολικό δόγμα».
Ο Πάπας ‘έδωσε’ την αλβανική συνείδηση…
Πιο κάτω θα μας εξηγήσει πως ο Πάπας και ο ρωμαιοκαθολικισμός, τους εμπόδισε να γίνουν …Έλληνες:
«Μια αρχική ιδέα του αλβανικού έθνους συναντούμε στα τέλη του 17ου αιώνα, ίσως και νωρίτερα.
Ο Ποντίφικας βλέποντας την θρησκευτική επιρροή της Αλβανικής Ορθοδοξίας και τον κίνδυνο αφομοίωσης που υπήρχε από την ελληνική επιρροή, αφού η αλβανική γλώσσα είχε περιορισμένη χρήση μόνο μέσα στο σπίτι, θεώρησε πως έπρεπε να επέμβη δημιουργώντας την Καθολική Εκκλησία.
Έγινε τότε μια μεγάλη προσπάθεια να φέρουν οι καθολικοί την αλβανική γλώσσα έξω από το σπίτι για να αποφύγουν στην αφομοίωση που τους οδηγούσε η ελληνική εκκλησία, και αργότερα το ελληνικό κράτος.
Έτσι άρχισαν αν γράφονται τα θρησκευτικά βιβλία στην αλβανική γλώσσα συμπεριλαμβανομένης της Αγίας Γραφής».
Ο «σοβινισμός των Ελλήνων»
Συνεχίζει ο Γιακούμπ Κράσνικι και εξηγεί πως τελικά ‘ξεφύγανε’ από την αφομοιωτική πολιτική της Ορθοδοξίας:
«Αυτές είναι οι κύριες αιτίες ώστε να ανυψωθεί ένα τεράστιο εμπόδιο μπροστά στις σοβινιστικές προσπάθειες της ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που προσπαθούσε να αφομοιώσει το αλβανικό ορθόδοξο λειτουργικό. »
Και θα τονίσει στην ανάλυσή του για τη διαμόρφωση του αλβανικού έθνους:
“Το έθνος μας δεν συστάθηκε ούτε ως Ορθόδοξο ή ακόμη Μουσουλμανικό ή Καθολικό, διαμορφώθηκε από τη γλώσσα, την πατρίδα, την ιστορία και την παράδοση του ευρωπαϊκού πολιτισμού”.
Και θα κλείσει με το ευρωπαϊκό μοτίβο:
»Η δημιουργία του αλβανικού έθνους ήταν αποτέλεσμα της διείσδυσης των ευρωπαϊκών ιδεών, του Διαφωτισμού στον 19ο αιώνα, των επαναστατικών ιδεών στην εκπαίδευση στην δικαιοσύνη, την ισοτιμία και την αδελφότητα».
Προδρομικός

" Νοερό έργο "


 Του Νικήτα Στηθάτου
Από   την " Α΄ Εκατοντάδα Πρακτικών Κεφαλαίων"

πηγή : Ομολογία Πίστεως
           Υάκινθος

26. Σύντομος δρόμος προς απόκτηση αρετής για τους αρχαρίους είναι η σιωπή του στόματος και το κλείσιμο των ματιών και των αυτιών. Γιατί με την αργία αυτών, ο νους βρίσκει ευκαιρία και, έχοντας αποκλείσει τις εξωτερικές εισόδους, αρχίζει να παρατηρεί τον εαυτό του και τις κινήσεις του και να ερευνά ποιες είναι οι ενθυμήσεις που κολυμπούν στη νοητή θάλασσα των λογισμών, και ποια τα νοήματα που περνούν —σαν σε κάποιο νερόμυλο— από τη χοάνη της διάνοιας και τι είδους είναι αυτά, καθαρά και δίχως πικρά σπέρματα και σταλμένα από Άγγελο φωτός, ή ζιζάνια ανάμικτα και αχυρώδη, που προέρχονται από τους εχθρούς του φωτός. Και έτσι ο νους σαν ηγεμόνας αυτεξούσιος στέκεται ανάμεσα στις διάφορες έννοιες, και κρίνει και χωρίζει τους καλούς λογισμούς από τους κακούς. Και άλλα από τα εισερχόμενα προσλαμβάνει και αλέθει με τη συνεχή κίνησή του και τα βάζει σε νοερές αποθήκες αφού τα πλάσει με θεϊκό νερό και τα ψήσει με τη φωτιά του Πνεύματος· και τρεφόμενος από αυτά, δυναμώνει και γεμίζει από φως. Άλλα πάλι τα απορρίπτει στο βυθό της λήθης, αποφεύγοντας την πικράδα τους. Αυτό όμως το έργο μπορεί να το κάνει νοερά, μόνον όποιος άρχισε να βαδίζει το δρόμο που οδηγεί χωρίς πλάνη στους ουρανούς και στο Θεό, και ξεντύθηκε τον πένθιμο χιτώνα των σκοτεινών παθών.

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

ΜΗΠΩΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ "ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ" ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ "ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ" ΚΑΙ "ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ";






Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος
Αυτή η σκέψη ήταν η κατάληξη μιας έντονης αλλά ενδιαφέρουσας συζήτησης που είχα, με φίλους του "Νέου" και του "Παλιού" ημερολογίου, όταν αυτές τις μέρες βρεθήκαμε μαζί στην πανήγυρη Ιερού Ναού, κάπου στην Αττική.
Ξεκινήσαμε αρχικά από τα γνωστά: Τι έχουμε να χωρίσουμε; Πιστεύουμε τελικά στον ίδιο Θεό; Είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί; Είναι τόσο σημαντικές οι 13 ημέρες διαφορά στο ημερολόγιο;
Τα συμπεράσματα στα οποία καταλήξαμε, ήταν τα εξής:

- Το κύριο πρόβλημα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ οι 13 ημέρες! Αλλά:
- Σύμφωνα με τους "παλαιοημερολογίτες", η εκκοσμίκευση και νόθευση της Ορθόδοξης Διδασκαλίας του Χριστού και των Αγίων Πατέρων, εκ μέρους των ακολουθούντων το "νέο". Επίσης ο Οικουμενισμός, οι νεωτερισμοί και άλλες απαράδεκτες παρεκκλίσεις.
- Σύμφωνα με τους "νεοημερολογίτες", ο φανατισμός και τα διχαστικά κυρήγματα εναντίον τους από τους ακολουθούντες το "παλιό". Επίσης, η παντελώς αναξιόπιστη Διαδοχή τους σε επίπεδη κληρικών και Ιεραρχών.
Τα παραπάνω θέματα, προκαλούν τρομερές εντάσεις μεταξύ των πιστών, κάτι που έγινε και στη διάρκεια της δικής μας κουβέντας. Με τη διαφορά πως, υπήρξε και έντονη η διάθεση αυτοκριτικής:
- Οι "νεοημερολογίτες" (μεταξύ των οποίων και ο γράφων), παραδέχτηκαν πως κακώς γίνονται τα οικουμενιστικά "ανοίγματα". Δέχτηκαν τον έλεγχο των Ιερωμένων για την εκκοσμίκευση της Ορθόδοξης Πίστης, επισημαίνοντας όμως πως η μεγάλη πλειοψηφία των ακολουθούντων το "νέο", τόσο σε επίπεδο Ιερέων όσο και πιστών, τηρεί τις παραδόσεις και τις υπερασπίζεται. Δυστυχώς, σε επίπεδο Ιεραρχίας το πρόβλημα είναι μεγάλο, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
- Οι "παλαιοημερολογίτες" παραδέχθηκαν πως ακόμα κι όταν έχουν δίκιο, με τον φανατισμό και τη σκληρή τους στάση κατά δικαίων και αδίκων, το χάνουν. Επίσης, αναγνώρισαν πως σε επίπεδο Ιεραρχίας έχουν διασπαστεί σε χίλια κομμάτια, τα οποία επίσης με πρωτοφανή φανατισμό αλληλοκατηγορούνται! Τόνισαν όμως ότι τηρούν ακριβώς τις Ορθόδοξες παραδόσεις και πως είναι έτοιμοι "να πέσουν στη φωτιά" γι' αυτές, χωρίς να τις προδώσουν ποτέ.
Τελικά, μετά από ώρες συζήτησης, καταλήξαμε στα εξής:
Μας χωρίζουν κάποια πράγματα και σημαντικά. Τι μας ενώνει όμως;
*Η αγάπη για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία.
*Ο κοινός αγώνας εναντίον όσων την επιβουλεύονται, επιδιώκοντας το ξεθεμελίωμα κάθε υγιούς στοιχείου στην κοινωνία μας.
*Το σημαντικότερο όλων: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ! Διότι όταν κοιτάζεις σε Αυτόν, αυτομάτως ξεχνάς αν...πηγαίνεις 13 ημέρες μπροστά ή πίσω! Αποδέχεσαι και τον ζηλωτισμό, ακόμα και τον ακραίο. Κάνεις τα "στραβά μάτια" σε πιστούς χλιαρούς, απαίδευτους και "μοντέρνους".
Με το τελευταίο και με τη σύμφωνη γνώμη όλων, καταλήξαμε στην ακόλουθη απορία - πρόταση:
Γιατί αντί να συζητάμε με αιρετικούς ετερόδοξους, δεν καθόμαστε να τα βρούμε μεταξύ μας, οι του "νέου" και του "παλιού";
Πότε το κάναμε; Πότε το προσπαθήσαμε;;;
ΠΟΤΕ! Προσωπικοί εγωισμοί, κακίες και πείσματα, μας εμποδίζουν: Οι μεν αποκαλούν τους δε "σχισματικούς", με εκείνους να ανταπαντούν μιλώντας για "αιρετικούς".
Έτσι όμως, δεν μπορεί να βρεθεί άκρη!
Πρέπει επιτέλους ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να συζητήσουμε!
Δεν έχουμε την πολυτέλεια τέτοιων διασπάσεων, με τα λυσσασμένα σκυλιά της αθεϊας και του διεθνισμού να είναι έτοιμα να μας κατασπαράξουν!
Από αυτό εδώ το βήμα, κάνουμε έκκληση να υπάρξει επιτέλους συνεννόηση!
Γνωρίζουμε πως υπάρχουν Ιεράρχες ΚΑΙ στις δύο πλευρές που επιθυμούν έναν τέτοιο διάλογο (δεν τους αναφέρουμε για ευνόητους λόγους)!
Βγείτε λοιπόν μπροστά, Σεβασμιώτατοι!
Αλλά και να μην το κάνετε, ο πιστός λαός ένθεν και κείθεν οφείλει ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΞΕΙ!
Για να κλείσει επιτέλους αυτή η πληγή στο Σώμα της Εκκλησίας, που είναι ανοιχτή κοντά έναν αιώνα...
Ποιος δεν το θέλει αυτό; Μονάχα εγωιστές, αδιόρθωτοι και αμετανόητοι!
Οι υπόλοιποι, ας κινητοποιηθούμε...!

Όσιος Αθανάσιος ο Πάριος (1721-1813), Αγιορείτης Άγιος, Μνήμη 24 Ιουνίου,

  Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Γεννήθηκε στο χωριό Κώστος της Πάρου το 1721 από ευκατάστατους γονείς. Ο πατέρας του Απόστολος Τούλιος καταγόταν από τη Σίφνο και είχε άλλα τρία παιδιά. Στο νησί του έμαθε τα πρώτα γράμματα από ρασοφόρους των εκεί μονών. Η Πάρος του έδωσε το επίθετό του.
Το 1745 μεταβαίνει για σπουδές στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, όπου παραμένει επί εξαετία. Τότε δίδασκαν εκεί οι γνωστοί παραδοσιακοί δάσκαλοι Ιερόθεος Δενδρινός ο Ιθακήσιος και Χρύσανθος Καραβίας, οι οποίοι τον επηρέασαν αρκετά στην υγιή εντρύφηση του κάλλους της Ορθοδόξου Παραδόσεως.
Το 1751 έφθασε στο Άγιον Όρος, στην επίσης ξακουστή Αθωνιάδα Σχολή, που είχε ιδρύσει πλησίον της μεγάλης και πλούσιας μονής του ο αρχιμανδρίτης Μελέτιος Βατοπαιδινός, με καθηγητή του τον πολύ Ευγένιο Βούλγαρη και συμμαθητή του τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Η εξάχρονη φοίτηση του Αθανασίου στην Αθωνιάδα ήταν γόνιμη και τον βοήθησε πολύ στην κατοπινή του πορεία. Σε αυτό συνέβαλε ιδιαίτερα η μαθητεία του στον Βούλγαρη.
Το 1758 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Σχολής του Ελληνομουσείου της Θεσσαλονίκης επί διετία. Η εκεί καταστρεπτική ασθένεια της πανώλης τον αναγκάζει ν' αναχωρήσει για την Κέρκυρα και να μαθητεύσει ξανά στον Νικηφόρο Θεοτόκη. Από εκεί προσκαλείται από τον συμμαθητή του Παναγιώτη Παλαμά στο Μεσολόγγι ως ιεροκήρυκας. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη το 1767 και διευθύνει το Ελληνομουσείο μέχρι το 1770, όπου έχουμε την έκρηξη επαναστάσεως. Καταφεύγει στη γνωστή φίλη αθωνική ησυχία, μένει για λίγο στη μονή Ιβήρων και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Αθωνιάδος Σχολής (1771-1776). Την εποχή αυτή χειροτονείται ιερέας από τον επίσκοπο Κορίνθου Μακάριο Νοταρά, με τον οποίο θα συνεργασθεί και συναγωνισθεί στο θέμα της διατηρήσεως και επανόδου των ιερών θεσμών της Ορθοδόξου Παραδόσεως, «αναδεικνυόμενος απολογητής και μαχητικός ηγέτης των Κολλυβάδων». Ο σοφός Αθανάσιος «εμφανίζεται ως σθεναρός υπέρμαχος του ορθού και της αλήθειας, εις την περίπτωσιν αυτήν προσπαθεί να συμβιβάση τις αντιμαχόμενες παρατάξεις, να αμβλύνη τις διαφορές και να ενώση τα διεστώτα». Δυστυχώς η στάση του Αθανασίου παρεξηγήθηκε, και κατόπιν συκοφαντικών εισηγήσεων από ψευδαδέλφους καταδικάσθηκε το 1776 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ότι εισηγείται ετεροδιδασκαλίες. Έτσι απομακρύνεται λυπημένος από το φίλτατο Άγιον Όρος.
Στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνει πάλι τη διεύθυνση του Ελληνομουσείου. το 1781 αποκαθίσταται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και εγκωμιάζεται ως «ανήρ ων ου των ευκαταφρονήτων σοφίας τε μετεσχηκώς της θύραθεν και της καθ' ημάς και καλώς μεμυημένος τα θεία και ευπαιδευσία τω όντι τη καθηκούση κεκοσμημένος». Μάλιστα τον καλούν στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και του προτείνουν επισκοποποίηση. Εκείνος ειλικρινά και ταπεινόφρονα τους απαντά: «Τας μεν αρχιερατείας τιμώ και προσκυνώ, αλλά δεν είμαι άξιος. Αν εκαταλάμβανα ότι έκαμα περισσότερον καρπόν εις την Βασιλεύουσαν πόλιν, ήθελα έλθει αυτόκλητος. Άφετέ με, παρακαλώ, εδώ εις τα πέριξ να ωφελώ όσον δύναμαι τους αδελφούς μου και το Γένος μου».

Στο «μάτι του κυκλώνα» οι εκπαιδευτικοί




Οι εκπαιδευτικοί είναι το κύριο πιάτο στο μενού της «κινητικότητας» που έχει παραγγείλει για το δημόσιο τομέα η τρόικα αδημονώντας για το σερβίρισμά του από τους αρμόδιους υπουργούς.
Υποχρεωτικές μετατάξεις σε υπηρεσίες εκτός της δημόσιας εκπαίδευσης προβλέπει το καλύτερο σενάριο που κυκλοφορεί για τους καθηγητές. Το χειρότερο είναι αυτό που συνδυάζει τις υπεραριθμίες με κατάργηση οργανικών θέσεων, στάδιο το οποίο θεωρείται προθάλαμος απολύσεων με όχημα το νέο σύστημα αξιολόγησης δασκάλων και καθηγητών.
Η τρόικα έχει από μήνες στραμμένα τα κανόνια της στα τείχη της δημόσιας εκπαίδευσης. Τα κλιμάκιά της φέρονται πεπεισμένα ότι οι 15.000 σχολικές μονάδες της χώρας «ξεχειλίζουν από ψαχνό». Οι λίστες με τα πλεονάσματα ανά κλάδο βρίσκονται ήδη στα χέρια των δανειστών. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι ειδικότητες της Πληροφορικής και της Φυσικής Αγωγής που παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα πλεονάσματα. Το Προεδρικό Διάταγμα για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις των εκπαιδευτικών δεν περιέχει πρόβλεψη για την τύχη των ολικά υπεράριθμων, που περισσεύουν στο σύνολο της επικράτειας. Οι μετατάξεις των υπεράριθμων εκπαιδευτικών σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες εκτός εκπαίδευσης συζητούνται ως «αναγκαστική λύση» μέχρι να λειτουργήσει και να αποδώσει το σύστημα της αξιολόγησης, το οποίο έχει προγραμματιστεί να εγκαινιαστεί την επόμενη σχολική χρονιά. Η αξιολόγηση είναι απαραίτητο εργαλείο για να προχωρήσει ο σχεδιασμός συρρίκνωσης του εκπαιδευτικού προσωπικού. Εν αντιθέσει με την εντύπωση που διατηρούν πολλοί, οι οργανικές θέσεις των εκπαιδευτικών δεν συνδέονται με συγκεκριμένες σχολικές μονάδες. Καθορίζονται ανά κλάδο και μπορούν να αυξάνονται ή να μειώνονται με μία απλή υπουργική απόφαση. Έτσι, στην περίπτωση που αποφασιστεί π.χ. να μειωθούν κατά 1.000 οι οργανικές θέσεις του κλάδου Πληροφορικής, θα πρέπει να υπάρχει ο τρόπος με τον οποίο θα αποκτήσουν ονοματεπώνυμο οι 1.000 καθηγητές Πληροφορικής που θα φύγουν από την εκπαίδευση. Τα συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα θα αναζητηθούν στους καταλόγους των μη προακτέων εκπαιδευτικών. Οι πρώτοι κατάλογοι αναμένεται ότι θα συνταχθούν στα μέσα του 2014.

Ο «άλλος Παράκλητος»


Toυ Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου. Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς
Ολίγον πρό του Πάθους, κατά την διάρκεια του τελευταίου πασχαλίου δείπνου παρέδωσε ως γνωστόν ο Κύριος προς τους μαθητάς του το μέγα μυστήριο, την Θεία Ευχαριστία. Στη συνέχεια δε απηύθυνε προς αυτούς μακρά αποχαιρετιστήρια ομιλία, λόγους πλήρεις Χάριτος, στοργής και αγάπης ,με νουθεσίες, προτροπές και υποσχέσεις,τους οποίους διασώζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στα κεφάλαια 13-17.
Η ομιλία αυτή στο σύνολό της μαζί με την παράδοση των αχράντων μυστηρίων αποτελούν την Καινή Διαθήκη, την οποίαν συνάπτει ο Κύριος με τους μαθητές και δι’ αυτών με όλη την Εκκλησία. Αναπόσπαστο δε μέρος αυτής της Διαθήκης αποτελούν όσα ο Κύριος απεκάλυψε προς αυτούς περί του Παρακλήτου. Σε πολλά σημεία αυτής της υπέροχης ομιλίας (14,16-17.14,25-26. 15,26. 16,8-15) αναφέρεται ο Κύριος στο Άγιο Πνεύμα,
όπου αποκαλύπτει σ’ αυτούς, την αναγκαιότητα της ελεύσεώς του, προκειμένου να καταστούν ικανοί, να φέρουν εις πέρας την αποστολή, στην οποία τους έχει προορίσει. Τους αποκαλύπτει επίσης το έργο, το οποίο θα επιτελέσει δια μέσου αυτών στις ψυχές των ανθρώπων και τέλος την σχέση Του με τά άλλα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Οι γραμμές που ακολουθούν αποτελούν ένα σύντομο ερμηνευτικό σχολιασμό των λόγων αυτών του Κυρίου περί του Παρακλήτου λόγω της μεγίστης σπουδαιότητός των.
Για πρώτη φορά τους ομιλεί περί του Παρακλήτου στο στίχο 14,16: «και εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα».Με την παρά πάνω φράση υπόσχεται ο Κύριος, ότι θα παρακαλέσει τον Πατέρα, δηλαδή θα μεσιτεύσει προς Αυτόν ως άνθρωπος, αφού θα έχει πλέον πραγματοποιήσει την απολυτρωτική του θυσία, να αποστείλει σ’ αυτούς το Άγιον Πνεύμα, το οποίον εδώ ονομάζει «άλλον Παράκλητον». Ο ένας Παράκλητος, ο οποίος διακρίνεται από τον «άλλον», είναι αυτός ο ίδιος ο Κύριος, ο οποίος καθ’ όλη την διάρκεια της επί γης παρουσίας του, εστήριζε, παρηγορούσε και ενίσχυε τους μαθητές του. Τώρα λοιπόν που αυτός θα αποχωριστή από αυτούς και δεν θα τον έχουν σωματικώς παρόντα, θα τους στείλει τον «άλλον Παράκλητο», το Άγιο Πνεύμα. Το έργο του Παρακλήτου θα είναι συνέχεια του έργου του Υιού. Θα είναι έργο παρακλήσεως, δηλαδή έργο παρηγοριάς και ενισχύσεως και θάρρους και ανδρείας στις θλίψεις και δοκιμασίες των μαθητών, που θα συναντήσουν κατά την διάρκεια της αποστολής των. Στη φράση αυτή σαφώς ο Κύριος διακρίνει την ετερότητα των τριών προσώπων της αγίας Τριάδος: Ο Υιός είναι ο παρακαλών, ο Πατήρ ο παρακαλούμενος, ο δέ Παράκλητος το Άγιον Πνεύμα.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ


ΠΗΓΗ: ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ
Ό πόνος μας γιά τόν θάνατο των πλησίον μας θά ήταν άπαρηγόρητος καί άπέραντος εάν ο Κύριος δεν μας εΙχε δώσει τήν αιώνια ζωή. Η ζωή μας θά ήταν κενή νοήματος αν τελείωνε μέ τόν θάνατο. Τί όφελος, τότε, θα υπήρχε από την αρετή ή τις αγαθές πράξεις; Θα είχαν δίκιο αυτοί πού λένε: «Ας φάμε καί ας πιούμε, αύριο πεθαίνουμε!». Αλλά ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για αιώνια ζωή, και δια του Αναστάντος Χριστού άνοιξαν οι πύλες της Ουράνιας Βασιλείας, της αιωνίας μακαριότητας, για εκείνους που πιστεύουν σ' Αυτόν και που ζουν ενάρετα.
Η επίγεια ζωή μας είναι προετοιμασία για τη μελλοντική μας ζωή, και αυτή η προετοιμασία τελειώνει με τον θάνατό μας. «Καί καθ' όσον άπόκειται τοις άνθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Πρός Έ6ραίους 9:27). Τότε ο άνθρωπος αφήνει πίσω όλες τις επίγειες φροντίδες του· το σώμα του διαλύεται για να εγερθεί ξανά κατά τη γενική ανάσταση. Η ψυχή του, ωστόσο, συνεχίζει να ζεί· ούτε για ένα λεπτό δε σταματάει να υπάρχει.
Πολλές εμφανίσεις νεκρών μας έχουν επιτρέψει να γνωρίζουμε εν μέρει τί συμβαίνει στην ψυχή όταν αφήνει το σώμα. Όταν πια δε βλέπουμε με τα σωματικά μάτια, η πνευματική μας όραση είναι ενεργή . Αυτό συχνά συμβαίνει και πριν τον πραγματικό μας θάνατο· ενώ ο ετοιμοθάνατος βλέπει και ακόμα συνομιλεί με τους παρευρισκομένους, ωστόσο, βλέπει και κάτι που οι άλλοι δε μπορούν να δουν. Αφήνοντας το σώμα, η ψυχή βρίσκεται μεταξύ άλλων πνευμάτων, καλών καί κακών. Συνήθως, αγωνίζεται εναντίον εκείνων των πνευμάτων που ομοιάζουν περισσότερο πρός αυτήν: αλλά αν όσο βρισκόταν στο

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ

23 Ιουνίου 2013, Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ Ζ´ 37 - 52
37 Ἐν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. 38 ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. 39 τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύσαντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. 40 πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· 41 ἄλλοι ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· οἱ δὲ ἔλεγον· Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; 42 οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλέεμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυῒδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται;43 σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι’ αὐτόν. 44 τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ’ οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ’ αὐτὸν τὰς χεῖρας. 45 Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· Διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; 46ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος.47 ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· Μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; 48 μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; 49 ἀλλ’ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! 50 λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτὸν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· 51 Μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ’ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; 52 ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. 
ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ Η´ 12 - 12
12 Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε λέγων· Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.



«Ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η Γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος. Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν . ούπω γαρ ην Πνεύμα Άγιον, ότι Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη» (Ιωάν. 7, 38-39). Με τη φράση αυτή ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας δείχνει τις ευλογίες και τον τρόπο ζωής που αποκτά όποιος είναι μέλος του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας δηλαδή. Και αυτό γίνεται την στιγμή που λαμβάνουμε, στο μυστήριο του Βαπτίσματος, το Χρίσμα, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα μας καθιστά τέλεια μέλη του σώματος του Χριστού, δίδοντάς μας την χάρη και το δικαίωμα να συμμετέχουμε όχι μόνο στα μυστήρια, αλλά και στην αιώνια δόξα την οποία ο Χριστός πρώτος προσέδωσε στην ανθρώπινη φύση, συνεργεία του Αγίου Πνεύματος. Και είναι τρία τα χαρακτηριστικά αυτής της δόξας, η οποία ξεκινά από τον παρόντα χρόνο και κόσμο και τελειούται στην αιώνια ζωή: είναι ο κορεσμός της δίψας για νόημα, αιωνιότητα και όντως ζωή. Είναι η έκλυση αυτού του ζώντος ύδατος από τα εσώτερα της ύπαρξης προς όλο τον κόσμο. Και είναι η διατήρηση του Αγίου Πνεύματος  στην πίστη και τη ζωή της Εκκλησίας.  Αυτά τα τρία στοιχεία οδηγούν τον άνθρωπο από δόξης εις δόξαν.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Μη γίνεσθε σκλάβοι ανθρώπων

Συγγραφέας: 
Κ. Ζουράρις
«La science est trop lente,
que la prière qalope
et que lumière gronde».

Αρ­θού­ρος Ρε­μπώ
«Une saison en enfer»

Υπάρ­χει στον πλα­νή­τη έ­νας τό­πος ό­που θάλ­λει ως κα­θε­στώς, μό­νι­μο διό­τι νό­μι­μο: η οι­κου­με­νι­κό­της. Τό­πος τέ­τοιος δεν εί­ναι βε­βαί­ως ο Ο­Η­Ε, διό­τι ε­κεί σα­ρώ­νει το Συμ­βού­λιο Α­σφα­λεί­ας του. και μέ­χρι να κα­ταρ­γη­θεί το Συμ­βού­λιο Α­σφα­λεί­ας, οι­κου­με­νι­κό­της δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει. Άλ­λω­στε, και με­τά α­πό την εν­δε­χο­μέ­νη του ε­ξα­φά­νι­ση, θα έ­πρε­πε να κα­ταρ­γη­θούν και οι ψη­φο­φο­ρί­ες α­πό τον Ο­Η­Ε. Με νό­μι­μο το νό­μι­μον, άλ­λω­στε, 51%-49%, κα­θε­στώς οι­κου­με­νι­κό­τη­τας δεν υ­φί­στα­ται. Κα­τα­τυ­ραν­νεί, α­πλώς, η δι­κτα­το­ρί­α της ψη­φο­φο­ρί­ας. Κι αν υ­πάρ­χει α­ντίρ­ρη­ση επ’ αυ­τού, ας ρω­τή­σου­με το νι­κη­μέ­νο 49%, πώς νοιώ­θει...
Ού­τε το Ι­ντερ­νέτ, βε­βαί­ως, πα­ρά­γει οι­κου­με­νι­κό­τη­τα, διό­τι άλ­λο κυ­κλο­φο­ρί­α κι άλ­λο ευ­φο­ρί­α. Αλ­λά και το Οι­κου­με­νι­κό Πα­τριαρ­χεί­ο δεν πα­ρά­γει κα­θε­στώς οι­κου­με­νι­κό, διό­τι χρειά­ζε­ται να έ­χει ε­νο­ρί­ες. Χω­ρίς ε­νο­ρί­α, πα­τριαρ­χεί­ο Οι­κου­με­νι­κό δεν νο­εί­ται, ά­ρα, χω­ρίς κά­ποια του­λά­χι­στον ό­ρια, το Πα­τριαρ­χεί­ο παύ­ει υ­φι­στά­με­νο. Η οι­κου­με­νι­κό­της ό­μως εί­ναι έ­να κα­θε­στώς, που κα­ταρ­γεί το ό­ριον, εί­ναι πέ­ραν των ο­ρί­ων που θέ­τουν α­μοι­βαί­ως ή ε­τε­ρο­βα­ρώς οι άν­θρω­ποι, ό­πως π.χ. το τρα­γω­δί­ας ση­μα­ντι­κόν, «άρ­χο­μεν των ε­κεί, ί­να μη υ­πα­κού­ω­μεν άλ­λου»...

Η οι­κου­με­νι­κό­της, ως κα­θε­στώς για ό­λους τους κα­θε­στώ­τες, πρέ­πει να εί­ναι μί­α υ­πε­ρο­ρί­α, αλ­λοιώς ξα­να­πέ­φτει στο σύ­νο­ρο.
Το μό­νο, λοι­πόν, στον κό­σμο μη συ­νο­ρια­κό κα­θε­στώς, εί­ναι ο τρό­πος του Α­γί­ου Ό­ρους. Κι ό­μως έ­χει σύ­νο­ρα και μά­λι­στα πε­ριω­ρι­σμέ­να, α­φού αυ­τά ο­ρί­ζο­νται α­πό έ­ναν τό­πο μι­κρό κι έ­να κα­τά φύ­σιν ά­το­πον, δη­λα­δή την α­που­σί­α του θη­λυ­κού. Ο ό­ποιος ό­μως του βί­ου πλά­νης και των αν­θρω­πεί­ων γυ­ρο­λό­γος, αυ­τός, μό­λις πά­ρει α­ντί­δω­ρο το Ά­γιο Ό­ρος, γνω­ρί­ζει πια τι πά­ει να πει για τα σω­θι­κά­ του το «επ’ ε­λευ­θε­ρί­α ε­κλή­θη­τε, α­δελ­φοί».

Ψυχοσάββατο. Μέρα ξεχασμένη για τους πολλούς του κόσμου...


 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός / Προσκυνητής

Ψυχοσάββατο. Μέρα ξεχασμένη για τους πολλούς του κόσμου. Ο θάνατος είναι άλλωστε για τη νοοτροπία της εποχής μας το τέρμα. Οι κεκοιμημένοι μάς πονούν, αλλά πρέπει να ζήσουμε. Να προχωρήσουμε. Και το μνημόσυνο είναι μόνο ατομική υπόθεση. Όταν συμπληρώνονται οι μέρες, οι σαράντα, ο χρόνος, θυμόμαστε. Πάμε στο ναό. Έρχονται και όσοι μας αγαπούν και όσοι αγαπούσαν τον κεκοιμημένο. Και φτάνει. Γιατί άραγε όλοι μαζί, να έχουμε δύο ημέρες το χρόνο στις οποίες να θυμόμαστε πάντας (όλους) τους κεκοιμημένους. 
Έτσι δεόμεθα υπέρ μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως πάντων των απ’ αιώνος κεκοιμημένων ορθοδόξων χριστιανών, βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ιερομονάχων, μοναχών, γονέων, προγονέων, πάππων, προπάππων, διδασκάλων, αναδόχων ημών εν τη πίστει...
Κι όμως. Στο ψυχοχάρτι του Σαββάτου των Απόκρεω, πριν την Κυριακή της ανάμνησης ότι θα έρθει η τελευταία Κρίση, όπως και το Σάββατο πριν την Πεντηκοστή, πριν την Κυριακή του ξεκινήματος της παρουσίας της Εκκλησίας στον κόσμο, αποτυπώνεται όχι μόνο η μνήμη, αλλά και η ελπίδα. 

Μνήμη ότι οι αγαπημένοι μας ουκ απέθανον αλλά κοιμώνται. Μνήμη ότι η αγάπη δεν νικήθηκε από το θάνατο. Ότι μπορεί ένα κομμάτι μας να έφυγε μαζί του, να τάφηκε στο χώμα, κι όχι μόνο από όσους γνωρίσαμε, αλλά και από όλους όσους έζησαν πολύ πριν από εμάς, απ’ αιώνος, όμως τίποτε δεν τελείωσε. Επειδή Χριστός Ανέστη ο θάνατος εσκυλεύθη. Επειδή Χριστός Ανέστη θα βρεθούμε ξανά με όλους όσους προηγήθηκαν. Κοντά στον Θεό των πνευμάτων και πάσης σαρκός. Εν τόπω φωτεινώ και χλοερώ και αναψύξεως. Και δεν θα είναι η συνάντησή μας μόνο εν πνεύματι. Δικό μας και δικό τους. 

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Εξαφανίζουν την Κιβωτό των Σπόρων μας!

ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ
Η κατάργηση της ΕΡΤ είναι το εξώφυλλο. Στις πίσω σελίδες ακολουθεί η καταστροφή της βιοποικιλότητάς μας!


Μονόδρομος ο αγώνας μας για την πλήρη κατάργηση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου της 11-6-13.
Εξαφανίζουν για να την ξεπουλήσουν την Εθνική μας Τράπεζα Γενετικού Υλικού μέσα από την πράξη νομοθετικού περιεχομένου της 11-6-13 για την κατάργηση της ΕΡΤ!


Σαλαμοποιείται η Αγροτική Έρευνα για την Κοινωνία, δηλαδή το ΕΘΙΑΓΕ και ο Εθνικός έλεγχος στα Βιολογικά και στο γάλα!

Συγκεκριμένα ενσωματώνονται σε μια εταιρία μαμούθ με εκατοντάδες διευθυντές και χιλιάδες προϊσταμένους όλες οι ανεξάρτητες ομάδες-κοινότητες επιστημόνων της αγροτικής έρευνας του ΕΘΙΑΓΕ.

Μετατρέπονται έτσι από ανεξάρτητοι ερευνητές σε γραφειοκράτες δημόσιοι υπάλληλοι, ώστε αργότερα να απολυθούν. Οι υποδομές, τα ερευνητικά αποτελέσματα και οι τοπικές ποικιλίες θα πωληθούν σε ιδιώτες κυρίως στις μεγάλες παγκόσμιες εταιρίες βιοτεχνολογίας, που τρίβουν τα χέρια τους. Η Εθνική μας Τράπεζα Γενετικού Υλικού δυστυχώς αποτελεί φιλέτο προς πώληση στις παγκόσμιες εταιρίες βιοτεχνολογίας αλλά και οικοδομικό φιλέτο γιατί βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Έτσι ενώ έχει γίνει το καινούργιο κτίριο δεν το χρησιμοποιούν και αφήνουν στα κοντέινερ την βιοποικιλότητά μας, παρά τους κινδύνους για το γενετικό υλικό που αυτό συνεπάγεται!
Η πλήρης απόσυρση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου της 11-6-13 είναι η μοναδική διέξοδος για την διάσωση της βιοποικιλότητάς μας. Δείτε αναλυτικά τα υπόλοιπα αιτήματα που υπόγραψαν πάνω από 5.000 βιοκαταναλωτές πατώντας εδώ: Δείτε εδώ την πράξη νομοθετικού περιεχομένου της 11-6-13 


http://proionta-tis-fisis.blogspot.com/2013/06/blog-post_8319.html 

Περί Ρωμανίας και Φραγκίας. Η σημερινή μας κρίση υπό το πρίσμα της συνεχιζόμενης σύγκρουσης των δύο κόσμων


Μικρό ιστορικό σχόλιο
Ιωάννης Κ. Νεονάκης MD, MSc, PhD.
Καθώς ο λαός μας βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, πιστεύω ότι είναι πλέον επείγουσα και sine qua non συνθήκη επιβίωσης για μάς, να  αναστοχαστούμε την ιστορία μας, να την προσεγγίσομε με κριτικό βλέμμα και εξ αυτού να καταλάβομε ακριβώς που βρισκόμαστε και πάνω από όλα ποίοι είμαστε εμείς, αλλά και ποιοι είναι οι άλλοι με τους οποίους σχετιζόμαστε και από τους οποίους δυστυχώς εξαρτάται πλέον η ζωή μας. Βασική προϋπόθεση στην προσέγγισή μας αυτή θα πρέπει να είναι ο προσδιορισμός του διπόλου Ρωμανίας -  Φραγκίας.
Είμαι σίγουρος ότι εάν ερωτηθούν εκατό νεοέλληνες για το τι είναι η Ρωμανία η συντριπτική τους πλειοψηφία είτε θα δηλώσει πλήρη άγνοια, είτε θα αναφερθεί λανθασμένα στο σύγχρονο κράτος της Ρουμανίας.  Όλοι έχομε ακούσει και θεωρούμε ότι είμαστε απόγονοι και συνεχιστές του «Βυζαντίου» ή όπως λέμε της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», όμως λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι το πραγματικό όνομα του κράτους μας ήταν Ρωμανία και οι πρόγονοί μας αποκαλούνταν Ρωμηοί και ποτέ «Βυζαντινοί». Οι όροι «Βυζάντιο» και «Βυζαντινοί», όταν αναφέρονται στα μετά το 330 μ.Χ. πράγματα της αυτοκρατορίας είναι ψευδεπίγραφοι, παρελκυστικοί, παραπλανητικοί και καθιερώθηκαν δολίως για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες σκοπιμότητες. «Εφευρέθηκαν» τον 16ο αιώνα και η χρήση τους γενικεύθηκε μόλις τα τελευταία 200 χρόνια. Δεν είναι όμως του παρόντος να ασχοληθούμε με την ονοματολογία.
Η Ρωμανία λοιπόν ήταν ένα ενιαίο κράτος με πρωτεύουσα αρχικά τη Ρώμη και στη συνέχεια τη Νέα Ρώμη/Κωνσταντινούπολη. Μετά το διάταγμα του Καρακάλα, αλλά κυρίως μετά το Μέγα Κωνσταντίνο και τη ζύμωση του λαού με το Χριστιανισμό διαμορφώθηκε μια νέα αυτοσυνειδησία, που είθισται να αποκαλούμε  «Ρωμαίικη συνείδηση».  Μια ρωμαίικη ταυτότητα, που θα ακολουθήσουν οι πρόγονοί μας πιστά και υπερήφανα μέχρι περίπου το 1830. Αυτή η ταυτότητα  υπαγόρευε μιαν υπερεθνική πρόσληψη και αντίληψη των πραγμάτων και μια βαθειά αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού και της Εκκλησίας και δια αυτής της αγάπης, αγάπη και προς το πρόσωπο του συνανθρώπου. Με άλλα λόγια στα θεμέλια του κοινού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού των λαών της αυτοκρατορίας, ο χριστιανισμός θα διαμορφώσει μια νέα πολιτισμική ταυτότητα, τη ρωμαίικη ταυτότητα. Η Ρωμανία αντιλαμβάνεται πλέον τον εαυτό της ως τη μόνη, ενιαία, αδιαίρετη,

Ζἀλογγο

ΖΗΤΟΥΝ ΓΡΑΠΤΗ "ΣΥΓΓΝΩΜΗ" Κορυφαίοι ιστορικοί βάζουν στη θέση της την Ρεπούση


Ο ιστορικός-συγγραφέας, Σαράντος Καργάκος σε άρθρουπό τον τίτλο «Στην κυρία Ρεπούση απαντά ο Δ. Σολωμός» το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα RealNews αναφέρει:
«Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ποιητής -αν ούτος δικαιούται να ονομάζεται ούτως- στο πολύστιχο ποίημα που έγραψε με τίτλο "Εις τον θάνατον του Λόρδου Μπάιρον" αφιερώνει 5 τετράστιχα στο χορό του Ζαλόγγου (101-105).
Είναι τα εξής:
Τὲς ἐμάζωξε εἰς τὸ μέρος
τοῦ Τσαλόγγου τὸ ἀκρινὸ
τῆς ἐλευθεριᾶς ὁ ἔρως
καὶ τὲς ἔμπνευσε χορό.
Τέτοιο πήδημα δὲν τὸ εἶδαν
οὔτε γάμοι, οὔτε χαρές,
καὶ ἄλλες μέσα τους ἐπήδαν
ἀθωότερες ζωές*.
(*Εννοεί τα παιδιά που οι γυναίκες είχαν μέσα στην κοιλιά)
Τὰ φορέματα ἐσφυρίζαν
καὶ τὰ ξέπλεκα μαλλιά,
κάθε γύρο ποὺ ἐγυρίζαν
ἀπὸ πάνου ἔλειπε μιά.
Χωρὶς γόγγυσμα κι ἀντάρα
πάρα ἐκείνη μοναχά,
ὁποῦ ἔκαναν μὲ τὴν κάρα,
μὲ τὰ στήθια, στὰ γκρεμά.
Στὰ ἴδια ὄρη ἐγεννηθῆκαν
καὶ τὰ ἀδάμαστα παιδιά,
ποὺ τὴν σήμερο ἐχυθῆκαν
πάντα οἱ πρῶτοι στὴ φωτιά.
Το ποίημα γράφτηκε 21 χρόνια μετά την τραγωδία του Ζαλόγγου. Ο Σολωμός άντλησε τις πληροφορίες από τους Σουλιώτες -κυρίως Σουλιώτισσες- που...
είχαν κατακλύσει τα Επτάνησα μετά το 1803. Το 1824 πολλοί ήσαν οι επιζήσαντες. Κάποιος ή κάποιοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν ενστάσεις για τα λεγόμενα του Σολωμού. Ότι ήσαν παραμύθια. Δεν το έπραξαν. Έτσι τα παραμύθια (με την κακή σημασία του όρου) τ’ άφησαν για κάποιες θορυβομανείς υπάρξεις τού σήμερα».
Ο καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού, Κωνσταντίνος Φωτιάδης, σε άρθρο του στη Realnews υπό τον τίτλο «Περιμένω τη γραπτή συγγνώμη της κ. Ρεπούση!» αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι «θα της απαντήσω όχι για ένα Ζάλογγο αλλά για πολλά που υπάρχουν στην ένδοξη ιστορία μας τα πέτρινα χρόνια της οθωμανοκρατίας. Μόνο στον Πόντο, με βάση τις έγκυρες πηγές που διαθέτουμε έως σήμερα, έχουμε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις ανάλογων ηρωικών πράξεων».