Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Η Δήμητρα και ο Άγγελος.



Στο Μοναστήρι του Άγιου Νεκταρίου, ανάμεσα στ’ άλλα κορίτσια του οικοτροφείου προστέθηκαν προ καιρού (2001) και δύο άλλα παιδιά. Είναι ή Δήμητρα ηλικίας 11 ετών και κατ’ εξαίρεση το αγόρι Άγγελος, ηλικίας 6 ετών. Τα παιδιά αυτά έχουν την ιστορία τους.


Οι Αδελφές της Μονής τα βρήκαν παρατημένα στους δρόμους. Τα μετέφεραν στην Μονή και ειδοποίησαν την Αστυνομία να αναζητήσει τους γονείς τους. Τελικά, μάθαμε ότι ή μητέρα τους είναι μάγισσα. Σκότωσε τ’ άλλα αδελφάκια τους κι αυτά τα μύησε στην μαγεία και τα έδιωξε από το σπίτι της λέγοντάς τους: «Πηγαίνετε τώρα να βγάλετε μόνοι σας το «ψωμί» σας. Με τον τρόπο τής μαγείας τώρα θα μπορούν στην ζωή τους να βγάζουν το «ψωμί» τους.
Με την ευλογία του π. Μελετίου, Προϊσταμένου τής Ιεραποστολής, βαπτίσθηκαν. Και έκτοτε έχουν την δύναμη και την φώτιση από τον Θεό να διηγούνται στην αδελφή Θέκλα τί μαγικά έκαναν πριν και πόσους ανθρώπους είχαν σκοτώσει. Τής είπαν, ότι με τα μαγικά τους σκότωναν ανθρώπους, έπαιρναν το αίμα τους, το έβαζαν σε μια βελόνα ραψίματος, την κρεμούσαν επάνω τους και πετούσαν τις νύκτες χιλιόμετρα μακριά, για να μαγέψουν ή σκοτώσουν άλλους ανθρώπους.
Στο ερώτημα τής Αδελφής ανάμεσα τώρα τούς ενοχλούν τα δαιμόνια τής απήντησαν: «Έρχονται να μας πάρουν. Μας τραβούν να κόψουν από τον λαιμό μας τον σταυρό πού φοράμε. Μόλις εμείς κάνουμε το σημείο του Σταυρού, αυτά εξαφανίζονται».


«Μια φορά, συνέχισαν τα παιδάκια, ήλθαν μάγοι και μας παρακαλούσαν να τούς ακολουθήσουμε, αλλά δεν μπορούσαν να μας πάρουν κοντά τους». Το γιατί είναι ευκολονόητο διότι φοβούνται το Βάπτισμα, τον Σταυρό και τον Αγιασμό πού πίνουν τα παιδιά κάθε πρωί.
Αυτά τα παιδιά, μου είπε ή αδελφή Θέκλα, έχουν σκληρό χαρακτήρα γι’ αυτό και τούς βάζουν να τρώγουν φαγητό μία φορά την ήμερα. Κάθε πρωί πίνουν Αγιασμό και όταν έχει Θεία Λειτουργία, κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων.
Εδώ στην Αφρική, μας λέγει ή αδελφή Θέκλα, ή οποία έχει ζήσει στην 
Διαβάστε περισσότερα:

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Η ιστορία ως μάθημα ευθύνης





του Σαράντου Ι. Καργάκου

Δεν αγνοώ- τόσα χρόνια ασχολούμαι μ’ αυτό- ότι η ιστορία είναι ένας πολυπρισματικός καθρέφτης. Ο ιστορικός πρέπει να κοιτάξει το αντικείμενο που μελετά από κάθε πλευρά, γιατί η ιστορία έχει τη μανία να τον ξεγελά. Δεν είναι, όπως νομίζουμε, ο ιδεατός σύντροφος, ο ιδανικός συνομιλητής. Παίζει μαζί μας κρυφτό. Βέβαια κάνουμε έλεγχο των πηγών, αξιολόγηση των μαρτυριών. Αυτός ο έλεγχος συχνά μοιάζει με αποστακτήρι, όπου κάθε ιστορικός στύβει μέσα σ’ αυτό τις πηγές και βγάζει το δικό του ποτό. Συχνά, όταν ο ιστορικός είναι ατζαμής, το ποτό είναι θολό. Αν πάλι είναι επιδέξιος νοθευτής το κάνει ζαλιστικό κι έτσι ο αναγνώστης μετά τα μελέτη είναι τόσο ζαλισμένος που δεν μπορεί να ξεχωρίσει πρόσωπα και καταστάσεις.
Ο ιστορικός, αν θέλει να στέκεται στο υψηλό βάθρο εκτιμήσεως που τον τοποθέτησε η προαιώνια υπόληψη των ανθρώπων, πρέπει να εισέρχεται στο ναό της Ιστορίας με σεμνότητα και ευλάβεια. Όσο ασήμαντο κι αν είναι αυτό που προσφέρει, πρέπει να το προσφέρει ως κομιστής Θείο Λόγου. Κι ακόμη πρέπει να σέβεται την ιερότητα της ζωής. Όσο άγρια κι αν είναι αυτά που γράφει, δεν πρέπει με την γραφή του να εξαγριώνει αλλά να ημερώνει. Ακόμη και αν δεν θρησκεύεται, δεν πρέπει ποτέ να λησμονεί ότι η αγιότητα και όχι η αγριότητα πρέπει να είναι η φυσική κατάσταση της ζωής. Κι ας μην είναι. Με ότι γράφουμε πρέπει να την κάνουμε να είναι.
Όλοι οι ιστορικοί ξέρουμε ότι η ελευθερία βγαίνει πάντα, ματωμένη από τη μήτρα της ιστορίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συντάσσεται με το αίμα. Και αυτό είναι χρέος του ιστορικού να το δείχνει, να το υποδείχνει. Το αίμα πρέπει κάποτε να πάψει να είναι ιστορικό πεπρωμένο μας. Αλλά δεν θα πάψει, εφόσον, όπως λέγει ο Θουκυδίδης, η ανθρώπινη φύση εξακολουθεί να είναι αυτή που είναι (έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων ή» Γ’ 82). Αλλά τότε τι νόημα έχει να γράφουμε ιστορία; Απλώς για να καταγράφουμε όσα έγιναν και ξανάγιναν, για να δείξουμε ότι η ανθρώπινη φύση μένει απαράλλακτη ή μήπως για να συμβάλλουμε σε κάποια αλλαγή προς το καλύτερο;
Κατά την ταπεινή μου εκτίμηση, η ιστορία κι αν τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας διδάξει, τούτο πρέπει να μας καλλιεργεί: πολιτική συνείδηση. Πολιτική θα πει να είμαι πολίτης. Και πολίτης σημαίνει το να είμαι οργανικό μέλος ενός σώματος που λέγεται Πόλις. Η πόλις ήταν το αυστηρό προγονικό μας ιδανικό. Από αυτή απέρρευσαν και η πολιτική και ο πολιτισμός, ομοίως και η πολιτεία με την έννοια του καταστατικού χάρτη υποχρεώσεων και δικαιωμάτων. Αλίμονο, αν κάποιος που είχε το προνόμιο να είναι πολίτης, δεν σήκωνε την ευθύνη του προνομίου αυτού. Έθετε σε κίνδυνο τα υποστυλώματα της κοινωνίας, πάνω στα οποία στηρίζονται τα δικαιώματα που τα πλείστα έχουν κατακτηθεί με αίμα. Γι αυτό όσοι ασχολούμαστε με την ιστορία, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάνουμε μάθημα ευθύνης.

Πηγή:Ζωηφόρος


  

Η μεταπολίτευση και το αίμα


Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ήταν μια μακρινή εποχή χωρίς κινητά και διαδίκτυο. Στα χωριά τηλεόραση είχε το καφενείο κι αυτό όχι πάντα. Οι αγρότες δεν είχαν επιδοτήσεις και στα χωριά τα γαϊδουρομούλαρα και τ’ άλογα ήταν πιο πολλά από τα τρακτέρ. Οι γειτονιές μας ήταν όλο χωματόδρομοι κι αλάνες, κολυμπούσαμε στον Σκαραμαγκά, το Φάληρο και την Πειραϊκή κι οι μανάδες μας ακόμη ασβέστωναν τις μάντρες στις αυλές. Η Αστυνομία Πόλεων κι η Χωροφυλακή είχαν Harley Davidson Electra Glide με μοχλό ταχυτήτων αριστερά στο ρεζερβουάρ, τα περιπολικά ήταν αμερικάνικες μαούνες κι οι γκόμενες φορούσαν μίνι και τεριλέν παντελόνι καμπάνα.
Ο Συνταγματάρχης Βαρτάνης θριάμβευε στον «Άγνωστο Πόλεμο», ο «Lone Ranger» πάντοτε κάλπαζε προς τον βράχο καβάλα στον Σίλβερ  κι εγώ γούσταρα την Μπέτυ Λιβανού αλλά δεν μου ΄δινε σημασία, γιατί τα ‘χε με τον Μαστοράκη. Τα Σάββατα στην ΥΕΝΕΔ έδειχνε ταυρομαχίες κι εμείς γουστάραμε τον «Μάνιξ», τις «Επικίνδυνες Αποστολές» και την «Χαβάϊ 5-0». Μετά βλέπαμε κι «Εν τούτω Νίκα», όπου βγήκε ο εκατόνταρχος με το σπαθί στο ένα χέρι και ρολόϊ Σέϊκο στο άλλο.
Το σουξέ του καλοκαιριού ήταν το «Άσπρα θα φορέσω» με τον Γιάννη Καλαντζή σε στίχους του Πυθαγόρα (http://www.youtube.com/watch?v=CUxNR33tZxM&feature=related), που μου ‘χε κολλήσει και το τραγουδούσα συνέχεια.
Είναι η πιο έντονη ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας. Οι γονείς μου μ’ είχαν στείλει στο Μαυρομμάτι να περάσω, όπως κάθε Καλοκαίρι, όλες τις σχολικές διακοπές με τον παππού. Εννιά χρονών. Ο αδερφός μου είχε πάει ταξίδι στας Ευρώπας. Παρέα στον μπάρμπα μας, που είχε νταλίκα διεθνών μεταφορών, για να δει από το τριαξονικό τα πράσινα λειβάδια της Βαυαρίας και τον Μέλανα Δρυμό. Τουρισμός με συνοδεία 30 τόννους καρπούζια.

Εκείνο το πρωϊ πήγαμε οι δυο συνονόματοι στο πηγάδι να ποτίσουμε τα μουλάρια και το γαϊδούρι. Εγώ καβάλα στην Ψάρα, την αγαπημένη μου, γιατί είχε πάρει πιο πολλά από την αλογίσια πλευρά της κι ήταν πιο όμορφη. Ο παππούς δεν είχε ούτε ραδιόφωνο και στην μικρή αγροικία του ελαιώνα πέντε χιλιόμετρα από το σπίτι στο χωριό, σε μια πλαγιά που έβλεπε στην Κωπαΐδα, δεν είχε ούτε ρεύμα.
Στο πηγάδι ήρθε ένας γέρος χωριανός να ποτίσει κι αυτός τ’ άλογο του κι άρχισε να λέει στον παππού με ένταση κάτι στ΄αρβανίτικα. Ανάμεσα στις τραχιές εκφράσεις της διαλέκτου άκουγα λέξεις στην νεοελληνική, «Τούρκοι», «Κύπρος», «απόβαση», «πόλεμος», «βομβαρδισμοί». Ο χωριανός έφυγε κι ο παλιός στρατιώτης της Στρατιάς της Μικράς Ασίας, ο πολυβολητής που τον έμαθε να διαβάζει ο Λοχαγός του στα χαρακώματα του Εσκή Σεχήρ και του Σαγγάριου, μου εξήγησε τι συνέβαινε. Ήταν το πρωΐ της 20ης Ιουλίου….

Διαβάστε περισσότερα:

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Γιώργος Δελαστίκ : “Η πολιτική διακήρυξη του Δ’ Ράιχ”

Ρίγος προκαλεί η απλή ανάγνωση στο περιοδικό DerSpiegel του βαρυσήμαντου –με όλη τη σημασία της λέξης– άρθρου υπό τον εύγλωττο τίτλο «Όλη η εξουσία στο κέντρο» (σ.σ. εννοεί το Βερολίνο και αναφέρεται στην εξουσία της ΕΕ) και τον εξίσου αποκαλυπτικό υπότιτλο «Γιατί ένας εκδημοκρατισμός δεν μπορεί να σώσει την Ευρώπη». Συγγραφέας, ο Χέρφριντ Μίνκλερ, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου. Χωρίς υπερβολή, μπορούμε να ομολογήσουμε ότι πρόκειται για την πιο ολοκληρωμένη, την πιο άριστα δομημένη πολιτική διακήρυξη υπέρ της προώθησης του Δ’ Ράιχ της Γερμανίας σε όλη την έκταση της Ευρώπης!
Οι θέσεις αυτού του άρθρου-πολιτικής διακήρυξης διακρίνονται από τη σαφήνεια και την ακριβολογία που ανέκαθεν χαρακτήριζε τους Γερμανούς.
Ο συγγραφέας απορρίπτει αναφανδόν κάθε ιδέα όχι μόνο περαιτέρω προώθησης της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ, αλλά και εκδημοκρατισμού των θεσμών της.
«Όποιος προωθεί τώρα τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης παρακινεί σε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι, το οποίο μπορεί να καταλήξει σύντομα στην κατάρρευση της Ευρώπης», υποστηρίζει.
Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις
«Μια δημοκρατία χρειάζεται προϋποθέσεις, οι οποίες τώρα δεν υπάρχουν στην Ευρώπη… Ο ευρωπαϊκός πληθυσμός ούτε ήταν ούτε είναι ευρωπαϊκός λαός… Η ανυπαρξία κοινωνικο-οικονομικών και πολιτικο-πολιτιστικών προϋποθέσεων φαίνεται πολύ καθαρά με τη διευρυνόμενη αμοιβαία δυσπιστία μεταξύ των Ευρωπαίων που προκάλεσε η κρίση του ευρώ. Όποιος βασίζεται τώρα στον εκδημοκρατισμό ενισχύει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στην Ευρώπη», υποστηρίζει ο Γερμανός καθηγητής.
Επικρίνει τις ευρωπαϊκές ελίτ για τα μέχρι τώρα λάθη τους. «Οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης παρουσιάζουν σήμερα μια εικόνα της συμφοράς», υπογραμμίζει αρχίζοντας το άρθρο του. «Η κακή εικόνα που δίνει αυτή τη στιγμή η Ευρώπη οφείλεται ουσιωδώς στην ανικανότητα των ελίτ της», προσθέτει μεταξύ πολλών άλλων επικριτικών σχολίων.
Δεν έχει, όμως, καμιά πρόθεση να στραφεί προς τους λαούς της Ευρώπης. «Παρ’ όλα τα λάθη και τις αδεξιότητές τους, οι ελίτ είναι αυτές που κρατούν την Ευρώπη ενωμένη. Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε να σκέφτεται κανείς τώρα όχι για εκδημοκρατισμό, αλλά για μια βελτιωμένη ικανότητα χειρισμών των ελίτ;» αναρωτιέται ρητορικά ο Χέρφριντ Μίνκλερ, και δίνει αμέσως ο ίδιος την απάντηση: «Η παρούσα κρίση πρέπει, λοιπόν, να θεωρηθεί ως κάλεσμα για να αναδομήσουμε την Ευρώπη, έτσι ώστε να παράγει καλύτερες ελίτ και να προσφέρει σε αυτές τις ελίτ καλύτερες δυνατότητες χειρισμών», τονίζει.
«Όλη η εξουσία στη Γερμανία!»
Διαβάστε περισσότερα:

Η ενασχόληση με την ιδιωτική ζωή των άλλων καταστρέφει την αγάπη

Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
24.jpg
Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων, δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι, μικρό ή μεγάλο, μας αλλοιώνει την λογική, μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας, διότι δεν συμμαρτυρεί με τον Θεό. Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας.
Γι' αυτό δεν πρέπει να θέλουμε να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε τί κάνει ο άλλος. Αν έρθουν αν μου μιλήσουν για άλλους, θα τους κλείσω το στόμα ή θα σηκωθώ να φύγω. Και αν κάποιος έρθει να μου πει τον πόνο του, θα του πω, δεν έχεις Γέροντα; στον Γέροντά σου να μιλήσεις. Και αν μου απαντήσει ότι δεν έχει, θα του πω: Να βρεις! Εγώ δεν είμαι Πνευματικός ... πήγαινε να βρεις έναν Πνευματικό που θα μπορεί να σε παρακολουθεί. Ξέφυγε δηλαδή εσύ την αμαρτία του άλλου. Όσο μένεις άτρωτος από τα κακά του άλλου, τον βοηθάς.  
Διότι, μόλις ο άλλος σου πει κάτι κακό, αμέσως ξεπέφτει στα μάτια σου και μειώνεται η αγάπη σου, όσο και αν νομίζεις ότι τον βοηθάς. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Καταστρέφεται όλως διόλου η αγάπη μας και προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους, εφ' όσον αναμειγνυόμεθα στην ιδιωτική ζωή τους. Αυτή είναι υπόθεση μόνο του αρμοδίου προσώπου και ποτέ εμού του μοναχού ή λαϊκού.
Το να αγαθοποιώ όσους με κακοποιούν, με οδηγεί στην ειρήνη. Διότι όλοι οι άνθρωποι τελικώς μας βάζουν προσκόμματα. Με έναν λόγο, με ένα βλέμμα, με το περπάτημά τους, με την χαρά τους, με την λύπη τους, παρεμβαίνουν στην πορεία μας. Γι' αυτό χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και αντιδράσωμε στα προσκόμματα που μας βάζουν και διασαλευθή η ειρήνη του νου και της καρδιάς μας, μήπως δηλαδή προκαλέσωμε τον χωρισμό από τον Θεόν. Χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και περιφρονήσω τον αδελφό μου, μην τυχόν νομίζω ότι αυτός είναι υπεύθυνος για τις συμφορές μου, διότι αυτό είναι ξεπεσμός μου από τον Θεόν. Ο άγιος Ισαάκ τονίζει: «Ουδέποτε φταίει ο άλλος για κάποιο παράπτωμα, πάντοτε φταις εσύ». Δεν σου φταίει ο άλλος επειδή εσύ κουράσθηκες, αμάρτησες, δυσπίστησες, αλλοιώθηκες. Βλέπεις κάποιον να τρώη με τα χέρια του και αγανακτείς. Αυτό δείχνει σαφώς ότι δεν άρχισες ακόμη την πνευματική σου ζωή. Η άσκησίς σου είναι στα προοίμια.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Η Ιστορία της υπόγειας πόλης της Μαλακοπής ( Derinkuyu ) στην Καππαδοκία

(Σημ. Φιλίστωρος: Το θέμα αυτό μας το έστειλε ο φίλος μας Ν.Ν. διδάκτωρ Βυζαντινής Ιστορίας και περιστασιακός μας αναγνώστης, τον οποίο και τον ευχαριστώ πολύ)
Το 1963 ένας κάτοικος του χωριού Μαλακοπή (Derinkuyu στα Τουρκικά, που σημαίνει Βαθύ Πηγάδι) στη περιοχή της Καππαδοκίας, γκρεμίζοντας ένα τοίχο στο σπίτι του που ήταν -όπως όλα της περιοχής- σκαμμένο στο βράχο, ανακάλυψε έκπληκτος, ότι πίσω από τον βράχο υπήρχε ένα μυστηριώδες δωμάτιο το οποίο δεν είχε ξαναδεί. Αυτό το δωμάτιο τον οδήγησε σ’ ένα άλλο και μετά σε άλλο και ούτω καθ’ εξής. Οι αρχαιολόγοι άρχισαν να μελετούν την υπόγεια πόλη και έφτασαν στα 40 μ. βάθος. Τελικά ανακαλύφθηκαν 11 επίπεδα εκ των οποίων μόνο στα οκτώ πρώτα είναι δυνατή η επίσκεψη, κάτι που ξεκίνησε το 1969. Στα υπόλοιπα γίνονται ακόμα μελέτες και ανασκαφές, από τους αρχαιολόγους.
Αρχικά κτίστηκε από τους Φρύγες, μεταξύ 8ου και 7ου αιώνα π.Χ. σύμφωνα με το τουρκικό τμήμα πολιτισμού και μετά διευρύνθηκε κατά τη βυζαντινή εποχή.Πιθανόν όμως αυτό να έγινε και από τους Χιττίτες ακόμα παλαιότερα όπως το 1.400 π.Χ. Η αρχαιότερη γνωστή πηγή είναι ο Ξενοφών ο οποίος αναφέρει στο έργο του ‘Ανάβασις’ ότι οι τρωγλοδύτες κάτοικοι της Ανατολίας έσκαβαν υπόγεια τα σπίτια τους με την άνεση να χωρούν ολόκληρη οικογένεια, με οικόσιτα ζώα και αποθήκες τροφίμων.

Διαβάστε περισσότερα:

Οι ρίζες της οικονομικής χρεωκοπίας μας βρίσκονται στη Κυπριακή Τραγωδία του 1974



Kίμωνος, του Αθηναίου

(γραμμένο αποκλειστικά για το http://www.istorikathemata.com/)
Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας.  Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά.  Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν  προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για  την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη. Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.
Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ. O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.