Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἱερεμίας: "Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας"


Ἱερὰ Μητρόπολις Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ

1. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἀδελφοί χριστιανοί, ἔγινε ἄνθρωπος, χωρίς νά πάψει νά εἶναι Θεός καί ἔδωσε στόν κόσμο τήν θεογνωσία, τήν γνώση γιά τόν Θεό. «Θεολογία» λέγουμε τήν γνώση αὐτή. Καθένας πού δέχεται τήν γνώση τοῦ Θεοῦ τήν ζεῖ ἔπειτα μέσα του, ἀλλά τήν ζεῖ ἀνάλογα μέ τήν ποιότητα τῆς ψυχῆς του. Ἔτσι στήν Ἐκκλησία μας ὁ καθένας ζεῖ μία μυστική θεολογία. Καί ὅσο ὁ καθένας προοδεύει στήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του, τόσο ζεῖ καί γεύεται σωστότερα καί καλύτερα τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τήν θεολογία, ὅπως τήν εἴπαμε παραπάνω. Πάντως πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι... στήν Ἐκκλησία μας ἔχουμε αὐτά τά δύο: Τήν «θεολογία», τήν γνώση, δηλαδή, τοῦ Θεοῦ, καί τόν «μυστικισμό», τήν ἐσωτερική, δηλαδή, βίωση τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ.  Καί τό ἐσωτερικό αὐτό βίωμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά μας ἐκδηλώνεται βέβαια ἔπειτα καί ἐξωτερικά, μέ ἔργα καλά καί ἐνάρετα. Ἀλλά πρέπει πρῶτα ἡ θεολογία (= ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ) νά «ἐνεργεῖται μέσα μας» (βλ. Α´ Θεσ. 1,13), νά ζυμωθεῖ στήν ψυχή μας, νά γίνει ἔρωτάς μας. Νά μᾶς γίνει «μυστική θεολογία». Ἄν δέν γίνει αὐτό, ἄς μή τολμᾶμε νά μιλᾶμε γιά τόν Θεό, γιατί ὁ λόγος μας θά ἐγγίζει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων σάν πάγος!...

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ



Δι­δα­χς-θαύ­μα­τα-προ­φη­τε­ες
(ἀφηγηματικὴ σύνθεση)
π.   Δ η μ η τ ρ ί ο υ   Μ π ό κ ο υ 

Τ 24 το μη­νς Α­γού­στου
μνή­μη το ­γί­ου ν­δό­ξου ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος κα ­σα­πο­στό­λου
Κ ο ­σ μ    τ ο    Α ­τ ω ­λ ο .
μι­κρ συ­νο­δεί­α βά­δι­ζε μ κό­πο στν κα­κο­τρά­χα­λο ­νή­φο­ρο γι τ μι­κρ χω­ριό, πο φώ­λια­ζε σν ­ε­το­φω­λι στν ­πό­με­ρη πλα­γι το βου­νο. λι­γνς κα­λό­γε­ρος πο πή­γαι­νε μπρο­στά, ­πλω­νε τ βλέμ­μα του στς γνώ­ρι­μες ψη­λς κορ­φές, στ κο­φτε­ρ φα­ράγ­για, στ κα­τα­πρά­σι­να ­λα­τα, κι ­να­θυ­μό­ταν πε­ρα­σμέ­να χρό­νια κα και­ρούς. Τό­τε πο νε­α­ρς ­κό­μη, γε­μά­τος ­νει­ρα κα φλό­γα, πε­ρι­δι­ά­βαι­νε τ μέ­ρη α­τ κα μά­ζευ­ε τ λ­λη­νό­που­λα, μ κα τος με­γά­λους, ν τος δι­δά­ξει τ πρ­τα γράμ­μα­τα. Ν τος μά­θει τν ­στο­ρί­α τους κα τν κα­τα­γω­γή τους. Ν ξέ­ρουν τ ρί­ζα τους, ­τι κρα­τά­ει ­π τν Λε­ω­νί­δα κα τν Με­γα­λέ­ξαν­δρο. Ν ξα­να­θυ­μη­θον τν μαρ­μα­ρω­μέ­νο βα­σι­λιά τους. Πο πε­ρι­μέ­νει ν ξυ­πνή­σει καί, πά­λι μ χρό­νια μ και­ρούς, ν ξα­ναμ­πε στν Πό­λη θρι­αμ­βευ­τής.

Κα ν πο τώ­ρα, μ ­σπρα τ μαλ­λι κι ­ρι­μα­σμέ­νη πι ψυ­χή, ξα­να­γυρ­νο­σε γι ν συ­νε­χί­σει τ ρ­γο του.
­ταν γεν­νη­μέ­νος στ Με­γά­λο Δέν­δρο τς Α­τω­λί­ας ­γι­ο­ρεί­της ­ε­ρο­μό­να­χος Κο­σμς Α­τω­λός, ­να­γνω­ρι­σμέ­νος ­γιος στ συ­νεί­δη­ση ­λων πο­λ πρν πε­θά­νει μαρ­τυ­ρι­κ στ Βό­ρει­ο ­πει­ρο, τ 1779.
Στ μι­κρ χω­ρι ε­χαν μα­ζευ­τε ­λοι κα τν πε­ρί­με­ναν. ­γιος ­φτα­σε κον­τα­να­σαί­νον­τας κι ­λοι ­τρε­ξαν ν πά­ρουν τν ε­λο­γί­α του, φι­λών­τας τ’  ­γι­α­σμέ­νο του χέ­ρι. Δι­ψα­σμέ­νος ­π’ τν πε­ζο­πο­ρί­α ζή­τη­σε λί­γο νε­ρ ν δρο­σι­στε. ­κε κον­τ ­ταν ­να ξε­ρο­πή­γα­δο.
-   Ε­ναι στε­γνό, ­γι­ε! το ε­παν.
Μ ­στό­σο με­ρι­κο κά­νον­τας ­πα­κο­ ­τρε­ξαν, ­βγα­λαν ­π’ τν πά­το του λί­γο νε­ρ γε­μά­το λά­σπη κα χ­μα κα το τ πρό­σφε­ραν. ­γιος δο­κί­μα­σε λί­γο κα ση­κώ­νον­τας τ κου­ρα­σμέ­νο του χέ­ρι ε­λό­γη­σε τ ξε­ρο­πή­γα­δο γι τν ­λά­χι­στη ­κεί­νη δρο­σι πο το ­δω­σε. ­μέ­σως ­νά­βλυ­σε νε­ρ κα­θα­ρ κα ­φθο­νο. Κα ­π τό­τε, χει­μώ­να-κα­λο­καί­ρι, τ πη­γά­δι ­ταν πάν­το­τε γε­μά­το.
­γιος μ­πη­ξε ­να με­γά­λο ξύ­λι­νο σταυ­ρ στ χ­μα, ­νέ­βη­κε σ’ ­να σκα­μν κι ε­λό­γη­σε τ τέσ­σε­ρα ση­με­α το ­ρί­ζον­τα. ­στε­ρα ρ­χι­σε ν τος μι­λά­ει.
-   ­γώ, ­δελ­φοί μου, πο ­ξι­ώ­θη­κα ­π τν ε­σπλα­χνί­α το Χρι­στο κι ­στά­θη­κα σ’ α­τν τν ­γιο τό­πο, ­ξέ­τα­σα πρ­τα γι σς κα ­μα­θα, πς μ τ χά­ρη το Κυ­ρί­ου μας ­η­σο Χρι­στο κα Θε­ο, ε­στε ε­σε­βες ρ­θό­δο­ξοι Χρι­στια­νοί, τέ­κνα κα θυ­γα­τέ­ρες το Χρι­στο μας. Κα ­χι μό­νο δν ε­μαι ­ξιος ν σς δι­δά­ξω, λ­λ μή­τε τ πο­δά­ρια σας ν φι­λή­σω. Δι­ό­τι κα­θέ­νας ­π σς ε­ναι τι­μι­ώ­τε­ρος ­π’ ­λον τν κό­σμο. Κι ­γώ, ­δελ­φοί μου, ε­μαι ν­θρω­πος ­μαρ­τω­λός, χει­ρό­τε­ρος ­π ­λους.
Ε­μαι ­μως δο­λος το ­η­σο Χρι­στο. ­χι πς ε­μαι ­ξιος ν ε­μαι δο­λος το Χρι­στο, λ­λ’ Χρι­στός μου μ κα­τα­δέ­χε­ται ­π τν ε­σπλα­χνί­α του. Τν Χρι­στό μας λοι­πόν, ­δελ­φοί μου, πι­στεύ­ω, δο­ξά­ζω κα προ­σκυ­ν. Τν Χρι­στό μας πα­ρα­κα­λ ν μ ­ξι­ώ­σει ν χύ­σω κι ­γ τ α­μα μου γι τν ­γά­πη του, κα­θς τ ­χυ­σε κα ­κε­νος γι τν ­γά­πη μου.
ν ­σως κα ­ταν δυ­να­τν ν ­νε­β στν ο­ρα­νό, ν φω­νά­ξω μι φω­ν με­γά­λη, ν κη­ρύ­ξω σ ­λον τν κό­σμο πς μό­νο Χρι­στός μας ε­ναι Υ­ς κα Λό­γος το Θε­ο κα Θε­ς ­λη­θι­νς κα ζω­ τν πάν­των, θ τ ­κα­μνα. Μ ­πει­δ δν δύ­να­μαι ν πρά­ξω ­κε­νο τ μέ­γα, κά­μνω το­το τ μι­κρό, κα περ­πα­τ ­π τό­πο σ τό­πο κα δι­δά­σκω τος ­δελ­φούς μου τ κα­τ δύ­να­μη, ­χι ς δι­δά­σκα­λος, λ­λ ς ­δελ­φός. Δι­δά­σκα­λος μό­νο Χρι­στός μας ε­ναι.

Πρέπει να πολεµά κανείς µε όλες του τις δυνάµεις και παντοτεινά και γενναία.


Εάν θέλης να νικάς τους εχθρούς σου πιό γρήγορα και εύκολα, είναι ανάγκη να πολεµάς, αδελφέ και για πάντα και γενναία, εναντίον όλων σου των παθών, περισσότερο όµως και ειδικά εναντίον της φιλαυτίας σου, δηλαδή της υπερβολικής αγάπης του εαυτού σου, συνηθίζοντας να έχης για φίλους σου αγαπητούς τις περιφρονήσεις και τις θλίψεις, που µπορεί ποτέ να σου δώση ο κόσµος· γιατί, µε το να µη γνωρίζει κάποιος αυτό τον πόλεµο του εαυτού του και µε το να τον υπολογίζη λίγο, συνέβηκε και συµβαίνει πάντα να είναι οι νίκες δύσκολες, σπάνιες, ατελείς και ανύπαρκτες. 
Λοιπόν, αυτός ο πόλεµος πρέπει να γίνεται πάντοτε, ασταµάτητα, δηλαδή συνεχώς, ως την ώρα του θανάτου σου και µε γενναία ψυχή, την οποία εύκολα θα αποκτήσης εάν την ζητήσης από τον Θεό· εάν όµως σκεφθής την µανιασµένη ορµή και το παντοτεινό µίσος, που έχουν εναντίον σου οι εχθροί δαίµονες και το µεγάλο πλήθος των παρατάξεων και στρατευµάτων του, σκέψου όµως απο την άλλη πλευρά και οτι είναι πολύ µεγαλύτερη η δύναµι του Θεού και η αγάπη που σου έχει και ότι πολλοί περισσότεροι είναι οι Άγγελοι του ουρανού και οι προσευχές των Αγίων, που πολεµούν κρυφά µε το µέρος µας, όπως γράφτηκε για τον Αµαλήκ· «Με µυστικό και αόρατο χέρι πολεµά ο Κύριος» (Έξοδ. 17,16). Γι’ αυτό και απο αυτήν την σκέψι παρακινήθηκαν τόσες γυναίκες και τόσα ανήλικα παιδιά και κατέκτησαν και νίκησαν όλη τη δύναµι και σοφία του κόσµου, όλες τις προσβολές του εχθρού διαβόλου και όλη τη µανία του.

Η διδασκαλία όλων των θρησκειών σε όλα τα παιδιά είναι ή δεν είναι θρησκευτικός ολοκληρωτισμός;



Hρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής –Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ 
Η διδασκαλία όλων των θρησκειών σε όλα τα παιδιά είναι ή δεν είναι θρησκευτικός ολοκληρωτισμός; 
Η θέση των νέων Προγραμμάτων Σπουδών (ΠΣ) ότι “πρέπει να διδάξουμε σε όλα τα παιδιά όλες τις θρησκείες”, προκειμένου να εξασφαλιστεί «θρησκευτική εκπαίδευση σε όλους τους μαθητές χωρίς εξαιρέσεις», αποτελεί τη βιτρίνα παραπλάνησης, διότι πίσω από μια τέτοια φιλοσοφία για το μάθημα των Θρησκευτικών κρύβεται το αληθινά σημαινόμενο, που περιγράφεται με το παρακάτω σχήμα: Θρησκευτικά, κοινά για όλους τους μαθητές όλων των θρησκευτικών αποχρώσεων, σημαίνει, κατ’ ουσίαν θρησκευτικά για κανένα μαθητή. Σημαίνει ακόμη επιβολή ενός θρησκευτικού ολοκληρωτισμού και μιας ενιαίας κατήχησης σε όλους τους μαθητές, μέσω μιας αναμεμειγμένης και αόριστης πολυθρησκειακής θρησκευτικότητας και πνευματικότητας, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει σχέση με τη χριστιανική διδασκαλία και πίστη ή με την ανάπτυξη της οικείας θρησκευτικής συνείδησης, αλλά μόνον με την αποδόμησή τους. 
Αυτή η νέα «πνευματικότητα», στο νέο πολυθρησκειακό Πρόγραμμα συγκροτείται από ένα θρησκευτικό συμπίλημα, αποτελούμενο από στοιχεία όλων των θρησκειών με αυτονόητη και ορατή, από παιδαγωγική οπτική, στόχευση, να οδηγήσει τους μαθητές σε ένα θρησκευτικό αποχρωματισμό, σε μια συγκρητιστική συνένωση των πίστεων, δηλαδή στην ομογενοποίησή τους σε ένα κράμα ή πολτό. 
Τελικά, το σύνθημα: «θρησκευτική εκπαίδευση για όλους τους μαθητές», φαίνεται να αποκαλύπτει την εφαρμογή ενός σχεδίου για την κατάργηση και του Χριστιανισμού και όλων των θρησκειών και την αντικατάστασή τους από μία κοινή για όλους παγκόσμια θρησκεία. Είναι προφανές ότι ένα μοντέλο θρησκευτικής εκπαίδευσης με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι ούτε ορθόδοξο μάθημα ούτε μάθημα θρησκειολογίας, αλλά ένα μάθημα που θα μπορούσε να ονομαστεί «πολυθρησκειακός πολτός», διότι η Ορθοδοξία και οι θρησκείες διδάσκονται πλημμελώς και ως ακταρμάς. Σημειωτέον ότι στο θρησκειολογικό μοντέλο οι θρησκείες διδάσκονται ξεχωριστά, συστηματικά και διαδοχικά, η μία μετά την άλλη. 

Μακαρία έξοδος...



Λέει η ευλαβής παράδοση για την κοίμηση της Θεοτόκου:


" Κι όταν αντιλήφθηκε πως πλησιάζει η ώρα της, σκούπισε και τακτοποίησε το φτωχικό της δωμάτιο. Κάλεσε μια φτωχή γυναίκα και της έδωσε το ένα από τα δύο ρούχα που είχε, ξάπλωσε στο κρεβάτι, τακτοποίησε το σώμα της και έτσι αθόρυβα, αυτή η βασίλισσα των ουρανών, παρέδωσε την ψυχή της στο Υιό και Πλάστη της..."
Αρχοντική ταπείνωση, όλα της μετρημένα, σιωπηρή εμπιστοσύνη για την μετάσταση της...Φυσικά και υπερφυσικά μέσα στον ίδιο τον αγιασμένο της τον χώρο...Μια μητέρα πάει στο παιδί της. Συγκινητική, μετρημένη απόδωση ενός τεράστιου ιστορικού γεγονότος. Μιας τελείωσης. Αυτή πού έγινε γέφυρα γης και ουρανού με πόση ταπείνωση παραδίδει το πνεύμα της. Γι αυτό και αφού έκλεισε τα μάτια, απόστολοι καταλαμβάνουν τον λόφο της Σιών πάνω σε σύννεφα με τρόπο θαυμαστό. Κατεβαίνουν και διακονούν άγγελοι, χερουβείμ και τα φρικτά Σεραφείμ. Και ο Ίδιος ο Δεσπότης κατεβαίνει με δόξα! Γιατί αυτή πού έζησε και εκοιμήθη με ταπείνωση και κρυφά, απ όλο τον κόσμο και δεν επήρθη ποτέ, ενώ ήταν ανωτέρα πάσης δημιουργίας και αυτών των ουρανίων ταξιαρχιών,έπρεπε τώρα να φανερωθεί και να δοξαστεί από τον Υιό και Θεό της,φανερά, εξαίσια, πανηγυρικά, τιμητικά, παγκόσμια.
Είθε να καλλιεργήσουμε αυτή την απλότητα. Οι τρόποι της Παναγιάς δείχνουν ασφάλεια, εμπιστοσύνη. Γνώριζε πού πήγαινε και πώς πήγαινε και γι αυτό ήταν τόσο ήρεμη και γαλήνια. Εμείς φοβόμαστε την έξοδο μας γιατί βαρυνόμαστε, πότε από απιστία για την δυνατότητα μιας νέας ζωής πέρα από τον θάνατο πότε από αμαρτίες αβάσταχτες και ανομολόγητες.
Πόσοι φεύγουν δοξασμένοι και τιμημένοι από τον κόσμο και αντί να προετοιμαστούν για την ουράνια δόξα, πάσχουν να αφήσουν υστεροφημία στον κόσμο πού σήμερα είναι και αύριο παρέρχεται...
Το να σε κλαίνε βασιλιάδες και να σε κηδεύουνε άρχοντες,δεν προσφερει τίποτα στην έξοδο σου.Η παράδοση μας θελει τους πνευματικούς ανθρώπους να φεύγουν πνευματικα μέχρι τελους οπως εζησαν. Αν ρωτούσαμε τους κεκοιμημένους θα μας ζητούσαν με αγωνία μια θερμή προσευχή,θυσιες και ελεημοσύνες και ενα ασημο μνήμα.Τους αδικούμε.Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον θάνατο.
http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2017/08/blog-post_23.html#ixzz4qYqmQH9

Ιερέας Αθανάσιος Γεράσης εκ κομμουνιστών κατακρεουργηθείς


Image may contain: 1 person, beard and text
Φωτογραφία του Ιερέα Αθανάσιου Γεράση ο οποίος ήταν από το Αξάρι της Κόνιτσας,όταν την 10-02-1948 συνελήφθη από τους κομμουνιστοσυμμορίτες και υπέστη φρικτά βασανιστήρια και ακρωτηριασμούς, πριν τελικά κατακρεουργηθεί, διότι κατόρθωσε να διασώσει και να φυγαδεύσει 25 παιδιά από το παιδομάζωμα καθώς από την προηγουμένη είχε πληροφορηθεί τους σκοπούς των συμμοριτών.

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

ΣΧΟΛΙΟ: Αυτοί μάς κυβερνούν σήμερα. Αυτό τό λάθος πληρώνουμε τόσο ακριβά σήμερα. Ανεχθήκαμε τούς προδότες, τούς δικαιολογήσαμε, τούς μυθοποιήσαμε αποδίδοντάς τους αρετές καί αξίες καί ανεπίγνωστα απομακρυνθήκαμε καί χάσαμε τήν αγάπη γιά τήν πατρίδα. Αυτή η ανοχή πρός τούς εγκληματίες, προδότες τής πατρίδος, μάς σχετίζει σήμερα μέ τήν Γερμανία, η οποία είναι η κατεξοχήν χώρα τής ανοχής στήν προδοσία. Δέν είναι καί δέν ήταν ποτέ πατρίδα. Θά είναι γιά πάντα μιά ιδεολογία, όπως ο Ισλαμισμός. Καί χωρίς πατρίδα δέν υπάρχει ούτε πατέρας. Κάτι πού βιώνει σήμερα όλη η ανθρωπότης. Τήν πατρίδα καί τόν πατέρα ανακάλυψε τό Ελληνικό πνεύμα καί τελειοποίησε η Εκκλησία Τού Κυρίου. 
 Καί τό παιδομάζωμα συνεχίζεται καί διευκολύνεται από όλους μας, παίρνοντας τήν θέση τής παιδείας.

Αμέθυστος

Προ της ελεύσεως



Αποτέλεσμα εικόνας για ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ ποιητης 
ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ
(1895-1976)
[Επιφανής ποιητής και δοκιμιογράφος. Η ποίησή του είναι βαθιά διαποτισμένη από την ιδιότυπη θρησκευτική του πίστη , που ακροβατεί ανάμεσα στη παπική  "Εκκλησία" και τη Ρωμιοσύνη το λεγόμενο Βυζάντιο, είναι δε διατυπωμένη σε ελεύθερους στίχους.

Ο Π. δίκαια  κατατάσσεται στους προδρομικούς ποιητές της Γενιάς του '30, 

όχι μόνο μορφικά αλλά και θεματικά.

Στο ποίημα που αναρτούμε κυριαρχούν τα αισθήματα

της καταπόνησης , της μοναξιάς και της στέρησης,

οι ποινές για παραπτώματα του ποιητικού υποκειμένου,

που  το έχουν αποκλείσει από τους ανθρώπους

αφού έχουν επισύρει τη μήνη τους. 

Το μοτίβο του απολεσθέντος Παραδείσου είναι

κυρίαρχο στη ποίηση  ενός από τους πιο σεμνούς

διανοούμενους του 20ού αιώνα.]
 
 Αποτέλεσμα εικόνας για Enclosed garden
Προ της ελεύσεως*


Αισθάνομαι κηλιδωμένος άνθρωπος να είμαι,
μερόνυχτα να περπατώ έξω από κάγκελα
πλουσίου Περιβολιού με άνθη και στέρνες
και να μη βλέπω να ξανοίγεται η μεγάλη πόρτα για να μπω.
Κι έχω μια κούραση, μόνο με την ανάμνηση
της κακιάς πο ΄χα ζήσει ως τα σήμερα ζωής!
Και μια δυσθυμία, γιατί μ' εμποδίζουν, τώρα που επεθύμησα,
να ξαπλωθώ κάτου απ΄τα φυλλώματα της ισκιερής καλοσύνης.
Και τα κουτά τα ζώα, Λαγοί και Νυχτερίδες,
Κότες και Περιστέρια, ελεύθερα γυρίζουν ατούς θάμνους.
Τραγουδάν τα Μελίσσια. Και τα Σαλιγκάρια,
ύστερ' απ' τη βροχή, πηγαίνουν αμαξάδα πασχαλιάτικη.
Μονάχα εγώ, στα κάγκελα, σα λαθροθήρας, σα ζητιάνος,
διωκόμενος απ' τους περιβολάρηδες και τις κακές τις υπερέτριες,
πλησιάζω να πεθάνω, στην υγρασία την πνιγερή
νυχτών ολόκληρων χειμωνιάτικων και στους παγερούς βοριάδες.
Ούτε να φύγω που ξαναμπορώ στην πολιτεία του θορύβου,
που βλέπω την αγκάλη της κακίας σε θερμήν υποδοχή
να μου ξανοίγεται. Αλλ΄αηδία
σφιχτά με περιζώνει στο μόνο αντίκρυσμά της.
Φωνάζω, φωνάζω στο κατώφλι της οξώπορτας,
φωνάζω, σαν ψευδοπροφήτης, καταφρονεμένος απ' όλους:
Τουλάχιστον στην Εκκλησιάν, ανοίχτε μου να διευθυνθώ,
εκεί που δέχεσθε τους πλανώμενους αλήτες των βουνών.
Και δεν ακούγεται ευσπλαχνία στη δεητική φωνή.
Η Τιμωρία με κολαφίζει σα χειμώνας χιονοδαρμένος,
σαν ανυπόφορη παγωνιά, δίχως φωτιά, δίχως κρεβάτι,
δίχως τραπέζι, δίχως στέγη, δίχως οίκτο και συχώρεση.
Πλησιάζουνε τα χιονισμένα Χριστούγεννα,
ξεκρεμάνε τα φλάουτα οι ποιμένες, ξεσκονίζουνε τα όργανα
στις εκκλησιές, κι οι Μάγοι νυχτοημερα κοιτάζουν το στερέωμα
του νέου μικρού θεού το άστρο ν΄ανακαλύψουν.
Μικρήν αχτίδα ζωής και ζέστας, πίσωθε από φράχτη,
σαν πυγολαμπίδα, σε βαθιά μεσάνυχτα αγρυπνίας,
έφτασε ως εμένα. Μήπως έρθουν και για μένα
οι Αγγέλοι, οι επισκέπτες των χωριών, με τα χαρούμενα τα κάλαντα;


Το ποίημα δημοσιεύτηκε το 1921 και συμπεριελήφθη στον τόμο
" Εκλογή από τα ωραιότερα ελληνικά λυρικά ποιήματα", με επιμέλεια
των Κλ. Παράσχου και Ξεν. Λευκοπαρίδη, το 1931.

Το επικήδειο προσφώνημα στον π. Ιωάννη Ρωμανίδη



Του  Μητροπ. Ναυπάκτου Ιεροθέου

Στην παρούσα εξόδιο ακολουθία εκπροσωπώ τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλο, ο οποίος, παρά την επιθυμία του, δεν κατέστη δυνατόν να παρευρίσκεται ανάμεσά μας, και μεταφέρω τις ευχές του για την ανάπαυση της ψυχής του αειμνήστου π. Ιωάννη Ρωμανίδη, ο οποίος προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στην Εκκλησία της Ελλάδος με την συμμετοχή του σε διορθοδόξους και διαχριστιανικούς διαλόγους και συναντήσεις.
Συγχρόνως παρευρίσκομαι και ως Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, διότι τα τελευταία χρόνια ο αείμνηστος π. Ιωάννης είχε λάβει απολυτήριο από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής, όπου υπηρετούσε, και συγκαταλεγόταν στο ιερατικό δυναμικό της ιεράς Μητροπόλεώς μου.
Με τις δύο αυτές ιδιότητες αισθάνομαι πολύ έντονα το βαρύτατο έργο να αποχαιρετήσω κατά την εξόδιο ακολουθία τον αείμνηστο καθηγητή των Θεολογικών Σχολών, δάσκαλο της πνευματικής ζωής, εκφραστή της Ορθοδόξου ησυχαστικής παραδόσεως, αγαπητό μου Κληρικό, πατέρα Ιωάννη Ρωμανίδη. Όμως θα κάνω κουράγιο να ολοκληρώσω τον αποχαιρετισμό μου.
Ο αείμνηστος πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης δεν ήταν συνηθισμένη προσωπικότητα. Συνάδελφοί του θα σκιαγραφήσουν το συγγραφικό και διδασκαλικό του έργο. Όμως εκείνο που μπορώ να υπογραμμίσω είναι ότι ήταν σοβαρός ερευνητής και επιστήμων, γνώστης και διδάσκαλος της Ορθοδόξου παραδόσεως, που συνετέλεσε πολύ στην αναγέννηση των θεολογικών γραμμάτων, αλλά κυρίως και προπαντός ήταν ευαίσθητος άνθρωπος. Είχε αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι στο βάθος της Ρωμηοσύνης, που γι' αυτόν ήταν η ουσία της γνήσιας πνευματικότητας που απαλλάσσει τον άνθρωπο από την φιλαυτία, την ευδαιμονία και τις εκδηλώσεις του πεπτωκότος ανθρώπου.

Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Νίκο Κοτζιά... περίμενες τέτοια ταπείνωση;


Από το "PRESS-GR"
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
http://nikosklitsikas.gr/


«Να μην σκέφτονται οι εχθροί μας ότι υπάρχει δυνατότητα
να κερδίσουν από την πολιτική εκείνο που δεν κατάφεραν
να αποκτήσουν με την τρομοκρατία.
Μαζί τους ούτε συμφωνίες, ούτε πρεσβείες.
ΤΙΠΟΤΑ»
Μπασάρ Αλ Άσαντ, Πρόεδρος της Συρίας
Δαμασκός, 20 Αυγούστου 2017
 
Μια ιστορική ομιλία, ορισμένοι διεθνείς αναλυτές τη χαρακτηρίζουν χωρίς υπερβολή ως μια "Διακήρυξη Νίκης", που πραγματοποιήθηκε στην Ολομέλεια των πρεσβευτών, των ξένων διπλωματικών αντιπροσωπειών στη Δαμασκό και μεταδόθηκε σε ζωντανή σύνδεση από τη Συριακή τηλεόραση, αλλά και πολλά διεθνή δίκτυα.
Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν θα την δούμε και δεν θα την ακούσουμε γιατί είναι ένα ηχηρό "χαστούκι, η απόλυτη ταπείνωση, αφού η Ελλάδα ενάντια στο διεθνές δίκαιο, με σαφή και χωρίς ερμηνείας παραβίαση του Χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με απουσία οποιασδήποτε απόφασης ακόμη και του ΟΗΕ, διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις κι εφαρμόζει εμπάργκο εναντίον μιας ανεξάρτητης, κυρίαρχης και δημοκρατικής χώρας.
Επιπροσθέτως ξεπέρασε σε δουλική πλειοδοσία κάθε άλλη δυτική χώρα που πήρε αντίστοιχα μέτρα, αφού απέλασε ως ανεπιθύμητο πρόσωπο την πρέσβειρα της Συρίας στην Ελλάδα "ως την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Συρία" (Απέλαση της πρέσβειρας της Συρίας από την Ελλάδα) και δεν διατηρεί καν προξενική αρχή στη Δαμασκό (που διατηρούν ακόμη κι οι χώρες του διευθυντηρίου της Ε.Ε.), εγκαταλείποντας και τον Ελληνισμό που ζει και προοδεύει στη Συρία, την Ελληνική Παροικία. Παραβίασε ηθικές και πολιτικές αρχές διαχρονικής φιλίας με τη Συρία, τη χώρα που... συστρατεύτηκε πάντα στο πλευρό της Ελλάδας και την υπεράσπιση των Εθνικών μας θεμάτων (Κύπρος, Αιγαίο...). Την αδελφική της αλληλεγγύη προς την πατρίδα μας, μόνον ανιστόρητοι αγνώμονες κι εξαρτημένοι από ξένα συμφέροντα θα μπορούσαν να αγνοήσουν: "Τούρκος στρατιώτης σε ελληνικό έδαφος, σημαίνει επίθεση εναντίον της Συρίας"!
Όλα ξεκινούν από τη μεγαλύτερη επιχείρηση της δύσης στη Μέση Ανατολή κι ειδικότερα στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου: “Αραβική Άνοιξη”, παγωμένος σκοταδιστικός χειμώνας για τους λαούς!
Ο Αβραμόπουλος, υπουργός των Εξωτερικών της κυβέρνησης (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ) μπαίνει το Δεκέμβρη του 2012 πρώτος στη μάχη των ΗΠΑ και της Ε.Ε. για να "Φύγει ο Άσαντ"! Μάλιστα προέβλεπε ότι είναι θέμα εβδομάδων η "πτώση του καθεστώτος".
Ο Βενιζέλος, υπουργός των Εξωτερικών της κυβέρνησης (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) πλειοδοτεί σε φιλοπόλεμη κατεύθυνση (τότε ούτε το ΝΑΤΟ είχε αυτή τη θέση) και φθάνει στο σημείο να ζητάει στρατιωτική επέμβαση για τα δήθεν (όπως αποδείχθηκε κι από την έρευνα του ίδιου του ΟΗΕ) χημικά όπλα του Άσαντ.
Συμπαγές κι αδιάρρηκτα ενωμένο το ελληνικό πολιτικό σύστημα εναντίον του λαού της Συρίας (εξαιρουμένου του ΚΚΕ). Στην ίδια κατεύθυνση η τότε αξιωματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ).
Πως να ξεχάσει κάποιος -ακριβώς εκείνες τις ημέρες της συντονισμένης ιμπεριαλιστικής επίθεσης εναντίον της Συρίας με τη ΝΑΤΟϊκή προβοκάτσια των χημικών-, τον κύριο Κωνσταντίνο Ηρακλή Ήσυχο, μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνου για την Εξωτερική Πολιτική και την Άμυνα, μετέπειτα αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση Τσίπρα και σήμερα κεντρικό στέλεχος της ΛαΕ;

Τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς μας καὶ ὁ Ἀρχάγγελος τῆς Θεοτόκου



Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου  Νεοφύτου στὸ Ἀρχιερατικὸ Συλλείτουργο τὴν Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ  τῆς κοινότητος  Ἁγίου Ἰωάννου Πιτσιλιᾶς (Ἀγροῦ) τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Λεμεσοῦ (20.8.2017), μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς μεταφορᾶς τῆς τιμίας κάρας τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Λαμπαδιστῆ στὴν ἐν λόγω κοινότητα.