Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

΄Εκρηξη πολέμου στην Ουκρανία προαναγγέλει υπουργός του Ρήγκαν!

nazi kiev«Το πραξικόπημα στην Ουκρανία, που οργάνωσε η αμερικανική κυβέρνηση αλλά πέρασε στον έλεγχο οργανωμένων και εξοπλισμένων νεοναζιστών, οδηγεί, σχεδόν κατά βεβαιότητα, σε πόλεμο, που μόνο η διπλωματική δεξιότητα του Πούτιν μπορεί πλέον να αποτρέψει.»
Επειδή αυτή η Κασσάνδρεια επισήμανση ανήκει σε Αμερικανό και μάλιστα άλλοτε υπουργό του Ρήγκαν και επειδή η Ουκρανία – αφετηρία πριν είκοσι χρόνια του καρκινοφόρου νέφους του Τσερνομπίλ- δεν βρίσκεται μακριά από τις κεφαλές μας, το μαστιγωτικό άρθρο του Πωλ Γκρεκ Ρόμπερτς δικαιούται και δημοσιότητα και ιδιαίτερη προσοχή.΄Οταν μάλιστα τα ιθαγενή συστημικά μίντια για τα γεγονότα της Ουκρανίας, αντί ενημέρωσης, απλώς ξαναζεσταίνουν τα… πιάτα του CNN και του Fox News.
Βοηθός υπουργός Οικονομικών υπερσυντηρητικου προέδρου, καθηγητής πανεπιστημίων, πρώην αρχισυντάκτης στη Γουώλ Στρήτ Τζέρναλ, κόλουμνιστ εγκυρότατων άλλων οικονομικών φύλλων και πολυγραφότατος συγγραφέας, ο δρ.Πωλ Γκρέκ Ρόμπερτς, στο τελευταίο σειράς σκληρότατων άρθρων του για την αμερικανική αντιρωσική επιχείρηση στην Ουκρανία έγραψε τα παρακάτω, υπό τον ακόλουθο τίτλο: 

 
«Ουκρανοί Νεοναζιστές Διακηρύσσουν Πως η Εξουσία Πηγάζει Από την Κάννη των Οπλων τους"

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Ο Οδυσσέας Ελύτης για τον Γιώργο Σαραντάρη

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Στις 25 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται 73 χρόνια από την οσιακή κοίμηση του ποιητή και στοχαστή Γιώργου Σαραντάρη (1908-1941). Πέθανε σε ηλικία μόλις 33 ετών από τις κακουχίες του πολέμου, αφήνοντας πάντως ένα πολύ σημαντικό ποιητικό και φιλοσοφικό έργο. Φίλος του υπήρξε ο νομπελίστας ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, ο οποίος κατάγγειλε το επιστρατευτικό σύστημα της χώρας, ότι «δολοφόνησε» τον Σαραντάρη.
Έγραψε σχετικά στα "Ανοιχτά χαρτιά":
" Θέλω αυτή τη στιγμή απροκάλυπτα να καταγγείλω το επιστρατευτικό σύστημα που επικρατούσε την εποχή εκείνη και που, δεν ξέρω πώς, κατάφερε να κρατήσει όλα τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων στα Γραφεία και στις Επιμελητείες και να ξαποστείλει στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έναν εύθραυστο διανοούμενο που μόλις στεκότανε στα πόδια του, που όμως είχε προφτάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της. Ήταν σχεδόν μια δολοφονία. Διπλωματούχος ιταλικού πανεπιστημίου - ο μόνος ίσως σε ολόκληρο το στράτευμα-, θα μπορούσε να ΄ναι περιζήτητος σε οποιαδήποτε από τις Υπηρεσίες που είχαν αναλάβει την αντικατασκοπεία, ή την ανάκριση των αιχμαλώτων. Αλλά όχι. Έπρεπε να φορτωθεί το γυλιό και τον οπλισμό των τριάντα οκάδων, για να χαθεί παραπατώντας μες στα χιονισμένα φαράγγια ένας ακόμη ποιητής, ένας ακόμη αθώος στο δρόμο του μαρτυρίου".

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΩΦΕΛΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ



ρχιμανδρίτης ρσένιος Κατερέλος,
γούμενος . Μονς γίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
πως εχαμε παραγγείλει στήν πρώτη μας σύναξι, γαπητοί μου ν Χριστ δελφοί, πό σήμερα θά μιλήσωμε γιά τήν προσευχή, καί διαίτερα γιά ναν ξεχασμένο δυστυχς τρόπο προσευχς. Πρόκειται γιά τήν μονολόγιστη εχή το ησο, τό «Κύριε ησο Χριστέ Υέ το Θεο, λέησόν με τόν μαρτωλόν» , πιό περιληπτικά, πιό συμπεπυκνωμένα, τό «Κύριε ησο Χριστέ, λέησόν με».
Πρίν μως ναφερθομε σέ ατόν τόν πλό, λλά πλέον δραστικό τρόπο προσευχς, κρίνομε ντελς παραίτητο νά πομε λίγα εσαγωγικά περί προσευχς, τά ποα πρέπει στοιχειωδς νά γνωρίζωμε, οτως στε νά μεγιστοποιήσωμε τήν πολλαπλ καί πολυδιάστατη φέλεια, πού θά προέλθη πό τήν προσευχή το ησο εδικά.

Μέγιστο προνόμιο στόν νθρωπο εναι  προσευχή. Καί προσευχή σημαίνει νάτασι στόν ορανό καί διάλογος καί προσωπική πικοινωνία μας καί κοινωνία μας μέ τόν Θεό. ς πρός τήν ποιότητά της, εναι συνουσία μετά το Θεο, φ σον συνάπτεται νθρωπος μετά το Θεο, δηλαδή μέ τίς κτιστες θεϊκές νέργειες.

Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἡ συνήθεια τοῦ νὰ ἁμαρτάνεις φέρνει θάνατο»

Κείμενα αὐτογνωσίας: «Περὶ ἐπιμελείας ψυχῆς», 
          τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως
Ἀπέναντι στὴν ἁμαρτία ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε ἀνένδοτοι, γιατί καὶ μία  φορὰ νὰ ὑποκλέψει τὴ συγκατάθεσή μας, καθίσταται ἀληθινὸς κύριός μας. Πρόσφορο παράδειγμα ποὺ ὑποδεικνύει τὸν ὕπουλο καὶ τυραννικὸ χαρακτήρα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ τρόπος τῆς Σεμιράμιδος, μὲ τὸν ὁποῖο ὑφάρπαξε τὴ βασιλεία καὶ ἔγινε αὐτοκράτειρα. Ἡ Σεμιράμις κατόρθωσε μὲ παντὸς εἴδους θωπεῖες νὰ πείσει τὸν σύζυγό της Νίνο, βασιλιὰ τῆς Ἀσσυρίας νὰ παραιτηθεῖ γιὰ μία ἡμέρα ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του καὶ νὰ τῆς παραδώσει τὸ σκῆπτρο τῆς βασιλείας. Ἀλλὰ ποιὸ ὑπῆρξε τὸ πρῶτο ἔργο τῆς νέας αὐτοκράτειρας; Νὰ διατάξει νὰ φονευθεῖ ὁ Νίνος, ὁ βασιλιὰς καὶ σύζυγός της, ὥστε νὰ ἐξασφαλίσει τὴν ἐξουσία ἰσοβίως πρὸς ὄφελός της. Ἡ παρομοίωση εἶναι πλήρης καὶ ταιριάζει σὲ ὅλα. Ἡ ἁμαρτία, ὅπως ἡ Σεμίραμις ποὺ ἀγωνίζεται μὲ παντὸς εἴδους θωπεῖες νὰ πετύχει τὴ συγκατάθεση τοῦ ἀνθρώπου, ἀμέσως μόλις κατορθώσει αὐτὸ ποὺ ποθεῖ, κατακυριεύει, αἰχμαλωτίζει καὶ θανατώνει τὸ λογικό. Ἐγκαθιστᾶ τὸν θρόνο της στὴν καρδιὰ καὶ τὴν κατευθύνει σὲ ὅλο τὸν βίο. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἁμαρτία, αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά της.
χι λοιπόν, ἂς μὴν ὑποχωρήσουμε ποτὲ στὶς θωπεῖες της, ἂς μὴν παραδώσουμε σ’ αὐτὴν τὴν ἐξουσία·  ἂς μὴν πράξουμε ὅ,τι δὲν θέλει ἡ ἐσωτερική μας διάθεση· ἂς μὴν ὑποδουλώσουμε τὴν ἐλεύθερη θέλησή μας στὴ θέληση τῆς ἁμαρτίας· ἂς μὴ συγκατατεθοῦμε σὲ ὅ,τι εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὸν ἠθικὸ νόμο. Τίποτα ἂς μὴν καταστήσει τὴν καρδιὰ μας μαλθακή. Ἀκόμη καὶ τὰ...

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Κυριακή των Απόκρεω

Η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στο πιο φοβερό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, στη μέλλουσα Κρίση, ως απαραίτητος προβληματισμός των πιστών αυτή την αγωνιστική αυτή περίοδο.
Η μέλλουσα Κρίση είναι θεμελιώδης πίστη της χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία θα επισυμβεί στο τέλος αυτού του πρόσκαιρου κόσμου και περιγράφεται σαφέστατα στο ευαγγέλιο του Ματθαίου (25,31-46).
Ο Κύριος, λίγο πριν το πάθος Του, ομιλώντας για τα έσχατα και μετά τις παραστατικές παραβολές των δέκα παρθένων και των ταλάντων είπε πως, όταν έρθει ο Ίδιος στη Δεύτερη και φοβερή παρουσία Του «εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ' αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των εριφίων, και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ ευωνύμων. Τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού΄ δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλαθατε προς με. Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες΄ Κύριε πότε σε είδομεν πεινόντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν; Πότε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, ή γυμνόν και περιεβάλομεν; Πότε σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς΄ αμήν λέγω υμίν , εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε. Τότε ερεί και τοις εξ' ευωνύμων΄ πορεύεσθε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού… εφ' όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε. Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ.25,31-46).

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

"Τὰ μνημόσυνα εἶναι ὁ καλύτερος δικηγόρος γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων"

Γέροντας Παΐσιος

- Γέροντα, οἱ ὑπόδικοι νεκροὶ (πλὴν τῶν Ἁγίων) μποροῦν νὰ προσεύχονται;
-Ἔρχονται σὲ συναίσθηση καὶ ζητοῦν βοήθεια, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν τὸν ἑαυτό τους. Ὅσοι βρίσκονται στὸν Ἅδη μόνο ἕνα πράγμα θὰ ἤθελαν ἀπὸ τὸν Χριστό: νὰ ζήσουν πέντε λεπτὰ γιὰ νὰ μετανοήσουν. Ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε, ἔχουμε περιθώρια μετανοίας,ἐνῶ οἱ καημένοι οἱ κεκοιμημένοι δὲν μποροῦν πιὰ μόνοι τους νὰ καλυτερεύσουν τὴν θέση τους,ἀλλὰ περιμένουν ἀπὸ ἐμᾶς βοήθεια. Γι’ αὐτὸ ἔχουμε χρέος νὰ τοὺς βοηθοῦμε μὲ τὴν προσευχή μας.


Μοῦ λέει ὁ λογισμὸς ὅτι μόνο το δέκα τοῖς ἑκατὸ ἀπὸ τοὺς ὑπόδικους νεκροὺς βρίσκονται σὲ δαιμονικὴ κατάσταση, καὶ ,ἐκεῖ ποὺ εἶναι, βρίζουν τὸν Θεό,ὅπως οἱ δαίμονες.[...] Οἱ ἄλλοι ὅμως οἱ ὑπόδικοι, ποὺ ἔχουν λίγο φιλότιμο, αἰσθάνονται τὴν ἐνοχή τους, μετανοοῦν καὶ ὑποφέρουν γιὰ τὶς ἁμαρτίες. Ζητοῦν νὰ βοηθηθοῦν καὶ βοηθιοῦνται θετικὰ μὲ τὶς προσευχὲς τῶν πιστῶν. Τοὺς δίνει δηλαδὴ ὁ Θεὸς μία εὐκαιρία,τώρα ποὺ εἶναι ὑπόδικοι,νὰ βοηθηθοῦν μέχρι νὰ γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία. Καὶ ὅπως σὲ αὐτὴ τὴ ζωή, ἂν κάποιος εἶναι φίλος μὲ τὸν βασιλιά, μπορεῖ νὰ μεσολαβήσει καὶ νὰ βοηθήσει ἕναν ὑπόδικο,ἔτσι κι ἂν εἶναι κανεὶς φίλος μὲ τὸν Θεό, μπορεῖ νὰ μεσολαβήσει στὸ Θεὸ μὲ τὴν προσευχή του καὶ νὰ μεταφέρει τοὺς ὑπόδικους ἀπὸ τὴν μία φυλακὴ σὲ ἄλλη καλύτερη, ἀπὸ.... τὸ ἕνα κρατητήριο σὲ ἕνα ἄλλο καλύτερο.Ἢ ἀκόμα μπορεῖ νὰ τοὺς μεταφέρει καὶ σὲ ἕνα δωμάτιο ἢ σὲ διαμέρισμα.



Ὅπως ἀνακουφίζουμε τοὺς φυλακισμένους μὲ ἀναψυκτικὰ κλπ. ποὺ τοὺς πηγαίνουμε, ἔτσι καὶ τοὺς νεκρούς τους ἀνακουφίζουμε μὲ τὶς ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ ποὺ κάνουμε γιὰ τὴ ψυχή τους.Οἱ προσευχὲς τῶν ζώντων νὰ βοηθηθοῦν,μέχρι νὰ γίνει ἡ τελικὴ Κρίση. Μετὰ τὴν δίκη δὲν θὰ ὑπάρχει δυνατότητα νὰ βοηθηθοῦν… Περισσότερο μάλιστα συγκινεῖται ὁ Θεὸς ὅταν προσευχόμαστε γιὰ τοὺς κεκοιμημένους παρὰ γιὰ τοὺς ζῶντες.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει τὰ κόλλυβα, τὰ μνημόσυνα. Τὰ μνημόσυνα εἶναι ὁ καλύτερος δικηγόρος γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων. Ἔχουν τὴ δυνατότητα καὶ ἀπὸ τὴν κόλαση νὰ βγάλουν τὴ ψυχή .Κι ἐσεῖς σὲ κάθε Θεία Λειτουργία νὰ διαβάζετε κόλλυβα γιὰ τοὺς κεκοιμημένους. Ἔχει νόημα τὸ σιτάρι: Σπείρετε ἐν φθορά,ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσία (Α’ Κορινθ, κὲφ 15 εδ. 42, δηλαδὴ συμβολίζει τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου), λέει ἡ Γραφή…

Ἀπὸ τό βιβλίο "Οἰκογενειακὴ Ζωή, Λόγοι τοῦ π.Παισίου", Δ’ Τόμος, Ἐκδόσεις Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος /πηγή

Ο μεγάλος άγιος της Γεωργίας Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής († 1995)


Αν βλέπαμε μια "μικτή κόσμου" της Ορθοδοξίας, στην οποία σίγουρα θα συμμετείχαν ο άγιος Πορφύριος, οι Γέροντες Παΐσιος και Ιάκωβος, Κλεόπας Ελίε, Σωφρόνιος του Έσσεξ και Ιωνάς της Οδησσού († 2012 - για να περιοριστώ σε αγίους που κοιμήθηκαν μετά το 1990), βασικός παίχτης θα ήταν και ο άγιος Γαβριήλ.

Οι περιπέτειές του (από την εφηβία ακόμη, πιστό παιδί μιας αθεϊστικής οικογένειας που τον εμπόδιζε να προσεύχεται - όμως η μητέρα του τελικά πίστεψε και κατέληξε μοναχή), οι ασκητικοί του αγώνες και οι ταλαιπωρίες του για το Χριστό συγκλονίζουν. Η αγάπη του απέραντη. Τα θαυματουργικά του χαρίσματα είναι εφάμιλλα του αγίου Πορφυρίου και του Γέροντα Παΐσιου.
φωτο από εδώ
Σταχυολογούμε ένα μικρό αφιέρωμα στην προσωπικότητά του, εξαιρετικά επίκαιρη μια και βαδίζουμε προς μια αθεϊστική κοινωνία ακόμη και στη χώρα μας. Ας έχουμε την ευχή του.

Από το οπισθόφυλλο της βιογραφίας του (Μαλχάζι Τζινόρια, Ο Άγιος Γαβριήλ ο Διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής, 1929-1995, μτφρ. Νάνα Μερκιβιλάτζε, Αθήνα 2013):


Ο π. Γαβριήλ Ουργκεμπάτζε γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1929 στην Τυφλίδα της Γεωργίας και κοιμήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1995 στο Μτσχέτα. Υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης Γεωργίας, ένας χαρισματικός και θεοφόρος Γέροντας, ο οποίος έζησε ως διά Χριστόν σαλός (προσποιητά τρελός ["Ν": άρθρο για τους σαλούς εδώ - ενότητα στο blog μας εδώ]) και Ομολογητής (δηλ. διακήρυξε δημόσια την πίστη του στο Χριστό κατά τη διάρκεια διωγμού). Ενάντια στις επιταγές του αθεϊστικού καθεστώτος, έχτισε με τα ίδια του τα χέρια έναν τετράτρουλο ναό στο σπίτι του, όπου και ασκήτεψε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Εκάρη μοναχός και διώχθηκε για πολλά χρόνια από την κυβέρνηση. Βασανίστηκε από τις μυστικές υπηρεσίες και φυλακίστηκε για αρκετούς μήνες.
Ενώ δεν μας έχει ακόμη αποκαλυφθεί όλο το φάσμα του βίου του, είναι αμέτρητες οι μαρτυρίες των ανθρώπων που τον επισκέπτονται στην Ιερά Μονή Σαμτάβρο, στην πόλη Μτσχέτα, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, και έζησαν από κοντά τη θαυματουργική του δύναμη, αλλά και το διορατικό και προορατικό του χάρισμα. Σήμερα στον τάφο του, στο προαύλιο του μοναστηριού, επιτελούνται αναρίθμητα θαύματα σε ανθρώπους που πάσχουν από ανίατες ασθένειες.
Ο άγιος Γαβριήλ τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 2 Νοεμβρίου. 


Διδασκαλίες του αγίου:
— Μπροστά στον κύριο συσσωρεύονται οι αμαρτίες των ανθρώπων σαν τα βότσαλα της θάλασσας. Δεν υπάρχει όμως αμαρτία που να υπερβαίνει τη μετάνοια. Αν συναντήσεις έναν φονιά ή μια πόρνη ή έναν μεθύστακα, μην τον κατηγορήσεις. Είναι πλάσματα του Θεού, των οποίων τα λουριά έχει αφήσει ο Κύριος. Έτσι καλούνται να βρουν οι ίδιοι, μόνοι τους, το σωστό δρόμο με τη μετάνοια. Το δικό σου όμως λουρί το κρατάει ο Κύριος και, αν το αφήσει, εσύ θα πέσεις σε χειρότερη κατάσταση και θα καταστραφείς.
— Στις έσχατες ημέρες η αγάπη, η ταπείνωση και η καλοσύνη είναι που θα σώσει τους ανθρώπους. Η καλοσύνη θα σου ανοίξει την πύλη του Παραδείσου, η ταπείνωση θα σε βάλει μέσα και η αγάπη θα σου φανερώσει το πρόσωπο του Θεού…
 

Προσθέτουμε: Διωγμός και από την επίσημη Εκκλησία! 
Για χρόνια ο πατριάρχης Γεωργίας Εφραίμ Β΄ του είχε επιβάλει ακοινωνησία (απαγόρευση να

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

101 χρόνια από την Απελευθέρωση των Ιωαννίνων

21 Φεβρουαρίου 1913, η απελευθέρωση.


Το πρωί ο αρχιστράτηγος διάδοχος Κωνσταντίνος Α’ και ο ελληνικός στρατός μπαίνουν στα Ιωάννινα.

Έπειτα από πολιορκία τεσσάρων μηνών και πολύνεκρες μάχες, το πρωί της 21ης Φεβρουαρίου 1913 ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε τα Ιωάννινα από τον τουρκικό ζυγό που κράτησε 483 χρόνια.

Η νίκη-«κλειδί» της απελευθέρωσης, όχι μόνο των Ιωαννίνων αλλά και ολόκληρης της Ηπείρου, ήταν η τετραήμερη μάχη του Μπιζανίου. Ο αρχιστράτηγος διάδοχος Κωνσταντίνος Α’, ο οποίος ανέλαβε τη διοίκηση της Στρατιάς Ηπείρου στα μέσα Ιανουαρίου 1913, έθεσε σε εφαρμογή σχέδιο παραπλάνησης με βολές πυροβολικού και επιθέσεις μονάδων πεζικού.


Εξαιτίας της γεωφυσικής ιδιαιτερότητας της περιοχής του Μπιζανίου, ο ελληνικός στρατός, με έναν κυκλωτικό ελιγμό, κατάφερε και περικύκλωσε τα τουρκικά στρατεύματα αιφνιδιάζοντας τον αντίπαλο αναγκάζοντας τον Εσάτ Πασά, αρχηγό του τουρκικού στρατού, σε άμεση παράδοση της περιοχής.
Δείτε το βίντεο..



Ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί πως έγραψε το Αξιον Εστί

«Οσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51. Ηταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί - πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος - δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ητανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοιρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει. Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ηταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ' άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση.

Ητανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις. Ητανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου - η πρώτη ήτανε στην Αλβανία - που έβγαινα από το ατόμό μου, και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου. Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα, μεγάλωσε φτάνοντας στο Παρίσι. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα. Όμως τι πλούτος και τι καλοπέραση μπροστά σε μας! Και τι μετρημένα δεινά επιτέλους μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας! Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι που δεν μπορούσαν να 'χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσανε. Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο Κύριε! Κι όταν καμμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Ελληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο με κοιτάζανε παράξενα: α, κι εσείς έ; Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι. Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν.Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο που κατάτρεχε τον ποιητή. Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοιρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους - και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα. Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση, μου 'δωσε ένα δεύτερο εύρημα. Να δώσω, δηλαδή, σ' αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας. Κι έτσι γεννήθηκε το «Αξιον Εστί».

Οδ. Ελύτης
 

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Ταπείνωση


..." Πουθενά αλλού δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς για να ξεφύγει από το πλήθος των πειρασμών, παρά μόνον στα βάθη της ταπεινώσεως ". Θυμάσαι αυτά τα λόγια;
Είναι σοφά!
Ο πόλεμός μας εναντίον των πνευμάτων του σκότους είναι πράγματι σκληρός, αφού ο εχθρός μας είναι ισχυρός και ακοίμητος' και επιπλέον πανούργος, ανελέητος, υπερήφανος και ασώματος.
'Ολ' αυτά μας επιβάλλουν ακόμα περισσότερο
ν' ασφαλιστούμε μέσα στο φρούριο της σοφής και συνειδητής ταπεινοφροσύνης, της μόνης απόρθητης από τους νοητούς επιδρομείς, τους ληστές του ψυχικού μας θησαυρού. 'Οταν όμως απέχουμε πολύ ακόμη απο την πύλη αυτού του φρουρίου - αυτής της σοφής, όπως είπα, ταπεινώσεως, που συνοδεύεται και ταυτίζεται με την τέλεια αγάπη - ο μόνος θώρακας που μπορεί προσωρινά να μας προστατέψει είναι ο φόβος του Θεού: " Εν φόβω Κυρίου ελπίς ισχύος, τοίς δε τέκνοις αυτού καταλείπει
έρεισμα " (Παροιμ.14:26)....
Από το βιβλίο "Πνευματικές Νουθεσίες"
του Αγίου Μακαρίου της 'Οπτινα



Τ α π ε ί ν ω σ η
 
Ο ίδιος ο Θεός είναι ταπεινός!
Για κείνον που γνωρίζει τον Θεό, που Τον ατενίζει μέσα στην δημιουργία Του και στις σωτήριες ενέργειες Του, είναι φανερό ότι η ταπείνωση είναι πραγματικά μια θεία ποιότητα, είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο και η λάμψη της δόξας από την οποία, όπως ψέλνουμε στη Θεία Λειτουργία, είναι "πλήρης ο ουρανός και η γή".

Σαν τον Άσωτο Υιό ήρθα ξανά σε Σένα

 




του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου
 
Έφυγα μακριά...
 
 
 
Έφυγα μακριά Φίλε του ανθρώπου,
είχα τη σκηνή μου στην έρημο,
από Σένα, τόν γλυκό μου Κύριο έφυγα και κρύφτηκα,
κάτω απ' τη νύχτα χώθηκα, της αγωνίας να επιβιώσω.
Από κει γέμισα πολλές δαγκωματιές και τραύματα.
Γύρισα, ήρθα σε Σένα,
και στην ψυχή μου όμως πολλές οι πληγές. …;
Το έλεος της χάρης Σου στάλαξε, Θεέ μου,
τις πληγές μου άλειψε, εξάλειψε τα έλκη,
τα μέλη μου συνάρμοσε και σύσφιξε…
παράλυσαν…
αφάνισε τις ουλές, μη μείνει ούτε μία, Σωτήρα,
τέλεια γιάτρεψέ με ολόκληρο, κάνε με όπως πρίν,
όταν δεν είχα μολυσμό ούτε μώλωπα
ούτε πληγή να αιμορραγεί, ούτε κηλίδα, Θεέ μου,
είχα γαλήνη, χαρά, ειρήνη και πραότητα,
την άγια ταπείνωση και μακροθυμία,
τον φωτισμό της υπομονής και πράξεις όμορφες,
σε όλα υπομονή και δύναμη ανίκητη. …
Χάζεψα, Κύριε, αποβλακώθηκα, σε μένα ελπίζοντας,
με πλάκωσε και μ' έσυρε η αγωνία για τα υλικά,
η μέριμνα για τα βιωτικά,
 
ο ταλαίπωρος, καταξέπεσα,
ψυχράθηκα σαν το σίδερο κι έγινα μαύρος
πολύ καιρό, ώσπου έπιασα σκουριά.
Κι έτσι φωνάζω πάλι εσένα,
Φιλάνθρωπε, θέλω να καθαρίσω
να υψωθώ στην πρώτη μου Ομορφιά
το Φώς Σου τέλεια ν' απολαύσω
τώρα κι αδιάκοπα σέ όλους τους αιώνες.

Ύμνοι Θείων Ερώτων
του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου
[Ύμνος ΜΪΆ, στ. 1-5, 11-21, 41-49]
Μετάφραση: Γ. Βαλσάμης
 

 
πηγή : Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας
 
Πηγή: Υάκινθος

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Μητρικής γλώσσης εγκώμιον

Μπαμπινιώτης Γεώργιος
Η Διεθνής Ημέρα για τη μητρική γλώσσα που θα εορτασθεί σε λίγες μέρες δίνει ευκαιρία για μερικές σκέψεις πάνω σ' αυτό το καίριο θέμα. Κάθε άνθρωπος όπου γης διαθέτει ένα κοινό γνώρισμα: μαθαίνει εξ απαλών ονύχων τη μητρική του γλώσσα. Πρόκειται για ένα προνόμιο τού ανθρώπινου είδους που συμβαδίζει και ανατροφοδοτείται από το έτερο μεγάλο χάρισμα τού ανθρώπου, τον νου. Νόηση και μητρική γλώσσα ξεχωρίζουν τον άνθρωπο και μέσα από τη συγκρότηση κοινωνιών τού εξασφαλίζουν «ποιότητα ζωής». Αυτό το διπλό χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι, άλλωστε, αυτό που τον διαφοροποιεί ποιοτικά από όλα τα λοιπά έμβια όντα. Γιατί με τη μητρική του γλώσσα ο άνθρωπος μπορεί να εκφράσει τον κόσμο, αφού πρώτα τον συλλάβει με τον νου του. Το υπαρξιακό τρίπτυχο όντα τού κόσμου, έννοιες τού νου (με τις οποίες υπάρχουν για μας τα όντα) και σημασίες / λέξεις τής μητρικής γλώσσας (με τις οποίες δηλώνονται οι έννοιες) περιλαμβάνει ως αναπόσπαστο συστατικό τη γλώσσα.

Μιλώντας για γλώσσα αναφερόμαστε πρωτίστως στη μητρική γλώσσα που είναι κτήμα όλων. Αυτό δε που διακρίνει τη μητρική γλώσσα από οποιαδήποτε άλλη, από μία ή περισσότερες ξένες γλώσσες που μαθαίνει κανείς, είναι ότι μόνο τη μητρική γλώσσα κατακτά εις βάθος, τόσο σε λογικό επίπεδο (γραμματική και συντακτική δομή - λεξιλόγιο) όσο και σε βιωματικό (συνθήκες πραγματικής χρήσης στη χώρα όπου ομιλείται μια γλώσσα). Γι' αυτό οι γλωσσολόγοι επιφυλάσσουν για τη μητρική γλώσσα τον όρο κατάκτηση (acquisition), ενώ για τη γνώση μιας ξένης γλώσσας χρησιμοποιούν σκόπιμα έναν πιο «ήπιο» όρο, τον όρο (εκ) μάθηση (learning). Κατακτάς μόνο τη μητρική σου γλώσσα, ενώ κάθε άλλη απλώς την μαθαίνεις, περισσότερο ή λιγότερο καλά.

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Ο Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων πήγε στον Παράδεισο


Το παρακάτω κείμενο είναι απόδοση στη δημοτική από το βιβλίο"οδηγός Αγίου Αναστασίου του Σιναΐτου" και απαντά σε μια ερώτηση σχετικά με το αν πρέπει να αναθεματίζονται οι Έλληνες που πέθαναν πριν την έλευση του Χριστού ή όχι. Απαντάει λοιπόν ο Άγιος από ένα κείμενο του Απ. Πέτρου:

Πρόσεχε μην αναθεματίσεις κανέναν άνθρωπο που.... πέθανε πριν της εμφανίσεως και το τέλος του Χριστού, διότι μετά την Ανάσταση Του ο Χριστός, μια φορά και μόνο έκανε κήρυγμα ελευθερίας. Πιο μπροστά ο Ιωάννης ο Πρόδρομος πήγε στον Άδη, πριν ο Χριστός κηρύξει εκεί, και προετοίμασε τα πνεύματα. Και άκουσε τι λέγει ο Απ. Πέτρος σχετικά με το Χριστό. 
Μετά τον σταυρικό θάνατο ο Χριστός κήρυξε στα φυλακισμένα πνεύματα που κάποτε απείθησαν. Και αυτό πληροφορούμαστε από τις αρχαίες παραδόσεις, ότι κάποιος ερευνητής στη φιλοσοφία (σχολαστικός) καταριόταν τον φιλόσοφο Πλάτωνα, διότι οι περισσότερες αιρέσεις Χριστιανισμού είχαν βάση τα συγγράμματα του Πλάτωνα. 
Στον ύπνο του λοιπόν ένα βράδυ, εμφανίζεται ο Πλάτων και του λέει: Άνθρωπε σταμάτα να με καταριέσαι γιατί βλάπτεις τον εαυτό σου. Το ότι εγώ ήμουν ένας αμαρτωλός άνθρωπος δεν το αρνούμαι, πλην όμως όταν ο Χριστός ήρθε και κήρυξε στον Άδη, εγώ πίστεψα σε Αυτόν από τους πρώτους. Με αυτά που ακούς μη νομίσεις ότι στον ¨Αδη συνέχεια υπάρχει μετάνοια. Μια φορά και μόνο αυτό έγινε, όταν ο Χριστός ήρθε στα καταχθόνια και επισκέφθηκε τους κεκοιμημένους από την αρχή του κόσμου.



Πηγή:  Οδηγός του Αγίου Αναστασίου του Σιναϊτου, εκδόσεις Άγιος 'Ορος, 1970

Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ Ζ'
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 7
1 Δὲν ξέρετε, ἀδελφοί, – ὁμιλῶ βέβαια σὲ ἀνθρώπους ποὺ γνωρίζουν τὸν νόμον – ὅτι ὁ νόμος ἔχει κυριαρχίαν ἐπὶ τοῦ ἀνθρώπου ἐφ’ ὅσον χρόνον ζῆ ὁ ἄνθρωπος;
2 Ὅπως ἡ παντρεμένη γυναῖκα, ἡ ὁποία εἶναι δεμένη διὰ νόμου μὲ τὸν ἄνδρα της, ἐφ’ ὅσον αὐτὸς ζῆ. Ἀλλ’ ἐὰν ὁ ἄνδρας πεθάνῃ, εἶναι ἀποδεσμευμένη ἀπὸ τὸν νόμον τῶν συζύγων.
3 Ὥστε, ἐφ’ ὅσον ζῆ ὁ ἄνδρας της, ἐὰν συνδεθῇ μὲ ἄλλον ἄνδρα, θὰ γίνῃ μοιχαλίς, ἐὰν ὅμως πεθάνῃ ὁ ἄνδρας, εἶναι ἐλεύθερη ἀπὸ τὸν νόμον καὶ δὲν θεωρεῖται μοιχαλὶς ἐὰν συνδεθῇ μὲ ἄλλον ἄνδρα.
4 Ὥστε, ἀδελφοί μου, καὶ σεῖς θανατωθήκατε ὡς πρὸς τὸν νόμον διὰ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ διὰ νὰ συνδεθεῖτε μὲ ἄλλον, μὲ ἐκεῖνον ποὺ ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, διὰ νὰ φέρωμε καρπὸν διὰ τὸν Θεόν.΄
5 Ὅταν ἐζούσαμε ζωὴν σαρκικήν, τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη μας, διεγειρόμενα ἐξ’ αἰτίας τοῦ νόμου, ἐνεργοῦσαν εἰς τὰ μέλη μας ὥστε νὰ φέρουν καρποὺς διὰ τὸν θάνατον.
6 Τώρα ὅμως ἐλευθερωθήκαμε ἀπὸ τὸν νόμον, ἐπειδὴ ἐπεθάναμε ὡς πρὸς τὸν νόμον ποὺ μᾶς ἐκρατοῦσε αἰχμαλώτους, καὶ ἔτσι ὑπηρετοῦμε εἰς τὴν νέαν ζωὴν τοῦ Πνεύματος καὶ ὄχι κάτω ἀπὸ τὸ παλαιὸν γραπτὸν κώδικα.
Νόμος καὶ ἁμαρτία
7 Τί θὰ ποῦμε λοιπόν; Ὅτι ὁ νόμος εἶναι ἁμαρτία; Μὴ γένοιτο, ἀλλὰ τὴν ἁμαρτίαν δὲν θὰ τὴν εἶχα γνωρίσει παρὰ διὰ τοῦ νόμου. Καὶ τὴν ἐπιθυμίαν τὴν κακὴν δὲν θὰ τὴν ἤξερα, ἐὰν ὁ νόμος δὲν ἔλεγε: Νὰ μὴ ἐπιθυμήσῃς.

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Η ψυχασθένεια της υπερηφάνειας και η διαστροφή του εγωισμού


ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
(Λουκά ΙΗ΄ 10-14)
Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης
e-mail: ioil.konitsa@gmail.com
Να λοιπόν που δίχως να το καταλάβουμε, φθάσαμε στις πύλες του Τριωδίου. Της χρονικής αυτής περιόδου κατά την οποία, ακόμα περισσότερο καλούμαστε να δούμε αντικειμενικά την κατάστασή μας την πνευματική και στη συνέχεια ν' αγωνιστούμε.
Και όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν ετέθη τυχαίως την Κυριακή αυτή το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα του “Τελώνου και του Φαρισαίου”.

Αλλά και μόνο στο άκουσμα της λέξεως «Φαρισαίος», αισθανόμαστε μια αντίδραση μέσα στην καρδιά μας. Και δικαίως, αφού εν αντιθέσει με τον Τελώνη, που δικαιώνεται από τον ίδιο τον Θεό, ο υπερήφανος “πιστός” Φαρισαίος, απορρίπτεται. Απορρίπτεται η παράλογη συμπεριφορά του και ταυτοχρόνως γίνεται άκρως αποκρουστικός απ' όλους τους ανθρώπους, είτε αυτοί πιστεύουν είτε βιώνουν άλλες αρνητικές καταστάσεις.
Πράγματι, δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση για τον άνθρωπο από αυτή της υπερηφάνειας για τον ίδιο, και δεν υφίσταται πιο ενοχλητική κατάσταση για το κοινωνικό σύνολο, από την υπερήφανη συμπεριφορά. Και τούτο, διότι ο παραλογισμός αυτός έχει και άλλα συνεπακόλουθα που τελικώς καταβαραθρώνουν τον υπερήφανο άνθρωπο.
Χρειάζονται αποδείξεις για του λόγου το αληθές;
Πρώτη και χειρότερη, η αποξένωσις του ανθρώπου από τον ίδιο τον Θεό.

Προφητικὴ ἐπιστολὴ τοῦ στάρετς Ἀνατολίου τῆς Ὄπτινα

Μία προφητικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Στάρετς Ἀνατολίου τοῦ νεώτερου της Ὄπτινα (+1927)
«...Θά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις καί θά πλανήσουν πολλούς ἀνθρώπους. Ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους θά ἐνεργεῖ μέ πονηρία μέ σκοπό νά ἑλκύση ἐντός τῆς αἱρέσεως ἐάν εἶναι δυνατόν ἀκόμη καί τοὐς ἐκλεκτούς.
Δέν θά ἀρχίση ἀπ᾿ εὐθείας νά ἀπορρίπτη τά δόγματα τῆς ῾Αγίας Τριάδος, τήν θεότητα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀρετή τῆς Θεοτόκου, ἀλλά θά ἀρχίση ἀνεπαισθήτως νά διαστρέφη τίς διδασκαλίες καί τούς θεσμούς τῆς ᾿Εκκλησίας καί τό πραγματικό νόημά τους, ὅπως μᾶς παρεδόθησαν ἀπό τούς Αγίους Πατέρες ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι.
Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν αὐτές τίς πανουργίες τοῦ ἐχθροῦ, ἐκεῖνοι μόνον οἱ πλέον πεπειραμένοι εἰς τήν πνευματικήν ζωήν. Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσίαν ἐπί τῆς ᾿Εκκλησίας καί θά τοποθετήσουν ἰδικούς των ὑπηρέτας παντοῦ, οἱ δέ πιστοί θά καταφρονῶνται.Ὁ Κύριος εἶπεν: "᾿Από τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσσεσθε αὐτούς" καί ἔτσι ἀπό τούς καρπούς των, ὅπως ἐπίσης καί ἀπό τίς ἐνέργειες τῶν αἱρετικῶν ἀγωνίσου νά διακρίνης αὐτούς ἀπό τούς ἀληθινούς ποιμένας.
Αὐτοί εἶναι πνευματικοί ληστές, λεηλατοῦντες τό πνευματικόν ποίμνιον καί θά εἰσχωροῦν εἰς τήν αὐλήν τῶν προβάτων (τήν ᾿Εκκλησίαν) ἀναβαίνοντες ἀλλαχόθεν (καί ὄχι ἀπό τήν πύλην), ὅπως ἀκριβῶς προεῖπεν ὁ Κύριος. Θά εἰσχωροῦν παρανόμως, μεταχειριζόμενοι βίαν καί καταπατοῦντες τούς θείους θεσμούς.
Ὁ Κύριος τούς ἀποκαλεῖ κλέπτας (᾿Ιω ι,1). Πράγματι, τό πρῶτο ἔργο πού θά κάνουν θά εἶναι ὁ διωγμός τῶν ἀληθινῶν ποιμένων, ἡ φυλάκισις καί ἡ ἐξορία τους, διότι...

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Άγιος Φώτιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη
Εἶναι λυπηρὸ ὅτι ἡ ἀκολουθία τοῦ ἱεροῦ Φωτίου, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη τιμᾶται στὶς 6 Φεβρουαρίου, δὲν ἀνευρίσκονταν στὰ μηναῖα τῆς ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος γνωρίζει ποιοί εἶναι οἱ λόγοι ποὺ ὁ Φώτιος, μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἐκκλησιαστικὲς προσωπικότητες, πέρασαν δέκα περίπου αἰῶνες γιὰ νὰ μπῇ στὶς μέρες μας στὰ βιβλία τῆς ἐκκλησίας! Ἡ ἡμέρα ἐκείνη θὰ τὸ ἀποκαλύψῃ.



Ὁ Φώτιος (820-891)γεννήθηκε στὴ Βασιλεύουσα ἀπὸ γονεῖς ποὺ κατεῖχαν μεγάλα ἀξιώματα καὶ εἶχαν ἀριστοκρατικὴ καὶ εὐγενῆ καταγωγή. Ὁ Σέργιος καὶ ἡ Εἰρήνη, εὐλαβέστατοι Χριστιανοί, μαρτύρησαν στὰ ἄστατα χρόνια τῆς εἰκονομαχίας καὶ γιορτάζονται σὰ μάρτυρες στὶς 13Μαΐου. Ὁ ἐξ αἵματος εὐγενὴς καὶ πλούσιος οἰκονομικὰ γιός τους Φώτιος, λόγῳ καὶ τῆς ἐκτάκτου εὐφυΐας του, πῆρε καλὴ μόρφωσι. Ὅπως ὁμολογεῖ ἕνας ἀντίπαλός του, διδάχτηκε «μαθήματα γραμματικῆς καὶ ποιήσεως, ῥητορικῆς τε καὶ φιλοσοφίας, καὶ δὴ καὶ ἰατρικῆς καὶ πάσης ὀλίγου δεῖν (= σχεδὸν) ἐπιστήμης τῆς θύραθεν»1 . Νωρὶς τέλειωσε τὶς σπουδές του καὶ δίδαξε στὰ ἀνώτατα διδακτήρια τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς καθηγητής.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Το πρόβλημα της οικονομικής κρίσεως

Ανακοινωθέν της Δ.Ι.Σ. για το πρόβλημα της οικονομικής κρίσεως


Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατά την σημερινή Συνεδρία αυτής, συζήτησε και πάλι το πρόβλημα της οικονομικής κρίσεως, η οποία μαστίζει το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού και αποτελεί το κύριο θέμα των μέσων ενημερώσεως και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας κατά την τελευταία τετραετία. Η γενική διαπίστωση του Μακαριωτάτου Προέδρου και των Σεβασμιωτάτων Συνοδικών Ιεραρχών είναι ότι ουδείς είχε την αίσθηση ότι η απ’ αρχής προβλεπομένη κρίση στον τομέα της οικονομίας θα εξελίσσετο σε μια εξουθενωτική δοκιμασία και για πολλούς μάλιστα σε τραγική περιπέτεια μέχρι και αυτού του θανάτου. Ο ανέλπιστος αριθμός των αυτοκτονιών Ελλήνων πολιτών αδελφών μας βαραίνει στις συνειδήσεις όλων μας ως μια αποτρόπαια συνέπεια των σφαλμάτων των διαχειριστών του δημοσίου χρήματος. Χωρίς να αποσιωπώνται οι ευθύνες όλων μας, ως λαού, αφού πέσαμε στη φιλοχρηματία, στην απληστία και στην αδάπανη καλοπέραση.
Αυτό που βαραίνει σήμερα στις συνειδήσεις όλων μας, και ιδίως των ταγών της ελληνικής κοινωνίας, είναι ότι αφού πάθαμε, και κατά συνέπεια και μάθαμε, άρα πρέπει να σταθούμε όρθιοι, και δυνατοί και δημιουργικοί. Δεν ταιριάζει σε μας τους Έλληνες και μάλιστα στους Χριστιανούς, να κατεβάσουμε τα κεφάλια μας από απογοήτευση και ηττοπάθεια. Η αιώνια προτροπή του Κυρίου

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

ΥΠΑΠΑΝΤΗ: ΕΟΡΤΗ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΖΩΗΣ ΑΚΑΤΑΛΥΤΟΥ

Σάββατο, 1 Φεβρουαρίου 2014

Ο Απόστολος της Κυριακής 2 Φεβρουαρίου 2014 - Υπαπαντή του Κυρίου

Αδελφοί, χωρὶς πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται. Καὶ ὧδε μὲν δεκάτας ἀποθνήσκοντες ἄνθρωποι λαμβάνουσιν, ἐκεῖ δὲ μαρτυρούμενος ὅτι ζῇ. Καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν, διὰ ᾿Αβραὰμ καὶ Λευῒ ὁ δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται· ἔτι γὰρ ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ἦν ὅτε συνήντησεν αὐτῷ ὁ Μελχισεδέκ. Εἰ μὲν οὖν τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν· ὁ λαὸς γὰρ ἐπ᾿ αὐτῇ νενομοθέτητο· τίς ἔτι χρεία «κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ» ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν ᾿Ααρὼν λέγεσθαι; Μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται. ᾿Εφ᾿ ὃν γὰρ λέγεται ταῦτα, φυλῆς ἑτέρας μετέσχηκεν, ἀφ᾿ ἧς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ. Πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐξ ᾿Ιούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἡμῶν, εἰς ἣν φυλὴν οὐδὲν περὶ ἱερωσύνης Μωϋσῆς ἐλάλησε. Καὶ περισσότερον ἔτι κατάδηλόν ἐστιν, εἰ κατὰ τὴν ὁμοιότητα Μελχισεδὲκ ἀνίσταται ἱερεὺς ἕτερος, ὃς οὐ κατὰ νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς γέγονεν, ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου· μαρτυρεῖ γὰρ «῞Οτι σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ».

Απόδοση σε απλή γλώσσα
Αδελφοί, ἀναντίρρητα, αὐτὸς ποὺ εὐλογεῖ εἶναι ἀνώτερος ἀπ’ αὐτὸν ποὺ εὐλογεῖται. Κι ἐνῶ οἱ λευίτες ποὺ συγκεντρώνουν τὴ δεκάτη εἶναι κοινοὶ θνητοί, ὁ Μελχισεδέκ, ὅπως μαρτυροῦν οἱ Γραφές, ζεῖ. Θὰ μποροῦσε μάλιστα νὰ πεῖ κανεὶς πὼς, δίνοντας ὁ ᾿Αβραὰμ τὸ ἕνα δέκατο, ἔδωσε τὴ δεκάτη καὶ ὁ Λευί, αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ εἶχε πάρει τὴν ἐντολὴ νὰ τὴν εἰσπράττει. Δὲν ἦταν βέβαια γεννημένος ἀκόμα, ἦταν ὅμως στὸ σῶμα τοῦ προπάτορά του ᾿Αβραάμ, ὅταν τὸν τελευταῖο τὸν συνάντησε ὁ Μελχισεδέκ. ῍Αν ἡ λευιτικὴ ἱεροσύνη ὁδηγοῦσε στὴν τελειότητα -γιατὶ ἀπὸ τὸν νόμο αὐτὴ ἡ ἱεροσύνη δόθηκε στὸν λαό- ποιὰ ἀνάγκη ὑπῆρχε νὰ ἐμφανιστεῖ νέο εἶδος ἱεροσύνης ὅπως ἐκείνη τοῦ Μελχισεδέκ; Δὲν ἀρκοῦσε ἡ ἱεροσύνη ἀπὸ τὴ γενιὰ τοῦ ᾿Ααρών; ῞Οταν ὅμως ἀλλάζει ὁ φορέας τῆς ἱεροσύνης, τότε ἀναγκαστικὰ ἀλλάζει καὶ ὁ νόμος. Καὶ ὁ Κύριός μας, γιὰ τὸν ὁποῖο λέγονται τὰ παραπάνω, ἀνῆκε σὲ ἄλλη φυλή, ἀπ’ τὴν ὁποία κανεὶς δὲν ὑπηρέτησε ὡς ἱερέας τὸ θυσιαστήριο. ῞Ολοι ξέρουμε πὼς γεννήθηκε ἀπ’ τὴ φυλὴ ᾿Ιούδα, γιὰ τὴν ὁποία ὁ Μωυσῆς δὲν ἔκανε καθόλου λόγο γιὰ ἱεροσύνη. Αὐτὸ γίνεται ἀκόμη σαφέστερο· ἐμφανίζεται ἕνας ἄλλος ἱερέας, ὅμοιος μὲ τὸν Μελχισεδέκ, ὄχι σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ ἀνθρώπινου νόμου, ἀλλὰ μὲ τὴ δύναμη ποὺ δίνει μιὰ δίχως τελειωμὸ ζωή. ῞Οπως μαρτυρεῖ ἡ Γραφή, ᾿Εσὺ εἶσαι ἱερέας γιὰ πάντα ὅπως ὁ Μελχισεδέκ.

    
   Η εορτή της Υπαπαντής δεν είναι γνωστή στους περισσότερους ανθρώπους. Αλλά ακόμη κι όσοι την γνωρίζουν μένουν στην σύνδεση   με τον Χριστό ως βρέφος, την εκπλήρωση των διατάξεων του μωσαϊκού νόμου από τον Κύριο σχετικά με την επίσκεψή Του στο Ναό των Ιεροσολύμων και την συνάντησή Του με τον Συμεών, την προφητεία του γέροντα ιερέα σχετικά με το ότι ο Κύριος θα είναι «σημείον αντιλεγόμενον» και την προετοιμασία της Παναγίας ότι την καρδιά της θα διέλθει ρομφαία (Λουκ. 2, 22-40). Ο Απόστολος Παύλος δίνει μία άλλη διάσταση στην εορτή, πέρα από τα γεγονότα στη συγκεκριμένη τους μορφή. Αναφέρει στην προς Εβραίους επιστολή του την συνάντηση του Θεού με τον άνθρωπο στο πρόσωπο του Χριστού και την ίδια στιγμή το ξεκίνημα μία νέας πορείας για τον άνθρωπο, την θρησκεία, τον κόσμο μέσα από αυτή τη συνάντηση.
                Ο Παύλος υπενθυμίζει ένα γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης: την συνάντηση του Αβραάμ με τον Μελχισεδέκ. Μετά από μία νίκη του Αβραάμ στην περιοχή του Χοδολογόμορ και την συντριβή των εχθρών του, ο Αβραάμ επισκέπτεται την βασιλιά της Σαλήμ Μελχισεδέκ (Γεν. 14, 17-20), ο οποίος ήταν ιερέας του Θεού και την ίδια στιγμή ήταν «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών, μήτε τέλος ζωής έχων» (Εβρ. 7,3).  Ο Μελχισεδέκ ευλογεί τον Αβραάμ και εκείνος του προσφέρει το ένα δέκατο από τα λάφυρα που είχε αποκομίσει από την νίκη του, παρότι ο Μελχισεδέκ δεν ανήκε στην κατηγορία των ιερέων που ακολουθούσε συγκεκριμένη τάξη, συνέχεια, διαδοχή. Δεν ήταν μέλος του θρησκευτικού ιερατείου. Διακονούσε τον αληθινό Θεό, δεν ήταν όμως ενταγμένος στην ιουδαϊκή θρησκεία. Και την ίδια στιγμή κανείς δεν γνώριζε ποιες ήταν οι ρίζες του, ποιοι οι γονείς του, ούτε πότε γεννήθηκε ούτε αν και πότε πέθανε. Ο Θεός είχε ορίσει να υπηρετούν θρησκευτικά τους Ιουδαίους  όσοι κατάγονταν από την γενιά του Λευί. Αυτοί  συμπεριλαμβάνονται στο πρόσωπο του Αβραάμ,   παρότι δεν είχαν υπάρξει ακόμη, αφού ο Λευί ήταν γιός του εγγονού του Αβραάμ, του Ιακώβ. Εντούτοις, παρότι ο Αβραάμ  είχε απευθείας σχέση με το Θεό, υπήρξε κι αυτός ιερέας του Θεού και την ίδια στιγμή ο κομιστής της Διαθήκης του Θεού, της συμφωνίας για την  γη της Επαγγελίας,  σε σχέση με τον Μελχισεδέκ είναι «το έλαττον», το οποίο «ευλογείται χωρίς πάσης αντιλογίας υπό του κρείττονος» (Εβρ. 7, 7).
                Ο Παύλος επισημαίνει ότι ο Χριστός είναι ιερέας «εις τον αιώνα κατά την τάξιν

Τα "Δάκρυα της Παναγίας", σχέδια αυτοκτονίας & πώς κάνουν εμπόριο οι Αγιορείτες...


Βρισκόμουν στο Άγιον Όρος για ν’ αγοράσω αγιορείτικο εργόχειρο. Το αγιορείτικο εργόχειρο είναι τα πράγματα που κατασκευάζουν οι μοναχοί όπως θυμίαμα, κομποσχοίνι και άλλα, τα οποία πωλούν και προσπορίζονται έτσι τα προς το ζην. Μου είπαν στις Καρυές, στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, ότι θα έβρισκα δάκρυα της Παναγίας και μικρές φορητές εικόνες από μελισσοκέρι στην Καψάλα. Μου υπέδειξαν επίσης και σε έναν τοπικό χάρτη και το κελλί που τα πουλούσε.


 

Τα δάκρυα της Παναγίας είναι κομποσχοίνια ή κατ’ άλλους κομπολόγια φτιαγμένα από καρπούς ενός φυτού που λέγεται δάκρυ της Παναγίας. Ο Γεράσιμος Σμυρνάκης στο βιβλίο του Άγιον Όρος που εκδόθηκε το 1903 γράφει:

«Ενταύθα καλλιεργείται και το καλαμώδες φυτόν, εκ των ασταχύων του οποίου εξάγονται από του μηνός Ιουλίου μέχρις Οκτωβρίου κόκκοι σκληροί και φαιόχροοι, καλούμενοι εν τω Αγίω Όρει Δάκρυα της Παναγίας, και του οποίου η καλλιέργεια, αναπτυσσομένου και μέχρι μέτρου, απαιτεί μάλλον τελματώδη μέρη ήτοι αφθονούντα υδάτων.




Εκάστης δε οκάδος των ανωτέρω κόκκων η αξία ανέρχεται εις γρόσια 10-25. Τούτους οι διάφοροι μοναχοί αγοράζοντες, κατασκευάζουσι κομβολόγια, συνδέοντες δια σύρματος, όπερ διαπερώσι δια των φύσει υπαρχουσών διατρήσεων αυτών. 

 


Απεκλήθησαν δε Δάκρυα της Παναγίας, ως λέγεται, υπό των ησυχαστών, διότι αύτη εμφανισθείσα εις τον εν τη καλύβη του Αγίου Παντελεήμονος διαμένοντα Γέροντα υπέδειξεν αυτώ την καλλιέργειαν του φυτού τούτου προς πόρον ζωής, καθ’ ον χρόνον ηδημόνει δακρύων, μη δυνάμενος ένεκα του γήρως να προσπορίζηται τα προς ζωάρκειαν αυτού.».

Οι άγιες Μητέρες των Τριών Ιεραρχών


Γιορτάζουν την πρώτη Κυριακή του Φλεβάρη
(ενώ οι γιοι τους στις 30 Ιανουαρίου)

 

Όποιος μελετά τη ζωή και το έργο των Τριών Ιεραρχών διαπιστώνει ότι οι μεγάλοι παιδαγωγοί εις την εν Χριστώ ζωή και στη σμίλευση κατά Θεό της προσωπικότητάς τους υπήρξαν κυρίως οι άγιες μητέρες τους. Αυτές υπήρξαν σαρκικές μητέρες αλλά και πνευματικές. Αυτές τους κυοφόρησαν, τους γέννησαν, τους ανέθρεψαν, τους στήριξαν με τις προσευχές τους, τις συμβουλές τους, το παράδειγμά τους. Στο βίο των Τριών Ιεραρχών δεν βρίσκουμε γέροντες και πνευματικούς οδηγούς. Αν εξαιρέσουμε τον άγιο Χρυσόστομο, ο οποίος αφού χειροτονήθηκε αναγνώστης σε ηλικία 21 ετών, έφυγε στην έρημο όπου και μόνασε κοντά σε γέροντα 4 έτη, δεν έχουμε άλλο στοιχείο καθοδηγήσεως τους.


Ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος μόνασαν μόνοι τους στα κτήματά τους, ή συντροφιά μαζί στο κτήμα του Βασιλείου στον Πόντο, παρά τον Ίριν ποταμό, και ανεδείχθησαν δια της ιδιωτικής ασκήσεως τους, όπως και ο Χρυσόστομος, ο οποίος μόνασε και 2 έτη μόνος του σε σπήλαιο, της θεολογικής κατά μόνας μελέτης τους, και οπωσδήποτε βάσει των γνωριμιών αγίων ανδρών που συνάντησαν, κυρίως ο Βασίλειος, στα ταξίδια και τις περιηγήσεις τους.


Οι κατά σάρκα πατέρες τους, του μεν Βασιλείου απέθανε όταν (ο γιος του) ήταν σε ηλικία 15 ετών, αφήνοντάς τον έτσι αβοήθητο στην δύσκολη περίοδο της εφηβείας, του δε Γρηγορίου ήταν στην αρχή αιρετικός (Υψιστάριος· θρήσκευμα που αποτελείτο από ιουδαϊκά και εθνικά στοιχεία και η λατρεία του υψίστου Θεού συνδυαζόταν με τη λατρεία του πυρός) και αργότερα χώλαινε στην διάκριση των θεολογικών εννοιών μ’ αποτέλεσμα να υπογράψει και φιλοαρειανικό σύμβολο πίστεως ως επίσκοπος. Γι’ αυτό βοηθήθηκε από τον υιό του στη διαποίμανση χωρίς αυτός να τον βοηθήσει ουσιαστικά. Και ο πατέρας του Χρυσοστόμου πέθανε λίγους μήνες μετά τη γέννησή του. Συνεπώς οι πατέρες των Τριών Ιεραρχών δεν μπόρεσαν ν’ ασκήσουν ουσιαστική αγωγή στα παιδιά τους.


Οι μητέρες τους λοιπόν ήταν αυτές που διαμόρφωσαν μετά το Θεό τις προσωπικότητές τους και τον χαρακτήρα τους. Ας δούμε ξεχωριστά την επίδραση που είχε κάθε μητέρα στον υιό της.



Α΄. Μ. Βασίλειος.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος († 28 Ιανουαρίου 2008)



"Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκιά μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύει".

†Αθηνών Χριστόδουλος, τελευταίο του μήνυμα, Πρωτοχρονιά 2008 (από εδώ).

Όταν ζούσε, ήμουν πιο αφελής απ' όσο σήμερα και πολύ πιο έτοιμος να δικάσω τους πάντες και τα πάντα. Έχαψα λοιπόν αμέσως την εικόνα του που πλάσσαραν τα ΜΜΕ: πως ήταν ένας φιλόδοξος υποκριτής.

Γελοιοποιήθηκε από κάθε σατιρική εκπομπή της τηλεόρασης κι από οποιονδήποτε που ήθελε να πουλήσει εξυπνάδα. Συκοφαντήθηκε πως ήθελε να ιδρύσει κόμμα, να κυβερνήσει την Ελλάδα, να μετατρέψει την Εκκλησία της Ελλάδος σε πατριαρχείο για να γίνει ο ίδιος πατριάρχης...
Τώρα, πιο νηφάλιος, έχω άλλη άποψη γι' αυτόν. Ίσως έκανε και λάθη (όπως όλοι μας), όμως πιστεύω πως έπραξε ακριβώς αυτό που οφείλει να πράττει η Εκκλησία, η κιβωτός και μάνα μας: αγωνίστηκε για το λαό, προσπάθησε να προστατέψει το λαό μας (το λαό του, το λαό του Χριστού μας) από τα αρπαχτικά της Νέας Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων.
Ο Αλαβάνος τον κατηγόρησε πως «χρησιμοποιεί το θρησκευτικό συναίσθημα για να διχάσει τον λαό σε πιστούς και σε άπιστους» (εδώ). Μα ο Χριστός δε διχάζει, ενώνει. Διχάζουν οι πονηροί κήρυκες της αθεΐας, που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ζώο, τον ελεύθερο σε σκλάβο, την αλήθεια σε ψέμα.