Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Η ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

31 Μαρτίου 2013, Κυριακὴ Β’ τῶν Νηστειῶν (Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ),Ἦχος β´

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Β´ 1 - 12 


Η θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ


Η πίστη κάνει θαύματα! Πρώτα η ψυχή μας.

1 Καὶ εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι’ ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. 2 καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοὶ, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. 3 καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων. 4 καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον ἐφ’ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. 5 ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 6 ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· 7 Τί οὗτος οὕτως λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; 8 καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς εἶπεν αὐτοῖς· Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 9 τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 10 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας - λέγει τῷ παραλυτικῷ· 11 Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 12 καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι Οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

                Παράλυτη η εποχή μας. Ηθικά και πνευματικά. Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, παραδομένη στο κρεβάτι της εκμετάλλευσης, της φιληδονίας, της ψευδαίσθησης της ευτυχίας. Παράλυτη από τις αμαρτίες της. Ζει  μακριά από το Θεό και δεν γνωρίζει τι να κάνει. Αυτοί που θα έπρεπε να την βοηθήσουν, την έχουν κλείσει στον εαυτό της. Την έχουν κάνει να ενδιαφέρεται μόνο για το «εγώ» της. Ίσως μάλιστα αυτοί που θα έπρεπε να την βοηθήσουν, να είναι και η κύρια αιτία για την παραλυσία της.  
                Βιώνουμε καθημερινά την παραλυσία του κόσμου και της εποχής μας. Στο άγχος και την αβεβαιότητα. Στον φόβο του θανάτου. Στην απόπειρα δια της  διασκέδασης να ξεχάσουμε. Στην παράδοσή μας στις οθόνες της τηλεόρασης και του υπολογιστή. Και αναζητούμε τους φίλους εκείνους που θα χαλάσουν τη στέγη του σπιτιού στο οποίο βρίσκεται ο Χριστός, για να μας δώσουν ελπίδα και να μας φέρουν κοντά σ’ Εκείνον που είναι ο μόνος που μπορεί αληθινά να μας προσφέρει την ίαση.

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Άγχος



Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι.
Για τίποτε να μην έχετε άγχος.
Το άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. Ο διάβολος δεν πηγαίνει κόντρα. Αν υπάρχη μια τάση, σπρώχνει και αυτός, για να ταλαιπωρήση και να πλανήση τον άνθρωπο. Τον ευαίσθητο λ.χ. τον κάνει υπερευαίσθητο. Όταν έχης διάθεση να κάνης μετάνοιες, σπρώχνει και ο διάβολος να κάνης περισσότερες από την αντοχή σου και, αν οι δυνάμεις σου είναι περιορισμένες, δημιουργείται μια νευρικότητα, γιατί δεν τα βγάζεις πέρα, και στην συνέχεια σου δημιουργεί άγχος με ελαφρά απελπισία κατ’ αρχάς και μετά συνεχίζει… Θυμάμαι, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, ένα διάστημα, μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, μου έλεγε ο πειρασμός: “Κοιμάσαι; Σήκω! Τόσοι άνθρωποι υποφέρουν, τόσοι έχουν ανάγκη…” Σηκωνόμουν και έκανα μετάνοιες, ό,τι μπορούσα. Μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, άρχιζε ξανά: “Οι άλλοι υποφέρουν κι εσύ κοιμάσαι; Σήκω!” Σηκωνόμουν πάλι. Μέχρι που έφθασα να πω: “Αχ, να μου κόβονταν τα πόδια, τι καλά! Θα ήμουν τότε δικαιολογημένος, αφού δεν θα μπορούσα να κάνω μετάνοιες”. Μια Μεγάλη Σαρακοστή την έβγαλα με το ζόρι, γιατί πήγαινα να στριμώξω τον εαυτό μου περισσότερο από την αντοχή μου.
Όταν νιώθουμε στον αγώνα μας άγχος, να ξέρουμε ότι δεν κινούμαστε στον χώρο του Θεού. Ο Θεός δεν είναι τύραννος να μας πνίγη.

Γράφει: Γέροντας Παϊσιος
 
www.gonia.gr 

Εγώ. Το παιγνίδι της ζωής



Frank Schirrmacher
EGO.  Das Spiel des Lebens
Εγώ. Το παιγνίδι της ζωής
Karl Blessing Verlag. 2013
Δε θα έπρεπε να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, αλλά το τι αρνούμαστε να είμαστε. Michel Foucault
Περιεχόμενα
Πρόλογος
Μέρος πρώτο
Η βελτίωση του παιγνιδιού
  1. Trance
  2. Παιγνίδι
  3. Προφητεία
  4. Τέρας
  5. Γραφή
  6. Λογική
  7. Κοινωνική φυσική
  8. Μακελειό
  9. Κυκλοφορία του αίματος
  10. Νευρικό σύστημα
  11. Ανδροειδές
  12. Εγκέφαλος
  13. Γονίδια
  14. Συγγένεια
  15. Σχιζοφρένεια
  16. Αστραπή
  17. Πολιτική
  18. Μάτριξ
  19. Mind’s eye
  20. Συμφωνία
  21. Big Data
  22. Υποταγή

"Ξεχώρισε τις αναγκαίες ασχολίες απο τις μάταιες μέριμνες..."

ΟΟι φροντίδες του σπιτιού. Η μουσική και το τραγούδι.Επηρεαζουν την πνευματικη ζωή?




Οσίου Θεοφάνους του Έγκλειστου
ΕΞΑΙΤΙΑΣ της συζητήσεώς μας για τον αγώνα με τα πάθη, την οποία πια ολοκληρώσαμε- αν και στην πραγματικότητα μια τέτοια συζήτηση δεν ολοκληρώνεται ποτέ-, άφησα σχεδόν αναπάντητα διάφορα ερωτήματα, που μου έθεσες στο μεταξύ. Κάποιες έμμεσες απαντήσεις σε ορισμένα απ’ αυτά σου έχω δώσει ήδη. Τώρα θ’ απαντήσω στα υπόλοιπα.

Γράφεις ότι έχεις πολλές φροντίδες και μέριμνες στο σπίτι.
Κάνε με επιμέλεια και φιλοτιμία ό,τι σου ζητούν οι δικοί σου. Αυτό είναι το καθήκον σου. Αλλά να ασχολείσαι με όλα ήρεμα, δίχως άγχος, ταραχή ή βαρυγγώμια. Οι μέριμνες συνοδεύονται συνήθως από εσωτερική αναστάτωση. Αυτό δεν είναι σωστό. Δεν μπορείς, βέβαια, πάντοτε να εξετάζεις ό,τι σου αναθέτουν με απόλυτη νηφαλιότητα και να... το εκτελείς με τέλεια αυτοσυγκέντρωση, χωρίς την παραμικρή ταραχή ή διάσπαση. Την πνευματική ζωή, πάντως, δεν τη δυσχεραίνουν τόσο αυτές καθεαυτές οι καθημερινές ασχολίες του επίγειου βίου μας, που είναι αναγκαίες και αναπόφευκτες, όσο οι μάταιες μέριμνες, οι πολλαπλές έννοιες και το διαρκές άγχος. Το άγχος κατατρώει βασανιστικά την καρδιά και εμποδίζει την πνευματική προκοπή. Ξεχώρισε, λοιπόν, τις αναγκαίες ασχολίες από τις μάταιες μέριμνες και τον έλλογο ζήλο από το άλογο άγχος. Μάθε να εργάζεσαι νηφάλια, διατηρώντας τη μνήμη του Θεού και πιστεύοντας ότι ευαρεστείς Εκείνον, όταν όλα σου τα έργα τα πράττεις ευσυνείδητα.

“Τί να κάνω”, ρωτάς, “με το τραγούδι και τη μουσική; Άλλοτε έπαιζα πιάνο και τραγουδούσα, χωρίς να δίνω σημασία στο περιεχόμενο των τραγουδιών. Τώρα όμως προβληματίζομαι γι’ αυτό.

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013


ΤΟ ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΟ 21 [1]
Το πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνο,
μοτ. Καθηγητο Πανεπιστημίου θηνν
ΑΠΟ χρόνια δουλεύω αὐτό τό θέμα καί ἔχει συγκεντρωθεῖ ἕνα τεράστιο ὑλικό, ἀρχειακό, ἀδημοσίευτο ἤ καί δημοσιευμένο. Σκοπός τοῦ κειμένου αὐτοῦ εἶναι νά λειτουργήσειὡς πρόκληση στούς ἀγαπητούς μας ἀναγνῶστες. Εἶναι βέβαιο, ὅτι θά δημιουργηθοῦν ὄχι μόνο εὔλογες ἀπορίες, ἀλλά καί ἀντιδράσεις, διότι τό κείμενο συμβάλλει στην ὑπέρβαση τῆς «σιδερωμένης» ἱστορίας, πού θά ᾽λεγε καί ὁ ἀείμνηστος Μακρυγιάννης, ἡ ὁποία διδάσκεται καί ἀναπαράγεται στή σχολική μας ἐκπαίδευση. Ἀλλ᾽ αὐτό εἶναι φυσική ἀπόληξη τῆς εὐρωπαϊκῆς ἀναγνώσεως τῆς ἱστορίας μας.

Χρειάζεται γι᾽ αὐτό καί ἡ ρωμαίικη-ἑλληνορθόδοξη ἀνάγνωσή της, ἐπί τῇ βάσει τῶν πηγῶν, πού ὄχι μόνο ὑπάρχουν, ἀλλά εἶναι καί πλούσιες. Μιά τέτοια ἀνάγνωση εἶχε πραγματοποιήσει ὁ μακαριστός π. Ἰωάννης Ρωμανίδης († 2001), καί ἀντιμετωπίσθηκε ἀπό κάποιους μέ βιαιότητα καί κακία, διότι ἐτάραξε τά λιμνάζοντα ὕδατα τῆς καθιερωμένης ἱστοριογραφίας, ἀλλά καί τῆς πολιτικῆς ἀκαμψίας. Σήμερα ὅμως ἴσως εἶναι εὐνοϊκότερες οἱ ἐθνικοκοινωνικές συνθῆκες, γιά νά ἐπαναληφθεῖ τό ἐγχείρημα ἐκείνου. Διότι ἡ Εὐρώπη, στήν ὁποία εἴχαμε ἐναποθέσει «τήν πᾶσαν ἐλπίδα» μας, ἀπεκάλυψε (καί στήν ἐποχή μας) τό ἀληθινό πρόσωπό της.
* * *
Ἰσχυρή πρόκληση γιά την Ἑλληνική συνείδηση εἶναι, ἄν πέτυχε ἡ Ἑλληνική ἐπανάσταση τούς σκοπούς της, πού ἦταν σκοποί ὅλου τοῦ Γένους/Ἔθνους. Τό ἐρώτημα αὐτό ἔχει τεθεῖ ἐπανειλημμένα μέχρι σήμερα. Ποιός ἦταν ὁ κύριος στόχος της; Κατά τήν ἐκτίμηση πολλῶν ἱστορικῶν μας τό «1821» εἶχε μεγαλοϊδεατικό-ρωμαίικο καί ὄχι ἀλυτρωτικό-χαρακτήρα. «Νά φτειαχθεῖ τό ρωμαίικο» ἦταν τό βασικότερο κίνητρό του. Ρωμαίικο ὅμως σημαίνει οἰκουμενικά καί ὑπερφυλετικά ἑλληνικό καί ὄχι ἑλλαδικό καί παραπέμπει τό «εὐρύ» καί ὄχι τό «στενό» Γένος. Κατά τον π. Ἰωάννη Ρωμανίδη «οἱ Ρωμηοί (ΓΔΜ: οἱ ἑλληνορθόδοξοι) ἐπαναστάτησαν τό 1821, διά νά ξαναγίνη ἡ Ρωμηοσύνη κράτος μέ τόν ρωμαίικο (ΓΔΜ: ἑλληνορθόδοξο) πολιτισμόν της, πού μέ ὑπερηφάνειαν καί κάθε θυσίαν εἶχαν διαφυλάξει κατά τά σκληρά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, τῆς Φραγκοκρατίας καί τῆς Ἀραβοκρατίας»2. Πόση ἀλήθεια ἐκφράζει αὐτή ἡ θέση;

Το πανεθνικόν Εικοσιένα



του Πρωποπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

από την εφημερίδα «Ορθόδοξος τύπος», 25/3/2011

1.Ἕνα κοσμογονικὸ γεγονός, ὅπως ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ ᾽21, εἶναι φυσικὸ νὰ μένει πάντα τὸ ἐπίκεντρο ὄχι μόνο τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς ἀνεύθυνης δημοσιογραφίας. Πόσα δὲ λέγονται καὶ γράφονται κάθε χρόνο γιὰ τὸ «Εἰκοσιένα»! Ὁ καθένας ὅμως βλέπει τὴνΜεγάληἙλληνικὴἘπανάσταση μὲ τὸ δικό του τρόπο καὶ τὴν κρίνει ἀνάλογα μὲ τὶς ἰδεολογικὲς δεσμεύσεις του καὶ τὴ σκοπιμότητα, ποὺ θέλει νὰ ὑπηρετήσει.Ἔτσι οἱ δέσμιοι τῆς πολιτικῆς τους τοποθέτησης, ἐγκλωβισμένοι στὴν προκατάληψη καὶ τοὺς ἀναχρονισμούς τους, βλέπουν τὸ ᾽21 μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα μεταγενέστερων κοινωνικῶν θεωριῶν καὶ μὲ τὴν προχειρότητα τοῦ ἐρασιτέχνη ἀρνοῦνται τὸν ἐθνικὸ του χαρακτήρα, παρουσιάζοντάς το σὰν ἕνα ἁπλὸ κοινωνικὸ γεγονός, μὲ στόχους βασικοὺς ὄχι τόσο τοὺς Τούρκους, ὅσο…τοὺςΚοτζαμπάσηδες καὶ τοὺςἈρχιερεῖς, τοὺς «προσκυνημένους», ὅπως λένε. Καὶ μόνο ὅμως τὸ γεγονός, ὅτι Κοτζαμπάσηδες καὶ Ἱεράρχες, σὰν τοὺςΜαυρομιχαλαίους, τὸν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, τὸν Σαλώνων Ἡσαΐα, τὸν Ρωγῶν Ἰωσὴφ κ.ἄ. ἔγιναν «μπροστάρηδες» στὸν ἀγώνα, βεβαιώνει πὼς στερεῖται κάθε ἀντικειμενικότητα ἡ ταξικοποίηση τοῦ ᾽21.

Ὑπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες, γνωστὲς καὶ δημοσιευμένες, ποὺφανερώνουν τὸν πανεθνικὸ χαρακτήρα τοῦ ᾽21. Ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι καὶ αὐτοὶ οἱ ἀρχικὰ διστακτικοὶ γιὰ ἕνα τόσο δύσκολο ἀγώνα —κάτι πολύ ἀνθρώπινο—, ὅταν φούντωσε ἡ ἐπαναστατικὴ φλόγα, ὅρμησαν κι αὐτοὶ στὴ μέση τῆς φωτιᾶς, πολεμώντας γιὰ ἐλευθερία. Δύο ἀκόμη τέτοιες μαρτυρίες, πολὺ σημαντικές, θὰ παρουσιάσουμε στὴ συνέχεια.

2.Θεωροῦμε τὶς παρακάτωμαρτυρίες γιὰ τὸν ἀγώνα τοῦ ᾽21 «πολὺ σημαντικές», διότι εἶναι σύγχρονες μὲ τὴν ἔκρηξή του καὶ ἀποτελοῦν αὐθόρμητες καὶ ἀβίαστες δηλώσεις δύο προσώπων, ποὺ γράφουν γιὰ τὴν ἐπανάσταση, κινούμενοι ἀπὸ διαφορετικὲς προϋποθέσεις, ἀλλὰ καὶ πνευματικὰ καὶ κοινωνικὰ ἀνήκουν σὲ δύο διαφορετικοὺς χώρους. Ἡ πρώτη προέρχεται ἀπὸ ἕνα Ἄγγλο μισσιονάριο (Ἱεραπόστολο), τὸν Ἰσαὰκ Λάουντς (Lowndes)1, ποὺ βρισκόταν τότε στὴ Ζάκυνθο. ὉΛάουντς, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱκανότερους καὶ πιὸ μορφωμένους προτεστάντες μισσιονάριους, καὶ ἄριστα κάτοχος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἔχοντας τὴ συνήθεια νὰ ἐνημερώνει συχνὰ τὴν Ἑταιρεία του, ὄχι μόνο γιὰ τὴν ἱεραποστολικὴ δραστηριότητά του, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅ,τι συνέβαινε στὸ μεσογειακό, καὶ μάλιστα τὸν ἑλληνικὸ χῶρο, στέλνει στὶς 14/26 Ἀπριλίου 1821 στὴν Ἀγγλία τὸ παρακάτω γράμμα, ποὺ βρήκαμε στὰ Ἀρχεῖα τῆς Ἑταιρείας στὸ Λονδίνο, τὸ 1973.2

«Αἰδεσιμώτατε καὶ ἀγαπητὲ Κύριε,

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Αρχιερείς και Φιλική Εταιρία



Η εκπληκτική έρευνα του Κου ΠΕΤΡΟΥ Α. ΓΕΩΡΓΑΝΤΖΗ δ Θ.,
«ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ’21 (αντίδραση ή προσφορά;)», Ξάνθη 1905.

Είναι γνωστόν ότι ή Φ. Ε. «επήγασε από την μέσην (αστικήν) τάξιν των Ελλήνων». Εν τούτοις το εθνεγερτήριο σάλπισμά της δεν περιορίσθηκε μόνο στους εμπόρους, τεχνίτες και τούς άλλους αστούς επαγγελματίες αλλά απευθύνθηκε σ’ όλα τα στρώματα, τις τάξεις και βαθμίδες τής ελληνικής κοινωνίας, πού ζούσαν από το ταπεινότερο καλύβι μέχρι το πιο εκθαμβωτικό παλάτι των παραδουναβίων περιοχών.

Σ’ εκείνους όμως πού κατ’ εξοχήν απευθύνθηκε και από τούς οποίους ζήτησε γενναία υλική και μάλιστα ηθική συνδρομή, συμπαράσταση, συμπαράταξη, καταφύγιο και προετοιμασία ήταν ό κλήρος τής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Και ό κλήρος, με προεξάρχοντας αυτό τούτο το Πατριαρχείο στην Κων/πολη και τούς λοιπούς αρχιερείς στις επαρχίες, άκουσε με προφητική αγαλλίαση, δέχθηκε με ευφροσύνη ψυχής, αγκάλιασε ολόθερμα το ελπιδοφόρο τούτο ευαγγέλιο, το εγκολπώθηκε, το έκαμε δικό του κτήμα, βίωμα και μήνυμα και συμμετέσχε ενεργά σ’ όλους τούς οραματισμούς και τις επιδιώξεις τής Φ. Ε.

Να τι γράφει ό υπασπιστής του Θ. Κολοκοτρώνη, ό Φώτιος Χρυσανθόπουλος ή Φωτάκος, στα απομνημονεύματά του:

«Ο αξιοσέβαστος κλήρος των Ελλήνων χριστιανών ευρίσκετο τότε (δηλ. στην προεπαναστατική περίοδο) παντού εμπρός και έδιδε την βαρύτητα και την βεβαιότητα εις τον σκοπόν τής επαναστάσεως και ένεκα τούτου εις τούς Έλληνας εφαίνετο, ότι ή σημαία τής Επαναστάσεως είναι εις τας χείρας του Θεού, δια των λειτουργών της θρησκείας του.»

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Θέλουν να ξασπρίσουν τις ψυχές μας από καθετί εθνικό...


 
«ΑΠΑΝΤΗΣΗ» ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ

ΤΟΥ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΔΟΜΗΤΕΣ ΤΟΥ 1821

***


Προγραμματικός στόχος είναι η κατεδάφιση της γλώσσας και της ιστορίας μας

***


Από τον τάφο απαντά σ' όλους αυτούς τους μηδενιστές ο αξέχαστος και κοσμαγάπητος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Προγραμματικός στόχος είναι η κατεδάφιση της γλώσσας και της ιστορίας μας, τονίζει σε μια από τις σημαντικότερες ομιλίες του ο αείμνηστος ηγέτης της Εκκλησίας μας. Ήταν Δεκέμβρης του 2006 στο Ειδικό Συνέδριο της Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς, με αντικείμενο την ελληνική γλώσσα κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. «Εκκλησία και γλώσσα στα χρόνια της σκλαβιάς» ήταν το θέμα που είχε αναπτύξει ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος. Και όλα όσα είχε πει είναι εξαιρετικά επίκαιρα και με αδιάσειστα στοιχεία απαντούν σε όσους μέσα από την τηλεοπτική σειρά «1821» επιχειρούν να ισοπεδώσουν τον αγώνα του έθνους και φτάνουν στο σημείο να περιφρονούν τους αγωνιστές του '21. «Και τον ταπεινό παπά που διάβαζε τα παιδιά με το φως του κεριού να διώχνει το σκοτάδι της σκλαβιάς».

Όλους αυτούς ο Χριστόδουλος τους προτρέπει «να ψάξουν τις μαρτυρίες των σκλάβων και όχι τις διαβεβαιώσεις του τυράννου»...


Η πολύ σημαντική για τις μέρες που ζούμε ομιλία που είχε κάνει ο Μακαριστός Aρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος έχει ως εξής:

Θα ήταν ίσως αναμενόμενο, μιλώντας με θέμα «Εκκλησία και γλώσσα στην περίοδο της Τουρκοκρατίας», να αναφερθώ στο Κρυφό Σχολειό, να συνεχίσω δηλαδή μια συζήτηση με αυτούς που αμφισβητούν την ύπαρξή του. Αλλά δεν θα το κάνω. Θεωρώ ότι η συζήτηση επ' αυτού έχει αποσπάσει την προσοχή μας από την πραγματικότητα. Είναι πολλοί πλέον αυτοί οι οποίοι νομίζουν ότι η προσφορά της Εκκλησίας αρχίζει και τελειώνει με το Κρυφό Σχολειό, και οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι αμφισβητούντες την ύπαρξη του Κρυφού Σχολειού, απορρίπτουν αυτοδικαίως τον ρόλο της Εκκλησίας στη διάσωση της ελληνικής γλώσσας και της εθνικής μας ταυτότητας.

Η αμφισβήτηση του Κρυφού Σχολειού δεν είναι βέβαια καινούργια. Αλλά διαπιστώνω ότι η κατεδάφιση της γλώσσας και της ιστορίας μας αποτελεί σήμερα προγραμματικό στόχο μιας ιδεολογίας κατά την οποία η υπεράσπιση της γλώσσας είναι έργο εθνικιστών, και άρα πρέπει να αντιμετωπισθεί με σκληρές επιθέσεις.

Ειλικρινώς, δεν βρίσκω σκόπιμο να αντιπαραταχθώ με αυτήν την ερημία. Μόνο να λυπηθώ μπορώ, έχοντας στον νου μου τους νέους ανθρώπους που ακολουθούν αυτήν την ιδεολογία. Δεν έχουμε δικαίωμα να απορρίπτουμε αυτούς τους νέους, βλέποντάς τους να θέλουν να σταθούν στα πόδια τους μειώνοντας τους αγώνες εκείνων που στερήθηκαν την οικογένειά τους, την προκοπή τους, τη ζωή τους και την ηρεμία τους, για να μπορούμε σήμερα εμείς και οι νέοι μας να είμαστε ελεύθεροι και να μιλάμε ελληνικά. Δεν είναι σωστό να νιώθουμε καταφρόνια προς όσους περιφρονούν τους αγωνιστές του '21 και μαζί τους τον ταπεινό παπά που διάβαζε τα παιδιά, με το φως του κεριού να διώχνει το σκοτάδι της σκλαβιάς. Έχουμε ευθύνη όχι μόνο προς όσους συμμετέχουν δημιουργικά στη μεγάλη και ζώπυρο παράδοσή μας, αλλά και προς όσους αρνούνται τις αξίες της Ορθοδοξίας, της γλώσσας, της παράδοσης. Αυτή η ευθύνη πρέπει να μας διακατέχει όταν υπερασπίζουμε την πίστη, τη γλώσσα και την υπόσταση του έθνους. Παρακολουθώ με έκπληξη και οδύνη ότι αρνούνται τώρα πια το Κρυφό Σχολειό, με αδιανόητο επιχείρημα ότι δεν υπήρξε νόμος της Οθωμανικής Αρχής που να απαγορεύει τη σύσταση και λειτουργία σχολείων των Ελλήνων.

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Το 1821 απ' την κόψη του σπαθιού την τρομερή



 «Σβήστε το '21»
Πίσω, λοιπόν, στη θερμή οθωμανική αγκαλιά...
***
Το 1821 απ' την κόψη του σπαθιού την τρομερή...
του Σαράντου Ι. Καργάκου
ΤΟ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ένας ιστορικός να «κλείσει» σε ένα βιβλίο -πολυσέλιδο και πολύτομο έστω- όλο το '21 είναι τόσο δύσκολο όσο και το να προσπαθήσει να κλείσει σ' ένα μπουκάλι ένα αγριεμένο πέλαγος. Το '21 ήταν ένας πολυετής, πολυεπίπεδος, πολύπλευρος και πολυσύνθετος αγώνας. Δεν ήταν ένα μονοδιάστατο γεγονός. Ούτε περιορίστηκε αποκλειστικά στον ελλαδικό χώρο ούτε και αφορά αποκλειστικά τον ελληνικό κόσμο. Για τα τότε δεδομένα -παρά την έλλειψη των σημερινών μέσων επικοινωνίας- ήταν ένα γεγονός με οικουμενικό βεληνεκές.
Στη Μολδοβλαχία
Η προεργασία για την προετοιμασία του Αγώνα έγινε εκτός του μητροπολιτικού ελλαδικού χώρου, στην Οδησσό, την αρχαία Ορδησσό που μνημονεύουν οι Πτολεμαίος και Αρριανός. Και η έναρξη του Αγώνα δεν άρχισε από τον ελλαδικό χώρο, άρχισε από τη Μολδοβλαχία και συγκεκριμένα από το Ιάσιο (Γιάσι), στις 22 Φεβρουαρίου, από την ηγεσία του πρίγκιπα Αλέξανδρου Υψηλάντη. Τον επίλογο της έγραψε ο αδερφός του αρχηγού, ο Δημήτριος Υψηλάντης, με τη μάχη της Πέτρας, στις 12 Σεπτεμβρίου 1829. Άρα, είναι λάθος να λέμε ότι η Επανάσταση τελείωσε χάρη στη ναυμαχία του Ναβαρίνου (8/20-10-1827). Κράτησε μία διετία ακόμα. Στο δεκαετές αυτό διάστημα βρήκαν τον θάνατο περίπου 800.000 Έλληνες, επί ενός συνόλου -αν περιορισθούμε στον νυν ελλαδικό χώρο- 2.500.000 ψυχών. Άρα, την Ελληνική Επανάσταση, για να την ορίσεις, πρέπει να τη γνωρίσεις «απ' την κόψη του σπαθιού την τρομερή».
Είναι λάθος να περιορίζουμε τη θεώρηση των επαναστατικών γεγονότων μόνο στην Πελοπόννησο, στη Στερεά και στα τρία ηρωικά νησιά. Η Επανάσταση επεκτάθηκε και στην Ήπειρο, τη Μακεδονία και τη Θράκη (ας θυμηθούμε την προσφορά της ηρωικής Αίνου), ως την Κρήτη, την Κάσο και την Κύπρο, η οποία πλήρωσε σε ηγετικό επίπεδο τον βαρύτερο φόρο σε αίμα.
Είναι λάθος να συζητάμε αν η Επανάσταση ήταν κοινωνική (αγροτολαϊκή, αστική κ.λπ.). Η Επανάσταση ήταν πρωτίστως εθνική, χωρίς αυτό να αποκλείει στοιχεία κοινωνικής διαμαρτυρίας, τοπικιστικές, πολιτικές και προσωπικές διαφορές. Και, ασφαλώς, το αγροτολαϊκό στοιχείο αγωνίστηκε για ένα κομμάτι γης, αφού τα καλύτερα εδαφικά «φιλέτα» κατείχαν οι Τούρκοι, που ζούσαν από αυτά χωρίς να δουλεύουν σ' αυτά. Ασφαλώς και τα αστικά στοιχεία αγωνίστηκαν σκληρά, γιατί μόνο σ' ένα ανεξάρτητο κράτος θα μπορούσαν να πετύχουν την αστική τους ολοκλήρωση, άσχετα από το γεγονός ότι αυτή εξελίχθηκε σε νόθα αστικοποίηση - κι αυτό μέχρι σήμερα.
Η γένεση
Είναι λάθος να λέγεται και να γράφεται ότι η γένεση του ελληνικού κράτους αρχίζει το 1830, με τη διπλωματική μας αναγνώριση. Γενέθλια ημέρα του ελληνικού κράτους είναι η 1 η Ιανουαρίου 1822, όταν από την Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου ψηφίζεται το Α' Ελληνικό Σύνταγμα. Γι' αυτό, άλλωστε, τόσο κατά τη διάρκεια του Αγώνα όσο και μετά, η 1η Ιανουαρίου, όπως έγραψαν τα «Ελληνικά Χρονικά» του Μάγερ, ετιμάτο «ως ενιούσιος πανήγυρις [...] λόγω της καθιερώσεως του ημετέρου πολιτεύματος» και της ανακηρύξεως ελληνικού κράτους.

Το ψυχολογικό μυστήριο της Ερήμου


Από τον Μεγάλο Κανόνα
Ποίημα του Αγίου Ανδρέου Κρήτης
'Ηχος πλ.του β'


Ου γέγονεν εν τω βίω,
αμάρτημα ουδέ πράξις ουδέ κακία,
ην εγώ Σωτήρ ουκ επλημμέλησα,
κατά νουν και λόγον και προαίρεσιν,
και θέσει, και γνώμη και πράξει εξαμαρτήσας,
ως ουδείς άλλος πώποτε.









H ψυχολογία της κατανύξεως της χριστιανικής ερήμου παρουσιάζει μια καταπληκτική σύζευξη αντιθέσεων, οι οποίες μας προϊδεάζουν για το δυσθεώρητο βάθος και το ανεκτίμητο πλάτος του «υπαρξιακού» μυστηρίου της ασκήσεως.
’Ετσι η άσκηση της αρετής μέσα στις εξαιρετικές δυσχερείς σνθήκες της ζωής της ερήμου δεν περιορίζεται απλώς σ’ένα ωρισμένο βαθμό ψυχικής αντοχής, άλλοτε μικρότερο και άλλοτε μεγαλύτερο. Η φύση του πνευματικού αγώνος του καθαρισμού της προσωπικότητος από την προσωπική και την προπατορική ακαθαρσία παρουσιάζει μια πολύπλοκη δομή, με άλυτες εσωτερικές αντιθέσεις και βιωματικές συγκρούσεις.

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Υπέρ πίστεως και πατρίδος 1453-1821


του Ευαγγέλου Στ. Πονηρού
Ἡμέρα Δευτέρα 28 Μαΐου 1453, ὁ τελευταῖος μας αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος ὁμιλεῖ γιά τελευταῖα φορά πρός τόν λαό τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία σέ λίγο δέν θά εἶναι πιά ἐλεύθερη. Δίνει τίς τελευταῖες ὁδηγίες στόν λαό καί στούς στρατιῶτες του, προσπαθεῖ νά τούς ἐμψυχώσει, τούς ἀποκαλεῖ «ἀπογόνους Ἑλλήνων καί Ῥωμαίων», ὀνομάζει τήν Κωνσταντινούπολη «ἐλπίδα καί χαράν πάντων τῶν Ἑλλήνων, τό καύχημα πᾶσι τοῖς οὖσιν ὑπό τήν τοῦ ἡλίου ἀνατολήν»1. Τούς προτρέπει νά προτιμήσουν τόν τιμημένο θάνατο ἀπό τή ζωή. Ἄς διαβάσουμε τά αὐθεντικά λόγια του, ὅπως μᾶς τά διασώζει ὁ χρονογράφος Γεώργιος Φραντζής: «καλῶς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διά τέσσαρα τινα ὀφειλέται κοινῶς ἐσμέν πάντες ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἤ ζῆν, πρῶτον μέν ὑπέρ τῆς πίστεως ἡμῶν καί εὐσεβείας, δεύτερον δέ ὑπέρ τῆς πατρίδος, τρίτον δέ ὑπέρ τοῦ βασιλέως, ὡς χριστοῦ κυρίου καί τέταρτον ὑπέρ συγγενῶν καί φίλων. λοιπόν, ἀδελφοί, ἐάν χρεῶσταί ἐσμεν ὑπέρ ἑνός ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου, πολλῷ μᾶλλον ὑπέρ πάντων τούτων ἡμεῖς, ὡς βλέπετε προφανῶς, καί ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι. ἐάν διά τά ἐμά πλημμελήματα παραχωρήσῃ ὁ θεός τήν νίκην τοῖς ἀσεβέσιν, ὑπέρ τῆς πίστεως ἡμῶν τῆς ἁγίας, ἥν Χριστός ἐν τῷ οἰκείῳ αἵματι ἡμῖν ἐδωρήσατο, κινδυνεύομεν· ὅ ἐστι κεφάλαιον πάντων. καί ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ τις καί τήν ψυχήν ζημιωθῇ, τί τό ὄφελος; δεύτερον πατρίδα περίφημον τοιούτως ὑστερούμεθα καί τήν ἐλευθερίαν ἡμῶν. τρίτον βασιλείαν τήν ποτέ μέν περιφανῆ νῦν δέ τεταπεινωμένην καί ὠνειδισμένην καί ἐξουθενημένην ἀπωλέσαμεν, καί ὑπό τοῦ τυράννου καί ἀσεβοῦς ἄρχεται. τέταρτον δέ καί φιλτάτων τέκνων καί συμβίων καί συγγενῶν ὑστερούμεθα.»2 Τελειώνει τόν λόγο του καί σύσσωμος ὁ λαός καί ὁ στρατός του τοῦ ἀπαντοῦν συγκινημένοι: «ἀποθάνωμεν ὑπέρ τῆς Χριστοῦ πίστεως καί τῆς πατρίδος ἡμῶν»3.
Ἡ πόλη πέφτει στά χέρια τῶν βαρβάρων, ὁ γενναῖος αὐτοκράτορας πέφτει μαχόμενος, ὅμως τό μήνυμά του ἔχει δοθεῖ, ὁ λαός τό ἔχει λάβει ἀπ΄ ἄκρη σ΄ ἄκρη τῆς σκλαβωμένης πατρίδας, γι΄ αὐτό διατηρεῖ τήν ψυχή του ἀδούλωτη, γι΄ αὐτό ἀγωνίζεται, γι΄ αὐτό ἐπεναστατεῖ, γι΄ αὐτό δέν ἀφήνει ποτέ τόν βάρβαρο κατακτητή ἥσυχο. Δέν γνωρίζουμε, ἄν θά ὑπάρξει σοβαρός ἱστορικός, ὁ ὁποῖος θά ὑποστηρίξει, ὅτι ὁ ἑλληνικός λαός κατά τήν περίοδο τῆς σκλαβιᾶς εὐημεροῦσε. Ἄν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε πρός τί οἱ ἀλλεπάλληλες ἐπαναστάσεις, οἱ ὁποῖες ξεκινοῦν ἀπό τό 1463; Πρός τί οἱ χιλιάδες κλέφτες καί ἀρματωλοί, ἀδούλωτοι γιά πάντα στά ἀπάτητα ἑλληνικά βουνά; Πρός τί ὅλα αὐτά; Ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν γνώριζαν νά διακρίνουν μεταξύ εὐημερίας καί δυστυχίας;