Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Οι Έλληνες του 1821 συνέχιζαν το Βυζάντιο – Ρωμανία



 
ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΡΩΜΗΟΥΣ ΩΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ.
ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ» ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ
.
-Νομική Διάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, ή Οργανισμός του Αρείου Πάγου, Γερουσίας της Ανατ. Ελλάδος, 4/11/1821: “Οι κοινωνικοί νόμοι των αειμνήστων χριστιανών αυτοκρατόρων της Ελλάδος μόνοι ισχύουσι κατά το παρόν εις την Ανατολικήν Χέρσον Ελλάδαν”
-Προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδος 1/1/1822, όπου μεταξύ άλλων λέει: “Άχρι της κοινοποιήσεως των ειρημένων κωδίκων, αι πολιτικαί και εγκληματικαι διαδικασίαι βάσιν έχουσι τους Νόμους των αειμνήστων Χριστιανών ημών αυτοκρατόρων”.
-Νόμος της Επιδαύρου, Β΄ Εθνική Συνέλευση, εν Άστρει 1823, επαναλαμβάνονται τα παραπάνω και στις 1/4/1823 από τα Πρακτικά διαβάζουμε: “Διορίζεται επιτροπή για να εκθέση τα κυριώτερα των εγκληματικών εκ του προχείρου, ερανιζομένη από τους νόμους των ημετέρων αειμνήστων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων”.
-Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος, Τροιζήνα, 1827: “Έως ότου δημοσιευθώσι Κώδικες οι Βυζαντινοί Νόμοι (..) και οι παρά της Ελληνικής Πολιτείας δημοσιευόμενοι νόμοι έχουν ισχύν”.
[Πηγή: “Περίγραμμα ιστορίας του μεταβυζαντινού δικαίου” του Δημήτριου Γκιώνη, 1966, σ. 290, σ. 291, σ.293, σ. 304]
O Clifton R. Fox Καθηγητής Ιστορίας στο Tomball College, USA επισημαίνει:
«Οι άνθρωποι που ζούσαν στη “Βυζαντινή Αυτοκρατορία” ποτέ δεν ήξεραν ούτε και χρησιμοποίησαν τη λέξη “Βυζαντινός”. Αυτοί ήξεραν για τον εαυτό τους ότι είναι Ρωμαίοι,

Πάμε για «πόλεμο» ή και για πόλεμο;


  • Αυτά, που δεν τα ξέρατε... καιρός να τα μάθετε!
  • Τι εξανάγκασε τον Πούτιν να ετοιμάζει το «χρυσό Ρούβλι»;
  • Μερικές αλήθειες που πολλοί τις αγνοούν και καταντούν εύπιστοι απέναντι σε όλους, δραχμολάγνους και Ευρωληγούρηδες...!
Γράφει ο Διονύσης Χοϊδάς

Και ενώ ο κόσμος καίγεται, το ερώτημα που ακούγεται μέσα από τη γη (όταν χώνουμε το κεφάλι στην άμμο) είναι μονότονο: Παραμονή στο ευρώ ή επιστροφή στη Δραχμή;

Και κανείς δεν τολμά να πει «Για τα μπάζα και οι δύο εκδοχές!», από το φόβο μην χαρακτηριστεί «αποσυνάγωγος» από το Ιερό Μαντρί του... Τελικά, πίσω (αλλά πολύ πίσω, ώστε να μην φαίνονται) και από τις δύο εκδοχές κρύβονται οι ίδιοι κύκλοι – άσχετα με το αν θα ωφεληθούν με τα κοκάλα και τα ψίχουλα διαφορετικά τσιράκια στην μια περίπτωση και διαφορετικά στην άλλη... Κι αυτό, από ό,τι βλέπω, δεν το συνειδητοποιούν ούτε καν εκείνοι που (με καλή πρόθεση) προπαγανδίζουν τη μια ή την άλλη εκδοχή. Έχετε υπομονή, σήμερα, για μεγάλο κείμενο; Αν ναι, να ξέρετε ότι κάπου προς το τέλος θα υπάρχει το «κρέας» - όλα τα άλλα που παρεμβάλλονται είναι για να «δομήσουν» την αποκάλυψη...

Πάμε λοιπόν...
Η κρυμμένη είδηση των ημερών είναι ότι ο Πούτιν αποφάσισε να αποκτήσει το ρούβλι «ισοτιμία σε χρυσό».

«Ε, και;», θα πουν οι πολλοί... Αμ, δεν είναι «ε, και;» άλλα κάτι ισοδύναμο με την ανατροπή των πόλων της γης – κάτι που είτε θα οδηγήσει σε Πόλεμο ή θα επαναφέρει την παγκόσμια τάξη σε μια κατάσταση ηρεμίας . Ή κάτι «κι από τα δύο», ανάλογα με την περιοχή και την σφαίρα επιρροής...
Κι εμάς τι μας ενδιαφέρει; Και όμως, μας ενδιαφέρει, όπως θα δείτε στο τέλος! Κι αυτό επειδή, όπως θα δούμε στη συνέχεια, το γεγονός αυτό, από μόνο του, είναι μια τεράστια επανάσταση, σε παγκόσμιο επίπεδο - και ένα δυνατό χτύπημα στα «ερπετά» της Νέας Τάξης που, από τη δεκαετία του 70 και δώθε, έχουν βαλθεί να υποδουλώσουν ολόκληρο τον πλανήτη, εξαθλιώνοντας τον.

ΗΡΩΙΣΜΟΣ – ΕΜΦΥΛΙΟΣ – ΔΑΝΕΙΑ & ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ στην ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 – Το κείμενο μιας σχολικής γιορτής



αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα
.


Για να ξεκινήσει μια Επανάσταση, υπάρχει μια προϋπόθεση: να θέλουν να ξανασηκωθούν αυτοί που έχουν πέσει. «Επ-ανίσταμαι» [>ίσταμαι ή ίστημι] σημαίνει «Ξανα-στέκομαι όρθιος», άρα έχω πέσει, έχω συνείδηση της πτώσης μου και επιθυμώ -με κάθε κόστος- να ξανασταθώ σε όρθια θέση. Αν λοιπόν το 1821 -αλλά και πιο πριν- ξεκινά η προσπάθεια για να σταθούν κάποιοι όρθιοι, πριν το κάνουν, πρέπει να προσδιορίσουν α) ποιοι είναι και β) σε ποιο χρονικό σημείο του παρελθόντος αναφέρονται, δηλαδή πότε ξεκίνησε η πτώση (σκλαβιά), ποιο είναι το σημείο αναφοράς της ανασύστασής τους. Το «α» περιλαμβάνει τους όρους «έθνος, γένος, Έλληνες, Ρωμιοί, Γραικοί». Το «β» έχει δυο σημεία αναφοράς: το 1453 και το 338 π.Χ.

Με το 1453, δηλαδή με την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συνδέεται το «γένος» και οι «Ρωμιοί». Δεν αποκλείονται όμως ούτε το «έθνος», ούτε οι «Έλληνες».

Με το 338 π.Χ., δηλαδή με τη μάχη της Χαιρώνειας συνδέεται το «έθνος» και οι «Γραικοί». Δεν αποκλείονται όμως ούτε το «γένος», ούτε οι «Έλληνες».



Κοινή αναφορά και των δυο εκδοχών είναι ο ελληνισμός, ο οποίος ορίζεται διαφορετικά από κάθε πλευρά. Με βάση τον χριστιανισμό στην πρώτη περίπτωση, χωρίς τον χριστιανισμό ή με μια διαφορετική σχέση κράτους-χριστιανισμού στην δεύτερη. Θα δούμε πώς συνέβησαν όλα αυτά, για αρχή όμως ας κρατήσουμε μια παρατήρηση: Το έθνος-κράτος που τελικά προκύπτει, δέχεται να αποκαλούνται οι κάτοικοί του «Έλληνες» στο εσωτερικό και «Γραικοί» από όλα τα υπόλοιπα κράτη.



Σημαία του Ρήγα (~1795)

Η Επανάσταση του 1821 είχε ξεκινήσει νωρίτερα, αλλά διακόπηκε δυο φορές, λίγο πριν εκδηλωθεί. Μια με τον Ρήγα Φεραίο το 1798, μια με το κράτος των Ιονίων νήσων το 1807. Η πρώτη είναι σχετικά γνωστή περίπτωση, η δεύτερη είναι σχεδόν άγνωστη. Το πιο σημαντικό στην κατανόηση του 1821 είναι η διασαφήνιση του στόχου. Από όσα είπαμε στην αρχή, φαίνεται ότι οι στόχοι της Επανάστασης ήταν δυο και εκφράζονταν από δυο διαφορετικές πλευρές (ομάδες). Οι ομάδες αυτές συγκρούστηκαν τελικά μεταξύ τους το 1824 κι έτσι η Επανάσταση που από τον πρώτο χρόνο είχε προβλήματα συνοχής, έφτασε το 1827 να χαροπαλεύει. Το 1824 είναι το έτος-κλειδί της Επανάστασης, γιατί η εσωτερική σύγκρουση συνοδεύεται από την δανειοδότηση της Επανάστασης μ’ ένα σημαντικό ποσό.

Μια αληθινή ιστορία που συνέβη στις ΗΠΑ


Μια μέρα, όταν πήγαινα πρώτη γυμνασίου, είδα ένα παιδί από την τάξη μου να πηγαίνει με τα πόδια στο σπίτι από το σχολείο. Το όνομά του ήταν Κάιλ. Φαινόταν σαν να κουβαλούσε μαζί του όλα τα βιβλία του. Σκέφτηκα, «Γιατί κάποιος να κουβαλάει μαζί του κάθε μέρα όλα τα βιβλία του; Θα πρέπει να είναι φυτό!».
Είχα προγραμματίσει όμορφα το Σαββατοκύριακό μου. Το Σάββατο το βράδυ θα πήγαινα σε ένα πάρτι και το απόγευμα της Κυριακής θα συναντιόμασταν με τους φίλους μου να παίξουμε ποδόσφαιρο στο γήπεδο. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που τέλειωσε επιτέλους άλλη μια δύσκολη εβδομάδα, γι” αυτό και δεν του έδωσα περισσότερο σημασία. Σήκωσα τους ώμους μου και συνέχισα τον δρόμο μου. 
Καθώς περπατούσα, είδα μια ομάδα παιδιών να τρέχουν προς το μέρος του. Τον πλησίασαν, πέταξαν τα βιβλία από τα χέρια του, του έβγαλαν τα γυαλιά του και τον έσπρωξαν με δύναμη. Το αγόρι προσγειώθηκε άσχημα στο χώμα. Τον κοίταξα και είδα αυτή την τρομερή θλίψη στα μάτια του. Τον λυπήθηκα. Όταν τα αγόρια έφυγαν, τον πλησίασα για να τον βοηθήσω. Σέρνονταν στο χώμα ψάχνοντας τα γυαλιά του. Δεν δυσκολεύτηκα να δω ένα δάκρυ να κυλάει από τα μάτια του. Τη στιγμή που του έδινα τα γυαλιά του, μου είπε «Αυτοί οι τύποι είναι ηλίθιοι. Δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν στη ζωή τους και ασχολούνται συνέχεια μαζί μου».
Φόρεσε τα γυαλιά του, με κοίταξε και μου είπε «Σε ευχαριστώ!». Για πρώτη φορά τον είδα να

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Η ακριβή αληθινή αγάπη – Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου


[el]imaδσγαδφηδγαge1
Κατ’ εμέ η αγάπη είναι τριών ειδών:
η σαρκική αγάπη, η οποία είναι γεμάτη πνευματικά μικρόβια,
η κοσμική αγάπη, η οποία είναι φαινομενική, τυπική, υποκριτική, δίχως βάθος,
η πνευματική αγάπη, η οποία είναι η αληθινή, η αγνή, η ακριβή αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι αθάνατη μένει «εις αιώνας αιώνων».
– Πώς θα καταλάβω, Γέροντα, αν έχω αληθινή αγάπη;
– Για να το καταλάβης, να εξετάσης αν αγαπάς όλους τους ανθρώπους εξίσου κι αν όλους τους ανθρώπους τους θεωρείς καλύτερους από σένα.
– Γέροντα, έχει ψυχρανθή η αγάπη μου για τον Θεό και για τον πλησίον.
– Σπείρε την λίγη αγάπη που σου έμεινε, για να φυτρώση αγάπη, να μεγαλώση, να καρπίση και να θερίσης αγάπη. Μετά θα σπείρης την περισσότερη αγάπη που θα θερίσης, και σιγά-σιγά θα γεμίση το αμπάρι σου και δεν θα έχης πού να την βάλης, γιατί, όσο σπέρνεις αγάπη, τόσο πιο πολύ αυξάνει. Ας πούμε, ένας γεωργός έχει ένα σακκουλάκι σπόρο και τον σπέρνει. Μετά μαζεύει τον καρπό και γεμίζει μία μεγάλη σακκούλα. Αν σπείρη ύστερα τον καρπό που έχει στην σακκούλα, θα γεμίση ένα σακκί. Και όταν μαζέψη πολύ σπόρο και τον σπείρη, θα γεμίση ένα αμπάρι. Ενώ, αν κρατήση τον σπόρο στο σακκουλάκι και δεν τον σπείρη, ο σπόρος θα σκουληκιάση. Πρέπει να πετάξη τον σπόρο στην γη, για να φυτρώση, να μεγαλώση και να κάνη καρπό.
Έτσι, θέλω να πω, γίνεται και με την αγάπη. Για να αυξηθή η αγάπη, πρέπει να την δώσης. Όποιος όμως δεν δίνει έστω και την λίγη αγάπη που έχει, είναι σαν να έχη ένα απλόχερο σπόρο, αλλά τον κρατάει και δεν τον σπέρνει. Αυτός είναι ο πονηρός δούλος που έκρυψε το τάλαντο.
Ανάλογα με την αγάπη που θα προσφέρης, θα έχης να λάβης. Αν δεν δώσης αγάπη, δεν θα λάβης

Ελευθερία και βίος ενάρετος πάνε πάντοτε μαζί

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός
picasso-dove2-eleutheria
Στην Αθηναϊκή αγορά του ”Χρυσού αιώνα”, σαν υψώσει ο ήλιος το μπόϊ του και κάνει τον ιδρώτα ποτάμι, , τα συνάφια παρατάνε για λίγο τις δουλειές τους και πιάνουνε την κουβέντα.
- Περικλή, εσύ που τόσα ξέρεις, πες μας τί είναι ευτυχία;
- Ο παππούς ο Θουκυδίδης έλεγε: ”Το εύδαιμον το ελεύθερον”. Ευτυχία είναι η ελευθερία.
- Και ελευθερία τί είναι;
- ’’Ελευθερία εστί αγαθή συνείδησις’’. Έτσι δίδασκε ο σοφός Περίανδρος από την Κόρινθο. Ελευθερία και βίος ενάρετος πάνε πάντοτε μαζί. Θυμάστε τί έλεγε ο δάσκαλος εκείνος, που τον καταδικάσαμε να πιει το κώνειο; ”Όποιος παρασύρεται από τις απολαύσεις και τις ηδονές του σώματος, καταντάει δούλος. Κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, εάν δεν είναι κύριος του εαυτού του”.
Η ίδια συζήτηση συνεχίζεται, οχτώ αιώνες αργότερα, στην Πόλη των ονείρων μας: Στην Βασιλεύουσα.
Στο κέντρο της λαοσύναξης βρίσκεται ο Μέγας Ιεράρχης Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Το παλάτι και οι άνθρωποι του σκότους δεν αντέχουνε τον χρυσό του λόγο, που στηρίζει τους φτωχούς και ελέγχει τους δυνάστες, γι’ αυτό και τον εξορίζουνε τρείς φορές.
- Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, τί είναι ελευθερία;

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ


 Η επανάσταση των Ελλήνων το 1821 είναι ένα από τα πιο λαμπρά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας κατά την απόφαση και όχι κατά το αποτέλεσμα και τις συνέπειές του. Στο παρελθόν η επέτειος πανηγυριζόταν κατά τρόπο υποκριτικό χωρίς διάθεση προσέγγισης προς το πνεύμα των πρωτεργατών της. Κατά τα τελευταία έτη έχουμε επίθεση εκ μέρους των εθνομηδενιστών, προκειμένου να αμαυρωθεί ακόμη και η μνήμη αυτών και να σπιλωθεί η Εκκλησία, της οποίας ο ρόλος προβάλλεται από τους εχθρούς του έθνους ως εθνομειοδοτικός!

Τόσο οι αστοί, όσο και οι μαρξιστές ιστορικοί, υλιστές όντες, επιχειρούν να δώσουν ερμηνεία των ιστορικών συμβάντων με βάση τα υλικά κίνητρα σερνόμενοι από την ερμηνεία των ιστορικών συμβάντων στη Δύση και ιδιαίτερα της γαλλικής επανάστασης. Οι εθνομηδενιστές έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ σε πάθος τους προηγούμενους ιστορικούς επιχειρούν την κατεδάφιση των πάντων στην υπηρεσία όντες της νέας τάξης πραγμάτων. Ας εξετάσουμε τα πράγματα με νηφαλιότητα, χωρίς φόβο, δηλαδή, και χωρίς πάθος.
Το Γένος μας, συνηθίζουμε να λέμε, παρέμεινε υπόδουλο επί 400 έτη. Παραβλέπουμε ότι περιοχές του είχαν ήδη κατακτηθεί κατά τον 11ο αιώνα (Καππαδοκία) και τα έτη δουλείας είχαν ξεπεράσει τα 800 κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών και ότι η Βόρεια Ελλάδα παρέμεινε κατακτημένη περί τα 530 έτη. Στις κατακτηθείσες περιοχές υπήρξε έντονος εξισλαμισμός, με συνέπεια να αλλοιωθούν τα

1821: Η δική μας επανάσταση δεν μοιάζει με τις άλλες



Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης φαίνεται ότι είχε προβλέψει τις ιδεολογικές παρερμηνείες του 1821, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Έγραψε λοιπόν στα Απομνημονεύματά του ότι: «Η Επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με τις άλλες». Και έσπευσε να διευκρινίσει ότι η Ελληνική Επανάσταση δεν αντέγραψε την Γαλλική του 1789, διότι οι Γάλλοι πολέμησαν μεταξύ τους σε εμφύλιο πόλεμο, ενώ οι Έλληνες εξεγέρθηκαν εναντίον κατακτητού αλλοεθνούς και αλλοθρήσκου.

Προσθέτουμε ότι οι εξεγερμένοι Γάλλοι είχαν αντίπαλο τότε τον ανώτερο Ρωμαιοκαθολικό κλήρο, ο οποίος είχε αποκτήσει υπερβολικά οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα σε ένα φεουδαρχικό καθεστώς, ενώ οι Έλληνες επαναστάτες αγωνίσθηκαν υπό την Εκκλησία τους, για την Εκκλησία, μαζί με την Εκκλησία.

Παρά ταύτα σε ορισμένα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια γίνεται σήμερα μία προσπάθεια να θεωρηθεί η Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση ως γνήσιο πνευματικό τέκνο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επαναστάσεως.

To ’21 του κυρίου Αριστείδη Μπαλτά



unnamed
Των Γιώργου Καραμπελιά και Νικόλα Δημητριάδη


Ο νέος υπουργός Εθνικής Παιδείας, Αριστείδης Μπαλτάς, εξέδωσε μια ανακοίνωση προς τους καθηγητές των σχολείων, ενόψει της επετείου της 25ης Μαρτίου. Φοβούμενος μήπως η επέτειος φέρει «πλήξη» στους μαθητές, επεχείρησε να της προσδώσει ένα νέο νόημα. Και κατέληξε… στον Θάνο Βερέμη και τη θλιβερή σειρά «1821: η γέννηση ενός έθνους» του Σκάι… Ο κύριος Μπαλτάς προσπάθησε να διασκεδάσει την πλήξη των μαθητών υποστηρίζοντας ότι η ελληνική Επανάσταση υπήρξε… ένα «τέκνο του Διαφωτισμού», ότι ζήτησε ισότητα, αδελφότητα και ελευθερία, ότι ήρθε σε ρήξη με την αυτοκρατορική και θεολογική τάξη του Μεσαίωνα (την «καθαγιασμένη καθεστηκυία τάξη»), ότι ο στόχος της ήταν, όχι βέβαια η εθνική απελευθέρωση αλλά η πολιτειακή αλλαγή… Να φύγει ο Σουλτάνος, δηλαδή, για να κυβερνήσει ο… «κυρίαρχος λαός»…
Κλασικός αστικός φιλελευθερισμός, λοιπόν, πασπαλισμένος με ολίγον πολυπολιτισμό και ανεκτικότητα (ως απαραίτητα, πλέον, συμπληρώματα του πρώτου). Είναι λογικό, πως, θέτοντας το ’21 σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το μοναδικό παράλληλο γεγονός που θα μπορούσε να σκεφτεί ο κύριος Μπαλτάς ήταν η αμερικανική Επανάσταση. Το ίδιο, δηλαδή, που συνέβη και με τον κύριο Βερέμη, ο οποίος εμπνεύστηκε τη σειρά του Σκάι από την «αμφιλεγόμενη» αμερικανική ταινία «Birth of a nation»…
Υποθέτουμε πως ο κύριος Αριστείδης βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα. Είτε να εκφράσει ανοιχτά

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Ο Μανώλης Ανδρόνικος για τους νέους (1967)


andronikos
Η γενιά του 1950 πείνασε και αγωνίστηκε μέχρι να ορθοποδήσει …και είναι αλήθεια ότι στερήθηκε πολλά,αλλά είχε στην ψυχή της την ελπίδα…το όραμα για κάτι το καλύτερο !
* Η σημερινή γενιά έχασε την ελπίδα ή τουλάχιστον την έσβησαν και την αφαίρεσαν απ΄αυτήν κι αυτό είναι το πιο τραγικό…
Και με ρωτάει ο 15ντάχρονος «πώς θα πορευτούμε» ; Και του απαντώ με θάρρος και πίστη και ελπίδα !
Και θα του θυμίσω τα λόγια της ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ του Μανόλη Ανδρόνικου στην εφημερίδα ΒΗΜΑ τον Μάιο του Ι967. Εκεί μεταξύ των άλλων γράφει :
«Όταν βλέπω τα μάτια των νέων καρφωμένα επάνω μου, νιώθω πως βυθίζονται στα έγκατα της ψυχής μου για να ανασύρουν από κει ό,τι έχει μαζευτεί χρόνια τώρα. Αγάπη και κακίες, γνώσεις και όνειρα, ελπίδες και φόβοι. Με ερευνούν και με ελέγχουν και προσδοκούν να πάρουν κουράγιο, για τον δικό τους δρόμο. Τι να τους μαρτυρήσω; Είναι στιγμές που είμαι έτοιμος να τους πω πόσο κουραστήκαμε η γενιά μου, ποια γενιά ; Ας πούμε η γενιά του 40.
Πόσο πολύ πιστέψαμε το φως μέσα στο σκοτάδι και πόσο λίγο ήταν το ψωμί που έθρεψε το κορμί μας στην πρώτη του νιότη. Πόσο ζαλισμένοι ξυπνήσαμε την αυγή της Λευτεριάς για να ψηλαφίσουμε το χώμα και τη θάλασσα, να χτίσουμε ένα σπίτι, να βρούμε μια γυναίκα, να πάρουμε αυτό που λέμε το δρόμο της ζωής. Ποιος μπορεί να πει τι κάναμε, τι πήραμε και τι δώσαμε;
Μας βλέπουν τα νεανικά μάτια ερωτηματικά. Θέλουν να τους θυμίσουμε πως ύψωναν τα παιδιά τα χέρια τους στον περίεργο χαιρετισμό του φασισμού…πως έκλαψαν τον Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Ο Σαγγάριος ήταν το πρώτο μας παραμύθι, μαζί ,ε τη φωτιά της Σμύρνης και τους Τσέτες. Δεν είναι γνωστή στα παιδιά μας η λέξη «πρόσφυγας»και του αϊτού ο γιος» δεν τους λέει τίποτα. Κι αν δουν σε κάποιο μουσείο ένα μαύρο δίκοχο δε θα δακρύσουν, αφού δεν έχουν δει τη μορφή εκείνου που το φορούσε.

Η ξεχωριστή κόντρα δύο πιονέρων της επιστημονικής φαντασίας



Στις 21 Οκτωβρίου 1949, ο ανεπανάληπτος Τζορτζ Όργουελ έλαβε μια μυστηριώδη επιστολή από έναν παλιό γυμνασιακό καθηγητή του.
Τι να ήθελε άραγε ο δάσκαλος των Γαλλικών από τον μαθητή του, ο οποίος είχε εν τω μεταξύ ανδρωθεί και ήταν έτοιμος να απαθανατιστεί ως ένας από τους ογκόλιθους της επιστημονικής φαντασίας;

Ο Όργουελ είχε μόλις δημοσιεύσει ένα αριστουργηματικό βιβλίο που ονόμαζε «1984» και λάμβανε συνεχώς συγχαρητήριες επιστολές, την ίδια ώρα που οι κριτικές ήταν διθυραμβικές σε κάθε γωνιά του αγγλόφωνου κόσμου.
Όσο για τον καθηγητή της γαλλικής, δεν ήταν άλλος από τον ογκόλιθο της επιστημονικής φαντασίας Άλντους Χάξλεϊ, τον οποίο είχαν φέρει οι ευτυχείς περιστάσεις για ένα μικρό διάστημα στο Ίτον, όπου και γνώρισε ως μαθητή τον Όργουελ. Κατόπιν βέβαια ο Χάξλεϊ θα έγραφε τον «Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο» (1931), τον άλλο σταθμό στη δυστοπική μυθιστορία του 20ού αιώνα!

Ο δάσκαλος διάβασε το βιβλίο του μαθητή του και θέλησε να μοιραστεί μια σειρά από ειλικρινείς σκέψεις. Περιττό να τονιστεί ότι μιλάμε για δυο πονήματα-ορόσημα στη λογοτεχνία του φανταστικού, κάθε επεισόδιο έχει λοιπόν τη δική του σημασία του και αποτελεί εξάλλου Ιστορία.
Ο Χάξλεϊ ξεκινά χαλαρά την επιστολή του ευχαριστώντας τον Όργουελ για το αντίτυπο του «1984» που του έστειλε ο εκδοτικός του οίκος. Κατόπιν απολογείται που άργησε τόσο να το διαβάσει, καθώς δούλευε λέει πάνω σε ένα νέο πόνημα που του έτρωγε όλο τον χρόνο, την ίδια ώρα που η κακή του όραση δεν του επέτρεπε πια πολύωρες μελέτες.
Στη συνέχεια εγκωμιάζει το «1984» χαρακτηρίζοντάς το «αληθινά σημαντικό» και λέει πως συμφωνεί με τόσους και τόσους κριτικούς λογοτεχνίας που το έχουν πολυπαινέψει.
Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, μιλά για το μεγάλο διακύβευμα του βιβλίου, την απόλυτη επανάσταση, «αυτή που κείται στο περιθώριο πολιτικής και οικονομίας και στοχεύει στην απόλυτη υποταγή της ψυχολογίας και φυσιολογίας του υποκειμένου», αναλύοντας τον επαναστατικό λόγο του Μαρκήσιου ντε Σαντ.

Ὄχι! Δὲν θέλουμε νὰ σωθοῦμε!

Γράφει ὁ Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρὸς
Μιλώντας γιὰ τὴν 25η Μαρτίου καὶ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, μᾶς ἀρέσει, συνήθως, νὰ λέμε λόγια φανταχτερά, γεμάτα θριαμβολογίες καὶ ἐπαίνους. Σπάνια ἀκούγεται λόγος, ποὺ νὰ ἐλέγχει καὶ νὰ προβληματίζει. Ἡ ἐπέτειος, ὅμως, τῆς 25ης Μαρτίου δὲν εἶναι μόνον μία ἐπέτειος ἠρωϊκῶν ἀγώνων καὶ πολεμικῶν κατορθωμάτων. Εἶναι ταυτόχρονα καὶ μία πολὺ καλὴ ἀφορμή, νὰ κάνουμε ὅλοι μας μίαν ἄσκηση αὐτοκριτικῆς καὶ νὰ ἀναρωτηθοῦμε:
Τί εἶναι αὐτό, ποῦ μετράει περισσότερο γιὰ τοὺς ἥρωες τοῦ ’21; Εἶναι τὰ λόγιά μας τὰ μεγάλα, οἱ παρελάσεις καὶ ἡ κατάθεση στεφάνων; Ἢ μήπως οἱ ψυχὲς τους λαχταρᾶνε ἀπὸ ἐμᾶς ἄλλα πράγματα καὶ κυρίως νὰ τοὺς μιμηθοῦμε στὴν πράξη, καὶ ἡ ζωή μας νὰ εἶναι σύμφωνη μὲ τὰ πιστεύω τους καὶ τὰ ἰδανικά τους;  
Στὰ χρόνιά μας, ἔχουμε κάνει, δυστυχῶς, τὴν Πατρίδα μας ἕνα ἀπέραντο ἐργαστήριο αὐτοκαταστροφῆς. Οἱ ἀλήθειες τοῦ ’21 παραποιοῦνται, τὰ πρόσωπα τῶν ἡρώων σπιλώνονται, ἡ Πίστη καὶ τὰ Ἰδανικὰ τῶν προγόνων μας θάβονται.  
Τὰ παιδιὰ μας μεγαλώνουν μέσα σὲ μία σύγχυση δαιμονική. Μπερδεύουν τὴν φιλοπατρία μὲ τὸν φασισμό. Βάζουν φωτιὰ στὴν τιμημένη καὶ ἔνδοξη Ἑλληνικὴ Σημαία, λὲς καὶ πρόκειται γιὰ ἕνα ὁποιοδήποτε πανί.
Τρέφονται μὲ τὰ δηλητήρια τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ ντρέπονται νὰ ποῦν, ὅτι γεννήθηκαν Ἕλληνες καὶ Ὀρθόδοξοι.  
Τὶς θυσίες τῶν ἡρώων του ’21, τὰ ὁράματα, τὶς ἀξίες καὶ τὴν πίστη τους, φτάσαμε νὰ...
τὰ θεωροῦμε παρακατιανὰ καὶ παλιομοδίτικα. Ἀφ’ ὅτου λευτερωθήκαμε ἀπὸ τὸν τουρκικό ζυγό, πετάξαμε στὰ ἄχρηστα τὸν δοκιμασμένο δικό μας Τρόπο καὶ λιμπιστήκαμε τὴν κάλπικη γυαλάδα τῶν ξένων.  
Εἰρωνευτήκαμε  τὴν  φιλοκαλία τῶν πατέρων μας  καὶ προτιμήσαμε τὰ ξυλοκέρατα τοῦ πάπα καὶ τῶν προτεσταντῶν. Τυφλωθήκαμε ἀπὸ τὰ ψεύτικα καὶ πλάνα ’’φῶτα’’ τῶν δῆθεν πολιτισμένων τῆς ἑσπερίας, καὶ στὸ τέλος παγιδευτήκαμε γιὰ τὰ καλά.
Μὲ δική μας, βεβαίως, ὑπαιτιότητα δώσαμε δικαιώματα στοὺς Εὐρωπαίους ’’σωτῆρες’’ μας(*), νὰ μᾶς ἐμπαίζουν, νὰ μᾶς ὑποτιμοῦν καὶ νὰ μᾶς ἐκμεταλλεύονται. Μέχρι πότε, ὅμως;
Τὴν ἀπάντηση τὴν ἔδωσε, πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες, σχολιάζοντας συκοφαντικὸ γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας δημοσίευμα τοῦ γερμανικοῦ τύπου, ὁ γηραιὸς καὶ πολύπειρος Μίκης Θεοδωράκης μὲ τὰ παρακάτω λόγια, λόγια ποὺ ταιριάζουν στὴν ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου καὶ ποὺ δικαιώνουν  ἀπόλυτά τους Ἀγῶνες καὶ τὶς Θυσίες ὅλων τῶν Ἡρώων του ‘21:
«Ὄχι! Δὲν θέλουμε νὰ σωθοῦμε! Τὸ μόνο ποὺ θέλουμε, εἶναι, νὰ μᾶς ἀφήσουν μόνους καὶ ἥσυχους. Καὶ νὰ εἶστε βέβαιοι, ὅτι τὰ καταφέρνουμε καλά. Γιατί ἡ γῆ μας εἶναι καλή. Ἡ θάλασσά μας πλούσια. Κι ἐμεῖς ἐργατικοί, φιλόξενοι, νοικοκυραῖοι, ἀλτρουιστὲς καὶ πατριῶτες».
25η  Μαρτίου 2015                                                         
_____________________________________________
 (*) (ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ)
Ὅλοι οἱ προκομμένοι ἄντρες τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων, οἱ γοναῖγοι ὅλης τῆς ἀνθρωπότης, ὁ Λυκοῦργος, ὁ Πλάτων, ὁ Σωκράτης, ὁ Ἀριστείδης, ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ Λεωνίδας, ὁ Θρασύβουλος, ὁ Δημοστένης καὶ οἱ ἐπίλοιποι πατέρες γενικῶς τῆς ἀνθρωπότης κοπίαζαν καὶ βασανίζονταν νύχτα καὶ ἡμέρα μ' ἀρετή, μὲ 'λικρίνειαν, μὲ καθαρὸν ἐνθουσιασμὸν νὰ φωτίσουνε τὴν ἀνθρωπότη καὶ νὰ τὴν ἀναστήσουν νὰ 'χει ἀρετὴ καὶ φῶτα, γενναιότητα καὶ πατριωτισμόν. Ὅλοι αὐτεῖνοι οἱ μεγάλοι ἄντρες τοῦ κόσμου ἕντυναν τοὺς ἀνθρώπους ἀρετή, τούς γύμνωναν ἀπό τὴν κακὴ διαγωὴ καὶ γένονταν δάσκαλοι τῆς ἀλήθειας.
Κάνουν καὶ οἱ μαθηταὶ τους οἱ Εὐρωπαῖοι τὴν ἀνταμοιβὴ εἰς τοὺς ἀπογόνους ἐμᾶς -γύμναση τῆς κακίας και παραλυσίας.
Τέτοια ἀρετὴ ἔχουν, τέτοια φῶτα μᾶς δίνουν. 

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Κυριακή του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος! π. Ἰουστίνου Πόποβιτς



ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(1965)
Πηγή: "Άλλη Όψις"
Κυριακή το γίου ωάννου τς Κλίμακος!
Γιατί  κκλησία τοποθετε ατόν τόν γιο στό μέσον τς νηστείας, σάν τήν πιό για εκόνα, στε νά τενίζουν λοι σέ Ατόν;
 γιος ωάννης τς Κλίμακος. Ποιός εναι ατός;
Ε
ναι  νθρωπος πού βίωσε καί γραψε τήν Κλίμακα το Παραδείσου, πού βίωσε τήννάβασι το νθρώπου πό τήν κόλασι μέχρι τόν Ορανό, μέχρι τόν Παράδεισο. Ατός βίωσε τήν κλίμακα πό τήν γ μέχρι τόν Ορανό, τήν κλίμακα πού κτείνεται πό τόν πυθμένα τς κολάσεως το νθρώπου μέχρι τήν κορυφή τοπαραδείσου. βίωσε καί γραψε. νθρωπος πολύ μορφωμένος, πολύ σπουδαγμένος. νθρωπος πού δήγησε τήν ψυχή του ες τάς δούς τοΧριστο, πού τήν δήγησε λόκληρη πό τήν κόλασι στόν παράδεισο, πό τόν διάβολο στόν Θεό, πό τήν μαρτία στήν ναμαρτησία, καί πού θεόσοφα μς περιέγραψελη ατή τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει  νθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω πό τήν μαρτία.
Μέ τήν μαρτία μς πολεμάει  διάβολος, καί μένα καί σένα, δελφέ μου καί δελφή μου. Σέ πολεμάει μέ κάθε μαρτία. Μήν πατσαι, μή νομίζς πώς κάποια μικρή καί σθενής δύναμις σο πιτίθεται. χι! Ατός σο πιτίθεται!κόμη κι’ ν εναι νας ρυπαρός λογισμός, μόνο λογισμός, γνώριζε τι ατός ρμ κατεπάνω σου. Λογισμός περηφανείας, κακς πιθυμίας, φιλαργυρίας,... να ναρίθμητο πλθος λογισμν ρχεται κατεπάνω σου πό λες τίς πλευρές. Καί σύ, τί εσαι σύ;
, Κλίμακα το Παραδείσου! Πς, πάτερωάννη, μπόρεσες νά στήσς ατή τήν κλίμακα το Παραδείσου νάμεσα στήν γ καί στόν Ορανό; Δέν τήν σχισαν ο δαίμονες, δέν τήν κοψαν, δέν τήν σπασαν; χι!... νηστεία του ταν μιά φλόγα, μιά φωτιά, μιά πυρκαϊά. Ποιός διάβολος θά τήνντεχε; λοι φυγαν πανικοβλημένοι, λοι ο δαίμονες φυγαν κινηγημένοιπό τήν νδοξη καί θεία του προσευχή, λοι ο δαίμονες φυγαν τρομοκρατημένοι πό τήν νηστεία του, λοι ο δαίμονες ξαφανίσθηκαν πό τήν πύρινη, τήν φλογερή, προσευχή του.

Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ

Γράφει ὁ Ἀρχιμ.  Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Δ' Νηστειῶν Ὁσίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος (Ἑβρ. στ' 13 – 20)
 Ἀρκετὲς φορὲς γίνεται λόγος περὶ τῆς “εὐλογίας τοῦ Θεού”. Ἡ δὲ φράσις “νὰ ἔχεις τὴν εὐλογία τοῦ Θεοὺ” θεωρεῖται καὶ φυσικὰ εἶναι κάτι τὸ δεδομένο καὶ ἀπολύτως φυσικὸ ποὺ ἀποτελεῖ μιὰ των καλυτέρων εὐχῶν ποὺ ἐκφράζουν οἱ πιστοί.
Ἀλλὰ τί ἀκριβῶς εἶναι αὐτὴ ἡ εὐλογία; Ἐπὶ τῆς οὐσίας τί ἐννοοῦμε μὲ τὸν ὄρο “εὐλογία Θεού”;
Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο θὰ στρέψουμε τὴν σκέψη μας, ἀφοῦ ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ σὲ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ θέμα τῆς “εὐλογίας” ἀναφέρεται. Βλέπουμε τὸν Θεὸ νὰ ὑπόσχεται ἐνόρκως μάλιστα στὸν πιστὸ Ἀβραὰμ ὅτι θὰ τὸν εὐλογήσει. Θὰ τὸν εὐλογήσει πλουσίως καὶ θὰ τὸν ἀναδείξει γενάρχη τοῦ ἐκλεκτοῦ Του λαοῦ. Τοῦ λαοῦ ὁ ὁποῖος στὸν χῶρο τῆς Χάριτος ἐντάσσεται στὸ Σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Καὶ ναὶ μὲν ὅπως μελετοῦμε, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἡ “εὐλογία τοῦ Θεοὺ” καὶ ὡς εὐχὴ ὑπονοεῖ καὶ κυρίως ὡς πραγματικότης ἐμπεριέχει τὸν ὑλικὸ πλοῦτο μὲ τὴν εὐημερία καὶ μάλιστα τὴν μακροζωία. Προσεκτικὴ μελέτη τῶν ἱερῶν κειμένων ἀποδεικνύει τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς καὶ ταυτοχρόνως διαφαίνεται πὼς ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ ἐθεωρεῖτο ὡς δεδομένη αὐτὴ ἡ εὐλογία σὲ

Η διάσταση Ενωτικών - Ανθενωτικών



Η διάσταση Ενωτικών - Ανθενωτικών
Πρωτοπρεσβυτέρου ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
Ομοτίμου καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών
Η διάσταση Ενωτικών - Ανθενωτικών
και οι συνέπειές της δια το Γένος*
1. Αποφράς ημέρα δια το Γένος μας δεν είναι μό­νον η 29η Μαΐου 1453, αλλά και η 12/13η Απριλίου του 1204, όταν έπεσε η Βασιλεύουσα και η αυτοκρα­τορία της Νέας Ρώμης-Ρωμανίας στους Φράγκους της Δ' Σταυροφορίας. Υπάρχει, μάλιστα, γενετική σχέση μεταξύ τους. Από το 1204 η Πόλη και σύνολη η Αυ­τοκρατορία δεν μπόρεσε να ξαναβρεί την πρώτη δύνα­μή της. Το φραγκικό κτύπημα εναντίον της ήταν τόσο δυνατό, που έκτοτε η Κωνσταντινούπολη ήταν «μια πόλη καταδικασμένη να χαθεί» (Ελ. Γλύκατζη-Αρβελέρ). Από το 1204 μέχρι το 1453 η αυτοκρατορία μας διανύει την περίοδο της πολιτικής παρακμής και πτω­τικής της πορείας. Μετά το 1453 το Γένος χρειαζόταν κάποια δύναμη, που θα εμπόδιζε την αλλοτρίωσή του και θα εξασφάλιζε την ανάκαμψη και επιβίωσή του. Αυτή την δυσκολότατη, αλλά και αναγκαιότατη αποστολή, ανέλαβε η εκκλησιαστική ηγεσία, ως Εθναρχία, με πρώτο το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.
Ο κορυφαίος ιστορικός μας Απόστολος Βακαλόπουλος παρατηρεί, ότι στην διάρκεια της δουλείας μας η Ορθόδοξη Πίστη «ήταν κάτι παραπάνω από θρησκευτικό δόγμα. Ήταν το πνευματικό πλαίσιο, μέ­σα στο οποίο εκφραζόταν η εθνική (τους) συνείδηση, ολόκληρος ο κόσμος τους (= των υποδούλων), που έ­κλεινε μέσα του το ένδοξον παρελθόν και τις ελπίδες απολυτρώσεως».
Αλλά και ο Ιωάννης Καποδίστριας ομολογούσε, ότι «η χριστιανική θρησκεία εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσαν και πατρίδα και αρχαίας ενδό­ξους αναμνήσεις, και εξαναχάρισεν εις αυτούς την πολιτικήν ύπαρξιν, της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα» (πρβλ. Α' Τιμ. 3, 15).

Η οικολογία του Βορρά και εκείνη του Νότου

94263430_o

Ο Στράτος Μεϊντανόπουλος γράφει από τις Βρυξέλλες Ρήξη φ. 112


Άλλο πράγμα η οικολογία του Νότου κι άλλο η οικολογία του Βορρά. Ακούγοντας τη λέξη «οικολογία» στην Ελλάδα, ο πολίτης δεν ξέρει αν θα πρέπει να καγχάσει για τις συναλλαγές στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης», αν θα πρέπει να νιώσει συμπάθεια για ένα εναλλακτικό κίνημα που αλλάζει την καθημερινή ζωή του ή αν θα πρέπει να ειρωνευτεί κάποια σύγχρονη μόδαμ η οποία, στο κάτω-κάτω, δεν λύνει κάποια άμεσα προβλήματά του. Ο Αλγερινός φιλόσοφος Μοχάμεντ Ταλέμπ απαντά σε αυτήν την απορία στο πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο «Η οικολογία από τη σκοπιά του Νότου». (Ειρήσθω εν παρόδω: είναι φυσιολογικό ένας Αραβας διανοούμενος να λύνει μιαν ελληνική απορία, μια απορία που διατυπώνεται δηλαδή στο μεταίχμιο Ανατολής και Δύσης και στη γκρίζα ζώνη μεταξύ αποικιοκρατουμένων και αποικιοκρατών). Σταχυολογώ αποσπάσματα από τη σχετική συνέντευξη που έδωσε στο τεύχος Φεβρουαρίου του γαλλικού περιοδικού Decroissance (‘’Απανάπτυξη’’):
«Πιστεύω ακράδαντα ότι οι ελίτ από τον χώρο της πολιτικής, της οικονομίας, του πολιτισμού και των μέσων ενημέρωσης θέλουν να πιστεύουμε ότι η παγκοσμιοποίηση αποτελεί κάτι το αναπόφευκτο. Ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι προς όφελος όλων μας, άλλοι ότι πρέπει να γίνει πιο ηθική και άλλοι, τέλος, ότι πρέπει να υπάρξει μια ‘’άλλη’’ παγκοσμιοποίηση. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε το εξής: πίσω από την πλανητική οικονομία, την πλανητική επικοινωνία, τον πλανητικό μοντερνισμό, υπάρχει, ουσιαστικά, η δυτική οικονομία, η δυτική επικοινωνία, ο δυτικός μοντερνισμός. Η παγκοσμιοποίηση είναι, νομίζω, μία λέξη που εξαπατά. Πρόκειται ουσιαστικά περί εκδυτικισμού.

Η πόρνη αίρεση του Οικουμενισμού



Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης στο λόγο του «Εις την εαυτού χειροτονίαν προς Ευάγριον περί θεότητος» επισημαίνει τα λανθασμένα στοιχεία της διδασκαλίας των αιρετικών Πνευματομάχων. Προχωρεί όμως και σε μία περιγραφή του τρόπου με τον οποίο πολιτεύονται οι αιρετικοί αυτοί περιγράφοντας τη στάση τους απέναντι στα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού. Παραλληλίζει τους αιρετικούς με τον άσωτο υιό της παραβολής και τους ελέγχει γιατί καταβίβασαν το υψηλό δόγμα της Αγίας Τριάδος στα ταπεινά νοήματα των χοίρων και ξόδεψαν τον δογματικό πλούτο της Εκκλησίας στις πόρνες της αίρεσης. Και ολοκληρώνει τον παραλληλισμό λέγοντας ότι «πόρνη εστίν η αίρεσις ταις ηπατημέναις ηδοναίς γοητεύουσα».

Αξιοσημείωτη είναι η περιγραφή του αγίου για τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι αιρετικοί, πολέμιοι της θεότητος του Αγίου Πνεύματος.
Τα χαρακτηριστικά τους προσιδιάζουν πλήρως σε εκείνα των σύγχρονων εκπροσώπων της παναίρεσης του οικουμενισμού. Προβάλλουν τους κοινούς Πατέρες, λέει για τους Πνευματομάχους ο άγιος, αλλά δεν δέχονται την κληρονομιά από αυτούς. Συμμαχούν με τους εχθρούς μας και φέρονται εχθρικά σε μας, μπαίνοντας κατά κάποιο τρόπο ανάμεσα σε μας και τους εχθρούς μας και είναι και το ένα και το άλλο και μαζί κανένα, ούτε την ορθή πίστη ομολογούν, αλλά και αιρετικοί αρνούνται να ονομάζονται. Έχουν αναλάβει εξίσου πόλεμο κατά της αληθείας και κατά του ψεύδους, γέρνουν εύκολα σαν ένα δέντρο χωρίς ρίζες μια από δω και μια από εκεί ανάλογα με τον άνεμο.
Πράγματι. Οι σύγχρονοι οικουμενιστές αυτοπροβάλλονται ως συνεχιστές των Πατέρων, δεν επιθυμούν όμως την εφαρμογή στην πράξη των πατερικών διδαχών αλλά σχεδιάζουν μεταπατερικές αναθεωρήσεις ζητημάτων της πίστεως και της πνευματικής ζωής. Συμμαχούν με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες, συναντώνται και συμπροσεύχονται μαζί τους και την ίδια στιγμή απειλούν τους πιστούς της Εκκλησίας τους που τολμούν να ελέγξουν την τακτική τους. Αρνούνται να ονομάσουν τον Οικουμενισμό αίρεση αλλά με ευκολία καταπατούν τους ιερούς Κανόνες και τις προβλέψεις τους για τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς. Αγιοκατατάσσουν αντιοικουμενιστές πατέρες όπως τους αγίους Ιουστίνο Πόποβιτς και Παΐσιο τον Αγιορείτη αλλά δεν υιοθετούν τη διδασκαλία και την πράξη των αγίων αυτών. Είναι πραγματικά ως δέντρα χωρίς ρίζες, εύκολα κλίνοντες πότε δεξιά και πότε αριστερά, τη μια φορά διαβεβαιώνοντες ότι δεν προδίδουν τίποτε από την Ορθοδοξία και την άλλη συναγελαζόμενοι με τους αιρετικούς «αδελφούς» τους.
Δυστυχώς μικρές ελπίδες πνευματικής ανάνηψης υπάρχουν για τους υπηρέτες του Οικουμενισμού. Ισχύει και για εκείνους αυτό που ο άγιος Γρηγόριος αναφέρει ως γνώρισμα των αμετανόητων Πνευματομάχων. Έχει σκληρύνει η καρδιά τους και αντιστέκεται. Γι’ αυτό αδυνατούν να βρουν το δρόμο της επιστροφής προς την πατρική εστία της Εκκλησίας.
Ορθόδοξος Τύπος, 20/03/2015

ΑΚΤΙΝΕΣ

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ;

π.Διονύσιος Ταμπάκης – Ναύπλιον.



«ΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΟ προσκύνημα μας στο Άγιον Όρος επισκεφθήκαμε έναν Άγιο και σοφό Γέροντα και τον ρωτήσαμε λαχανιασμένοι από την ανηφόρα και με αγωνία :





-Πάτερ θα την πάρουμε την Αγια Σοφιά;


Και εκείνος με ήρεμη βεβαιότητα μας απάντησε:


-Βεβαίως!! Όταν αποκτήσουμε πνευματικότητα ανώτερη από αυτούς που την είχαν και την ‘χάσαν, τότε θα πάρουμε πίσω την Άγια Σοφιά.


-Γέροντα , μας φαίνεται λίγο ακατόρθωτο αυτό.


-Εε , τότε ας κάνουμε μία έκπτωση και ας αποκτήσουμε την «πνευματικότητα» αυτών που την έχουνε τώρα και τότε θα την νε’πάρουμε.


Ας αποκτήσουμε την αδυναμία των Τούρκων να κατατάσσονται πρώτοι πανευρωπαϊκώς στις εκτρώσεις όπως εμείς. Ας τους μιμηθούμε στην τεκνογονία, στον σεβασμό προς τους μεγαλυτέρους,στην οικογενειακή συνοχή που έχουνε.


Δυστυχώς εμείς ,παρότι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι ,έχουμε καταντήσει και ως πρόσωπα και ως λαός χειρότεροι και από τους αβαπτίστους .Έτσι λοιπόν θα μας δώσει ο Θεός την Αγία Σοφιά; Εε τότε θα ήταν πολύ άδικος!


Βουτηχθήκαμε στα κάτεργα του Ίντερνετ δεκάωρα ολόκληρα, μάθαμε για τους Γεροντάδες της Ορθοδοξίας και τις προφητείες απ’εξω και ανακατωτά ,αλλά μετάνοια ουδαμού…Οι Εκκλησίες είναι ακόμη άδειες! Καταφέραμε να αποκτήσουμε εγκεφαλική μετάνοια και όχι πρακτική.


Κατέχουμε την μόνη Ορθόδοξη αλήθεια, το προζύμι του κόσμου όλου που προσμένουν όλες οι φυλές της γής, μα εμείς οι φουρνάρηδες, ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, , γίναμε η πιο αξιοθρήνητη γενιά του κόσμου.


Κατέχουμε το πολυτιμότερο διαμάντι και το διαλαλούμε, μα φορούμε βρώμικα και λέτσικα ρούχα και έτσι όπως μας βλέπουνε οι άλλοι λαοί,δεν μα το πιστεύει κανείς.


Θέλουμε να διαδώσουμε την λαμπρή Ορθοδοξία μας σε όλη την υφήλιο ,αλλά εμείς με την κακόμοιρη ζωή μας , τις μικρότητές μας και το χαμηλό μας επίπεδο και την σαπίλα της ψυχής μας , που βρωμάει φορμόλη, κηρύττουμε ένα Χριστό πεθαμένο και όχι αναστημένο και έτσι μας λέγει Ο Θεός «τὸ γὰρ ὄνομα τοῦ Θεοῦ δι᾿ ὑμᾶς βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι»(Ρωμ.β-24)


Πανικολογούμε σαν τις Κασσάνδρες , βλέποντας γύρω μας όλο κινδύνους και απειλές.Όμως εγώ ρωτώ : εμείς κινδυνεύουμε τελικά από τον κόσμο ή ο κόσμος κινδυνεύει από εμάς τους υποκριτές ;


Ας γίνουμε λοιπόν καθάριοι Χριστιανοί, διότι πλέον ο κόσμος δεν ζητάει από εμάς τους Ορθοδόξους κατορθώματα και ακροβασίες ,αλλά απλά, αλήθεια και ακεραιότητα, και έτσι θα γίνουμε οι καλύτεροι ιεραπόστολοι που θα αλλοιώνουμε όλους τους λαούς μυρίζοντάς μας ποτισμένους με το πάναγνο λιβάνι της Ορθοδοξίας μας.


Μονάχα η ΜΕΤΑΝΟΙΑ είναι αυτή που ορίζει το μέλλον μας και ως πρόσωπα και ως έθνος, τίποτα άλλο.»





Έκτακτο παράρτημα

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Μια πόρνη στο χώρο των αγίων

Φωτο:fdathanasiou.wordpress.com
Φωτο:fdathanasiou.wordpress.com


Έγινε στην Αντιόχεια της Συρίας. Αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Νουμεριανός (283-284 μ.Χ.). Έξω από το ναό του Αγίου Ιουλιανού έστεκαν για λίγο ο πα­τριάρχης με πολλούς άλλους αρχιερείς, κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα στις εργασίες της Συνόδου. Ξαφνικά, πέρασε από μπροστά τους μια γυναίκα πόρνη. Σε­βόμενοι τον εαυτό τους, οι επίσκοποι γύρισαν τα μά­τια τους αλλού. Όλοι εκτός από έναν, τον Επίσκοπο Νόννο. Ο Νόννος, μόλις την είδε, ταράχθηκε. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια του, στέναξε βαθιά και είπε:

«Κοιτάτε, αδελφοί! Βάλτε στο νου σας τι κάνει αυτή η γυναίκα για να προκαλέσει ενδιαφέρον σε άνδρες σαρκολάτρες. Για λίγα χρήματα δεν άφησε καμία λεπτομέρεια από το σώμα της, που να μη φροντίσει να μην την κάνει ελκυστική! Για το σκοπό της. Αχ! Να είχαμε αυτόν τον ζήλο κι εμείς στον αγώνα μας για να φανούμε ευάρεστοι στο Θεό, για τη σωτηρία τη δική μας και του ποιμνίου μας». Και, στη συνέχεια, πρόσθεσε: «Συγχώρεσέ με, Κύριε. Ποτέ στη ζωή μου μέχρι τώρα δεν εργάστηκα με τόσο ζήλο για την αιώνια Βασιλεία Σου όσο η πόρνη αυτή για μια ολιγόλεπτη ηδονή».

Και τι παράξενο! Η πόρνη είδε τον Επίσκοπο να κλαίει. Κατάλαβε γιατί και για ποιόν έκλαιγε. Η ψυ­χή της συγκλονίστηκε. Μετανόησε και σώθηκε. Με τη χάρη του Θεού απαρνήθηκε την άσωτη ζωή της, πού­λησε τα διάφορα κοσμήματά της και τα χρήματα τα διαμοίρασε στους φτωχούς. Αφού κατηχήθηκε και βαπτίσθηκε, μετά από οχτώ μέρες πήγε στην Ιερου­σαλήμ, όπου με σκληρή άσκηση πέρασε την υπόλοιπη ζωή της. Επήγε στον παράδεισο. Είναι η Αγία Πελαγία, η από εταιρίδων (8 Οκτωβρίου).

Τα δάκρυα που προέρχονται από πόνο ψυχής εί­ναι πολλές φορές προτιμότερα από τις συμβουλές και τις νουθεσίες. Γιατί είναι ικανά να συγκινήσουν, να μεταμορφώσουν τον άνθρωπο. Αλλά και κάτι ακόμα. Επιβεβαιώνονται στο πρόσωπο της Αγίας Πελαγίας τα λόγια του Κυρίου: «Οι τελώνες και οι πόρνες που ειλικρινά μετάνιωσαν προλαμβάνουν στη Βασιλεία του Θεού εκείνους που μόνο με τα λό­για έδειξαν υπακοή στο Θεό, στην πράξη, όμως, υπήρξαν ανυπάκουοι και άπιστοι».

Ας εργάζεται ο καθένας μας με ζήλο για τη σωτη­ρία του, ώστε να γίνει δέκτης της Θείας Χάρης, η οποία μεταβάλλει τον άνθρωπο σε έναν επίγειο Άγγελο.



(Αγγέλου Γκούνη, Θεολόγου, Πολλές οι ιστορίες μία η Αλήθεια, εκδ. Κέντρου Νεότητος Ι. Μ. Λευκάδος και Ιθάκης, Λευκάδα 2011, σ. 74-75)

Διακόνημα

Ὅσιος Νήφων Κωνσταντιανῆς: Ὁ μισθός τῆς ἐλεημοσύνης

Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου 
Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν
Κάποια μέρα- ἥμουνα κι ἐγώ ἐκεῖ, καθώς καί δυό-τρεῖς ἀκόμα – τόν ἐπισκέφθηκε στό κελλί του ἕνας ἄλλος ἀδελφός γιά ν’ ἀκούσει λόγο ὠφέλιμο. Μετά τόν συνηθισμένο ἀσπασμό, ὁ ἐπισκέπτης κάθισε καί ρώτησε τόν ὅσιο:

-Σέ παρακαλῶ, πάτερ, πές μου, ποιός εἶναι ὁ μισθός αὐτῶν πού μοιράζουν τά πλούτη τους ἐλεημοσύνη στούς φτωχούς;

-Δέν ἔχεις ἀκούσει τί λέει τό Εὐαγγέλιο; τοῦ λέει ὁ ἅγιος.
Πολλά ἔχω ἀκούσει καί διαβάσει. Ἀλλά νά, θέλω ν’ ἀκούσω κάτι κι ἀπό τό στόμα σου.
-Ὁ Θεός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς νά σοῦ δώσει ἀπόκριση μέ τό στόμα μου, σύμφωνα μέ τήν πίστη σου. Γιατί ἐγώ εἶμαι ἀδύναμος καί ἀνάξιος. Ἄκουσε λοιπόν...
Ἔκανε μία παύση καί συνέχισε:
-Στά χρόνια τοῦ ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων Κυριακοῦ*, ζοῦσε ἕνας πολύ εὐσεβής καί ἐλεήμων ἄνθρωπος, ὁ Σώζων. Αὐτός, περνώντας κάποτε ἀπό τό κεντρικό δρόμο τῆς πόλης, βλέπει ἕνα φτωχό, πού ἦταν σχεδόν γυμνός κι ἔτρεμε ἀπό τό κρύο. 
Τόσο τόν ψυχοπόνεσε, πού ἔβγαλε τό πανωφόρι του καί τοῦ τό φόρεσε. Ὅταν γύρισε στό σπίτι του, εἶχε πιά βραδιάσει, κι ἔπεσε νά κοιμηθεῖ. 

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Ἡ Ὀρθόδοξος παράδοσις καὶ ὁ σύγχρονος κόσμος

Ἡ Ὀρθόδοξος παράδοσις καὶ ὁ σύγχρονος κόσμος
Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης (+)

 (Ἀπὸ τὴν ὁμιλία ποὺ εἶχε κάμει στὴ Λεμεσὸ τὸ Νοέμβριο τοῦ 1981 ὁ πατὴρ Θεόκλητος Διονυσιάτης.)
 Τώρα ποὺ εὑρισκόμεθα εἰς τὸν 20ον αἰώνα, εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν μὲ τὰς συγχρόνους ἀντιλήψεις του, μὲ τὰς ἰδιότυπους δομάς του, μὲ τὴν ἀλλοφροσύνην του, μὲ τὴν σύνεσίν του, μὲ τὴν ἀλογίαν του καὶ τὴν λογικήν του, ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει νὰ πῆ τίποτε νεώτερον ἀπ' ὅ,τι εἶπε. Ἁπλῶς μπορεῖ νὰ χρησιμοποιῆ μεθόδους διαφόρους αἱ ὁποῖαι ἐπιβάλλονται λόγῳ τῶν συνθηκῶν τοῦ συγχρόνου κόσμου. Ὅ,τι ὅμως εἶπε διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων, συνεχίζει νὰ τὸ λέγη καὶ σήμερα εἰς τὸν κόσμον. Ἐὰν ἀκολουθῶμεν τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας καὶ τὴν ἐν Ἁγίῶ Πνεύματι διδασκαλίαν των ἀγωνιζόμενοι νὰ οἰκειοθῶμεν αὐτὴν διὰ πείρας, τότε θὰ καταλάβωμεν τί θησαυροὺς ἔχει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία.

 Πράγματι, ἔρχονται εἰς τὸν νοῦν ὠρισμένα κείμενα τῶν «μυστικῶν» Πατέρων τὰ ὁποῖα δικαιώνουν τὸν ἀσκητικὸν βίον, ὅπως τὰ κείμενα τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, ποὺ ἀναφέρονται σ' αὐτὴν τὴν προσωπικὴν κοινωνίαν ποὺ εἶχε μὲ τὸν Θεόν, καὶ τὰς συνεπείας αὐτῆς τῆς κοινωνίας. Ἀφοῦ ἔζησεν εἰς Μοναστήριον ἀπὸ μικρὸ παιδί, μὲ τὴν ἄσκησιν, καὶ ὑπακοὴν εἰς τὸν Γέροντά του, τὰς νηστείας του, τὰς ἀγρυπνίας του, τὰς προσευχάς του, τὴν βαθεῖαν ταπείνωσίν του, ἔφθασε νὰ γίνη σκεῦος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέχρι τοιούτου σημείου ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ τὸν ὀνομάση «Θεολόγον», μετὰ τὸν Ἰωάννην τὸν Θεολόγον καὶ τὸν Γρηγόριον τὸν Θεολόγον.

Η θεολογία του Σταυρού (Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμία)


                     
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 15 Μαρτίου 2015
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

1. Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἡ Γ´ Κυριακή τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἔχει ἕνα ἰδιαίτερο ὄνομα. Λέγεται «Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως». Ἔχει μεγάλο ἐνδιαφέρον τό γιατί ἡ Κυριακή αὐτή ἔχει τό ὄνομα αὐτό. Νομίζω σᾶς τό εἶχα ἐξηγήσει ἄλλοτε. Σᾶς εἶχα πεῖ αὐτό πού ξέρετε ἤδη, ὅτι τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή δέν ἑορτάζονται μνῆμες ἁγίων, γιατί ἡ Θεία Λειτουργία ἐπιτρέπεται μόνο τό Σάββατο καί τήν Κυριακή. Ἄν δέ σέ κάποια μέρα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πέσει μία μεγάλη ἑορτή, αὐτή ἡ ἑορτή μετατίθεται σέ κάποια Κυριακή τῆς Τεσσαρακοστῆς, γιά νά ἑορταστεῖ μέ Θεία Λειτουργία. Ὁ Μάρτης δέν λείπει ἀπό τήν Τεσσαρακοστή!

Στίς 6 Μαρτίου, χριστιανοί μου, ἑορτάζουμε μία μεγάλη-μεγάλη ἑορτή. Ἑορτάζουμε τήν εὕρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τήν ἁγία Ἑλένη, τήν μητέρα τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου. Τό καταλαβαίνετε ὅτι εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή αὐτή καί δέν πρέπει λοιπόν νά μήν ἑορταστεῖ. Ἐπειδή ὅμως συνήθως πέφτει

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Τι μας έρχεται!




Συνέντευξη της Ιρίνα Bergseth στον
Δημοσιογράφο Andrew Fefelov της Ρωσικής Εφημερίδας ΑΥΡΙΟ
http://zavtra.ru/content/view/chto-na-nas-dvizhetsya/
9 Μαΐου του 2013 


 Αποτέλεσμα εικόνας για νορβηγία σχολείο
  Ο εφιάλτης της σύγχρονης Ευρώπης
Εφημερίδα "Αύριο": Ιρίνα, θα μας πείτε πώς βρεθήκατε στη Νορβηγία, και τί εντύπωση έκανε σε σας αυτή η χώρα;
Irina Bergseth:  Το 2005 παντρεύτηκα στην Μόσχα με αλλοδαπό πολίτη της Νορβηγίας. Ο γιος μου ήταν τότε 7 ετών.  Πήγαμε να ζήσουμε στη Νορβηγία, στο χωριό Άουρσκογκ κοινότητας  Άουρσκογκ  Χιόκλαντ.

Δεν γνώριζα τότε, ότι πριν από μισό αιώνα, η Νορβηγία ήταν μία χώρα
 με το επίπεδο  πολιτισμού συγκρίσιμο με τις χώρες της Κεντρικής Αφρικής. Το 1905 η Νορβηγία έπαψε να εξαρτάται όχι μόνο από την Δανία αλλά και από την Σουηδία. Η χώρα  ήταν και παρέμενε κράτος δουλοπάροικων, οι  κάτοικοι  δεν έχουν δει ποτέ τα  αφεντικά της.  Πληρώνουν μόνο τους φόρους. Ανάπτυξη του πολιτισμού δεν υπήρχε. 
Οι κάτοικοι ομιλούσαν πότε την δανέζικη και πότε την σουηδική  δηλαδή τις  γλώσσες των καταπιεστών. Αργότερα, αυτές οι γλώσσες αναμίχθηκαν και δημιούργησαν  μια τεχνητή γλώσσα,  που ονομάστηκε  Μπούκμολ. Αν και σήμερα κάθε οικογένεια στη Νορβηγία μιλάει τη δική της διάλεκτο. Μέχρι τώρα, στη Νορβηγία δεν υπάρχει επίσημη  γλώσσα του κράτους. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η χώρα αυτή τώρα διαμορφώνεται, εάν δεν υπήρχε αντιβαίνουσα διαδικασία. 
Η Νορβηγική κοινωνία αποδομείται  ηθικά ταχύτατα, αντιγράφοντας αμερικανικούς νόμους και νοοτροπίες. Το πετρέλαιο βρέθηκε στην θάλασσα πριν από 50 χρόνια. Είναι σαφές ότι μια χώρα που δεν έχει επιστήμη και πολιτισμό, δεν θα μπορούσε να έχει την τεχνολογία για την εξόρυξη πετρελαίου από την θάλασσα - η Νορβηγία εκμεταλλεύτηκε την ξένη επιστημονική και τεχνολογική συνδρομή.
      Όλα αυτά τα έμαθα αργότερα. Όταν έφευγα από την Ρωσία, ήξερα μόνο ότι στη Νορβηγία έχει το υψηλότερο επίπεδο ζωής στον κόσμο.  Παρά το γεγονός ότι αποφοίτησα από τη Σχολή Δημοσιογραφίας και έχω διδακτορικό φιλολογικών επιστημών, η Νορβηγία δεν αναγνώρισε την εκπαίδευσή μου.   
Μου προσφέρθηκε να εργασθώ ως δασκάλα σε γειτονική μας Fet-κοινότητα σε σχολείο  νέου τύπου, ανάλογο του προοδευτικού τύπου της Δανίας  που ονομάζεται "Riddersand», σε μετάφραση  σημαίνει  "Σχολείο των Ιπποτών". Σε σύγκριση με το ρωσικό σχολικό σύστημα, όλα τα  νορβηγικά  κρατικά  προγράμματα  στην ουσία μοιάζουν να είναι φτιαγμένα  για  διανοητικά καθυστερημένος.  
     Στο δημοτικό σχολείο από την 1η έως την 7η τάξη το έργο του κρατικού προγράμματος συμπεριλαμβάνει: οι δάσκαλοι να διδάξουν  στα παιδιά το αλφάβητο, έως 13 ετών να μάθουν να μετράνε  και να διαβάζουν τις ετικέτες των τιμών στα καταστήματα. 
Το διάβασμα μεγαλόφωνα στην τάξη δεν επιτρέπεται, επειδή το παιδί αισθάνεται «ντροπή». 
Ειδικός δάσκαλος βγάζει το παιδί στον διάδρομο -και μόνο εκεί- ακούει το παιδί να διαβάζει, έτσι ώστε να μην ντροπιάσει το "μικρό". 
Ο δάσκαλος έχει το δικαίωμα να κάνει στα παιδιά
μέσα στην ημέρα δύο ασκήσεις μαθηματικών.
Αν τα παιδιά δεν μάθουν το μάθημα, στη συνέχεια, τρεις ημέρες αργότερα, πάλι προσπαθεί να τους εξηγήσει την ύλη  του περασμένου μαθήματος. Εργασία για το σπίτι για την εβδομάδα - 5 λέξεις στα αγγλικά ή οκτώ, κατά την διακριτική ευχέρεια του παιδιού.
    Το Νορβηγικό Σχολείο είναι παράδειγμα της πλήρους υποβάθμισης της εκπαίδευσης. 
Δεν υπάρχουν μαθήματα  λογοτεχνίας, ιστορίας,  φυσικής, χημείας, φυσικής επιστήμης. Υπάρχουν φυσικές επιστήμες (όπως η μελέτη περιβάλλοντος) και ονομάζεται «αναθεώρηση», όπου τα παιδιά μαθαίνουν τον κόσμο σε γενικές γραμμές. 
Ξέρουν ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε. Όλα τα άλλα στοιχεία - είναι «κακοποίηση του παιδιού και της ψυχής του», σύμφωνα με το σύστημα παιδείας της Νορβηγίας. 
Η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο δεν ταΐζει τα παιδιά στα σχολεία και στα νηπιαγωγεία. Σωστότερα, τρέφουν τα παιδιά με κάποια ¨αηδιαστική σούπα¨, που ονομάζεται «ντοματόσουπα» από τη συσκευασία μία φορά την εβδομάδα. 
Είναι ακριβώς έτσι: σε παιδικούς σταθμούς, τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα – τα τρόφιμα δίδονται μόνον μια φορά την εβδομάδα! 
      Ο μεγαλύτερος γιος μου είχε κάνει στη Ρωσία δύο τάξεις σε ένα κανονικό σχολείο. Ως εκ τούτου, στη Νορβηγία ήταν ένα παιδί θαύμα. Έως την 7η τάξη, δε διάβαζε τίποτα - δεν υπήρχε καμία ανάγκη για να διδαχτεί. Στους τοίχους των σχολείων, υπάρχουν ανακοινώσεις: 
«Εάν οι γονείς σας επιβάλουν  να κάνετε τα μαθήματα - καλέστε στο τηλέφωνο. Εμείς  θα σας βοηθήσουμε να ελευθερωθείτε από τέτοιους γονείς.".

Ο μόνος τρόπος ασκήσεως της
  μνήμης του γιου μου ήταν το πιάνο. Έλεγα στον γιό μου "Μην τολμήσεις και πεις κάπου ότι έχεις μια τέτοια απαιτητική μητέρα ..."
    
 Η ιατρική στη Νορβηγία  είναι  συμφορά! Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι γιατροί στη Νορβηγία δεν υπάρχουν. Για να γίνεις γιατρός απαιτεί πολλά χρόνια σπουδών στο πανεπιστήμιο. Ως εκ τούτου, γιατροί αναζητούνται κατά κάποιο τρόπο κακήν κακώς απ' όλη τη δυτική Ευρώπη.  
 
Θα σας αναφέρω την εμπειρία μου με τον γιο μου Σάσα. Έπρεπε ο γιος μου να αφαιρέσει μια ελιά στο σώμα του. Του έμεινε ουλή σ' αυτό το σημείο ίση με 5 εκατοστά.
  Ήταν τύχη  που η αγροτικός  ιατρός της περιοχής  μας  στο Borklangene δεν χειρούργησε τον γιό μου. Ήταν μια κυρία από την Ανατολική Γερμανία. Μας είπε ξεκάθαρα: " Ξέρεις, εγώ ποτέ δεν έχω κάνει αυτή την δουλειά στην Γερμανία, εγώ εργαζόμουν  σε ασφαλιστική εταιρεία. 
 Εκεί ήταν έτσι... αν κάποιος έσπασε το πόδι του, τότε ερχόμουν  και διαπίστωνα  ¨ναι αυτό το πόδι είναι σπασμένο"… και ξαφνικά πρόσθεσε: «Μην ανησυχείτε, θα το κάνω».   
Άνοιγε ένα ιατρικό βιβλίο και διάβαζε: "Εδώ γράφει: το βαμβάκι βρέξτε  με οινόπνευμα, σκουπίστε το μέρος μέχρι ...".  Φυσικά, αγκάλιασα τον γιο μου και γρήγορα απευθύνθηκα  προς την έξοδο... Ο γιατρός που χειρούργησε τον γιό μου -χειρουργός από το Όσλο, με εμπειρία 20 ετών- για τον οποίο περιμέναμε στην σειρά για περισσότερο από επτά μήνες, αυτός ο χειρουργός ¨τακτοποίησε¨ τον γιό μου, ως αγροτικός κτηνίατρος.
 
Εφημερίδα "Αύριο":  Όλο αυτό το τοπικό «colorize » μπορεί να δημιουργήσει ένα πρόβλημα, αλλά από πότε η ζωή σας στη Νορβηγία έχει γίνει αφόρητη και γιατί;
Irina Bergseth:  Η συμφορά συνέβη μετά από έξι χρόνια παραμονής μου στη Νορβηγία. Δεν ήξερα τίποτα για το σύστημά ονόματι ¨Barnevarn".  
 Ζούσα με τις δικές μου ανησυχίες και μικροπροβλήματα: δουλειά, σπίτι, οικογένεια... Ζούσα με λίγο ενδιαφέρον για την κρατική δομή και τα πολιτικό-κοινωνικά δρώμενα της χώρας. 
Άκουγα που και πού, ότι  έπαιρναν  τα παιδιά  από  κάποιους,  όμως  εγώ  ήξερα,  ότι  ήμουν  κανονική  μητέρα. Χώρισα με τον άντρα μου μετά από τρία χρόνια γάμου, μετά την γέννηση του δεύτερου γιου μου. Αιτία  ήταν η σύγκρουση πολιτισμών. 
Μου λένε: "Αλλά υπάρχει σε κάθε σπίτι του χωριού μια τουαλέτα κι ένα ντους. " Ναι¨, τους απαντώ, όμως  οι Νορβηγοί συνήθως πάνε να ουρήσουν έξω,  πίσω από το σπίτι τους. Για τρία χρόνια ζούσα μόνη με τα παιδιά. Πήρα δάνειο, αγόρασα διαμέρισμα, είχα κανονική φυσιολογική ζωή, ποτέ δεν υπήρξα υπόδικη ή φοροφυγάς ή έκανα οτιδήποτε μεμπτό, προκειμένου να απασχολήσω τα όργανα του κράτους, παρά μόνον  εργαζόμουν  κι  αφιέρωνα  επαρκή  χρόνο  για τα παιδιά. Τα παιδιά έμειναν μαζί μου, δεδομένου ότι ο μπαμπάς στεναχωρούσε τον γιο μου (από τον πρώτο μου γάμο), έθεσα θέμα να μην υπάρξουν συναντήσεις (με τον μεγάλο μου γιο κι αν ήταν δυνατόν και με τον μικρό).
         
Σύμφωνα με το νόμο, ο πατέρας του μικρού μου γιου ήταν υποχρεωμένος να  ανταποκριθεί. 
Κρατιόμουν όσο μπορούσα, ώστε ο πατέρας του παιδιού μου να μην μείνει μαζί του το βράδυ – διότι υπήρχε απειλή ξυλοδαρμού. Το νηπιαγωγείο κι άλλες κρατικές υπηρεσίες με πίεζαν να δίνω το παιδί στον πατέρα του. Έτσι ο γιος μου παρέμεινε με τον πατέρα του στην αρχή από δύο ώρες το Σάββατο ή την Κυριακή. Αλλά την τελευταία φορά, όταν έκλεισε τα τέσσερα του χρόνια, πέρασε με τον πατέρα του σχεδόν μια  εβδομάδα. 
Το παιδί  ήταν με  πυρετό,  όταν το πήρε για να το πάει σε συγγενείς στο Τροντχάιμ.  Έξω είχε παγετό με θερμοκρασία 30 βαθμοί υπό το μηδέν. 
Στις 7 Μαρτίου του 2011 πήγα στην αστυνομία του χωριού ¨Bjorlelangen¨, επειδή το μικρό  μου αγόρι μου είπε, ότι η θεία και ο θείος του, οι συγγενείς του πατέρα του, τον πόνεσαν στο στόμα και στον ποπό. Μου μίλησε για πράγματα, που εγώ δεν μπορούσα στην αρχή να τα πιστέψω.
      Υπάρχει στην Νορβηγία κάποια νορβηγική λαϊκή παράδοση, συνδεδεμένη με το να σχετίζονται οι συγγενείς εξ αίματος στενά με παιδιά: αγόρια και κορίτσια, με μεταγενέστερη μεταφορά στους