Τι να ήθελε άραγε ο δάσκαλος των Γαλλικών από τον μαθητή του, ο οποίος είχε εν τω μεταξύ ανδρωθεί και ήταν έτοιμος να απαθανατιστεί ως ένας από τους ογκόλιθους της επιστημονικής φαντασίας;
Ο Όργουελ είχε μόλις δημοσιεύσει ένα αριστουργηματικό βιβλίο που ονόμαζε «1984» και λάμβανε συνεχώς συγχαρητήριες επιστολές, την ίδια ώρα που οι κριτικές ήταν διθυραμβικές σε κάθε γωνιά του αγγλόφωνου κόσμου.
Όσο για τον καθηγητή της γαλλικής, δεν ήταν άλλος από τον ογκόλιθο της επιστημονικής φαντασίας Άλντους Χάξλεϊ, τον οποίο είχαν φέρει οι ευτυχείς περιστάσεις για ένα μικρό διάστημα στο Ίτον, όπου και γνώρισε ως μαθητή τον Όργουελ. Κατόπιν βέβαια ο Χάξλεϊ θα έγραφε τον «Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο» (1931), τον άλλο σταθμό στη δυστοπική μυθιστορία του 20ού αιώνα!
Ο δάσκαλος διάβασε το βιβλίο του μαθητή του και θέλησε να μοιραστεί μια σειρά από ειλικρινείς σκέψεις. Περιττό να τονιστεί ότι μιλάμε για δυο πονήματα-ορόσημα στη λογοτεχνία του φανταστικού, κάθε επεισόδιο έχει λοιπόν τη δική του σημασία του και αποτελεί εξάλλου Ιστορία.
Ο Χάξλεϊ ξεκινά χαλαρά την επιστολή του ευχαριστώντας τον Όργουελ για το αντίτυπο του «1984» που του έστειλε ο εκδοτικός του οίκος. Κατόπιν απολογείται που άργησε τόσο να το διαβάσει, καθώς δούλευε λέει πάνω σε ένα νέο πόνημα που του έτρωγε όλο τον χρόνο, την ίδια ώρα που η κακή του όραση δεν του επέτρεπε πια πολύωρες μελέτες.
Στη συνέχεια εγκωμιάζει το «1984» χαρακτηρίζοντάς το «αληθινά σημαντικό» και λέει πως συμφωνεί με τόσους και τόσους κριτικούς λογοτεχνίας που το έχουν πολυπαινέψει.
Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, μιλά για το μεγάλο διακύβευμα του βιβλίου, την απόλυτη επανάσταση, «αυτή που κείται στο περιθώριο πολιτικής και οικονομίας και στοχεύει στην απόλυτη υποταγή της ψυχολογίας και φυσιολογίας του υποκειμένου», αναλύοντας τον επαναστατικό λόγο του Μαρκήσιου ντε Σαντ.
Υπό αυτή την έννοια, «η φιλοσοφία της κυβερνώσας μειονότητας στο ‘‘1984’’ είναι ένας σαδισμός που έχει τραβηχτεί μέχρι τη λογική του κατάληξη, πηγαίνοντας πέρα από το σεξ και αρνούμενο το σεξ». Μέχρι εδώ όλα καλά, δεν είναι παρά η ανάλυση ενός μεγάλου πνεύματος για ένα εξίσου μεγάλο σύγγραμμα.
Και τότε ο Χάξλεϊ αλλάζει ρότα και αρχίζει να κριτικάρει το βιβλίο, λέγοντας: «Αν θα μπορούσε να συνεχιστεί στην πραγματικότητα αυτή η πολιτική της μπότας-στο-πρόσωπο επ’ άπειρο, αυτό φαίνεται αμφίβολο.
Η δική μου πεποίθηση είναι ότι η κυβερνώσα ολιγαρχία θα βρει λιγότερο επίπονους και πολυδάπανους τρόπους διακυβέρνησης και ικανοποίησης της δίψας της για εξουσία, και αυτοί οι τρόποι θα μοιάζουν με αυτούς που έχω περιγράψει στον ‘‘Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο’’»!
Κι αυτό γιατί στο Παγκόσμιο Κράτος του «Γενναίου Καινούριου Κόσμου» (έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και με αυτή την εκδοχή τίτλου) η ελίτ των Μεγάλων Διαχειριστών παγιδεύει τις μάζες στην απόλυτη υποταγή μέσω ελεύθερου και αχαλίνωτου σεξ («οι πάντες ανήκουν στους πάντες») αλλά και ενός διεγερτικού ναρκωτικού που ο Χάξλεϊ ονόμασε «σόμα» και προκαλεί στον γενικό πληθυσμό αισθήματα ηδονικής ευφορίας.
Από την άλλη, η Ωκεανία του οργουελικού «1984» κρατά τις μάζες τιθασευμένες υπό το ολοκληρωτικό καθεστώς του συνεχούς φόβου, τον οποίο συντηρούν βασανιστικά τόσο ο ατέλειωτος πόλεμος όσο και η πανταχού παρούσα κρατική επιτήρηση του Μεγάλου Αδερφού.
Ο Χάξλεϊ επιχειρηματολογεί ότι η δική του δυστοπία είναι πιο διακριτική και λιγότερο παρεμβατική, άρα και πιο πιθανό να επικρατήσει τελικά.
Ο Άλντους Χάξλεϊ εξηγεί ότι έχοντας ερευνήσει τεχνικές ύπνωσης αλλά τον λεγόμενο «ζωικό μαγνητισμό», τεχνικές που αμφότερες είχαν περάσει στα ψιλά επιστήμης και υλισμού στον 19ο αιώνα, αλλά και «την ψυχολογία του πρακτικού ανθρώπου» -όπως λέει στην επιστολή του-, είναι πια πεπεισμένος ότι ο υπνωτισμός θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ευρέως για την απόλυτη ολοκληρωτική επανάσταση, την καθυπόταξη του πληθυσμού σε μια κατάσταση χαύνωσης κοντολογίς.
«Μέσα στην επόμενη γενιά πιστεύω ότι οι ηγέτες του κόσμου θα ανακαλύψουν ότι ο χειρισμός των βρεφών και η ναρκω-ύπνωση είναι πιο αποδοτικά ως εργαλεία διακυβέρνησης από τα γκλομπ και τις φυλακές και ότι η δίψα για εξουσία μπορεί να ικανοποιηθεί εξίσου καλά κάνοντας τους ανθρώπους να αγαπήσουν τη σκλαβιά παρά μαστιγώνοντας και κλοτσώντας τους στην υποταγή».
«Με άλλα λόγια», καταλήγει ο κορυφαίος δυστοπικός οραματιστής, «νιώθω ότι ο εφιάλτης του ‘‘1984’’ προορίζεται να αφομοιωθεί στον εφιάλτη ενός κόσμου που ομοιάζει περισσότερο με αυτό που οραματίστηκα στον ‘‘Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο’’.
Η αλλαγή θα έρθει ως αποτέλεσμα μιας αδήριτης ανάγκης για αυξημένη αποτελεσματικότητα. Εντωμεταξύ, θα μπορούσε φυσικά να συμβεί ένας βιολογικός ή ατομικός πόλεμος μεγάλης κλίμακας και στην περίπτωση αυτή θα έχουμε άλλου τύπου εφιάλτες που δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί».
Βέβαια, παρά τη φαινομενική και εκ διαμέτρου αντίθετη διαφοροποίησή τους, τόσο το σύμπαν του Χάξλεϊ όσο και η δυστοπία του Όργουελ παραμένουν δυο διαφορετικές όψεις μιας ολοκληρωτικής καταπίεσης. Προς τα πού θα κινηθεί η ανθρωπότητα και αν θα θριαμβεύσει τελικά η διαβόητη νέα παγκόσμια τάξη, αυτό μένει να φανεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου