Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Μετάνοια- Εξομολόγηση και πνευματική καθοδήγηση



Απο το βιβλίο του καθηγητού Γ. Πατρώνου «Θεολογία και Ορθόδοξο βίωμα»
εκδ. Δόμος
πηγή : Αμέθυστος

Σε αυτό το θέμα επικεντρώνεται σήμερα όλη η προσπάθεια για τη βίωση απο τους πιστούς μιας αληθινής Ορθόδοξης Πνευματικότητας.

Το να έχουμε θετικά αποτελέσματα απο το μυστήριο της εξομολογήσεως είναι πολύ φυσικό. Και τα θετικά αποτελέσματα οφείλονται στο λυτρωτικό και χαρισματικό στοιχείο του Μυστηρίου της Μετανοίας.

Η ύπαρξη όμως αρνητικών αποτελεσμάτων οφείλεται στον ανθρώπινο παράγοντα και στην ανίερη αντιμετώπιση απο μερικούς πνευματικούς εξομολόγους, της αγωνίας των πιστών για λύτρωση και σωτηρία.

Το θέμα αυτό είναι πολύ εύκολο να επισύρει επικρίσεις και αντιρρήσεις, διότι πρέπει να πιστεύουμε όλοι μας πώς μέσα στους πνευματικούς και εκκλησιαστικούς χώρους όλα έχουν καλώς και πώς δέν επιτρέπεται να εγγίζει κανείς κριτικά τις ιδιαίτερες πνευματικές σχέσεις εξομολόγων και εξομολογουμένων. Αυτός ο χώρος και ιδιαιτέρως της πνευματικής καθοδήγησης θεωρείται ώς άβατο, ώς «ταμπού» για τους τρίτους και αυτή η σχέση επενδύεται συνήθως με πολλή μυστικοπάθεια, και με μεγάλη δόση μυστηριακότητας και μεταφυσικότητας.

Ο καθοδηγητικός λόγος του πνευματικού, ταυτίζεται συνήθως με τη θεία θέληση και δέν επιδέχεται σχολιασμό και αμφισβήτηση.

Στον καθοδηγούμενο πιστό καλλιεργείται η πεποίθηση, ότι όλα όσα διαμείβονται σε αυτή τη σχέση έχουν το στοιχείο του «αλάθητου», αφού στηρίζονται στην επενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Χρειάζεται επομένως η πλήρης υποταγή και υπακοή. Γιατί δέν πρόκειται για ανθρώπινες αντιλήψεις και συμβουλές αλλά για «εντολές» του Θεού.

"Ζωή μέχρι το βράδυ¨"

  Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

 

                                                              «Ζωή μέχρι το βάδυ»

 

          Άρχισα να γράφω αυτές τις γραμμές για τη «ζωή μέχρι το βράδυ», τη ζωή χωρίς μεγάλο πρόγραμμα, μετά το διάβασμα μιας βιογραφίας για τον Λέοντα Τολστόη. Ο Τολστόη, όπως φαίνεται δεν έμαθε ποτέ πώς να ζει μέχρι το βράδυ, πώς να ζει  χωρίς μεγάλη προοπτική,όπως δεν μάθαμε πολλοί από μας, αν και υπήρξε μεγάλος και δοξασμένος συγγραφέας. Γιατί αν ξέρει κανείς πώς να ζει τη ζωή μέχρι το βράδυ δεν νιώθει το φόβο του θανάτου, που βασάνιζε τον Τολστόη σε όλη του τη ζωή.

        Τί συμβαίνει; Αναρωτιέται κανείς. Μεγάλοι άντρες, συγγραφείς, ποιητές,φιλόσοφοι, φοβούνται, ενώ απλοί άνθρωποι, με την πίστη στο Χριστό έχουν ελευθερωθεί από το φόβο του θανάτου! Οι ίδιοι βρίσκουν συνήθως δύσκολο το Ευαγγέλιο και τις Εντολές, ενώ για τους απλούς είναι φυσικό να ζουν με αυτό! Ο Ιησούς απέστειλε τους μαθητές χωρίς προετοιμασία, χωρίς έγνοια για το μέλλον και δεν τους έλειψε τίποτα.

        Δεν είναι δύσκολες οι Εντολές σ΄  αυτούς που θέλουν να τις εφαρμόσουν, γιατί όλα είναι δυνατά όταν ζητάμε απ΄ το Θεό το ψωμί της σημερινής ημέρας, ως να είναι όλη η ζωή μια μέρα, σαν να είναι η ζωή μέχρι το βράδυ.

        Είναι η ζωή μέχρι το βράδυ όπως η τροφή: Λίγη τροφή σε κρατάει λίγες ώρες. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε  υπομονή για λίγο καιρό. Όλα είναι δυνατά αν δεν έχεις μεγάλο πρόγραμμα. Ακόμα και η ανεφάρμοση δημοκρατία, μπορεί να ισχύσει για μια μέρα, αν θέλουν οι πολιτικοί. Αλλά δεν ισχύει ούτε για μια μέρα ‘οπως δείχνει η εμπειρία.

        Για τη ζωή μέχρι το βράδυ έριχνε ο Θεός το μάννα στους Εβραίους, στην έρημο.Δεν μπορούσαν να το αποθηκεύσουν για την αυριανή μέρα. Ο Κύριος δίδαξε να μην μεριμνάμε, να έχουμε εμπιστοσύνη στον ουράνιο Πατέρα μας.

        Η ζωή μέχρι το βράδυ θεραπεύει την ιδιοτέλεια . Η ιδιοτέλεια είναι αρρώστια της ψυχής, όπως αρρώστια της ψυχής είναι και ο φόβος του θανάτου . Γι΄ αυτό πηγαίνουμε  στην εκκλησία , για να θεραπευτούμε με τα άγια  μυστήρια.

        Μήπως πραγματικά η ζωή μας δόθηκε να τη ζήσουμε σαν να είναι μια μέρα;Μήπως είναι ψευδαίσθηση ότι δεν είναι όλες μέρες μια μέρα;  Όταν είναι για μια μέρα, όλα τα μπορούμε.Τα πάντα είναι δυνατά, αν ζούμε χωρίς άλλη προοπτική. Και να υπομένουμε μπορούμε και να αγαπούμε, και να συγχωρούμε.

Περίεργες εξελίξεις στο Κυπριακό... και όχι μόνο



Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, η εξωτερική πολιτική μας ανέτρεψε καταστάσεις που παρέμεναν σταθερές, επειδή έτσι είχε κριθεί πως συμφέρει στην χώρα μας...

Γράφει ο Μακεδών

Μέσα σε λίγους μήνες συνέβησαν πολλά, τα οποία δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει πού πρέπει να αποδοθούν.

Έγινε απευθείας συζήτηση φερ’ ειπείν, του Έλληνα ΥΠΕΞ με τον ομόλογό του των Σκοπίων κ. Νίκολα Ποπόσκι, στο ζήτημα της ονομασίας, ενώ πάγια θέση μας είναι πως αυτό έχει ανατεθεί στον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ κ. Νίμιτς, ο οποίος το συζητά με τους διαπιστευμένους διπλωμάτες μας, ενίοτε δε και με υπουργούς, πάντα όμως κατά μόνας. Τι άλλαξε, ώστε μετά από 18 χρόνια που ισχύει η Ενδιάμεση Συμφωνία, να ανοίξουν απευθείας συζήτηση οι κυβερνήσεις μας;

Όπως και προχθές σημειώσαμε, η Ελλάδα με πέντε άλλες χώρες, αναγνωρίζει το Κοσσυφοπέδιο ως τμήμα της Σερβίας, έως ότου η ίδια η Σερβία αποδεχθεί την ύπαρξη κράτους «Κοσόβου». Πώς λοιπόν, συνομιλήσαμε με «πρωθυπουργό» και «υπουργό εξωτερικών» κράτους που δεν υπάρχει;

Πάγια επίσης τακτική μας επί δεκαετίες, είναι να μη παίρνουμε θέση εναντίον αραβικών κρατών, όχι μόνον επειδή τα αραβικά κράτη ψήφιζαν πάντα υπέρ των ελληνικών δικαίων στις δεκάδες συνελεύσεις του ΟΗΕ για το Κυπριακό, αλλά διότι η Ελλάδα έχει αδιατάρακτους δεσμούς φιλίας με τους λαούς της Μέσης Ανατολής, και δεν έχουμε κανέναν λόγο να τους διαταράξουμε.

Και όμως, ο προηγούμενος ΥΠΕΞ ζήτησε να εγκαταλείψει την εξουσία της Συρίας ο κ. Άσαντ, ο δε νυν τάχθηκε υπέρ της επαπειλούμενης στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ στην Συρία.

Ως προς την Αλβανία, «κατάπιαμε» την απροκάλυπτη βία κατά της ελληνικής κοινότητας στην Πρεμετή, την οποία έχουμε χρέος και δικαίωμα -βάσει των Συνθηκών- να προστατεύσουμε.

Τώρα δε, αποδεχθήκαμε πρόταση της Τουρκίας, την οποία επανειλημμένως θέτει στο τραπέζι των συζητήσεων η Άγκυρα, και πάντα αρνούμαστε. Να δεχθούμε δηλαδή τον εκπρόσωπο του «Κράτους της Βόρειας Κύπρου» και να συζητήσουμε μαζί του, όπως θα πράξουν και οι Τούρκοι με τον Ελληνοκύπριο εκπρόσωπο. Το Κυπριακό, επομένως, το απομακρύνουμε από το πλαίσιο του ΟΗΕ και το εντάσσουμε στο τετραμερές πεδίο.

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Ἡ ἀνατίναξις τοῦ Παρθενῶνος (26 Σεπ.1687)


O ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΟΣ (Πίναξ τοῦ Verneda Giacomo Milheau)
Η εκστρατεία κατά των Αθηνών, ξεκινά στις 19 Σεπ 1687.

Ο Μοροζίνι, για να εξαπατήσει τους τούρκους και να τους καταλάβει απροετοίμαστους, στέλνει τμήμα του βενετικού στόλου υπό τον ναύαρχο Βενιέρ προς την Εύβοια. Οι τούρκοι πράγματι καθησυχάζουν ότι προς το παρόν ο κίνδυνος αποσοβήθηκε. Την ίδια μέρα ο υπόλοιπος στόλος μεταφέρει ολόκληρο τον βενετικό στρατό –σύμφωνα με τον γραμματέα του Μοροζίνι Λοκατέλλι 9.880 άτομα και 871 άλογα, πυροβόλα, βόμβες, πολεμοφόδια και άφθονο υλικό πολιορκίας– στον Πειραιά.

Η Άκερχελμ στο ημερολόγιό της αναφέρει ότι λόγω μεγάλης ανεμοθύελλας η γαλέρα στην οποία επέβαινε συνοδεύοντας την κόμισσα Καίνιξμαρκ αναγκάστηκε να μπει στο λιμάνι του Πειραιά, αφού φυσικά κατέβασε τη βενετική σημαία και ανέβασε την αγγλική. Ευτυχώς για τις κυρίες, ο Άγγλος πρόξενος βρισκόταν στον Πειραιά και μιλώντας αγγλικά τους είπε ότι οι Αθηναίοι δεν ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν φορολογία στους Βενετούς, στα γερμανικά όμως τις πληροφόρησε ότι στο φρούριο της Ακροπόλεως βρίσκονταν μόνο τετρακόσιοι άνδρες και συνεπώς η άλωσή του δεν θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Οι κυρίες επέμειναν να κατέβουν στην ξηρά, πήγαν να δουν τον περίφημο Λέοντα του Πειραιά, μάλιστα και τον μέτρησαν. Το επόμενο πρωί φύσηξε ευνοϊκός άνεμος και έφυγαν με χρήσιμες πληροφορίες για τον Μοροζίνι.

Το πρωί της 21ης Σεπτεμβρίου, οι τούρκοι ξυπνώντας βλέπουν αγκυροβολημένο στον Πειραιά ολόκληρο τον βενετικό στόλο. Ακόμη και ο Βενιέρ έχει καταφθάσει από την Εύβοια.

Φόβος και τρόμος τους κυριεύει. Προσπαθούν με μεγάλη βιασύνη να μαζέψουν ό,τι πολύτιμο έχουν και να ανέβουν στην Ακρόπολη. Μέχρι το μεσημέρι έχουν όλοι κλεισθεί μέσα στο Κάστρο. Στην Αθήνα υπάρχουν πια μόνον Έλληνες.

Σύμφωνα με τον Λοκατέλλι, επιτροπή από προκρίτους επισκέπτεται τον Μοροζίνι και δίνει υπόσχεση υποταγής, βοήθειας, τοπογραφικές και στρατηγικές πληροφορίες. Οι Αθηναίοι συντάσσονται με τους Βενετούς διότι, αν έμεναν ουδέτεροι, όποιος και να κέρδιζε αυτοί θα υφίσταντο τις συνέπειες και οι βόμβες του Μοροζίνι θα κατέστρεφαν την πόλη.

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΑΛΗΘΕΙΑ, Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ


          Χρειαζόμαστε την αλήθεια; Πόσο έτοιμοι να την ακούσουμε είμαστε; Και ποιος θα μας την πει; Αυτά τα τρία ερωτήματα μας θέτει με τα λόγια του στους Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος. Απαντά στα παράπονά τους ότι δεν πήγε να τους επισκεφθεί και την ίδια στιγμή υπερασπίζεται το αποστολικό του αξίωμα και την θέση του στην Εκκλησία του Χριστού, την οποία μερίδα των Κορινθίων χριστιανών, εκ των ιουδαϊζόντων αμφισβητούσε. Και καθώς απαντά στα όσα τον κατηγορούν, νιώθει την ανάγκη να απευθυνθεί και σε όσους λυπούνται με αυτή την κατάσταση. Σε όσους πιθανόν να πίστευαν ότι όλα έπρεπε να είναι αρμονικά και τέλεια στην Εκκλησία, γιατί αυτή αποτελεί το ιδανικό πολίτευμα, ως προερχόμενη εκ του ουρανού.
                  Ο Παύλος γράφει την αλήθεια στους Κορινθίους. Αναφέρει τις πραγματικές του προθέσεις, που δεν είναι να λυπήσει τους παραλήπτες της επιστολής του, επειδή θα άκουγαν από τον πατέρα που τους γέννησε εν Χριστώ λόγια και μηνύματα που δεν θα ηχούσαν ευχάριστα στ’ αυτιά τους. Και την ίδια στιγμή, αντιστρέφοντας το επιχείρημα, ότι δεν χρειάζεται κάποιος να υπενθυμίζει στον άλλο σημεία που τον στενοχωρούν, ο Παύλος επισημαίνει ότι γράφει στους Κορινθίους «διά πολλών δακρύων, ουχ ίνα λυπηθήτε, αλλά την αγάπην ίνα γνώτε ήν έχω περισσοτέρως εις υμάς» (Β’ Κορ. 2, 4). Η αλήθεια, λέει ο Παύλος, ακολουθώντας τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, δεν είναι για να κρύβεται, αλλά για να ελευθερώνει τον άνθρωπο από το ψέμα και να του δίνει αληθινή χαρά, όταν εκπορεύεται από τα χείλη εκείνου που αγαπά αληθινά και πονά για τους ανθρώπους που ο Θεός του έχει εμπιστευθεί. Και όχι μόνο γι’ αυτούς. Για όσους αισθάνεται ότι μπορεί να βοηθήσει με την φανέρωσή της, ακόμη κι αν αυτή φαίνεται ότι είναι σκληρή.
                Χρειαζόμαστε την αλήθεια; Ο Παύλος απαντά καταφατικά. Ο χριστιανός δεν μπορεί να

Μέ θλίψεις καί χαρές


Γράφει ὁ Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Β' Λουκᾶ (Β' Κορινθίους A' 21 – Β' 4) 
Ὁ Μεγάλος πατέρας καὶ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀρκετὲς φορὲς ποὺ ἀναφέρεται στὸν Ἀπόστολο Παῦλο, γεμάτος ἱερὸ δέος, κηρύσσει ὅτι ἡ ἀποστολική του καρδιὰ ἦταν ἕνα ἡφαίστειο ποὺ φλεγόταν ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πόθο γιὰ τὸν καταρτισμὸ τῶν πνευματικῶν του τέκνων. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς πραγματικότητας ἡ ὁποία καὶ φαίνεται στὸ κλείσιμο τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς ποὺ θὰ ἀναγνωσθεῖ τὴν Κυριακὴ στὴ λατρευτική μας σύναξη. «Ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμὶν διὰ πολλῶν δακρύων, οὒχ ἴνα λυπῆσθε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἴνα γνῶτε, ἢν ἔχω περισσότερως πρὸς ὑμᾶς» (Β' Κορ. Β' 4).
Μὴ νομίσετε δηλ. ὅτι γιὰ τοὺς ἐλέγχους ποὺ σᾶς ἔγραψα στὴν ἐπιστολή μου ἐκείνη ἐγὼ δὲν δοκίμασα τίποτε. Διότι σᾶς ἔγραψα ἀπὸ πολλὴ θλίψη καὶ στενοχώρια τῆς καρδιᾶς. Μὲ δάκρυα πολλά, ὄχι γιὰ νὰ λυπηθεῖτε, ἀλλὰ γιὰ νὰ γνωρίσετε τὴν ἀγάπη, τὴν ὁποία ὑπερβολικὰ ἔχω πρὸς ἐσᾶς. 
Χρειάζεται ἄραγε, μετὰ τὸ ξέσπασμα αὐτό, μετὰ τὴν πλήμμυρα τῶν δακρύων καὶ τὴν ἔκφραση αὐτῆς τῆς....
πατρικῆς στοργῆς γιὰ τὰ ἐν Κυρίω τέκνα του, νὰ προσθέσουμε κάτι ἄλλο; 

Τοῦτο μόνο πρέπει νὰ τονισθεῖ στὸ σημεῖο αὐτό. Τόσο γιὰ τοὺς πνευματικούς, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς κατὰ σάρκα πατέρες. 

Μόνο ὅποιος ἔχει πρῶτα θυσιασθεῖ γιὰ τὰ τέκνα του, μπορεῖ στὴ συνέχεια δικριτικὰ νὰ τὰ ἐλέγχει καὶ νὰ τοὺς κάνει λόγο «περὶ πολλῶν δακρύων». Καὶ ὅπως ἔγραφε μία μεγάλη μορφὴ ποὺ εἶχε γευθεῖ, τόσο τὸν πόνο, ὅσο καὶ τὴν ἀγάπη: «μόνο αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ ἔχει δικαίωμα νὰ ¨πονέσει¨ αὐτὸν ποὺ ἀγαπᾶ»!

“Η προσευχή της δασκάλας” Gabriela Mistral

12982_10151766442930865_856411648_n
Οι στίχοι είναι από την “Προσευχή της δασκάλας”, της Χιλιανής ποιήτριας Gabriela Mistral, που πήρε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946
Μετάφραση της Μαριάννας Τζανάκη
Αφιερωμένο σε κάθε δάσκαλο που όλα τα υπομένει και επιμένει να υπηρετεί το λειτούργημα μας, με σεβασμό και αγάπη.
 
Η προσευχή της δασκάλας
Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω·
που φέρω το όνομα της δασκάλας,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη.
Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου·
που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό
να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές.
Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτό τον
ακάθαρτο πόθο
για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας
που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι
για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.
Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν’ αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,
αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

«Τό Αὐγό τοῦ Φιδιοῦ»

τοῦ Σαρ. Καργάκου
Πρός τί ὁ κλαυθμός καί ὁ ὀδυρμός; Πρός τί ὁ ξαφνικός αὐτός δημοκρατισμός; Τό κόμμα-φόβητρον πού εἰσῆλθε στήν παροῦσα Βουλή τό ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι πολιτικοί. Οἱ ἐκλογές τῆς 6ης Μαΐου ἔγιναν τήν «Κυριακή τοῦ Παραλύτου» καί τοῦ Ἰώβ τοῦ «πολυάθλου». Ἄν τό δοῦμε σημειωλογικά, τά κόμματα ἐπέλεξαν ὡς ἡμέρα ἀναμετρήσεως μίαν ἡμέρα ἀφιερωμένη στόν παράλυτο, πού προσιδιάζει στό παράλυτο κράτος μας. Στήν παράλυτη πολιτική σκέψη, στό παράλυτο ἠθικό καί ἐθνικό μας φρόνημα.
Βεβαίως ἡ 6η Μαΐου ἦταν ἡμέρα ἀφιερωμένη καί στόν Ἰώβ, ἕνα πολύπαθο πρόσωπο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού συμβολοποιεῖ τον ἐπίσης πολλά παθόντα ἀλλ’ οὐδέν μαθόντα ἑλληνικό λαό. Ἀλλά καί ἡ Ἰώβειος ὑπομονή ἔχει τά ὅριά της.
Ὅταν τόν Φεβρουάριο – Μάρτιο τοῦ 1989 δημοσίευσα μιά σειρά ἄρθρων στό περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» πού ἀναφέρονταν στήν τρομοκρατία καί τά ὁποῖα ἀκολούθως δημοσιεύθηκαν σέ μιά ἑξάτομη σειρά ὑπό τόν τίτλο «Προβληματισμοί», ἔκρουα τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, γράφοντας (ἤ μᾶλλον ἀντιγράφοντας) τόν Ἰγνάτιο Σιλόνε ὅτι «ἡ ἀταξία καί ὁ φόβος εἶναι γιά τό φασισμό ὅ,τι τό νερό γιά τό φυτό» (ἄρθρο τῆς 10/3/1989, «Προβληματισμοί», τ. Β΄, σ. 88). Καί σ’ ἕνα ἅλλο ἄρθρο μου γραμμένο στις 16/8/1988 διαπίστωνα τήν ἀναπηρία τῆς μεταπολιτευτικῆς μας δημοκρατίας. Μιλοῦσα γιά τήν «μικροποίηση καί μικροβιοποίηση τοῦ πολίτη», ἔγραφα ὅτι «οἱ νέοι δέν ἔχουν ὁδηγούς· ἔχουν προαγωγούς». Κι ἀκόμη ὅτι «πίσω ἀπό κάθε ἄσχημη κατάσταση κρύβεται ὁ ἄσχημος ἄνθρωπος». Καί τό πιό καταγγελτικό: «Πλεόνασαν πιά στόν τόπο μας ἡ ἀπανθρωπιά καί ἡ παλιανθρωπιά» καί ὅτι, ὅπως διαπαιδαγωγοῦμε τά παιδιά, τά κάνουμε ἱκανά «νά φτύσουν ἀλλ΄ ὄχι νά κτίσουν» («Προβληματισμοί», τ. Ε΄ σ. 140 κ. ἑ.).

Η Ευρώπη του τώρα: Κρίση ενός τρόπου του υπάρχειν;

Χρήστος Γιανναράς
Μια πλήθουσα σήμερα διεθνής βιβλιογραφία μιλάει για το διαφαινόμενο ιστορικό τέλος του πολιτιστικού μας «παραδείγματος» (paradigm), δηλαδή του πολιτισμού της «Νεωτερικότητας». Χρονολογούμε συμβατικά τη Νεωτερικότητα (modernité) με αφετηρία την εμφάνιση της Φιλοσοφίας του Διαφωτισμού, από τα μέσα του 18ου αιώνα.
Θα μου επιτραπεί να προτείνω, για την κοινή συνεννόηση, κάποιες καταρχήν διασαφήσεις όρων:
Ονομάζουμε πολιτισμό και πολιτιστικό «παράδειγμα» τον τρόπο του βίου: του κοινού βίου μιας συλλογικότητας ανθρώπων. Τον τρόπο που οι άνθρωποι ντύνονται, μαγειρεύουν, γιορτάζουν, διασκεδάζουν, ερωτεύονται, χτίζουν τα σπίτια τους, τα διακοσμούν, οργανώνουν τις παραγωγικές και ανταλλακτικές μεταξύ τους σχέσεις, συγκροτούν κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς κ.λπ.
Και τί είναι αυτό που διαφοροποιεί κατά εποχές και κατά γεωγραφικές περιοχές τον κοινό τρόπο του βίου, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα συλλογικότητας, δημιουργώντας ανόμοιους πολιτισμούς; Είναι σαφώς οι διαφορετικές ιεραρχήσεις των ανθρώπινων αναγκών –ποιά ανάγκη λογαριάζεται πρώτη, ποιά δεύτερη. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι στην Αρχαία Αθήνα οι ιδιωτικές κατοικίες των πολιτών ήταν πενιχρά, ασήμαντα οικοδομήματα, δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση με τα μυκηναϊκά ανάκτορα ή με τις ρωμαϊκές επαύλεις. Και αυτό ερχόταν σε οξεία αντίθεση προς τα περίλαμπρα αρχιτεκτονήματα του δημόσιου χώρου, την κοσμημένη με αριστουργήματα της γλυπτικής τέχνης Αγορά. Διότι το πρώτιστο ενδιαφέρον των Αθηναίων ήταν για τα κοινά, πρώτη ανάγκη τους το να είναι πολίτες, όχι ιδιώτες, να βγαίνουν στην Αγορά «κοινωνούντες κρίσεως και αρχής»: να μετέχουν στο άθλημα του «κατ΄ αλήθειαν βίου», δηλαδή της πολιτικής.
Πάντοτε, πίσω από την ιεράρχηση των αναγκών μιας συλλογικότητας, διαφαίνεται μια «λογική» αυτής της ιεράρχησης, μια αιτιολόγηση, που παραπέμπει σαφώς σε προϋπάρχον «νόημα» της πραγματικότητας: σε απάντηση για την αιτία και τον σκοπό της ύπαρξης και των υπαρκτών. Αυτή η νοηματοδότηση προϋποτίθεται χωρίς να είναι οπωσδήποτε συνειδητή από όλους, ενώ είναι έμπρακτα και αυτονόητα αποδεκτή από περίπου όλους. Εκφράζεται η δεδομένη νοηματοδότηση από τους ταλαντούχους: διαισθητικά από τους καλλιτέχνες, λογικά επεξεργασμένη από τους φιλοσόφους, με τη σοφία της πράξης από τους νομοθέτες και τους θεσμοθέτες. Γι’αυτό και τελικά ταυτίζουμε την πραγματικότητα «πολιτισμός» κατεξοχήν με τα δημιουργήματα της Τέχνης, της Φιλοσοφίας, και με τους θεσμούς της συλλογικής συμβίωσης.
Ως «νόημα», που διαφοροποιεί την ιεράρχηση των αναγκών διαμορφώνοντας ιδιάζονταπολιτισμό, μπορεί να εκληφθεί και η απουσία νοήματος, η αποδοχή ως νοήματος του μη-νοήματος – της α-νοησίας της ύπαρξης. Αυτή η περίπτωση εμφανίστηκε (για πρώτη μάλλον φορά στην ανθρώπινη Ιστορία) με το «παράδειγμα» της Νεωτερικότητας. Ο όρος «Νεωτερικότητα» (Νέοι Καιροί, Νέοι Χρόνοι) κόμιζε από την αρχή έναν εντοπισμό συγκριτικής κυρίως διαφοράς τρόπου του βίου: η Νεωτερικότητα ήθελε και ενεργά φιλοδοξούσε να είναι κάτι ριζικά καινούργιο σε σύγκριση με συγκεκριμένο ιστορικό παρελθόν. Ο νεωτερικός τρόπος του βίου γεννήθηκε (διαμορφώθηκε) με προθέσεις ρήξης, πολεμικής αντίθεσης προς τον τρόπο που είχε προηγηθεί του «καινούργιου».

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Ευαγγελιστής της Αγάπης και Ηγαπημένος Μαθητής


Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, Απόστολος και Ευαγγελιστής (26 Σεπτεμβρίου)
Ο Ιωάννης ήταν υιός του Ζεβεδαίου, ο οποίος ήταν ψαράς, και της Σαλώμης, της θυγατέρας του Ιωσήφ, του Μνήστορος της Υπεραγίας Θεοτόκου. Όταν τον κάλεσε ο Κύριος Ιησούς, παρευθύς ο Ιωάννης άφησε τον πατέρα του και τα δίχτυα του ψαρά και ακολούθησε, μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο, τον Χριστό. Από τότε δεν χωρίστηκε πλέον από τον Κύριό του, μέχρι τέλους. Ήταν παρών μαζί με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, όπως και στη Μεταμόρφωση του Κυρίου. Κατά τον Μυστικό Δείπνο ο Ιωάννης ανέπεσε στο στήθος του Ιησού.
euaggelioann
 Όταν όλοι οι άλλοι Απόστολοι είχαν εγκαταλείψει τον εσταυρωμένο Κύριο, ο Ιωάννης και η Υπεραγία Θεοτόκος παρέμειναν κάτω από τον Σταυρό. Κατόπιν, υπακούοντας στο θέλημα του Κυρίου, παρέλαβε σαν υιός την Θεοτόκο Μαρία στο σπίτι του και την υπηρετούσε επιμελώς μέχρι την Κοίμησή της.
Μετά από την Κοίμηση της Θεοτόκου, ο Ιωάννης πήγε με τον μαθητή του Πρόχορο στη Μικρά Ασία για να κηρύξει το Ευαγγέλιο. Στην Έφεσο κυρίως, οπού έζησε, μόχθησε πολύ και μεγαλούργησε. Με το θεόπνευστο κήρυγμα και τα θαύ­ματά του πολλούς μετέστρεψε στη χριστιανική Πίστη και κλόνισε συθέμελα την ειδωλολατρία. Οι οργισμένοι ειδωλολάτρες τον έστειλαν δέσμιο στη Ρώμη για να αντιμετωπίσει τον αυτοκράτορα Δομιτιανό. Αυτός τον βασάνισε ποικιλοτρόπως, αλλά ούτε το πικρό δηλητήριο που του έδω­σαν να πιει, ούτε το βραστό λάδι, μέσα στο οποίο τον έριξαν, κατάφεραν να τον κλονίσουν ή να τον βλάψουν.
Το γεγονός αυτό κατατρόμαξε τον αυτοκράτορα ο οποίος, θεωρώντας τον Ιωάννη αθάνατο, τον εξόρισε στο νησί της Πάτμου. Εκεί ο άγιος Απόστολος Ιωάννης μετέστρεψε πολλούς στην πίστη διά των λόγων και των έργων του και εδραίωσε την Εκκλησία του Θεού. Στην Πάτμο επίσης έγραψε το Ευαγ­γέλιό του και την Αποκάλυψη. Επί βασιλείας του Νέρωνος, ο οποίος έδωσε χάρη σε όλους τους φυλακισμένους, ο Ιωάννης επέστρεψε στην Έφεσο, όπου έζησε για κάποιο χρονικό διά­στημα εδραιώνοντας το έργο που είχε αρχίσει νωρίτερα.

ΕΜΦΥΛΙΟΣ . Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ.


Το 2009 όταν ανέλαβε ο ΓΑΠ τη διακυβέρνηση της χώρας, ο πατέρας μου, που δεν είναι πια στο μάταιο αυτό κόσμο, καθώς κοιτάζαμε τα βραδινά δελτία με τα αποτελέσματα , και πριν συμβεί οτιδήποτε από όσα συνέβησαν στη συνέχεια στη πατρίδα μας, αναφώνησε..

«Ενας Γεώργιος Παπανδρέου στο τιμόνι της χώρας? Πόσα χρόνια πίσω με γυρίζει.. Λες και βλέπω μπροστά μου τον εμφύλιο να ξανάρχεται...»
Ολοι βέβαια αρχίσαμε να τον πειράζουμε και να του λέμε, αμαν πια αυτό το εμφυλιακό σύνδρομο, 84 χρονών κι ακόμα να το ξεχάσεις?
Τότε γύρισε μας κοίταξε και είπε,

«Στα σοβαρά, πιστεύετε πως όσοι δημιούργησαν εκείνη την εθνική συμφορά, τη πιο μεγάλη συμφορά που έχει γνωρίσει η νεώτερη ιστορία μας, όσα κέντρα έδρασαν τότε, όσοι άνθρωποι πήραν μέρος στις τακτικές που οδήγησαν στον εμφύλιο, όσοι ξένοι που έστρωναν τα σχέδιά τους με τη βοήθεια ντόπιων προδοτών, και μεθόδευσαν την σφαγή του ελληνικού λαού, είναι παρελθόν? Εξαφανίστηκαν στο πέρασμα του χρόνου? »

Η μάνα μου γελώντας του λέει «ξύπνα, το 45 τελείωσε, η Ελλάδα είναι στον 21ο αιώνα, το τείχος του Βερολίνου έπεσε, ο ΓΑΠ δεν είναι ο πατέρας της δημοκρατίας αλλά ο Γιωργάκης, κι οι νέοι ούτε ξέρουν για τι πράγμα συζητάς.
Εκείνος σκεπτικός, δεν μίλησε για λίγο και μετά είπε, «αυτή είναι η συμφορά,πως οι νέοι δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλάω... και το χειρότερο υπάρχουν πάρα πολλοί που δεν είναι νέοι, αλλά είναι τόσο ηλίθιοι, ή αποβλακωμένοι που ούτε αυτοί θυμούνται για τι πράγμα μιλάω..»
Η μόνη σταθερή που έχει ο έλληνας από εκείνα τα τραγικά χρόνια της εθνικής συμφοράς ήταν μία «ο Μελιγαλάς είναι εδώ». Δεν έφυγε ποτέ. Η πηγάδα δεν σφραγίστηκε οριστικά και αμετάκλητα. Η μη αναμόχλευση των παθών δεν έγινε delete. Πρόγραμμα που έπαιζε και παίζει συνέχεια στο παρασκήνιο της δημοκρατικής επιφάνειας ήταν.

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

AΡΘΡΟ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ:”Ο ΗΘΙΚΟΣ ΞΕΠΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ”


Ο Ηθικός Ξεπεσμός της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: Βρωμύλα Κόλπα συγκάλυψης της εγκληματικής διόγκωσης του ελλείμματος 2009 διά στόματος του θλιβερού κ. Σεμέτα
Της Ζωής Γεωργαντά
Αναφέρομαι σε μία από τις αξιέπαινες και γενναίες προσπάθειες του Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ αξιότιμου κου Νικολάου Χουντή να επιτύχει έστω και μία έντιμη απάντηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις εθνικά κρίσιμες ερωτήσεις του. Δυστυχώς όμως όλες ανεξαιρέτως οι μέχρι τώρα προσπάθειές του έχουν τύχει αλγεινής αντιμετώπισης με συστηματικά ψεύδη, υπεκφυγές, και υστερόβουλες παρεκκλίσεις. Η αντιμετώπιση αυτή δείχνει μόνο ότι η Eurostat και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διέπραξαν σε βάρος της χώρας μας εγκλήματα εκ προθέσεως τα οποία δεν αναμενόταν να γίνουν αντιληπτά. Τα εγκλήματά τους ξεκίνησαν το 2009 με την επικύρωση, αν όχι και επινόηση από τους ίδιους, των στατιστικών αλχημειών στις οποίες προέβη ο πρώην επίορκος Υπουργός Οικονομικών, κ. Παπακωνσταντίνου, και στην συνέχεια ο εγκάθετος του ΔΝΤ πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, κ. Γεωργίου, εν γνώσει τους ότι επρόκειτο περί ψευδών στοιχείων με σκοπό την ψευδή διόγκωση του δημοσίου χρέους και ελλείμματος του έτους 2009.
Το πολύ πρόσφατο ερώτημα του κ. Νικολάου Χουντή αφορούσε την μεταμφίεση εσόδων σε κόστος των Συγκοινωνιακών Οργανισμών του Ομίλου ΟΑΣΑ, δηλαδή των επιχειρήσεων ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ και ΕΘΕΛ, και την εν συνεχεία παράνομη και εγκληματική ρίψη των συνολικών χρεών των εταιρειών αυτών στο δημόσιο χρέος με την δικαιολογία ότι δήθεν λιγότερο από το 50% του κόστους των εταιρειών αυτών καλυπτόταν από τα έσοδα των πωλήσεών τους.  

Ο γερμανικός «οδηγός» για μετανάστες, Θρησκευτικά

Η εκλογική επιτυχία της κυρίας Μέρκελ και ο κομβικός ρόλος που διαδραματίζει η Γερμανία στην Ευρώπη μού φέρνουν στον νου τη συζήτηση για την πολυπολιτισμικότητα. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν οι μετανάστες που ζουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα, ιδίως οι ασιατικής προελεύσεως, μπορούν να ζουν σε κόσμους παράλληλους χωρίς να ενσωματώνονται και χωρίς να σέβονται την Ιστορία, τον πολιτισμό και την ταυτότητα του λαού που τους φιλοξενεί. Η πολυπολιτισμική αντίληψη, η οποία ενθουσιάζει ορισμένους συμπατριώτες μας, απαντά ότι θα πρέπει εμείς, οι Ελληνες ορθόδοξοι, να κάνουμε εκπτώσεις και υποχωρήσεις για να μη θίγονται οι μετανάστες. Να αλλάξουμε τα βιβλία Ιστορίας, να κατεβάσουμε τις εικόνες του Χριστού από τα σχολεία και τα δικαστήρια, να μετατρέψουμε το μάθημα των Θρησκευτικών από ορθόδοξο σε θρησκειολογικό, γενικότερα να μην επιμένουμε στην ελληνικότητά μας. Η αντίθετη άποψη προτείνει ως λύση την ενσωμάτωση - ένταξη εκείνων των μεταναστών που θέλουν και μπορούν. Να κάνουν δηλαδή οι φιλοξενούμενοι τις απαραίτητες υποχωρήσεις και όχι οι φιλοξενούντες.

"ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ» Ή ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ


“ΦΌΒΟΣ”. ΈΡΓΟ ΤΟΥ ΤΙΜ ΠΆΡΙΣ
Από τότε που «άνθησε» η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα, τα κεντρικά δελτία ειδήσεων άρχισαν να γίνονται όλο και πιο καθοριστικά στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης και των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος. Με τον καιρό, καθώς ωρίμαζαν όλο και περισσότερο, αναπτύχτηκε μια σχολή σκηνοθεσίας των δελτίων ειδήσεων έτσι ώστε να είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για να επηρεαστεί αποφασιστικά το κοινό, να αποπροσανατολιστεί από μια «ενοχλητική» επικαιρότητα και αποβλακωμένο να «καλουπωθεί» σύμφωνα με τα πρότυπα πού έχουν καθοριστεί από τους συντάκτες τους.
Σημαντικό σημείο ήταν πάντα η επιλογή των παρουσιαστών των δελτίων ειδήσεων. Οι «επιλεγμένοι» θα έπρεπε να είναι και ικανοί στην έντεχνη επιβολή απόψεων που συμφέρουν το σύστημα, αμειβόμενοι με φανταστικά ποσά συγκρινόμενα με τον μέσο όρο αμοιβής των «κοινών θνητών». Ήταν οι σταρ των καναλιών που «ανέτειλαν» από τα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία. Οι ειδήσεις παρουσιάζονται από αυτούς τους σταρ όχι για την

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Η διδασκαλία του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου περί της προς τον πλησίον στάσεως


Στις 24 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΤΑΣΕΩΣ
Έκαστος των ανθρώπων βλέπει εις τους άλλους εκείνο μόνον, το οποίον δια της πνευματικής αυτού πείρας εγνώρισε περί εαυτού του ιδίου. Δια τούτο η στάσις του ανθρώπου έναντι του πλησίον είναι ασφαλές σημείον του βαθμού αυτογνωσίας εις τον οποίον έφθασεν.
Όστις έμαθεν εξ εαυτού αφ’ ενός μεν εις ποίον βάθος, εις ποίαν έντασιν δύνανται να φθάσουν αι οδύναι του ανθρωπίνου πνεύματος, όταν χωρισθή από του φωτός της αληθινής υπάρξεως, αφ’ ετέρου δε το μεγαλείον του ανθρώπου όταν ευρίσκηται εν τω Θεώ, εκείνος γνωρίζει ότι εκάστη ανθρωπίνη ύπαρξις έχει αιωνίαν αξίαν, μεγαλυτέραν όλου του άλλου κόσμου. Γνωρίζει την αξίαν του ανθρώπου, γνωρίζει ότι αγαπητός ενώπιον του Θεού είναι έκαστος των «ελαχίστων τούτων» (Ματθ. κε’ 40). Και ως εκ τούτου ποτέ, ούτε και εσωτερικώς, δεν λογίζεται τον φόνον, δεν επιτρέπει εις εαυτόν να προξενήση βλάβην εις τον πλησίον ή έστω και να θλίψη αυτόν.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

«Μαρὰν ἀθὰ»

Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς A' Λουκᾶ (Α' Κορ. ΙΣΤ' 13-24)
Η Α' πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολὴ ἔφτασε στὸ τέλος της. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γεμάτος συγκίνηση, σταματᾶ τὴν ὑπαγόρευση καὶ πιάνει ὁ ἴδιος στὰ χέρια τοῦ τὴν γραφίδα. Τοὺς ἀπευθύνει μὲ μύριες καρδιακὲς εὐχὲς τοὺς ἐν Κυρίω ἀσπασμούς. «Ὁ ἀσπασμὸς τὴ ἐμὴ χειρὶ Παύλου»!
Ἀπὸ πολλὰ σημεῖα τῶν ἐπιστολῶν τοῦ διαφαίνεται ἡ ἀγάπη ποὺ πλημμύριζε τὴν καρδιά του. Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ φαινομενικὴ ἁπλὴ φράση, ἀποκαλύπτει τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς πιστοὺς ἀδελφούς του. Καὶ φαίνεται αὐτό, ἀκόμα, ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ Ἀπόστολος συνιστᾶ στοὺς Κορινθίους νὰ τιμοῦν τὴν οἰκογένεια τοῦ Στεφανὰ καὶ νὰ ὑποτάσσονται σ' αὐτή, ἀφοῦ ὑπῆρξε ἡ πρώτη στὸ χῶρο τῆς Πελοπονήσου ποὺ δέχθηκε τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀφιερώθηκε ἐξ' ὁλοκλήρου στὴν διακονία τῶν πιστῶν.
Μέσα δὲ ἀπὸ τὴν ἀπέραντη ἐμπειρία του στὰ θέματα τῆς διοικήσεως τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν, συνιστᾶ στοὺς Κορινθίους νὰ δείχνουν ὑποταγὴ καὶ σὲ κάθε ἕνα, ὁ ὁποῖος συνεργάζεται καὶ κοπιάζει σ' αὐτὸ τὸ μεγάλο ἔργο τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας τῶν πιστῶν.
Ὅλο τὸ κείμενο, ὅπως παρατηρεῖ κανείς, εἶναι γεμάτο πατρικὲς συμβουλὲς ἀγάπης, ἀλλὰ καὶ ἁγίας χαρᾶς, διότι τὸν ἐπισκέφθηκαν τρεῖς συμπατριῶτες τους. Ὁ Στεφανᾶς, ὁ Φορτουνάτος καὶ ὁ Ἀχαϊκός. Καὶ μέσα στὸ πλαίσιο αὐτό, μεταφέρει στὴν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου τοὺς ἀδελφικοὺς χαιρετισμοὺς τῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπως ἐπίσης καὶ αὐτῶν τῶν βασικῶν συνεργατῶν του. Τοῦ Ἀκύλα καὶ τῆς συζύγου τοῦ Πρίσκιλλας, μαζὶ καὶ ὅλων τῶν πιστῶν ποὺ....
συγκεντρώνονται στὸ εὐλογημένο τοὺς σπίτι. «σὺν τὴ κατ' οἶκον αὐτῶν ἐκκλησία».
Ναί, ὁλόκληρο τὸ ἀνάγνωσμα δὲν ἀποτελεῖ παρὰ ἕνα μικρὸ δεῖγμα τῆς μεγάλης ἀγάπης, τῆς Ἀποστολικῆς θυσίας καὶ τῆς ποιμαντικῆς μέριμνας τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, γιὰ τὰ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ!
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ προκαλεῖ μεγάλη ἐντύπωση καὶ βάζει σὲ σκέψεις καὶ ἁγία ἀνησυχία, ὄχι μόνο τοὺς πιστούς, στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται ἡ ἐπιστολή, ἀλλὰ καὶ τὸ σύνολο τῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ φράση «Μαρὰν ἀθά», ἀφοῦ πρῶτα τονίζει σὲ πολὺ ἔντονο ὕφος «εἰ τὶς οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα» (A' Κορ. ΙΣΤ' 22). Ἐὰν κανεὶς δηλ. δὲν ἀγαπᾶ μὲ τὴν καρδιὰ τοῦ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἂς εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος ἔρχεται!
Ἡ φράσις αὐτή, ἐντάσσεται ὀργανικὰ μέσα στὸ πλαίσιο τῆς λατρευτικῆς κοινότητας.
Οἱ πιστοὶ τὴν γνώριζαν καὶ τὴν βίωναν καὶ θὰ λέγαμε ὅτι ἀποτελοῦσε ἕνα «σῆμα κατατεθὲν» στὴν ὅλη μυστηριακὴ κοινωνία. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος τὴν καταγράφει καὶ σφραγίζει μὲ αὐτὴ τὴν ἐπιστολή του, γνωρίζοντας ὅτι ἀποτελεῖ ἕνα δογματικὸ καὶ ἀφυπνιστικὸ στοιχεῖο.
Καὶ μόνο ὅτι ἀναφέρεται ἡ φράση μὲ τὴν ἀραμαϊκή της ἔκφραση «μαρὰν ἀθά», γίνεται φανερὸ ὅτι ἡ θεολογία ποὺ συμπυκνώνει, ἔχει νὰ κάνει τόσο μὲ τὸν χῶρο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅσο καὶ μὲ τὴν λαχτάρα τῶν πιστῶν.
Ἄλλωστε, τὸ ἐσχατολογικό της νόημα «ὁ Κύριος ἔρχεται σύντομα ὡς Κριτής», ἀφορᾶ τὸ παρόν, ποὺ ζεῖ κάθε φορᾶ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα. Ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν ἀγώνα τῆς καθημερινότητας σὲ σχέση μὲ τὴν «μόρφωση τοῦ Χριστοῦ» (Γαλάτ, Δ΄19) στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Το «τυχαίο γεγονός» που έγινε για να μας χωρίσουν πάλι…


Ακόμη ένας νεκρός. Αυτή τη φορά ο θάνατος ήρθε μέσα από το αδιανόητο μίσος που τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη σπουδή έσπειραν οι «ταγοί».
Ένας θάνατος που όλοι περιμέναμε και όλοι τον απευχόταν.
Ένας θάνατος που από μερικούς είχε προαναγγελθεί πως θα συμβεί για να φέρει την πόλωση, την όξυνση, την διχόνοια και (οι σχεδιαστές του ελπίζουν) την εμφύλια σύγκρουση.
Ένας θάνατος που συνέβη σε μία κρίσιμη χρονική καμπή, όπως έγινε και με τα θύματα της Marfin.
Η συνταγή είναι πάγια και χρησιμοποιείται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, όπου οι κυβερνήσεις καταπατούν τους λαούς ή όπου μυστικές υπηρεσίες ετοιμάζουν αλλαγές προσώπων (και όχι πραγμάτων). Ένας νεκρός ή και περισσότεροι αν χρειαστεί, για να ξεχυθεί η οργή των πολιτών, για να παρεισφρύσουν οι "ειδικοί" των ταραχών, για να χυθεί αίμα και να απλωθεί μίσος και διχόνοια. Έτσι κυβερνούσαν από πάντα οι δυνάστες και η συνταγή τους αυτή πολύ λίγες φορές δεν τους απέδωσε καρπούς.


Δεν μας αξίζει η διχόνοια, αδέλφια. Δεν μας αξίζει να βρισκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο. Δεν μας αξίζει να γίνουμε (και πάλι) υπηρέτες και εκτελεστικά όργανα εκείνων που θέλουν να μας καταστρέψουν.

“Οι Έλληνες είναι ανίκητοι όταν ομοψυχούν” (Ηρόδοτος). Οι απατεώνες βρυκόλακες των τοκογλύφων ρίχνουν πάλι τον σπόρο του διχασμού. Θα τον ποτίσουμε;



Η ιστορία διδάσκει. Γι’ αυτό θέλουν να την ακρωτηριάσουν.Αυτή την κρίσιμη στιγμή, τα καθάρματα που λήστεψαν την χώρα παίζουν το αιώνιο χαρτί του διχασμού για να ολοκληρώσουν την καταστροφή και να φύγουν ως “αηδιασμένοι” και βέβαια, ατιμώρητοι. Και βέβαια, να επιστρέψουν ως “σωτήρες”.
Αυτή την στιγμή με ένα βρώμικο παρασκήνιο (το οποίο δυστυχώς το είχαμε προβλέψει από την έλευση του ΔΝΤ το 2009), πίσω από ελεεινές ιδεοληψίες, νομιμοποιείται η σφαγή “κάποιων” από “κάποιους άλλους”. Το αίμα που θα βγαίνει όμως από τα κορμιά των Ελλήνων έχει μόνο ενα χρώμα. Απέναντι στον σχεδιασμό κράτους και παρακράτους, υπάρχει μόνο μία απάντηση. Σίγουρη και πετυχημένη: Εθνική ενότητα για απελευθέρωση της πατρίδας και παραδειγματική τιμωρία των καταστροφέων. Διαβάστε:
Η μεγάλη μάχη της Δοϊράνης, στις 18 Σεπτεμβρίου 1918
Γράφει ο Δ. Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς

Μία ακόμη ένδοξη σελίδα του Ελληνισμού που «γράφτηκε» σε τούτο τον ιερό τόπο

Ο τροπαιούχος νομπελίστας μας Γ. Σεφέρης, κατά την παραλαβή του βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας, το 1963, στην καθιερωμένη ομιλία, έδωσε έναν εξαίσιο ορισμό της πατρίδας μας. «Ανήκω» έλεγε, «σε μια μικρή χώρα. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στην Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τους αγώνες του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου». Προτάσσει στην έξοχη αυτή περιγραφή, όχι τυχαία, ο ποιητής τους αγώνες για την απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά ελευθερία μας.
”Τιμιώτερων εστί η Πατρίς” να το φυσικό λίπασμα του Ελληνισμού, ”Την Ρωμιοσύνη μην την κλαις”, την Ρωμιοσύνη την ανάστησαν οι ανδρείοι ”που ο θάνατός τους θάνατος δεν λογιέται” όπως γράφει και το γνωστό επίγραμμα στο μνήμα του Γρηγορίου Αυξεντίου, του αητού της Κύπρου. Πράγματι η ελληνική ιστορία έχει μια ιδιοτυπία, μοναδική ίσως στην Οικουμένη. Είναι μια ιστορία αδιάλειπτων αγώνων για επιβίωση. Τόσο το ελληνικό χώμα είναι ποτισμένο με δάκρυα κι αίμα, τόσο τα ελληνικά βουνά είδαν ανθρώπινον αγώνα, που ανατριχιάζεις λογαριάζοντας πως στα βουνά ετούτα και τα ακρογιάλια παίχτηκε η μοίρα του ανθρώπινου γένους’ζ, όπως το έγραψε αριστοτεχνικά ο μεγαλύτερος, μετά τον Παπαδιαμάντη, Νεοέλληνας λογοτέχνης, που έγραφε με την σπάθα του και όχι με το κοντύλι, ο στρατηγός Μακρυγιάννης: ”Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και πολλές φορές κερδαίνουν”.
Η ντροπή και η δόξα
Τον αιώνα που μόλις αφήνουμε, τον εικοστό, πολλά θερία πέσανε να μας φάνε. Ξεκίνησε με την γιγαντομαχία στην Μακεδονία. Είναι η εποχή όπου η ”μικρά και έντιμος” Ελλάς, καταντροπιασμένη από το αίσχος του ’97, δέχεται

Ἱστορικὲς ἀθλιότητες τῆς Ἀγγλίας



Μαθητὲς ὑψώνουν τὴν ἑλληνικὴ σημαία στὸ Βρεττανικὸ Μουσεῖο
Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς,
Δάσκαλος στο Κιλκὶς - Θεολόγος 
«Δι' αὐτὸν τὸν λόγον-συνέχισεν ὁ Γάλλος πρόξενος-ἐνῶ τὰ Γερμανικὰ στρατεύματα προήλαυνον συνεχῶς καὶ μὲ ταχύτητα ἡ ὁποία ἐφαίνετο ἀξιόλογος, πρὸς τὴν Θεσσαλίαν, τὴν Στερεὰν καὶ τὴν Πελοπόννησον, διεπίστωνα, ἀντιθέτως, ζωηρᾶν δυσφορίαν καὶ ἀνησυχίαν μεταξὺ τῶν ἀνωτέρων ἐπιτελικῶν ἀξιωματικῶν της Θεσσαλονίκης. Ἤκουσα ὁ ἴδιος μερικοὺς ἐξ αὐτῶν νὰ ψιθυρίζουν: «Δὲν πᾶνε γρήγορα τὰ πράγματα! Δὲν πᾶνε ἀρκετὰ καλά!». 
Ἡ σθεναρὰ ἀντίστασις τῶν ἑλληνοαγγλικῶν δυνάμεων εἰς τὸν Ὄλυμπον καὶ εἰς τὰς Θερμοπύλας ἠνάγκασε τὸ Γερμανικὸν Στρατηγεῖον τοῦ Λίστ νὰ ἀποσύρη μερικᾶς ἀπὸ τὰς ἐφεδρικᾶς μεραρχίας ποὺ εὐρίσκοντο εἰς τὰ Τοῦρκο-Βουλγαρικὰ σύνορα, διὰ νὰ κάμψη τοιουτοτρόπως ταχύτερα τὴν Ἀγγλο-Ἑλληνικὴν ἀντίστασιν.  Ἔφθασεν οὕτω τὸ τέλος τοῦ Ἀπριλίου, ἐποχὴ δηλαδὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ «ἐπιχείρησις τῆς Ἑλλάδος» ἐπρεπεν ἤδη πρὸ πολλοῦ νὰ εἶχε τελειώσει σύμφωνα μὲ τὰ Γερμανικὰ σχέδια, καὶ κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ ἔπρεπε τὰ Γερμανικὰ στρατεύματα νὰ ἔχουν μεταφερθῆ εἰς τὰ Ρωσσικὰ σύνορα, διὰ τὴν ἔναρξιν τῆς ἐπιθέσεως ἐναντίον τῆς Ρωσσίας.
Ἐμεσολάβησεν ἔπειτα καὶ ἡ ἡρωικὴ ἀντίστασις τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία ἐπεβράδυνεν ἀκόμη περισσότερον τὴν ἐκκαθάρισιν τῆς Ἑλληνικῆς ὑποθέσεως. Καὶ ἦλθε τὸ τέλος τοῦ
Μαΐου, ὅποτε οὔτε λόγος  πλέον ἠμποροῦσε νὰ γίνη δὶ’ ἐπίθεσιν ἐναντίον τῆς Τουρκίας. Οὕτω-κατέληξεν ὁ Ὀνφρουὰ-εἰς τὴν ραδιοφωνικήν του ὁμιλίαν τῆς 18ης Φεβρουαρίου 1942-ἡ ἡρωικὴ ἀντίστασις τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ ἔσωσε τὸν Τουρκικὸν Λαὸν ἀπὸ τὴν τραγωδίαν τοῦ πολέμου καὶ προσέφερεν εἰς τοὺς Συμμάχους ἔξι πολυτίμους ἑβδομάδας, τῶν ὁποίων τὸ ἀποτέλεσμα ἔγινεν αἰσθητὸν εἰς τὴν Ρωσσίαν». («Χρονικὸν 1940-1944», Ἀθήνα 1978, σέλ. 334).

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Γιατί λοιπόν μας δόθηκε αυτή η παράλογη ζωή ;;


thirsty.jpg
Γέροντος Σωφρονίου Η αποκάλυψη λέγει για τον Θεό «Ο Θεός αγάπη εστίν»,
«Ο Θεός φως εστί και σκοτία εν Αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α'Ιωαν.δ'8, α'5)
Πόσο δύσκολο είναι για εμάς τους ανθρώπους να το αντιληφθούμε !
Δύσκολο γιατί η ατομική μας ζωή και η ζωή του κόσμου που μας περιβάλλει μάλλον αποδεικνύει το αντίθετο.
Πραγματικά ΠΟΎ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΌ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ , άν όλοι σχεδόν σαν φτάνουν στο τέλος της ζωής τους φωνάζουν με πίκρα καρδιάς μαζί με τον Ιώβ:
«Αι ημέραι μου παρήλθον εν βρόμω, ερράγη δε τα άρθρα τής καρδίας μου, άδης μου ο οίκος...Πού ουν έτι εστίν η ελπίς;;», κι αυτό που μυστικά αλλά με δύναμη ζητούσε η καρδιά μου από τα νιάτα της «τις όψεται» ;; (Ιώβ ιζ' 11-15)
Ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει πως ο Θεός προνοεί στοργικά για όλη την κτίση και ότι δεν ήσμονεί ούτε ένα μικρό πουλάκι τ'ουρανού, ότι φροντίζει και για τον καλλωπισμό των αγριόκρινων , για τους ανθρώπους μάλιστα η πρόνοια Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη , σε βαθμό ώστε «ημών και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματθ. ι'30)
Πού είναι λοιπόν η πρόνοια που απλώνεται μέχρι και τα πιο ταπεινά πράγματα και που φροντίζει και για τα πιο ελάχιστα;;

Για την αγάπη των Ελληνικών


Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ ttheodoropoulos@kathimerini.gr (15/09/2013) 

Τα κλασικά ελληνικά είναι ο ορίζοντας της γλώσσας που μιλάμε, όπως η κλασική ελληνική σκέψη είναι ο ορίζοντας της σύγχρονης ευρωπαϊκής σκέψης.

pour l' amour du grecΤον τίτλο τον δανείζομαι από έναν τόμο που κυκλοφόρησε το 2000 στη Γαλλία και τον οποίον επιμελήθηκαν οι δύο κορυφαίοι ελληνιστές που δεν υπάρχουν πια, η Ζακλίν ντε Ρομιγί και ο Ζαν Πιερ Βερνάν. Το ζητούμενο ήταν να εκθέσουν τη σημασία των Ελληνικών στην εκπαίδευση για να σώσουν τη διδασκαλία τους και να τα γλιτώσουν από την εξαφάνιση που τους επεφύλασσε μια από τις πολλές «προοδευτικές» μεταρρυθμίσεις. Στον τόμο συμμετέχουν συγγραφείς, όπως ο Τουρνιέ, ποιητές, όπως ο Μπονφουά, επιστήμονες όπως ο βιολόγος Φρανσουά Ζακόμπ και ο ιστορικός Ζακ Λε Γκοφφ, αλλά και μαθητές. Ολοι τους αφηγούνται τη σχέση τους με τα Αρχαία Ελληνικά, τις εμπειρίες τους από τα θρανία και τον τρόπο που επηρέασαν τη σκέψη τους και τη ζωή τους. Εχει σημασία, νομίζω, ότι κανείς, εκτός από τους δύο επιμελητές, δεν είναι ειδικός επί του θέματος. Είναι άνθρωποι που έχουν σταδιοδρομήσει σε διάφορους τομείς και προσπαθούν να αποτιμήσουν την αξία που είχαν τα Αρχαία Ελληνικά στην καλλιέργειά τους.
Ας σημειώσω ορισμένα επιχειρήματα που διατυπώνει η Ρομιγί στον πρόλογό της. Το πρώτο είναι ότι η αρχαία Ελλάδα είναι ο πυρήνας του ευρωπαϊκού πολιτισμού – γνωστό και τετριμμένο θα μου πείτε. Το δεύτερο είναι ότι η αρχαία ελληνική λογοτεχνία, επειδή είναι λογοτεχνία των απαρχών, εφευρίσκει μορφές και τρόπους έκφρασης, διαθέτει μια απλότητα και ακρίβεια σκέψης που είναι πολύ δύσκολο να τη βρεις στους επιγόνους της. Είναι σαν η λογοτεχνία έκτοτε να ψάχνει να πετύχει την εκφραστική απλότητα και αμεσότητα των Ελλήνων συγγραφέων. «Να μου δοθεί αυτή η χάρη να μιλήσω απλά», έλεγε ο Σεφέρης. Ακόμη θυμάμαι τον Μπόρχες να λέει σε συνέντευξή του πως αν έχεις διαβάσει Ομηρο και Κάφκα ξέρεις όλη τη λογοτεχνία.
Υπάρχει και ένα τρίτο επιχείρημα που αφορά την ανάγνωση των κειμένων αυτών στο πρωτότυπο. Το

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Ο άγιος Πορφύριος ο μίμος (ηθοποιός) και ένας σύγχρονος μιμητής του


Συναξαριστής

Ο Άγιος Πορφύριος (15 Σεπτεμβρίου) γεννήθηκε από μίμο και έκανε και αυτός το επάγγελμα του μίμου (ηθοποιού). Υπήρξε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη (361 μ.Χ.) και, όταν κάποτε ο βασιλιάς αυτός γιόρταζε τα γενέθλια του, ο Άγιος προστάχθηκε να μιμηθεί και να περιπαίξει τα Μυστήρια των Χριστιανών.
Οπότε ο Άγιος μπήκε στην κολυμβήθρα και φώναξε: «Βαπτίζεται Πορφύριος, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Και όταν βγήκε από το νερό, φόρεσε λευκά ενδύματα και ομολόγησε μπροστά σ' όλο το κοινό που τον παρακολουθούσε, ότι είναι χριστιανός και είναι έτοιμος να πεθάνει για την αγάπη του Χριστού. Όποτε ο βασιλιάς, εξαγριωμένος, διέταξε και τον αποκεφάλισαν.



Η εικόνα αυτή δίνει link εδώ, όπου όμως δεν την εντόπισα. Θεωρώ ότι εικονίζει τον άγιο Πορφύριο, αν και με κοσμικό τρόπο (δηλ. μη εκκλησιαστικό).

Παρόμοιο γεγονός (μεταστροφή στη διάρκεια σατιρικής παράστασης κατά του χριστιανισμού) συνέβη και στον άγιο Γελάσιο.
Άλλοι άγιοι στις 15 Σεπτεμβρίου εδώ.


Ο Χριστός με φράκο και το αθεϊστικό πάσχα
Η μεταστροφή του ηθοποιού Αλέξανδρου Ροστόβτσεφ
Του νεομάρτυρα Βασιλείου Νιχηφόρωφ Βόλγιν (από εδώ)


Το κείμενο που ακολουθεί, είναι γραμμένο από το ρώσο λόγιο Βασίλειο Ιωαχείμοβιτς Νιχηφόρωφ (1901-1941), γόνο φτωχής οικογένειας της Τβέρ, που, μετά την επανάσταση του 1917, κατέφυγε στην Εσθονία. Από το 1921 ο νεαρός εμιγκρές άρχισε, να δημοσιεύει άρθρα και δοκίμια σε περιοδικά και εφημερίδες με το ψευδώνυμο Βόλγιν (επειδή ο μεγάλος ρωσικός ποταμός Βόλγας σχετιζόταν με τις παιδικές του αναμνήσεις). Το 1937 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τα ονομαστήρια της γης» και το 1938 «Το οδοιπορικό ραβδί». Συνταρακτικός, «αποκαλυπτικός» για την πατρίδα του και την Εκκλησία της.

Σύγχρονα θαύματα του Τιμίου Σταυρού στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή


ceb8ceb1cf8dcebcceb1cf84ceb1-cf84ceb9cebcceafcebfcf85-cf83cf84ceb1cf85cf81cebfcf8d
Α. Στην Ινδία.

Η  Ινδία  είναι  μια  πολύ  μεγάλη  χώρα  στην  οποία  η  πλειοψηφία  είναι  ινδουιστές. Η  χώρα  αυτή  δέχθηκε  το  κήρυγμα  του  ευαγγελίου  από  τον   απόστολο  Θωμά, όμως  οι  περισσότεροι  κάτοικοί  της  έμειναν  ειδωλολάτρες.
Κάποτε  ένας  ιεραπόστολος  αφού  κατήχησε  και  βάφτισε  αρκετές  οικογένειες  Ινδών  ύψωσε  έναν ξυλόγλυπτο  σταυρό με  τον  Εσταυρωμένο  τον  οποίο  στόλισε  πολύ  όμορφα.
Μια  μέρα  οι  ειδωλολάτρες  πήγαν  στον  εσταυρωμένο  και  άρχισαν  να  τον  περιγελούν  πετώντας  στο  πρόσωπό  του  ακαθαρσίες  φτύνοντας  και  χτυπώντας  με  ρόπαλα.
Ξαφνικά ο  Χριστός  έστρεψε  το  πρόσωπό  του  προς  τα  δεξιά  και  κοιτώντας  τους  είπε: Γιατί  με  περιγελάτε; Εκείνοι  έμειναν  στήλη  άλατος, μάλιστα  μερικοί πέθαναν  από  το  φόβο  τους. Οι  υπόλοιποι έτρεξαν  στους  δασκάλους  τους  και  τους  είπαν  για  το  θαύμα. Όταν  επέστρεψαν  μαζί  με  τους  δασκάλους  τους  είδαν  ότι  το  πρόσωπο  του  Χριστού  ήταν  ακόμη  στραμμένο  δεξιά  και  τόσο  πολύ  εξεπλάγησαν  ώστε  ζήτησαν  και  βαφτίστηκαν  αμέσως.
Σήμερα  στο  σημείο  που  ήταν  ο  Εσταυρωμένος  βρίσκεται  ο  καθεδρικός  τους  ναός, ο  δε  ξύλινος  εκείνος  σταυρός  σώζεται  μέσα  στο  Άγιο  Βήμα.

(Από το  βιβλίο: Ιστορίες  γέροντος  Κλεόπα - πλήρες εδώ)
Και: Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ινδία

Β. Θαύμα του Τιμίου Σταυρού στα Φίτζι.

Στο δεύτερο µεγαλύτερο νησί των Φίτζι, το Βανούα Λέβου, ο ιεραποστολικός υπεύθυνος του νησιού πατήρ Βαρνάβας µαζί µε τον ιεροµόναχο Σάββα, επισκέφθηκαν το νοσοκοµείο της πόλης Labasa, για να παρηγορήσουν έναν άρρωστο. Καθώς συζητούσαν µε τον άρρωστο, στην άλλη άκρη του διαδρόµου άκουσαν δυνατές αφύσικες κραυγές, και παραξενεµένοι από το αποτρόπαιο του ακούσµατος, κινήθηκαν για να βοηθήσουν.
Σε παρακείµενο δωµάτιο, βρισκόταν µία κοπέλα ξαπλωµένη στο κρεβάτι, η οποία έκλεινε τα αφτιά της µε τα χέρια της, κουνούσε το κεφάλι αριστερά-δεξιά και κραύγαζε µε τρόπο ανατριχιαστικό. Οι νοσοκόµες, φοβισµένες, στέκονταν χωρίς να µπορούν να καταλάβουν τι συνέβη.
Ο πατήρ Σάββας πλησίασε µια νοσοκόµα και της λέει: «Είµαστε από την ελληνική ορθόδοξη Εκκλησία. Μπορούµε µόνο να τη σταυρώσουµε;». Τότε βγάζει το σταυρό, ο οποίος είχε µέσα Τίµιο Ξύλο και άρχισε να τη σταυρώνει στο πρόσωπο. Όσο τη σταύρωνε, τόσο πιο πολύ αυτή ούρλιαζε.

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΙ ΜΑΤΑΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ


 
               Ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του την επιθυμία να αισθάνεται ότι οι επιλογές, οι πράξεις, οι ιδέες που έχει τον δικαιώνουν. Γι’  αυτό και όταν έρχεται η ώρα που διαπιστώνει ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα είχε σχεδιάσει ή όπως τα επιθυμεί ή οι ιδέες του δεν μπορούν να υλοποιηθούν, θλίβεται. Αισθάνεται αδικαίωτος και δυσκολεύεται πολύ να διαχειριστεί τα συναισθήματα που η κατάσταση του προξενεί. Κι αυτή η τάση της δικαίωσης επεκτείνεται και στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι άνθρωποι με τους οποίους ζει. Οι οικείοι του. Όσους έχει διαλέξει να αγαπά. Με όσους έχει θέσει κοινούς στόχους. Όταν όλοι αυτοί δεν ανταποκρίνονται στις επιθυμίες του, τότε νιώθει αδικαίωτος γι’  αυτές. Υφίσταται ματαίωση και αντιδρά, είτε με τον θυμό, είτε με την απογοήτευση και την λύπη, είτε με την εσωστρέφεια. Γι’  αυτό και προσπαθεί να αποδώσει την αιτία της ματαίωσης των προσδοκιών του στους άλλους και όχι στον εαυτό του. Στην ανεπάρκειά του. Στην αδυναμία του να εκτιμήσει υγιώς και πλήρως την κατάσταση. Στο ότι εκλαμβάνει τις επιθυμίες του ως πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να διαπιστώνει το ανέφικτο. Η πρώτη σκέψη του λοιπόν είναι ότι υπαίτιοι πρέπει να είναι οι άλλοι που δεν μπορούν να τον καταλάβουν. Θέλουν να τον εκμεταλλεύονται για δικά τους συμφέροντα. Ότι τελικά έχουν μέσα τους κακία ή ιδιοτέλεια. Ότι εκείνος αποδείχθηκε αφελής διότι τους εμπιστεύθηκε. Ή ότι δεν ήταν ικανοί να φέρουν εις πέρας τους οραματισμούς του, τις ιδέες του, τις επιθυμίες του.
                Εάν στα ανθρώπινα κάτι τέτοιο φαντάζει μάλλον φυσικό, ας μη λησμονούμε ότι παρόμοια είναι και η προσδοκία του ανθρώπου στη σχέση του με το Θεό. Ο άνθρωπος ζητά από τον Θεό την δικαίωση. Καταθέτει την πίστη και τα  έργα του. Καταθέτει την τήρηση του νόμου του Θεού και των εντολών του Ευαγγελίου. Καταθέτει την προσδοκία ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και ότι μπορεί να δώσει στον άνθρωπο ό,τι επιθυμεί. Και περιμένει από το Θεό την δικαίωση. Ενίοτε ζητά μία απόδειξη ότι ο Θεός βλέπει τον κόπο του και ότι, καθώς είναι εύκολο να συγκρίνει τον αιτούντα την δικαίωση με άλλους ανθρώπους που ουδόλως πιστεύουν ή τηρούν το Ευαγγέλιο, ο αιτών περιμένει από τον Θεό να πράξει το αυτονόητο.  Να του δώσει αυτό που ζητά, όταν μάλιστα Τον βλέπει και ως Πατέρα. Να τον καταξιώσει. Και όταν αυτή η δικαίωση δεν έρχεται, τότε η ματαίωση έρχεται ως συνέπεια, με αποτέλεσμα την λύπη, τα ερωτηματικά, τις αγωνίες.

Οι φτηνές αγάπες δεν πάνε στον παράδεισο


(περί κέρατου ο λόγος)



Τελευταία μου συμβαίνει όποιος έχει λερωμένη την συνείδηση του να απαιτεί από μένα ανοιχτό μυαλό. Σε λίγο θα ξεχειλώσουμε τόσο πού θα μείνουμε με την ιδέα του ανοιχτού μυαλού στο χέρι, σαν σύνθημα χωρίς νόημα και περιεχόμενο.

Από τότε πού η νουθεσία για ακεραιότητα και τελειότητα θεωρείται αρρωστημένη ηθικολογία και κατάκριση, πήξαμε στην μοιχεία και την ανωμαλία. Άντε να εξηγήσεις στον άλλο πώς κατακρίνεις την μοιχεία και όχι τον μοιχό,άντε να του εξηγήσεις πως τον προειδοποιείς επειδή είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος για τον Θεό, εξαγορασμένος με το αίμα του ιδίου του Χριστού;

Άντε να εξηγήσεις στον μοιχό πως τον προειδοποιείς από αγάπη, γιατί νομοτελειακά τον περιμένει ο θάνατος, η ασθένεια, γίνεται ο ίδιος φορέας και πρόξενος πόνου για τον αδελφό.

Ηθικολογίες θα σου πεί. Το κορμί μιλά. Η ψυχή είναι για καλογήρους. Και ούτως ειπείν η ζωή είναι μικρή και ωραία.

Σήμερα η μοιχεία είναι το πιο συνηθισμένο αμάρτημα. Είναι ευστροφία, καπατσωσύνη, ανδρισμός, θηλυκότητα, μόδα, σύγχρονος τρόπος ζωής, απόδειξη συγχρονισμού με τα αποδεκτά κοινά ήθη, πρωτοπορία. Ο Ηρώδης έσφαξε τον Πρόδρομο, ακριβώς γιατί μοίχευσε με την γυναίκα του αδελφού του η οποία ταυτόχρονα ήταν και συγγενής του. Επίσης, τον έσφαξε επειδή μοίχευσε με τα μάτια κοιτώντας την Σαλώμη( πριγκήπισσα κατά τα άλλα) να χορεύει μπροστά στους μεθυσμένους. Αν αυτό το παράδειγμα δεν φέρνει μεταμέλεια τί να πώ;

Διά τους πολεμούντας την Εκκλησίαν


dia tous polemountas
Μένε εις Εκκλησίαν, και ου προδίδοσαι από της Εκκλησίας. Εάν δε φύγης από Εκκλησίας, ουκ αιτία η Εκκλησία. Εάν γάρ ης έσω, ο λύκος ουκ εισέρχεται· εάν δε εξέλθης έξω, θηριάλωτος γίνη, αλλ’ ου παρά την μάνδραν τούτο, αλλά παρά την σην μικροψυχίαν. Εκκλησίας ουδέν ίσον. Πόσοι επολέμησαν την Εκκλησίαν και οι πολεμήσαντες απώλοντο; Αύτη υπέρ των ουρανών αναβέβηκε. Τοιούτον έχει μέγεθος η Εκκλησία· πολεμουμένη vικά. Επιβουλευομένη περιγίνεται· υβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα, και ου καταπίπτει υπό των ελκών. Κλυδωνίζεται αλλ’ ου καταποντίζεται· χειμάζεται, αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει. Παλαίει, αλλ’ ουχ ηττάται· πυκτεύει, αλλ’ ου νικάται.

Πατρολογία Migne Τόμος 52, σελίς 397
 diakonima

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Πρόσκληση πνευματικής αντίστασης στα Μνημόνια!...


Σήμερα μόνο (9 Σεπτ. 2013) άκουσα αυτό το κείμενο από το ραδιοσταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας. Πρόκειται για μια εγκύκλιο που εξέδωσε αρχές Αυγούστου ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής π. Νικόλαος, με κεντρικό σημείο την καταπάτηση της αργίας της Κυριακής, αλλά στην ουσία αποτελεί σάλπισμα ορθόδοξης αντίστασης.
Ίσως εκείνοι που θεωρούν προτιμότερη αντίσταση τις διαδηλώσεις, διαφωνήσουν με την εκτίμησή μου. Προσωπικά, θεωρώ προτιμότερη αντίσταση την πνευματική μας πρόοδο, που θα μας κάνει ν' αντισταθούμε και στους δρόμους - και στα γραφεία και στα μαγαζιά και στα σπίτια μας - όχι μόνο χωρίς φόβο, αλλά και χωρίς πάθος. Μια αντίσταση ανόρθωσης, όχι κατάπτωσης. Γιατί δε βρισκόμαστε μόνο σε μια περίοδο προδοσίας και κατοχής της χώρας (πάντα ήταν έτσι, αλλά ήμασταν αφελείς και ανώριμοι) αλλά και προδοσίας και κατοχής της ψυχής μας και της ψυχής των δικών μας.

Ακολουθεί ολόκληρη η εγκύκλιος του Μητροπολίτη Μεσογαίας:

Ήδη βρισκόμαστε στην περίοδο του Δεκαπενταυγούστου και καθώς καθημερινά ψάλλουμε τους κανόνες της Παρακλήσεως στην Παναγία μας, ο πόνος και η ελπίδα εναλλάσσονται στην καρδιά μας.
Η θλίψη και η αίσθηση του αδιεξόδου για τα γήϊνα, τα καθημερινά αλλά και τα κοινωνικά και εθνικά μας θέματα, όταν δεν τα απωθούμε, κυριολεκτικά μας πνίγουν.

Φθάσαμε σε μία κατάσταση όπου οι διαχειριστές της ζωής και της ιστορίας μας μας έχουν απογοητεύσει. Το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να καταργούν τη λογική, να ξερριζώνουν κάθε στοιχείο της επιβίωσής μας και να ξηλώνουν κάθε κλωστή από το κέντημα του πολιτισμού και των αξιών μας.
Η παιδεία έχει συστηματικά απογυμνωθεί από την παράδοση και τις αξίες της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Η οικογένεια δέχεται και αυτή νομοθετικά χτυπήματα που απεργάζονται τη διάλυσή της. Η πολυτεκνία φορολογείται, η πίστη περιθωριοποείται, η ελευθερία καταργείται.
Και τώρα τελευταία, κάποιοι αποφάσισαν να φορολογήσουν και τον Θεό που αυτοί φαίνεται πως δεν πιστεύουν, αλλά στον Οποίο και μόνον Αυτόν εμείς ελπίζουμε. Τα πάντα ερμηνεύονται με οικονομικές παραμέτρους, ακόμη και οι τελευταίες εναπομείνασες πνευματικές μας σταθερές.

Μόλις πριν από λίγες μέρες, παρά τις κραυγές αγωνίας της Ιεράς Συνόδου και αρκετών