Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Κυματιστοί αμπελώνες και υπέρθυρα εκκλησιών


Μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο πνεῦμα εἶχα κινηθεῖ ἄλλοτε, ὅταν ἔλεγα ὅτι ἕνα τοπίο δὲν εἶναι, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο ἁπλῶς σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἶναι προβολ τς ψυχς νς λαο πάνω στν λη.
Θέλω νὰ πιστεύω -καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαίνει πάντοτε πρώτη στὸν ἀγώνα της μὲ τὴ γνώση- ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε, ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώσει μιὰν ὀ ρ θ ο γ ρ α φ ί α, ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὕψιλον, ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη, δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια.
Εἶναι μιὰ γλώσσα μὲ πολὺ αὐστηρὴ γραμματική, ποὺ τὴν ἔφκιασε μόνος του ὁ λαός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπήγαινε ἀκόμη σχολεῖο. Καὶ τὴν τήρησε μὲ θρησκευτικὴ προσήλωση κι ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη, μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς ἑκατονταετίες. Ὥσπου ἤρθαμ᾿ ἐμεῖς, μὲ τὰ διπλώματα καὶ τοὺς νόμους, νὰ τὸν βοηθήσουμε. Καὶ σχεδὸν τὸν ἀφανίσαμε. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τοῦ φάγαμε τὰ κατάλοιπα τῆς γραφῆς του καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τοῦ ροκανίσαμε τὴν ἴδια του τὴν ὑπόσταση, τὸν κοινωνικοποιήσαμε, τὸν μεταβάλαμε σὲ ἕναν ἀκόμα μικροαστό, ποὺ μᾶς κοιτάζει ἀπορημένος ἀπὸ κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας τοῦ Αἰγάλεω.
Δὲν ἀναφέρομαι σὲ καμμιὰ χαμένη γραφικότητα. Οὔτε θυμᾶμαι νά ᾿χω ζήσει σὲ καμμιὰ καλὴ ἐποχὴ γιὰ νὰ τὴ νοσταλγῶ. Ἁπλῶς, δὲν ἀνέχομαι τὶς ἀνορθογραφίες. Μὲ ταράζουν. Νιώθω σὰν ν᾿ ἀνακατώνονται τὰ γράμματα στὸ ἴδιο μου τὸ ἐπώνυμο, νὰ μὴν ξέρω ποιὸς εἶμαι, νὰ μὴν ἀνήκω πουθενά. Τόσο πολὺ αἰσθάνομαι νὰ εἶναι ἡ ζωή μου συνυφασμένη μ᾿ αὐτὴν τὴν «ὑδρόγεια λαλιά», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ὀπτικὴ φάση τῆς ἑλληνικῆς λαλιᾶς, τῆς ἱκανῆς μὲ τὴ διπλή της ὑπόστασηνὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ ζωγραφίζει συνάμα. Καὶ ποὺ ἐξακολουθεῖ ἀθόρυβα ὅσο καὶ δραστικά, παρὰ τὶς ἄνωθεν ἐπεμβάσεις, νὰ εἰσχωρεῖ ὁλοένα μέσα στὴν ἱστορία καὶ μέσα στὴ φύση ποὺ τὴ γέννησαν, ἔτσι ὥστε νὰ μετατρέπει τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σὲ παρόν, καὶ νὰ μετατρέπεται ἀπὸ τὸ παρὸν αὐτὸ σὲ ὄργανο προικισμένο μὲ τὴ δύναμη νὰ ὁδηγεῖ τὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς μας στὴν πρωτογενῆ φυσική τους ἀλήθεια.
(Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «Τὰ Δημόσια καὶ τὰ Ἰδιωτικά», ἐκδ. Ἴκαρος, 1990)
http://trelogiannis.blogspot.gr/ 

ΣΩΖΟΝΤΑΙ, ΑΡΑΓΕ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟΙ;




  Όταν κάποτε επισκέφθηκα τις σπηλιές του Αγίου Όρους, κάποια φορά συνάντησα έναν ασκητή με τον οποίο κάθησα να συζητήσω και να ρωτήσω κά­ποια πράγματα... Τον ερώτησα λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα, αν σώζονται αυτοί που δεν είναι βαπτισμένοι... Κι εκείνος μου είπε:
«Θα σου πω, παιδί μου, τι συνέβη κάποτε, στην Μ. Ασία... Ζούσε, κάποτε, εκεί ένας Τούρκος ο οποίος αγαπούσε πολύ τους Χριστιανούς. Βοηθούσε πάρα πολύ την εκκλησία. Βοήθησε μάλιστα να γίνει κι ένα μοναστήρι...Όπου υπήρ­χε φτωχός, αυτός έτρεχε και βοηθούσε...
Αλλά, ενώ ήταν ο καλύτερος άνθρωπος -κι απ' τους Χριστιανούς καλύτερος- δεν είχε βαπτιστεί· δεν είχε αποφασίσει να βαπτιστεί! Το άφηνε για αργότερα...
Κάποια φορά, όμως, πέθανε. Και πέθανε πριν να βαπτιστεί! Ο ηγούμενος του μοναστηριού πολύ στεναχωρέθηκε. Στεναχωρέθηκε, γιατί έφυγε ο άνθρωπος αυτός από τη ζωή, πριν προλάβει να βαπτιστεί... Αλλ' όμως ήτανε τόσο καλός άνθρωπος ο Χασάν!!...
Έκανε λοιπόν προσευχή πολλή και κάποια μέρα έρχε­ται ένας άγγελος και του λέγει:
-Θέλεις να πάμε να δεις, που βρίσκεται ο Χασάν; -Ναι, του είπε ο ηγούμενος...
Τον επήρε λοιπόν ο άγγελος κι ανέβηκαν, ανέβηκαν, ανέβηκαν... κι έφθασαν σ ’ έναν περίλαμπρο Ναό. Άστραφταν όλα εκεί μέσα! Ψαλμωδίες ακούγονταν από παντού... Ο ηγούμενος τα' χασε. Όταν μπήκε μέσα σ' αυτόν τον περίλαμπρο Ναό, ξέχασε και τον Χασάν..., τα ξέχασε όλα! Δεν ήθελε να φύγει μέσα από κει!... Αλλά κάποια στιγμή ο άγγε­λος πήγε κοντά του και του είπε:
-Πάμε, λοιπόν, να φύγουμε...
Καθώς έφευγαν, τον ρωτάει ο άγγε­λος:
-Είδες τον Χασάν;
Τότε θυμήθηκε ο ηγούμενος και εί­πε:
-Όχι, δεν τον είδα!
-Δεν τον είδες;
-Όχι, δεν τον είδα!
-Πάμε, λοιπόν, πίσω για να τον δεις...
Μόλις επέστρεψαν, έξω από το Ναό, εκεί πάνω στις σκάλες του, απέναντι στο φως, υπήρχε ένα σκυλί τυφλό, το οποίο καθόταν σαν να λιαζότανε στο φως. Είπε τότε στον ηγούμενο ο άγγελος:
-Αυτή είναι η ψυχή του Χασάν. Δεν καταλαβαίνει που βρίσκεται, δεν βλέπει τίποτα, δεν ακούει τίποτα,... αλλά δεν είναι στο πυρ της Κολάσεως!...
Το ίδιο -μου είπε καταλήγοντας ο Γέροντας- συμβαίνει και με τις ψυχές των αιρετικών. Αν είναι καλοί άνθρωποι, ούτε στη γέενα της Κολάσεως πηγαίνουν, αλλά ούτε και στην τρυφή του Παραδείσου…».
Από κήρυγμα που απηύθυνε ο Καθηγούμενος του Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος προς το εκκλησίασμα που συμμετείχε στην ευχαριστιακή Σύναξη της Κυριακής 28 Μαΐου 2006 (Κυριακή του Τυφλού)

http://trelogiannis.blogspot.gr/ 

Με δυο λόγια

 See full size image

π. Σεραφείμ Ρόουζ
«Μην αφήσετε κανέναν πειρασμό να σας υπερνικήσει».
«Μην αφήσετε κανένα σύννεφο να σκοτεινιάσει  την πορεία σας, και όποια δοκιμασία και να σας βρει , στραφείτε αμέσως στο Χριστό, τον φιλεύσπλαχνο Θεό μας, ο όποιος έχει  ποδοπατήσει τον θάνατο και έχει καταργήσει τη δύναμη του διαβόλου».
........................................................................................................................................
Το πιο αληθινό
Σέ λη μου τήν ζωή, τό εχα καημό, νά ψάχνω νά βρ τήν λήθεια.
μοιαζα μέ θαλασσοπόρο, πού, μέσα σέ ναν πέραντο κεανό, ψάχνει νά βρε «νησάκια»!...
Καί κάθε φορά πού συνέβαινε καί ερισκα «κάτι», πού νά ξιζε νά τό δεχθ σάν λήθεια, διαπίστωνα, τι σέ τελική νάλυση εχα βρ «κάτι», τό τόσο σπουδαο, πού κατάλαβα, τι ν μελετοσα λίγο πιό παλιά, στά νιάτα μου τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, θά τά εχα βρ λα πολύ πιό εκολα.
Καί κατάλαβα, τι στόν κόσμο τό πιό ληθινό εναι λόγος το Θεο.
R. Strindberg
Σύ, τόν μελετς;
....................................................................................................................................
Το ΣΗΜΕΡΑ του Θεού
Για του Θεό, δεν υπάρχει ούτε βράδυ, ούτε πρωί.
Ούτε γεννήθηκε. Ούτε θα πεθάνει ποτέ.
Για του Θεό, ο χρόνος είναι μία ήμερα.
Η ζωή Του είναι ένα παντοτινό ΣΗ­ΜΕΡΑ.
Σ' αυτό το ΣΗΜΕΡΑ κάνει ο Θεός όλες Του τις ενέργειες.
Σ' αυτό το ΣΗΜΕΡΑ γεννάει και τον Υιόν Του.
Ωριγένης
.................................................................................................................................
Το παράπονο του Χριστού
Με ονομάζετε Κύριο, αλλά δεν με υπακούτε.
Με ονομάζετε Φως, αλλά δεν με βλέπετε.
Με ονομάζετε  Οδό, αλλά δεν με ακολουθείτε.
Με ονομάζετε Ζωή, αλλά δεν με επιθυμείτε.
Με ονομάζετε Σοφία, αλλά δεν με συμβουλεύεστε.
Με ονομάζετε Αλήθεια, αλλά δεν με πιστεύετε.
Με ονομάζετε Παντοδύναμο, αλλά δεν με εμπιστεύεστε.
Με ονομάζετε Δίκαιο, αλλά δεν με φοβείστε.
Με ονομάζετε Πατέρα, αλλά δεν γίνεστε παιδιά μου.
Με ονομάζετε Σωτήρα, αλλά δεν θέλετε την σωτηρία σας.
............................................................................................................................
Η αιώνια ζωή
Αιώνια ζωή κληρονομάει, όποιος τηρεί το θέλημα του Θεού.
Μη κάνεις το λάθος να προβάλεις σαν «άλλοθι» δικό σου, το κακό παράδειγμα άλλων.
Ακόμη και αν έχεις υπ' όψη σου χιλιάδες αμαρτωλούς παπάδες, πού σε σκανδάλισαν, -τίποτε για σένα δεν αλλάζει!
Η αμαρτία τους εσένα, να σου βάλει μυαλό έπρεπε!
Μη το ξεχνάς ποτέ! Ο καθένας θα κριθή για την δική του πίστη και για τα δικά του έργα!..
Μία θα είναι τότε η απολογία.
-Σε τί, και σε τί έκταση, έδειξες συ πίστη;
-Σε τί, και σε πόση έκταση, ετήρησες και συ το θέλημα του Θεού;
Μόνο έτσι, μπορείς να ελπίζεις, ότι θα αποφύγεις την γέεννα και την κόλαση.
Μόνο έτσι, μπορείς να ελπίζεις και συ, ότι θά απολαύσεις την αιώνια ζωή.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ( Εις Α΄ Κορ., Ομιλία ΚΑ')
............................................................................................................................
Ημέρες Νώε

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Προσευχή

...The transcendantal Idol thinking about future of humanity...
Λυπήσου μας Θεέ μου, λυπήσου μας, Σε παρακαλούμε.

Γιατί είμαστε αμαρτωλοί. Γιατί είμαστε απροετοίμαστοι αλλά και αδιάφοροι στον πνευματικό πόλεμο. Κερδίζουμε μία μάχη και χάνουμε δύο.

 
Λυπήσου μας Θεέ μου. Γιατί είμαστε ανίκανοι ν' αγαπήσουμε. Είμαστε ανίκανοι να Σου μοιάσουμε. Εσένα που μας έπλασες κατ' εικόνα και ομοίωση, μας ονόμασες ανθρώπους, μας έφτιαξες αγωνιστές αλλά εμείς οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως καταντήσαμε χαμερπείς και λιποτάκτες.
 
 Αρνηθήκαμε την εικόνα Σου στον καθρέφτη της ψυχής μας και φτιασιδώνουμε τη δική μας μπροστά σε καθρέφτες κομμωτηρίων, ινστιτούτων αισθητικής και γυμναστηρίων επιδιώκοντας την ομοίωση με εφήμερα και αναλώσιμα είδωλα τα οποία προσκυνούμε αντί για Σένα.
 
Λυπήσου τα παιδιά μας που στα σχολεία μαθαίνουν για το προπατορικό αμάρτημα, αλλά στα σπίτια και μπροστά στα χαζοκούτια εκπαιδεύονται πώς να το επαναλαμβάνουν.
 
Λυπήσου μας Θεέ μου. Εμάς που με μεγάλη ευκολία ξεχάσαμε τι σημαίνει «Τετάρτη και Παρασκευή». Στα σπίτια μας νηστεύουμε το λάδι μόνο στα καντήλια που μένουν σβηστά. Το θυμίαμα μας πέφτει βαρύ, σε αντίθεση με κάθε λογής αρρενωπά ή θηλυκά αρώματα και αποσμητικά χώρου.

ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΗ (ΟΥΧ ΕΙΜΙ ΩΣΠΕΡ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ)


24 Φεβρουαρίου, Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου

Κατά Λουκάν, ιη΄10-14

Εἶπεν ὁ Κύριος την παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. 

Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.
Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.

Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.







Στην αρχή του Τριωδίου η Εκκλησία μας έχει ορίζει να διαβάζεται η παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου. Ο Χριστός, απευθυνόμενος σε εκείνους που είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και κατέκριναν τους άλλους, διηγείται την άνοδο δύο ανθρώπων στον ναό των Ιεροσολύμων και την προσευχή τους. Και οι δύο μίλησαν αληθινά για τον τρόπο που έβλεπαν τον εαυτό τους. Ο Φαρισαίος είπε στο Θεό και στους ανθρώπους ότι ήταν διαφορετικός από όλους τους αμαρτωλούς, ότι τηρούσε τον μωσαϊκό νόμο και δεν έμοιαζε ειδικά με τον τελώνη. Δεν ήταν άδικος, άρπαγας και μοιχός. Δεν αδικούσε δηλαδή τους ανθρώπους ούτε με τη σκέψη, ούτε  με την πράξη, ούτε με τις επιθυμίες. Δεν άρπαζε τα αγαθά τους ούτε προσέβαλε την οικογενειακή τιμή και υπόληψή τους. Ο Φαρισαίος ανήκε στην τάξη των ευσεβών, των καθαρών, των τελείων εξωτερικά και σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Ο τελώνης έβλεπε την αμαρτωλότητά του και ενώπιον του Θεού ομολογούσε ότι δεν είχε τίποτε καλό να παρουσιάσει. Πενθούσε γι’ αυτό. Και παρακαλούσε το Θεό να τον ευσπλαχνισθεί. Από τους δύο αλήθειες η μία οδήγησε στην άφεση, την συγχώρεση, την δικαίωση. Η άλλη, η οποία είχε οδηγήσει τον Φαρισαίο στην αυτο-ύψωση, δεν έγινε αποδεκτή από το Θεό και ο Φαρισαίος κατακρίθηκε.
                Πολλά μηνύματα διδασκόμαστε από την παραβολή. Και καθώς ξεκινά η προετοιμασία όλων μας για την Μεγάλη Τεσσαρακοστή η Εκκλησία πρωτίστως μας καλεί να δούμε την δική μας αλήθεια. Να εξετάσουμε τους εαυτούς μας και να παραδειγματιστούμε από την κατάκριση την οποία υπέστη ο Φαρισαίος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ

  Ο «τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος των Αποστόλων» μαρτυρικός ιεράρχης της Σμύρνης

Μέσα στη σεπτή χορεία των μαρτυρικών ιεραρχών της ιστορικής και αγιοτόκου μικρασιατικής γης εξέχουσα θέση κατέχει ο τιμώμενος στις 23 Φεβρουαρίου ένδοξος ιερομάρτυς του Χριστού Άγιος Πολύκαρπος Επίσκοπος Σμύρνης, ο οποίος κατέστη Αποστολικός Πατήρ της Εκκλησίας, αφού σύμφωνα και με τον ιερό υμνογράφο υπήρξε «και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος των Αποστόλων».

Ο Άγιος Πολύκαρπος γεννήθηκε στην Έφεσο περί το 70μ.Χ. από ευσεβείς και φιλόχριστους γονείς. Ο πατέρας του ονομαζόταν Παγκράτιος και η μητέρα του Θεοδώρα. Μάλιστα οι γονείς του φυλακίστηκαν με διαταγή του Ρωμαίου διοικητού της Εφέσου Μαρκίωνος λόγω του ότι αρνήθηκαν να ασπασθούν τα είδωλα και να εγκαταλείψουν τη χριστιανική τους πίστη. Μόλις μία ημέρα προτού μαρτυρήσουν οι δύο γονείς για την αγάπη του Χριστού, γεννήθηκε μέσα στη φυλακή ο Άγιος Πολύκαρπος, τον οποίο η Πρόνοια του Θεού θέλησε να προστατεύσει. Έτσι την ανατροφή του ανέλαβε μία πλούσια και ευσεβής γυναίκα, που δεν είχε δικά της παιδιά. Του έδωσε μάλιστα το όνομα Παγκράτιος για να τιμήσει τον δι’ αποκεφαλισμού τελειωθέντα πατέρα του. Βλέποντας η θετή μητέρα του ότι ο Παγκράτιος διαθέτει πολλά πνευματικά χαρίσματα, του ανέθεσε και τη διαχείριση των οικονομικών. Ο Παγκράτιος όμως ήταν φιλάνθρωπος και άρχισε να πηγαίνει στις γεμάτες από τρόφιμα αποθήκες και να διανέμει κρυφά τα αγαθά στους φτωχούς. Όταν όμως μία ημέρα πήγε η μητέρα του στις αποθήκες και τις βρἠκε άδειες, εξοργίστηκε για την ευσπλαχνία και την αγαθή προαίρεση του Παγκρατίου και τότε εκείνος της είπε να πάνε μαζί να ξαναδούν τις αποθήκες. Η γυναίκα αρνήθηκε να πάει και τότε ο Παγκράτιος πήγε μόνος του και αφού προσευχήθηκε στον πολυεύσπλαχνο Θεό, οι αποθήκες γέμισαν και πάλι με καρπούς. Μετά από το θαύμα κάλεσε και πάλι την ευσεβή γυναίκα, η οποία έκπληκτη αντίκρισε τις αποθήκες γεμάτες από τρόφιμα. Το θαυμαστό αυτό γεγονός έκανε τη θετή μητέρα του να μετονομάσει τον Παγκράτιο σε Πολύκαρπο, αφού είναι πηγή τόσο των υλικών όσο και των πνευματικών αγαθών. Μάλιστα ο ελεήμων Πολύκαρπος συνέχισε να μοιράζει τρόφιμα όχι μόνο στους φτωχούς, αλλά ακόμη και στους πλούσιους.

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Ο Κόντογλου, ο γιαπωνέζος και οι 1000 αγιογράφοι (!!!) στην χώρα των 1000 λιμνών…

1
Έχουμε αναφερθεί και αντιγράψει πολλάκις αποσπάσματα από το συγγραφικό έργο, του μέγα Φώτη Κόντογλου. Σήμερα θα αναφερθούμε σε μία ιστορία που έτυχε να ακούσουμε στο ραδιόφωνο…
Ποιος είναι ο Φώτης Κόντογλου στην αγιογραφία; Είναι αυτός που ουσιαστικά ”αναστήλωσε” (θα λέγαμε καταχρηστικά) τη βυζαντινή τέχνη.  Αυτός που “σταμάτησε την επέλαση” της δυτικότροπης τέχνης που είχε “εισβάλει” στην Ελλάδα με την “χυμώδη” Παναγία και τα “στρουμπουλά” αγγελάκια. Αυτός ο γίγας ο ΕΝΑΣ, που θύμισε ακόμα και σε μοναχούς του Αγίου όρους, την ορθή τέχνη αγιογράφησης των εικόνων, και κυνηγήθηκε από “πιστούς και άπιστους” για τα πιστεύω του…
Ένας από τους πολλούς μαθητές του Κόντογλου, ήταν ο Πέτρος Σασάκι. Γιαπωνέζος Ορθόδοξος φοιτητής, πνεύμα ανήσυχο και ταξιδευτής, συναντά τον Κόντογλου και μυείται στην βυζαντινή αγιογραφία. Ο Πέτρος το 1968 φεύγει από την Ελλάδα και μετακομίζει στην Φινλανδία. Νυμφεύεται εκεί και κάνει με τη σύζυγό του 6 παιδιά. Στην Φινλανδία σήμερα υπάρχουν λίγο πάνω από 60.000 Ορθόδοξοι (μεταξύ αυτών 400-500 Έλληνες). Στην αρχή σιγά σιγά, ερασιτεχνικά θα μπορούσαμε να πούμε, οργανώνει μικρές ομάδες από μαθητές (κυρίως φοιτητές) και μαθαίνει τη βυζαντινή αγιογραφία, στην περιοχή του Κουόπιο και στο Όουλου. Αυτοί οι μαθητές μαθαίνουν σε άλλους και σήμερα στην Φινλανδία υπάρχουν 1000 Ορθόδοξοι που γνωρίζουν αγιογραφία!
Lintulan_luostari_kirkko
Ο Πέτρος πέθανε μεγάλη Τρίτη του 1999 σε ηλικία μόλις 60 ετών, πριν ολοκληρώσει το έργο του στο τέμπλο του μοναστηριού Lintula. Έχει αφήσει πίσω του σπουδαίο έργο με αγιογραφίες σε εκκλησίες και στο μοναστήρι Lintula…

Ο Φώτης Κόντογλου μιλά για τα Άγια Θεοφάνεια.


Ένα αφιέρωμα στην ζωή κα το έργο του.

Antexoume
http://olympia.gr 

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι!






Τέτοια κληρονομιά που μας έχει αφήσει ο Χριστός δεν έχουμε δικαίωμα να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Θα δώσουμε λόγο στον Θεό. Εμείς, το μικρό αυτό έθνος, πιστέψαμε στον Μεσσία, μας δόθηκε η ευλογία να διαφωτίσουμε όλον τον κόσμο. Η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε στην ελληνική γλώσσα εκατό χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού. Οι πρώτοι Χριστιανοί τι τράβηξαν! κινδύνευε συνέχεια η ζωή τους. Τώρα τι αδιαφορία υπάρχει!... Ενώ ανώδυνα σήμερα, χωρίς να κινδυνεύη η ζωή μας, μπορούμε να διαφωτίσουμε τα έθνη, να γινώμαστε πιο αδιάφοροι; Άν σήμερα έχουμε λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάσθηκαν; Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι. Και κάνω μια σύγκριση· πώς τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν την πίστη τους, και πώς τώρα, χωρίς καμμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν! Όσοι δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν. Τους λέω: «Ο Θεός να φυλάξη να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας ατιμάσουν!» και μου λένε: «Και τι θα πάθουμε;» Ακούς κουβέντα; Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δωσ’ τους χρήματα, αυτοκίνητα, και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την τιμή ούτε για την ελευθερία.


 Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας. Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του. Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.
<Ειπώθηκε το 1992>
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Α΄, Πνευματική Αφύπνιση, έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1998

Το βιβλίο είναι επίσης διαθέσιμο εδώ

Ορθοδοξία και Ομοφυλοφιλία Tου Υποδιακόνου Στήβεν Ρόμπινσον





Πηγή: Από εκπομπές του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Ancient Faith Radio», με τίτλο «Στηβ ο Μάστορας»
Αγγλικό πρωτότυπο του άρθρου, εδώ: http://www.oodegr.com/english/psyxotherap/orthodoxy_homosexuality.htm
Σε αυτή την εκπομπή ο Υποδιάκονος Στηβ αναφέρεται σε ένα άρθρο που είχε γράψει για το περιοδικό «AGAIN Magazine» με θέμα την Ορθόδοξη Εκκλησία και την έλξη μεταξύ ομοφύλων. Εκεί μοιράζεται τα αποτελέσματα από αρκετές συνεντεύξεις με Ορθοδόξους άνδρες και γυναίκες οι οποίοι μοιράσθηκαν τα υπόβαθρα και τις εμπειρίες τους ως ομοφυλόφιλοι, προτού γίνουν και αφού έγιναν Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Στο δεύτερο μέρος απαντά σε εμεηλ ακροατών, με την μορφή ερωταποκρίσεων. (Ονόματα και ιστορικά στοιχεία έχουν αλλαχθεί, προκειμένου να προστατευθεί η ταυτότητα των ατόμων που αναφέρονται στο άρθρο). Προσαρμόσθηκε για τις ανάγκες της εκπομπής, από τον Τόμο 28 Νο.1 του ορθόδοξου περιοδικού AGAIN Magazine
Μέρος Πρώτο


1. Δεν είμαι η αμαρτία μου

Η Μπέκυ είχε γίνει ‘αναγεννημένη Χριστιανή’ μόλις πριν λίγους μήνες, σε μια συναισθηματικά φορτισμένη συγκέντρωση νεολαίας. Κάθισε στην τραπεζαρία μου και μου ξετύλιξε όλο το παρελθόν της. Για τα γκέϋ-μπαρ που σύχναζε, για την προσωπικότητα «βαρύμαγκα» που είχε, και για την τελευταία σχέση που η ίδια διέκοψε. Τώρα, όπως η γυναίκα του Λωτ, κοιτούσε νοσταλγικά πίσω προς εκείνο το παρελθόν της, επειδή δεν έβρισκε συναισθηματική ολοκλήρωση και υποστήριξη στην εκκλησιαστική της αδελφότητα.

Ο Παύλος ήταν ένας δημοφιλής τύπος, αρχηγός σε αδελφότητα σπουδαστική - σε θεολογικό κολλέγιο. Τον βρήκαν μαζί με έναν άλλο νέο μέσα στο φοιτητικό δωμάτιό του. Άνοιξε διάπλατα την καρδιά του καθώς η διοίκηση του κολλεγίου συνεδρίασε για να αποφασίσει τι θα κάνουν με αυτόν. Ένοιωσε πως η ζωή του τελείωσε….σκεφτόταν την αυτοκτονία.

Ο Ουίλιαμ ήταν αρχηγός σε μια ομάδα νέων. Τον ανακάλυψαν στο κρεβάτι σε ένα εκδρομικό καταφύγιο, μαζί με ένα άλλο νεαρό της ομάδας. Ως βοηθός πάστορας επικεφαλής της νεότητας, προήδρευσα της συνάντησης με τους γονείς και τα παιδιά τους για να συζητηθεί το θέμα.

Είχα προσλάβει τον Τζο ως βοηθό χτίστη, και σύντομα γίναμε φίλοι. Άρχισε να μου εκμυστηρεύεται την τρομακτική σεξουαλική κακοποίηση από την οικογένεια που τον είχε υιοθετήσει, καθώς και την ζωή του στο Χόλυγουντ σαν αρσενική πόρνη για να εξασφαλίζει χρήματα για ναρκωτικά. Εν καιρώ τον βάπτισα στην πρότερη προτεσταντική εκκλησία μου. Τρία χρόνια αργότερα πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικού.

Αυτές είναι μόνο λίγες ιστορίες ομοφυλόφυλων που έχω συμβουλέψει τα τελευταία 35 χρόνια – πρώτα ως Προτεστάντης και τώρα ως Ορθόδοξος Χριστιανός. Η πνευματικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας επιβεβαίωσε και παράλληλα προκάλεσε το σκεπτικό μου περί ομοφυλοφιλίας με το πέρασμα των χρόνων. Το άρθρο αυτό βασίσθηκε στις εμπειρίες αυτές. Ως μέρος της έρευνάς μου για το πως η Ορθοδοξία έχει επηρεάσει στην πράξη τις ζωές των ανθρώπων που ζουν με ζητήματα έλξης προς το ίδιο φύλο, κάποιοι μεταστραφέντες στην Ορθοδοξία συμφώνησαν να συμετάσχουν ανώνυμα σε συνεντεύξεις με θέμα την πάλη τους με την ομοφυλοφιλική έλξη, για το άρθρο αυτό.

2. Πόσο σπουδαίο είναι ένα όνομα;

Όταν γνώρισα τον Τζο, τα πρώτα-πρώτα λόγια που μου είπε ήταν «Μισώ τον Ιησού Χριστό και μισώ τους Χριστιανούς.» Έχοντας μάθει στη συνέχεια τι είχε υποστεί μέσα στην οικογένεια του πάστορα που τον είχε υιοθετήσει, δεν του έριξα άδικο. Έχοντας γίνει Χριστιανός, πάλευε με την εν Χριστώ ταυτότητά του. Μού είπε πως δυσκολεύθηκε πάρα πολύ με την Χριστιανική στάση πως «άμα έχεις σεξουαλικές σχέσεις με αρκετά πρόσωπα του αντίθετου φύλου απλώς έχεις αμαρτήσει. Αν όμως κάνεις στοματικό έρωτα με ένα μόνο άνδρα, σε θεωρούν ‘αδερφή’ για πάντα.» Ποτέ δεν γλίτωσε από την ταμπέλα αυτή, ακόμα και εν Χριστώ, και πιστεύω πως στην σκέψη του θα πέθανε νοιωθωντας ‘αδερφή’.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Από τις Πνευματικές Διδαχές του Αγίου Ανθίμου της Χίου.


Όταν ελεήσεις τον πτωχό, όταν βοηθήσεις τον πλησίον σου, το δίδεις στον Θεό. Αλλά για πείτε μου, ποιος είναι σε μας ο πιο πλησίον που έχει την ανάγκη μας και ζητεί να τον ελεήσουμε; Η ψυχή μας. Η ψυχή μας είναι ο πλησίον μας· την ψυχή μας να βοηθήσουμε και να την ελεήσουμε. Να ελεήσουμε αυτή την πτωχή ψυχή με αρετές. Αν θέλεις να ελεήσεις την ψυχή σου, να κάνεις αρετές: θα πρέπει να είσαι υπάκουος, ταπεινός, υπομονετικός, φιλαλήθης, φιλάδελφος, σιωπηλός, πράος, εγκρατής, μακρόθυμος, θα πρέπει να κόβεις το δικό σου θέλημα, θα δέχεσαι και ύβρεις, τις απειλές, τις εξουθενώσεις…
Με αυτά θα ελεείς την ψυχή σου και θα δανείζεις τον Θεό.

Για φανταστείτε! Την δική μας ψυχή θα ελεήσουμε και θα το χρεωθεί ο Θεός. Και τι θα χρεωθεί να μας δώσει; Την απέραντη βασιλεία του! Τα αιώνιά του αγαθά! Και εμείς οι ανόητοι δεν θέλουμε· αντί να την ελεήσουμε που πτωχεύει, την κάνουμε περισσότερο δυστυχισμένη. Ο Χριστός μας την χάρισε να την φυλάξουμε με τα καλά μας έργα και πάλι θα μας την ζητήσει να την παραλάβει στην βασιλεία Του. Μας έδωσε το σώμα και την ψυχή και τα ένωσε αυτά τα δύο, για να είναι συνδεδεμένα ως δύο σύντροφοι και να βοηθάει το ένα το άλλο.

Όταν βοηθήσουμε και αναπαύσουμε το ένα, αδικούμε το άλλο. Το σώμα θα περιθάλψει και θα φυλάξει την ψυχή και το αντίθετο· το σώμα θα την τιμωρήσει, θα την λυπήσει και θα την αδικήσει. Όσο περιποιείσαι και αναπαύεις το σώμα, τόσο αδικείς και ζημιώνεις τον πλησίον σου, την ψυχή σου· και όσο αδικείς την ψυχή σου, ετοιμάζεις αιώνιο κόλαση εις τον εαυτό σου. Και πως αδικείς την ψυχή σου; Με την παρακοή, με την κατηγορία, με τα θελήματα, με τις κλοπές με τα ψέματα και με ό,τι κακό κάνει ο άνθρωπος.

Επιτρόπους μας έβαλε ο Θεός, για να ελεήσουμε την ταλαίπωρό μας ψυχή και να την σώσουμε· και το πρώτο μέσο να την βοηθήσουμε είναι η καθαρή εξομολόγηση· η μόνη και καθαρή αλήθεια. Το μέσο της σωτηρίας του ανθρώπου είναι η ειλικρινής εξομολόγηση. Κάθε δικαστήριο χρειάζεται μάρτυρες· άνευ μαρτύρων δίκη δεν γίνεται· ενώ αυτό το δικαστήριο της εξομολογήσεως δεν θέλει μάρτυρες· ό,τι ομολογήσει ο κατηγορούμενος, εκείνο είναι. Εάν πεις την αλήθεια, θα δικαιωθείς· αν ψεύδεσαι εις τον πνευματικό, τον αντιπρόσωπο του Θεού, τον επίτροπό σου, πέρα από όσα έχεις θα πάρεις και άλλη μία αμαρτία, του ψεύδους, και θα φύγεις.

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Η ΧΑΝΑΝΑΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

17 Φεβρουαρίου 2013, Κυριακὴ ΙΖ΄ Ματθαίου, Ἦχος δ´

- Θεραπεία τῆς θυγατρὸς τῆς Χαναναίας
Εὐαγγέλιον

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΕ´ 21 - 28

21 Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. 22 καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. 23 ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτουν αὐτὸν λέγοντες· Ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. 24 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. 25 ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. 26 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. 27 ἡ δὲ εἶπε· Ναί, Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. 28τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.


   Τρεις ανατροπές στις αντιλήψεις των ανθρώπων για το Θεό διαπιστώνουμε στην θαυματουργική θεραπεία από το Χριστό της κόρης μιας Χαναναίας. Η πρώτη ανατροπή έχει να κάνει με την ίδια την επίσκεψη του Χριστού στην περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας. Η Χαναναία ήταν ειδωλολάτρης και κατοικούσε σε έναν τόπο όπου οι κάτοικοι, εκτός από την λατρεία των ειδώλων, επιδίδονταν στην μαγεία. Χωρίς να το γνωρίζουν, είχαν παραδώσει τους εαυτούς τους στο πνεύμα του πονηρού. Ο Χριστός όμως, επισκεπτόμενος την περιοχή, δείχνει ότι ήρθε στον κόσμο για να φέρει το μήνυμα της Βασιλείας των Ουρανών κηρύσσοντας μετάνοια   ανάμεσα στους αμαρτωλούς.
         Η δεύτερη ανατρεπτική στάση έχει να κάνει με την αντίδραση του Χριστού στη στάση  της Χαναναίας. Εκείνη είχε αγωνία για την κόρη της, η οποία βασανιζόταν από δαιμόνιο, κάτι που φαίνεται να υπονοεί ότι η μητέρα της δεν ελεύθερη από τις επιδράσεις του διαβόλου και της ειδωλολατρίας και γι’ αυτό την πείραζε ο διάβολος. Μέσα στην αγωνία για το παιδί της στρέφεται προς το Χριστό  και ζητά το έλεός Του. Τον αποκαλεί «Υιό Δαβίδ». Μπορεί να γνώριζε τι σήμαινε η φράση αυτή. Ότι ο Ιησούς ανήκε στη γενιά από την οποία θα σώζονταν ο λαός του Ισραήλ. Μπορεί και να ρώτησε και να της είπαν ότι έτσι τον προσφωνούσαν. Όμως η θέα του προσώπου του Κυρίου κάνει την ψυχή της να γεμίσει με πίστη και την οδηγεί στο να απευθύνει το αίτημά της προς Αυτόν χωρίς να υπολογίσει τίποτε, ούτε την ειδωλολατρική της ταυτότητα ούτε την απόρριψη που πιθανότατα θα υφίστατο από όσους συνόδευαν το Χριστό. Κραυγάζει. Και οι μαθητές του Χριστού αντιδρούν αμέσως, προτρέποντάς τον να την διώξει, για να απαλλαγούν από την επιμονή και την ένταση της φωνής της. «Απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών» (Ματθ.  15, 23). Ο Χριστός όμως, δεν κάνει αυτό που αναμένουν οι άνθρωποι, αλλά ανοίγει διάλογο μαζί της.

«Δεν θέλουμε να είμαστε πια μουσουλμάνοι. Θέλουμε να γίνουμε Χριστιανοί»!

Τούρκοι λένε σε Έλληνες επισκέπτες: «Ο τόπος αυτός είναι δικός σας».

Ο φανατισμός των Ισλαμιστών στην Τουρκία δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις ειδικά σε θέματα θρησκείας. Αυτό όμως που δεν επετεύχθη με «ζεϊμπέκικα και κουμπαριές» το πράττει η Ορθοδοξία αφού είναι έκδηλο σε πολλούς Τούρκους το Ορθόδοξο υπόβαθρο. Αν καί οι λιγοστοί Σελτζούκοι άλλαξαν τον εθνοθρησκευτικό χαρακτήρα εκατομμυρίων Ελλήνων (Μικρασίας, Θράκης, Πόντου κ.α.) που λόγω βίας ή συμφερόντων εξισλαμίσθηκαν ακόμα και επιφανειακά, σήμερα μία κρυμμένη Ορθόδοξη θρησκευτικότητα εκδηλώνεται από τους απογόνους τους. Οι κρυπτοχριστιανοί αποτελούν για το Πατριαρχείο ένα κρυφό ποίμνιο τραγικών θυμάτων μιας αυταρχικής διοίκησης αιώνων. Ζουν παντού. Κυρίως στον Πόντο που ίσως είναι 2 εκατομμύρια! Έρημοι ναοί λειτουργούν και ξαφνικά γεμίζουν κρυπτοχριστιανούς που κοινωνούν συνειδητά, νηστεύουν ακόμα και το λάδι όλα τα 5ήμερα της Μ. Τεσσαρακοστής. Γράφονται συνθήματα σε τοίχους από νέους με αναζητήσεις: «Δεν θέλουμε να είμαστε πια μουσουλμάνοι. Θέλουμε να γίνουμε Χριστιανοί»! Τούρκοι λένε σε Έλληνες επισκέπτες: «Ο τόπος αυτός είναι δικός σας». Hos geldiniz! Φύλακες μνημείων λένε σε Έλληνες να μην πληρώνουν εισιτήριο γιατί «αυτά είναι δικά σας». Δεν θεωρούν ευλογία απ’ τον Θεό το γεγονός ότι αδίκησαν τους Ρωμηούς κλέβοντας και διώκοντάς τους, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπουν προκοπή! Καταλαβαίνουν ότι ζουν σε μια χώρα που όλα είναι Ελληνικά! Ιστορία, μνημεία, πόλεις, πολιτισμός και το σημαντικότερο ότι η συντριπτική πλειοψηφία εξ’ αυτών γνωρίζει ότι στις φλέβες τους ρέει Ελληνικό αίμα!

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Ο ιερομάρτυρας άγιος Βαλεντίνος



Διαβάστε ποια είναι η πραγματική ιστορία του Αγίου Βαλεντίνου, που κατά πάσα πιθανότητα ήταν και Έλληνας στην καταγωγή, ενώ τα λείψανά του βρίσκονται στην Καθολική Συνοικία της Αθήνας.
Τα αρχαία μαρτυρολόγια της Εκκλησίας της Ρώμης σημειώνουν τη 14η Φεβρουαρίου ως ημέρα μνήμης του «μάρτυρος Βαλεντίνου, πρεσβυτέρου Ρώμης» (Valentinus = σθεναρός στα λατινικά). Δυστυχώς τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε για τον άγιο είναι ελλιπή.
Το μαρτύριο του αγίου στη Ρώμη
Ο άγιος Βαλεντίνος έζησε στη Ρώμη τον 3ο αιώνα και ήταν ιερέας ο οποίος βοηθούσε τους μάρτυρες κατά τη διάρκεια των διωγμών από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο Β’ το Γότθο. Η μεγάλη αρετή και η κατηχητική δράση του αγίου είχαν γίνει γνωστές• έτσι συνελήφθηκε και παρουσιάστηκε ενώπιον του αυτοκρατορικού δικαστηρίου… «Γιατί, Βαλεντίνε, θέλεις να είσαι ο φίλος των εχθρών μας και απορρίπτεις τη φιλία μας;» ρώτησε ο αυτοκράτορας, τότε ο άγιος απάντησε, «Άρχοντα μου, αν ήξερες το δώρο του Θεού, θα ήσουν ευτυχής και μαζί σου η αυτοκρατορία σου, θα απορρίπτατε τη λατρεία των ειδώλων και θα λατρεύατε τον αληθινό Θεό και τον Υιό του Ιησού Χριστό». Ένας από τους παρόντες δικαστές διέκοψε τον άγιο ρωτώντας τον τι πιστεύει για το Δία και τον Ερμή, τότε ο άγιος Βαλεντίνος θαρραλέα απάντησε «Είναι άθλιοι, και πέρασαν τη ζωή τους μέσα στη διαφθορά και το έγκλημα!» Ο δικαστής, εξαγριωμένος, φώναξε, «βλασφήμησε ενάντια στους Θεούς και ενάντια στην αυτοκρατορία!» Ο αυτοκράτορας εν τούτοις συνέχισε τις ερωτήσεις του με περιέργεια, ικανοποιημένος μιας και βρήκε την ευκαιρία να μάθει ποια ήταν επιτέλους η πίστη των Χριστιανών. Ο Βαλεντίνος βρήκε λοιπόν το θάρρος να τον προτρέψει να μετανοήσει για το αίμα των Χριστιανών που είχε χύσει. «Πίστεψε στον Ιησού Χριστό, βαφτίσου και θα σωθείς, και ήδη από αυτή τη στιγμή θα διασφαλίσεις τη δόξα της αυτοκρατορίας σου και το θρίαμβο των όπλων σου». Ο Κλαύδιος άρχισε να πείθεται, και να λέει σε εκείνους που ήταν παρόντες: «ακούστε τι όμορφη διδασκαλία που μας κηρύττει αυτός ο άνθρωπος». Αλλά ο έπαρχος της Ρώμης, δυσαρεστημένος, άρχισε να φωνάζει «Δείτε πώς αυτός ο Χριστιανός παραπλανεί τον Πρίγκιπά μας». Τότε ο Κλαύδιος, παρέπεμψε τον άγιο σε άλλο δικαστή. Αυτός ονομάζονταν Αστέριος, είχε ένα μικρό κορίτσι που ήταν τυφλό δύο χρόνια. Ακούγοντας για τον Ιησού Χριστό, πως είναι το Φως του κόσμου, ρώτησε το Βαλεντίνο εάν θα μπορούσε να δώσει εκείνο το φως στο παιδί του. Ο άγιος Βαλεντίνος λοιπόν, έβαλε το χέρι του στα μάτια της και προσευχήθηκε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, αληθινό Φως, φώτισε αυτό το τυφλό παιδί» Ω θαύμα μέγα! Το παιδί είδε! Έτσι ο δικαστής με όλη την οικογένειά του ομολόγησε Χριστό. Νήστεψαν για τρεις ημέρες, κατέστρεψαν τα είδωλα που είχαν στο σπίτι τους και τέλος έλαβαν το άγιο βάπτισμα. Μόλις ο αυτοκράτορας έμαθε για όλα αυτά τα γεγονότα, σκέφτηκε αρχικά να μην τους τιμωρήσει, όμως η σκέψη πως στα μάτια των υπηκόων του θα φανεί αδύναμος τον ανάγκασε να προδώσει το αίσθημα δικαίου που είχε. Έτσι λοιπόν ο άγιος Βαλεντίνος μαζί με άλλους Χριστιανούς αφού πρώτα τους βασάνισαν τους αποκεφάλισαν στις 14 Φεβρουαρίου του έτους 268 (ή 269).
Τα λείψανα του αγίου στην Αθήνα

ΕΦΗΒΟΙ: ΠΕΙΘΟΥΜΕ Η’ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ;



            Η εφηβεία, για όσους έχουμε παιδιά στην ηλικιακή αυτή περίοδο ή ασχολούμαστε μαζί τους ως εκπαιδευτικοί, αποτελεί μία γενικά απρόβλεπτη χρονική περίοδο. Όσες σχηματοποιήσεις και ψυχολογικές τυποποιήσεις και να γίνουν, κατά τη γνώμη μας, μπορούν να περιγράψουν με αρκετή πληρότητα μόνο την σωματική πλευρά της. Κι αυτό διότι ως προς τα υπόλοιπα στοιχεία της, ο κάθε έφηβος την περνά με το δικό του τρόπο. Η εφηβεία είναι μια μεταλλαγή (Φρ. Ντολτό). Είναι ουσιαστικά ο τερματισμός του παιδικού σταδίου της ανθρώπινης ύπαρξης και το πέρασμα στην ενηλικίωση. Η εφηβεία δεν μπαίνει σε καλούπια. Μπορεί να καταγράφονται συμπτώματα, όπως η ενασχόληση με το σώμα, η αμφιθυμία, η οποία γίνεται ενίοτε εσωστρέφεια, η δίψα για επικοινωνία και παρέα, μία κάποια αντιδραστικότητα στις νόρμες και τους κανόνες του σπιτιού, του σχολείου και της κοινωνίας, μία αίσθηση απόρριψης του σύμπαντος και των αξιών, ωστόσο όλα αυτά τα στοιχεία, τα οποία παλαιότερα τα συναντούσαμε πιο συστηματικά, σήμερα, κατά τη γνώμη μας, δεν μπορούν να οριοθετήσουν ξεκάθαρα την εφηβεία. Είναι καταστάσεις οι οποίες ξεπερνούν την χρονική ηλικία των 12 έως 18 ετών, κατά την οποία θεωρούμε ότι ξεκινά, διαμορφώνεται και ολοκληρώνεται αυτό το στάδιο.
            Το βλέπουμε στο σπίτι μας. Το βλέπουμε στη σχολική τάξη, στην οποία έχουμε να κάνουμε αποκλειστικά με εφήβους. Άλλοι είναι προσαρμοσμένοι στις απαιτήσεις του σχολείου. Έχουν διάθεση να παλέψουν να μάθουν. Υπακούνε και αποδέχονται τους κανόνες. Χαίρονται να είναι στην παρέα της σχολικής τάξης. Άλλοι βαριούνται. Χωρίς να λειτουργούν επαναστατημένα, το βλέπουμε ξεκάθαρα ότι το μυαλό τους είναι αλλού. Όχι όμως σε μια ρομαντική ονειροπόληση, αλλά, όπως λέμε στη γλώσσα της Εκκλησίας, σε έναν κυκεώνα λογισμών. Στο τι έκαναν την προηγούμενη μέρα. Στο τι θα κάνουν στο διάλειμμα. Στον δικό τους κόσμο, με μια λέξη. Άλλοι πάλι λειτουργούν αντιδραστικά. Προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν από την διαδικασία της μάθησης, να μιλήσουν με τον διπλανό τους, να οργανώσουν την πλάκα τους, να υποτιμήσουν και, συνειδητά ή ασυνείδητα, να δείξουν στον καθηγητή και τον συμμαθητή τους ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά γι’ αυτούς,  έχοντας ήδη αποδομήσει στην ψυχή τους όχι μόνο το σχολείο ως εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά την όλη συνάντηση με μεγαλυτέρους και συνομηλίκους.
            Κριτήριο της σύγχρονης εφηβείας κατά τη γνώμη μας είναι «το εγώ» και μόνο αυτό. Και είναι κατ’ αρχήν υγιής αυτή η θεώρηση. Άλλωστε, η εφηβεία είναι το πέρασμα του ανθρώπου σ’ αυτό που ονομάζουμε αγώνας για την κατάκτηση της ταυτότητας. Να βρει ποιος είναι και τι θέλει. Με ποιο σκοπό θα πορευτεί στη ζωή του, κρίνοντας τον κόσμο και τις συνθήκες στις οποίες ζει. Μόνο που το σύγχρονο «εφηβικό εγώ» δεν λειτουργεί με θόρυβο. Με γνώση και άποψη. Είναι ένα «εγώ» κρυφό, αδιόρατο, δύσκολο στο ουσιαστικό άνοιγμα. Οι περισσότεροι έφηβοι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θέλουν και τι σκέπτονται. Ενίοτε δεν μπορούμε να μιλήσουμε την γλώσσα τους. Δεν ξέρουμε σε ποια γλώσσα να τους μιλήσουμε.

" Σύν ή πλήν ";

 
Μήπως οι αρετές μας, μας δικαιώνουν μπροστά στον Θεό;
Ακόμη κι αν το αληθινό μέσα μας, τα καλά μας έργα και οι ασκητικοί μας άθλοι είναι πραγματικά μεγάλοι, τι είναι μπροστά στην Θεία Αλήθεια, τι μπορεί νάναι το φώς μας μπροστά στο απρόσιτο φώς της Θείας Δόξας, τι η ομορφιά μας μπροστά στην άφθαρτη ωραιότητα των κήπων της Εδέμ; Λίγο περισσότερο, κάπως λιγώτερο, να, όπως τις γήινες αποστάσεις, που, είτε είναι δυό χιλιόμετρα είτε δυό εκατομμύρια χιλιόμετρα, δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τις αποστάσεις των κόσμων των άστρων. Σημασία δεν έχει ο αριθμός των καλών μας έργων, αλλά η γενική κατεύθυνση της ζωής μας, το άν η ζωή μας γενικά είναι στραμμένη πρός τα δεξιά ή πρός τα αριστερά, πρός το σύν ή πρός το πλήν, πρός το καλό ή πρός το κακό, πρός τον Θεό ή πρός το σκότος.

Από το βιβλίο "Πνευματικά Κεφάλαια"
του πρεσβ. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ

 
Υάκινθος

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Συγκεντρωνόμαστε στις λύσεις, όχι στα προβλήματα...


ΠΟΛΥ  ΩΡΑΙΟ!
1ο πρόβλημα:
Όταν η NASA άρχισε να στέλνει αστροναύτες στο διάστημα, ανακάλυψαν πως οι στυλογράφοι δεν δούλευαν με βαρύτητα μηδέν, αφού η μελάνη δεν κατέβαινε για να γράψει.
Λύση A):
Μετά από 6 χρόνια και 2,000,000 δολάρια έφτιαξαν ένα στυλογράφο που δούλευε κάτω από μηδέν βαρύτητα, ανάποδα, μέσα στο νερό, σε οποιαδήποτε επιφάνεια και με θερμοκρασίες που κυμαίνονται από πολλούς βαθμούς υπό του μηδενός μέχρι τους 300 βαθμούς Κελσίου.
Λύση B):
Και οι Ρώσοι; Τι έκαναν; ...χρησιμοποίησαν μολύβια!

2ο πρόβλημα:
Μία πολύ μεγάλη εταιρεία καλλυντικών στην Ιαπωνία δέχθηκε παράπονα από κάποιον πελάτη που αγόρασε ένα κουτί με σαπούνι που ήταν όμως άδειο...Αμέσως το πρόβλημα εντοπίστηκε στο αυτόματο σύστημα μεταφοράς των κουτιών από το πακετάρισμα στο τμήμα αποστολής. Για κάποιο λόγο, ένα άδειο κουτί μπορούσε να περάσει με το υπάρχον σύστημα. Οι υψηλά ιστάμενοι ζήτησαν από τους μηχανικούς της εταιρείας την άμεση και πιο αποτελεσματική λύση.
Λύση A):

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

SCOOLIGANS OΠΩΣ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ



Τῆς Δάφνης Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικοῦ
Μετὰ τὰ όσα γράφτηκαν για τὴν ληστεία τῶν τεσσάρων νέων στὴν Κοζάνη, ο καθηγητὴς ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων, ἔδωσε τὸ προφίλ τοῦ μαθητοῦ του, ως επικεφαλής των "schooligans", μια ομάδας δράσης μαθητών, στην οποία συμμετείχε καὶ ο νεαρός συλληφθείς(*).
Ἐξάλλου ὁ Τύπος –πέρα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ γεγονότα– ἀσχολήθηκε μὲ τὸ ἔντυπο ὑλικὸ ποὺ βρέθηκε στὴ «βιβλιοθήκη» τῆς γιάφκας τῶν τεσσάρων συλληφθέντων. Βιβλία γιὰ τὴ διεθνῆ τρομοκρατία, ἔντυπα γιὰ τὶς «ἀπαλλοτριώσεις» καὶ ἐγχειρίδια ποὺ ἔγραψαν οἱ «Πυρῆνες τῆς Φωτιᾶς» κ.ἄ.
Ἐμεῖς σᾶς παρουσιάσουμε ἕνα ἄρθρο ποὺ γράφτηκε τὸ 2007 καὶ ἀσχολεῖται μὲ τὸ φαινόμενο schooligans τῆς ἱστορικοῦ κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη.
________________
(*) Δες http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63780335 και http://www.parapolitika.gr/ArticleDetails/tabid/63/ArticleID/548962/Synedrio-ga-ta-dikaiomata-ton-mathiton-ekanan-oi-scooligans.aspx.
SCOOLIGANS, OΠΩΣ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ
Τῆς Δάφνης Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικοῦ
«Ούτε Έλληνες, Ούτε Αλβανοί: Άθρησκοι, Απάτριδες και Αναρχικοί
«Έχουμε ανάγκη από τους παρεκκλίνοντες, τους περιθωριακούς, τους αποκλεισμένους. Μας είναι περισσότερο αναγκαίοι από τους ενταγμένους και τους ταυτισμένους με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων». Η «πλανητοποίηση της ανθρωπότητας θα έρθει από παντού και από πουθενά. Θα έρθει από την γυναίκα και τον άνδρα, από το παιδί και από τον έφηβο, από τον ηλικιωμένο, από το προλεταριάτο, από το(ν) διανοούμενο. Θα έρθει από τις μυριάδες των παρεκκλίσεων που συνενώνονται σε γενική συνέργεια». Εντγκάρ Μορέν [1]
Α΄ ΜΕΡΟΣ
Καθώς η Ελλάδα βυθίζεται στην ασυδοσία, την αναρχία και την ανομία του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, αποκαλύπτεται η πικρή αλήθεια ότι, τόσο οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, όσο και οι δυνάμεις, οι οποίες βαυκαλίζονται ότι τους εναντιώνονται, έχουν τον ίδιο στόχο: την σταδιακή –και δη εκ των ένδον– αποδόμηση της καθεστηκυίας τάξεως πραγμάτων, δηλαδή, του νομικού πολιτισμού, των θεσμών, των πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικών δομών, της ιστορίας, της θρησκείας, της γλώσσας, των ηθών και παραδόσεων, του κοινωνικού ιστού, της αστικής τάξης και των συνόρων των εθνών-κρατών, ιδίως αυτών του ευρύτερου ευρωπαϊκού χώρου. Τούτο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, η συντριπτική πλειονότητα όσων παρουσιάζονται ως εχθροί της παγκοσμιοποίησης πρόθυμα θα προσυπέγραφε, με διαφορετική ορολογία ο καθένας, την ουσία του συνθήματος: «Ούτε Έλληνες, Ούτε Αλβανοί: Άθρησκοι, Απάτριδες και Αναρχικοί». [2] Πρώτοι, όμως, θα προσυπέγραφαν το σύνθημα αυτό –και, μάλιστα, ενθουσιωδώς-οι νεοφιλελεύθεροι παγκοσμιοποιητές, δηλαδή, οι νέοι, πραγματικοί, εξουσιαστές του πλανήτη.
Κρυφή Σύγκλιση και Χειραγώγηση: Η κρυφή αυτή σύγκλιση οφείλεται στο γεγονός ότι, τα κινήματα αυτά –είτε πρόκειται για ιδεολογίες (παληές ή καινοφανείς), είτε για παραφιλοσοφικές, επιστημονικοφανείς ή/και μεταφυσικές θεωρίες– απευθύνονται στο θυμικό, το οποίο εύκολα χειραγωγείται από τους εξουσιαστές: «Ο μαρξισμός, ή η ‘θεωρία του εκσυγχρονισμού’ ή οποιαδήποτε άλλη θεωρία που θεμελιώνεται κυρίως στον οικονομικό παράγοντα θα είναι αντικειμενικά ελλιπής αν δε(ν) λάβει κανείς υπόψη της το θυμικό της ψυχής και στον αγώνα για αναγνώριση, θεωρώντας τα βασική κινητήρια δύναμη της ιστορίας», συνομολογεί ο Φράνσις Φουκουγιάμα [3]. Κάθε κίνημα έχει την (ε)ιδική του μέθοδο χειραγωγήσεως του θυμικού των οπαδών του. Ο φερόμενος ως αντιεξουσιαστικός χώρος, αλλά και ορισμένοι υπέρμαχοι της μετανεωτερικότητας, αποκαλούν την δική τους μέθοδο, «Νέον Διαφωτισμό». Παρουσιαζόμενος ως «μια λαϊκή επανάσταση με την πιο αυθεντική έννοια της λέξης» και ως «μια πράξη συνείδησης με την πιο πλατιά έννοια». «ο νέος διαφωτισμός καταστρέφει σιγά-σιγά την υποταγή του ατόμου σε θεσμούς», διότι: «Το σύστημα πρέπει να καταρρεύσει, όχι να πολεμήσει και θα καταρρεύσει μόνον όταν οι θεσμοί του έχουν τόσο διαβρωθεί από το Νέο Διαφωτισμό κι η δύναμή του τόσο υπονομευθεί, φυσικά και ηθικά, ώστε μια επαναστατική σύγκρουση νάναι περισσότερο συμβολική παρά πραγματική» [4].
Αυτό, όμως, δεν επιδιώκουν και οι παγκοσμιοποιητές;