Το πρότυπο των δαιμονισμένων παγκοσμιοποιητών η Κίνα, με νόμο, θα καταγράφει τα γονίδια 1,4 δισεκ. πολιτών ανά 5ετία – Ο απόλυτος έλεγχος

 

Το νέο σχέδιο έχει πυροδοτήσει ανησυχίες σχετικά με την παραβίαση της ιδιωτικής ζωής από το αυταρχικό καθεστώς και τα πιθανά αντιανθρωπιστικά κίνητρά του.

Το Πεκίνο έχει ξεκινήσει μια φιλόδοξη στρατηγική που περιλαμβάνει τη διεξαγωγή μιας εθνικής γενετικής έρευνας του 1,4 δισεκατομμυρίου των ανθρώπων του, κάθε πέντε χρόνια.
Το νέο σχέδιο έχει πυροδοτήσει ανησυχίες σχετικά με την παραβίαση της ιδιωτικής ζωής από το αυταρχικό καθεστώς και τα πιθανά αντιανθρωπιστικά κίνητρά του.
Το Υπουργείο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Κίνας εξέδωσε πρόσφατα κανονισμούς για τη διαχείριση των ανθρώπινων γενετικών πόρων της Κίνας, με ισχύ από την 1η Ιουλίου.
Σχεδόν θαμμένο σε ρηχές δηλώσεις σχετικά με «αρχειοθέτηση, προηγούμενων αναφορών, επίβλεψης και επιθεώρησης» των ανθρώπινων γενετικών πόρων, είναι το διάταγμα που επιτάσσει «εθνική έρευνα των ανθρώπινων γενετικών πόρων η οποία θα πραγματοποιείται κάθε πέντε χρόνια και μπορεί να διενεργείται ανάλογα με τις πραγματικές ανάγκες όταν είναι απαραίτητο.»

Τι περιλαμβάνει ο όρος «γενετικός πόρος»

Σύμφωνα με το διάταγμα, οι ανθρώπινοι γενετικοί πόροι περιλαμβάνουν «υλικά» και ουσίες όπως όργανα, ιστούς και κύτταρα που περιέχουν ανθρώπινα γονίδια. και «πληροφορίες»—δεδομένα που παράγονται από τη χρήση του «υλικού».
Ο πολιτικός σχολιαστής Zhuge Mingyang μιλώντας στους The Epoch Times στις 15 Αυγούστου εξήγησε το γενετικό σχέδιο της Κίνας: «Ο έλεγχος και η επίβλεψη του κινεζικού λαού όσον αφορά τη βιομηχανική και τη γενετική και στη συνέχεια απειλή ολόκληρου του κόσμου: αυτός είναι ο απώτερος σκοπός [του ΚΚΚ]», είπε.
Ο Zhuge πιστεύει δε, ότι η έρευνα στην ανθρώπινη γενετική θα μπορούσε να επηρεάσει την υγειονομική περίθαλψη, τη βιοασφάλεια, την οικονομία, την εθνική άμυνα και πολλούς άλλους τομείς.
Ωστόσο, είπε ότι τα προηγούμενα στοιχεία δείχνουν ότι οι στόχοι του ΚΚΚ μπορεί να είναι ακόμη πιο ποταποί ή αμφιλεγόμενοι.

Τεράστια αυθαίρετη συλλογή DNA

Οι νέες κατευθυντήριες γραμμές ορίζουν ότι όσοι συλλέγουν γενετικές πληροφορίες πρέπει «να σέβονται και να προστατεύουν το απόρρητο και τα δικαιώματα των παρόχων και να λαμβάνουν γραπτή ενημερωμένη συγκατάθεση».
Ωστόσο, αυτό το είδος διαφάνειας σύμφωνα με τους κανόνες του ΚΚΚ έχει αμφισβητηθεί εδώ και καιρό.
Τον Σεπτέμβριο του 2016, το CCTV ισχυρίστηκε ότι η Κίνα έχει τη μεγαλύτερη εθνική τράπεζα γονιδίων στον κόσμο.
Αυτό υποδηλώνει ότι η Κίνα συλλέγει εδώ και καιρό γενετικά δεδομένα χωρίς να ζητά τη συναίνεση των ενδιαφερόμενων ανθρώπων, λένε οι ειδικοί.

Μια έκθεση που κυκλοφόρησε το 2022 από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW) που εδρεύει στη Νέα Υόρκη ανέφερε ότι μια τεράστια αυθαίρετη συλλογή DNA από κατοίκους είχε πραγματοποιηθεί και στους επτά νομούς και στο αρχείο της Αυτόνομης Περιφέρειας του Θιβέτ, που κάλυπτε το δυτικό τμήμα του Θιβετιανού Οροπεδίου.
«Οι εκθέσεις που μελέτησε το HRW δείχνουν ότι έπρεπε να συλλεχθεί DNA από όλους τους κατοίκους αυτών των περιοχών, συμπεριλαμβανομένων των προσωρινά κατοικούντων», ανέφερε ο φορέας.
«Καμία από τις αναφορές δεν αναφέρει όρους υπό τους οποίους ένας κάτοικος θα μπορούσε να αρνηθεί να παράσχει δείγμα».
Το HRW καταδίκασε την αυθαίρετη συλλογή ως σοβαρή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ιδιωτικής ζωής, επικαλούμενη μια έκθεση από έναν θιβετιανό δήμο στην επαρχία Qinghai τον Δεκέμβριο του 2020 που ανέφερε ότι «συλλέχθηκε DNA από όλα τα αγόρια ηλικίας πέντε ετών και άνω».
«Οι αρχές παίρνουν κυριολεκτικά αίμα χωρίς συναίνεση για να ενισχύσουν τις ικανότητές τους επιτήρησης», δήλωσε η Sophie Richardson, διευθύντρια της Κίνας στο HRW.

«Βιοατομικές βόμβες»

Το νέο χάσμα των γενεών

 

του Τάκη Θεοδωρόπουλου από την Καθημερινή 

Το χάσμα των γενεών στον καιρό μου το εξέφραζαν η μουσική ροκ και η σεξουαλική απελευθέρωση. Το Γούντστοκ υπήρξε η εμβληματική στιγμή. Δεν είναι τυχαίο ότι η προβολή της ταινίας στο Παλλάς επί χούντας προκάλεσε την παρέμβαση της αστυνομίας. Επεσε μπόλικο ξύλο. Σήμερα, ποια είναι τα στοιχεία που προσδιορίζουν το χάσμα των γενεών; Η πρώτη αυθόρμητη απάντηση είναι η τεχνολογία. Η εξοικείωση των νεότερων γενεών με τα άλματα μιας τεχνολογίας που εξελίσσεται από χρόνο σε χρόνο δημιουργεί τις αποστάσεις της νοοτροπίας. Τα έξυπνα κινητά, η ευκολία του πρόχειρου πληκτρολογίου, οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, το Instagram, το ΤikΤok. Το ζωντανό φλερτ έχει σχεδόν ποινικοποιηθεί. Πάντως, έχει απαξιωθεί για χάρη του ηλεκτρονικού υποκατάστατού του.

Αυτή είναι η επιφάνεια. Και όπως κάθε επιφάνεια, σε πείσμα της μεταμοντέρνας αντίληψης, κρύβεται κάποιο βάθος. Η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε εμάς και στους επιγόνους μας είναι ο «πνευματικός ορίζοντας». Τι είν’ τούτο θα μου πείτε. Κατ’ αρχάς, έχει να κάνει με την πειθαρχία. Δεν αναφέρομαι στην κοινή πειθαρχία που αντιτίθεται στην απείθαρχη συμπεριφορά η οποία χαρακτήριζε και τα δικά μου νιάτα. Αναφέρομαι σ’ αυτήν την πειθαρχία που ορίζει τον «πνευματικό ορίζοντα». Οταν δεκατριάχρονο παιδί το έσκαγα από το σπίτι μου για να παρακολουθήσω τους Στόουνς στη συναυλία τους στο γήπεδο της Λεωφόρου, μέσα μου είχα δημιουργήσει ένα ολόκληρο πλέγμα επιχειρημάτων για να δικαιολογήσω την πράξη μου. Το είχα δημιουργήσει με τα διαβάσματά μου και τα ακούσματά μου. Και αυτά απαιτούσαν την πειθαρχία της συγκέντρωσης. Πειθαρχία; Συγκέντρωση είπατε; Ναι, το σημερινό χάσμα των γενεών προκαλείται από την αδυναμία συγκέντρωσης. Οι γενιές που μεγαλώνουν σήμερα δυσκολεύονται να διαβάσουν κείμενο το οποίο υπερβαίνει τις εκατό λέξεις.

Είναι δυνατόν να φέρεις αντιμέτωπο έναν σημερινό έφηβο με τους «Αθλιους» του Βίκτωρος Ουγκώ, ή τις «Ακυβέρνητες πολιτείες» του Στρατή Τσίρκα; Μόνον ο όγκος τον αποτρέπει. Και δικαιούμαι να συμπεράνω ότι η διαφορά μου από τον σημερινό έφηβο δεν είναι η εξοικείωση με την τεχνολογία –ζήτημα τεχνικό–, είναι η αποξένωση από τον πνευματικό ορίζοντα του πολιτισμού μας. Και δεν ευθύνεται ο έφηβος γι’ αυτό. Ευθύνεται η ολοκληρωτική νοοτροπία της μετανεωτερικότητας, που επιβάλλει, ως ιδεολογικό υποκατάστατο, την αντίληψη ότι ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος και ο σοφότερος απ’ όλους τους κόσμους που υπήρξαν. Από πού γεννήθηκε αυτός ο κόσμος; Πώς θα ήταν αυτός ο κόσμος αν ο Ουγκώ δεν είχε καταγγείλει, ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, τη θανατική ποινή;

Κάθε «χάσμα γενεών» έχει πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Αυτό σημαίνει ότι μεταφέρει στους τρόπους της έκφρασής του μνήμες που παλεύει να τις ξεπεράσει. Ο έφηβος της δεκαετίας του εβδομήντα που άκουγε Τζιμ Μόρισον, άκουγε και Μπετόβεν, Μότσαρτ ή Σούμπερτ και διάβαζε Καζαντζάκη ή ακόμη και τα «απαλά» μυθιστορήματα της γενιάς του τριάντα. Δεν τον υποχρέωνε κανένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα να το κάνει. Ομως ήξερε πως ήταν απαραίτητα για την καλλιέργειά του. Και το ερώτημα είναι: τι θεωρεί η γενιά των σημερινών εφήβων ότι είναι απαραίτητο για την καλλιέργειά της; Εκεί εντοπίζεται το πραγματικό χάσμα των γενεών.

Λέμε ότι είναι «ζήτημα παιδείας» και στην πραγματικότητα εννοούμε ότι δεν είναι ζήτημα. Μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε τι πραγματικά σημαίνει αυτό το «ζήτημα παιδείας»; Πριν από δύο χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, η Societé des Gens des Lettres στη Γαλλία ψήφισε για τον σημαντικότερο Γάλλο συγγραφέα. Στον τελικό ήταν ο Ουγκώ και ο Σταντάλ. Εξελέγη ο Σταντάλ. Αναρωτιέμαι πόσοι από τους νέους Γάλλους τον έχουν διαβάσει. Πριν από μερικά χρόνια, όταν στο Baccalauréat είχε πέσει θέμα με τον Ανατόλ Φρανς υπήρξε ανάρτηση υποψηφίου που αναρωτιόταν «ποια είναι αυτή η Φρανς».

Κλείνω με τον αγαπημένο μου Εγγονόπουλο και τον Μπολιβάρ του. Τον παραθέτω από μνήμης. «Μετά την επικράτησιν της νοτιοαμερικανικής επαναστάσεως στήθηκε στ’ Ανάπλι και τη Μονεμβασιά (…) χάλκινος ανδριάς του Μπολιβάρ». Ομως η χάλκινη ρεντιγκότα του ήρωος έκανε θόρυβο με τον άνεμο στη διάρκεια της νύχτας και «έτσι οι κάτοικοι εζήτησαν και, διά καταλλήλων ενεργειών, επέτυχαν την κατεδάφισιν του μνημείου». Ε ναι, τα μνημεία των κλασικών ενοχλούν τον ύπνο των νέων γενεών. Ως εκ τούτου, τα κατεδαφίζουμε διά «καταλλήλων ενεργειών».

ΑΥTΟΚΕΦΑΛΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΜΟΛΔΑΒΙΑΣ;

 

Άρθρο τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση

Ὁμότιμου Καθηγητή Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

“Ἄν πάντως ἀποφασισθεῖ νά ὑποβληθεῖ αἴτημα αὐτοκεφαλίας, αὐτό πρέπει νά γίνει κατά τόν ἁρμόζοντα ἱεροκανονικό τρόπο”

Μοῦ ἐζητήθη ἡ γνώμη, ἄν μπορεῖ καί ἄν πρέπει ἡ Ἐκκλησία τοῦ ἀνεξάρτητου καί διεθνῶς ἀναγνωρισμένου κράτους τῆς Μολδαβίας νά ζητήσει αὐτοκεφαλία. Χωρίς νά ἐπεκταθῶ σέ λεπτομερεῖς ἱστορικοκανονικές ἀναλύσεις, πού ἄν χρειασθεῖ θά τό πράξω, θά διατυπώσω σύντομα τίς ἀπόψεις μου, σύμφωνα μέ τήν ἱεροκανονική μας Παράδοση καί τίς νεώτερες ἐκκλησιολογικές ἐξελίξεις.

Πρέπει ἐν πρώτοις νά ἐπισημανθεῖ ὅτι οἱ Ἱεροί Κανόνες τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων δέν καθορίζουν τήν διαδικασία χορήγησης τοῦ αὐτοκεφάλου. Ἄν τήν εἶχαν καθορίσει, δέν θά χρειαζόταν νά τεθεῖ ὡς θέμα βασικό πρός ἐπίλυση ἀνάμεσα στά δέκα θέματα τῆς ἐπί πολλές δεκαετίες προετοιμαζόμενης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», πού συνῆλθε στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης (2016), χωρίς ὅμως νά συζητηθεῖ, γιατί ἀποσύρθηκε τήν τελευταία στιγμή, ἐνῶ εἶχε ἐπιτευχθῆ ὁμοφωνία καί συμφωνία εἰς ὅλα τά οὐσιώδη προβλήματα.

Αὐτό πού καθορίζουν μέ αὐστηρότητα καί ἐντυπωσιακή διαύγεια οἱ Ἱεροί Κανόνες εἶναι ὅτι οἱ ἀσκοῦντες τήν ἐκκλησιαστική διοίκηση ἐπίσκοποι, μητροπολίτες καί πατριάρχες δέν πρέπει νά ὑπερβαίνουν τά ὅρια τῆς δικαιοδοσίας πού ἔχουν καί νά ἐπεμβαίνουν ὑπερορίως στήν δικαιοδοσία ἄλλων τοπικῶν ἐκκλησιῶν. Ἡ εἰσπήδηση σέ ξένη δικαιοδοσία εἶναι βαρύ ἐκκλησιαστικό παράπτωμα καί τιμωρεῖται αὐστηρά. Κατά τήν πρώτη χιλιετία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου ἡ πενταρχία τῶν πατριαρχῶν Ρώμης, Κωνσταντινούπολης, Ἀλεξάνδρειας, Ἀντιόχειας καί Ἱεροσολύμων, ἐσήμαινε τήν ὕπαρξη πέντε μόνον αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. ῞Οταν ἐπιχειροῦσε κάποιος ἀπό τούς πέντε, καί συνήθως ὁ Ρώμης, νά εἰσβάλει στήν δικαιοδοσία ἄλλου πατριαρχείου, αὐτό καταδικαζόταν συνοδικῶς.

Ὅταν, μετά τό σχίσμα τοῦ 1054, ἡ Κωνσταντινούπολη ἀπέμεινε μόνη πρώτη τιμητικά στόν χῶρο τῆς Ἀνατολῆς, δέν ἐπεχείρησε νά μεταβάλει τό πρωτεῖο τιμῆς σέ πρωτεῖο ἐξουσίας, κατά τά παπικά πρότυπα, ἀλλά περιορίσθηκε στήν δική της δικαιοδοσία καί δέν ἐπενέβαινε στήν δικαιοδοσία τῶν ἄλλων τριῶν πατριαρχείων. Βοηθοῦσε μόνον κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας τίς ἐμπερίστατες ἐκκλησίες μέ παρεμβάσεις στήν Ὑψηλή Πύλη, ὅταν αὐτό τῆς ἐζητεῖτο παρακλητικά καί φιλάδελφα, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ἀναγνώριση ὑπερόριας ἁρμοδιότητας.

Ὅλα τά αὐτοκέφαλα πού ἐχορήγησε ἡ Κωνσταντινούπολη μετά τήν ἅλωση τῆς Πόλης (1453) στίς Ἐκκλησίες τῆς Ρωσίας, τῆς Βουλγαρίας, τῆς Ρουμανίας, τῆς Σερβίας, τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἀλβανίας, τά ὁποῖα ἐπικαλοῦνται πολλοί, γιά νά ἀποδείξουν ὅτι μόνον ἡ Κωνσταντινούπολη ἔχει δικαίωμα νά χορηγεῖ αὐτοκέφαλο, αὐτά τά αὐτοκέφαλα λοιπόν δέν παραβίασαν τήν δικαιοδοσία ἄλλης αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας, διότι οἱ περιοχές αὐτές ἀνῆκαν ἱστορικά, ὡς τμήματα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καί μετέπειτα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, στήν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως· ἑπομένως ἐκινοῦντο μέσα στά ὅρια τῆς ἱεροκανονικῆς Παράδοσης.

Οἱ τέσσερις αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες τῶν πρεσβυγενῶν πατριαρχείων μέ τήν χορήγηση νέων αὐτοκεφάλων ἔγιναν τώρα δεκατέσσερις, καί ὅ,τι ἴσχυε γιά τά τέσσερα πατριαρχεῖα ἰσχύει καί γιά τίς ὑπόλοιπες. Ἡ ἀνεξαρτησία καί ἡ αὐτοκεφαλία τους εἶναι πλήρεις καί ὄχι ἐλλιπεῖς. Δέν δικαιοῦται κανένας ἀπό τούς παλαιούς πατριάρχες, οὔτε ὁ Κωνσταντινουπόλεως, νά ἐπεμβαίνει εἰς τά ἐσωτερικά τους, οὔτε εἰς τό δικαίωμά τους νά ἐπιτρέψουν ἤ νά ἀρνηθοῦν σέ μέρος τῆς δικῆς τους δικαιοδοσίας νά καταστεῖ αὐτοκέφαλο.

Δυστυχῶς ἡ Κωνσταντινούπολη ἀντικανονικά παραβίασε τήν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καί χορήγησε αὐτοκεφαλία στήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας καί προκάλεσε ἔτσι διαιρέσεις καί συγκρούσεις. Λίγο πιό προσεκτικά κινεῖται τώρα στό αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων, ὅπου ὅμως τήν πρωτοβουλία ἔπρεπε νά ἔχει ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας. Γιατί ἔσπευσε καί προηγήθηκε ἡ Κωνσταντινούπολη στό νά δεχθεῖ τούς σχισματικούς τῶν Σκοπίων σέ εὐχαριστιακή κοινωνία; Δέν ἔπρεπε αὐτό νά γίνει πρῶτα ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας; Καί τελικῶς ποιός θά χορηγήσει τό αὐτοκέφαλο, ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ἤ ἡ Κωνσταντινούπολη;

Ἡ διορθόδοξη θέση ὡς πρός τήν διαδικασία χορήγησης τοῦ αὐτοκεφάλου, πού δέν προβλέπεται ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες, ἀποφασίσθηκε μέ πλήρη ὁμοφωνία καί συμφωνία στίς Προπαρασκευαστικές Ἐπιτροπές καί Διασκέψεις πού προετοίμαζαν τό ἔργο τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Στήν Διορθόδοξη Προπαρασκευαστική Ἐπιτροπή πού συνῆλθε στό Σαμπεζύ τῆς Γενεύης (7-13/11/1993) ὁ Γραμματεύς ἐπί τῆς προπαρασκευῆς, μητροπολίτης Ἑλβετίας Δαμασκηνός, στήν εἰσήγησή του, ὅπου παρουσίασε τίς θέσεις τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, διεπίστωσε ὅτι «εἶναι σαφής ἡ ὑποκειμένη πανορθόδοξος συνείδησις, ὅτι διά τήν ἀνακήρυξιν τοῦ αὐτοκεφάλου τοπικῆς τινος Ἐκκλησίας δέν ἐπαρκεῖ κανονικῶς ἡ μεμονωμένη αὐθεντία μιᾶς μόνης αὐτοκεφάλου Τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἤ ὅτι ἡ κανονική ἀπόδοσις τῆς Αὐτοκεφαλίας δέν νοεῖται ἄνευ τῆς ἐκ τῶν προτέρων βεβαιώσεως τῆς πανορθοδόξου συναινέσεως».

Στό κείμενο τῶν ἀποφάσεων τῆς ἐν λόγῳ Ἐπιτροπῆς γιά τό θέμα «Τό Αὐτοκέφαλο καί ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ», μεταξύ ἄλλων ὁρίζονται καί τά ἑξῆς:

3. Διεπιστώθη πλήρης συμφωνία ὡς πρός τούς ἀναγκαίους κανονικούς ὅρους διά τήν ἀνακήρυξιν τοῦ Αὐτοκεφάλου τοπικῆς τινος Ἐκκλησίας, ἤτοι ὡς πρός τήν συγκατάθεσιν καί τάς ἐνεργείας τῆς Ἐκκλησίας-μητρός, ὡς πρός τήν ἐξασφάλισιν πανορθοδόξου συναινέσεως καί ὡς πρός τόν ρόλον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῶν λοιπῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν κατά τήν ἀνακήρυξιν τοῦ Αὐτοκεφάλου. Συμφώνως πρός τήν συμφωνίαν ταύτην:

α. Ἡ Ἐκκλησία-μήτηρ, δεχομένη τό αἴτημα ὑπαγομένης εἰς αὐτήν ἐκκλησιαστικῆς περιοχῆς ἀξιολογεῖ τάς ὑφισταμένας κανονικάς καί ποιμαντικάς προϋποθέσεις, πρός παροχήν τοῦ Αὐτοκεφάλου. Εἰς περίπτωσιν καθ᾽ ἥν ἡ τοπική σύνοδος, ὡς ἀνώτατον ἐκκλησιαστικόν ὄργανον, παράσχει τήν συγκατάθεσιν αὐτῆς, ὑποβάλλει σχετικήν πρότασιν πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον διά τήν ἀναζήτησιν τῆς πανορθοδόξου συναινέσεως, ἐνημερώνει δέ σχετικῶς τάς λοιπάς κατά τόπους Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ (Κυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου)

 

π. Δημητρίου Μπόκου 

Ένας νεαρός πλούσιος πλησίασε τον Χριστό και τον ρώτησε τί καλό πρέπει να κάνει για να εισέλθει στην αιώνια ζωή. Ο Χριστός του είπε να φυλάττει τις εντολές του Θεού. «Ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα και την μητέρα και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Κυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου). 

Ο άνθρωπος έχει μέσα του βαθύτατη την επιθυμία για ζωή. Αποστρέφεται την ιδέα του θανάτου. Επιστρατεύει κάθε μέσο για να παρατείνει, όσο γίνεται, τη ζωή. Ποθεί την αθανασία, να ζήσει αιώνια. Και όχι απλώς να επιβιώνει, αλλά να ζει καλά. Δεν υπάρχει δυνατότερη επιθυμία στον άνθρωπο από την επιθυμία για ζωή. Ο πλούσιος που ρώτησε τον Χριστό εξέφρασε τον πανανθρώπινο πόθο για συνεχή, ατελεύτητη, χαρούμενη ζωή. 

Από την άλλη, ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο για να ζήσει. «Έκτισε γαρ εις το είναι τα πάντα» (Σοφ. Σολ. 1, 14). Για να υπάρχουν αιώνια. Δεν υπήρχε μέσα σ’ αυτά ο ιός του ολέθρου, της απώλειας. Έβαλε τον άνθρωπο στον Παράδεισο, στις καλύτερες συνθήκες ζωής. Μα ο άνθρωπος εξ αρχής διάλεξε ένα δικό του τρόπο για να έχει συνέχεια ζωής, με αποτέλεσμα να αποτύχει οικτρά και αντί της ζωής να καταντήσει στον θάνατο. Και ενώ βλέπει το ατελέσφορο των ενεργειών του, συνεχίζει ακάθεκτος την ίδια τακτική, σαν τυφλός που δεν βλέπει τον γκρεμό στο τέλος του δρόμου του. 

Όμως ο Χριστός διατρανώνει ότι μόνο κοντά του υπάρχει ζωή. Οι τεχνικές λύσεις για παράταση ζωής που επινοεί ο άνθρωπος έχουν όλες ημερομηνία λήξης. Ο Χριστός ταυτίζεται με τη ζωή. Είναι όλα όσα απαρτίζουν μια πλήρη ποιοτικά και ατέρμονη χρονικά ζωή. Είμαι, λέγει, η οδός, η αλήθεια, η ανάσταση, η ζωή. Και όσοι τον έζησαν από κοντά, το βεβαιώνουν. «Εν αυτώ ζωή ην», γράφει ο εγγύτερος μαθητής του, ο ευαγγελιστής Ιωάννης. «Η ζωή εν τω Υιώ εστιν. Ο έχων τον Υιόν έχει την ζωήν. Ο μη έχων τον Υιόν του Θεού την ζωήν ουκ έχει» (Ιω. 1, 4. Α΄ Ιω. 5, 11-12). 

Πώς γίνεται όμως να έχει κανείς τον Υιό του Θεού; Με τον απλό τρόπο που υποδεικνύει ο ίδιος ο Χριστός στον πλούσιο νεανίσκο. Αν θέλεις να γίνεις μέτοχος της ατελεύτητης ζωής, «τήρησον τας εντολάς». Επειδή, ό,τι μας παρακινεί να κάνουμε ο Θεός, είναι σωτήριο. «Τα ρήματα», τα λόγια που εγώ σας λέγω, «Πνεύμα εστιν και ζωή εστιν». Και όταν άλλοι έφευγαν από τον Χριστό, οι απόστολοι έλεγαν: Εμείς δεν φεύγουμε, γιατί έχουμε καταλάβει ότι τα λόγια σου οδηγούν στην αιώνια ζωή, πράγμα που δεν θα το βρούμε πουθενά αλλού (Ιω. 6, 63-68). Τηρώντας λίγο-λίγο τις εντολές του Θεού, ερχόμαστε σε σχέση μαζί του, μετέχουμε βαθμηδόν στη δική του αληθινή ζωή. 

Τί γίνεται όμως, αν δεν το κάνουμε αυτό; Οι άνθρωποι τότε είμαστε αποξενωμένοι, «απηλλοτριωμένοι της ζωής του Θεού». Η πώρωση της καρδιάς φέρνει σκοτισμό στη διάνοιά μας, άγνοια και αναισθησία, με αποτέλεσμα την κατά κόρο παράδοση στην ακολασία και την κάθε ακαθαρσία. Έχουμε έτσι «τον παλαιόν άνθρωπον τον φθειρόμενον κατά τας επιθυμίας της απάτης». Αλλά σκοπός μας είναι να ενδυθούμε «τον καινόν άνθρωπον τον κατά Θεόν κτισθέντα» (Εφ. 4, 17-23). 

Ο Χριστός μας έπλασε για να μας μεταδώσει όχι απλώς ζωή, αλλά περίσσευμα, αφθονία ζωής (Ιω, 10, 10). Τέτοια, που αδυνατεί να συλλάβει ο νους μας. 

Γιατί δεν δοκιμάζουμε με τον τρόπο που μας υποδεικνύει; 

Καλή ευλογημένη εβδομάδα! 

Καλή εκκλησιαστική πρωτοχρονιά! 

Νεκτάριος Τέρπος ο Μοσχοπολίτης. Ένας άγνωστος διδάσκαλος του Νεοελληνικού Διαφωτισμού

 

26 Φεβρουαρίου 2021

Ο ιερομόναχος Νεκτάριος Τέρπος (17ος-18ος αιώνας-1740/41) υπήρξε ένας από τους κύριους διδασκάλους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Δεν γνωρίζουμε πότε γεννήθηκε, ούτε κάτι για τα παιδικά του χρόνια, τους γονείς ή τους δασκάλους του. Από τον ίδιο μαθαίνουμε πως γεννήθηκε στη Βοσκόπολη ή Μοσχόπολη (βλ. παρακάτω Εργογραφία) της σημερινής νοτιοανατολικής Αλβανίας (Βόρεια Ήπειρος). Ο Κων. Σκενδέρης τον αναφέρει ανάμεσα σε άλλους λογίους που σπούδασαν στη Νέα Ακαδημία Μοσχόπολης.

Ο Κουρίλας, αντιθέτως, λέει ότι στην παραπάνω Ακαδημία εργάστηκε ως καθηγητής.Τις σπουδές του ίσως συνέχισε στη Βενετία, κοντά στους συμπατριώτες του αδελφούςΔημήτριο και Ιωάννη Χαλκέα. Άλλη μία μαρτυρία του Ευλόγιου Κουρίλα μας πληροφορεί πως το όνομά του εντοπίσθηκε σε έγγραφο τῆς Σκήτης Αγίας Άννης στο Άγιον Όρος, με ημερομηνία 1709.

Στη συνέχεια, ο ίδιος συγγραφέας, τον θέλει να αναχωρεί από το Άγιον Όρος και να εγκαθίσταται στη Μονή του οσίου Ναούμ και από εκεί στο μοναστήρι της Παναγίας Αρδεύουσας ή Αρδενίτσας στην κοιλάδα της Μουζακιάς. [4] Ο ίδιος ο Νεκτάριος δεν αναφέρει ποτέ στο βιβλίο που εξέδωσε το όνομα της μονής όπου εγκαταβιώνει, προτάσσει όμως την εικόνα της Παναγίας Αρδεύουσας στα πρώτα φύλλα του.

Ακόμη, μέσα στις σελίδες του βιβλίου του μας λέει τα εξής: Εγώ έκτισα το μισό μοναστήρι, εις τον καιρόν μου απόκτησα χωράφια και αμπέλια, σταυρούς και ευαγγέλια χρυσά και άλλα ιερά σκεύη, και εις κοντολογίαν, οι μοναχοί περισσότεροι από τ’ εμένα κουρεμένοι και οπόταν ηθέλησαν με εύγαλαν από το ηγουμενείον και από το κελλίον μου, οπού το έκτισα απατός μου. Κατά την περίοδο της παραμονής του στην Αρδενίτσα αναλαμβάνει δύο φορές την ηγουμενία, μετά από ενδιάμεση διακοπή που συμβαινει εξαιτίας των ενεργειών κάποιου Αρσενίου.

Έχοντας το οφφίκιο του πνευματικού στα όρια της επισκοπής Βελεγράδων εξομολογεί και έχει το δικαίωμα σύνταξης Κανονικής Συμμαρτυρίας για τους υποψήφιους κληρικούς.
Περιόδευσε ως ιεροκήρυκας σε μια περιοχή που εκτείνεται από το Βεράτι μέχρι την Άρτα, τη Σπαθία και τη Μουζακιά (όπως μας πληροφορεί γνώρισε πολλούς τόπους), και αποτέλεσε τον προπομπό του Κοσμά του Αιτωλού. Τα Χριστούγεννα του 1724 κήρυξε στο χωριό Τραγότι, κοντά στο Ελβασάν, όπου το ακροατήριό του αποτελείται σχεδόν μόνο από γυναίκες, διότι οι άνδρες είχαν μετατραπεί στην πλειονότητά τους σε μουσουλμάνους. Στο κήρυγμά του αυτό μιλάει εναντίον των Τούρκων, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη αναταραχή και οδήγησε σε ξυλοδαρμό του: »Ύστερον δε το έμαθαν δύο αδέλφια Αγαρηνοί, οι οποίοι ήσαν σουμπασάδες, το πως εκήρυξα ομολογώντας τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, και την Θεοτόκον Μητέρα και Παρθένον, τον δε Μωάμεθ ψεύστην και πλάνον, και έναν πρώτον μαθητήν του αντιχρίστου.

Ήλθαν και με ηύραν εις το σπήτι του παπά, και είχεν ο καθ’ ένας από ένα κοντόξυλον από γλατζινά, και κτυπώντες επάνω μου ανελεήμονα, δεν εκοίταζαν ένας τον άλλον πώς και πού βαρούν, αλλά του κακού με έδερναν όπου έφθανε ο καθ’ ένας… τόσον συχνά με έκρουξαν, ώστε και τα ξύλα εξεφλουδίσθηκαν με το να τύχουν χλωρά.

Εις όλα τα μέρη με εβάρεσαν, αλλού το κορμί μου εκοκκίνισε, και εις περισσοτέρους τόπους εμαύρισε, και ό,τι έκαμαν η βεντούζαις και τα κέρατα, και χάριτι Χριστού ιατρεύθηκα, όμως το ζερβόν μου μπράτζο έμεινε βλαμμένο, και ποτέ δεν ημπορώ να αναπαυθώ εις αυτό το μέρος».

Στις 15 Αυγούστου 1730 κήρυξε εις την χώραν των Κραπόβων, επαρχίαν Βελογράδων και Σπαθείας. Σε ανάμνηση του γεγονότος κατασκεύασε ολοσέλιδη ξυλογραφία που θα κοσμεί όλες τις εκδόσεις του Πίστις, όπου απεικονίζεται ένα δένδρο, στο οποίο ο κορμός συμβολίζει το Βάπτισμα, τα δώδεκα κλαδιά τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος και η ξερή κορυφή του μοιάζει με τον ανεξομολόγητο χριστιανό.

Μετά από αυτή την ομιλία ταξίδεψε στη Βενετία και προετοίμασε την έκδοση του έργου του, που τελικά εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1732 από το τυπογραφείο του Σάρου. Η προσπάθεια προσδιορισμού του έτους θανάτου του Νεκταρίου Τέρπου σχετίζεται με την έκδοση του αποδιδόμενου σ’ αυτόν βιβλίου με τον τίτλο: Ζητήματα διάφορα θεολογικά (βλ. παρακάτω Εργογραφία).

Η εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας του 1731 από την εκκλησία της Παναγίας του χωριού Αρδενίτσα στην πεδιάδα της Μουζακιάς στην Αλβανία.

Η δυσκολία εντοπισμού της πρώτης έκδοσης (1739) οδήγησε τους ερευνητές σε εσφαλμένα συμπεράσματα σχετικά με τον θάνατό του. [5] Στην Ι.Μ.Μ. Βατοπεδίου Αγίου Όρους εντοπίσθηκε χειρόγραφο (αρ. 231) του εντύπου, της πρώτης έκδοσης (1739), όπου ο Νεκτάριος Τέρπος αναφέρεται ως συντάκτης και χορηγός: Ζητήματα διάφορα θεολογικά, κατ’ ερωταπόκρισιν… τώρα πρώτον βαλμένα εις τον τύπον, με δαπάνην του Ιερομονάχου κυρίου Νεκταρίου Τέρπου….

Το 1739 βρίσκεται δηλαδή ακόμη στη ζωή. Την ίδια χρονιά ετοιμάζει και πάλι την επανέκδοση του Πίστις. Ο τυπογράφος Βόρτολι προβαίνει στη διαδικασία έκδοσης άδειας για τύπωμα και την λαμβάνει στις 23 Νοεμβρίου 1740. Το 1740 εκδίδεται για δεύτερη φορά και το Ζητήματα, χωρίς όμως αναφορά στο όνομα χορηγού, ενώ το Πίστις δεν επανεκδίδεται, παρά μόνο 10 χρόνια αργότερα, το 1750, με την άδεια όμως του 1740. Ο Νεκτάριος Τέρπος, λοιπόν, ίσως χορηγός και της έκδοσης του Πίστις, θα πρέπει να έφυγε από τη ζωή περί τα τέλη του 1740 με αρχές του 1741.

Η ισχυρή δημοτικότητα, την οποία απέκτησε ο Νεκτάριος Τέρπος, οδηγεί στην εικονογράφισή του, μόλις 12 χρόνια μετά τον θάνατό του. Μας περιγράφει χαρακτηριστικά ο συμπατριώτης του Θεόφραστος Γεωργιάδης: Εις την εκκλησίαν των Αγίων Αποστόλων Μοσχοπόλεως, επί του τοίχου της πύλης αυτής, έβλεπέ τις την σεβασμίαν φυσιογνωμίαν του ως άνω ιερομονάχου, φέροντος επί της κεφαλής του επανωκαλύμμαυχον και ράβδον επισκόπου εις την χείρα του, πέριξ δε το όνομά του. [6] Στην εικονογράφηση αυτή διαπιστώνονται αναλογίες και στοιχεία που παραπέμπουν στη, μεταγενέστερη βέβαια, γνωστή παράσταση του Κοσμά Αιτωλού.

Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου: Το ευαγγέλιο της συγχώρησης (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

(Ματθ. ιη’ 23-35)

Όταν ο Κύριος Ιησούς άφηνε την τελευταία Του πνοή στο σταυρό, ακόμα και τη στιγμή αυτή της επιθανάτιας αγωνίας Του, προσπαθούσε να κάνει καλό στους ανθρώπους. Δε σκεφτόταν τον εαυτό Του. Στους ανθρώπους ήταν ο νους Του, γι’ αυτό και παράδωσε ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που έδωσε ποτέ στο ανθρώπινο γένος. Κι αυτό είναι η διδασκαλία Του για τη συγχώρηση. «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ’ 34).

Ποτέ ως τότε δεν είχαν ακουστεί τέτοια λόγια στους τόπους εκτέλεσης. Αντίθετα μάλιστα, εκείνοι που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο με τον ίδιο τρόπο, είτε αθώοι ήταν είτε ένοχοι, συνήθως επικαλούνταν θεούς και ανθρώπους για εκδίκηση. «Εκδικηθείτε», ήταν ο λόγος που ακουγόταν συχνά μπροστά στο ικρίωμα και δυστυχώς ακούγεται ως τις μέρες μας από τους μελλοθάνατους, ακόμα κι από εκείνους που προτού θανατωθούν κάνουν το σταυρό τους.

Ο Χριστός, προτού παραδώσει την τελευταία Του πνοή, συγχώρεσε όλους εκείνους που τον βασάνισαν, τον μυκτήρισαν και τον θανάτωσαν. Προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα Του να τους συγχωρέσει, αλλά προχώρησε ακόμα παραπέρα. Τους δικαιολόγησε, βρήκε ελαφρυντικό γι’ αυτούς. Είπε, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.

Γιατί επανέλαβε ιδιαίτερα o Κύριος τη διδαχή Του για τη συχώρεση, την ώρα που βρισκόταν πάνω στο σταυρό; Από το τεράστιο πλήθος των διδαχών που έκανε ενόσω ζούσε, γιατί διάλεξε αυτήν κι όχι κάποια άλλη να προφέρουν τα άγια χείλη Του, στο τέλος ακριβώς της επίγειας ζωής Του; Αναμφίβολα επειδή ήθελε η διδασκαλία Του αυτή να παραμείνει στη μνήμη όλων, να λειτουργήσει σαν παράδειγμα προς μίμηση. Στο πάθος Του πάνω στό σταυρό, σ’ αυτό το μεγαλειώδες πάθος που ξεπερνά κάθε μεγαλείο, που υψώνεται πάνω από τους βασιλιάδες και τους κριτές της γης, πάνω από σοφούς και διδασκάλους, από πλούσιους και φτωχούς, από κοινωνικούς αναμορφωτές κι επαναστάτες, ο Κύριος Ιησούς με το παράδειγμα της συχώρεσης έβαλε τη σφραγίδα στο ευαγγέλιό Του. Έδειξε μ’ αυτόν τον τρόπο πως χωρίς συχώρεση ούτε οι βασιλιάδες μπορούν να κυβερνούν, ούτε οι δικαστές να κρίνουν, οι σοφοί δεν μπορούν να είναι σοφοί, ούτε οι διδάσκαλοι να διδάσκουν. Δεν μπορούν οι πλούσιοι κι οι φτωχοί να ζουν ως άνθρωποι κι όχι σαν άλογα ζώα, δε γίνεται ο πυρετός των επανασταστών κι αναμορφωτών να είναι χρήσιμος. Πάνω απ’ όλα ο Χριστός ήθελε με τη διδαχή Του αυτή να δείξει πως, χωρίς συγχωρητικότητα, οι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε να κατανοήσουν το ευαγγέλιό Του, ούτε πολύ περισσότερο να το εφαρμόσουν.

Ο Κύριος ξεκίνησε τη διδασκαλία Του με λόγια για τη μετάνοια και την τέλειωσε με λόγια για τη συχώρεση. Η μετάνοια είναι ο σπόρος, η συχώρεση είναι ο καρπός. Ο σπόρος δεν έχει καμιά αξία αν δεν καρποφορήσει. Καμιά μετάνοια δεν έχει αξία χωρίς συχώρεση. Τι θα ήταν η κοινωνία των ανθρώπων χωρίς συχώρεση; Ένα θηριοτροφείο, τοποθετημένο στη μέση του θηριοτροφείου της φύσης. Τι άλλο θα ήταν όλοι οι νόμοι των ανθρώπων στη γη παρά αλυσίδες αφόρητες, αν δεν υπήρχε η συχώρεση να τις μαλακώσει;

Θα μπορούσε μια γυναίκα ν’ αποκαλείται μητέρα αν δεν είχε συχώρεση, ή ένας αδερφός να ονομάζεται αδερφός, ο φίλος φίλος, ή ο χριστιανός χριστιανός; Όχι! Η συχώρεση είναι η καρδιά κι η ρίζα όλων αυτών των τίτλων. Αν δεν υπήρχαν οι λέξεις «συχώρεσέ με» και «νά ‘σαι συχωρεμένος», η ζωή των ανθρώπων θα ήταν αβάσταχτη, ανυπόφορη. Δεν υπάρχει σοφία στον κόσμο ικανή να δημιουργήσει τάξη και να επιβάλει την ειρήνη, χωρίς την εφαρμογή της συχώρεσης. Ούτε υπάρχουν σχολεία ή άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα ικανά να μεταδώσουν στους ανθρώπους τη μεγαλοψυχία και την ευγένεια, χωρίς να εφαρμόσουν την πρακτική της συχώρεσης.

Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο η κοσμική γνώση αν δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συγχωρέσει τον πλησίον του, να του πει ένα καλό λόγο ή να του ρίξει μια γλυκιά ματιά; Τίποτα απολύτως. Τι θα χρησιμεύσουν στον άνθρωπο εκατοντάδες μπουκάλια λάδι μπροστά στο καντήλι, αν κανένα απ’ αυτά δεν έχει να μαρτυρήσει τη συχώρεση μιας τουλάχιστο ταπεινωτικής προσβολής; Τίποτα απολύτως.

Αν γνωρίζαμε πόσα μας συγχωρούνται σιωπηρά κάθε μέρα και κάθε ώρα, όχι μόνο από το Θεό αλλά κι από ανθρώπους, θα τρέχαμε με ντροπή να συγχωρέσουμε τους άλλους. Πόσα απρόσεχτα αλλά και προσβλητικά λόγια βγαίνουν από το στόμα μας, στα οποία η απάντηση που δεχτήκαμε είναι η σιωπή; Πόσα άγρια βλέμματα ρίχνουμε από δω κι από κει; Πόσες ανάρμοστες πράξεις κάνουμε, σε πόσες απαράδεκτες ενέργειες προβαίνουμε; Κι οι άνθρωποι τα προσπερνούν όλ’ αυτά, δεν εφαρμόζουν το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Και τι να πούμε για τη συχώρεση του Θεού; Δεν υπάρχουν επαρκή λόγια να την εκφράσουν. Για να περιγράψει κανείς τα αμέτρητα βάθη της αγάπης και της συγχωρητικότητας του Θεού, χρειάζεται λόγος θεϊκός. Και τέτοιος είναι ο λόγος που μας δίνει το σημερινό ευαγγέλιο. Ποιος θα μπορούσε στον ουρανό ή στη γη να μας εξηγήσει καλύτερα και να μας περιγράψει τα πράγματα του Θεού, αν όχι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο προαιώνιος Υιός του Θεού; «Ουδείς επιγινώσκει… τον πατέρα ει μη ο υιός και ω εάν βούληται ο υιός αποκαλύψαι» (Ματθ. ια’ 27).

Ο Κύριος Ιησούς φανέρωσε την αμέτρητη συγχωρητικότητα του Θεού στην παραβολή του δούλου εκείνου που είχε μεγάλο χρέος. Πήρε αφορμή γι’ αυτό από τον απόστολο Πέτρο, όταν τον ρώτησε πόσες φορές θά ‘πρεπε να συγχωρεί τις προσβολές του αδελφού του: «έως επτάκις;» Στην ερώτηση αυτή ο Κύριος απάντησε μ’ αυτά τα πολύ σημαντικά λόγια: «ου λέγω σοι έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. ιη’ 22). Προσπάθησε να συγκρίνεις τις δυο αυτές προτάσεις και θα διαπιστώσεις τη διαφορά ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο. Ο Πέτρος, όταν ρώτησε το Διδάσκαλό Του «έως επτάκις;», νόμιζε πως είχε φτάσει στα ανώτατα όρια της συγχωρητικότητας. Η απάντηση του Κυρίου όμως ήταν: έως εβδομηκοντάκις επτά! Και σα να μη του φάνηκε αρκετό ακόμα κι αυτό το μέτρο, πρόσθεσε μετά και την ακόλουθη παραβολή, για να ξεκαθαρίσει καλύτερα τα πράγματα.

***

«Διά τούτο ωμοιώθη η βασίλεια των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, ος ηθέλησε συνάραι λόγον μετά των δούλων αυτού» (Ματθ. ιη’ 23). Η βασιλεία των ουρανών δεν προσφέρεται για περιγραφή, ούτε με λόγια ούτε με χρώματα. Η ομοιότητά της μπορεί ν’ απεικονιστεί μόνο μέσα σε περιορισμένη έκταση, με όρους αυτού του κόσμου. Ο Κύριος χρησιμοποιεί παραβολές, επειδή είναι ουσιαστικά αδύνατο να εκφράσει με άλλα μέσα πράγματα που δεν ανήκουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Τον κόσμο αυτόν τον έχει παραμορφώσει και αμαυρώσει η αμαρτία. Δεν έχασε εντελώς όμως την ομοιότητά του με τον άλλο κόσμο, τον αληθινό. Ο κόσμος αυτός δεν είναι αντίγραφο του άλλου, σε καμιά περίπτωση. Είναι απλά μια χλωμή εικόνα και σκιά του. Επομένως ανάμεσα στους δυο κόσμους μπορούμε να κάνουμε σύγκριση όπως ανάμεσα σε κάτι αληθινό και στη σκιά του.

Κάποιος βασιλιάς αποφάσισε να κανονίσει τους λογαριασμούς του με τους δούλους του, που ήταν οφειλέτες του. Ένας βασιλιάς δεν είναι ποτέ οφειλέτης στους δούλους του, εκείνοι του χρωστάνε. «Αρξαμένου δε αυτού συναίρειν προσηνέχθη αυτώ εις οφειλέτης μυρίων ταλάντων» (Ματθ. ιη’ 24). Ένα τάλαντο ισοδυναμεί με διακόσιες σαράντα χρυσές λίρες. Δέκα χιλιάδες τάλαντα ανέρχονται σε περίπου δυόμισυ εκατομμύρια χρυσές λίρες. Αυτό ήταν ένα τεράστιο ποσό ακόμα και για μια χώρα, όχι για ένα δούλο. Τι σημασία έχει αυτό όμως; Το πλήθος των αμαρτιών μας ενώπιον του Θεού, των οφειλών μας προς Αυτόν, είναι πολύ μεγαλύτερο. Όταν ο Κύριος μιλάει για την οφειλή του δούλου προς το βασιλιά, εννοεί τις οφειλές μας στο Θεό, γι’ αυτό και επισημαίνει πόσο μεγάλο είναι το οφειλόμενο ποσό, που όμως σε καμιά περίπτωση δεν είναι μεγαλύτερο από τις αμαρτίες των ανθρώπων.

«Μη έχοντος δε αυτού αποδούναι εκέλευσεν αυτόν ο κύριος αυτού πραθήναι και την γυναίκα αυτού και τα τέκνα και πάντα όσα είχε, και αποδοθήναι» (Ματθ. ιη’ 25). Την εποχή εκείνη τόσο ο ρωμαϊκός όσο κι ο ιουδαϊκός νόμος (Έξ. κα’ 2, Λευϊτ. κε’ 39), προέβλεπαν να πουλιούνται σκλάβοι οι πτωχευμένοι οφειλέτες, μαζί με τις οικογένειές τους. Αναφέρεται στην Αγία Γραφή πως μια χήρα έκραζε στον προφήτη Ελισαίο: «Ο δούλος σου ανήρ μου απέθανε… και ο δανειστής ήλθε λαβείν τους δύο υιούς μου εαυτώ εις δούλους» (Δ’ Βασ. δ’ 1). Αυτό έκανε κι ο βασιλιάς της παραβολής κι ήταν τόσο δίκαιο όσο και νόμιμο.

Το βαθύτερο νόημα της εντολής του βασιλιά ήταν πως, όταν οι αμαρτίες ξεπερνούν τα όρια, ο Θεός μας στερεί όλες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος που καταξιώνουν τον άνθρωπο. Η πώληση του οφειλέτη σημαίνει πως ο αμαρτωλός στερείται το πρόσωπο που του έδωσε ο Θεός. Η πώληση της γυναίκας του σημαίνει τη στέρηση των δώρων της αγάπης και του ελέους. Η πώληση των παιδιών του υποδηλώνει πως στερείται τη δυνατότητα δημιουργίας και ενός έστω αγαθού. Και πάντα όσα είχε, σημαίνει πως αποξενώνεται από κάθε χαρά πνευματικής ευλογίας. Και αποδοθήναι, σημαίνει πως όλα τα θεόσδοτα χαρίσματα επιστρέφουν από τον αμαρτωλό άνθρωπο στο Θεό, την Πηγή και τον Κύριο «παντός αγαθού». «Η ειρήνη υμών προς υμάς επιστραφήτω» από ένα σπίτι που δεν αξίζει, είπε ο Κύριος στους μαθητές Του (Ματθ. ι’ 13).

«Είμαστε Τούρκοι πολίτες, αλλά με ελληνική συνείδηση. Τι κάνετε εσείς για εμάς;»

 

Το Σωματείο Δράσης «Νίκος Καπετανίδης» δημοσιοποιεί μια επιστολή – κραυγή αγωνίας με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Συνθήκη της Λοζάνης

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία μεταξύ άλλων έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας, έβαλε τίτλους τέλους στην ελληνική παρουσία σε Πόντο και Μικρασία, και σφράγισε τη μοίρα περίπου 2 εκατ. ανθρώπων, των ανταλλάξιμων, το Σωματείο Δράσης «Νίκος Καπετανίδης» αναδεικνύει την ύπαρξη πολιτών που έχουν ελληνική καταγωγή και ζουν στη σημερινή Τουρκία. Πρόκειται για απογόνους αυτών που δεν μπόρεσαν να περάσουν στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, και έζησαν την υπόλοιπη ζωή τους ακόμα και με άλλο όνομα και άλλη θρησκεία.

Όπως τονίζει, είναι άνθρωποι που ερευνούν με κίνδυνο της ζωής τους την καταγωγή τους· σημειώνει δε ότι όλα τα στοιχεία τους είναι στη διάθεση του σωματείου.

Έτσι, προκειμένου να τους δώσει φωνή, δημοσιοποιεί επιστολή που γράφτηκε στα τουρκικά και μεταφράστηκε, επιστολή που απευθύνεται στην Αθήνα, στην Άγκυρα αλλά και στην Εκκλησία της Ελλάδος.

«Επιστολή Ελλήνων Τουρκίας

»Γεια σας.

»Εμείς, στην 100ή επέτειο της Ανταλλαγής Πληθυσμών, είμαστε αυτοί που η ιστορία δεν αναφέρει σχεδόν ποτέ.

»Όταν συνάφθηκε η Συνθήκη της Λοζάνης και η απόφαση της Ανταλλαγής, οι παππούδες, οι γιαγιάδες και οι συγγενείς μας πήραν έναν δρόμο χωρίς να ξέρουν πού θα πάνε.

»Αλλά δεν έφυγαν όλοι τους. Δεν μπορούσαν να πάνε όλοι τους.

»Εμείς μείναμε πίσω.

»Κάποιοι από τους παππούδες μας χάθηκαν στους δρόμους, κάποιες από τις γιαγιάδες μας απήχθησαν από συμμορίες.

»Σίγουρα έχετε ακούσει τις ιστορίες εκείνων των παιδιών που εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής.

»Σίγουρα κάποιος από τους γνωστούς σας είχε κάποιον συγγενή που έμεινε στην Τουρκία.

»Λοιπόν, έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι απέγιναν αυτά τα παιδιά; Είμαστε οι απόγονοι αυτών των παιδιών.

»Κάποιοι από εμάς σκοτώθηκαν, αλλά οι περισσότεροι είμαστε ζωντανοί.

»Απλά σιωπάμε. Σιωπήσαμε όλο αυτό το διάστημα. Έπρεπε να σιωπούμε. Δεν ξέρουμε κι εμείς πόσοι είμαστε, αλλά δεν είμαστε λίγοι.

«Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΟΔΟΣ;»

 

Ρόμπερτ Πεκιόλι

Ο τίτλος σε μορφή ερώτησης προμηνύει μια μη προφανή απάντηση

ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΙΑ ΠΡΟΟΔΟΣ Η S EXUAL ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ; _ _ _

Ο τίτλος με τη μορφή ερώτησης προμηνύει μια απροσδόκητη, θετική ή ενθουσιώδη απάντηση. Ομοίως, πρέπει να αποφευχθεί ο αντίθετος πειρασμός, ο φανατικός ηθικισμός των παλιών θείων του παρελθόντος , της αλεπούς του Αισώπου που περιφρονεί τα σταφύλια μόνο και μόνο επειδή δεν έχει καταφέρει να τα φάει. Το ερώτημα, ωστόσο, είναι θεμελιώδες, υπό το φως της κοινωνικής μηχανικής και των ανθρωπολογικών ανακαλύψεων που ξεκίνησαν το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα μέσω της σεξουαλικής επανάστασης. Τον τρέχοντα αιώνα η τάση έχει διευρυνθεί, τόσο πολύ που οι περισσότερες από τις ιδέες, τα παραδείγματα, οι συμπεριφορές και οι μαζικές πεποιθήσεις της Δύσης έχουν στενή σχέση με τη σεξουαλική και ενστικτώδη σφαίρα. Το ερώτημα, επομένως, δεν είναι τετριμμένο ή ηθικολογικό, αλλά επενδύει την κρίση σε ολόκληρο το είναι μας στον κόσμο. Αξίζει έναν συνολικό προβληματισμό ξεκινώντας από μια προφανή παρατήρηση, αν και ελάχιστα ληφθείσα από τον απλό άνθρωπο: η σεξουαλικότητα είναι η πιο ισχυρή ζωτική δύναμη, που επιτρέπει τη διαδοχή γενεών και, στην περίπτωση του ανθρώπου, τη μετάδοση πολιτισμών.

Ξεκινώντας από αυτή την παρατήρηση, η Αμερικανίδα κοινωνιολόγος Mary Eberstadt δίνει απαντήσεις που δεν είναι καθόλου προφανείς. Μέλος του φιλελεύθερου-συντηρητικού Ιδρύματος Μπερκ, κάθε άλλο παρά μεγαλομανής φανατική ή κλειστή αντιδραστική είναι. Για παράδειγμα, είναι πεπεισμένη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες γεννήθηκαν και μεγάλωσαν με μια ισχυρή συνιστώσα του ρατσισμού και της λευκής υπεροχής που έχει ωθήσει πολλά μέλη της μειονότητας να αναζητήσουν την αναγνώριση σε νέες ταυτότητες, οι οποίες έχουν επεκταθεί σε άλλους τομείς ύπαρξης, όπως η σεξουαλικότητα. Αυτή είναι η υπαινικτική θέση που εκφράζεται στο δοκίμιο Primal Screams του 2020 του οποίου ο σημαντικός υπότιτλος είναι Πώς η σεξουαλική επανάσταση δημιούργησε ταυτότητα. Το βιβλίο είναι ένα είδος συνέχειας του πρώτου έργου τής Έμπερσταντ, ο Αδάμ και η Εύα μετά το χάπι - Παράδοξα της σεξουαλικής επανάστασης - που επανεκδόθηκε το 2023.

Πρόκειται για έργα μεταφρασμένα σε διάφορες γλώσσες, αλλά όχι στη δική μας. Κανένα «ιταλικό» ίχνος τής Έμπερσταντ παρά μόνο μια συνέντευξη που δόθηκε στο μηνιαίο περιοδικό Il Timone. Στο Primal Scream η συγγραφέας εισάγει μια ενδιαφέρουσα ερμηνευτική κατηγορία της δυτικής συγχρονικότητας, τη «μεγάλη διασπορά», την απώλεια κάθε αξίας και ανθρωπολογικού σημείου αναφοράς, αιτία της οποίας είναι η οικογενειακή κρίση με την επακόλουθη αλλαγή σεξουαλικής συμπεριφοράς και μοντέλων. Σίγουρα έχουν διαπραχθεί αδικίες εναντίον φυλετικών και σεξουαλικών μειονοτήτων. Ο σεβασμός για τον πόνο, ωστόσο, δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι οι θεραπείες είναι χειρότερες από την ασθένεια.

Το προνομιακό αντικείμενο της ανάλυσης είναι η επίδραση του αντισυλληπτικού χαπιού στην τροποποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και σχέσεων πέρα ​​από τη σεξουαλική σφαίρα. Η τεράστια σημασία του «χαπιού» αποκαλύπτεται ήδη από την αντωνομασία με την οποία το ταυτίζουμε όλοι αμέσως. Το 1960 εγκρίθηκε στις ΗΠΑ η αντισυλληπτική χρήση του ορμονικού σκευάσματος Enovid, ικανό να μπλοκάρει την ωορρηξία. Ξεκινούσε η σεξουαλική επανάσταση που θα χώριζε τη σεξουαλικότητα από την τεκνοποίηση. Σύμφωνα με το λεξιλόγιο Zingarelli «μια επανάσταση που, για πρώτη φορά, θα δώσει στις γυναίκες πλήρη έλεγχο του σώματός τους, κάνοντας τη μητρότητα συνειδητή επιλογή». Ένας ορισμός που δεν πείθει: το αποτέλεσμα ήταν κάθε άλλο παρά μιά συνειδητή μητρότητα, αλλά η πιο ισχυρή αλλαγή παραδείγματος σε σχέση με τη σεξουαλικότητα,

Από αυστηρά ιατρική άποψη, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Ιταλικός Οργανισμός Φαρμάκων επανέλαβε το 2022 ότι «η κατάθλιψη και η αυτοκτονική συμπεριφορά είναι γνωστές παρενέργειες που σχετίζονται με τα ορμονικά αντισυλληπτικά», εκτός από την έγκριση της δωρεάν διανομής τους, με ετήσιο κόστος για το κράτος 140 εκατομμύρια.

Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής: Πώς ελκύουμε την Θεία Χάρη

Η συνοδεία του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή (καθιστός). Από αριστερά: π. Αθανάσιος, Γέροντας, π. Εφραίμ Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης, Γέροντας, π. Αρσένιος, Γέροντας, π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός, π. Θεοφύλακτος, Γέροντας, π. Χαράλαμπος Διονυσιάτης.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

«Είναι σκληρός ο αγώνας εναντίον της φιλαυτίας, όλα όμως τα κάνει η Χάρις του Θεού.

Eάν ο άνθρωπος, ιδιαίτερα στο ξεκίνημά του, δεν εφαρμόσει αυστηρότητα, η δειλία και η φιλαυτία του κόβουν τον αέρα.

Και αν ο άνθρωπος δεν μπαίνει μέσα στην θάλασσα των πειρασμών μόνο με την πίστη και χωρίς προφυλάξεις, δεν βρίσκει αισθητή αντίληψη από τον Θεό, και τότε δεν πάει μπροστά ούτε βήμα.

Όπως μας γράφουν οι άγιοι Πατέρες (και εννοούσε τον αββά Ισαάκ, τον όποιο είχε αχώριστο σύντροφο) αν ο νους δεν δει αισθητά την θεία βοήθεια, που λέγεται “πείρα θείας αντιλήψεως”, δεν αποκτά αυταπάρνηση και οι προφάσεις της φιλαυτίας τον αποπλανούν.

Έτσι ταλαντεύεται και καταλήγει στον συμβιβασμό.

Γι’ αυτό μην είστε δειλοί, ιδίως τώρα στο ξεκίνημά σας.

Έτσι θα προκαλέσετε την θεία Χάρη.

Αυτή συνηθίζει να παρηγορεί τους βεβαιοπίστους και όσους για την θεία εντολή και αγάπη ορμούν στο πέλαγος της αυταπαρνήσεως.

Όταν τελικά πληροφορηθεί ο νους την παρουσία της βοήθειας σε όσους πιστεύουν, τότε μπαίνει σε άλλου είδους πίστη, που δεν είναι η εισαγωγική όπως σε κάθε πιστό, αλλά όπως την λέγουν οι Πατέρες είναι η “πίστη της θεωρίας”.

Αυτό είναι το πρώτο στάδιο, κατά το όποιο αυτός ο άνθρωπος αρχίζει να διαχωρίζεται από τους πολλούς.

Αυτός, αν δεν λυγίσει στους χλευασμούς των ανίδεων και ραθύμων και δεν συμβιβαστεί, προχωρεί στην “στενήν και τεθλιμμένην οδόν” των αφανών και αγνώστων ομολογητών.

Και θα είναι μακάριος, αν έχει και κάποιον να τον οδηγεί, να τον στηρίζει και να τον βεβαιώνει ότι με την Χάρη του Θεού βαδίζει για προκοπή.

Εγώ, μας έλεγε, δεν είχα κάποιον να με καταλάβει και πολύ υπέφερα από την ολιγοπιστία που προκαλεί η άγνοια, και επιπρόσθετα είχα τους ονειδισμούς και τα χλευάσματα αυτών που πάντοτε βρίσκονται μπροστά σου».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, «Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Βίος, διδασκαλία, η «Δωδεκάφθογγος σάλπιγξ»», έκδοση της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής: Πώς ελκύουμε την Θεία Χάρη | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)

amethystos

Ἁγία Εὐδοκία ἡ φωτισμένη Αὐτοκράτειρα τοῦ Βυζαντίου (13 Αὐγούστου †)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου -Καθηγητοῦ
Ἡ ἐξουσία γενικά φθείρει καί διαφθείρει. Χειρότερη ἀπ' ὅλες ἡ ἀπολυταρχική ἐξουσία καί ἰδιαίτερα ἡ βασιλική, ἡ ὁποία σέ παλιότερες ἐποχές, ἦταν ἑστία διαφθορᾶς καί ἠθικῆς καταπτώσεως. Ὑπάρχουν ὅμως καί οἱ ἐξαιρέσεις. Στό χιλιόχρονο Βυζάντιο, τήν χριστιανική Ρωμανία, οἱ αὐτοκρατορικοί οἶκοι ἀνάδειξαν, πέρα ἀπό τήν ὅποια κατάπτωση καί μιά πληθώρα ἁγίων ἀνάκτων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, οἱ ὁποῖοι λαμπρύνουν τό ἁγιολογικό στερέωμα τῆς Ἐκκλησία μας. Ἀνάμεσά τους ξεχωρίζει ἡ ἁγία Εὐδοκία, ἡ αὐτοκράτειρα καί φιλόσοφος, ἡ ὁποία προσέφερε πολύτιμες ὑπηρεσίες στό κράτος, τήν Ἐκκλησία καί τόν πολιτισμό.
Γεννήθηκε τό 401 στήν Ἀθήνα καί ἦταν κόρη τοῦ ὀνομαστοῦ φιλοσόφου καί καθηγητῆ τῆς ρητορικῆς, Λεοντίου. Τό... ἀρχικό ὄνομά της ἦταν Ἀθηναΐς. Τόσο ὁ πατέρας της, ὅσο καί ἡ ἴδια ἦταν ἐθνική στό θρήσκευμα (εἰδωλολάτρισσα). Ὁ πατέρας της φρόντισε νά τῆς δώσει ἀξιόλογη μόρφωση καί παιδεία. Σπούδασε φιλοσοφία καί φιλολογία. Ἰδιαίτερα μελέτησε τόν Ὅμηρο, τόν Λυσία καί τόν Δημοσθένη. Σπούδασε ἐπίσης ἀστρονομία καί γεωμετρία. Κυρίως ἀσχολήθηκε μέ τήν νεοπλατωνική φιλοσοφία, ἡ ὁποία μεσουρανοῦσε τήν ἐποχῇ ἐκείνη. Ἡ ἴδια ἦταν στολισμένη μέ εὐγένεια αἰσθημάτων καί ψυχικό μεγαλεῖο. Ἐπίσης διέθετε σπάνια σωματική ὀμορφιά.


Ὅταν ἔγινε 20 ἐτῶν, πέθανε ὁ πατέρας της καί τότε τά ἀδέλφια της προσπάθησαν νά τῆς ἁρπάξουν τό μερίδιό της ἀπό τήν μεγάλη πατρική τους περιουσία. Φαίνεται πώς δέν μπόρεσε νά δικαιωθεῖ ἀπό τά ἀθηναϊκά δικαστήρια καί γι' αὐτό κατέφυγε στή Βασιλεύουσα, περί τό 420 ἤ τό 421. Ζήτησε ἀκρόαση ἀπό τήν Αὐγούστα Πουλχερία (μετέπειτα ἁγία της Ἐκκλησίας μας), ἡ ὁποία ἐπιτρόπευε τόν ἀνήλικο ἀδελφό της Θεοδόσιο Β΄ (408-450). Ἡ καλοσυνάτη καί ταπεινή βασίλισσα δέχτηκε τήν Ἀθηναΐδα καί ἄκουσε τό πρόβλημά της καί της ὑποσχέθηκε λύσῃ.


Ἀλλά τήν ἐποχῇ ἐκείνη ἡ Πουλχερία ἀναζητοῦσε τήν κατάλληλη σύζυγο γιά τόν ἀδελφό της. Διεῖδε στό πρόσωπο τῆς ὡραιότατης, εὐφυοῦς καί καλλιεργημένης Ἀθηναΐδας τήν ἰδανική σύζυγο γιά τό Θεοδόσιο καί μιά ἱκανή βασίλισσα γιά τό κράτος. Τῆς πρότεινε καί ἐκείνη δέχτηκε. Ἀλλά ὑπῆρχε ἕνα σοβαρό ἐμπόδιο, ἔπρεπε νά βαπτισθεῖ καί νά γίνει χριστιανή.

π. Συμεών Κραγιόπουλος: Χριστιανοί τον 21ο αιώνα;

 

 (Δημήτρης Γ. Ιωάννου)

 Είδαμε στο 1^ο μέρος του άρθρου μας ποια πρέπει να είναι η γνήσια χριστιανική ζωή σύμφωνα με τον π. Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη, ο οποίος σχολίασε κείμενα του αγίου Μαξίμου του Ομολογητή. Ο λόγος του όμως φάνηκε σαν να απευθύνεται μόνο στους μοναχούς, ενώ στην πραγματικότητα αφορά, όπως είπαμε, κάθε άνθρωπο. Πώς φαίνεται αυτό; Θα καταφύγουμε στην θεολογία του π. Συμεών Κραγιόπουλου, ο οποίος καταδεικνύει με ενάργεια ότι η αναζήτηση της χάρης δεν είναι ζήτημα απλά μοναχικό, αλλά αφορά, όπως είπαμε, κάθε χριστιανό.

Στο βιβλίο του «Μέσα στην έρημο του κόσμου- χριστιανός τον 21^ο αιώνα;», ανέφερε, όπως ήδη είπαμε, καταρχήν το γεγονός ότι στην πρώτη εκκλησία η χάρη ήταν αισθητή και οδηγούσε τους πιστούς στο μαρτύριο. Αργότερα, τον Δ’ αιώνα ο κίνδυνος της εκκοσμίκευσης οδήγησε τους πιστούς στην έρημο και γεννήθηκε ο μοναχισμός, και κατόπιν, όταν υπήρξε και μια τάση εκκοσμίκευσης του ίδιου του μοναχισμού, ήρθε ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος και αναζωπύρωσε το θέμα της αισθητής χάρης μέσα στην Εκκλησία, ενώ ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς υποστήριξε θεολογικά την διδασκαλία του αγίου Συμεών περί ακτίστου φωτός. Και εμείς σήμερα, λέγει ο πατήρ, οφείλουμε να διακρινόμαστε από το αυτό πνεύμα, να αναζητούμε την χάρη αισθητά.

Ο χριστιανός, διδάσκει ο π. Συμεών, ότι είναι ο αληθινός άνθρωπος, και θα γίνει αληθινός άνθρωπος «όχι με ό,τι θα κάνει ο ίδιος στον εαυτό του, αλλά με αυτό που θα κάνει ο Θεός σ’ αυτόν». Υπάρχει λοιπόν, εν μέσω της νεωτερικότητας, στην κοινωνία μας μια νοοτροπία αναζήτησης ενός κοινωνικού «λούστρου», η ανάγκη να φαίνεται κανείς στους άλλους ως ευγενικός, «τζέντλεμαν», ως «πολιτισμένος» κλπ. Και κάθε άνθρωπος μεμονωμένα νιώθει σήμερα την ανάγκη να φαίνεται τέτοιος και στα μάτια του ίδιου του εαυτού του, να σχηματίζει καλή εικόνα για τον εαυτό του. Η ευγένεια, η καλή συμπεριφορά, η μόρφωση κλπ. δεν είναι καθ’ εαυτά κακά, ωστόσο, όταν τα αντιμετωπίζει κανείς με τέτοιο πνεύμα, της αυτο-εξύψωσης, μπορούν να αποβούν παγίδα για τον χριστιανό.

Αναφέρεται κατόπιν σε έναν ασκητή του αγίου Όρους, που δεν είχε σχηματίσει τέτοια εικόνα για τον εαυτό του και έλεγε «εγώ είμαι ένας σκύλος». Πήγαινε στα μοναστήρια για να ζητήσει φαγητό, και αν του έδιναν, έλεγε ευχαριστώ, και αν δεν του έδιναν και τον έδιωχναν, και πάλι δεν τον πείραζε καθόλου και ευχαριστούσε. «Εγώ σκύλος είμαι, αν θέλουν οι άνθρωποι μου δίνουν, αν δεν θέλουν δεν μου δίνουν», έλεγε με ταπείνωση. Δεν δυσκολευόταν καθόλου να έχει αυτό το πνεύμα, να πάρει αυτή τη στάση, να έχει αυτή τη θέση. Αυτό είναι αναγκαίο για κάθε χριστιανό. Στον συγκεκριμένο ασκητή δεν κακοφαινόταν, αν του μιλούσαν οι άλλοι άσχημα, ούτε παραξενευόταν, ούτε καν μέσα του κάτι αντιδρούσε και «κλωτσούσε» για την συμπεριφορά αυτή. Ζούσε αυτή την αλήθεια, αυτή την πραγματικότητα, της αληθινής ταπείνωσης του εαυτού του. Και είναι, λέγει ο π. Συμεών, αναγκαίο και σε μας τους κοσμικούς αυτό το πνεύμα, αυτός ο τρόπος σκέψης.

Ο πατήρ αναφέρεται στην πρώτη του επίσκεψη στο Άγιο Όρος, όπου και διαπίστωσε ότι οι πατέρες εκεί είναι απαλλαγμένοι από αυτό το πνεύμα, που κάνει εμάς να υποφέρουμε. Δεν τους απασχολούσε δηλαδή καθόλου το να προσπαθούν να δώσουν καλή εντύπωση στους άλλους, αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό. Πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό. Αν απαλλαγεί κανείς από αυτή την αναζήτηση, τότε, λέγει ο πατήρ Συμεών, επέρχεται η «νήψις». Ο άνθρωπος δηλαδή γρηγορεί επάνω στον εαυτό του, προσέχει τον εαυτό του, παρακολουθεί μόνο την συνείδησή του, ώστε να είναι καθαρή. Και όσο πιο καθαρά ακούγεται η φωνή της συνείδησης, τόσο πιο πολύ συμμορφώνεται κανείς προς τη φωνή της, και έπειτα αυτή καθαρίζει ακόμη πιο πολύ και επισκηνώνει μέσα του η χάρη του Θεού.

Ο π. Συμεών παρατηρεί ότι αυτό το πνεύμα, η ανάγκη για αυτο-εξύψωση, καλλιεργείται στις μέρες μας, εδώ και κάποιες δεκαετίες, περισσότερο απ’ ό,τι παλαιότερα. Σήμερα μας απασχολεί περισσότερο να σχηματίζουν οι άλλοι καλή γνώμη για μας, απ’ ό,τι τους προγόνους μας. Ζούμε στην εποχή, μπορούμε να παρατηρούμε, της αυτολατρείας. Πρέπει ωστόσο να προσπαθήσουμε να απελευθερωθούμε απ’ όλα αυτά. Όπως είπαμε, αν ξεφύγουμε απ’ αυτό, και αποκτήσουμε καθαρή συνείδηση, τότε αυτή μέσα μας θα γεννήσει και την πίστη, ο άνθρωπος θα γίνει απλός, ταπεινός, έτοιμος να δώσει την ύπαρξή του με απλότητα και ταπείνωση στον Χριστό, δίχως επιφυλάξεις. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι ζούμε μέσα στον κόσμο, αλλά ότι μας διακρίνει αυτό το πνεύμα. Αν δεν έχουμε, εξαιτίας του, παρακολούθηση της συνείδησής μας, ούτε θα καταλαβαίνουμε ότι έχουμε πάθη. Και δεν πρέπει να αφήνουμε τα πάθη να δουλεύουν μέσα μας. Κυριευόμαστε από τα πάθη μας και δουλεύουμε σε αυτά, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε καν. Μπορεί μάλιστα, χάριν αυτού του πάθους, να κάνουμε και προσευχή ή οτιδήποτε άλλο πνευματικό. Τότε δεν ταπεινώνεται κανείς ενώπιον του Θεού, δεν αγωνίζεται πραγματικά κατά των παθών, αλλά δουλεύει σ’ αυτά, ακόμη και αν, όπως είπαμε, κάνει πνευματικά πράγματα. Χρειάζεται να κοπιάσουμε χάριν της ταπείνωσης. Ποιος ακολουθεί αληθινά τον Χριστό; Ο Κύριος, όπως βλέπουμε στα Ευαγγέλια, πορεύεται εκουσίως προς το πάθος. Κάτι τέτοιο, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μας σκανδαλίζει: γιατί να πορεύεται στον Σταυρό, ενώ μπορεί να τον αποφύγει; Πρέπει να αποδεχτούμε βαθιά και αληθινά το πάθος του Χριστού, το ότι ο Θεός δηλαδή μας κάνει όντως παιδιά του κλπ, αλλά «μας ετοιμάζει για σφαγή». Καθένας που είναι του Χριστού, παθαίνει. Πρέπει να μην κουβαλάμε τον εαυτό μας για να δεχθούμε αληθινά το κάλεσμα του Θεού. Ο παλαιός άνθρωπος ζει μέσα μας και δεν θέλει να πεθάνει. Οφείλουμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό στην σταύρωσή Του για μας: πρέπει να συσταυρωθούμε μαζί Του. Δεν έχει σημασία τι θα πάθουμε, αλλά ότι μέσα από τον πόνο θα βγει κάτι καλό. Η σφαγή αυτή θα είναι λύτρωση.

Κύπρος:_Έφριξαν με τον όσιο Σάββα ως και οι Συνοδικοί και σαφώς και με τον Μόρφου…

 

 

Τα έβαλαν με τον Όσιο Σάββα αφού δεν μπόρεσαν να τα βάλουν με τους δαίμονες!

η συνέχεια..

Αφιέρωμα στη μνήμη του πατρός Σάββα Αχιλλέως († 3/8/2016). Μαρτυρία θαύματος από Νικόλαο Τζίβα

 

Τρελογιάννης