Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Αγωνίσου, έχε πίστη κι όλα θα πάνε καλά!


Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών. Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύβα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη. Ο ναυαγός, που... πρώτα δόξαζε το Θεό για τη σωτηρία του, τώρα αναλύθηκε σε δάκρυα. «Γιατί Θεέ μου», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή.

Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου. Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία. «Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε. «Είδαμε, του είπαν, το σινιάλο του καπνού απ’ την φωτιά που άναψες»!
Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι. Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού. Γιατί στ’ αλήθεια: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8, 28).

Και μην πεις στο τέλος ότι ήταν τυχαίο!

Φωτο: Gulli Valls
istologio.org
http://synodoiporia.blogspot.gr/2011/12/blog-post_3307.html

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Όσιος Ποιμήν ο Μέγας: Ο ποιμένας των ψυχών



Σημείωση του blog μας: Ο άγιος ανήκει στη Dream Team της Ερήμου, για την οποία δες εδώ.
 
Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Ποιμήν Πατήρ ημών όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιο Οσίου Ποιμένος του Μεγάλου

Ο Όσιος Ποιμήν ο Μέγας (αββάς Ποιμήν) γεννήθηκε στην Αίγυπτο περί το έτος 340 μ.Χ. Μαζί με τα δύο του αδέρφια ("Ν": μεγάλους αγίους επίσης), Ανούβ και Παΐσιο, πήγε σε ένα από τα μοναστήρια της Αιγύπτου, όπου και οι τρεις δέχθηκαν τη μοναχική κουρά. Τ ' αδέλφια ήταν τόσο αυστηροί ασκητές που όταν η μητέρα τους πήγε στο μοναστήρι για να δει τα παιδιά της, αυτοί δεν βγαίναν από τα κελιά τους για να την δουν. Η μητέρα τους παρέμεινε εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και έκλαιγε. Τότε ο μοναχός Ποιμήν της είπε μέσα από την κλειστή πόρτα του κελιού: «Αν αντέξεις τον προσωρινό μας χωρισμό τώρα, τότε στην επόμενη ζωή θα μας δεις, αφού ευελπιστούμε στο Θεό, τον εραστή της ανθρωπότητας». Η μητέρα τους τότε ταπεινώθηκε και επέστρεψε στο σπίτι της.

Η φήμη για τα κατορθώματα και τις αρετές του μοναχού Ποιμήν εξαπλωθεί σε όλες τις εκτάσεις της χώρας. Κάποτε ο κυβερνήτης της περιοχής θέλησε να τον δει. Ο μοναχός Ποιμήν όμως, αποφεύγε τη φήμη, αιτιολογόντας το ως εξής: «Αν αρχίσουν οι αξιωματούχοι να έρχονται σε μένα με σεβασμό, τότε, επίσης, πολλοί από τους ανθρώπους θα αρχίσουν να έρχονται σε μένα και θα διαταράσσουν ησυχία μου, και εγώ θα στερηθώ τη χάρη της ταπεινοφροσύνης, την οποία βρήκα μόνο με τη βοήθεια του Θεού». Και έτσι έστειλε την άρνηση του στον αγγελιοφόρο. Για πολλούς από τους μοναχούς, ο μοναχός Ποιμήν ήταν ένας πνευματικός οδηγός και δάσκαλος -ένας αββάς. Και σημείωναν τις απαντήσεις του για να βωηθείσουν στη διαπαιδαγώγηση και των άλλων, εκτός από τον εαυτό τους. Μια φορά ένας μοναχός τον ρώτησε: «Θα πρέπει άραγε κάποιος μοναχός να καλύπτει με το πέπλο της σιωπής την αμαρτία μιας υπέρβασης ενός άλλου μοναχού, αν τύχει να τον δει να την πράττει;». Ο γέροντας απάντησε: «Αν εμείς μεμφόμαστε τις αμαρτίες των αδελφών μας, τότε ο Θεός θα μεμφθεί και τις δικές μας αμαρτίες, και αν εσύ δεις ένα αμαρτωλό αδελφό, να μην πιστέψεις στα μάτια σου και να ξέρεις, ότι η δική σου η αμαρτία είναι σαν δοκάρι, ενώ η αμαρτία του αδελφού σου είναι σαν σκλήθρα, και τότε θ' αποφύγεις τη στεναχώρια και τον πειρασμό για να τον κρίνεις». 

 

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Άγιος Φανούριος ο Μεγαλομάρτυς




 ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο Άγιος Φανούριος είναι αναμφίβολα μια άγια, σημαντική νεανική μορφή, που ξεχωρίζει με τον δικό του τρόπο ανάμεσα στους άλλους Αγίους της χριστιανοσύνης, γιατί δεν τιμάται απλώς σε μια μόνον ημε­ρομηνία, αλλά η πίστη των χριστιανών κά­νει συχνά τη γνωστή φανουρόπιτα.

Ο Άγιος Φανούριος, που έζησε στα Ρω­μαϊκά χρόνια, συγκρούσθηκε τότε θαρρετά με τον κόσμο της ειδωλολατρίας, γιατί το χριστιανικό πνεύμα του θεανθρώπου, δεν του επέτρεπε ν' αρνηθεί τις αναμφισβήτη­τα ενάρετες αρχές του. Έτσι τα 12 μαρτύ­ρια που υπόφερε ο Άγιος, αποτελούν για μας ένα δυνατό κίνητρο για αντοχή και προ­σκόλληση στις ηθικές αξίες του χριστιανι­σμού, για να βγούμε νικητές από ένα αδιά­κοπο αγώνα, ενάντια στην απιστία και αδικία της εποχής μας. Ο Άγιος μας δίδαξε με την πραγματική θυσία του, πως εμείς τώ­ρα δεν παλεύουμε βέβαια με στρατοκράτες Ρωμαίους και απαίσιους Αγαρηνούς, αλλά έχομε ν' αντιμετωπίσουμε τις πιο έντεχνα στημένες παγίδες του υλισμού και αθεϊσμού, που προσπαθούν μαζικά να σαρώσουν τις τάξεις των χριστιανών.

Ο Άγιος Φανούριος ακόμα μας δίδαξε, πως το στεφάνι της ενάρετης ζωής δεν κερδίζεται εύκολα, αλλά μόνον με συνεχείς δο­κιμασίες, με θάρρος, υπομονή και αντοχή. Επομένως σαν αληθινοί αγωνιστές της πί­στεως ας μιμηθούμε την υποδειγματική και άμεμπτη ζωή του Αγίου, για να καταξιωθούμε κάποτε κι εμείς να τιμήσουμε το χρι­στιανικό όνομα που φέρουμε, όπως κι αυ­τός επάξια το τίμησε.

1. Γενικά για τη ζωή του

Για την καταγωγή και τη ζωή του Αγίου Φανουρίου δεν υπάρχει τίποτε συγκε­κριμένο, επειδή όλα τα στοιχεία της ζωής του χάθηκαν σε καιρούς ανωμαλίας.

Τα μόνα στοιχεία που έχομε αναφορικά με τον Άγιο είναι η εύρεση της εικόνας του, γύ­ρω στα 1500 μ.Χ., σύμφωνα με τα συναξά­ρια, ή κατ' άλλους γύρω στα 1355-1369 μ.Χ. Άλλοι υποστηρίζουν πως η εικόνα του Αγίου βρέθηκε στη Ρόδο και άλλοι στην Κύ­προ.
2. Η εύρεση της εικόνας 
Επιστρέφομε στο παρελθόν, όταν οι Αγαρηνοί εξουσίαζαν τη Ρόδο και απο­φάσισαν να ξαναχτίσουν τα τείχη της πόλης, που βάρβαρα κατέστρεψαν και κατεδάφισαν στον πόλεμο λίγα χρόνια πριν.

ΓΚΡΕΓΚ ΠΑΛΑΣΤ: «Η Ελλάδα είναι θύμα εγκλήματος»


ΠΗΓΗ: ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ

«Με ρωτάτε εάν πρέπει να πηδήξετε έξω από ένα κτήριο που καίγεται; Ε, ναι λοιπόν, να πηδήξετε, γιατί θα καείτε. Και ο Ισημερινός σάς δείχνει το δρόμο... Γιατί το ευρώ έχει ήδη εγκαταλείψει την Ελλάδα. Πιστέψτε με, δεν θέλετε να είστε στην Ευρωζώνη», δηλώνει ο Γκρεγκ Πάλαστ, που μιλά αποκλειστικά στην «Κ.Ε.» για τη νέα διεθνή οικονομική τάξη, η οποία χρησιμοποίησε επιτυχώς το κοινό νόμισμα για να αλώσει το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος και να κάνει τους πλουσίους πλουσιότερους. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος-ερευνητής, με αποκλειστικά ρεπορτάζ και έρευνες που προκαλούν τριγμούς, υποστηρίζει ότι οι λαοί που χρησιμοποιούν το ευρώ και υποφέρουν από τη λιτότητα είναι όλοι «Ελληνες».

* Η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων πιστεύει ότι πίσω από τα προγράμματα λιτότητας υπάρχει συνωμοσία εξόντωσης των Ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού. Τι δείχνουν οι έρευνές σας;

- Αυτή η πεποίθηση ή εντύπωση των Ελλήνων μεταφράζεται ψυχολογικά από τον Φρόιντ, που την αποκαλεί «υπεροψία της μικρής διαφοράς», δηλαδή την τάση των ανθρώπων να πιστεύουν ότι είναι ξεχωριστοί και γι' αυτό καταδιώκονται. Αυτή η θεωρία όμως είναι ανόητη. Εχω μια άλλη: όλοι όσοι χρησιμοποιούν το ευρώ είναι «Ελληνες». Είναι, δηλαδή, στόχοι της οικονομικής κατάρρευσης. Ολα τα κράτη που υποφέρουν υπό τη διοίκηση των φανατικών της λιτότητας κυβερνήσεων είναι «Ελλάδες» - όπως και οι ιδιοκτησίες τους... Είναι προγραμματισμένο να κλαπούν μέσω της ιδιωτικοποίησης. Δεν υπάρχει τίποτε ιδιαίτερο στις κακοποιήσεις που ζει η ελληνική οικονομία, ούτε και στο έγκλημα που διαπράττεται στην Ελλάδα. Απλώς είστε ο πρώτος στόχος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση - μια μικρή, ευάλωτη χώρα με ελκυστικά «περιουσιακά στοιχεία» για... κλοπή.

Ρατσισμός

* Υποστηρίζετε ότι η Ελλάδα είναι η σκηνή ενός εγκλήματος, ποιος όμως είναι ο δολοφόνος;

- Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι Ελληνες παρουσιάζονται ως τεμπέληδες που πίνουν ούζο στον ήλιο, δανείζονται πάρα πολλά και δουλεύουν πολύ λίγο. Γι' αυτό και η οικονομία τους κατέρρευσε. Πόσο λάθος ισχυρισμός... Στοιχεία από τον ΟΟΣΑ (από το 2000 έως το 2012), τα οποία και χρησιμοποιώ στο άρθρο μου στο περιοδικό VICE, με τίτλο «My Big Fat Greek Minister», αποδεικνύουν ότι οι Ελληνες εργάζονται κατά μέσο όρο 619 ώρες το χρόνο περισσότερες από τους Γερμανούς, τους Αγγλους και τους Αμερικανούς. Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι Ελληνες ηγέτες συμφωνούν με αυτή τη ρατσιστική προσέγγιση, που προωθείται από την «ισχυρή γερμανική φυλή». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πρώην υπουργός Θεόδωρος Πάγκαλος...

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Μιά λυτρωτική εμπειρία από τήν ασθένεια τού καρκίνου

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
Πρόσφατα διάβασα ένα συγκλονιστικό βιβλίο μέ τίτλο «Υπόσχεση». Είναι γραμμένο από μιά μάνα (Μαρίνα Λασηθιωτάκη) πού έζησε τήν πενταετή περιπέτεια, σωματική, ψυχοθεραπευτική, λυτρωτική τού γιού της πού έφυγε από τόν κόσμο αυτό από καρκίνο περίπου σέ ηλικία δεκαoκτώ ετών. Είχε ωριμάσει μαζί όλη η οικογένεια στόν πόνο καί από τόν πόνο έζησαν τήν πίστη, τήν προσευχή, τήν ησυχία, τήν αγάπη, τήν πραγματική ελευθερία.
Διάβασα τό βιβλίο αυτό απνευστί καί έμεινα άφωνος. Μού τό έδωσε η ίδια η μάνα-συγγραφεύς μέ αγάπη, γιατί, όπως μού είπε καί όπως φαίνεται στό βιβλίο, βοηθήθηκε από τά βιβλία μου –καί κυρίως εκείνα πού κάνουν λόγο γιά τήν ορθόδοξη ψυχοθεραπεία– γιά νά αντιμετωπίση τίς δυσκολίες. Ήταν μιά άγνωστη σέ μένα μέχρι τώρα αναγνώστρια τών βιβλίων μου πού ωφελήθηκε από τήν νηπτική παράδοση τής Εκκλησίας γιά νά απαντήση στά ερωτήματα, όπως γράφει: «Γιατί υπάρχουμε; Γιατί ζούμε, αφού θά πεθάνουμε; Ποιό είναι τό νόημα τής ύπαρξής μας; Υπάρχει Θεός; Είναι δεδομένη η ύπαρξή μας; Άν είναι δεδομένη, έχουμε ελευθερία βουλήσεως ή είμαστε περιορισμένοι; Πώς συνδυάζεται η ελευθερία μέ τήν αγάπη; Πώς συνδέεται η ατομικότητά μου μέ τούς άλλους ανθρώπους;».
Η μάνα-συγγραφεύς, όπως γράφεται στό σύντομο βιογραφικό της, «σπούδασε Αγγλική καί Ελληνική φιλολογία στό Πανεπιστήμιο Αθηνών, πήρε μέρος στόν αντιδικτατορικό αγώνα τής εποχής, ενώ μετά τήν μεταπολίτευση εντάχθηκε σέ κόμμα τής αριστεράς». Κυρίως εκείνο πού μάς ενδιαφέρει εδώ είναι ότι πέρασε μέ τόν γιό της Βανή-Μίνω μέσα από όλους τούς σταθμούς ωρίμανσης ψυχολογικής καί πνευματικής.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ, ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ


15

Γιορτάζουμε σήμερα 24 Αυγούστου, ημέρα μνήμης του Αγίου Κοσμά, του Αιτωλού.

Ο Άγιος Κοσμάς υπήρξε φωτοφόρος απόστολος του Ευαγγελίου, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Η Εκκλησία του Χριστού, για να τιμήσει τον αγώνα και την προσφορά του, τον ονόμασε Ισαπόστολο.

Ο Άγιος Κοσμάς γεννήθηκε στο χωριό Ταξιάρχης της επαρχίας Αποκούρου που βρίσκεται κοντά στο χωριό Μεγάλο Δένδρο Ναυπακτίας, το 1714 μ.Χ., από γονείς ευσεβείς, που τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Είκοσι χρονών μετέβη στο Άγιο Όρος, για να σπουδάσει στο εκεί νεοσύστατο σχολείο του Βατοπεδίου. Ο Ο Άγιος Κοσμάς, ονομαζόταν αρχικά Κωνσταντίνος και μετά την αποφοίτηση του, πήγε στη Μονή Φιλόθεου, όπου έγινε μοναχός και κατόπιν Ιερομόναχος και έλαβε το όνομα Κοσμάς.

Ο Άγιος γνωρίζοντας ότι το Έθνος κινδύνευε, δεν ησύχαζε και φλεγόταν νύχτα-μέρα από τον πόθο να βγει και να διδάξει στους σκλαβωμένους Έλληνες τα Άγια Γράμματα. Όμως, θεωρούσε τον εαυτό του ταπεινό και αδύνατο να επωμισθεί τέτοιο φορτίο. Με θεία αποκάλυψη, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνάντησε τον αδελφό του Χρύσανθο, που ήταν δάσκαλος. Αυτός του έκανε μερικά μαθήματα ρητορικής, που θα βοηθούσαν τον Κοσμά στο κήρυγμα. Έπειτα, αφού πήρε την άδεια του Πατριάρχη Σεραφείμ, όργωσε στην κυριολεξία την Ελλάδα, διδάσκοντας στους «ραγιάδες» το λόγο του Θεού.

Έτσι, ο Άγιος Κοσμάς, αρχικά κήρυξε στην Κωνσταντινούπολη και στην συνέχεια μετέβη στην Αιτωλοακαρνανία. Με νέα άδεια περιήλθε τα Δωδεκάνησα και το Άγιο Όρος. Ακολούθως περιόδευσε στην Θεσσαλονίκη, Βέροια, σε ολόκληρη την Μακεδονία, έφθασε στην Χειμάρα, επέστρεψε στην Νότιο Ήπειρο και από εκεί κατέληξε στη Λευκάδα και την Κεφαλληνία. Πήγε ακόμη στη Ζάκυνθο, Κέρκυρα και ξανά στην Βόρειο Ήπειρο.

Απ' οπού περνούσε, έκτιζε σχολεία, εκκλησίες, και πλήθος λαού συνέρεε και «ρουφούσε» το «νέκταρ» της αγίας διδασκαλίας του.

Τελικά, ο φθόνος των Εβραίων, σε συνεργασία με τους Τούρκους, είχε σαν αποτέλεσμα τον απαγχονισμό του Αγίου στο Κολικόντασι, στα χώματα της Βορείου Ηπείρου το 1779 μ.Χ.

Τα λόγια του ήταν προφητικά, γεμάτα θεία χάρη και απλότητα. Κάποτε είπε στους κατοίκους κάποιου χωριού: «Ήρθα στο χωριό σας και σας κήρυξα. Δίκαιο είναι λοιπόν να με πληρώσετε για τον κόπο μου. Με χρήματα μήπως; Τι να τα κάνω; Η πληρωμή η δική μου είναι να βάλετε τα λόγια του Θεού στην καρδιά σας, για να κερδίσετε την αιώνια ζωή».




Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!




Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, διδασκαλία, κατεκόσμησας, την Εκκλησία, ζηλωτής των Αποστόλων γενόμενος και κατασπείρας τα θεία διδάγματα, μαρτυρικώς τον αγώνα ετέλεσας. Κοσμά ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημιν το μέγα έλεος.


ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Παναγία η Προυσιώτισσα, Η Κυρά της Ρούμελης!





karpenisi44.jpg

Ψηλά, στις ελατόφυτες βουνοκορφές της νοτιοδυτικής Ευρυτανίας, και σφηνωμένη ανάμεσα σε κάθετους γκριζωπούς βράχους με άγρια μεγαλοπρέπεια, προβάλλει η ιερά μονή του Προύσου. Είναι σταυροπηγιακό και ιστορικό μοναστήρι, με μεγαλόπρεπα τριώροφα κτίρια. Ανάμεσα τους υπάρχει σπήλαιο λαξευμένο, που φιλοξενεί στο εσωτερικό του τον πρώτο και παλαιό ναό της μονής. Μέσα σ' αυτόν φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που επονομάζεται Προυσιώτισσα και εορτάζει με κάθε εκκλησιαστική και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια στις 22-23 Αυγούστου.

PanagiaProus_palaia 11.jpg
Τη θαυματουργή αυτή εικόνα της Θεοτόκου λέγεται ότι την ζωγράφισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς και ήλθε από την Προύσα της Μικράς Ασίας (σύμφωνα με το χειρόγραφο 3 του κώδικα της Ιεράς Μονής Προυσιωτίσσης). Την έφερε από την Προύσα κάποιος ευγενής νέος στα χρόνια της εικονομαχίας (829 μ.Χ.) επί εικονομάχου βασιλέως Θεοφίλου. Στο δρόμο όμως για την Ελλάδα, στην Καλλίπολη της Θράκης, την έχασε και η εικόνα αποκαλύφθηκε θαυματουργικά σ' ένα τσοπανόπουλο, με μια στήλη φωτός σαν πυρσός - γι' αυτό πήρε και την επωνυμία Πυρσός - στο μέρος όπου ήταν κρυμμένη. Ο νέος, που είχε εγκατασταθεί στην Πάτρα, όταν το έμαθε θέλησε να την πάρει. Αλλά η εικόνα θαυματουργικά γύρισε και πάλι στο άγριο μέρος της Ευρυτανίας, όπου αποκαλύφθηκε στους ντόπιους βοσκούς τη νύχτα από 22 προς 23 Αυγούστου. Τότε ο νέος, μαζί μ' έναν υπηρέτη του, πήγαν και αυτοί εκεί, όπου έγιναν μοναχοί μετανομασθέντες Διονύσιος και Τιμόθεος αντίστοιχα.

Η εικόνα της Παναγίας είναι τύπου Οδηγήτριας και είναι επιχρυσωμένη με αργυροεπίχρυση ένδυση, δώρο του στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη που φιλοξενούνταν στη Μονή την περίοδο της επανάστασης του 1821 μ.Χ. Την ένδυση, την κατασκέυασε ο χρυσοχόος Γεωργίος Καρανίκας το 1824 μ.Χ., όπως μας αποκαλύπτει η ανάγλυφη επιγραφή πάνω από τον δεξιό ώμο της Παναγίας: «Η Παντάνασσα. Δι εξόδων του γενναιοτάτου στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη, χειρί Γεωργίου Καρανίκα, 1824».

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: Τὸ τέστ τοῦ ἔρωτα

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα
Ἐρώτηση: Γιατί δὲν ἐπιτρέπονται οἱ προγαμιαῖες σχέσεις;
π.Κ.Σ.: Βρὲ παιδάκι μου, τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Δὲν μπορῶ νὰ τὰ χρησιμοποιῶ ὅπως ἐγὼ θέλω. Ἔτσι; Τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Καὶ τὸ σῶμα μας τὸ χρησιμοποιοῦμε ὅπως τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεός. Πολὺ ἁπλά. Ἔτσι; Καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἑνωθεῖ μὲ κάποιον ἄλλον χωρὶς τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Τί εἴπαμε; [Ποιὰ] εἶναι ἡ τραγωδία τοῦ Οὐμανισμοῦ; Μία κοινωνία χωρὶς Θεό!
Πῶς μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν; Ἀκόμη καὶ δύο ἀντικείμενα. Πῶς μπορεῖ αὐτὸ τὸ μικρόφωνο νὰ ἑνωθεῖ μὲ αὐτὸ τὸ ρολόι, ἐὰν δὲν τὰ κρατῶ ἐγὼ μὲ τὰ χέρια μου; Πόσο μᾶλλον δύο ἄνθρωποι. Πῶς θὰ ἑνωθοῦν χωρὶς νὰ τοὺς ἐνώνει ὁ Θεός; Ἐπειδὴ τὸ θέλουν; Δὲν ἀρκεῖ τὸ θέλω. Αὐτὸς εἶναι ὁ Οὐμανισμός. Σὲ θέλω, μὲ θέλεις! Σοὺ ἀρέσω, μοῦ ἀρέσεις! Ποιὸς ὅμως θὰ μᾶς ἑνώσει;
Εἶναι πάρα πολὺ εὔκολο μετὰ νὰ χωρίσουν. Νὰ νομίζουν ὅτι ἑνώθηκαν καὶ νὰ διαλύονται. Γι’ αὐτὸ διαλύονται! Ἔτσι, ἁπλὰ τὸ λέω τώρα. Παρόλο πού... γιὰ μένα δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ κανόνι. Πῶς θὰ ἑνωθεῖς δηλαδή; Μὲ ποιόν; Ὁ ἄλλος εἶναι σῶμα καὶ ψυχή!  Ποῦ θὰ ἑνωθεῖς δηλαδή; Ἐπειδὴ ἐνώσατε τὰ σώματά σας... σὲ μία σαχλαμάρα ποῦ λέγετε σέξ; Ἔτσι! Χωρὶς τὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ χωρὶς τὴν ἕνωση τῶν ψυχῶν, τὸ σὲξ εἶναι μία σαχλαμάρα! Δὲν ἔχει νόημα! Δὲν βγάζει τίποτε!

Παρθενώνας: Η συνάντηση Ελληνισμού και Χριστιανισμού

Τελικά είχε άδικο ο Κώστας Γαβράς και είχε δίκιο η Εκκλησία. Θυμίζω την αντίδραση που προκάλεσε ανιστόρητη παρερμηνεία του γνωστού σκηνοθέτη, ο οποίος ανέλαβε να δημιουργήσει ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ για τους επισκέπτες του Μουσείου της Ακροπόλεως το 2009. Ο Γαβράς παρουσίαζε ανθρωπάκια με μαύρα ράσα -άμεση αναφορά σε ορθοδόξους ιερείς- να καταστρέφουν το αέτωμα του Παρθενώνα λόγω θρησκευτικού φανατισμού. Κι όμως, ένα τέτοιο περιστατικό ουδέποτε συνέβη ή τουλάχιστον δεν μαρτυρείται από τις ιστορικές πηγές. Και επειδή Ιστορία είναι η μελέτη και τεκμηρίωση βάσει των κειμένων και των μνημείων της κάθε εποχής, έχουμε πλέον μια επιστημονική καταγραφή της βυζαντινής ιστορίας του Παρθενώνα.
Πρόκειται για το βιβλίο του Αντώνη Καλδέλλη με τίτλο «Ο Βυζαντινός Παρθενώνας - Η Ακρόπολη

Εγκύκλιος Μητροπολίτου Κονίτσης Ανδρέου για την εορτή του αγίου Κοσμά του Αιτωλού


Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 16ῃ Αὐγούστου 2013
Ἀριθ. Πρωτ. 75
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 166η
ΘΕΜΑ: «Ἡ ἐργασία ἡ ἰδική μου..., εἶναι τῆς Πίστεώς μας , τοῦ Γένους μας» (Ἅγ. Κοσμᾶς Αἰτωλός)
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
            Λίγοι ἄνθρωποι ἐργάστηκαν τόσο πολὺ γιὰ τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων, ὅσο ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἱερομάρτυρας καὶ Ἐθναπόστολος. Κι’ ὄχι μόνο ἐργάστηκε, ἀλλὰ τὸ καταπληκτικό του ἔργο τὸ ὑπέγραψε μὲ τὸ αἷμα τῆς θυσίας του, στὶς 24 Αὐγούστου 1779.
            Οἱ καιροί, τὸν 18ο αἰώνα ἦταν ἰδιαίτερα δύσκολοι γιὰ τοὺς Ἕλληνες.
Ἡ ἀμάθεια βασίλευε παντοῦ, ὄχι μόνο στὸ θέμα τῶν γραμμάτων, ἀλλὰ κυρίως στὰ ζητήματα τῆς Πίστεως.
Ἀλήθεια, τὶ πίστευαν καὶ πόσο πίστευαν οἱ ραγιάδες στοὺς Τούρκους ὀρθόδοξοι χριστιανοί ; Ὅ,τι εἶχαν παραλάβει ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, γεμᾶτα ὅμως  ἀπὸ προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες, ἐνῷ συχνὰ κυριαρχοῦσαν τὰ πάθη τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἐκδικητικότητας. Τὸ ὅτι δὲ τότε εἴχαμε καὶ ἀλλαξοπιστίες, φανερώνει, πέρα τῶν ἄλλων, καὶ τὴν ἔλλειψη σταθερότητας στὸ θέμα τῆς Πίστεως. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ἡ φτώχεια καὶ ἡ βαρειὰ φορολογία ποὺ ἐπέβαλλαν οἱ κατακτητές, κι’ ἀπὸ τὸ ἄλλο οἱ ἀπειλὲς καὶ οἱ φοβέρες τῶν Τούρκων ἐναντίον τῶν «γκιαούρηδων» (ἀπίστων), ἔκαναν ὡρισμένους νὰ ἀρνοῦνται τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ προσχωροῦν στὸν μωαμεθανισμό, ποὺ ἐξαγόραζε τὶς συνειδήσεις μὲ τὴν προσφορὰ ὑλικῶν ἀγαθῶν.
-Β-
            Ἦταν, πράγματι, σκληρὸς ὁ δέκατος ὄγδοος αἰώνας  γιὰ τοὺς σκλαβωμένους Ἕλληνες, ἰδιαίτερα γιὰ ὅσους ζοῦσαν στὴν περιοχὴ τῆς σημερινῆς Βορείου Ἠπείρου. Γιατὶ κινδύνευαν νὰ χάσουν τὴν «ταυτότητά» τους, τὴν Ὀρθόδοξη καὶ τὴν Ἑλληνική. Τετρακόσια σχεδὸν χρόνια ὑπόδουλοι σ’ ἕνα βάρβαρο καὶ ἀδυσώπητο δυνάστη, ἦσαν πάρα πολλά. Ἴσως ἄλλοι λαοί, ζῶντας στὶς ἴδιες συνθῆκες, νὰ εἶχαν ἐξαφανισθῆ ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς. Ὅμως ὁ Θεός, ποὺ γιὰ λόγους τοὺς ὁποίους Ἐκεῖνος γνωρίζει, εἶχε ἐπιτρέψει ἐκείνη τὴν μεγάλη δοκιμασία, δὲν ἄφησε τὸ Γένος μας νὰ χαθῇ. Ἐδιάλεξε ἕνα ἁπλὸ  Ἱερομόναχο, ἕνα καλόγηρο, ποὺ ἐμόναζε στὴν Μονὴ Φιλοθέου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἦταν ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτὸ τὸ τιτάνιο ἔργο γιὰ τὸ ὁποῖο τὸν προώριζε.
-Γ-
 Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος τοῦ Θεοῦ βρέθηκε σὲ δίλημμα : Νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας, νὰ ἀρνηθῇ τοὺς ἀσκητικοὺς ἱδρῶτες του καὶ νὰ ἀναλάβῃ μιὰ ἐργασία ἐπίπονη καὶ ἐπικίνδυνη, ποὺ δὲν ἤξερε οὔτε ποῦ ἄρχιζε, οὔτε ποῦ θὰ τελείωνε ;
           
            Ἀλλὰ τὸ δίλημμα δὲν κράτησε πολύ. Γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν του, ποὺ ὑπέφεραν τόσα δεινά, θὰ ἄφηνε τὴν ἄσκηση καὶ τὴν ἡσυχία του καὶ θὰ ἔβγαινε στὸν κόσμο. Καὶ πραγματικά : Μὲ τὴν εὐλογία τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας του καὶ μὲ τὴν ὁλοπρόθυμη ἄδεια καὶ παρότρυνση τοῦ τότε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Σεραφεὶμ Β΄, ἐπραγματοποίησε τέσσαρες μεγάλες ἱεραποστολικὲς περιοδεῖες.
-Δ-
            Ὁ λόγος του ἁπλός, μὲ τὸση ὅμως δύναμη, ἔμπαινε βαθειὰ στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἔβλεπαν στὴν ἀσκητική του μορφὴ καὶ στὸ τριμμένο του ράσο, ὅτι ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἦταν ἕνας φλογερὸς καὶ γνήσιος ἐργάτης τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, κατάργησαν τὰ παζάρια τῆς Κυριακῆς, καὶ τὰ μετέφεραν τὸ Σάββατο, ὥστε νὰ μὴ χάνεται ὁ ἐκκλησιασμός · συμφιλιώνονταν μεταξύ τους, ὅσοι εἶχαν συγκρουσθῆ · ἐμπόλιαζαν ἄγρια δένδρα καὶ τὰ ἔκαναν ἥμερα · ἔδιναν χρυσαφικὰ καὶ κοσμήματα γιὰ νὰ κτισθοῦν σχολεῖα καὶ νὰ πληρώνωνται οἱ δάσκαλοι. «Ἀγρίανε τὸ Γένος μας», εἶχε πῆ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ὅταν ἄρχιζε τὸ ἔργο του. Ὁ ἴδιος, ὅμως, θὰ ὁμολογήσῃ ἀργότερα, σὲ γράμμα του πρὸς τὸν ἀδελφό του Ἱερομόναχο Χρύσανθο, Σχολάρχη στὴν Νάξο, ὅτι «δέκα χιλιάδες χριστιανοὶ μὲ ἀγαπῶσι καὶ ἕνας μὲ μισεῖ». Ἐκράτησε, λοιπόν, τὸ Γένος ὄρθιο καὶ ψυχωμένο. Καὶ εἶναι, σήμερα, κοινὴ ἡ ἀναγνώριση ὅτι ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ἔχει τὶς ρίζες της, βαθειὲς καὶ γερές, στὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.
-Ε-
            Δίκαια, λοιπόν, ἡ Μητρόπολή μας τιμᾷ τὸν Ἱερομάρτυρα καὶ Ἐθνομάρτυρα Κοσμᾶ. Ὅπως κάθε χρόνο, ἔτσι καὶ φέτος, Θεοῦ θέλοντος, θὰ λάβουν χώρα ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις, μὲ ἐπίκεντρο τὸν Ἱερὸ Ναό του, στὴν Κόνιτσα, κατὰ τὸ ἀκόλουθο
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
α) Τὴν Παρασκευή, 23 Αὐγούστου, παραμονὴ τῆς ἑορτῆς, στὶς 7 τὸ ἀπόγευμα θὰ τελεσθῇ Μέγας Ἑσπερινός, στὸ τέλος τοῦ ὁποίου θὰ γίνῃ ἡ λιτάνευση τοῦ ἱεροῦ λειψάνου καὶ τῆς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου, μέχρι τὴν κεντρικὴ πλατεῖα.
β) Τὸ Σάββατο, 24 Αὐγούστου, κυριώνυμη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, θὰ γίνῃ πολυαρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία. Ἐν συνεχείᾳ, οἱ μὲν Σεβ/τοι Ἀρχιερεῖς θὰ μεταβοῦν στὴν Ἱ. Μ.Μολυβδοσκεπάστου γιὰ νὰ τελέσουν τρισάγιο ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ ἀοιδίμου Σεβαστιανοῦ, οἱ δὲ προσκυνηταὶ θὰ πάρουν ἕνα καφὲ στὸ Δημαρχιακὸ Μέγαρο. Χρόνια πολλὰ καὶ καλά, ἅγια καὶ εὐλογημένα.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Μοναδικά φωτογραφικά στιγμιότυπα από όλον τον κόσμο με πρωταγωνιστές παιδιά

Σε μια εποχή, όπου ο κύκλος ειδήσεων λειτουργεί σε δευτερόλεπτα και μια κατάσταση θα ξεχαστεί τόσο γρήγορα όσο και θα αναρτηθεί, είναι εύκολο ξεχαστεί το παρελθόν. 
Όμως, αγνοώντας την ιστορία, η ικανότητά  μας να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και πώς να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος ολοένα και μειώνεται.
Άπορη μητέρα κρύβει το πρόσωπό της από ντροπή
μετά την τοποθέτηση των παιδιών της,
προς πώληση, Σικάγο, 1948
Winnie the Pooh και Κρίστοφερ Ρόμπιν, 1927.
Χριστουγεννιάτικο δείπνο με λάχανα και κρεμμύδια
κατά την περίοδο του μεγάλου κραχ.
Αυστριακό αγοράκι λαμβάνει καινούργιο ζευγάρι
παπούτσια, περίοδος Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Κοριτσάκι καθησυχάζει την κούκλα του στα ερείπια
του βομβαρδισμένου σπιτιού της, Λονδίνο, 1940.

.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο γιος του,
απομακρύνοντας καμένο σταυρό
από την μπροστινή αυλή τους, 1960
.
περισσότερες ιστορικές φωτογραφίες στην πηγή: antikleidi
To hamomilaki 

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ

15Δυο φίλοι από την Αλεξάνδρεια έφτασαν μέχρι τα βάθη της ερήμου, ψάχνοντας για ένα σοφό και ευτυχισμένο άνθρωπο. Πραγματικά, μετά από πολύ καιρό, βρήκαν έναν άγιο ασκητή. Και τον ρώτησαν:

         -Τι να κάνουμε, πάτερ, για να βρούμε την αληθινή ευτυχία;

Βλέπουμε, ότι είσαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος πού μπορούμε να ρωτήσουμε. Γιατί φαίνεσαι ΑΛΗΘΙΝΑ ήρεμος και ευτυχισμένος. Μόνο πού εμείς
     
   -Γιατί να το κρύψομε;


         -Δεν μπορούμε να ζήσομε όπως εσύ...

          Τότε εκείνος ο άγιος άνθρωπος, σηκώνοντας τα χέρια του προς τον ουρανό και με δάκρυα στα μάτια, τούς είπε:
        
-Αδέλφια μου, δεν χρειάζεται να ζείτε ακριβώς όπως εγώ, για να είσθε ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ. Αλλά τι χρειάζεται;

          * ΝΑ σκέπτεστε τον Θεό, τουλάχιστον όσο σκέπτεστε τούς ανθρώπους.

          * ΝΑ φοβάσθε τον Θεό, τουλάχιστον όσο φοβάσθε τούς ανθρώπους.

          * Να τιμάτε τον Θεό, τουλάχιστον όπως τιμάτε τους ανθρώπους.

          * Να ελπίζετε στον Θεό, τουλάχιστον όσο ελπίζετε στους ανθρώπους.

          * Να εκπληρώνετε τον νόμο του Θεού, τουλάχιστον όσο εφαρμόζετε τον ανθρώπινο νόμο.

          * Να ζητάτε την βοήθεια του Θεού, τουλάχιστον όσο την ζητάτε από τους ανθρώπους.

          * Να δοξάζετε τον Θεό, τουλάχιστον όσο δοξάζετε τους ανθρώπους.

http://www.agioritikovima.gr/perizois/25808-alithina-eutuch?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook 

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

"ΑΝΑΒΛΕΨΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ ΕΥΛΟΓΗΣΕ ΚΑΙ ΕΔΩΚΕ": ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΡΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΧΘΥΩΝ;

 

18 Αυγούστου 2013, Κυριακὴ Η' Ματθαίου, Ἦχος βαρύς

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΔ´ 14 - 22
Ὁ πολλαπλασιασμὸς τῶν πέντε ἄρτων εἰς τὴν ἔρημον

14 Καὶ ἐξελθὼν εἶδε πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. 15 ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα. 16 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν. 17 οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· Οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας. 18 ὁ δὲ εἶπε· Φέρετέ μοι αὐτούς ὧδε. 19καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις. 20 καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. 21οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων. 22 Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτόν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.

 

              
              Σε μία από τις πιο ανθρώπινες στιγμές της επιγείου δράσης Του ο Χριστός ευσπλαχνίσθηκε το λαό που Τον άκουε να κηρύττει σε έναν έρημο τόπο  και είχε κουραστεί και πεινάσει, καθώς είχε περάσει όλη την ημέρα κοντά Του. Έτσι, ο Κύριος, παρότι η τροφή ήταν ελάχιστη και δεν έφτανε ίσως ούτε για τον Ίδιο και τον κύκλο των μαθητών Του, θα πάρει στα χέρια Του τους πέντε άρτους και τους δύο ιχθύας και «αναβλέψας εις τον ουρανόν» (Ματθ. 14, 19) θα τα ευλογήσει, για να πολλαπλασιαστούν, να θρέψουν πέντε χιλιάδες άνδρες, καθώς και τις γυναίκες και τα παιδιά και θα αφήσει να περισσέψουν δώδεκα μεγάλα καλάθια από την τροφή που προέκυψε, για να αρνηθεί στη συνέχεια να γίνει βασιλιάς, όπως οι Ιουδαίοι επεχείρησαν να Τον ανακηρύξουν, ενθουσιασμένοι από το θαύμα και επειδή πίστεψαν ότι είχε βρεθεί η λύση στο βιοτικό τους πρόβλημα.

Ο ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ


20130814-155850.jpg
Γράφει ο Αθαν. Στρίκος

Το αρχαίο κρόμυο φυσικά. Το κρεμμύδι. Που στον Όμηρο είναι με ένα μ. «Κρομυοιο λόπον». Τώρα πώς από ’κει και πέρα βρέθηκε νά ‘χει δύο τα μ στους κατοπινούς αρχαίους συγγραφείς δεν ξέρω και μη με ρωτάτε.
Για ένα πάντως είμαι σίγουρος. Ότι το κρόμμυο ή κρομμύδι ή κρεμμύδι, που το λένε έτσι σ’ όλες σχεδόν τις γλώσσες της Ευρώπης, είναι αλήθεια ακουβέντιαστη, ότι ως λέξη πλάστηκε εδώ. Και θαύμα που έφτασε ίδια από τότες ως σήμερα. Κατά τα λοιπά οι γλωσσολόγοι διδάσκουν ότι η αρχαία γλώσσα όχι μόνον δεν έχει καμμία σχέση με τη νέα ελληνική, αλλά ότι οι δύο γλώσσες συγκρούονται. Στα μαχαίρια δηλ. ο Σοφοκλής με το Ρωμανό το Μελωδό
και τον Ελύτη. Ας είναι.
Πάντως εκείνο το κρο μπροστά πρέπει να σχετίζεται λίγο με τον κρότον. Το δε β΄ συνθετικό του με το μύω (= κλείνω τα μάτια, τα βλέφαρα, έχω τα μάτια κλειστά) (και μυωπία). Κι ο κρότος απ’ το θόρυβο που έκανε όταν τό ‘σπαζαν με το γρόθο τους για να το γευτούν. Ή όταν το ροκάνιζαν ωμό. Όσο για τον λόπον (κρομύοιο λόπον) είναι απ’ το λέπω = ξελεπίζω, ξεφλουδίζω, αφαιρώ την εξωτερική του φλούδα. Και το ε του λέπω στο παράγωγο γίνεται ο. Όπως λέγω λόγος, φέρω φόρος, ρέω ροή, έχω όχημα, πέμπω πομπός κ.ά. και λέπω λόπος.
Και δεν είναι καθόλου παράξενο ο λαός αυτός με τέτοια προίκα στον τόπο του και ποιητική διάθεση, να μη φτιάσει τόσα πράγματα για το κρεμμύδι. Που το είχε σύντροφο στο σακούλι του, φαΐ και προσφάι, χλωρό ή ξερό, κρεμμυδοπουλάκι με τα φυλλαράκια και το κεφαλάκι του σαλάτα, ή ξερό, που σ’ έκαμε «μυδαλέον δάκρυσι» (= να δακρύζεις) και τα δάκρυα να μην έχουν κρατημό, αν είσαι μάγειρας ή υποχρεωμένος, άντρας ή γυναίκα, να ξελεπίσεις πολλά, οπότε κάνει να κροτούν ως και τα δόντια σου απ’ το κλάμα. Κι ας λένε ότι οι άντρες δεν κλαίνε. Αυτά στο κρεμμύδι δεν περνάνε.

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Eπί σοί χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτίσις

Φώτης Κόντογλου

«Ἐσένα πού εἶσαι ζωντανή κιβωτός τοῦ Θεοῦ, ἄς μή σέ ἀγγίζει ὁλότελα χέρι ἄπιστο, ἀλλά χείλια πιστά ἄς ψάλλουνε δίχως νά σωπάσουνε τή φωνή τοῦ ἀγγέλου (ὁ ὑμνωδός θέλει νά πεῖ τή φωνή τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, πού εἶπε «εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί») κι ἄς κράζουνε: «Ἀληθινά, εἶσαι ἀνώτερη ἀπ’ ὅλα Παρθένε ἁγνή».
(«Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ ψαυέτω μηδαμῶς χείρ ἀμυήτων· χείλη δέ πιστῶν τῇ Θεοτόκῳ ἀσιγήτως φωνήν τοῦ ἀγγέλου ἀναμέλποντα, ἐν ἀγαλλιάσει βοάτω: Ὄντως ἀνωτέρα πάντων ὑπάρχεις, Παρθένε ἁγνή»)
Ἀλλοίμονο! Ἀμύητοι, ἄπιστοι, ἀκατάνυχτοι, εἴμαστε οἱ πιό πολλοί σήμερα, τώρα πού ἔπρεπε νά προσπέσουμε μέδάκρυα καυτερά στήν Παναγία καί νά ποῦμε μαζί μέ τό Θεόδωρο Δούκα τό Λάσκαρη, πού σύνθεσε μέ συντριμμένη καρδιά τόν παρακλητικό κανόνα: «Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου με ζάλαι ὥσπερ μέλισσαι κηρῖον, Παρθένε». «Σάν τά μελίσσια πού τριγυρίζουνε γύρω στήν κερήθρα, ἔτσι κ’ ἐμένα μέ ζώσανε οἱ ζαλάδες τῆς ζωῆς καί πέσανε ἀπάνω στήν καρδιά μου καί τήν κατατρυπᾶνε μέ τίς φαρμακερές σαΐτες τους. Ἄμποτε, Παναγία μου, νά σέ βρῶ βοηθό, νά μέ γλυτώσεις ἀπό τά βάσανα».
Μά ποιός ἀπό μᾶς γυρεύει βοήθεια ἀπό τήν Παναγία, ἀπό τό Χριστό κι’ ἀπό τούς ἁγίους; Γυρεύουμε βοήθεια ἀπό τό κάθε τί, παρεκτός ἀπό τό Θεό. Ἀλλά τί βοήθεια μποροῦνε νά δώσουνε στόν ἄνθρωπο τά εἴδωλα τά λεγόμενα «ἐπιστήμη» καί «τέχνη»; Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ ἀναχωρητής λέγει: «Σ’ ὅλους τοὺς δρόμους πού πορεύονται οἱ ἄνθρωποι σέ τοῦτον τόν κόσμο δέ βρίσκουν σέ κανένα τήν εἰρήνη, ὥς πού νά σιμώσουμε στήν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλοίμονο, οἱ πιό πολλοί ἄνθρωποι εἶναι «οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα», ὅπως λέγει ὁ Παῦλος. Ὅποιος δέν ἔχει τήν πίστη μέσα στήν καρδιά του, τί ἐλπίδα μπορεῖ νάχει; Ὅπου ν’ ἀκουμπήσει ὅλα εἶναι σάπια. Γι’ αὐτό κι’ ὁ ὑμνογράφος πού εἴπαμε, λέγει στήν Παναγία: «Ἀπορήσας ἐκ πάντων, ὀδυνηρῶς κράζω σοι. Πρόφθασον, θερμή προστασία, καί τήν βοήθειαν, δός μοι τῷ δούλῳ σου τῷ ταπεινῷ καί ἀθλίῳ». «Ὅλα, λέγει τά δοκίμασα, μά κανένα πράγμα δέ μπόρεσε νὰ μέ ξαλαφρώσει. Γιά τοῦτο φωνάζω ἐσένα μέ θρῆνο πικρό, καί λέγω: Πρόφτασε καί δῶσε τή βοήθειά σου σέ μένα τόν ταπεινό κι’ ἄθλιο δοῦλο σου».

ΕΝ ΤΗ ΕΡΥΘΡΑ ΘΑΛΑΣΣΗ


            Γιορτάζουμε και πάλι το Πάσχα του καλοκαιριού, την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Και είναι γιορτή χαράς και όχι λύπης, παρότι για τον κόσμο και τον άνθρωπο ο θάνατος είναι συνδεδεμένος με την θλίψη. Στο πρόσωπο όμως της Υπεραγίας Θεοτόκου «νενίκηνται της φύσεως οι όροι». Γι’ αυτό και  υπάρχει αυτή η μεγάλη διαφορά. Δεν λυπόμαστε που έφυγε από αυτόν τον κόσμο, αλλά βλέπουμε τον θάνατο στο πρόσωπό της όπως τον πιστεύουμε στην Εκκλησία: ως «Πάσχα», ως πέρασμα δηλαδή στην ζωή της Βασιλείας του Θεού και την μετάσταση του σώματός της ως την Ανάσταση που περιμένει όλους τους ανθρώπους. Εκείνη την προγεύεται, ως σημείον της τιμής που της επεφυλάχθη από τον Υιό και Θεό της. Την ίδια στιγμή παρακαλεί για τον καθέναν από εμάς, ως «μεσίτρια προς τον Φιλάνθρωπον Θεόν», να δοθεί και σε μας η ίδια δωρεά, τόσο για το πνεύμα μας, όταν έρθει η ώρα της εξόδου μας από τον κόσμο και τον χρόνο, όσο και για το σώμα μας όταν έρθει η στιγμή της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Και αυτή η δωρεά να είναι ό,τι λέει η λέξη. Γιατί η ανάσταση είναι δεδομένη για τους πάντες, κατά την πίστη μας. Η Βασιλεία του Θεού όμως είναι εκείνη που θα δώσει αιώνιο νόημα στη δωρεά και θα την καταστήσει ως την ευλογία που όλοι αναζητούμε.
             Το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και το πέρασμά της από τον θάνατο στη ζωή προτυπώνεται στην Παλαιά Διαθήκη. «Εν τη ερυθρά θαλάσση της απειρογάμου νύμφης εικών διεγράφη ποτέ».  Οι Εβραίοι περνούνε την Ερυθρά θάλασσα με θαυματουργικό τρόπο. Ο Μωυσής γίνεται διαιρέτης του ύδατος, η θάλασσα ανοίγει στα δύο και όλος ο λαός περνά στην χερσόνησο του Σινά. Νενίκηνται της φύσεως οι όροι. «Αβρόχοις ποσί» το πέρασμα. Αλώβητος ο περιούσιος λαός του Θεού. Γνώμονες της διάβασης η πίστη στο Θεό, η υπακοή στο θέλημά Του και η προσήλωση στο στόχο της γης της Επαγγελίας. Μένει πίσω ο Φαραώ και ο στρατός του που καταδιώκουν τους πιστούς του Θεού και όταν επιχειρούν να περάσουν τη θάλασσα, χωρίς να πληρούν κανένα από τα κριτήρια που οι Εβραίοι ακολουθούν, βουλιάζουν στο θάνατο.
              Η Υπεραγία Θεοτόκος εικονίζεται στο γεγονός αυτό. Στο πρόσωπό της η ανθρώπινη

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

"Μη φοβάσαι τίποτα"



Λαρισινά
δοκίμια
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                                                       
                                         "Μη φοβού, μόνον πίστευε"
                                                            (Μάρκ. 5,36) 

      Αν σκεφτείς το φόβο, θα δεις ότι δεν υπάρχει κάτι που είναι φόβος. Αυτό που υπάρχει είναι η χαρακτηριστική στάση μας απέναντι σε κάτι, στην οποία δίνουμε το όνομα του φόβου.  Έτσι δεν μπορούμε να περιγράψουμε με ακρίβεια  το φόβο. Καλύτερα να μιλήσουμε γι΄ αυτόν που φοβάται. Το ερώτημα , λοιπόν, δεν είναι , τί είναι ο φόβος, αλλά ποιος είναι αυτός που φοβάται.
        Ποιος φοβάται, λοιπόν,και γιατί; Σίγουρα φοβάται αυτός που βλέπει τον κίνδυνο που τον απειλεί, που δεν έχει εμπιστοσύνη σ΄ αυτούς που είναι εντεταλμένοι να τον φυλάξουν και το σπουδαιότερο αυτός που δεν πιστεύει πως τελικά άλλος κρατάει το τιμόνι στα χέρια Του.
       Πώς σκέφτεται λοιπόν καθένας από μας  και πως αντιμετωπίζει τους φόβους του, ανάλογα με το αν πιστεύει στο Θεό ή δεν πιστεύει; Ο Έλληνας, λόγω αισθήματος κατωτερότητας απέναντι στο δυτικό άνθρωπο, ακολουθεί τον δυτικό  τρόπο σκέψης, τον τρόπο  του σκεπτικισμού , δηλαδή  την τάση να αντιμετωπίζει τα πράγματα με δυσπιστία και αμφιβολία και με την αβεβαιότητα ως προς την ύπαρξη της ουσιαστικής αλήθειας. 
        Ο Έλληνας οδηγήθηκε στην άγνοια της διάκρισης του δυτικού πολιτισμού, σε τεχνολογικό και σε πνευματικό πολιτισμό και νομίζει ότι επειδή ο δυτικός κόσμος ανέπτυξε τεχνολογικό πολιτισμό, βρίσκεται πιο μπροστά και στον πνευματικό πολιτισμό και ακολουθεί τους δυτικούς και στο πνεύμα, στο οποίο οι Έλληνες υπερέχουν με τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό τους. Στην σύγχυση αυτή οφείλεται η κακοδαιμονία του νεωτέρου Ελληνισμού.
        "Απόψε θα πεθάνης , Κωνσταντή, έλεγε στον εαυτό του ο Κωνσταντίνος Κανάρης, όταν πυρπόλησε την τουρκική ναυαρχίδα. Γνώριζε ότι με το φόβο, το αγαθό που κινδυνεύει  είναι η ελευθερία. Το ίδιο σημαίνει και το "Ελευθερία ή θάνατος". Διαλέγοντας την ελευθερία δεν έχει να κάνει με εμάς ο φόβος, ακόμα κι ο μεγαλύτερος από όλους του φόβους, ο φόβος του θανάτου.

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Η συμπεριφορά μας έναντι των αδελφών μας. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

 Ἐπιστολή πρός Ρωμαίους  ΙΕ´ 1 - 7
καί ἡ ἀπόδοση στήν νεοελληνική

1 Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. 2 ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν· 3 καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται· οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ’ ἐμέ.
4 ὅσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν. 5 ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν, 6 ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 7 διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ἡμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ.

   Ἀπόδοση

1 Ημείς δε, οι προωδευμένοι και φωτισμένοι εις την πίστιν και την αρετήν, έχομεν υποχρέωσιν να ανεχώμεθα και να υπομένωμεν τας πνευματικάς ασθενείας των αδυνάτων αδελφών, να μη φερώμεθα δε με αυταρέσκειαν και να μη επιζητούμεν ο,τι ευχαριστεί τον ευατόν μας.

2 Ο καθένας σας ας προσπαθή να αρέση στον πλησίον του, όχι δια λόγους κολακείας και ιδιοτελείας, αλλά δια να τον υποβοηθή στο καλόν και να τον οικοδομή εις την πνευματικήν ζωήν.
3 Διότι και ο Χριστός δεν επιζητούσε ο,τι ήτο αρεστόν και ευχάριστον στον εαυτόν του, αλλ' εμόχθησε και εθυσιάσθη και υπέμεινε ταλαιπωρίας και εξευτελισμούς δια τους άλλους, όπως άλλωστε είναι γραμμένον και εις την Παλαιάν Διαθήκην· “Οι εμπαιγμοί και αι ύβρεις εκείνων, που σε βλασφημούν, ω Πατερ, έπεσαν επάνω εις εμέ”.
4 Αυτό δε αναφέρεται και εις ημάς, διότι όσα κατά το παρελθόν έχουν γραφή εις την Αγίαν Γραφήν, εγράφησαν προς νουθεσίαν και ημών, ίνα με την υπομονήν και την παρηγορίαν και την ενίσχυσιν των Αγίων Γραφών κρατούμεν και έχωμεν πάντοτε ζωντανήν την ελπίδα.
5 Ο δε Θεός, ο οποίος είναι η πηγή και ο δοτήρ της παρηγορίας και της ενισχύσεως, εύχομαι να σας δώση να έχετε το ίδιο φρόνημα μεταξύ σας, τας αυτάς πεποιθήσεις και κατευθύνσεις σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού,
6 δια να δοξάζετε όλοι μαζή με ένα στόμα και με μια καρδία τον Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
7 Ακριβώς δε αυτό και σας παρακαλώ να δέχεσθε με αγάπην και καλωσύνην και να εξυπηρετήτε με προθυμίαν ο ένας τον άλλον, όπως ακριβώς και ο Χριστός σας εδέχθη με άπειρον αγάπην ως αδελφούς του εις δόξαν του Θεού.

 Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

saint.gr



Η συμπεριφορά μας έναντι των αδελφών μας
Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής
Ζ' Ματθαίου (Ρωμ. ΙΕ΄ 1-7)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Όσο ο πιστός Χριστιανός βιώνει την Πίστη που εξ΄αρχής κατέχει η Εκκλησία μας, τόσο και συνειδητοποιεί όι η ζωή του οφείλει να Χριστοποιείται μέχρι και τις τελευταίες λεπτομέρειες.
Και όσο περισσότερο μελετά τα βιβλικά κείμενα, όλο και περισσότερο κατανοεί ότι στην πνευματική ζωή και στην κοινωνία της αγάπης, δεν μπορούν κάποια πράγματα να χαρακτηρίζονται ως λεπτομέρειες, αφού ο λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος, ακόμα και στην ορθή αντιμετώπιση των αδύναμων αδελφών.
Αλλά ας περάσουμε στο Αποστολικό μας ανάγνωσμα το οποίο κάνει λόγο για τη συμπεριφορά που πρέπει να δείχνουμε στις διάφορες αδυναμίες και στα ασθενήματα των αδελφών.
Όσοι λοιπόν είμαστε πνευματικώς δυνατοί στην Πίστη και στις αρετές, γράφει ο Απ. Παύλος, έχουμε χρέος να είμαστε συμπαθείς και επιεικείς. Να ανέχονται δηλ. οι πιστοί με υπομονή και μακροθυμία τους αδύνατους εν Χριστώ αδελφούς, οι οποίοι, δίχως οι ίδιοι να το θέλουν, υστερούν και παρουσιάζουν στη ζωή τους μικρά ή και μεγάλα ελαττώματα. Ελαττώματα, τα οποία κουράζουν τόσο τους ίδιους, όσο και τους άλλους και μάλιστα την Εκκλησιαστική σύναξη.

ΕΝ ΤΩ ΑΡΧΟΝΤΙ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΕΚΒΑΛΛΕΙ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ

Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου

Κατά Ματθαίον Εὐαγγέλιο Κεφ.θ, χωρίο 27 ἕως 35

Θ.27.Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ παράγοντι τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ. 28 ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· Ναί, Κύριε.
 29 τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. 30 καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· Ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω.
31 οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. 32 Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον·
 33 καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός. καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες, Οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. 34 οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. 35 Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.


       Μονίμως αμφισβητούνταν και αμφισβητείται ο Χριστός. Η ελευθερία, με την οποία προίκισε τον κόσμο, τόσο τον ουράνιο, όσο και τον επίγειο, δεν θα μπορούσε να έχει άλλο αποτέλεσμα, από τη στιγμή που το κτίσμα θέλει να εξυψωθεί ως τον Κτίστη και να Του δείξει ότι είναι ανώτερο από Αυτόν. Προαιώνια η αποστασία του διαβόλου και των δαιμόνων, η οποία έλαβε διάρκεια, παγιώθηκε και είναι μη αναστρέψιμη, γιατί είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης αυτών των πνευμάτων. Οι άγγελοι υπάρχουν για να λατρεύουν το Θεό και να χαίρονται με την κοινωνία μαζί Του και τον κόσμο που Εκείνος δημιούργησε. Ο διάβολος και οι δαίμονες μισούν το Θεό και βάζουν τον εαυτό τους συνεχώς στη θέση Του, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να υπάρξουν διαφορετικά. Πυρ έχει ετοιμασθεί γι’ αυτούς, μετά τη Δευτέρα Παρουσία, το οποίο όμως το βιώνουν ήδη οντολογικά, από τη στιγμή που η αγάπη που έλαβαν από το Θεό μετεστράφη σε μίσος και κακία.

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Γερμανική πολιτική ο διαμελισμός της χώρας μου





ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΡΑΝΤΟΒΑΝ ΚΑΡΑΤΖΙΤΣ




ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΧΑΛΑΖΙΑ για τα Επίκαιρα



Στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης συνεχίζεται η δίκη του Ράντοβαν Κάρατζιτς, με στόχο τη διερεύνηση της αλήθειας για την περίοδο του πολέμου στη Βοσνία. Μια αλήθεια που έχει αργήσει πολύ να έρθει στο φως ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη με βάση τα πραγματικά στοιχεία. Από τη δίκη αυτή απουσιάζουν βασικοί μάρτυρες ή και κατηγορούμενοι, οι οποίοι θα έπρεπε να βρίσκονται δίπλα του, στο εδώλιο, και αυτοί είναι οι ξένοι πολιτικοί που σχεδίαζαν και αποφάσιζαν και οι στρατηγοί που εφάρμοζαν τις εντολές τους για τη βίαια διάλυση της
Γιουγκοσλαβίας. Πολλοί απ’ αυτούς έχουν αποδημήσει εις Κύριον, όπως ο Αμερικανός πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, και άλλοι όπως οι Κροάτες, οι Βόσνιοι, οι Κοσοβάροι και οι Μουσουλμάνοι είτε δεν πέρασαν την πόρτα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου είτε αθωώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες.
Όταν παρουσιάστηκε ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου στις 31 Ιουλίου 2008 ο Ράντοβαν Κάρατζιτς εξέφρασε φόβους για τη ζωή του, έχοντας υπόψη και το θάνατο από παθολογικά αίτια του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ενώ ήταν υπό κράτηση στη Χάγη. Στη διάρκεια της δίκης ο Κάρατζιτς ζήτησε να κλητευθούν μια σειρά μαρτύρων που ήταν από τους πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης. Μεταξύ άλλων, αιτήθηκε να κληθεί ο Αμερικανός πρώην πρέσβης στα Ηνωμένα Έθνη και μετέπειτα υφυπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, μακαρίτης πλέον, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, με τον οποίο είχε υπογράψει τη συμφωνία για τη Βοσνία. Ο Χόλμπρουκ έφυγε ξαφνικά από τη ζωή λίγο μετά την έναρξη της δίκης. Η συμφωνία αυτή δεν ήταν «προσωπική», όπως αναφέρει ο Κάρατζιτς, ήταν συμφωνία με τις ΗΠΑ, η οποία δεν τηρήθηκε από την πλευρά τους. «Η συνάντηση αυτή έγινε τον Ιούνιο. Μου είπε ότι η συμφωνία δεν ήταν προσωπική μαζί του, αλλά με την

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

ΤΑ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΑ ΚΕΝΑ ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ



 Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ


Ἕνας ἀπό τούς βασικούς λόγους γιά τούς ὁποίους οἱ διάφορες αἱρετικές κινήσεις βρίσκουν πρόσφορο ἔδαφος καί ἡ προσηλυτιστική τους δραστηριότητα βρίσκει ἀρκετές φορές ἀπήχηση εἶναι ἡ ὑπάρξη διαφόρων ποιμαντικῶν κενῶν, πού συναντᾶμε στόν ὀρθόδοξο χῶρο.
Πρόκειται γιά κενά, πού ἀφενός μέν ἀναδεικνύουν τό εὖρος τοῦ προβλήματος, ἀφετέρου δέ, μεγιστοποιοῦν τήν εὐθύνη τῶν ποιμένων γιά τήν ἔγκαιρη καί ὑπεύθυνη ἀντιμετώπισή τους.
Ἕνα τέτοιο μεγάλο ποιμαντικό κενό, καθοριστικῆς μάλιστα σημασίας εἶναι ἡ ἔλλειψη, ἡ ἀνεπαρκής, ἤ ἡ προβληματική ἤ ἄγνοια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας ἀπό πολλούς χριστιανούς μας.

Εἶναι, δυστυχῶς, ὑπαρκτό το φαινόμενο ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου μας νά ἔχει ἐλλιπῆ ἤ καί ἀνεπαρκέστατη γνώση τῆς πίστεώς του, ἀκριβῶς γιατί δέν κατηχήθηκε σωστά ἤ γιατί δεν κατηχήθηκε μέ πληρότητα ἤ γιατί πολλές φορές γιά διάφορους λόγους ἡ κατήχησή του ὑπῆρξε ἑτεροβαρής ὡς πρός τά στοιχεῖα της καί τόν προσανατολισμό της. Αὐτή ἡ πραγματικότητα ἐκφράζεται στήν καθημερινότητα με πολλούς τρόπους. Ὁρισμένοι ἐξ αὐτῶν εἶναι:
– σύγχυση ἐννοιῶν καί πραγμάτων,
– διάβρωση τοῦ φρονήματος ἀπό διάφορες νεοεποχίτικες δοξασίες,
– μορφή ἐνασχόλησης ἔστω και ὡς ἀστεῖο, ὅπως ὑποστηρίζεται, με ἀποκρυφιστικές πρακτικές π.χ. ἀστρολογία, μέντιουμ κ.ἄ.
– αὐθαίρετη ἀμφισβήτηση ἤ και ἀπόρριψη μέρους τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας (π.χ. πολιτικός γάμος),
– ἕνα εἶδος δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ μέ πολύ χαλαρή τή συνείδηση γιά καίριες ἐπιλογές,
– ἀδυναμία διάκρισης ἤ καί ταύτισης τῆς ὀρθόδοξης πίστης με λαϊκά ἔθιμα,
– ἀπόπειρα συγκερασμοῦ τῆς ὀρθόδοξης πίστης μέ παγανιστικά κατάλοιπα (π.χ. ἀναστενάρια),
– ἀσυνείδητη μορφή ἀποκοπῆς ἀπό τά ἱερά μυστήρια καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας (ἱερά ἐξομολόγηση, θεία κοινωνία, τήρηση εὐαγγελικῶν ἐντολῶν),
– μορφή ὀρθολογιστικῆς ἀπόρριψης δογματικῶν διδασκαλιῶν τῆς Ἐκκλησίας.
– ἐλλιπής μέλετη τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

«Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ στερεὸν θεμέλιον τῆς ἐλπίδος διὰ τὴν μεταμόρφωσιν τῆς ζωῆς ἡμῶν ὅλης».



Γέροντος Σωφρονίου
 Καὶ οὕτω (διὰ τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος)κατέστημεν σκήνωμα τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, τὰ δὲ σώματα ἡμῶν ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἰδού, παρὰ ταῦτα, εἴμεθα πτωχοὶ τῷ πνεύματι. Ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς γῆς ὑπάρχει ἀκόρεστος πείνα καὶ ἄσβεστος δίψα Θεογνωσίας, διότι ὁ ἀγὼν ἡμῶν εἶναι νὰ φθάσωμεν τὸν Ἄφθαστον, νὰ ἴδωμεν τὸν Ἀόρατον, νὰ γνωρίσωμεν τὸν ἐπέκεινα πάσης γνώσεως. Ἡ ὁρμὴ αὕτη αὐξάνει ἀκαταπαύστως εἰς ἕκαστον ἄνθρωπον, ὅταν τὸ Φῶς τῆς Θεότητος εὐδοκήσῃ νὰ καταυγάσῃ αὐτόν, ἔστω καὶ διά τινὸς ἀμυδρᾶς προσεγγίσεως Αὐτοῦ, διότι τότε εἰς τοὺς νοεροὺς ἡμῶν ὀφθαλμούς, ἀποκαλύπτεται ἐν ποίᾳ ἀβύσσῳ διαμένομεν. Ἡ ὅρασις αὔτη καταπλήττει ὅλον τὸν ἄνθρωπον, καὶ τότε ἡ ψυχὴ αὐτοῦ δὲν γνωρίζει ἀνάπαυσιν καὶ δὲν δύναται νὰ εὕρῃ αὐτήν, μέχρις ὅτου ἐλευθερωθῇ πλήρως ἀπὸ τοῦ περικρατοῦντος αὐτὴν σκότους, μέχρις ὅτου τὸ Φῶς τοῦτο πληθυνθῇ ἐν τῇ ψυχῇ καὶ ἑνωθῇ μετ’ αὐτῆς, τοσοῦτον ὥστε Φῶς καὶ ψυχὴ νὰ γίνουν ἕν, προκαταγγέλον τὴν θέωσιν ἡμῶν ἐν τῇ Θείᾳ δόξῃ.
.                Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ στερεὸν θεμέλιον τῆς ἐλπίδος διὰ τὴν μεταμόρφωσιν τῆς ζωῆς ἡμῶν ὅλης – ἥτις νῦν εἶναι πλήρης κόπου, ἀσθενείας, φόβου- εἰς ζωὴν ἄφθαρτον καὶ θεοειδῆ. […] Εἰς τοιαύτας ὥρας μαρτυρικῆς παραμονῆς, ἐν τοῖς ὀρίοις μεταξὺ τοῦ ἕλκοντος πρὸς ἑαυτὸ Ἀπροσίτου Φωτὸς τῆς Θεότητος καὶ τῆς ἀπειλητικῆς ἀβύσσου τοῦ σκότους […] ἐνδυναμωθῶμεν διὰ τῆς κραταιᾶς ἐλπίδος εἰς Ἐκεῖνον, Ὅστις διὰ τῆς παλάμης Αὐτοῦ βαστάζει ἀκόπως πᾶσαν τὴν κτίσιν. Ἐνθυμηθῶμεν ὅτι ἐν τῇ ζωῇ ἡμῶν πρέπει νὰ ἐπαναληφθῇ ὁμοιοτρόπως πᾶν ὅ,τι ἐτελέσθη ἐν τῇ ζωῇ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, διὰ νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἀπὸ παντὸς φόβου καὶ ὀλιγοψυχίας. Ἡ ὁδὸς εἶναι κοινὴ εἰς πάντας ἡμᾶς, κατὰ τὸν λόγον Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός”· ὡς ἐκ τούτου δὲν εἶναι καὶ μοναδική, διότι «οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα, εἰ μὴ δι’ Ἐμοῦ”. … ἐν ἀληθείᾳ, ὁ Κύριος κατέστη ὅμοιος πρὸς ἡμᾶς ἄνθρωπος, καὶ ἐν τῇ σαρκὶ ἡμῶν ἐφανέρωσε τὴν Θείαν τελειότητα, ὑπολιμπάνων Ἑαυτὸν ὑπογραμμὸν δι’ ἡμᾶς, τὸν ὁποῖον πολλοὶ προφῆται καὶ δίκαιοι “ἐπεθύμησαν ἰδεῖν”. Τοῦτο δὲ ὀφείλομεν νῦν νὰ πραγματοποιήσωμεν ἡμεῖς, ἕκαστος ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ, ὥστε διὰ τῆς ὁμοιώσεως πρὸς τὸν Χριστόν, κατὰ τὴν εἰκόνα τῆς ἐπιγείου ζωῆς Αὐτοῦ, νὰ καταστῶμεν ὅμοιοι Αὐτῷ καὶ κατὰ τὴν εἰκόνα τῆς Θείας ὑπάρξεως.
.              Παρακαλῶ ὑμᾶς, ὅπως μὴ ὀλιγοψυχήσωμεν ἀκούοντες τοὺς λόγους τῆς διδαχῆς ταύτης.
.          […] Αὕτη εἶναι ἡ ὀρθόδοξος πίστις καὶ ἡ ἀσάλευτος ἐλπίς, ἡ ὁποία δὲν θὰ καταισχυνθῆ, διότι θεμέλιον αὐτῆς εἶναι ἡ

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Λόγος στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος


Λόγος στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
Η μεγάλη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας δίνει την αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του Κυ­ρίου μας Ιησού Χριστού:

«Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστι; τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, απ' εμαυτού ου λα­λώ. ο δε πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα έργα. Πι­στεύετέ μοι ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί. ει δε μη, διά τα έργα αυτά πιστεύετέ μοι» (Ιωάν. 14, 10-11).

Μεγάλα και αμέτρητα ήταν τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: με ένα μόνο λόγο του ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, του αρχισυναγώγου, τον γιο της χήρας της Ναΐν, ακόμα και τον Λάζαρο, ο οποίος ήταν στον τάφο τέσσερεις ολόκληρες ημέρες. Με ένα λόγο του μόνο επιτίμησε τους ανέμους και τα κύματα της λίμνης Γεννησαρέτ και έγινε απόλυτη γαλήνη. Με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς γυναίκες και παιδιά, και με τέσσερα ψωμιά τέσσερεις χιλιάδες.

Ας θυμηθούμε πως κάθε μέρα θεράπευε τους ασθενείς, γιατρεύοντας κάθε είδους ασθένεια, έδιωχνε τα πονηρά πνεύματα από τους δαιμονιζομένους. Πως ξαναέδινε την όραση στους τυφλούς και την ακοή στους κουφούς με ένα μόνο άγγιγμά του. Δεν φτάνουν αυτά;

Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για τους ανθρώπους οι οποίοι τον ζήλευαν, για τους ανθρώπους για τους οποίους ο μέγας προφήτης Ησαΐας είπε:

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Οι άγιοι επτά παίδες εν Εφέσω


Οι άγιοι επτά Παίδες, Μαξιμιλιανός, Εξακουστωδιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Ιωάννης και Κωνσταντίνος, έζησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Οι νέοι αυτοί, μόλις βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία και ύστερα από συνετή σκέψη και εκτίμηση, μοίρασαν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς και μπήκαν και κρύφτηκαν μέσα σε ένα σπήλαιο. Εκεί, αφού προσευχήθηκαν να λυθούν από τα δεσμά του σώματος και να μην παραδοθούν στον αυτοκράτορα Δέκιο, παρέδωσαν τις ψυχές τους στο Θεό. Ο Αυτοκράτορας δε, όταν επέστρεψε στην Έφεσο, τους αναζήτησε, για να τους αναγκάσει να προσφέρουν θυσίες στα είδωλα. Μόλις όμως έμαθε ότι εκείνοι είχαν πεθάνει στο σπήλαιο, πρόσταξε και έφραξαν με μανδρότοιχο το στόμιο του σπηλαίου αυτού.
Έκτοτε λοιπόν πέρασαν εκατόν ενενήντα τέσσερα έτη και φτάνουμε μέχρι το τριακοστό όγδοο έτος της βασιλείας του Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού (408-450 μ.Χ.), ήτοι μέχρι το έτος 446 μ.Χ. Τότε εμφανίστηκε στους κόλπους του Χριστιανισμού μια αίρεση, η οποία δε δεχόταν το δόγμα της αναστάσεως των νεκρών. Η αίρεση αυτή, στην οποία είχαν προσχωρήσει και μερικοί επίσκοποι, προκαλούσε μεγάλη αναταραχή και αναστάτωση στην Εκκλησία. Ο δε Αυτοκράτορας, βλέποντας την αναστάτωση αυτή της Εκκλησίας του Θεού, δεν ήξερε τι να κάνει. Όμως δεν απελπίστηκε, αλλά, αφού φόρεσε έναν τρίχινο σάκο και κάθισε κατά γης, θρηνούσε και παρακαλούσε το Θεό να του φανερώσει τον τρόπο διάλυσης της αίρεσης.
Ο Κύριος λοιπόν δεν παρέβλεψε τα δάκρυα του Αυτοκράτορα και ικανοποίησε το αίτημά του με τον ακόλουθο τρόπο: Ο κύριος του όρους, στο οποίο βρισκόταν το σπήλαιο των αγίων επτά Παίδων, θέλησε κατά τον καιρό εκείνο να χτίσει μαντρί για το ποίμνιό του. Έτσι λοιπόν, παίρνοντας επί δύο ημέρες πέτρες από τον μανδρότοιχο του σπηλαίου, για να οικοδομήσει το μαντρί του, ανοίχτηκε το στόμιο του σπηλαίου αυτού. Τότε ακριβώς, με προσταγή του Θεού, αναστήθηκαν οι άγιοι επτά Παίδες, που είχαν πεθάνει μέσα στο σπήλαιο αυτό, και συνομιλούσαν μεταξύ τους, σαν να είχαν κοιμηθεί την προηγούμενη ημέρα. Τα σώματά τους δε δεν είχαν αλλοιωθεί στο παραμικρό και τα ενδύματά τους δεν είχαν φθαρεί ούτε σαπίσει από την υγρασία του σπηλαίου, αν και είχαν περάσει εκατόν ενενήντα τέσσερα χρόνια.
Μετά την ανάστασή τους οι άγιοι επτά Παίδες είχαν έντονο στη μνήμη τους το γεγονός ότι ο Δέκιος ζητούσε να τους τιμωρήσει και περί αυτού ακριβώς συνομιλούσαν μεταξύ τους. Συγκεκριμένα, ο Μαξιμιλιανός έλεγε προς τους άλλους: “Και αν συλληφθούμε, αδελφοί, ας σταθούμε γενναίοι και να μην προδώσουμε την ευγένεια της πίστης μας. Εσύ δε, αδελφέ Ιάμβλιχε, πήγαινε να αγοράσεις άρτους, πλην όμως περισσότερους. Γιατί χθες το βράδυ έφερες λίγους, και κοιμηθήκαμε σχεδόν πεινασμένοι. Επιπλέον προσπάθησε να μάθεις τι σκέφτεται για εμάς ο Δέκιος”.

Ἕνα κεράκι στά δειλινά τοῦ Δεκαπενταύγουστου






Γιορτάζει ἡ Μάνα καί πλέκουμε στεφάνια καί τραγουδοῦμε γλυκά. Ἡ Μάνα εἶναι ἀναντικατάστατη ὕπαρξη γιά τόν καθένα μας. Μάνα θέλησε νά ἔχει καί ὁ Θεός Λόγος, ὅταν θέλησε νά σαρκωθεῖ. Καί ἔκανε μάνα Του τήν ταπεινή Κόρη τῆς Ναζαρέτ, καί ὕστερα τή χάρισε στόν ἄνθρωπο, «γύναι· ἴδε ὁ υἱός σου... ἰδού ἡ μήτηρ σου, καί ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητής αὐτήν εἰς τά ἴδια» (Ἰωάν. 19, 26-27).
Καί ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ ἔγινε καί δική μας. Μᾶς ἀγκαλιάζει ὅλους, μᾶς ἀγαπάει, καί ἐμεῖς σάν παιδιά της τήν ἀγαποῦμε ἔστω κι ἄν κάνουμε σκανδαλιές, ἔστω κι ἄν ξεκόβουμε ἀπό τή μητρική ἔγνοια. Νοιάζεται καί παρακολουθεῖ. Εἶναι ξάγρυπνη καί περιμένει. Καί ἐμεῖς φτάνοντας στά ὅρια τῶν ἀντοχῶν μας στρεφόμαστε καί παρακαλοῦμε.
Καί νά ὁ Δεκαπενταύγουστος ξεδιπλώνεται! Προσκαλεῖ ὅλους στή γιορτή τῆς Μάνας καί τρέχουμε στήν «Παράκληση». Τραγούδι πού ἐκπέμπεται ἀπό καρδιακές συχνότητες.
Στούς ἀναρίθμητους ὕμνους πού ἔχουν γραφεῖ γιά τήν Παναγία Μητέρα ξεχωρίζουν οἱ Παρακλητικοί Κανόνες. Δροσιά στό καῦμα τοῦ σώματος λόγω ἐποχῆς, Αὔγουστος, ἀλλά καί στά πολυκαύματα τῆς ψυχῆς καί γι’ αὐτό ἀναπᾶσα στιγμή βάζουμε τό ἐπίθεμα τους πάνω στήν πληγή μας. Οἱ Παρακλητικοί Κανόνες, (Μικρά καί Μεγάλη Παράκληση), ψάλλονται ἐναλλάξ στούς Ἑσπερινούς στό πρῶτο δεκαπενθήμερο τοῦ Αὐγούστου (ἱερός Δεκαπενταύγουστος). Εἶναι ἀμέτρητα τά πλήθη τῶν πιστῶν πού τρέχουν σ’ ὅλους τούς Ἐνοριακούς Ναούς καί τά ταπεινά Παρεκκλήσια, γιά νά ἀκούσουν ἤ καλύτερα νά τούς σιγοψάλλουν μαζί μέ τόσα ἄλλα στόματα πού συντονίζει ἡ λαχτάρα τῆς καρδιᾶς στό ρυθμό πού δίνει ὁ χορός τῶν ἱεροψαλτῶν. Καρδιακή προσευχή μεταβάλλεται ὁ μεστός λόγος τοῦ Κανόνα τῆς Παρακλήσεως κάθε δειλινό.

Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

ΘΑΡΣΕΙ ΤΕΚΝΟΝ

4 Αυγούστου 2013, Κυριακὴ Ϛ΄ Ματθαίου, Ἦχος πλ. α'

Θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Θ´ 1 - 8
1 Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασεν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. 2 Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον. καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπεν τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 3 καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· Οὗτος βλασφημεῖ. 4 καὶ εἰδὼς ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 5 τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; 6 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας – τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· Ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 7 καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. 8 ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.
04 Αυγούστου 2013
Άγιοι Επτά Παίδες εν Εφέσω
 


               
Συχνά οι άνθρωποι λιγοψυχούμε στη ζωή μας. Οι δοκιμασίες, οι οποίες μας απειλούν με θάνατο ή κόπο ή αίρουν τη δυνατότητά μας να ζήσουμε φυσιολογικά, αλλά και ο φόβος της ήττας και της αποτυχίας, που γίνεται εμμονή, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με τις ειδήσεις και τα γεγονότα του κόσμου που μας γεμίζουν απαισιοδοξία, αποτελούν αφορμές ώστε η καρδιά και το φρόνημά μας να μην είναι ακμαία και να έρχεται η κατάσταση της ολιγοψυχίας. Λίγη η ψυχή. Ενώ είναι δώρο Θεού, που πληρώνει το σύνολο της ύπαρξής μας, αισθανόμαστε ότι λιγοστεύει. Ότι δεν έχουμε  δύναμη και κουράγιο να παλέψουμε. Ότι στερούμαστε την ελπίδα για να σταθούμε στα πόδια μας και να αντέξουμε. Και στρέφουμε το νου και την καρδιά μας, όπου είναι δυνατόν, για να αντλήσουμε θάρρος.

                Ο Χριστός, μετά την θεραπεία των δύο δαιμονισμένων στην περιοχή των Γεργεσηνών, επέστρεψε στην Καπερναούμ. Εκεί του έφεραν έναν παράλυτο, ξαπλωμένο στο κρεβάτι του. Βλέποντας ο Κύριος την πίστη των ανθρώπων στο πρόσωπό Του και την κίνησή τους να φέρουν τον φίλο ή συγγενή τους ενώπιόν Του για να αλλάξει την πορεία της ζωής του, κάνει ένα βήμα πιο πέρα. Δεν μιλά σ’ αυτούς, αλλά στον παραλυτικό και του λέει: «Θάρσει τέκνον» (Ματθ. 9,2). Αντιλαμβανόμαστε πόσο παρηγορητική ήχησε στ’ αυτιά τόσο του αρρώστου, όσο και εκείνων που τον αγαπούσαν αυτός ο λόγος. Ο Χριστός όμως προχώρησε και άλλο. Το θάρρος που έπρεπε να έχουν πήγαζε από το γεγονός ότι  συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες του παραλυτικού, η αιτία για την αρρώστια, αλλά και η ευκαιρία για μια νέα ζωή που ταυτίστηκε με την φωνή του Κυρίου.