Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Πάπας καὶ Πατριάρχης ἔθεσαν εἰς κίνδυνον τὰ Πανάγια Προσκυνήματα συνεργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν

Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης,
Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ
ΜΕ λύπη, ὀργὴ καὶ ἀγανάκτηση πληροφορήθηκε τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὅσα πρωτοφανῆ, πρωτότυπα, ἀσεβῆ, αἱρετικὰ καὶ βλάσφημα ἔλαβαν χώρα κατὰ τὴν συνάντηση πάπα καὶ πατριάρχου στὰ Ἱεροσόλυμα, τὴν κοιτίδα καὶ τὸ λίκνο τοῦ Χριστιανισμοῦ, στοὺς θεοβάδιστους καὶ Ἁγίους Τόπους,
ὅπου οἱ διὰ τῶν αἰώνων φύλακες τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ διὰ σειρᾶς μεγάλων θεολογικῶν ἀναστημάτων, ὅπως οἱ Ἅγιοι Σάββας ὁ Ἡγιασμένος καὶ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, καταπολέμησαν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὡς λύκους βαρεῖς τοὺς ἐξεδίωξαν μακρὰν τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ μὴ μεταδώσουν τὴν λύμη τῆς αἱρέσεως στοὺς ὑγιαίνοντες πιστοὺς καὶ νὰ μὴ κατασπαράξουν πνευματικὰ τὰ πρόβατα.
Οἱ Ἁγιοταφῖτες διὰ τῶν αἰώνων ἀξιώνονται ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ φυλάττουν τὰ Πανάγια Προσκυνήματα, μόνον καὶ μόνον γιατὶ μέχρι τώρα ἐφύλατταν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη ἀμόλυντη καὶ ἀμιγῆ ἀπὸ αἱρετικὲς προσμίξεις, σὲ μία διαρκῆ ἀντιπαράθεση μὲ τοὺς ποικίλους αἱρετικοὺς, Μονοφυσίτες (Ἀρμενίους, Κόπτες, Αἰθίοπες) καὶ Παπικοὺς. Οἱ τελευταῖοι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν ἐπαίσχυντων σταυροφοριῶν πάτησαν ὡς κατακτηταὶ πόδι στοὺς Ἁγίους Τόπους, χωρὶς καμμία ἐκκλησιολογικὴ βάση καὶ δικαιοδοσία, ἀλλὰ μόνο ὡς ἰσχυροὶ κοσμικοὶ ἄρχοντες καὶ ἐμφανίζονται ἀπὸ τὸτε ὡς συνιδιοκτῆται τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων, μὲ μόνιμη ἐπιδίωξη, μέσῳ διπλωματικῶν καὶ πολιτικῶν πιέσεων, νὰ ἐκδιώξουν τοὺς Ὀρθοδόξους, τὴν Ἁγιοταφιτικὴ Ἀδελφότητα, καὶ νὰ ἀναλάβουν αὐτοὶ τὴν φύλαξη τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων. Τὸ ἐπέτυχαν γιὰ μικρὸ χρονικὸ διάστημα, ἀλλὰ τοὺς κατῄσχυνε ὁ Θεὸς καὶ τοὺς ἐξεδίωξε, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσει ὅτι δὲν ἔχει σημασία γιὰ τὸν Θεὸ ὁ τόπος, ἀλλὰ ὁ τρόπος τῆς λατρείας καὶ τῆς προσκυνήσεως.

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Η παιδεία της Χάριτος

  'Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

" Τή ελευθερία, ή Χριστός ημάς ηλευθέρωσε, στήκετε "
[...]
Η Χάρη του Θεού που φανερώθηκε, αυτή μόνον μπορεί να διδάξει όσους την επιλέγουν για παιδαγωγό, εκπαιδεύοντας τους μαθητές της να έχουν ήθη που αρμόζουν στούς ανθρώπους, δηλαδή ήμερα, καλοκάγαθα, εύσπλαγχνα, συμπαθή, δίκαια, φιλικά, μετριοπαθή, διακριτικά, σώφρονα, αγνά, μακρόθυμα, ανεξίκακα, κοινωνικά, ελεήμονα, φιλάνθρωπα, οικτίρμονα, χαριτωμένα, επιεική και προσιτά' οργίλα και θυμώδη εναντίον όλων των αντιθέτων τους, επιθυμητικά και ορεκτικά για όσα είναι ωφέλιμα στην ψυχή' να επιθυμούν δε τα φυσικά και αναγκαία, με ομαλό και μέτριο και νόμιμο τρόπο.
'Οπως δόθηκε στο σώμα όρεξη και μάτια και φώς, ώστε να βλέπει και να τρέφεται από τα αγαθά της γής, έτσι δόθηκε και στην πιστή ψυχή όρεξη και νούς και το φώς του Κυρίου Ιησού Χριστού, ώστε να βλέπει και να τρέφεται με ουράνια τροφή, τη γνώση των οικτιρμών του Θεού, τη συμπάθεια και την αγάπη και την εκούσια ταπείνωση της καθόδου του μέχρι του σταυρού και του θανάτου.
Διότι αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του λογικού αυτού ζώου. Και χαρακτηριστικό του αλόγου ζώου, είναι το να επιθυμεί μόνο τίς υλικές τροφές. 'Ωστε αυτός που χρησιμοποιεί την όρεξη της ψυχής για τα σαρκικά και γήϊνα, είναι ή παράφρων ή κτηνώδης. Εάν όμως δεν έχει αίσθηση αυτού του κακού, είναι νεκρός' και μόνον ο Χριστός μπορεί να τον αναστήσει. 'Οποιος σκέφτεται την ημέρα του Κυρίου, θα υπομείνει την παιδεία της χάριτος, χωρίς την οποία είναι ακατόρθωτο και αδύνατο να γίνει άνθρωπος' και αφού γίνει άνθρωπος και παραμείνει, ούτε να καταγραφεί ούτε να ξεπέσει με όσους δεν έγιναν ούτε παρέμειναν άνθρωποι, και καταντήσει θηρίο ή λύκος ή αρκούδα ή φίδι ή γουρούνι και γαϊδούρι' με κάποια μεν όμοιος ως πρός το επιθυμητικό, με άλλα δε άγριος ως πρός το θυμικό. Διότι τέτοιοι καταδικάζονται στην κόλαση. Θα υπήρχε δε κάποια μικρή απολογία γι' αυτούς, αν καταδικάζονταν ως απλοί άνθρωποι που αμάρτησαν' αλλ' επειδή είναι άνθρωποι και διά μέσου τού Χριστού θεοί, αποκτώντας με την κοινωνία και μετοχή σε αυτόν τη δυνατότητα να μήν αμαρτάνουν, αυτοί όμως δεν το θέλουν αυτό, πώς δεν είναι άξιοι για μεγάλη καταδίκη; γιατί δεν αγαπούν να είναι τού Θεού, αλλά του εαυτού τους. Γι'αυτό το λόγο όσοι μετά το άχραντο βάπτισμα τού Χριστού έπεσαν σε αμαρτίες, όταν τους περιλάμψει φωτισμός μετανοίας, δεν πρέπει να ζητούν συγχώρηση μόνο για τα αμαρτήματα, αλλά και να λάβουν από τον Χριστό την ελευθερία του, ώστε να μη μπορούν πλέον να αμαρτάνουν. " Διότι καθένας που κάνει την αμαρτία, δεν είναι δούλος Χριστού, αλλά δούλος της αμαρτίας' στην οικία τού Θεού και Πατέρα δεν μένει παντοτεινά' (.. "ότι πάς ο ποιών την αμαρτίαν, ούκ έστι δούλος Χριστού, αλλά δούλος της αμαρτίας' εις την οικίαν τού Θεού και Πατρός, ού δύναται μένειν εις τον αιώνα"..) εάν λοιπόν ο Χριστός ως Υιός του Θεού μας ελευθερώσει, θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι ".
Γι' αυτήν ο απόστολος Παύλος λέει: " Σταθείτε σταθερά στήν ελευθερία, για την οποία ο Χριστός μας ελευθέρωσε".
[...]


Από τα " Αλφαβητικά Κεφάλαια "
(από το κεφ. ΙΕ')
του αγίου Πατρός ημών
Συμεών του Νέου Θεολόγου






Υάκινθος

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Ἔντονη ἀνησυχία τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ γιὰ τὴν ἐνίσχυση τοῦ εὐρωσκεπτικιστικοῦ κινήματος

Παλαιότερη συνάντηση τῆς ἡγεσίας τῆς ΕΕ μὲ Ἕλληνες τέκτονες
Σχόλιο: Τὶς προηγούμενες ἡμέρες δημοσιεύσαμε ἕνα ἀποσμασμα μιᾶς ὁμιλίας ἑνὸς σπουδαίου ἱερέως (δες ΕΔΩ) ποὺ χαρακτήριζε τὸ μόρφωμα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ὡς δαιμονομασωνικό. Δυστυχῶς, παρεξηγηθήκαμε ἀκόμη καὶ ἀπο ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας(;) πού συστηματικὰ μιλοῦν καὶ ἀρθρογραφοῦν ὑπὲρ τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁλοκλήρωσης καὶ τῶν θετικῶν συνεπειῶν τῆς κοινοτικῆς πορείας τῆς χώρας μας χωρὶς νὰ κάνουν καμία ἀπολύτως νύξη π.χ στὸ ὅτι στὴν ΕΕ νομοθετοῦν ἄνθρωποι μὴ ἐκλεγμένοι ὅπως ἡ κ. Δαμανάκη! Ἡ παρακάτω εἴδηση περὶ τῆς ἀνησυχίας τῶν Μασωνικῶν Στοῶν γιὰ τὴν ἄνοδο τοῦ εὐρωσκεπτικισμοῦ εἶναι ἡ καλύτερη ἀπάντηση πρός κάθε κατεύθυνση.
Διαφορετικὰ Τάγματα τοῦ λεγόμενου Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ (Franc-maconnerie) ὑπέγραψαν  κοινὸ  ἀνακοινωθέν. Καλοῦν τὰ μέλη τους καὶ ὅλους τους πολίτες σε μὴ ἀποχὴ ἀπὸ τὶς εὐρωεκλογὲς ἀλλὰ καὶ τοὺς δίνουν συγκεκριμένες ντιρεκτίβες πολιτικῆς ψήφου.  Τὸ δελτίο Τύπου ὑπογράφεται ἀπὸ τὴ Μεγάλη Γυναικεία Στοὰ τῆς Γαλλίας, τὴ Μεγάλη Στοὰ τῆς Γαλλίας, τὸν Μεγάλο Ἀνατολικό της Γαλλίας, τὴ Μεγάλη Μεικτὴ Στοὰ τῆς Γαλλίας καὶ τὴ Μεγάλη Γυναικεία Στοὰ τοῦ Memphis Misraim (media press 22/05/14). Αὐτὸ ποὺ ἀνησυχεῖ τοὺς “Μεγάλους Δασκάλους” τῶν Στοῶν εἶναι ἡ ἄνοδος τοῦ Εὐρωσκεπτικισμοῦ ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιφέρει τόσο ἀποχὴ π' τὶς κάλπες ὅσο καὶ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑ




Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, όμοτίμου καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
 
Θεωρώ ιδιαίτερα τιμητική την συμμετοχή μου στην παρούσα σύναξη προς τιμήν του μακαριστού Γέροντος π. Φιλοθέου Ζερβάκου. Ή όσιακή μορφή του και οι υπέρ της Ορθοδοξίας αγώνες του είναι ή αφορμή της επιλογής του θέματός μου.

Οι έννοιες ΑΓΙΟΣ και ΑΓΙΟΤΗΤΑ στην εποχή μας διέρχονται κρίση: ή αποκρούονται, ή χλευάζονται, ή παραποιούνται. Και μάλιστα όχι μόνο σέ κοινωνικές ομάδες, πού έχουν προσωρινά ή μόνιμα διακόψει κάθε σχέση και σύνδεσμο με το εκκλησιαστικό σώμα, αλλά και μεταξύ τών λεγομένων χριστιανών και μάλιστα τών «Ορθοδόξων». Ιδανικό στον κόσμο μας είναι οι οικονομικές άξιες, ή ευζωία, ή υλική ευημερία. Πόσοι, ακόμη και χριστιανοί, έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να γίνουν άγιοι; Ποιός ενδιαφερόμενος και μόχθων για την σταδιοδρομία του παιδιού του, δίνει προτεραιότητα στην αγιότητα του; Και όμως αυτός (πρέπει να) είναι ό κύριος σκοπός τού ορθοδόξου πιστού. 'Ο λόγος υπάρξεως της Εκκλησίας στον κόσμο, ως σώματος Χριστού και Ορθοδοξίας είναι ή θέωση του ανθρώπου, δηλαδή ή αναγέννηση του μέσα στην άκτιστη θεϊκή Χάρη, ό αγιασμός του. Ή παλαιοδιαθηκική προτροπή: «Άγιοι έσεσθέ μοι, ότι εγώ άγιός ειμί» (Λευϊτ. 20,26), είναι αντίστοιχο με τον λόγο της Καινής Διαθήκης: «’Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ως ό Πατήρ ύμών ό ούράνιος τέλειός εστίν» (Ματθ. 5,48).

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Συγκλονιστικό γεγονός ... Η Εκκλησία τού Κυρίου.


Στον Μέγα Μακάριο συνέβη το εξής καταπληκτικό γεγονός:κάποτε μα ύαινα, που θεωρείται το πιο αιμοβόρο και άγριο θηρίο της ερήμου και των δασών, άνοιξε με βία το παραπόρτι της αυλής της σκήτης του αγίου και μεγάλου Μακαρίου, τον οποίο βρήκε γονατιστό να προσεύχεται.

Η ύαινα όμως κρατούσε στο στόμα της το μικρό της, που γεννήθηκε τυφλό. Προχώρησε και το άφησε μπροστά στον προσευχόμενο άγιο. Ο Μέγας Μακάριος τότε πήρε στα χέρια του τη νεογέννητη τυφλή ύαινα και με το σάλιο του άλειψε τα τυφλά της μάτια. Τα σταύρωσε, κάνοντας συγχρόνως και προσευχή και ω του θαύματος! αυτά άνοιξαν! η μάνα ύαινα, αφου θήλασε το μικρό της, έφυγε με τον ίδιο...
... τρόπο που ήρθε.
Την άλλη μέρα, επανήλθε η ύαινα, κρατώντας στο στόμα της μια προβιά προβάτου και την άφησε μπροστά στα πόδια του αγίου σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, ακουμπώντας το κεφάλι της πολλές φορές στο χώμα, προσκυνώντας έτσι τον γέροντα!
τα θηρία αποδεικνύονται πολλές φορές πολύ πιο ευγνώμονα απο εμάς τους αχαρίστους ενώπιον του μεγάλου Θεού!

από το βιβλιο Λαυσαϊκή ιστορία

ΕΩΣ ΕΣΧΑΤΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ 

Η συνετή προάσπιση της Αλήθειας

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
(Ιωάννου Θ' 1-38)

1 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. 2 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; 3 ἀπεκρίθη  Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. 4 ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. 5 ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ᾦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. 6 ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ 7 καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων.
8 Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; 9 ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. 10 ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; 11 ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος  Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. 12 εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα.
13  Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. 14 ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ  Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. 15 πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. 16 ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. 17 λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. 18 οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ  Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος 19 καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; 20 ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· 21 πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. 22 ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς  Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ  Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. 23 διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. 24 ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. 25 ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. 26 εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; 27 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; 28 ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. 29 ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. 30 ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. 31 οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ’ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. 32 ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. 33 εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. 34 ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. 35  Ἤκουσεν ὁ  Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; 36 ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; 37 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ  Ἰησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. 38 ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης
e-mail: ioil.konitsa@gmail.com
Η Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής του τυφλού, πλην των άλλων μας βοηθά να εμβαθύνουμε στο μεγάλο θέμα της αλήθειας και της στάσεως των ανθρώπων έναντι αυτής.

ΟΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚΤΑΡΑΣΣΟΥΣΙΝ ΗΜΩΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ



        Ο κόσμος μας κινείται με ταχύτητες που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ή να προσεγγίσουμε. Την ίδια στιγμή βλέπουμε οι όποιες εξελίξεις να μας βρίσκουν ανίκανους να τις διαμορφώσουμε. Ακόμη και όταν έχουμε το δικαίωμα να συμμετέχουμε σ’ αυτές, η όποια απόφασή μας συνήθως έρχεται ως αποτέλεσμα παράδοσης ή θυμού ή φόβου και ανασφάλειας και λιγότερο είναι θετική επιλογή. Όσοι πιστεύουμε στο Θεό έχουμε ένα όνομα και μια ιδιότητα. Είμαστε χριστιανοί.  Μικρή είναι η σημασία όμως του ονόματος και της ιδιότητας για την πραγματικότητά μας. Κι αυτό γιατί δεν είναι το κύριο που μας χαρακτηρίζει, αυτό που για μας δίνει νόημα και σκοπό στη ζωή μας, αλλά ένα μέσα στα πολλά. Επομένως, η χριστιανική μας ιδιότητα δεν οδηγεί τη ζωή μας σε νέες διαστάσεις, δεν μας κάνει δυναμικούς πρωταγωνιστές της, αλλά συνήθως την αποκρύπτουμε. Ή την ταυτίζουμε με κάποια πρόσωπα που   μας στηρίζουν ή λειτουργούμε αποτρεπτικά έναντι κάποιων άλλων, που μας απειλούν.
                Στις Πράξεις των Αποστόλων οι απόστολοι Παύλος και Σίλας βρέθηκαν κάποια στιγμή στους Φιλίππους, στη σημερινά Καβάλα της Μακεδονίας. Η παρουσία τους έκανε τους ειδωλολάτρες της περιοχής να αναφωνήσουν: «ούτοι οι άνθρωποι εκταράσσουσιν ημών την πόλιν» (Πράξ. 16,20). Αυτοί οι άνθρωποι προκαλούν αναταραχή στην πόλη μας. Η χριστιανική τους ιδιότητα δεν έμεινε κρυφή, αλλά με την παρουσία τους έκαναν την εκεί τοπική κοινωνία να αναρωτιέται για τον εαυτό της, για τα συμφέροντά της, για την αλήθεια που διακήρυτταν οι δύο Απόστολοι με την παρουσία τους. Και αυτό προκαλούσε ταραχή στις συνειδήσεις, στη ζωή τους, στον τρόπο που είχαν μάθει ακόμη και να λειτουργούν θρησκευτικά.

Ευρωεκλογές: Το εκλογικό στοίχημα.




Ομολογώ ότι ανήκω στους φανατικούς ευρωσκεπτικιστές με τελείως εχθρικές τάσεις απέναντι σε αυτό το δυναστικό για τους λαούς κατασκεύασμα..... διάλυσης των εθνών.


Επέλεξα όμως να διαβάσουμε και την άποψη ενός ευρωπαϊστή και μάλιστα μέλους της Κοινωνικής Συμφωνίας της Λούκας Κατσέλη.

Είναι χρήσιμο να δούμε πως αντιλαμβάνονται την υπόθεση των ευρωεκλογών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στην αντίπερα όχθη.


Εξάλλου τα όσα μας πληροφορεί το άρθρο είναι πολύ χρήσιμα για την εξαγωγή όχι μόνο συμπερασμάτων αλλά και για το τι μας περιμένει από εδώ και μπρός αλλά και το που βαδίζει η Ε.Ε.


(το άρθρο το είδα στο Geopolitics & Daily News)




Γράφει ο Πιτικάρης Θεόδωρος BSc, BAB,MSc,Ph.D*




Οι Ευρωεκλογές αποτελούν μια μοναδική ευκαιρία για να επαναπροσδιορίσουμε την μοίρα του τόπου μας. Από την μια μεριά αναμένεται να πυροδοτήσουν αργά ή γρήγορα πολιτικές εξελίξεις στην πολιτική ζωή του τόπου, με δεδομένη την ιστορική παρακαταθήκη του Ευάγγελου Αβέρωφ, ο οποίος μετά την ήττα της ΝΔ με 38,08% έναντι 41,58% του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές της 17ης Ιουνίου του 1984 υπέβαλε την παραίτηση, του ανοίγοντας το δρόμο για την αρχηγία στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.




Από την άλλη δεν πρέπει να υποβαθμίζουμε, την σπουδαιότητα των ζητημάτων που θα κληθεί να συζητήσει και τελικά να διευθετήσει η νέα πολιτική ηγεσία της ένωση.




Ξεκινώντας από το φλέγον ζήτημα της νέας κοινής αγροτικής πολιτικής, που βρίσκεται σε διαδικασία αναθεώρησης. Με την Γαλλία και την Γερμανία σε ένα διαρκές παζάρι με την Ιταλία και την Ισπανία αλλά και την κυβέρνηση Κάμερον να έχει φυσική ιδεολογική απέχθεια προς την ιδέα των επιδοτήσεων υπάρχει ένα σπουδαίο ζήτημα. Άρα οι ευρωβουλευτές θα κληθούν να πάρουν θέση για το ύψος και σε ποιους τομείς θα διατεθούν οι επιδοτήσεις. Για την Ελλάδα όμως αυτές οι επιδοτήσεις θα είναι ένα σπουδαίο εργαλείο στην προσπάθεια μας να φτιάξουμε ένα νέο βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης για τον τόπο μας, ίσως και ένα ισχυρό εργαλείο ανάταξης του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα παραγωγής με έμφαση στα προϊόντα προστιθέμενης αξίας (λ.χ βιολογικό λάδι).




Αλλώστε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πρέπει να διατηρούμε την σκέψη ότι ο απογαλακτισμός

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Θά τούς ποῦμε ὡς Ρωμηοί καί Ὀρθόδοξοι: «Ὄχι στό κόλπο σας. Ἐμεῖς δέν μετέχουμε στήν δαιμονική-μασωνική Εὐρώπη σας»

Ἀπόσπασμα ἀπὸ παλαιότερη ἀλλὰ ἐξαιρετικὰ ἐπίκαιρη ὁμιλία τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
Ἔχω καὶ μία παρατήρηση. Γιὰ χίλιους λόγους, διάφοροι φορεῖς -ὁποιοιδήποτε- ὅλο αὐτὸν τὸν καιρὸ τρομοκρατοῦν τὸν λαό μας, μὲ διάφορους ἐκφοβισμούς. Καὶ αὐτὸς ὁ ἐκφοβισμὸς εἶναι διπλός. Ὁ ἕνας ἐκφοβισμὸς εἶναι τί θὰ γίνει ἂν θὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν ΕΟΚ καὶ ὁ ἄλλος εἶναι τί θὰ γίνει ἂν δὲν θὰ φύγουμε. Προσέξτε, κανένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ μεγέθη δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει στοιχεῖο ἐκφοβισμοῦ. Θὰ τὸ ἀναλύσω τώρα. Γιατί καλῶ τὸ λαὸ νὰ εἶναι ἐλεύθερος. Καὶ ἐπειδὴ βρισκόμαστε σὲ μιὰ καίρια καμπὴ τῆς ἱστορίας, πού τώρα θὰ τὴ δηλώσω κατὰ τὴ γνώμη μου, καὶ καλὸ εἶναι νὰ πάρετε θέση, θέλετε δὲν θέλετε, ὄχι μπροστά μου, στὸ νοῦ σας. Θέλω νὰ σᾶς τονίσω τὰ ἑξῆς:
Πρῶτα-πρῶτα, ἡ θέση μου γιὰ τὰ μνημονιακὰ εἶναι σαφέστατη, τὴν ἔχω πεῖ χίλιες φορές. Τὸ εἶπα πρὶν ἀπὸ λίγο, τὸ θεωρῶ βαθύτατη προδοσία τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ τόπου. Αὐτὸ εἶναι δεδομένο. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μοῦ ἀρκεῖ. Αὐτὴ εἶναι ἡ βασική μου ἀντίδραση. Τί παρακάτω ἔχω νὰ προσθέσω, γιὰ νὰ προσέξει ὁ λαός. Κοιτάξτε, τὸ δαιμονομασονικὸ κίνημα τὸ ὁποῖο διοικεῖ τὴν Εὐρώπη, ὅπως τὸ λέω εἶναι -καθαρὰ ἔτσι- δὲν εἶναι μιὰ γενικὴ ἱστορία. Ἡ Εὐρώπη διοικεῖται ἀπὸ κατεξοχὴν κέντρα μασονικά, πρόσωπα μασονικά. Aπόδειξη ὅλοι ὅσοι προβάλλονται μέσα ἀπὸ τὴν ταραχή, τὴ βαβούρα, ὡς ὑπουργοὶ καὶ πρωθυπουργοὶ τῶν διαφόρων χωρῶν τῆς Εὐρώπης ἀνήκουν σὲ μασονικὲς λέσχες. Ἀπόδειξη οἱ δύο τελευταῖοι πρωθυπουργοί μας, δηλωμένοι ἐπίσημα, μπασμένοι στὸ πράγμα. Εἶναι ἡ ἱστορία δηλαδὴ ὅτι μᾶς διοικεῖ ἕνα σύστημα τὸ ὁποῖο θέλει τὴν ὑποδούλωση τοῦ....

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη

Ως γενέτειρα πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αναφέρεται τόσο η Ταρσός της Κιλικίας όσο και το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ωστόσο η άποψη που επικρατεί φέρει τον Μέγα Κωνσταντίνο να έχει γεννηθεί στη Ναϊσό της Άνω Μοισίας (σημερινή Νις της Σερβίας). Το ακριβές έτος της γεννήσεώς του δεν είναι γνωστό, θεωρείται όμως ότι γεννήθηκε μεταξύ των ετών 272-288 μ.Χ.

Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος, που λόγω της χλωμότητος του προσώπου του ονομάσθηκε Χλωρός, και ήταν συγγενής του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Μητέρα του ήταν η Αγία Ελένη, θυγατέρα ενός πανδοχέως από το Δρέπανο της Βιθυνίας.

Το 305 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος ευρίσκεται στην αυλή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού στη Νικομήδεια με το αξίωμα του χιλίαρχου. Το ίδιο έτος οι δύο Αύγουστοι, Διοκλητιανός και Μαξιμιανός, παραιτούνται από τα αξιώματά τους και αποσύρονται. στο ύπατο αξίωμα του Αυγούστου προάγονται ο Κωνστάντιος ο Χλωρός στη Δύση και ο Γαλέριος στην Ανατολή. Ο Κωνστάντιος ο Χλωρός πέθανε στις 25 Ιουλίου 306 μ.Χ. και ο στρατός ανακήρυξε Αύγουστο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κάτι όμως που δεν αποδέχθηκε ο Γαλέριος. Μετά από μια σειρά διαφόρων ιστορικών γεγονότων ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκρούεται με τον Μαξέντιο, υιό του Μαξιμιανού, ο οποίος πλεονεκτούσε στρατηγικά, επειδή διέθετε τετραπλάσιο στράτευμα και ο στρατός του Κωνσταντίνου ήταν ήδη καταπονημένος.

Η αμαρτία δε διορθώνεται με αμαρτία, αλλά με την ταπείνωση


Ο στάρετς Ιωσήφ, υπόδειγμα ταπείνωσης, πραότητας και ακατακρισίας, είπε κάποτε σε μια μοναχή:
Αν οι αμαρτίες του αδελφού σου σ’ ενοχλούν και δε μπορείς να βρεις την ειρήνη της ψυχής σου, θυμήσου τα εξής:
- Αν οι αμαρτίες του αδελφού σου που θέλεις να διορθώσεις σ’ ενοχλούν, σ’ εκνευρίζουν και χάνεις την ειρήνη σου, τότε αμαρτάνεις και συ. Η αμαρτία δε διορθώνεται με την αμαρτία, αλλά με την ταπείνωση.
- Ο ζήλος που θέλει από μόνος του να καταστρέψει όλα τα κακά είναι από μόνος του ένα μεγάλο κακό.
- Μέσα στο μάτι σου υπάρχει ένα μεγάλο δοκάρι και συ προσέχεις το κάρφος στο μάτι του αδελφού σου.
- Υπάρχουν ατέλειες που είναι αναπόφευκτες κι άλλες που μπορεί να ’ναι ευεργετικές. Το καλό δοκιμάζεται από το κακό.
- Το παράδειγμα της μακροθυμίας του Θεού πρέπει να χαλιναγωγήσει την ανυπομονησία μας, που μας στερεί την ειρήνη.
- Το παράδειγμα του ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μας φανερώνει με πόση ταπείνωση και καρτερία πρέπει να υπομένουμε την ανθρώπινη αμαρτία. Αν δεν έχουμε κάποια θέση ευθύνης έναντι των άλλων, πρέπει να αντιμετωπίζουμε την αμαρτία τους με συμπάθεια.
- Κάθε άνθρωπος καταδικάζει εκείνες τις αμαρτίες των άλλων, για τις οποίες κατηγορείται ο ίδιος.
- Για τις πράξεις των άλλων δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μας ηρεμεί περισσότερο όσο η σιωπή, η προσευχή και η αγάπη.

Πηγή: http://paparokades.blogspot.gr/

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Συγκίνηση στὴν Χὸμς τῆς Συρίας! Ξανακούστηκαν καμπάνες καὶ ἑλληνικὰ στὴν πολύπαθη πόλη!


Τὸ κρατικὸ κανάλι τῆς Συρίας sama παρουσίασε ἐκτενὲς ρεπορτὰζ-ἀφιέρωμα ἀπὸ τὴν πρώτη λειτουργία στὴ Χὸμς μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσή της ποὺ πραγματοποιήθηκε στὴν ἑλληνορθόδοξη ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Μετέφερε συγκινητικὲς εἰκόνες ἀπὸ βυζαντινὲς ψαλμωδίες καὶ στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα ἀπὸ τὴν καρδιὰ τῆς Συρίας. Ἡ Συρία ἀνασταίνεται ἀπὸ τὶς στάχτες της. Οἱ καμπάνες τῆς ἑλληνορθόδοξης ἐκκλησίας τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων ξαναήχησαν χαρμόσυνα μετὰ πὸ 2,5 χρόνια ἐκκωφαντικῆς σιωπῆς στὴν παλιὰ Πόλη τῆς Χόμς.
Μετὰ τὴν Μααλούλα, τὴν Κοιλάδα τῶν Χριστιανῶν ποὺ ἀποδόθηκαν πανηγυρικὰ καὶ πάλι στὸ χριστιανικὸ στοιχεῖο ἀπὸ τὴν κυβέρνηση Ἄσσαντ ἦταν ἡ σειρὰ τῆς Χὸμς νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὴ στυγνὴ μπότα τῆς ἰσλαμιστικῆς κατοχῆς. Αὐτὰ τὰ δυόμιση χρόνια ἰσλαμοκρατίας ἦταν σὰν 2,5 αἰῶνες. Ἡ Χὸμς ἡ πόλη ποὺ ἄλλοτε ἔσφυζε ἀπὸ χριστιανικὴ ζωὴ τῶν 66.000 χριστιανῶν κατοίκων τῆς διαφόρων ὁμολογιῶν. Ἡ Χὸμς ἡ πόλη τῆς ἀρχαίας Ἔμεσσας.

Μια παλιά συνέντευξη της Θείας Χάλο αφιερωμένη στη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων της Γενοκτονίας


Μια παλιά συνέντευξη της Θείας Χάλο αφιερωμένη στη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων της Γενοκτονίας



«Αφιερώνω αυτή τη συνέντευξη στη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων Ασσυρίων και Ποντίων που πέθαναν στην Τουρκία, πριν από σχεδόν έναν αιώνα, ακριβώς την ίδια εποχή που ενάμισι εκατομμύριο Αρμένιοι βάδιζαν προς το θάνατο τους».
«Η μνήμη είναι ο μόνος δρόμος προς το σπίτι μας», είπε ο Αμερικανός συγγραφέας Terry Tempest William.
Και η μνήμη της Σάνο Χάλο ήταν ο μόνος οδηγός (Sano Halo, η γιαγιά του Πόντου) όταν ξεκίνησε με την κόρη της Θεία ένα ταξίδι στην Τουρκία προς αναζήτηση της πατρίδας της, 70 χρόνια μετά την αναγκαστική εξορία της. Φαίνεται επίσης ότι το σπίτι μας είναι και ο μόνος δρόμος προς την μνήμη. Μόνο εκεί, στη σύγχρονη Τουρκία, ξαναβρήκε πλήρως τον εαυτό της η Θεία. «Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα να συνδέομαι με την πολιτιστική κληρονομιά μου», λέει σε αυτή τη συνέντευξη. «Δεν είχα κληρονομιά μέχρι να σταθώ στη γη της μητέρας μου, και στη συνέχεια σε αυτή του πατέρα μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα συνδεδεμένη με αυτόν τον λαό, που είναι τελικά ο λαός μου», είπε. «Ένα ταξίδι είναι ελλιπές, αν δεν ανοίξει το δρόμο για ένα άλλο».

Μετά την επίσκεψη στη γη της Ελληνοπόντιας μητέρας της και του Ασσυρίου πατέρα της, ξεκίνησε ένα άλλο προσκύνημα, αυτό του νου και της ψυχής, για να ανακαλύψει και να συμβάλει στη

Μια ιστορία από τον μαρτυρικό Πόντο!

Μια συγκλονιστική ανέκδοτη ιστορία από τον μαρτυρικό Πόντο!


Αρκετά χρόνια πρίν, όταν ήμουν πενηντάρης μιλούσα μέ μία θεία μου πού ήταν γιαγιά πιά. Μου μιλούσε μέ μεγάλο παράπονο γιά τήν πατρίδα μας τόν πόντο καί γιά τούς προγόνους μας.
Πάνω στήν κουβέντα τής είπα πώς σύντομα θά έκανα ταξίδι – προσκύνημα στόν πόντο. Κρεμάστηκε πάνω μου καί μέ παρακάλεσε μέ λυγμούς, όταν πάω νά τής κάνω ένα χατίρι. Μου διηγήθηκε επακριβώς πού βρισκόταν τό πατρικό της σέ χωριό τού πόντου. Μου εξήγησε μέ λεπτομέρεια τά χαρακτηριστικά του χωριού, τούς δρόμους καί μού προσδιόρισε μέ ακρίβεια τή θέση τού σπιτιού.

Μου είπε μόλις τό βρώ νά ζητήσω απ’ τούς Τούρκους πού θά έμεναν πιά εκεί νά βρούν ένα κασελάκι, πού είχε κρύψει σέ συγκεκριμένο σημείο τού παλιού αρχοντικού. Μού περιέγραψε πλήρως τό κασελάκι καί τό τί περιείχε μέσα. Ασημικά, παλιά κοσμήματα, λίρες κλπ, ένα μικρό θησαυρό δηλαδη. Μου είπε νά τά αφήσω στούς Τούρκους γιά αμοιβή μέ προϋπόθεση νά μού δώσουν ένα κρεμαστό σταυρό πού είχε μέσα τό κασελάκι. Αυτός ο σταυρός ήταν… ο βαφτιστικός τού μικρού παιδιού της πού τό έχασε κατά τή γενοκτονία. Αυτή είχε γλιτώσει. Είχε γλιτώσει μόνο τή ζωή τής γιατί η χαροκαμένη ψυχή τής μόνο ο Θεός γνωρίζει πώς πέρασε μέσα στίς πικρές αναμνήσεις εδώ στήν Ελλάδα.

Έσβησε τά παρακαλητά της μέσα στά δάκρυα καί τής υποσχέθηκα νά κάνω ό,τι θά περνούσε απ’ τό χέρι μου, αλλά μέσα μου δέν είχα πολλές ελπίδες. Πράγματι έκανα τό ταξίδι, έκανα ό,τι επιθυμούσα

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Ἁγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Ὁμιλία εἰς τήν τέταρτη Κυριακή μετά το Πάσχα, Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος


αρχείο λήψης

(Ευαγγέλιο: Ιωάν. δ’ 5-42)

Ανθρωπε! Αν εξακολουθείς να πιστεύεις πως η σω­ματική τροφή και το ποτό είναι ικανά να θρέψουν και να ξεδιψάσουν την ψυχή σου, θα βρεθείς στο επίπεδο όπου βρίσκονται τα οικόσιτα ζώα και τα άγρια κτήνη. Αν κατόρθωσες να ξεπεράσεις το επίπεδο αυτό κι ελπί­ζεις πως η ψυχή σου μπορεί να τραφεί και ν’ αναζωο­γονηθεί από την ανθρώπινη σοφία και το εγκόσμιο κάλ­λος, τότε θα βρεθείς στο επίπεδο εκείνων που έχουν απο­κτήσει ημι-εμπειρία, ημι-ανάπτυξη. Η πρώτη σκέψη είναι ανόητη, η δεύτερη (η ελπίδα) είναι στείρα. Στο δεύτερο αυτό επίπεδο ακούς τα βογγητά και τις κραυ­γές του διψασμένου κόσμου και νομίζεις πως είναι τρα­γούδια κι ευωχίες, μια προσπάθεια να ξεδιψάσει κανείς με τη δίψα των άλλων. Αν ξεπέρασες το επίπεδο αυτό κι ένιωσες μια ανέκφραστη δίψα, που καμιά πηγή στον κόσμο δε θα μπορούσε να τη σβήσει – που δε θα μπο­ρούσε ούτε κι ολόκληρος ωκεανός να τη σβήσει – τότε έχεις αποκτήσει πραγματική εμπειρία, είσαι άνθρωπος αληθινός. Μόνο όταν βρεθείς στο επίπεδο αυτό της ακό­ρεστης πνευματικής δίψας, της δίψας εκείνης που ένιω­σε κι ο Δαβίδ, θα κατανοήσεις με πληρότητα το σημε­ρινό ευαγγέλιο.
«Έρχεται ουν εις πόλιν της Σαμαρείας την λεγομένην Συχάρ, πλησίον του χωρίου ο έδωκεν Ια­κώβ Ιωσήφ τω υιώ αυτού» (Ιωάν. δ’, 5). Η πε­ριοχή ολόκληρη από την Ιουδαία μέχρι τη Γαλιλαία ονομάζεται Σαμάρεια. Το όνομά της το έλαβε από το βουνό Σαμάρεια. Ο δρόμος από την Ιερουσαλήμ προς τη Γαλιλαία εξακολουθεί να περνάει από τη Συχάρ (τη σημερινή Ασκάρ). Εκεί είναι ένα κομμάτι γης που το είχε αγοράσει ο Ιακώβ από τους γιους του Εμώρ κι έχτισε εκεί ένα θυσιαστήριο, που το ονόμασε «Θεός του Ισραήλ» (Γεν. λγ’, 19-20). Αργότερα ο Ιακώβ δώρησε τη γη αυτή στο γιο του Ιωσήφ.
«Ην δε εκεί πηγή του Ιακώβ, ο ουν Ιησούς κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας εκαθέζετο ούτως επί τη πηγή· ώρα ην ωσεί έκτη» (Ιωάν. δ’, 6). Η πηγή αυτή είχε το όνομα του Ιακώβ είτε επειδή ο προπάτοράς μας Ια­κώβ είχε κατοικήσει κοντά στο πηγάδι αυτό μαζί με τα κοπάδια του είτε επειδή το πηγάδι αυτό το έφτιαξε ο ίδιος. Κουρασμένος από τον απόκρημνο και ανηφορικό δρόμο από την Ιερουσαλήμ ως εκεί, ο Κύριος κάθησε δίπλα στο πηγάδι για να ξεκουραστεί. Η έκτη ώρα, όπως τη μετρούσαν στην Ανατολή, ήταν η μεσημβρία. Ο Κύριος έφτασε εκεί την ώρα που ο ήλιος μεσουρανούσε κι η ζέστη ήταν μεγάλη. Ήταν κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας που έκανε για τη σωτηρία μας, όπως κεκοπιακώς ήταν κι αργότερα, όταν ανέβαινε στο σταυρό αιμό­φυρτος και πονεμένος. Γιατί δεν ταξίδεψε νύχτα, που είχε και δροσιά; Οι νύχτες για τον Κύριο ήταν αφιερω­μένες στην προσευχή. Κι αν υποθέσουμε στη συγκεκρι­μένη περίπτωση πως θα ταξίδευε νύχτα, το ευαγγέλιο θα ήταν φτωχότερο κατά ένα μοναδικό γεγονός κι από μια πολύ διδακτική και σωστική αποκάλυψη. Ταξίδευε μέρα, με τα πόδια, στους ανηφορικούς κι απότομους δρόμους και με μεγάλη ζέστη, κουρασμένος και διψασμένος, γιατί βιαζόταν να εκμεταλλευτεί κάθε στιγμή του επίγειου βίου Του, μέρα και νύχτα, για τη σωτηρία μας.
«Έρχεται γυνή εκ της Σαμαρείας αντλήσαι ύδωρ. Λέγει αυτή ο Ιησούς· δός μοι πιείν» (Ιωάν. δ’, 7). Ο ευαγγελιστής τονίζει πως η γυναίκα ήταν Σαμαρείτιδα, επειδή οι Ιουδαίοι χαρακτήριζαν τους Σαμαρείτες ως ειδωλολάτρες. Δός μοι πιείν, της είπε ο Κύριος. Ήταν κουρασμένος και διψασμένος, σημάδι πως το σώμα Του ήταν αληθινά ανθρώπινο σώμα κι όχι ομοίωμα, όπως ισχυρίστηκαν κάποιοι αιρετικοί. Όπως το σώμα Του δάκρυζε για τους ανθρώπους, όπως υπόφερε από τους πό­νους Του στο σταυρό, έτσι είχε και την αίσθηση της πεί­νας και της δίψας. Αν το ήθελε, θα μπορούσε βέβαια να ξεπεράσει την ανάγκη αυτή, ν’ απαλλαγεί απ’ αυτήν. Θα μπορούσε με τη θεϊκή Του δύναμη να την αναστεί­λει για κάποιο διάστημα ή και να την καταργήσει εντελώς. Πώς όμως έτσι θά ‘δειχνε ότι ήταν αληθινός άνθρωπος; Πώς θα μπορούσε «κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι» (Εβρ. Β’, 17), πώς θα τους ονόμαζε αδελφούς Του; Πώς θα μπορούσε να μας διδάξει την υπομονή και την καρτερία στις θλίψεις, αν ο ίδιος δεν είχε υποφέρει και δεν είχε υπομείνει τις θλίψεις και τους πειρασμούς; Και τελευταίο, θα μπορούσε η τελική νίκη Του νά ‘χει τη λαμπρότητα που μας δυναμώνει και μας φωτίζει στις δυσκολίες της ζωής μας, αν ο ίδιος δεν τα είχε υπομείνει πρώτος όλα και μάλιστα στον ύψιστο βαθμό; Θα ρωτήσει κανείς: «Πώς γίνεται Εκείνος πο υ μπορούσε να πολλαπλασιάσει τους άρτους και να περ­πατάει στο νερό, όπως σε στέρεο έδαφος, να μην μπο­ρεί μετά από ένα τόσο κοπιαστικό και μακρύ ταξίδι, μ’ ένα Του λόγο (ή και με μια Του σκέψη) ν’ ανοίξει ξαφ­νικά μια πηγή με νερό στο βράχο ή στην άμμο και να σβή­σει τη δίψα του;»
Σίγουρα αυτό ανήκει στη δύναμή Του. Το έκανε ο Μωυσής αυτό στην έρημο. Το έκαναν και πολλοί

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Σας τάζουν αγροτική ανάπτυξη; Πέντε με έξι μεγάλες εταιρείες θα πρέπει να ελέγχουν όλη - ναι όλη - την γεωργική παραγωγή της Ελλάδος


Photo: brcohn@Flickr

Ελλάδα 2024: δύο ελαιοτριβεία και τρία συσκευαστήρια
Μου γεννήθηκε πολύ μεγάλη περιέργεια όταν διάβασα ότι ο Υπουργός Οικονομικών κύριος Στουρνάρας πήγε στο τελευταίο Eurogroup πριν από μία εβδομάδα και υπέβαλλε για έγκριση - συζήτηση ένα σχέδιο για το πού και πώς θα αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία τα επόμενα 10 χρόνια. Η είδηση συνοδευόταν από την πληροφορία ότι το σχέδιο βασίστηκε στην 
Photo: brcohn@Flickr 
 
μελέτη “Greece 20/20” της εταιρείας McKinsey (του 2012 με χρηματοδότες τον ΣΕΒ και την Εθνική Τράπεζα) καθώς και σε μελέτη του ΙΟΒΕ. Λέω τι στο καλό, είναι δυνατόν να στέλνουμε ένα τέτοιο τόσο κρίσιμο σχέδιο στις Βρυξέλλες και εμείς να μην έχουμε πάρει είδηση; Τέλος πάντων, μετά από ψάξιμο στους ιστιότοπους του Υπ. Οικονομικών και του ΙΟΒΕ δεν βρήκα τίποτα σχετικό και τελικά κατέληξα να βρω στο διαδίκτυο στα αγγλικά μια εκτενή περίληψη της περίφημης μελέτης της McKinsey.

«Δόγμα Ρεπούση» στους Έλληνες Ευέλπιδες !!!!

 

Θλίψη, οργή και απογοήτευση προκαλεί σε όλους τους εθνικά ευαίσθητους πολίτες η στελέχωση της Ειδικής Εκλεκτορικής και της Αξιολογικής Επιτροπής, που αποφασίζει ποιοι θα αναλάβουν το κρίσιμο έργο της διδαχής Στρατιωτικής Ιστορίας στους Ευέλπιδες.
Τα στοιχεία που φέρνει στο φως καταγγελία απορριφθέντος υποψήφιου καθηγητή είναι εξόχως αποκαλυπτικά και καταδεικνύουν πρόσωπα που πρωτοστάτησαν στη δημόσια υπεράσπιση του κατάπτυστου βιβλίου της Μαρίας Ρεπούση, ανθρώπους που αποδέχονται την προσωνυμία «Δη
μοκρατία της Μακεδονίας» για τα Σκόπια, διαπρύσιους κήρυκες του Σχεδίου Ανάν και «προσωπικότητες» που κατήγγειλαν διεθνώς την Ελλάδα ως «συνένοχη» για τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα!
Συγκεκριμένα, με βάση όσα αναφέρονται σε καταγγελία που έχει περιέλθει στην κατοχή του ΓΕΣ και του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, τα πρόσωπα-κλειδιά της επιβολής του «δόγματος Ρεπούση» στους Ελληνες αξιωματικούς για τις επόμενες δεκαετίες (!) είναι τα ακόλουθα:

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ (Πάντειον): Τακτικό μέλος, πρόεδρος της Ειδικής Εκλεκτορικής Επιτροπής και έχων το γενικό πρόσταγμα κατά την κρίση και εκλογή καθηγητού Στρατιωτικής Ιστορίας της ΣΣΕ. Είναι ο ίδιος που έκανε τον τώρα επιλεγέντα υποψήφιο (Α. Καστάνης) διδάκτορα Ιστορίας το 1995 (καίτοι στερούμενος βασικού πτυχίου Ιστορίας και συστηματικών σπουδών στην επιστημονική περιοχή της Ιστορίας).
Ο Στ. Παπαγεωργίου είναι ο κύριος εκπρόσωπος της σχολής του Ιστορικού Αναθεωρητισμού, της αποδόμησης της έννοιας του Εθνους, της εθνικής ταυτότητας και ιστορίας στο Πάντειον: διοργανώνει συνέδρια για τα ζητήματα των Τσάμηδων και των μειονοτήτων μαζί με τον γνωστό Δ. Χριστόπουλο, υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, και το Κέντρο Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων (ανακοίνωση ΚΕΜΟ και «Πρώτο Θέμα», 2/3/2008), αποδέχεται το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας για τα Σκόπια και την κατάθεση διδακτορικών διατριβών υπό τον τίτλο «Εθνοτικές Διενέξεις της Δημοκρατίας της Μακεδονίας» («Πρώτο Θέμα», 5/4/2009). Πρωτοστάτησε στην υπεράσπιση του βιβλίου Ρεπούση (http://indy.gr/analysis/ypografes-kata-tis-aposyrsis-toy-biblioy-tis-st-dimotikoy#documentContent), απορρίπτει ως «εθνικό σύμβολο-κατασκευή» την 25η Μαρτίου 1821 («Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1700-2000», τ. 3ος , σελ. 58-59, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2003), θεωρεί το Σχέδιο Ανάν «επιτυχία των δημοκρατικών δυνάμεων και, ταυτόχρονα, ήττα των πιο εθνικιστικών και πιο αντιδραστικών, και στις δύο πλευρές της Πράσινης Γραμμής, και στις δύο όχθες του Αιγαίου» («Διακήρυξη 270 πανεπιστημιακών υπέρ του σχεδίου Ανάν», «Τα Νέα», 9/4/2004),

Το αντιδημοκρατικό σύνταγμά μας

  Άρθρο-ανάλυση του Σταύρου Καλεντερίδη

http://democracyreborn.org/
 -- Γιατί δεν φταίνε οι πολίτες
Δεν συνηθίζω να γράφω τέτοιου είδους άρθρα. Αλλά ένοιωσα πως υπάρχει τεράστια ανάγκη.
Προς όλους αυτούς που συνειδητά ή υποσυνείδητα, από άγνοια, απόγνωση ή δόλο κατηγορούν τους πολίτες της Ελλάδας για την κατάσταση της χώρας μας, θέλω να πω το εξής: Φτάνει.
Φτάνει με τα αδιέξοδα σχόλια: "είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας", "είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι", "εμείς τους ψηφίσαμε", "έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν", κτλ. Οι πολίτες έχουν υποστεί για πολύ καιρό την προπαγάνδα και τις πανταχόθεν προβοκάτσιες. Αρκετά.
Η «κατηγορία του άλλου» είναι ένας γνωστός ανθρώπινος μηχανισμός. Μπροστά στις δυσμενείς συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα μας εδώ και χρόνια, ο μηχανισμός αυτός τροφοδοτεί γενικευμένες κατηγορίες είτε εναντίον των Ελλήνων πολιτών εν γένει, είτε εναντίον συγκεκριμένων πολιτικοκοινωνικών ομάδων (αριστεροί, καπιταλιστές, συντηρητικοί, δημόσιοι υπάλληλοι κ.α.). Μιας και αδυνατούμε λοιπόν να κατανοήσουμε και να υπερβούμε τους μηχανισμούς αυτούς ακόμα και στις δύσκολες αυτές στιγμές της Ελλάδας, και αφού χρειάζεται κάποιοι να «φταίνε», τότε αυτοί σίγουρα δεν είναι οι πολίτες. Η ευθύνη βρίσκεται στο πολιτικό μας σύστημα και ήρθε η ώρα να ανατρέψουμε τις ανακρίβειες και τους μύθους που καλλιεργούνται αφελώς και ηθελημένα.    
Καιρός λοιπόν να σταματήσουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε και να απενοχοποιηθούμε.
Γιατί λοιπόν δεν φταίνε οι πολίτες:

Το ΕΔΑΔ έδωσε το μήνυμα: Αγώνας σε όλα τα μέτωπα μέχρι τη τελική δικαίωση

Του Σάββα Καλεντερίδη
Την προηγούμενη εβδομάδα (12 Μαΐου) το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έλαβε μια απόφαση, η οποία, εκτός του ότι καταδικάζει τη βαρβαρότητα, δικαιώνει και δίνει ελπίδες σε εκείνους που είναι αποφασισμένοι να αγωνίζονται με πάθος για τα δίκαιά τους, εκεί που όλα, οι αριθμοί, οι συσχετισμοί , οι συμμαχίες είναι δραματικά εις βάρος τους. Και μια τέτοια αποφασιστικότητα μπορεί να έχει κανείς μόνον όταν ο αγώνας που κάνει είναι πραγματικά δίκαιος, όπως είναι ο αγώνας για τη δικαίωση στο Κυπριακό. Σαράντα χρόνια μετά την βάρβαρη εισβολή και κατοχή της Κύπρου, που έγινε με τις ευλογίες, την παρότρυνση και την ενεργό συμμετοχή των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, οι δικαστές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επέβαλαν στην Τουρκία ποινή που την υποχρεώνει να καταβάλει στην Κυπριακή Δημοκρατία αποζημίωση ύψους 90 εκατ. ευρώ για την εισβολή του 1974 και τη συνεχιζόμενη κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού. Το ποσό αυτό, που αποτελεί τη μεγαλύτερη ποινή που έχει επιβάλει ποτέ το ΕΔΑΔ στην Τουρκία, θα πρέπει να καταβάλει η Άγκυρα μέσα στο διάστημα των τριών μηνών. Σε περίπτωση που δεν ανταποκριθεί, η ποινή επιβαρύνεται με τόκο ίσο με το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ συν 300 μονάδες βάσης.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Μεσοπεντηκοστή



πηγή : Αναβάσεις

Τὴν Τετάρτη μετὰ τὴν Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτικὴ ἑορτή, τὴν ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς. Τὰ βυζαντινὰ χρόνια, ἡ ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς ἦταν ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ συνέτρεχαν κατ’ αὐτὴ στὸν μεγάλο ναὸ πλήθη λαοῦ.
Δὲν ἔχει κανεὶς παρὰ νὰ ἀνοίξει τὴν Ἔκθεση τῆς Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) τοῦ Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου γιὰ νὰ δεῖ τὸ ἐπίσημο τυπικὸ τοῦ ἑορτασμοῦ, ὅπως ἐτελεῖτο μέχρι τὴν Μεσοπεντηκοστὴ τοῦ ἔτους 903 μ.Χ. στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Μωκίου στὴν Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδὴ τὴν ἡμέρα ποὺ ἔγινε ἡ ἀπόπειρα κατὰ τῆς ζωῆς τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος ΣΤ’ τοῦ Σοφοῦ (11 Μαΐου 903 μ.Χ.).
Ἐκεῖ ὑπάρχει μία λεπτομερὴς περιγραφὴ τοῦ λαμπροῦ πανηγυρισμοῦ, ποὺ καταλαμβάνει ὁλόκληρες σελίδες καὶ καθορίζει μὲ τὴν γνωστὴ παράξενη βυζαντινὴ ὁρολογία, πῶς ὁ αὐτοκράτωρ τὸ πρωὶ τῆς ἑορτῆς μὲ τὰ ἐπίσημα βασιλικὰ τοῦ ἐνδύματα καὶ τὴν συνοδεία τοῦ ξεκινοῦσε ἀπὸ τὸ ἱερὸ παλάτι γιὰ νὰ μεταβεῖ στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Μωκίου, ὅπου θὰ ἐτελεῖτο ἡ θεία λειτουργία.

Σὲ λίγο ἔφθανε ἡ λιτανεία μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν πατριάρχη. Καὶ βασιλεὺς καὶ πατριάρχης εἰσήρχοντο ἐπισήμως στὸν ναό. Ἡ θεία λειτουργία ἐτελεῖτο μὲ τὴν συνήθη στὶς μεγάλες ἑορτὲς βυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴν ὁ αὐτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στὸ ὁποῖο ἔπαιρνε μέρος καὶ ὁ πατριάρχης. Καὶ πάλι ὁ βασιλεὺς ὑπὸ τὶς ἐπευφημίες τοῦ πλήθους «Εἰς πολλοὺς καὶ ἀγαθοὺς χρόνους ὁ Θεὸς ἀγάγει τὴν βασιλείαν ὑμῶν» καὶ μὲ πολλοὺς ἐνδιαμέσους σταθμοὺς ἐπέστρεφε στὸ ἱερὸ παλάτι.

Ἀλλὰ καὶ στὰ σημερινά μας λειτουργικὰ βιβλία, στὸ Πεντηκοστάριο, βλέπει κανεὶς τὰ ἴχνη τῆς παλαιᾶς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σὰν μία μεγάλη δεσποτικὴ ἑορτή, μὲ τὰ ἐκλεκτά της τροπάρια καὶ τοὺς διπλούς της κανόνες, ἔργα τῶν μεγάλων ὑμνογράφων, τοῦ Θεοφάνους καὶ τοῦ Ἀνδρέου Κρήτης, μὲ τὰ ἀναγνώσματά της καὶ τὴν ἐπίδρασή της στὶς πρὸ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὴν Κυριακὲς καὶ μὲ τὴν παράταση τοῦ ἑορτασμοῦ της ἐπὶ ὀκτὼ ἡμέρες κατὰ τὸν τύπο τῶν μεγάλων ἑορτῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.

Ποιὸ ὅμως εἶναι τὸ θέμα τῆς ἰδιορρύθμου αὐτῆς ἑορτῆς; Ὄχι πάντως κανένα γεγονὸς τῆς εὐαγγελικῆς ἱστορίας. Τὸ θέμα της εἶναι καθαρὰ ἑορτολογικὸ καὶ θεωρητικό.Ἡ Τετάρτη τῆς Μεσοπεντηκοστῆς εἶναι ἡ 25η ἀπὸ τοῦ Πάσχα καὶ ἡ 25η πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς ἡμέρα. Σημειώνει τὸ μέσον τῆς περιόδου τῶν 50 μετὰ τὸ Πάσχα ἑορτάσιμων ἡμερῶν. Εἶναι δηλαδὴ ἕνας σταθμός, μία τομή. Ὡραία τὸ τοποθετεῖ τὸ πρῶτο τροπάριο τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς:

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Ὁμοφοβία καὶ τρανσφοβία στὸ Δημοτικὸ σχολεῖο; «Θέ μου τί βλέπομεν στὶς μέρες μας»!

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος
“Πάντα ἄνω καὶ κάτω γέγονε, πάντα συγκέχυνται καὶ διέφθαρται”. Ὅλα ἔχουν γίνει ἄνω κάτω, ὅλα βρίσκονται σὲ σύγχυση καὶ ἔχουν διαφθαρεῖ. (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)
Ἐν πρώτοις μιὰ παραπομπὴ στὸ ἄρθρο 16 παρ. 2 τοῦ ἐν ἰσχὺ Συντάγματος, τὸ ὁποῖο οἱ ποικιλώνυμοι “ἀναθεωρητές” ἔχουν θέσει στὸ στόχαστρό τους. Μεταξύ των ὅσων διαλαμβάνει γιὰ τὴν παιδεία ὡς “βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ Κράτους” ἔχει καὶ ὡς σκοπὸ καὶ τὴν ἠθικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων. Ὁ σεβαστὸς Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου ε.τ., Βασίλειος Νικόπουλος, στὸ τελευταῖο του ἐξαιρετικὸ πόνημα μὲ τίτλο “Ἀγαπημένο μου Σύνταγμα ἢ ἀντιΣυνταγματικοὶ παραΛογισμοὶ” – βιβλίο ποὺ ἀποδομεῖ τοὺς …ἀποδομητὲς τοῦ Ἔθνους – σημειώνει τὰ ἑξῆς σπουδαῖα: “Τὸ Σύνταγμα ἀναφέρεται στὴν παιδεία τῶν Ἑλλήνων. Στοὺς Ἕλληνες ἀναφέρονται οἱ συνταγματικοὶ στόχοι τῆς παιδείας… Ἡ παιδεία τὴν ὁποία παρέχει τὸ ἑλληνικὸ Κράτος πρέπει κατὰ τὸ Σύνταγμα νὰ εἶναι ἀποκλειστικῶς ἑλληνική…”. (ἔκδ. “Αρμός”, σέλ. 322). Ἄρα ὅ,τι εἰσέρχεται στὸ σχολεῖο, κάθε γνωστικὸ ἀντικείμενο, πρέπει νὰ σέβεται τὴν ταυτότητά μας, τὶς παραδόσεις μας, τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων.
Τὴν “ἠθικὴ” ὅλοι τὴν κατανοοῦμε. “Η ἠθικὴ εἶναι κείνη ποὺ σηκώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπάνω ἀπὸ τὸ κτῆνος καὶ τὸν ντύνει μὲ μίαν ἄφθαρτη στολὴ κεντημένη μὲ κάθε εὐγένεια, μὲ κάθε σοβαρὸ καὶ ὑψηλὸ αἴσθημα καὶ....

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Ὁ Τραπεζοῦντος Χρύσανθος καὶ τὰ Πάθη τῶν Ποντίων

Ἰωάννη Σιδηρᾶ
Ἐπέτειος μνημοσύνης τῶν 353.000 σφαγιασθέντων καί μαρτυρικῶς τελειωθέντων Ἑλλήνων Ποντίων.
Ὁ ἐκ Κομοτηνῆς καταγόμενος ἀγωνιστής Μητροπολίτης Τραπεζοῦντος καί μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος (Φιλιππίδης), ὁ ὁποῖος δικαίως καί προσφυῶς ὀνομάστηκε ἀπό τόν ποντιακό ἑλληνισμό ὡς ὁ “Ἅγιος τῶν Ποντίων”, “διά χειρί” διασώζει στίς “Βιογραφικές Ἀναμνήσεις” του τά πάθη τῶν Ποντίων, ὅταν οἱ τσέτες τοῦ τουρκικοῦ κομιτάτου ἐφάρμοζαν τό σχέδιο τῆς “ἐθνοκαθάρσεως” καί γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἡ προσωπική γραπτή μαρτυρία τοῦ ἀοίδιμου Μητροπολίτου Τραπεζοῦντος Χρύσανθου ἀποτελεί τήν ζῶσα ἀπόδειξη τῶν ὅσων ἔλαβαν χώρα στόν ἑλληνικό Πόντο καί εἶχαν ὡς συνέπεια τόν φρικτό καί μαρτυρικό θάνατο 353.000 Ἑλλήνων Ποντίων.
Ἀπό τίς “Βιογραφικές Ἀναμνήσεις” τοῦ Τραπεζοῦντος Χρύσανθου, πού ἐκδόθηκαν τό 1970 ἀπό τόν ἐκτελεστή τῆς διαθήκης του, Γεώργιο Ν. Τασούδη, δημοσιεύουμε ὁρισμένα ἀποσπάσματα στά ὁποῖα ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης καταγράφει τά τῶν Ποντίων πάθη ὡς ἑξῆς:
“Κατά Δεκέμβριο τοῦ 1917 ἄρχισε ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ μετώπου καί ἡ ὀπισθοχώρηση τοῦ ἐν πλήρει ἀναρχίᾳ και παραλυσίᾳ διατελοῦντος ρωσικοῦ στρατοῦ. Οἱ Ἔλληνες κάτοικοι τῶν ρωσοκρατούμενων μερῶν ἀπό Τραπεζοῦντος μέχρι Ἐρζιγκιάν καί ἀπό Ριζαίου μέχρι Ἐλεβής, γνωρίζοντας τί εἶναι τουρκική προέλαση καί δή ἐπιδρομή τσετέδων, οἱ ὁποῖοι οὐδέν ἀφήνουν ὀρθόν, ἔντρομοι ἀπέστελναν πανταχόθεν ἀπεσταλμένους στήν Μητρόπολη Τραπεζοῦντος γιά νά μάθουν περί τοῦ πρακτέου.

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Ἡ μητέρα μου Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε


Σ᾿ ὅλη τήν ζωή της ζοῦσε μιά βαθειά πνευματική ζωή. Στίς ἑορτές συμμετεῖχε μέ πολλή εὐλάβεια, ἀκόμη καί στίς μικρότερες. Βέβαια δέν γνώριζε ἀπό βιβλία, εἶχε διάκρισι καί διαίσθησι, δέν ἐγνώριζε ἀπό ἑορταστικούς κύκλους καί ὅμως συμμετεῖχε σ᾿ ὅλες τίς ἑορτές, στίς νηστεῖες καί στά ἐτήσια μνημόσυνα τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλανθάστως.
Ἡ ἐλεημοσύνη της ἦτο ἡ βασική της φροντίδα σχεδόν σέ καθημερινή βάσι. Τούς ξένους τούς καλοῦσε ἀπό τόν δρόμο, τούς φιλοξενοῦσε σπίτι μας καί τούς ἀνέπαυε. Ποτέ δέν ἀνεχώρησε ἔστω καί ἕνας πτωχός ἀπό τό σπίτι μας μέ ἀδειανά τά χέρια.
Ὁ πατέρας μου τήν ὠνείδιζε ἐνίοτε, διότι εἶχε σέ μεγάλο βαθμό ἀνοικτά τά χέρια της.
Στά μνημόσυνα τῶν νεκρῶν συμμετεῖχε μέ πολλή εὐλάβεια. Κάθε Σάββατον πρωΐ ἔδινε ξεχωριστή ἐλεημοσύνη γιά τούς κοιμηθέντες: Μία λεκάνη γάλα ἤ φαγητό καί νερό πού μετέφερε ἡ ἴδια γιά τούς γείτονες.Κατόπιν ἀσχολεῖτο μέ τήν καθαριότητα τῶν ρούχων γιά τήν ἑπομένη ἡμέρα καί στήν συνέχεια ἐμαγείρευε τό φαγητό γιά τό τραπέζι τῆς Κυριακῆς, μετά τήν Θεία Λειτουργία, διότι τήν Κυριακή οὐδέποτε ἐμαγείρευε.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΝΟΝΙΟΒΟΛΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ


Πρωτοπρ. Ἰωάννης Φωτόπουλος

Ἀδελφοί μου ὀρθόδοξοι Χριστιανοί,
Χριστός Ἀνέστη!
Θά ἤθελα μέσα στήν πασχαλινή περίοδο, κατά τήν ὁποία δέν παύει ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους νά βυσσοδομεῖ κατά τῆς Ἐκκλησίας μας νά σᾶς ἐνημερώσω γιά τά νέα ἀντορθόδοξα σχέδια τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν.
Οἱ ἐν Βόλῳ ἀνανεωτές μετά τόν καταιγισμό κακοδιδασκαλιῶν σχετικῶν μέ τήν  τῆς ὀρθόδοξη πίστη καί τήν Παράδοση, ἐπιδίδονται τελευταῖα στήν ἐκρίζωση τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀπό τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Ἀδελφοί μου,
Πρέπει νά γνωρίζουμε καί πάντοτε νά θυμόμαστε ὅτι οἱ ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες Πνεύματι Ἁγίῳ συνελθόντες στίς Οἰκουμενικές Συνόδους ὄχι μόνο διετράνωσαν τά ὀρθόδοξα δόγματα, ἀλλά καί ἐρρύθμισαν μέ τούς Ἱερούς Κανόνες ὁλόκληρη τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή τοῦ καθενός μας. Φροντίζοντας πατρικῶς γιά τήν μετά τοῦ Χριστοῦ ἕνωσή μας καί γνωρίζοντας τήν ἀσθένειά μας καί τίς πολλαπλές πτώσεις μας μᾶς ἄφησαν αὐτούς τούς ὁδοδεῖκτες, τούς Ἱ. Κανόνες ὡς παρακαταθήκη γιά νά μή χάνουμε ἤ γιά νά ξαναβρίσκουμε τήν Ὁδό, τήν Ἀλήθεια τή Ζωή, δηλ. τόν Χριστό.
Γι΄αὐτό οἱ Πατέρες δεχόμενοι σέ κάθε Οἰκουμενική Σύνοδο μέ χαρά τούς Κανόνες τῶν προγενεστέρων Συνόδων ὡς πλοῦτο τῆς Ἐκκλησίας, τούς ἐπικύρωσαν καί ἀπαγόρευσαν κάθε παραχάραξή τους, ἀθέτησή ἤ διαστροφή τους. Ἔτσι στόν Α΄ Κανόνα τῆς Ζ΄Οἰκουμ. Συνόδου διαβάζουμε τούς ἀκολούθους λόγους τῶν Πατέρων : «...ὅπως κάποιος πού βρίσκει πλούσια λάφυρα, ἔτσι καί ἐμεῖς ἀγαλλόμεθα καί μέ πολλή χαρά ἐναγκαλιζόμαστε τούς θείους Κανόνες...  ....Τό σύνολο τῶν Κανόνων τόσο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅσο καί τῶν Τοπικῶν Συνόδων καί τῶν ἁγίων Πατέρων τό ἐπικυρώνουμε», ενῷ στό Β΄τῆς ΣΤ΄ διαβάζουμε :«σέ κανένα δέν ἐπιτρέπεται νά κάνει παραχάραξη τῶν Ἱ. Κανόνων, νά τούς ἀθετήσει ἤ νά βάλει ἄλλους στή θέση τους». Τέλος ἀπείλησαν μέ φρικτά ἐπιτίμια  ὁποιονδήποτε ἐγγίζει τόσο τό γράμμα ὅσο καί τό πνεῦμα τῶν Ἱ. Κανόνων.  
Ὅλοι ὅμως οἱ ἐμπλεκόμενοι στόν Οἰκουμενισμό βλέπουν τούς Ἱ. Κανόνες, αὐτό τό θεοΐδρυτο τεῖχος πού ἀσφαλίζει τούς πιστούς ἀπό κάθε ἔκπτωση στήν πίστη καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ὡς ἐμπόδιο γιά τήν παγκοσμιοποίηση, τήν προώθηση ἑνός «παγκοσμίου ψυχισμοῦ»  καί τήν ἄμβλυνση τῆς δογματικῆς καί ἠθικῆς συνειδήσεως τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ λεγόμενη Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν, ἐμπροσθοφυλακή τῶν άντορθοδόξων πρωτοβουλιῶν, συστράτευσε σχεδόν ὅλα τά μέλη τοῦ Δ.Σ. της καί μέρος τοῦ οἰκουμενιστικοῦ δυναμικοῦ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, τοῦ περιοδικοῦ «Σύναξη», τοῦ «Καιροῦ» καί ἄλλους ἐντός καί ἐκτός εἰσαγωγικῶν διανοουμένους γιά νά συμμετάσχουν σέ τετραήμερο διεθνές συνέδριο (8-11 Μαΐου) στό Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας μέ θέμα «Κανόνες τς κκλησίας καί σύγχρονες προκλήσεις».
Παραθέτουμε λίγα δικά μας σχόλια  στά ὅσα ἐγράφησαν στήν ἱστοσελίδα τῆς Ἀκαδημίας γιά νά ἀντιληφθοῦμε τί κακοποίηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων θά ἀκολουθήσει.
Στό σημεῖο αὐτό θά ἤθελα λόγῳ τῆς σοβαρότητος τοῦ ζητήματος τήν αὐξημένη προσοχή σας.
Α΄Θέση τς καδημίαςπως κάθε πατερικό κείμενο που αποτελεί στοιχείο της εκκλησιαστικής παράδοσης, έτσι και ο κάθε κανόνας προέρχεται από μια συγκεκριμένη εποχή και απηχεί, εκτός από τη διαχρονική σωτηριώδη εμπειρία της Εκκλησίας, και τα συγχρονικά χαρακτηριστικά του τόπου και χρόνου διαμόρφωσής του.
Σχόλιο : Κάθε Ἱερός Κανόνας εἶναι ἕνα ὁποιοδήποτε πατερικό  κείμενο; Πλήρης σύγχυση τῶν μεταπατερικῶν σοφιστῶν!   κάθε Κανόνας ὡς συγγραφείς μέ τήν

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

"Πρόσωπο" & "άτομο" ή "κατ' εικόνα" & "καθ' ομοίωσιν" του Θεού;





Πνεύματος κοινωνία
Ἀπόσπασμα ἄρθρου τοῦ Μητροπ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου ὑπὸ τὸν τίτλο «Πρόσωπο καί ἄτομο»
 Ἡ θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου μέ τήν ἔννοια τῆς ἀγάπης, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς αἰώνιας μοναδικότητας τῆς ὕπαρξης φαίνεται ὡς σαγηνευτική πού προκαλεῖ τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, ἀλλά ἐνέχει πολλούς κινδύνους στό νά ὑπονομευθῆ ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ ἀνθρώπου.

Ἄν ἐπικρατήση μιά τέτοια ἀντίληψη, τότε ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐλευθερία θά συνδέεται μέ τό πρόσωπο, ὁπότε κάθε πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος θά ἔχει ἰδιαίτερη ἀγάπη καί ἐλευθερία, καθώς ἐπίσης θά ταυτίζεται τό ἄκτιστο μέ τό κτιστό, θά συγχέεται ἡ τριαδολογία μέ τήν ἀνθρωπολογία, θά ἀποδίδονται στόν Θεό καταστάσεις πού συμβαίνουν στούς ἀνθρώπους, θά ἀποσυνδέεται ἡ θέληση ἀπό τήν φύση καί πολλά ἄλλα.
Αὐτό συνιστᾶ ἀλλοτρίωση τοῦ θεολογικοῦ λόγου...

Ἔχω τήν αἴσθηση ὅτι ἡ μετάβαση τῆς σύγχρονης θεολογίας ἀπό τήν θεολογική ἔννοια τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ ἀνθρώπου, στήν ὁρολογία τοῦ προσώπου καί τοῦ ἀτόμου γίνεται γιά δύο βασικούς λόγους.

Η Περουβιανη γερόντισσα αγκαλιάζει την Ελληνική σημαία φωνάζοντας “Αίμα μου!”


Αυτή είναι η παγκοσμιοτητα του ελληνισμού.
 
Ένα τυχαίο περιστατικό του 1880 στο Περού , στο οποίο βρέθηκαν από τις συμπτώσεις της ζωής 7 Έλληνες , εγκαταστάθηκαν οριστικά και έζησαν και δημιούργησαν τις οικογένειές τους , έγινε παράδοση και διατηρείται δυναμικά με την παρουσία όλων των ηλικιών η άσβεστη φλόγα της καταγωγής τους μέχρι και σήμερα,που ακόμη και χωρίς την Ελληνική γλώσσα, τιμούν τις Εθνικές Επετείους.
Το 1880, κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ Περού και Χιλής, συνέβη το εξής: Σε μια αιματηρή επιδρομή των Χιλιανών κατά του χωριού Σαν Αντρές του Περού, οι Χιλιανοί στρατιώτες σκότωναν αδιακρίτως τους κατοίκους του χωριού. Ανάμεσα σε αυτούς όμως, ήταν και 7 Ελληνες ναυτικοί, οι οποίοι αγάπησαν το Περού από τα ταξίδια τους και είχαν εγκατασταθεί εκεί για να ζήσουν. Κάποιοι από αυτούς είχαν παντρευτεί με Περουβιανές γυναίκες και είχαν δημιουργήσει τις οικογένειές τους. Οταν λοιπόν έγινε η φονική επιδρομή, μαζεύτηκαν όλοι οι Ελληνες σε ένα σπίτι, μαζί με πολλούς

«…δὲν θέλω νὰ καλοπερνῶ ἐγὼ καὶ τὸ Γένος μου νὰ ὑποφέρῃ εἰς τὴν δουλείαν.»

ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ


(φωτο:Η πραγματική μορφή του Οδυσσέα Ανδρούτσου αποτυπωμένη σε λιθογραφία ξένου φιλέλληνα περιηγητή, ο οποίος τον ζωγράφισε με φόντο τα βουνά της Ελλάδας και αρχαίους κίονες, προκειμένου να καταδείξει τη σχέση του ήρωα με την αρχαία Ελληνική Παιδεία.)
Ἀγαπητοί μου Γαλαξιδιῶται,
Ἦτο θέλημα Θεοῦ νὰ ἁρπάσωμεν τὰ ὅπλα μίαν ἡμέραν
καὶ νὰ ριφθῶμεν κατὰ τῶν τυράννων μας.

Τί τὴν θέλομεν, ἀδελφοί μου, τὴν πολυπικραμένην ζωὴν
τοῦ δούλου; Δὲν βλέπετε, ὅτι δὲν μᾶς ἀπέμεινε τίποτε; Καὶ
αὐταὶ αἱ ἐκκλησίαι μας ἔγιναν τζαμιὰ καὶ στάβλοι τῶν
Τούρκων. Δὲν εἶναι πρέπον νὰ σταυρώσωμεν τὰς χεῖρας.

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΑ Ένα ένδοξο ζεύγος μαρτύρων και ένα φωτεινό πρότυπο συζυγικής αγάπης


Στη σημερινή εποχή πολλοί υποστηρίζουν, ότι η αγιότητα απευθύνεται αποκλειστικά στους κληρικούς και μοναχούς και δεν μπορεί να έχει απήχηση στους χριστιανούς που ζουν μέσα στις πόλεις, πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί να έχει εφαρμογή σ' αυτούς, που έχουν παντρευτεί και έχουν δημιουργήσει οικογένειες. Την απάντηση δίνει η ομολογία πίστεως και το μαρτύριο αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που ήταν ενωμένοι με τα δεσμά του θεοσύστατου Μυστηρίου του Γάμου. Ένα τέτοιο φωτεινό παράδειγμα προσφέρουν οι τιμώμενοι στις 3 Μαΐου Άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα, οι οποίοι έζησαν και μαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού το δεύτερο μισό του 3ου μ.Χ. αιώνα, όταν αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Διοκλητιανός (284 - 305 μ.Χ. ).

Ο Άγιος Τιμόθεος καταγόταν από το χωριό Πεναπέων, που βρίσκεται στην περιοχή της Θηβαΐδος της Αιγύπτου και διακρινόταν για τη βαθιά του ευσέβεια και την επίδοση του στα ιερά γράμματα. Γι' αυτό και ο επίσκοπος της Θηβαΐδος βλέποντας τον ένθεο ζήλο του νεαρού Τιμοθέου, τον χειροθέτησε αναγνώστη. Η θεία Πρόνοια τον προετοίμαζε όμως για άλλους δρόμους. Είκοσι ημέρες μετά τον γάμο του με μία ενάρετη και ευσεβή κοπέλα, τη Μαύρα, και ενώ όλοι χαίρονταν για τον ευλογημένο αυτό γάμο, καταγγέλθηκε στον ειδωλολάτρη ηγεμόνα της Θηβαΐδος Αρριανό, ότι είναι χριστιανός και φλογερός κήρυκας του Ευαγγελίου του Χριστού. Ο Αρριανός διέταξε τον Τιμόθεο να του παραδώσει τα ιερά βιβλία, που διάβαζε στην εκκλησία, για να τα κάψει και στη συνέχεια να θυσιάσει στα ψεύτικα είδωλα. Ο Τιμόθεος έμεινε σταθερός στην πίστη του και με θάρρος του είπε, ότι τα βιβλία είναι πολύτιμα, όπως τα παιδιά. Και όπως ένας πατέρας δεν παραδίδει ποτέ τα παιδιά του, έτσι και εκείνος δεν μπορεί να του παραδώσει τα ιερά βιβλία. Τότε ο ηγεμόνας εξοργίστηκε τόσο πολύ, ώστε μια σειρά από φρικτά βασανιστήρια περίμεναν τον

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Στη χώρα των εσχάτων

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

      Είναι  οι  μέρες μας οι τελευταίες μέρες ενός κόσμου που οδεύει προς το τέλος του;   Η ιδέα του τέλους, όσο κι αν είναι τρομακτική  δε φεύγει  απ΄ το μυαλό μας. Ο κόσμος δεν είναι αιώνιος. Είναι οι μέρες που όπως γράφει το Ευαγγέλιο, ο Υιός του ανθρώπου αποκαλύπτεται, που γίνονται φανερά πράγματα κρυμμένα από καταβολής κόσμου;
      Τις μέρες αυτές, το Ευαγγέλιο, είναι τόσο επίκαιρο, που  νομίζεις ότι διαβάζεις εφημερίδα. Πράγματι διαβάζοντας  το Ευαγγέλιο του Λουκά, στο σημείο που αναφέρεται στα τελευταία πράγματα,  νομίζεις ότι διαβάζεις  εφημερίδα. Τόσο οικεία είναι η περιγραφή του κόσμου που χάθηκε με τον κατακλυσμό και του κόσμου της ημέρας της Αποκάλυψης του Κυρίου.  
       Εκείνη τη μέρα, γράφει, να μην αναλωθούμε αποκλειστικά με την επιβίωση, αλλά να πλησιάσουμε το Χριστό. Και τότε οι άνθρωποι, έτρωγαν και έπιναν, πάντρευαν και παντρεύονταν, , μέχρι την ημέρα που εισήλθε ο Νώε στην Κιβωτό και ήλθε ο κατακλυσμός και χάθηκαν όλοι. 
       Τον καιρό της Αποκάλυψης,οι δίκαιοι θα συναχθούν με το σώμα του Χριστού.
Γράφει το Ευαγγέλιο επί λέξει: « Λέγω υμίν, ταύτη τη νυκτί  δύο έσονται επί κλίνης μιας. Ο εις παραληφθήσεται, και ο έτερος αφεθήσεται.(...) Και αποκριθέντες, λέγουσιν αυτώ. Πού , Κύριε; Ο δε είπεν αυτοίς. Όπου το σώμα, εκεί συναχθήσονται οι αετοί. Πλην ο Υιός του ανθρώπου, άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;»
       Ρώτησαν οι μαθητές: « Πού παραλαμβάνονται , Κύριε; Και απάντησε: Όπου είναι το σώμα, εκεί συναχθήσονται οι αετοί», ονομάζοντας σώμα τον εαυτόν Του και αετούς τους δικαίους.
       Έλεγε δε στους μαθητές Του την παραβολή της χήρας που με επιμονή ζητούσε από τον δικαστή να της αποδώσει το δίκαιο, για να τους διδάξει να προσεύχονται αδιαλείπτως και επιμόνως προς τον Θεόν, με τη βεβαιότητα, ότι ο Θεός θα εισακούσει τις δεήσεις τους και θα χορηγήσει σ΄ αυτούς ό,τι κι αν του ζητήσουν, διότι από αυτόν προέρχεται κάθε δώρημα τέλειο και αγαθό.
       Τα τελευταία λόγια της νεκρώσιμης ακολουθίας, αποτελούν την πιο σπουδαία πνευματική υποθήκη που αφήνει ο νεκρός στους αγαπημένους του, όταν φεύγει από αυτόν τον κόσμο..
     Πρόκειται για τον στίχο αυτόν από τον 118 ψαλμό του Δαβίδ: : « Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω, διεσκέδασαν τον νόμον σου», που σημαίνουν « Έφθασε διά τον Κύριον  ο καιρός να αντιδράσει και να εφαρμόσει δικαιοσύνην εναντίον των εχθρών μου. Αυτοί κατεπάτησαν και κατεξέσχισαν τον Νόμον σου.»
      Παρόμοιες καταστάσεις σαν τη δική μας και χειρότερες,  έζησαν οι άνθρωποι στο παρελθόν. Σε μια τέτοια κατάσταση ο Δαβίδ έγραψε  στίχους σαν αυτόν,  «προορώμην τον Κύριόν μου ότι εκ δεξιών μου εστί, ίνα μη σαλευθώ»
      Ο Άγιος Αλώνιος θεωρούσε το τέλος του ως τέλος του  κόσμου . Σ’  αυτόν τον κόσμο, έλεγε, δεν υπάρχει κανείς εκτός από εμένα και το Θεό.  Από την άποψη αυτή , η εποχή των τελευταίων πραγμάτων είναι τα τελευταία πράγματα της ζωής ενός ανθρώπου, δηλαδή ο λόγος του Θεού. Και στον κάθε άνθρωπο τελείται το «μυστήριον της ανομίας», όταν ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του, βάζει την υπερηφάνεια , το «βδέλυγμα της ερημώσεως»,  στη θέση που ανήκει στο Θεό.
       . Η ευλογία του Θεού εγκαταλείπει αυτόν που δεν την θέλει. . «Δεν ηθέλησε την ευλογία και ιδού ο οίκος αυτού αφίεται έρημος.».  

Γιώργος Κατσίμπαλης, ο Κολοσσός απ” το Μαρούσι


Ο  Γιώργος Κατσίμπαλης (Αθήνα 1899 - Αθήνα 1978)
Ο Γιώργος Κατσίμπαλης (Αθήνα 1899 – Αθήνα 1978)
Ο Γιώργος Κατσίμπαλης, γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του λογίου Κωνσταντίνου Κατσίμπαλη. Μεγάλωσε σε πλούσιο σε πνευματικά ερεθίσματα περιβάλλον και επηρεάστηκε ιδιαίτερα από την προσωπικότητα του Κωστή Παλαμά, που συνδεόταν με στενή φιλία με την οικογένειά του. Παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Παρισιού χωρίς να αποφοιτήσει. Επέστρεψε στην Αθήνα και ήρθε σε επαφή με τους λογοτεχνικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους. Δημοσίευσε μεταφράσεις και μελέτες για σημαντικούς ευρωπαίους συγγραφείς, άγνωστους τότε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό και πρόβαλε τη λογοτεχνική παραγωγή της λεγόμενης Γενιάς του ’30 μέσα από τις σελίδες των περιοδικών Τα Νέα Γράμματα (1935-1944) και Αγγλοελληνική Επιθεώρηση (1945-1952), που διηύθυνε. Ασχολήθηκε όπως και ο πατέρας του με τη μελέτη του έργου του Κωστή Παλαμά και εξέδωσε επίσης μια ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης και, κυρίως, βιβλιογραφικές μελέτες για λογοτέχνες όπως οι Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Κώστας Κρυστάλλης, Άγγελος Σικελιανός, Κ.Π.Καβάφης, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Αρθούρος Ρεμπώ κ.α. Πέθανε στην Αθήνα
 Στον «Κολοσσό του Μαρουσιού»,  ο Χένρυ Μίλλερ μιλάει για τον Γιώργο Κατσίμπαλη και την εμπειρία  του στην Ελλάδα:
«Oι άνθρωποι φαίνονται να εκπλήσσονται και να γοητεύονται όταν μιλάω για την επίδραση που είχε πάνω μου αυτό το ταξίδι μου στην Ελλάδα. Λένε ότι με ζηλεύουν και ότι εύχονται να μπορέσουν μια μέρα να πάνε κι αυτοί εκεί. Γιατί δεν πάνε; Διότι κανένας δεν μπορεί να χαρεί την εμπειρία που ποθεί αν δεν είναι έτοιμος γι” αυτή. Οι άνθρωποι σπάνια εννοούν αυτό που λένε.
Όποιος λέει ότι φλέγεται να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει ή να βρεθεί κάπου αλλού αποκεί που είναι ψεύδεται στον ίδιο του τον εαυτό του. Το να επιθυμείς δεν είναι μόνο το να εύχεσαι. Το να επιθυμείς είναι να γίνεις αυτό που ουσιαστικά είσαι. Μερικοί άνθρωποι, διαβάζοντας αυτό, θα καταλάβουν αναπόφευκτα ότι δεν τους μένει τίποτε άλλο από το να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους.

Το Αίτημα (9)



Καθώς μπαίνεις στο πρόβλημα, με την εικόνα σου αντικριστά, μοιραία στοχάζεσαι για την απουσία, για αυτό που δεν βλέπεις. . Τότε τι καθρεπτίζεται έτσι ανάγλυφα, χειροπιαστά? Η εμφάνιση της μικτής ζωής. Μια ζύμη αγωνίας, και σάρκας, ένα χάραγμα αστοχίας ζωής. Η μοντέρνα ζωή άνοιξε το περιθώριο της δικαιολογίας της "ελευθερίας" να είναι κάθε άτομο και ένας ορισμός ανθρώπου.
Οι απαντήσεις που δίνουμε καθημερινά έχτισαν το γήρας μας. Η ζωή γίνεται αφόρητο πρόβλημα και η λύση ζητήθηκε από την λεγόμενη ουσία. Οι ζωγράφοι πολύ αγάπησαν αυτή την ουσία, νομίζοντας την για πίδακα νοημάτων, γης αφράτη  που ότι φυτέψεις θα ανθίσει, αλλά και τόπο εργαστήριο μυστικό, δημιουργικό που "φεύγεις" του κόσμου ενώ απαιτείς το κέντρο του.
Η γύμνια είναι φαινόμενο που καλύπτεται στις μέρες μας. Ο ζωγράφος που στη μοναξιά του εργαστηρίου έρχεται αναπόδραστα με το φάντασμα της ζωής του , αν στέκεται ειλικρινά , ψηλαφεί ώρα με την ώρα, μέρες πολλές, χρόνια, το ανάγλυφο του βίου του. Πέραν του έργου, η ουσία αρχίζει να οριοθετείται μέσα του ως σύνορο όλων αυτών που εμφανίζονται, ένας κήπος με αγκάθια και λουλούδια, και όλα αυτά ψηλαφητά όπως τα ανάγλυφα απολιθώματα.

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Η Ελλάδα βλέπει... Κωνσταντινούπολη, αλλά η Νέα Τάξη έχει άλλα σχέδια

Γράφει ο Ιωάννης Λαμπρόπουλος

Βρισκόμαστε στην αρχή αυτών των μεγάλων “γεωπολιτικών” (έτσι τις ονομάζουν) εξελίξεων. Όπως και να τις ονομάζουν όμως, εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες γνωρίζουμε πως όλα αυτά, γίνονται με σκοπό να συρρικνώσουν και να αφανίσουν την Ορθοδοξία, για να επιβληθεί στον κόσμο χωρίς αντίσταση, η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.

Όλα αυτά όμως, (για να μας προετοιμάσουν), μας έχουν γίνει γνωστά από αιώνων μέσα από τις προφητείες των αγίων. Πρέπει όμως να γνωρίζουμε πως ακόμα και στην δεκαετία του 60 και του 70 αν μιλούσες για τον αντίχριστο ή για το 666 ή για γεγονότα της Αποκαλύψεως, θα ήσουν ένας γραφικός που δεν θα σου έδινε κανείς σημασία. Αυτό όμως είναι εν μέρη λογικό.

Από την στιγμή που δίδεται μία προφητεία, μέχρι την στιγμή που πραγματοποιείται, μεσολαβεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτός ο χρόνος είναι σαν μία πυκνή ομίχλη που καλύπτει την προφητεία και κάνει την ερμηνεία και την εξήγησή της να μοιάζει με γρίφο. Ότι και να λές λοιπόν ευρισκόμενος μέσα στην “πυκνή ομίχλη”, είναι φυσικό να περνάει απαρατήρητο. Όσο όμως πλησιάζουμε προς την πραγματοποίηση της προφητείας, η ομίχλη διαλύεται και μπορούμε να διακρίνουμε σε κάποια απόσταση. Όταν δε φθάσουμε πολύ κοντά χρονικά, τότε μπορούμε να διακρίνουμε πολύ καθαρά, τα προφητευμένα γεγονότα, ακόμα και πριν αυτά γίνουν.

Σε αυτό το χρονικό σημείο βρισκόμαστε σήμερα, που μας επιτρέπει να διακρίνουμε στο άμεσο και κοντινό μέλλον, τα προφητευμένα γεγονότα. Βλέπουμε δηλαδή γύρω μας, να “ωριμάζουν” οι συνθήκες του “μεγάλου γενικού πολέμου”, που θα οδηγήσει αναπόφευκτα τα γεγονότα στην ΜΑΧΗ της ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, για τον έλεγχο των “στενών” και όσο θα προχωρούν τα γεγονότα, τόσο πιο ορατό θα γίνεται το ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ.

Εκτός όμως από τις προφητείες των αγίων, που μας έχουν αποκαλύψει το σχέδιο του Θεού για τη Ελλάδα και ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ, υπάρχουν και οι Σατανικές δυνάμεις της “Νέας Τάξης” ή όπως αλλιώς θέλουν να αποκαλούνται, που προσπαθούν με τα δικά τους σχέδια να ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΓΕΓΟΝΌΤΑ και να ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ τις προφητείες.

Αυτά τα σχέδια δεν τα γνωρίζει ο κόσμος, γιατί τα καταστρώνουν στις μυστικές ΣΤΟΕΣ τους. Αυτά όμως θα τα αποκαλύψουμε σήμερα. Θα αποκαλύψουμε την μεγάλη παγίδα που έχουν στήσει για την Ελλάδα, με το Δάνειο. Θα αποκαλύψουμε τα νέα “σενάρια” που γράφουν, για να ρίξουν και να φυγαδεύσουν την Κυβέρνηση. Αυτά που “μαγειρεύουν” για τις εκλογές, αλλά θα πούμε και για τις προσπάθειες ΔΙΑΛΥΣΗΣ και ΑΡΠΑΓΗΣ της Ελλάδος, που τρείς φορές το προσπάθησαν και τρείς φορές... ατύχησαν.

Πρέπει να ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ότι στα σχέδια των ΣΤΟΩΝ για την εξολόθρευση των Ελλήνων και τον αφανισμό της Ελλάδος, όλοι οι γνωστοί δημοσιογράφοι και όλα τα ΜΜΕ, βρίσκονται ενεργά ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ των Σατανιστών και έχουν έργο, να αποπροσανατολίζουν και να κοιμίζουν την κοινή γνώμη για να ΜΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑ.

ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ. ΕΙΠΑΝ ΝΑΙ ΣΤΑ ΧΗΜΙΚΑ

Θα αναφέρω ένα ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, για να καταλάβουμε την ΥΠΝΟΠΑΓΙΔΑ που μας έχουν στήσει και τα ΑΣΧΗΜΑ και τα ΒΡΩΜΕΡΑ παιχνίδια που μας παίζουν, για να μην αντιδρούμε. Άφησαν όλοι τους, (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, στρατός, και μέσα “ενημέρωσης”) τον Ελληνικό λαό χωρίς καμία ενημέρωση στο θέμα των ΧΗΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει καμία σοβαρή αντίδραση των Ελλήνων, στο έγκλημα της ΡΙΨΗΣ ΤΩΝ ΧΗΜΙΚΩΝ