Στη χώρα των εσχάτων

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

      Είναι  οι  μέρες μας οι τελευταίες μέρες ενός κόσμου που οδεύει προς το τέλος του;   Η ιδέα του τέλους, όσο κι αν είναι τρομακτική  δε φεύγει  απ΄ το μυαλό μας. Ο κόσμος δεν είναι αιώνιος. Είναι οι μέρες που όπως γράφει το Ευαγγέλιο, ο Υιός του ανθρώπου αποκαλύπτεται, που γίνονται φανερά πράγματα κρυμμένα από καταβολής κόσμου;

      Τις μέρες αυτές, το Ευαγγέλιο, είναι τόσο επίκαιρο, που  νομίζεις ότι διαβάζεις εφημερίδα. Πράγματι διαβάζοντας  το Ευαγγέλιο του Λουκά, στο σημείο που αναφέρεται στα τελευταία πράγματα,  νομίζεις ότι διαβάζεις  εφημερίδα. Τόσο οικεία είναι η περιγραφή του κόσμου που χάθηκε με τον κατακλυσμό και του κόσμου της ημέρας της Αποκάλυψης του Κυρίου.  

       Εκείνη τη μέρα, γράφει, να μην αναλωθούμε αποκλειστικά με την επιβίωση, αλλά να πλησιάσουμε το Χριστό. Και τότε οι άνθρωποι, έτρωγαν και έπιναν, πάντρευαν και παντρεύονταν, , μέχρι την ημέρα που εισήλθε ο Νώε στην Κιβωτό και ήλθε ο κατακλυσμός και χάθηκαν όλοι. 

       Τον καιρό της Αποκάλυψης,οι δίκαιοι θα συναχθούν με το σώμα του Χριστού.

Γράφει το Ευαγγέλιο επί λέξει: « Λέγω υμίν, ταύτη τη νυκτί  δύο έσονται επί κλίνης μιας. Ο εις παραληφθήσεται, και ο έτερος αφεθήσεται.(...) Και αποκριθέντες, λέγουσιν αυτώ. Πού , Κύριε; Ο δε είπεν αυτοίς. Όπου το σώμα, εκεί συναχθήσονται οι αετοί. Πλην ο Υιός του ανθρώπου, άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;»

       Ρώτησαν οι μαθητές: « Πού παραλαμβάνονται , Κύριε; Και απάντησε: Όπου είναι το σώμα, εκεί συναχθήσονται οι αετοί», ονομάζοντας σώμα τον εαυτόν Του και αετούς τους δικαίους.

       Έλεγε δε στους μαθητές Του την παραβολή της χήρας που με επιμονή ζητούσε από τον δικαστή να της αποδώσει το δίκαιο, για να τους διδάξει να προσεύχονται αδιαλείπτως και επιμόνως προς τον Θεόν, με τη βεβαιότητα, ότι ο Θεός θα εισακούσει τις δεήσεις τους και θα χορηγήσει σ΄ αυτούς ό,τι κι αν του ζητήσουν, διότι από αυτόν προέρχεται κάθε δώρημα τέλειο και αγαθό.

       Τα τελευταία λόγια της νεκρώσιμης ακολουθίας, αποτελούν την πιο σπουδαία πνευματική υποθήκη που αφήνει ο νεκρός στους αγαπημένους του, όταν φεύγει από αυτόν τον κόσμο..

     Πρόκειται για τον στίχο αυτόν από τον 118 ψαλμό του Δαβίδ: : « Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω, διεσκέδασαν τον νόμον σου», που σημαίνουν « Έφθασε διά τον Κύριον  ο καιρός να αντιδράσει και να εφαρμόσει δικαιοσύνην εναντίον των εχθρών μου. Αυτοί κατεπάτησαν και κατεξέσχισαν τον Νόμον σου.»

      Παρόμοιες καταστάσεις σαν τη δική μας και χειρότερες,  έζησαν οι άνθρωποι στο παρελθόν. Σε μια τέτοια κατάσταση ο Δαβίδ έγραψε  στίχους σαν αυτόν,  «προορώμην τον Κύριόν μου ότι εκ δεξιών μου εστί, ίνα μη σαλευθώ»

      Ο Άγιος Αλώνιος θεωρούσε το τέλος του ως τέλος του  κόσμου . Σ’  αυτόν τον κόσμο, έλεγε, δεν υπάρχει κανείς εκτός από εμένα και το Θεό.  Από την άποψη αυτή , η εποχή των τελευταίων πραγμάτων είναι τα τελευταία πράγματα της ζωής ενός ανθρώπου, δηλαδή ο λόγος του Θεού. Και στον κάθε άνθρωπο τελείται το «μυστήριον της ανομίας», όταν ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του, βάζει την υπερηφάνεια , το «βδέλυγμα της ερημώσεως»,  στη θέση που ανήκει στο Θεό.

       . Η ευλογία του Θεού εγκαταλείπει αυτόν που δεν την θέλει. . «Δεν ηθέλησε την ευλογία και ιδού ο οίκος αυτού αφίεται έρημος.».  

  Μόσχος Λαγκουβάρδος