Εἶχε προηγηθεῖ τὸν Φεβρουάριο κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ κήρυξη τῆς ἐπαναστάσεως κατὰ τῶν δυναστῶν, ἡ μεγάλη μάχη στὸμοναστήρι τῆς Παναγίας Δοβρᾶ τὸν Μάρτιο, ἐνῷ τὸν Ἀπρίλιο ἡ πολιορκία τῆς πόλεως ἀπὸ τὸν τοῦρκο στρατάρχη, γιὸ ὀρθοδόξου ἱερέως, τὸν αἱμοσταγῆ Ἀμποὺ Λουμποὺτ πασᾶ. Ἡ Νάουσα ἀντιστάθηκε γενναῖα, ὅμως οἱ τοῦρκοι εἰσῆλθαν στὴν πόλη καὶ τὴν κατέστρεψαν ὁλοσχερῶς. Ὅσοι ἄνδρες συνελήφθησαν, ὡδηγήθηκαν τὴν Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ στὸ μεγάλο φυσικὸ μπαλκόνι τῆς πόλης, τὸ Κιόσκι, ὅπου ὁ ἴδιος ὁ πασᾶς εἶχε ἑτοιμάσει τὴν σκηνή του, γιὰ νὰ ἐπιβλέπῃ τὴν ἐκτέλεση τῶν αἰχμαλώτων. Χίλιοι διακόσιοι σαράντα ἕνας αἰχμάλωτοι, προτοῦ ἀποκεφαλιστοῦν, ῥωτήθηκαν ἂν ἤθελαν νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ νὰ γίνουν μουσουλμάνοι, γιὰ νὰ σωθοῦν. Κανένας ἀπὸ αὐτοὺς δὲν πρόδωσε τὴν πίστη στὸν Ἀναστάντα Χριστό καὶ μὲ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» νὰ ἀντηχῇ στὰ χείλη τους πορεύθηκαν πρὸς τὸ μαρτύριο. Οἱ ἀποκεφαλισμοὶ σταμάτησαν, μόνον ὅταν τὸ ἀκέφαλο σῶμα τοῦ τελευταίου μάρτυρα, τοῦ ἁγίου Νικόλαου Κοκοβίτου, σηκώθηκε, πῆρε τὸ κεφάλι του στὰ χέρια, περπάτησε, πήδηξε ἕνα ῥυάκι, πέρασε στὴν ἄλλη ὄχθη καὶ σταμάτησε λίγο πιό πέρα. Οἱ ὑπόλοιποι αἰχμάλωτοι ἀπαγχονίστηκαν στὸν μεγάλο πλάτανο, δίπλα στὴ σωρὸ τῶν καρατομημένων μαρτύρων.
Γυναῖκες μὲ τὰ παιδιά τους, γιὰ νὰ μὴν τουρκέψουν, ἀποφάσισαν νὰ...
πέσουν ἀπὸ τὸν γκρεμὸ τοῦ ποταμοῦ Ἀράπιτσα, ὅπως ἐκεῖνες οἱ γενναῖες Σουλιώτισσες. Ὅσες δὲν σφαγιάστηκαν ἐπὶ τόπου, μεταφέρθηκαν αἰχμάλωτες στὴν Θεσσαλονίκη, στὴν ἕδρα τοῦ πασᾶ, ἀλλ’ ἔδειξαν ἀπαράμιλλη ὑπομονὴ στὰβασανιστήρια καὶ τοὺς ἐξευτελισμούς, ἀρνούμενες νὰ προδώσουν τὴν ἀγάπη τους στὸν Χριστό. Ἄλλες φυτεύθηκαν στὸ ἔδαφος μέχρι τὸ λαιμό, ἄλλες τὶς ἄφησαν νὰ πεθάνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα, ἄλλες τὶς ἔβαλαν σὲ τσουβάλια μὲ φίδια, ποντίκια καὶ ἐξαγριωμένες γάτες, ἄλλες χτίστηκαν σὲ τοῖχο καὶ πέθαναν ἀπὸἀσφυξία.
Δύο χιλιάδες μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ καὶ ἥρωες τῆς Ἑλλάδος ἀπέδειξαν ἕνα σπουδαῖο πρᾶγμα· ὅτι ἁπλοὶ ἄνθρωποι, ἄνθρωποι τῆς καθημερινότητος καὶ τοῦ μεροκάματου, ὅταν θυσιάζονται ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος, χαριτώνονται,ἁγιάζονται, μένουν στὴν ἱστορία ὡς φωτεινὰ παραδείγματα γιὰ τὶς ἐπερχόμενες γενιές.
Κάθε ἐποχή, κάθε γενιά, ἔχει τὸν δικό της ἀγῶνα. Ὀφείλουμε κι ἐμεῖς σήμερα νὰ κρατήσουμε τὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα καὶ τὸ ἦθος, τὸν ἡρωϊσμὸ καὶ τὴν εὐσυνειδησία τῶν ἁγίων ἡρώων μας, τῶν πατέρων καὶ προγόνων μας Ἑλλήνων χριστιανῶν, καὶ νὰ ἀντισταθοῦμε ἐνάντια σὲ ὅ,τι μᾶς ἀποξενώνει ἀπὸ Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα· ὀφείλουμε νὰ ἐπαναστατήσουμε κατὰ τῶν δυναστῶν τῆς δικῆς μας γενιᾶς, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς μειώσουν, νὰ μᾶς ὑποτάξουν, νὰ μᾶς ἐξανδραποδίσουν μὲ τὸν τρόπο τους, νὰ μᾶς ἐξαφανίσουν, νὰ ληστέψουν εἰ δυνατὸν ἀκόμη καὶ τὴν ψυχή μας· ὀφείλουμε νὰ ἀντισταθοῦμε μὲ πεῖσμα καὶ φιλότιμο, κρατῶντας ψηλὰτὴ σημαία τῆς ἀξιοπρέπειας, γιὰ νὰ ἔχῃ συνέχεια ἡ γενιά μας. Τὸ ἔκαναν ἐκεῖνοι οἱ μακάριοι γιὰ τὰ παιδιά τους, τοὺς ἀπογόνους τους, γιὰ ὅλους ἐμᾶς· τὸ ἴδιοὀφείλουμε κι ἐμεῖς γιὰ τὰ δικά μας παιδιά.
Μπορεῖ νὰ πέθαναν, μπορεῖ νὰ μειώθηκε ὁ πληθυσμὸς τῆς Νάουσας, ἀδελφοί μου, μετὰ τὸ ὁλοκαύτωμα, ἀλλὰ ὁ Θεός μας, ὁ Χριστός μας, ὁ Θεὸς τῆς Ἑλλάδος μας, εἶναι δίκαιος καὶ ἀναπληρώνει τὸ χαμένο κενό, εὐλογῶντας αὐτὸ τὸ γένος τὸἀνάδελφο, τὸ τόσο ταλαιπωρημένο καὶ τόσο ἀδικημένο καὶ ἀδικούμενο, ἀρκεῖ αὐτὸ νὰ μὴν χάσῃ τὸν προσανατολισμό του.
Οἱ ἅγιοι ἥρωες τῆς Νάουσας μαρτυροῦν τὴν Ἀνάσταση. Εἶναι μάρτυρες καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς πατρίδας. Ἀνήκουν στὴν ἐκλεκτὴ ἐκείνη μερίδα τῶν μὴ ἰδόντων καὶ πιστευσάντων, τοὺς ὁποίους μακάρισε ὀ Κύριος. Ὅσοι πιστεύουμε στὸν Ἀναστάντα, ἐλπίζουμε πὼς θὰ ἔρθῃ ἡ ὥρα ποὺ θὰ Τὸν δοῦμε. Ἂς μὴν ἐπιδιώκουμε πρῶτα νὰ Τὸν δοῦμε καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων νὰ Τὸν πιστέψουμε, γιατὶ μιὰ τέτοια πίστη θὰ εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξαναγκασμοῦ τῶν αἰσθήσεων.
Χριστὸς ἀνέστη, ἀδελφοί μου! Τὸ φῶς Του ἂς ἔρθῃ στὴν ψυχή μας,
γιὰ νὰ τὴν φωτίσῃ καὶ νὰ τὴν ἁγιάσῃ.
π. Στυλιανός Μακρής
imverias
Ρωμαίικο οδοιπορικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου