Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΓΑΠΩ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΝΕ;

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ϛ´ 31 - 36
31 καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. 32 καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. 33 καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. 34 καὶ ἐὰν δανείζητε παρ’ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. 35 πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. 36 Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.


Γιατί οι άνθρωποι έχουμε την τάση να αγαπούμε μόνο αυτούς που μας αγαπούνε; Ο Χριστός αναφέρει στο ευαγγέλιο του Λουκά ότι «οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν» και ζητά από τους χριστιανούς «να αγαπούν τους εχθρούς τους», νικώντας την τάση που ο άνθρωπος έχει αναπτυγμένη μέσα του για την ωφέλεια και το συμφέρον του (Λουκ. 6, 32 και 35). Και αναφέρει ότι όσοι νικήσουν το συμφέρον και την ωφέλεια θα λάβουν χάρη, εύνοια, ευλογία από το Θεό.
Είναι σημείο της απομάκρυνσης, της πτώσης του ανθρώπου από τη σχέση με το Θεό, η αγάπη μόνο σ’ αυτούς που μας αγαπούν. Και δεν είναι εύκολη η ανατροπή αυτής της στάσης. Ο άνθρωπος δεν διδάσκεται εύκολα από παραδείγματα. Έχοντας απομακρυνθεί από το Θεό και τη σχέση μαζί Του, είναι συνήθως πρόθυμος να αγαπήσει και να αποδεχθεί αυτούς που τον αγαπούνε, αυτούς που ανταποκρίνονται στις επιθυμίες του, αυτούς με τους οποίους τα συμφέροντά του ταυτίζονται. Όταν όμως διαπιστώνει ότι εκείνοι ή άλλοι άνθρωποι δεν βλέπουν τον κόσμο με τις δικές του προοπτικές, δεν βλέπουν τον ίδιο όπως εκείνος τον εαυτό του, τότε ο άνθρωπος δυσκολεύεται να τους αγαπήσει. Και το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο, όταν οι άλλοι αναπτύσσουν εχθρότητα έναντί του. Όταν χτίζουν διαφορές, όταν οι συμπεριφορές τους είναι προσβλητικές, όταν κοιτούν να τον εκμεταλλευτούν, όταν αντί του μάνα του ανταποδίδουν χολή, όταν του κάνουν ή θέλουν να του κάνουν κακό, τότε ο καθένας μας νιώθει ότι δυσκολεύεται να αγαπήσει, να συγχωρήσει, να παλέψει με τους λογισμούς του εναντίον των προσώπων που του δυσκολεύουν τη ζωή.
Το πνεύμα της εκκοσμίκευσης θεωρεί φυσική την αγάπη μόνο σε όσους μας αγαπούνε. Θεωρεί δικαίωμα του ανθρώπου την ανταπόδοση της κακής συμπεριφοράς, την εκδίκηση έναντι όλων όσων αδικούν. Ο πολιτισμός μας, μέσα από την τέχνη, αλλά και τη νοοτροπία που τον χαρακτηρίζει, προτείνει την βία εναντίον όλων όσων μας στερούν από τα προνόμιά μας ή την έκθρεψη κακών λογισμών εναντίον τους. Είναι ανθρώπινη η στάση, όταν μάλιστα η συμπεριφορά των άλλων συνοδεύεται από τον πόνο που προκαλείται από αυτήν. Και θεωρείται εκτός πραγματικότητας η μακροθυμία, η συγχώρεση και κυρίως η αγάπη για όσους μας αδικούν ή μας εχθρεύονται.

Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ: Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β' Ϛ´ 16 - 18
16 τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. 17 διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, 18 καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β' Ζ´ 1 - 1
1 Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ὁ Παῦλος, συγγράφει τὴν Β΄ Πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ τὸ φθινόπωρο τοῦ 55 μ.Χ. Εἶναι μία μεγάλη ἐπιστολὴ στὴν ὁποία διαπραγματεύεται ἀρκετὰ θέματα, τόσο θεολογικὰ καὶ δογματικά, ὅσο καὶ πρακτικὰ τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, σύμφωνα μὲ τὶς κατηχητικὲς καὶ ποιμαντικὲς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίες τῆς Κορίνθου. Στὴν Ἀποστολικὴ περικοπὴ ποὺ θὰ ἀκούσουμε τὴν Κυριακὴ στοὺς Ἱερούς μας Ναούς, βλέπουμε τὸν φλογερὸ Ἀπόστολο μέσα σὲ πνεῦμα θερμῆς ἀγάπης καὶ Ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ, νὰ ξεκαθαρίζει τὸ θέμα τῶν σχέσεων τῶν πιστῶν μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες. Καὶ ὅπως εἶναι ἑπόμενο, βλέπει κανεὶς τὸν τροπικὸ διαχωρισμὸ ποὺ ὀφείλουν καὶ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ πιστοί, ἀπὸ ὅσους ἀρνοῦνται στὸν βίο τοὺς τὴ ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
Μάλιστα, ὁ Ἀπόστολος στηρίζει τὴν μαρτυρία του στὸν μεγαλοφωνότατο προφήτη Ἠσαΐα, ὁ ὁποῖος τονίζει ξεκάθαρα «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἀπτεσθε». Δηλ. ἐσεῖς οἱ πιστοί, ποὺ ἔχετε ἐνδυθεῖ τὸν Χριστό, βγεῖτε ἔξω ἀπὸ τοὺς ἀπίστους ἀνθρώπους καὶ ξεχωριστεῖτε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ μὴ....

Διαμαρτυρία Ἑλληνορθοδόξων τοῦ Λιβάνου μὲ βυζαντινὲς σημαῖες γιὰ τὴν τουρκικὴ ταινία «Ἅλωση 1453»





Αὐτὴ εἶναι ἡ οἰκουμενικότητα τῆς Ρωμηοσύνης!
Μέλη τοῦ Ἑλληνορθόδοξου κόμματος τοῦ Λιβάνου, πραγματοποίησαν τὸ Σάββατο συγκέντρωση διαμαρτυρίας στὸ κέντρο τῆς Βηρυτοῦ, διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὴν ἐπικείμενη προβολὴ τῆς τουρκικῆς προκλητικῆς ταινίας "ΑΛΩΣΗ 1453" στοὺς κινηματογράφους τῆς πόλης. Τὸ κόμμα, ζήτησε τὴν παρέμβαση τοῦ ὑπουργείου Πολιτισμοῦ, ὥστε νὰ μὴν δοθεῖ ἄδεια γιὰ τὴν προβολὴ τῆς ταινίας, ποὺ σύμφωνα μὲ τὸν πρόεδρο τοῦ Dimitri Rodrigue Khoury "εἶναι ἀνιστόρητη καὶ προσβάλλει τὸν Ὀρθόδοξο πληθυσμὸ τοῦ Λιβάνου καὶ ὄχι μόνο".
Τὸ Ἑλληνορθόδοξο κόμμα τοῦ Λιβάνου, ἱδρύθηκε πρόσφατα μὲ στόχο νὰ ὀργανώσει καὶ νὰ συσπειρώσει τοῦ Ὀρθόδοξους Χριστιανούς, ποὺ ἀγγίζει τὸ 7% τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ. Ὁ πρόεδρος τοῦ κόμματος, εἶχε δηλώσει γιὰ τοὺς στόχους τῆς ἵδρυσης τοῦ "Στόχος τοῦ κόμματός μας, εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὴν πραγματική μας ταυτότητα, τὴν ἑλληνικὴ ταυτότητα. Ἐνίσχυση τῆς παρουσίας μας στὴν λιβανικὴ πολιτικὴ σκηνή. Σύνδεση τῆς ἑλληνικῆς Ἀντιοχείου νεολαίας μας μὲ....
ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ....
τοὺς δικούς τους ἀνθρώπους καὶ ἀδελφοὺς στὴν Ἑλλάδα. Πρέπει νὰ μάθουμε τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα στὴν νεολαία μας. Θὰ πρέπει νὰ ἐπιμείνουμε γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, γιὰ νὰ σωθεῖ τὸ ἔθνος μας ἀπὸ τὴν Ἀραβικὴ καὶ Ἰσλαμικὴ ἀφομοίωση".

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Καποδίστριας για την παιδεία




Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου του 1831. Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας, μέσω των στενωπών του Ναυπλίου, μεταβαίνει στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος, συνοδευόμενος από τον μονόχειρα σωματοφύλακά του Γ.Κοκκώνη και ένα στρατιώτη. Καθ’ οδόν συναντά τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχαλαίους, οι οποίοι, αφού τον χαιρέτησαν, στάθηκαν στην είσοδο της στενής θύρας του ναού. Καθώς ο κυβερνήτης ετοιμαζόταν να μπει στον ναό, δέχτηκε πυροβολισμούς και έπεσε νεκρός. Μαζί του «έπεσε» και το «ματοκυλισμένο» Γένος. «Ο κακούργος όστις εδολοφόνησε τον Καποδίστριαν, εδολοφόνησε την πατρίδα του», θα πει θρηνώντας ο φίλος του, Ελβετός φιλέλληνας Εϋνάρδος. (Ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε στις 6.45 το πρωί. Συνήθιζε «να λειτουργιέται», νωρίς, «όρθρου βαθέος», όχι σαν τους τωρινούς άπιστους εκκλησιομάχους, που πατούν το ποδάρι τους στην εκκλησία μόνο κατά τις δοξολογίες των εθνικών εορτών «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις». Και είναι κρίμα που η ένδοξη οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων, με τους τόσους ήρωες, κηλιδώθηκε με την δολοφονία του Κυβερνήτη. Ο ίδιος ο Πετρόμπεης, στην πολιτική του διαθήκη, φαίνεται ότι λυπήθηκε σφόδρα για τον θάνατο του Καποδίστρια και έλεγε στον Κολοκοτρώνη, ότι το αίμα του σκοτωμένου τον βαραίνει).

Αφιέρωσα το σημερινό σημείωμα σ’ έναν από τους σπουδαίους της Ρωμηοσύνης, που κοσμεί το «συναξάρι του Γένους».

Στην Ιστορία υπάρχουν πρόσωπα αδυσώπητα δορυκτητόρων-κατακτητών, που τα ονόματά τους κολυμπώντας στο αίμα της νίκης τους πέρασαν στην επικράτεια του θρύλου. Είναι στη φύση του ανθρώπου να θαυμάζει τους νικητές. Υπάρχουν όμως και άλλοι ήρωες, που τα τραγικά τους παθήματα είναι «κρημνά αρετής» (Κάλβος). Προσφέρουν στην ιστορική περιπέτεια τον έλεον και τον φόβον μιας πολύ πιο ανθρώπινης αναγνώρισης. Είναι οι ήρωες της ήττας. Αυτοί που «ποτέ από το χρέος μη κινούντες» δεν στρέφουν την πλάτη στην βεβαιότητα του θανάτου. Σ’ αυτό το είδος της τραγωδίας συναπαντιέται και ο Καποδίστριας, που αντί άλλης τιμής, φρόντισαν τα τωρινά πολιτικά ναυάγια, να συνδέσουν το όνομά του, μ’ ένα νόμο, που για πολλούς κατάντησε συνώνυμο ύβρεως. Ας είναι, «πέφτουμε εμείς το έργο μας για την πατρίδα μένει», έλεγε ο Κυβερνήτης. Έχω ένα μικρό βιβλιαράκι, έκδοση του 1976. Περιέχει κείμενα του Καποδίστρια. Εκδόθηκε από τον «Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων». Πριν από μερικές δεκαετίες, τολμούσε ο εν λόγω «Οργανισμός», να εκδίδει και κάποιο βιβλίο εθνικού περιεχομένου, για να συμβάλλει στην ιστορική παιδαγωγία μαθητών και δασκάλων. Αφ’ ότου αλώθηκε από την νεοταξική γλίτσα-τώρα καταργήθηκε πλέον- και η λέξη «εθνικός» ποινικοποιήθηκε, βλέπουν το φως της δημοσιότητας κουρελουργήματα τύπου Ρεπούση ή βιβλία γλώσσας που μορφώνουν τους Ελληνόπαιδες με συνταγές για επιτυχημένα «μακαρόνια με κιμά» ή «οδηγίες χρήσης καφετιέρας». Ερανίζομαι από το θαυμάσιο τευχίδιο κάποια κείμενα του Καποδίστρια, που επιβεβαιώνουν το γιατί η πρόωρη απώλειά του υπήρξε πράγματι συμφορά για τους Έλληνες.

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Ὁ θρυλούμενος γάμος τοῦ Χριστοῦ:



Μήπως τὸ Defencenet.gr προωθεῖ ἀνεπιγνώστως τὴ Μασονία;
Τοῦ Μοναχοῦ Σεραφεὶμ
Μιὰ πρόσφατη ἀνάρτηση στὴν ἔγκριτη εἰδησεογραφική ἱστοσελίδα Defencenet.gr ἀναδεικνύει καὶ πάλι τὸ θέμα τῆς προβολῆς μασονικῶν καὶ θεοσοφιστικῶν διδασκαλιῶν στὸ εὐρύ κοινό, ἀλλά καὶ τῆς διεισδύσεως ἀποκρυφιστῶν ἢ ἐπηρεασμένων ἀπὸ τὸν ποικίλο ἀποκρυφισμό ἐρευνητῶν στοὺς διαύλους εἰδήσεων τοῦ Διαδικτύου (τὰ λοιπά ΜΜΕ εἶναι ἐν προκειμένῳ γενικῶς «ξεγραμμένα» ἤδη ἀπό δεκαετιῶν).
Μετὰ ἀπὸ μερικοὺς μῆνες ἐπιμόνου προσπαθείας τῆς ἱστοσελίδος Defencenet.gr μέσῳ συγκεκριμένων «εἰδήσεων» νὰ ἐξωραΐσει καὶ ἐπικαιροποιήσει τὸν ἀρχαιοελληνικό ἐθνισμό καὶ τὴν εἰδωλολατρία, ἡ διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας κλιμακώθηκε μὲ τὴ νέα δῆθεν «εἴδηση» (ἀπὸ τὴν Καθηγήτρια Karen L. King τοῦ Harvard), βάσει σπαράγματος ἀρχαίου κοπτικοῦ αἱρετικοῦ χειρογράφου τοῦ 4ου μ.Χ. αἰ., ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἦταν ἴσως νυμφευμένος ... (τὸ ἴδιο αὐτὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Harvard θεωρεῖ βέβαια ὅτι καὶ ὁ τέως Πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος κ. Γ.Α.Παπανδρέου εἶναι ἀκριβοπληρωτέος διδασκαλικὸς φωστὴρ τῶν πολιτικῶν ἐπιστημῶν... !).

● Ἀντιφάσεις στὴ θρησκευτικὴ γραμμὴ τoῦ Defencenet.gr

Ἡ ἀνάρτηση αὐτή, ὅπως ἄλλωστε καὶ οἱ παρόμοιες προηγούμενες, μᾶς προβληματίζει, ἐπειδὴ ἡ ἱστοσελίδα Defencenet.gr πλὴν τῆς κατὰ κοινὴν ὁμολογίαν ἀρτίας συνολικῆς ἐνημερώσεως ποὺ παρέχει ἐπί θεμάτων γεωπολιτικῶν καὶ γεωστρατηγικῶν, ἐθνικῶν, κ.λπ. διέπεται ἀπὸ φρόνημα πατριωτικό, ἀντι-νεοταξικό καὶ ἀντι-νεοεποχικὸ μὲ σεβασμὸ στὴν Παράδοση τοῦ Γένους καὶ (ἐν γένει καὶ) τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι στὸ ὀρθόδοξο πνεῦμα ἐναντίον τῆς προωθουμένης Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ ἱστοσελίδα ὀρθῶς ἐπισήμανε (10/05/2012) ὅτι ἡ προσπάθεια καθιερώσεως κοινοῦ οὐδετέρου θρησκευτικοῦ συμβόλου γιὰ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες τοῦ Λονδίνου ἐντασσόταν στὸ σχέδιο δημιουργίας παγκοσμίου κυβερνήσεως, ἡ ὁποία προϋποθέτει «παγκοσμίους φόρους, κοινὴ πίστη καὶ κοινὴ σημαία» [1]. Παρομοίας σημασίας ἦταν καὶ ἡ εἴδηση τοῦ Defencenet.gr περὶ τῆς ἀναμείξεως τῆς ὀρθοδόξου Ρωσίας στὴ διατήρηση τῶν χριστιανικῶν συμβόλων στὴν Εὐρώπη, ἐναντίον τῆς νεοταξικῆς πολιτικῆς κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἐθνῶν [1α], ὅπως καὶ ὁ σεβασμὸς μὲ τὸν ὁποῖον ἡ ἱστοσελίδα ἀναφέρεται στὰ πρόσωπα καὶ τὶς προφητεῖες τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ συγχρόνων ὁσίων Γερόντων [3].

Ἐφ΄ὅσον λοιπόν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, πῶς τὸ Defencenet.gr υἱοθετεῖ τὴν ἀναθεωρητικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ ἐθνισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τήν, πολύ συνήθη τελευταῖα, πολεμικὴ κατὰ τοῦ πανυπερτίμου Θείου Προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τῆς Μασονίας καὶ τῆς Θεοσοφίας, ὅπως θὰ ἀποδείξουμε παρακάτω; Πῶς, ἐνῷ πολεμεῖ πολλάκις τὸν ἐθνο-μηδενισμὸ τῆς κας Ρεπούση καὶ τῶν λοιπῶν δραγώνων τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ὡστόσο ἐγκολπώνεται στὰ ἐν λόγῳ εἰδησεογραφικὰ ἄρθρα μιὰν ἐπίσης ἀθεμελίωτη «ρεβιζιονιστικὴ» ὀπτικὴ τοῦ ἀρχαίου ἐθνισμοῦ καὶ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ προσπαθώντας νὰ τὰ συμβιβάσει μὲ τὴν χριστιανικὴ Πίστη, κατὰ τὴν προοπτικὴ τῆς Helena P. Blavatsky (The Secret Doctrine), τοῦ Albert Pike (Morals and Dogma), τῆς Alice Bailey (The Reappearance of the Christ), του Benjamin Creme (Share International) καὶ τῶν λοιπῶν Μασόνων, Θεοσοφιστῶν καὶ Νεοεποχιτῶν διανοουμένων; Ἀναντιρρήτως δέ, τελικὸς στόχος ὅλων τῶν ὡς ἄνω ἀποκρυφιστῶν ἦταν καὶ εἶναι ἡ συγχώνευση ὅλων τῶν θρησκειῶν γιὰ τὴν δημιουργία τῆς Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου, συγχώνευση ὅμως ποὺ περιλαμβάνει ἐπίσης καὶ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ θρησκεία, ἔστω καὶ στὶς πιὸ «εὐγενεῖς» της μορφές, τοῦ πλατωνισμοῦ, νεο-πλατωνισμοῦ κ.λπ.

Κρήτη: Κατασκεύασαν αὐτοκίνητο ὑδρογόνου ἀλλὰ... ἀπαγορεύεται ἡ ἀξιοποίησή του στὴν Ἑλλάδα!




Πρόκειται γιὰ ἕνα ὄχημα ποὺ θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ περάσει στὴ μαζικὴ παραγωγή. Αὐτοκίνητο ὑδρογόνου, ἕτοιμο νὰ βγεῖ στὴν ἀγορά, κατασκεύασε ὁμάδα τοῦ Πολυτεχνείου Κρήτης, ὡστόσο ἡ ἑλληνικὴ νομοθεσία ἐμποδίζει τὴν ἐμπορικὴ ἀξιοποίηση τοῦ ἐντὸς συνόρων! O λόγος γιὰ τὸ Εco Racer, αὐτοκίνητο 100% ἑλληνικῆς σύλληψης, σχεδίασης καὶ κατασκευῆς, ποὺ «γεννήθηκε» στὰ ἐργαστήρια του...
Πολυτεχνείου Κρήτης ἀπὸ μία ὁμάδα προπτυχιακῶν καὶ μεταπτυχιακῶν φοιτητῶν. Κινεῖται μὲ ὑδρογόνο καὶ μὲ ἐξαιρετικὲς ἐπιδόσεις στὴν ἐξοικονόμηση ἐνέργειας, ἀφοῦ χρειάζεται ἕνα λίτρο καύσιμου γιὰ 434 χιλιόμετρα. Πρόκειται γιὰ ἕνα ὄχημα ποὺ θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ περάσει στὴ μαζικὴ παραγωγὴ μὲ κάποιες τροποποιήσεις, ἀκόμη καὶ μὲ κόστος κάτω τῶν 10.000 εὐρώ, ὥστε νὰ κατασκευάζεται πλήρως στὴ χώρα μας καὶ νὰ ἐξάγεται ὄχι νὰ εἰσάγεται!
Τὸ ἁμάξωμα τοῦ ὀχήματος εἶναι....

κατασκευασμένο ἀπὸ ἀνθρακονήματα γιὰ νὰ ἔχει χαμηλὸ βάρος, διαθέτει σασὶ ἀλουμινίου ἀπὸ εἰδικὰ κράματα καὶ κινεῖται ἀπὸ κυψέλες ὑδρογόνου, εἶναι ἀθόρυβο, καὶ αὐτὸ ποὺ παράγει ὡς ἀποτέλεσμα τῆς κίνησης τοῦ εἶναι ἁπλῶς νερό, δηλαδὴ ἐκπέμπει μηδενικοὺς ρύπους.
Τὸ Eco Racer δὲν ἔχει τίποτα νὰ ζηλέψει ἀπὸ ἀνάλογα μοντέλα ποὺ ἀναπτύσσονται σὲ ἐργαστήρια καὶ αὐτοκινητοβιομηχανίες τοῦ ἐξωτερικοῦ, καὶ ἐπιβραβεύθηκε σὲ διεθνεῖς διαγωνισμοὺς μὲ τὸ 1ο βραβεῖο ἀσφάλειας καὶ τὸ 4ο ἐξοικονόμησης καύσιμου.
Ἂν τὸ ζητούμενο στὴ χώρα μᾶς εἶναι ἡ ἀνάπτυξη, αὐτὴ τὴ στιγμὴ λείπει τὸ θεσμικὸ πλαίσιο ὥστε νὰ ἐπιτρέπεται ἡ μαζικὴ παραγωγὴ αὐτοῦ του ὀχήματος. Ἀκόμη καὶ ἂν ἐμφανιστεῖ ἐνδιαφερόμενος ἐπενδύτης δὲν μπορεῖ νὰ χρηματοδοτήσει τὴν κατασκευὴ τοῦ Εco Racer στὴν Ἑλλάδα γιατί ὁ νόμος δὲν τὸ ἐπιτρέπει! «Ἐλπίζω ἡ Ἑλλάδα νὰ ἀλλάξει, νὰ ἀλλάξουν οἱ νομοθεσίες νὰ γίνει πιὸ εὐέλικτη. Ἰδέες ὅπως βλέπετε ὑπάρχουν καὶ ἐλπίζουμε νὰ ὑπάρξουν πρωτοβουλίες γιὰ νὰ συνδεθεῖ ἡ ἐπιχειρηματικότητα μὲ τὸ Πολυτεχνεῖο» σχολίασε στὸ Eco News ὁ φοιτητὴς Παναγιώτης Μπάζιος.
Σημειώνεται ὅτι ἡ ὁμάδα Eco Racer τοῦ Πολυτεχνείου τῆς Κρήτης μετέχει φέτος στὸ TedxΑcademy συνεισφέροντας μαζὶ μὲ ἀλλὰ δημιουργικὰ ἀνήσυχα καὶ καινοτόμα καὶ μυαλὰ ἀπὸ τοὺς χώρους τῆς ἐπιστήμης τοῦ πνεύματος καὶ τῶν τεχνῶν στὸ ὅραμα γιὰ μία Ἑλλάδα μὲ τὸ βλέμμα στραμμένο στὸ μέλλον ποὺ θὰ βρίσκεται στὴν πρωτοπορία καὶ ὄχι στὰ μετόπισθεν...
Κατερίνα Χριστοφιλίδου - ἐπιμέλεια: Στέλιος Κάνδιας
krasodad

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τη ζωή και το έργο ενός πρώην ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ




Nikolaos Plastiras.jpg

 
 
"Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε ...τηλέφωνο;(!)" (Νικόλαος Πλαστήρας, πρωθυπουργός της Ελλάδας με άνεργο αδερφό....)

Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς κηφήνες της πολιτικής! "Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο", είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος. Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.

Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ - πιστός φίλος του - αναφέρει:

Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα "Πλαστήρας" όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.

Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση - κι έμενε σ' ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς
, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ' αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».

Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω. σκάβω για να καλοτρώγω;».

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό:

Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο κύριος πρωθυπουργός Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»

Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα ρε θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει:
- Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.
- Μα θα προσβληθεί.
- Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!

Το 1952, πρωθυπουργός ακόμη ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».

Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω:

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας, δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ - γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά - ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.
  Περισσότερα εδώ

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

H Ηθική στην εκπαίδευση



Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε με τον Πλάτωνα, που γράφει στην "Πολιτεία" του πως η Παιδεία αποτελεί τη βάση της πνευματικής, κοινωνικής, πολιτικής και πνευματικής ανάπτυξης μιας χώρας, ή, αντίθετα, την αιτία καταρράκωσης της. Συμφωνούμε ακόμη μαζί του ότι για να είναι δίκαιη και ενάρετη η Πολιτεία πρέπει οι αρχές της Αρετής και της Δικαιοσύνης να έχουν εντυπωθεί σε όλα τα παιδιά της και μάλιστα από την πιο τρυφερή ηλικία και αυτά να έχουν προ οφθαλμών πρότυπα μεγαλείου, ανδρείας, τιμής και αρετής. ( Βλ. σχ. Al. Koyre " Φιλοσοφία και Πολιτεία - Εισαγωγή στην ανάγνωση του Πλάτωνα, Εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα, 1990, σελ. 117-118). Νομίζω πως επίσης θα συμφωνήσουμε με αυτά που γράφει ο Αριστοτέλης στα "Πολιτικά" του, ότι η Παιδεία πρέπει να σκοπεύει σε τρεις διαστάσεις: " το τε μέσον, και το δυνατόν και το πρέπον". ( Βλ.σχ. Χ.Σ. Ιεροδιακόνου "Η διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα κατά τον Αριστοτέλη", Εκδ. ΒΗΤΑ, Αθήνα, 2008, σελ. 120). 

          Τους αρχαίους συγγραφείς έρχονται να συμπληρώσουν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, προσθέτοντας τη διάσταση του Θεού και της αιωνιότητας. Ο Μέγας Βασίλειος στην περίφημη ομιλία του προς τους νέους "Όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων" σημειώνει πως ο, εκ των επτά σοφών,  Βίας ο Πριηνεύς, όταν ο υιός του αναχωρούσε για την Αίγυπτο και τον ρωτούσε τι θα μπορούσε να κάνει για να τον ευχαριστήσει  του αποκρίθηκε: "Να μαζέψεις παιδί μου προμήθειες για τα γηρατειά σου!". Και συμπληρώνει ο Μέγας Πατήρ της Εκκλησίας: "Εγώ θεωρώ τη διάρκεια του ανθρωπίνου βίου ένα παιχνιδάκι για γέλια,, έστω κι αν λογαριάσει κανείς τα γερατειά του Τιθωνού ( σ.σ. μυθολογικό πρόσωπο, τον αγάπησε η Ηώ και αυτός λησμόνησε να ζητήσει από τον Δία να του χαρίσει την αιώνια νεότητα κι έτσι ζούσε σε αιώνιο γήρας), ή του Αργανθωνίου (σ.σ. Βασιλιάς των Ταρτισσίων, ο οποίος θρυλείται ότι έζησε 150 χρόνια),  ή και του βιβλικού Μαθουσάλα (σ.σ. Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ότι γέννησε τον Λάμεχ σε ηλικία 167 ετών και έζησε 800 χρόνια), μπρος στην ατελείωτη αιωνιότητα, που το τέλος της δεν μπορεί να συλλάβει ο νους του ανθρώπου…Γι' αυτή λοιπόν την αιωνιότητα πρέπει να αποκτούμε εφόδια". ( σ.σ. Μιχ. Στασινόπουλου "Μορφές από τον τέταρτο αιώνα μ.Χ.", Βιβλιοθήκη Σχολής Μωραϊτη, Ψυχικό, 1972, σελ. 271).
          Από την πλευρά του ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει ότι ο καρπός της αληθινής Παιδείας είναι ο καθαρός βίος και πως ο άριστος σκοπός της εκπαίδευσης είναι οι δάσκαλοι να οδηγούν τους μαθητές, με όσα πράττουν και με όσα λένε, στον μακάριο βίο, όπως τον όρισε ο Χριστός. (σ.σ. Βασ. Χαρώνη - Ουρ. Λανάρα " Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Ιω. Χρυσοστόμου, Αθήνα, 1995, σελ. 601).

Ο αγαπημένος μαθητής

 
 
 
Γράφει ο π. Βασίλειος Καλλιακμάνης

Στην Αποκάλυψη, επίσης, περιγράφει τα έσχατα ως παρόντα, την ανηφορική πορεία της Εκκλησίας, τη διαρκή πάλη των χριστιανών με τον αρχέκακο όφι, τον διάβολο, και τον θρίαμβο με την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου.
β) Όπως έχει γραφεί, «σε κανένα άλλο κείμενο της παγκόσμιας φιλολογίας δεν καταδικάζεται με δριμύτητα και πειστικότητα, όση στην Αποκάλυψη, η θεοποίηση και εκπόρνευση της εξουσίας: πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής. Οι βασιλείς της γης, και οι έμποροι της γης, που τελικά αυτοί είναι οι μεγιστάνες, κλαίνε και μύρονται· οι πρώτοι χάνουν (με την πτώση της Βαβυλώνας, που είναι σύμβολο κυριαρχίας) την εγωκεντρική και πλεονεκτική κυριαρχία, και οι δεύτεροι βλέπουν να εξανεμίζονται τα πολύτιμα φορτία των αγορών τους. Και όλα αυτά τα δεινά οδηγούν στην συγκλονιστική κάθαρση της απολύτρωσης» (Ν. Ματσούκας).
γ) Αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη: «Υπάρχουν κι άλλα πολλά που έκανε ο Ιησούς, που, αν γραφτούν ένα προς ένα, ούτε ο κόσμος ολόκληρος δε θα χωρούσε τα βιβλία που θα ’πρεπε να γραφτούν» (Ιωάν. 21,25). Εδώ σαφώς υπάρχει κάποια υπερβολή, που φανερώνει το πλήθος των πεπραγμένων από τον Κύριο, όπως σημειώνει ο ερμηνευτής Ζιγαβινός. Κι από την άλλη επισημαίνει ότι «ου χωρεί αυτά ο κόσμος... ου διά πλήθος συγγραμμάτων, αλλά διά μέγεθος πραγμάτων»!
δ) Και πράγματι, πώς να κατανοήσει κάποιος την πνευματική δύναμη της χριστιανικής αγάπης, την οποία περιγράφει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιο και τις επιστολές του, όταν καθημερινά δηλητηριάζει τη ζωή του με φθόνο, αδικία και μίσος; Πώς να αντιληφθεί το νόημα της φοβερής, σαγηνευτικής και επίκαιρης Αποκάλυψης, όταν βλέπει τη ζωή του μόνο εγκοσμιοκρατικά και οικονομοκεντρικά;

Ποιοὶ καὶ γιατί φοβοῦνται τοὺς ἀγνοουμένους τοῦ 1974;


Τοῦ Κωνσταντίνου Χολέβα
Ἐπανέρχομαι στὸ θέμα τῶν μαζικῶν τάφων Ἑλλήνων, ποὺ ἀνακαλύπτονται συνεχῶς στὴν Κύπρο καὶ καταδεικνύουν τὴ βαρβαρότητα τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ καὶ τῶν Τουρκοκύπριων παραστρατιωτικῶν τὸν Ἰούλιο καὶ τὸν Αὔγουστο τοῦ 1974.
Ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση ἀπὸ τὸ 1974 ὡς σήμερα καταβάλλει ἐπίμονες προσπάθειες γιὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ὁ στρατός της ἀπὸ κάθε κατηγορία γιὰ ἐγκλήματα πολέμου. H Ἀθήνα καὶ ἡ Λευκωσία πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὲς καὶ νὰ κάνουν πᾶν τὸ δυνατὸν γιὰ τὴ διακρίβωση τῆς ἀλήθειας.
Ἀπαιτεῖται μεγαλύτερη πίεση, διότι ἡ Τουρκία ἀξιοποιεῖ τὶς συμμαχίες της γιὰ νὰ ἀποκρυβεῖ ἡ ἀλήθεια. Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές, καταθέτω ὁρισμένα κρίσιμα γεγονότα καὶ ἐρωτήματα:
Γιατί μόλις ἀνακαλύφθηκε ὁ μαζικὸς τάφος Ἑλληνοκυπρίων στὴ Μία Μηλιὰ ἡ κυβέρνηση τοῦ Δημήτρη Χριστόφια ἀπέλυσε τέσσερις ἐπιστήμονες ἐξ Ἑλλάδος, ποὺ ἐργάζονταν γιὰ τὴν ἀνακάλυψη καὶ ταυτοποίηση τῶν ὀστῶν; Ἡ ἐπιστολὴ ἀπόλυσης ἀναφέρεται σὲ πολιτικοὺς λόγους. Μήπως πίεσαν οἱ Τουρκοκύπριοι ποῦ μετέχουν στὴ Διεθνῆ Ἐπιτροπὴ Ἀγνοουμένων, δηλαδὴ ἡ Ἄγκυρα ποῦ εἶναι ἀπὸ πίσω... τους; Καὶ γιατί ἡ ἀριστερὴ διακυβέρνηση Χριστόφια δὲν στήριξε τοὺς ἐξ Ἑλλάδος ἀνθρωπολόγους καὶ ἀρχαιολόγους ποῦ ἔκαναν ἐπιστημονικὰ τὴ δουλειά τους;

Γιατί διεκόπη ἡ χρηματοδότηση ἀπὸ τὸν ΟΗΕ τοῦ προγράμματος ταυτοποίησης τῶν ὀστῶν μέσω DNA;
Ὑπῆρξε μία περίεργη διαμάχη τῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς Ἀγνοουμένων μὲ τὸ Ἰνστιτοῦτο Γενετικῆς καὶ Νευρολογίας στὴ Λευκωσία. Δὲν γνωρίζω τὰ αἴτια, πάντως σήμερα γιὰ νὰ βρεθεῖ ἡ ταυτότητα τοῦ νεκροῦ τὰ λείψανα μεταφέρονται στὴ Βοσνία! Ποιοὶ ἄφησαν τὸ πρόγραμμα νὰ μεταφερθεῖ ἀπὸ τὴν Κύπρο στὴ Βοσνία;

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Πομάκοι: Τους κάνουν Τούρκους με το "έτσι θέλω"




πηγή : 'Οπου Γής

«Αποκάλυψη ψυχής» για τον πλήρη εκτουρκισμό των Πομάκων της Θράκης από την πομακική εφημερίδα Ζαγάλισα. Δείτε πως εκτουρκίζουν με το έτσι θέλω τα μικρά πομακόπουλα,και πως με απειλές και βρισιές προσπαθούν να τα κάνουν να "ξεχάσουν" την πομακική τους καταγωγή.

Η λέξη "Πομάκος" εικάζεται ότι προέρχεται από το ελληνικό Πομάξ (πότης) εξαιτίας της παλιάς συνήθειας των Θρακών να πίνουν πολύ, ή από το "ιππομάχοι" (οι Αρχαίοι Θράκες ήταν δεινοί ιππείς πολεμιστές).

Η μαζική στροφή στο ισλάμ έγινε κατά τον 16ο και 17ο αιώνα. Σύμφωνα με τους Κώδικες της Μητροπόλεως Φιλιππουπόλεως και τον Τσέχο ιστορικό και σλαβολόγο Κωνσταντίν Γιόζεφ Γίρετσεκ (Konstantin Josef Jireček), στα μέσα του 17ου αιώνα, οι προύχοντες των Πομάκων συμφώνησαν να εξισλαμιστούν ομαδικά, προκειμένου να επιβιώσουν.
Οι Πομάκοι φαίνεται ότι εξισλαμίστηκαν πλήρως στα τέλη του 18ου αιώνα. Έως τότε ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι. Οι Πομάκοι άρχισαν να εξισλαμίζονται σταδιακά, από την Οθωμανική κατοχή (αρχές του 15ου αιώνα) επί Σουλτάνου Σελήμ Α΄, έως το τέλος του 18ου αιώνα. Ο μοναχός Παχώμιος Ρουσάνος (1508-1553), που επισκέφτηκε την ορεινή Ξάνθη, έγραψε το 1550 ότι μόνο 6 ή 9 χωριά είχαν στραφεί στο
Κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1877-1878), οι Πομάκοι επαναστάτησαν κατά των βλέψεων της Βουλγαρίας και ίδρυσαν την αυτόνομη πολιτεία με την ονομασία "Δημοκρατία του Ταμράς", σε εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα οποία θα περιλαμβάνονταν στην υπό αυτονόμηση Ανατολική Ρωμυλία. Το 1886 η Οθωμανική κυβέρνηση αποδέχτηκε την προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας στη Βουλγαρία, και έτσι ήρθε το τέλος για την αυτόνομη πολιτεία των Πομάκων.
Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, πολλοί Πομάκοι συμμετείχαν στην πλευρά των Ελλήνων, έναντι των Βουλγάρων και των Τούρκων. Αξιοσημείωτη είναι η μορφή του Αλή Ζεΐρ Χαβούζ, από τη Δράμα, ο οποίος πήρε μέρος σε πολλές μάχες. Μετά το Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, οι Πομάκοι ξεσηκώθηκαν κατά της Βουλγαρικής κατοχής (στην οποία είχε περιέλθει όλη η Δυτική Θράκη).

Στις 16 Αυγούστου του 1913, ξέσπασε το επαναστατικό κίνημα στις περιοχές Κοσούκαβακ (σημερινό Κρούμοφγκραντ Βουλγαρίας), Μαστανλί (σημερινό Μόμτσιλγκραντ Βουλγαρίας) και Κάρντζαλι. Οι επαναστάτες κατέλαβαν επίσης την Κομοτηνή, την Ξάνθη και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης (Δεδέαγατς). Την 1η Σεπτεμβρίου 1913 ιδρύθηκε στην Κομοτηνή η "Προσωρινή Διοίκηση Δυτικής Θράκης" (Garbi Trakya Hukumet i Muvakkatesi). Η Οθωμανική διοίκηση δεν υποστήριξε τους επαναστάτες και έτσι, με την ανοχή Ελληνικής και Οθωμανικής κυβέρνησης, η περιοχή παραδόθηκε στο Βουλγαρικό στρατό στις 30 Οκτωβρίου 1913. Οι επαναστάτες (αν και μουσουλμάνοι) αναζήτησαν στήριξη, κυρίως από την Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) διορίστηκε Έλληνας δήμαρχος. Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, 8 Πομάκοι βουλευτές της Βουλγαρικής βουλής, απευθυνόμενοι στις κυβερνήσεις της Ελλάδος και Γαλλίας, ζήτησαν να προστατευτεί η εθνική και θρησκευτική τους ιδιαιτερότητα από τη Βουλγαρική διοίκηση.
Για ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους, οι Πομάκοι υπέστησαν κατά περιόδους πιέσεις ώστε να αλλάξουν τα τουρκικά/μουσουλμανικά ονόματά τους σε βουλγαρικά (1912, 1942, 1962 και 1971-4), όπως επίσης τους δόθηκε αργότερα το δικαίωμα να ανακτήσουν τα ονόματά τους (1913, 1945, 1964 και 1990).

Πῶς πρέπει νά προσευχώμεθα καί νά κλαῖμε κάθε φορά πού ἁμαρτάνουμε; (Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα)







Τό ἀληθινό πένθος δέν εἶναι μία στιγμή τῆς ψυχῆς, μία ψυχολογική κατάστασις, ἀλλά εἶναι, ὅπως λέγει ὁ π. Σωφρόνιος, στιγμή στήν ὁποία ὁ νοῦς καί ἡ καρδία ζοῦν τήν ἴδια κατάστασι. Πιό σαφέστερα, ἡ βίωσις τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ στόν νοῦ καί στήν καρδιά.
Μ᾿ αὐτή τήν ἔννοια, στόν ἡσυχασμό, μέ τήν πρακτική ἐξάσκησι τῆς προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ἄνθρωπος φθάνει στήν ἕνωσι νοῦ καί καρδίας. Ὁ νοῦς καί ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου γίνονται ἕνα καί ζοῦν τήν ἴδια στιγμή τήν ἴδια ἐμπειρία. Αὐτή εἶναι ἡ στιγμή τῶν δακρύων.
Αὐτή ἡ στιγμή-ὁμιλῶ κἄπως ἀποκλειστικά-εἶναι ἡ ἀγάπη. Δέν προέρχεται ποτέ ἀπό τήν ἰδική μας ἀγάπη, ἐπειδή ἡ ἀγάπη μας δέν εἶναι ἀκόμη καρπός τῆς φύσεώς μας· ἐμεῖς ἐξεπέσαμε ἀπ᾿ αὐτήν καί γι᾿ αὐτό τά δάκρυα ἐξέρχονται πολλές φορές μέ πόνο καί γι᾿ αὐτό δέν καλλιεργεῖται μέσα μας ὁ ἴδιος ὁ πόνος, ἀλλά διά τοῦ πόνου, λόγῳ τῆς συντριβῆς πού νοιώθουμε γιά τίς ἁμαρτίες μας ἐπανερχόμεθα στήν φυσική κατάστασι τοῦ ἑαυτοῦ μας.
Ἡ Ὀρθοδοξία ἦτο καί θά παραμείνη τό μεγάλο θέμα στήν ζωή μας. Ἐδῶ στήν Ρουμανία πού ἦλθα, δέν ἔφερα μία πολύ ἐκκλησιαστική ζωή ἀπό τήν Δύσι.
Προερχόμουν ἀπό μιά οἰκογένεια περισσότερο πολιτιστική καί ὀλιγώτερο πνευματική καί συνεπῶς, βαπτίσθηκα καί ἔλαβα τό Χρῖσμα καί ἄλλες ἀόρατες δωρεές, ὅπως λαμβάνουμε ὅλοι ἐμεῖς δῶρα ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διά τῆς Χάριτος, ἡ ὁποία ἐκχέεται σ᾿ ὅλη τήν ὕπαρξί μας, στήν φύσι μας,
στόν λαό μας, στήν χώρα μας καί στήν γῆ μας. (ἴσως νά μήν ἀντιλαμβάνεσθε αὐτά, μέ τήν κατάλληλη πνευματική ἔννοια, ἐφ᾿ ὅσον δέν ἐγνωρίσατε τίς περιπλανήσεις μου· ὅμως ἔζησα αὐτά τά πράγματα σχεδόν ἀσυνείδητα).
Αὐτό ἐγώ τό ὠνόμασα περιπλάνησι, τό ὁποῖο μοῦ φαίνεται ὅτι ἦτο ἕνα εἶδος περιπλανήσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στήν Παλαιά Διαθήκη. Διότι ἔτσι μπορεῖ νά κατανοηθῆ ἀληθινά ἡ Ἐκκλησία· δέν ἔχω χρόνο νά ἀναφερθῶ στό πνευματικό μου προσκύνημα, στήν πνευματική μου ἐξορία, στήν περιπλάνησί μου· θέλω νά φθάσω κατ᾿ εὐθεῖαν στήν στιγμή στήν ὁποίαν ἐπέστρεψα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Μέχρι τότε εἶχα κάποια θεολογική προτεσταντική θεώρησι καί ἀναζητοῦσα κριτήρια μέ τά ὁποῖα νά ἠμπορῶ νά κρίνω, ἐάν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ πιό ἀληθινή, ἡ πιό δικαία, ἡ πιό πλησιέστερη στόν Θεό.
Δέν τά εὑρῆκα, παρά μόνο, ὅταν ἐπέστρεψα στήν Ἐκκλησία, διά τῆς Ἐξομολογήσεως καί τῆς Θείας Κοινωνίας, μοῦ ἀπεκαλύφθηκε στήν ψυχή μου ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι, ὅπως καί παραπάνω σᾶς εἶπα, χωρίς καμμία ἀμφιβολία, ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι ὅπως τήν συνέλαβε ὁ νοῦς τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλά γι᾿ αὐτή τήν φύσι, πού τραυματίσθηκε ἀπό τήν ἁμαρτία, ἦτο ἀνάγκη ὅπως ὁ Ἴδιος ὁ Θεός νά κατέλθη ἐπί τῆς γῆς, νά ἐνσαρκωθῆ καί νά γίνη ἄνθρωπος ὅμοιος μ᾿ ἐμᾶς, πλήν τῆς ἁμαρτίας, νά πεθάνη ὡς ἄνθρωπος ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί ν᾿ ἀναστηθῆ.
Νά πεθάνη ἐπί τοῦ Σταυροῦ γιά νά ἀποκαλύψη στόν ἄνθρωπο τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ἀνθρωπολογία μας ἀπεικονίζετασι ἀπό ἕνα μόνο Ἄνθρωπο, πού καλεῖται Ἰησοῦς. Καί οἱ Πατέρες μας διετήρησαν τόν λόγο καί τό Πνεῦμα αὐτοῦ τοῦ Λόγου, τόν ὁποῖον δέχθηκε ἡ ἀνθρωπότητα ἀπό τόν Θεό.
Εἶναι ἐνδιαφέρον τό γεγονός ὅτι μπροστά ἀπό ὅλες τίς ὀνομασίες, τίς ὁποῖες ἔλαβαν οἱ διάφορες χριστιανικές αἱρέσεις, οἱ Πατέρες διετήρησαν τό ὄνομα «Ὀρθοδοξία», τό ὁποῖον σημαίνει, ὅπως γνωρίζετε, ἀληθινή δόξα, δοξασία, γνώμη, ἀλήθεια.
Δηλαδή, τό σπουδαιότερο (μέ μιά παγκόσμια ἀπήχησι), πέρα ἀπό ὅλες τίς ὀνομασίες πού ἐκράτησαν οἱ ἄλλοι, οἱ ἅγιοι Πατέρες μας εὑρῆκαν ὅτι τό πρᾶγμα τό ὁποῖον πρέπει νά ὁμολογήσουμε μέχρις αἵματος, μέχρι θανάτου μας (ὅπως ἔκαναν οἱ ὁμολογητές, σάν τόν ὁμολογητή ἅγιο Μάξιμο,9 ὅπως ἔκαναν οἱ Μάρτυρές μας, ἀπό τούς ὁποίους εἶναι γεμᾶτο τό Συναξάριο), αὐτή τήν σωστή δόξα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἡ μοναδική μας κληρονομιά.

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Ο άγιος Ιωάννης εκ Κονίτσης


Τη 23η του μηνός Σεπτεμβρίου μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος Ιωάννου του εκ Κονίτσης
ΒΙΟΣ του Αγίου ΙΩΑΝΝΟΥ του εκ Κονίτσης
Τὸ θαυμαστὸ στὸν Ἅγιό μας εἶναι ὅτι ὑπῆρξε ἀρχικά μωαμεθανὸς καὶ Τοῦρκος. Ὅμως, ὅταν, γιὰ ἄγνωστους σὲ μᾶς λόγους, βρέθηκε στὸ Ἀγρίνιο (ποὺ τότε λεγόταν Βραχώρι), ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τὸν ἐπρόφθασε. Κι’ ὁ νέος στὴν ἡλικία Χασὰν ἑλκύσθηκε ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ θρησκεία. Πῶς ἔγινε αὐτό; Βέβαια, δὲν τὸ γνωρίζουμε. Γιατὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου μᾶς «καταδιώκει» μὲ πολλοὺς τρόπους, χωρὶς ἐμεῖς νὰ τοὺς ἀντιλαμβανώμεθα. Τὸ πιὸ πιθανὸ εἶναι ὅτι ἐντυπωσιάσθηκε ἀπὸ τὴν συνεπῆ καὶ ὑποδειγματικὴ χριστιανικὴ ζωὴ κάποιων κατοίκων τοῦ Ἀγρινίου, οἱ ὁποῖοι, ἐφαρμόζοντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, ἦσαν «φῶς τοῦ κόσμου» καὶ «ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. Ε΄ 13 καὶ 14). Γιατί, πραγματικά, ἡ προσπάθεια τοῦ κάθε χριστιανοῦ νὰ ζῇ σωστά, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι τὸ δυνατότερο κήρυγμα, ὅπως, ἀκριβῶς, τὸ διατυπώνει ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος : «δεῖξόν μοι τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου» (Ἰακ. β΄ 18). Ἀντίθετα, ἡ ἀσυνέπεια στὴ ζωὴ καὶ στὴν καθημερινὴ ἀναστροφὴ κάποιων, κατ’ ὄνομα μόνον, χριστιανῶν, ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα νὰ ἰσχύῃ ὁ φοβερὸς λόγος τοῦ Θεοῦ : «δι’ ὑμᾶς βλασφημεῖται τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι» (Ρωμ. β΄ 24). Γίνονται, δηλαδή, αἰτία νὰ δυσφημῆται ἡ χριστιανικὴ πίστη ἀνάμεσα στοὺς ἀπίστους καὶ στοὺς εἰδωλολάτρες.
Οἱ ὁποῖοι, ὅταν ἄλλα ἀκοῦνε κι’ ἄλλα βλέπουν στὴν πράξη, εἶναι φυσικὸ νὰ ἀπεχθάνωνται τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία.

ΑΝΗΡ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΕΙΜΙ



ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ε´ 1 - 11
1 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ τὸν ὄχλον ἐπικεῖσθαι αὐτῷ τοῦ ἀκούειν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὸς ἦν ἑστὼς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, 2 καὶ εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ’ αὐτῶν ἀπέπλυνον τὰ δίκτυα. 3 ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. 4 ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· Ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. 5 καὶ ἀποκριθεὶς Σίμων εἶπεν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. 6 καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. 7 καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον, καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά.8 ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· 9 θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, 10 ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. 11 καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ. 


Μετά την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού η Εκκλησία μάς υπενθυμίζει ότι ήρθε ο καιρός της πνευματικής εργασίας. Ο Σταυρός είναι προσωπικός για τον κάθε χριστιανό. Την ίδια στιγμή όμως ο καθένας από εμάς καλείται να δει τις διαστάσεις του Σταυρού στη ζωή του κόσμου και να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να ανήκει στο Σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία. Κύριο έργο του κάθε χριστιανού είναι να μοιράζεται τον σταυρό του με τους άλλους, αλλά και να μοιράζεται τον δικό τους σταυρό. Αυτό το μοίρασμα δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την αναγγελία του Ευαγγελίου, την ζώγρηση των ανθρώπων. Και γι’ αυτό η Εκκλησία ορίζει να αναγινώσκεται την πρώτη Κυριακή, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του κύκλου της εορτής της Υψώσεως του Σταυρού, το απόσπασμα από του ευαγγέλιο του Λουκά, που αναφέρεται στην κλήση των πρώτων μαθητών από το Χριστό. Ανάλογο απόσπασμα από το ευαγγέλιο του Ματθαίου διαβάζουμε μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Σταυρός και αγιότητα αποτελούν για την Εκκλησία την οδό προς τη Βασιλεία του Θεού. Και αυτή η οδός δεν αναφέρεται μόνο σ’ εκείνους που επιλέγουν καθαυτό το δρόμο των Αποστόλων, αφιερώνοντας τον εαυτό τους στη διακονία του λαού του Θεού. Αναφέρεται και στον κάθε χριστιανό, ο οποίος καλείται με την μαρτυρία του να μιλήσει για το Χριστό στους ανθρώπους και να δώσει από την πίστη του και την αγάπη του προς Εκείνον παράκληση σε όλους όσους σχετίζονται μαζί του, εξερχόμενος από την καθημερινότητά του, από την εργασία του, τις συγγενικές του σχέσεις, το πρόγραμμά του, για να φανερώσει το Χριστό με τη ζωή, το λόγο και τα έργα του.
Ο Χριστός ανεβαίνει στο πλοιάριο του Πέτρου και διδάσκει το λαό που βρίσκεται στην ακτή. Όταν ολοκληρώνεται η διδασκαλία, προτρέπει τον Πέτρο να ρίξει τα δίχτυα του στη θάλασσα. Εκείνος, παρότι εξηγεί στο Χριστό ότι όλη τη νύχτα κοπίασαν, αλλά το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Κάνει όμως υπακοή στο παράγγελμα του Κυρίου και ρίχνει τα δίχτυα, με αποτέλεσμα αυτά να γεμίσουν και να χρειαστεί τη βοήθεια και ενός άλλου πλοιαρίου για να μπορέσει να το ανεβάσει στο πλοίο. Γεμίζει από ψάρια το δικό του, γεμίζει και το πλοιάριο των άλλων ψαράδων και κινδυνεύουν να βουλιάξουν. Και τότε ο Πέτρος πέφτει στα γόνατα του Χριστού και αναφωνεί: «Έξελθε απ’ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί Κύριε» (Λουκ. 5, 8), για να λάβει από το Χριστό την κλήση να γίνει μαθητής Του, μαζί με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και να αγωνιστεί κοντά στον Κύριο να αλιεύει ανθρώπους.
«Ανήρ αμαρτωλός ειμί». Πόσοι από εμάς θα αναφωνούσαμε αυτή τη φράση στη θέση του Πέτρου; Γευόμαστε την αφθονία των ευεργεσιών του

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Ο προφήτης Ιωνάς και η παγκοσμιότητα της σωτήριας


Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
α) Και έγινε λόγος Κυρίου στον Ιωνά, τον γιο του Αμαθί, λέγοντας: Σήκω να πας στη Νινευί, τη μεγάλη πόλη, και ν’ αναγγείλεις την τιμωρία της, γιατί είδα τη φαυλότητα των κατοίκων της. Ο Ιωνάς όμως ετοιμάσθηκε να φύγει από το πρόσωπο του Κυρίου, προς τη Θαρσείς, και κατέβηκε στην Ιόππη. Και βρήκε ένα πλοίο, που πήγαινε στη Θαρσείς, και έδωσε τον ναύλο του, κι επιβιβάσθηκε σ’ αυτό, για να πάει μακριά από τον Κύριο (βλ. Ιων. 1, 1-3).

β) Ο προφήτης Ιωνάς, που η Εκκλησία τιμά στις 21 Σεπτεμβρίου, θεωρεί τη σωτηρία ως αποκλειστικό προνόμιο του δικού του λαού. Δεν κατανοεί ότι ο Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ. 2, 4). Δεν μπορεί να δεχθεί ότι ο Κύριος είναι πολυεύσπλαχνος, ελεήμων, οικτίρμων και όλος αγάπη πατρική. Οπότε, παρακούει την εντολή Του και νομίζει ότι θα ακυρώσει το θέλημά του. Ο Θεός όμως τον παιδαγωγεί με διάφορους τρόπους, με θαύματα και «σημεία».
γ) Η σφοδρή τρικυμία που συνάντησε το πλοίο αναγκάζει τον Ιωνά να ομολογήσει ότι φεύγει «από προσώπου Κυρίου». Έτσι, ύστερα από κλήρο ρίχνεται στη θάλασσα και βρίσκεται στην κοιλιά ενός κήτους, στην «κοιλιά του Άδη». Μένει εκεί τρεις μέρες και τρεις νύχτες, μετανοών και προσευχόμενος. Η προσευχή του γίνεται φωνή ευγνωμοσύνης στον Θεό, διότι από το βάθος της αβύσσου ελπίζει ότι θα ξαναβρεθεί κατά θεία πρόνοια στις αυλές του Κυρίου, στον ευλογημένο ναό του.

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Η κατάκοιτη φυλακισμένη σύγχρονη αγία και η κατάθλιψη



Η Νεομάρτυς μητέρα Μαρία Γκατσίνσκαγια για την κατάθλιψη 
(και μικρό βιογραφικό της)


ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

e-ΜΗΤΕΡΙΚΟ
 «...Η κατάθλιψη είναι ένας πνευματικός σταυρός, σταλμένος για να να βοηθά τους μετανοούντες, οι οποίοι δεν γνωρίζουν πώς να μετανοήσουν, οι οποίοι μετά την μετάνοιά τους ξαναπέφτουν στα προηγούμενα αμαρτήματά τους...
Kαι έτσι μόνο δύο φάρμακα μπορούν να θεραπεύσουν αυτό το, μερικές φορές πολύ δύσκολο, βάσανο της ψυχής.
Πρέπει ο πιστός είτε να μάθει να μετανοεί και να προσφέρει στον Θεό τους καρπούς της μετανοίας του, είτε να υπομένει τον πνευματικό σταυρό της κατάθλιψής του, με ταπείνωση, πραότητα, υπομονή και μεγάλη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, ενθυμούμενος ότι αυτός ο σταυρός προσμετράται από τον Κύριο ως ο καρπός της μετανοίας του...

Και ύστερα από όλα, τι μεγάλη παρηγοριά είναι να κατανοείς ότι η αποθάρρυνσή σου είναι ο μη αναγνωρισμένος καρπός της μετανοίας, μια ασυνείδητη αυτομαστίγωση για την απουσία των καρπών που ζητά από εμάς ο Θεός...
Από αυτή την σκέψη πρέπει να οδηγηθεί ο πιστός σε βαθιά μεταμέλεια και κατόπιν η κατάθλιψη διαλύεται βαθμιαίως και γεννώνται οι αληθινοί καρποί της μετανοίας...».



ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ

Η νεομάρτυς μεγαλόσχημη μοναχή Μαρία (1874-1932, κατά κόσμον Λυδία Αλεξάνδροβνα Λελυάνοβα) έζησε στην πόλη της Γκάτσινα, 30 χιλιόμετρα από την Αγία Πετρούπολη, ήταν κόρη πλούσιου εμπόρου της περιοχής. Η ζωή της ήταν μαρτυρική καθώς είχε προσβληθεί από την νεότητα της από εγκεφαλίτιδα και εξ αυτής από Πάρκινσον, με όλες τις συνέπειες αυτής της βαριάς νόσου καταλήγοντας να είναι κατάκοιτη από το 1912.
Μιλούσε με ιδιαίτερη δυσκολία, λόγω της ασθένειας, και ασφαλώς δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί. Καθώς είχαν προσβληθεί και οι μύες του προσώπου της, αυτό έμοιαζε παντελώς ανέκφραστο όπως φαίνεται και στην παρατιθέμενη φωτογραφία.
Παρόλη την δραματική κατάσταση της υγείας της, δεχόταν εκατοντάδες πιστούς, μεταξύ των οποίων και αρχιερείς, καθώς είχε το ιδαίτερο χάρισμα να παρηγορεί τους θλιμμένους, απογοητευμένους και θρηνούντες.
Εκοιμήθη στις 5 Απριλίου 1932 φυλακισμένη από τις σοβιετικές αρχές για «σύσταση αντιεπαναστατικής ομάδας», αποτελούμενη από την ίδια την κατάκοιτη μοναχή και τον αδελφό της, ο οποίος την φρόντιζε.
Σημειώνουμε ότι αρνήθηκε να δεχτεί την επέμβαση του σοβιετικού καθεστώτος στα εκκλησιαστικά πράγματα και δεν αναγνώρισε τον επιβληθέντα πατριάρχη Σέργιο. Πιθανότατα αυτή ήταν και η αιτία της δίωξης που οδήγησε και στον θάνατο της (τον «σεργιανισμό» καταδίκασε προσφάτως και σύσσωμη η ρωσική εκκλησία).
Ο αδελφός της κρατήθηκε αρχικά για εννέα μήνες και κατόπιν καταδικάστηκε σε πενταετή κάθειρξη σε στρατόπεδο εργασίας στη Σιβηρία.Ο τάφος της στην Αγία Πετρούπολη είναι προσκύνημα που συγκεντρώνει πολλούς πιστούς .
Η αγιοτητα της αναγνωρίστηκε επισήμως από το Πατριαρχείο Μόσχας στις 17 Ιουλίου του 2006 και στις 26 Μαρτίου 2007 έγινε η ανακομιδή των αγίων λειψάνων της, τα οποία βρίσκονται έκτοτε σε λάρνακα στον καθεδρικό της πόλης Γκάτσινα.



Ας έχουμε την αγία ευχούλα της, όσοι θλιβόμενοι ή/και καταθλιβόμενοι στις συμπληγάδες των βιωτικών περιστάσεων.

Δείτε και:
Αυτοκτονία ή οικονομική καταστροφή, εξαθλίωση & ζητιανιά;
Δύο θαυματουργές αγίες τυφλές και παράλυτες: Αγία Ματρώνα του Ανεμνιάσεβο - Αγία Ματρώνα της Μόσχας
Η Νεομάρτυς Νίνα Κουζνέτσοβα (†1938)
Αμερικανίδα καλλιτέχνις ερημίτισσα των δασών
Ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός, ο διωκόμενος πανεπιστημιακός
Ρώσοι σύγχρονοι μάρτυρες επί αθεϊστικού καθεστώτος
Οι τυφλοί ψάλτες & ο άγιος μαέστρος
Ο ξυπόλυτος άγιος της Κίνας, του Παρισιού & των ΗΠΑ

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ

... όσοι πιστεύουν ότι θα μας σώσουν «οι φίλοι μας», ας μην διαβάσουν αυτό το κείμενο)



Τον Νοέμβριο θα έχουμε ισχυρές αναταράξεις.
Η έξοδος από τη Ευρωζώνη δεν είναι ένα σενάριο. Οι πιθανότητα είναι πάνω από το 90%. Δεν σας φαίνεται παράξενο, εκεί που μας έβριζε όλη η Ευρώπη ξαφνικά άρχισαν τα καλά λόγια; Τι άλλαξε; Ποιος είναι ο λόγος της αλλαγής στάσης των Ευρωπαίων και τα καλά λόγια της Goldman Sachs; Μήπως είμαστε παγιδευμένοι σε μια εικονική βελτίωση του κλίματος;
Η  αλλαγή στάσης απέναντι στην Ελλάδα ξεκίνησε από την σύσταση  που έκανε ο Obama, ο πρόεδρος των ΗΠΑ όταν ζήτησε από τους ευρωπαίους έως τις εκλογές του Νοεμβρίου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για καλό κλίμα.
Η Merkel και ο Hollande Γερμανία και Γαλλία δέχθηκαν την πρόταση – πρόκληση των ΗΠΑ και ξαφνικά ενώ λίγες μέρες πριν τις συναντήσεις Σαμαρά με της ηγεσίες της Γερμανίας και Γαλλίας όλοι μας είχαν καταδικάσει, στην κυριολεξία ξαφνικά μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο ουσιαστικά η Ελλάδα «μετατράπηκε σε μια ικανή χώρα, που τηρεί τις δεσμεύσεις της, που θα τα καταφέρει, μια χώρα που διαθέτει θέληση να μείνει στο ευρώ».
Ποια είναι η σημερινή κατάσταση της οικονομίας;
Το καλοκαίρι μάθαμε ότι το χρέος ξαναπέρασε τα 300 δις παρ όλο που την άνοιξη το  PSI μείωσε το χρέος κατά 100 δις περίπου. Βρισκόμαστε σε ένα σπιράλ ύφεσης χωρίς τέλος.
Σύμφωνα με το μακροοικονομικό σενάριο των ξένων που θα περιλαμβάνεται και στην έκθεση αξιολόγησης που θα συντάξουν το επόμενο διάστημα και η οποία θα είναι έτοιμη έως τις 8 Οκτωβρίου, το πρωτογενές έλλειμμα για το 2012 αναμένεται να ανέλθει στα 2,2 με 2,3 δις. ευρώ. Θα ξεπεράσει δηλαδή το 1% του ΑΕΠ. Στο κείμενο του συμπληρωματικού προϋπολογισμού που είχε καταθέσει η προηγούμενη κυβέρνηση τον Φεβρουάριο του στην Βουλή προέβλεπε φέτος πρωτογενές έλλειμμα 1,1 δις. ευρώ.
Μάλιστα, πριν από αυτό το σχέδιο στο υπουργείο Οικονομικών έκαναν όνειρα ακόμη και για πρωτογενές πλεόνασμα… Στο υπουργείο Οικονομικών εκτιμούν ότι η ύφεση για το 2012 δεν θα ξεπεράσει το 6,2% με 6,3% σε μέσα επίπεδα.
Στοιχείο το οποίο δεν ασπάζεται η Τρόικα η οποία σε κάθε περίπτωση θεωρεί ότι θα είναι μεγαλύτερη. Πιθανα η ύφεση θα είναι στο 7%-8% στο τέλος του χρόνου. Τον Μάιο, η ανεργία ήταν 24.5%  Τον Οκτώβριο, όταν χαθούν και οι θέσεις του Τουρισμού μπορεί να αντέξει η χώρα ανεργία πάνω από 30%; Αντίθετα τα μέτρα που προτείνονται   θα την στραγγαλίσουν ακόμη περισσότερο ενώ δραματικές θα είναι και οι συνέπειες για την κοινωνία.
Όταν το τραπεζικό σύστημα είναι παγιδευμένο θα χρωστάει 40 δις σε κεφάλαια και 131 δις σε ρευστότητα ποιος πιστεύει ότι αυτή η χώρα μπορεί να διασωθεί;
Όταν οι καταθέσεις μειώθηκαν κατά 82,5 δις ευρώ ή 35%, ο κοινωνικός πλούτος μειώθηκε κατά 35% και θα συνεχίσει να μειώνεται ποιος πιστεύει ότι αυτή η χώρα μπορεί να διασωθεί;
Όταν οι τράπεζες δεν μπορούν να χορηγήσουν δάνεια για τους αντικειμενικούς λόγους της εξαρτημένης ρευστότητας των 131 δις ευρώ ποιος πιστεύει ότι αυτή η χώρα μπορεί να διασωθεί; Υπάρχει ένας σοβαρός Έλληνας πολίτης που να πιστεύει ότι οι πολιτικοί της Ελλάδος  μπορούν να διασώσουν την οικονομία;
Αυτό που μου επιβεβαίωσε όμως τους φόβους μου ήταν ένα άρθρο στην  (The Daily Telegraph, 02 Sep 2012) που αφορούσε το πετρέλαιο. Το άρθρο αναφέρονταν στην αύξηση της παραγωγής του πετρελαίου στην Ρωσία η οποία κατά τον μήνα Αύγουστο ξεπέρασε για πρώτη φορά την παραγωγή της πρώην Σοβιετικής  Ένωσης. Το κείμενο λέει:
Οι αναλυτές εκτιμούν ότι η αύξηση της παραγωγής  έγινε γιατί οι εταιρείες πετρελαίου θέλουν να επωφεληθούν από τις αυξημένες τιμές του πετρελαίου και την αναταραχή που θα δημιουργηθεί  από τις επιπτώσεις της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη στους μήνες που έρχονται  (..from the impact of a mooted Greek withdrawal from the eurozone in the months to come.)

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Καθημερινοί Αγγελοι ζουν δίπλα μας.



Συντάχθηκε Απο Τον/Την Αννυ Λιγνού



Lou Xiaoying

Η απίστευτη ιστορία της Κινέζας ρακοσυλλέκτριας Lou Xiaoying η οποία κατάφερε μέσα σε 40 χρόνια να σώσει και να αναθρέψει 30 εγκαταλελειμμένα μωρά!
Στην Κίνα, η βρεφοκτονία και η βρεφική εγκατάλειψη είναι σε τρομερή έξαρση λόγω των σκληρών πολιτικών μέτρων που επιτρέπουν μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια που ζει σε πόλη.
Έτσι οι Κινέζοι ωθούμενοι από τη φτώχεια και την τεράστια πολιτική πίεση αναγκάζονται να προβούν σε εγκατάλειψη μωρών εφόσον είναι τα δεύτερα της οικογένειας ή ακόμα και σε βρεφοκτονίες αν το πρώτο τους παιδί είναι κορίτσι. Νομίζουν ότι ένα αγόρι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας.
Τρομακτικά περιστατικά νεογέννητων

η ζωη στα σκουπίδια  μωρών πεταμένων σε κάδους σκουπιδιών, είναι καθημερινό φαινόμενο. Πρόσφατα στα φώτα της δημοσιότητας ήρθε περιστατικό μικρού κοριτσιού το οποίο έφερε μαχαιριά στο λαιμό. (Ευτυχώς, στο μωρό μετά τη γενική κατακραυγή παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και τώρα βρίσκεται σε άριστη υγεία και στο δρόμο για την υιοθεσία).

Ποιος όμως γονιός έχων σώας τα φρένας μπορεί να προβεί σε τέτοιο έγκλημα; Δύσκολο να απαντηθεί. Γεγονός όμως είναι ότι το ανάλγητο κράτος προβαίνει ακόμα και σε υποχρεωτικές εκτρώσεις, όπως στην περίπτωση νεαρής κινέζας που την υπέβαλαν σε έκτρωση μια και δεν είχε να πληρώσει το πρόστιμο (ναι, πρόστιμο για την ανθρώπινη ζωή) και ύστερα της έβαλαν για τιμωρία στο κρεβάτι της σακούλα με το εκτρωμένο έμβρυο. Παγώνει ο νους και μόνο στη σκέψη, γιαυτό και δεν θα αναρτήσουμε τις σχετικές φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε κάνουν να νοιώθεις οργή και ντροπή που ανήκεις στο ανθρώπινο γένος.
Και πως μπορεί κανείς να αντισταθεί σε τόσο μεγάλες δυνάμεις;
Στον αντίποδα όλων αυτών, η υπέροχη 88χρονη πια, ρακοσυλλέκτρια Lou Xiaoying η οποία, παρέα με τον άντρα της κατάφεραν να σώσουν και να αναθρέψουν 30 μωρά χωρίς να τους πεθάνει κανένα! Πάμπτωχοι από χρήματα, πάμπλουτοι από αγάπη και ευδαιμονία!

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Μόνο ο δούλος του Χριστού είναι ελεύθερος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς


Η μεγάλη είδηση που καθημερινά ευαγγελίζεται στον κόσμο ο χριστιανισμός, είναι ότι ένα πράγμα αξιολογείται πλήρως ως προς την αξία του,αν κρίνεται όχι κατά τα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά κατά την ουσία του. Να αξιολογείτε τα πράγματα, όχι ανάλογα με το χρώμα και το σχήμα τους, αλλά ανάλογα με το νόημά τους. Να αξιολογείτε τον κάθε άνθρωπο όχι κατά την ιδιότητα και την περιουσία του, κατ’ όψιν δηλαδή, αλλά κατά την καρδιά του – εκεί, όπου τα αισθήματα, ο νους και η βούληση του ενώνονται.


Με αυτό το μέτρο (που αποτελεί πάντοτε ένα νέο δίδαγμα για τον κόσμο), εκείνος που εξωτερικά είναι υποδουλωμένος δεν είναι δούλος, και εκείνος που έχει εξωτερική -σωματική- ελευθερία, δεν είναι ελεύθερος. Ανάλογα με την κοσμική κατανόηση, δούλος είναι αυτός ο οποίος απολαμβάνει ελάχιστα τον κόσμο και ελεύθερος αυτός ο οποίος απολαμβάνει πολύ τον κόσμο. Όμως, κατά τη χριστιανική αντίληψη, δούλος είναι εκείνος ο οποίος απολαμβάνει ελάχιστα από τον ζώντα Χριστό, ενώ ελεύθερος είναι εκείνος ο οποίος απολαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερο τον ζώντα Χριστό.

Επίσης, σύμφωνα με την κοσμική κατανόηση των όρων, δούλος είναι όποιος συνήθως δεν κάνει το δικό του θέλημα, αλλά κάνει το θέλημα των άλλων- ενώ ελεύθερος είναι όποιος συνήθως κάνει το δικό του θέλημα και σπανιότερα το θέλημα των άλλων. Κατά τη χριστιανική αντίληψη, δούλος είναι εκείνος που συνήθως κάνει το δικό του θέλημα και λιγότερο συχνά το θέλημα του Θεού- ενώ ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που κάνει το θέλημα του Θεού πιο συχνά απ’ ο,τι το δικό του.
Το να είσαι δούλος Κυρίου είναι η μόνη ελευθερία που αξίζει για τον άνθρωπο και η μόνη αληθινή- ενώ το να είσαι δούλος του κόσμου και του εαυτού σου, δούλος των παθών και της αμαρτίας, είναι η μόνη μοιραία σκλαβιά.Ένας άνθρωπος μπορεί, αναλογιζόμενος τους βασιλιάδες στο θρόνο τους, να σκεφθεί: άραγε υπάρχουν άλλοι άνθρωποι πιο ελεύθεροι απ’ αυτούς σ’ όλη τη γη;Κι όμως, πολλοί βασιλιάδες ήταν οι πιο ποταποί και οι πιο ανάξιοι δούλοι στη γη!

Για τους αλυσοδέσμιους χριστιανούς στα μπουντρούμια, μπορεί ένας άνθρωπος να σκεφθεί: άραγε υπάρχουν σκλάβοι πιο δυστυχισμένοι απ’ αυτούς σε όλη τη γη; Κι όμως, οι χριστιανοί μάρτυρες στις φυλακές ένιωθαν ελεύθεροι άνθρωποι και έσφυζαν από πνευματική, χαρά! Έψαλλαν ψαλμούς και ανέπεμπαν προσευχές δοξολογίας κι ευγνωμοσύνης προς το Θεό. Η ελευθερία που είναι συνυφασμένη, με τη λύπη, και τη δυστυχία, δεν είναι ελευθερία, αλλά δουλεία.Μόνον η ελευθερία εν Χριστώ συνυφαίνεται μέ την ανεκλάλητη χαρά. Η άληκτη χαρά:αυτή είναι η σφραγίδα της αληθινής ελευθερίας.

Κύριε Ιησού, ο Μόνος Αγαθός Κύριος, που χορηγείς την ελευθερία όταν μας κάνεις δέσμιους σε Σένα, κάνε μας δούλους Σου το ταχύτερο δυνατόν, ώστε να πάψουμε να είμαστε δούλοι σε αδυσώπητους και ανελεήμονες αφέντες.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα και τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Οχρίδας, Εκδ.ΑΘΩΣ, σ. 150).

http://vatopaidi.wordpress.com/πηγή : ΑΗΔΟΝΙ

Αγνώσματα Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Αποστολικό ανάγνωσμα
ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Β´ 16 - 20
16 εἰδότες δὲ ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. 17 Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο. 18 εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. 19 ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. 20 Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.


Εὐαγγέλιο

 
ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Η´ 34 - 38
34 Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. 35 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. 36 τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 37 ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; 38 ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Θ´ 1 - 1
1 Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

http://www.saint.gr/



Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ



«Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει. Όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει» (Μάρκ. 8, 35). Ο λόγος του Χριστού, τον οποίο μας υπενθυμίζει η Εκκλησία την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού φαίνεται ακατανόητος για την εποχή και τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώσαμε και ζούμε. Αν θέλεις να κερδίσεις αληθινά τη ζωή σου, την ύπαρξή σου, την ψυχή σου, πρέπει να τη χάσεις. Μα εμείς έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε μόνο να διαφυλάξουμε, να κρατήσουμε με κάθε κόστος τη ζωή μας, τα αγαθά μας, τον εαυτό μας. Έχουμε μάθει να ζητάμε, να θέλουμε να πάρουμε από τους άλλους. Και όχι μόνο χρήματα, αλλά και αναγνώριση, δόξα, αποδοχή, αγάπη. Η ζωή μας είναι προσανατολισμένη στο να λαμβάνουμε και όχι στο να δίνουμε και να παραιτούμαστε από ό,τι έχουμε.
Γιατί όμως ο Χριστός λέει αυτό το λόγο; Είναι αρκετό ότι ο Ίδιος πρώτος παραιτήθηκε πάνω στο Σταυρό από τη ζωή Του, από τη δυνατότητα να μην πεθάνει, από την εξουσία και την παντοδυναμία της θεότητας, και κατ’ επέκταση και της ανθρώπινης φύσης στο Πρόσωπό Του; Ήταν μόνο θέμα παραδείγματος επάνω στο Σταυρό, το οποίο θα μείνει μεν ως μοναδική κίνηση στην Ιστορία του κόσμου, αλλά είναι πολύ μακριά από τις δικές μας δυνατότητες;
Ο άνθρωπος έχει έμφυτη μέσα του την τάση για επιβίωση, για διατήρηση της ζωής του. Και ο σύγχρονος πολιτισμός, στον οποίο ζούμε, σ’ αυτή την τάση στηρίχτηκε. Επιβίωση με κάθε τίμημα. Αυτή η έννοια μετέτρεψε τον άνθρωπο σε άτομο, το οποίο είναι το κέντρο του κόσμου, μοναδικό και ανεπανάληπτο. Και το άτομο δεν ξεκινά από την κοινωνία, από τη σχέση του με τους άλλους, αλλά πορεύεται με γνώμονα τον εαυτό του. Για το άτομο είναι η ζωή. Για το άτομο τα αγαθά. Για το άτομο η ευτυχία. Για το άτομο η προτεραιότητα. Ακόμη και σε σχηματισμούς υπερεθνικούς και παγκόσμιους, ακόμη και στην έννοια των κρατών, το άτομο κυριαρχεί. Δεν τίθενται σκοποί κοινωνικοί ως η προτεραιότητα, αλλά το ατομικό δικαίωμα. Δεν υπάρχει το καλό του συνόλου, ο πατριωτισμός, η μέριμνα για όλους και ιδιαίτερα για τους αδύνατους. Ο στόχος είναι τα άτομα να μπορούν να περνούν καλά. Ακόμη και η κρίση έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις διότι τα χρήματα που υπάρχουν δεν επαρκούν για να μπορούν όλα τα άτομα να περνούν καλά, όπως στήθηκε ο πολιτισμός και ο μηχανισμός της οικονομίας της αγοράς, ενώ αυτοί που έχουν την κατοχή και την εξουσία τους, δεν φαίνονται πρόθυμοι να στερηθούν τα υπερκέρδη τα οποία απολαμβάνουν, με αποτέλεσμα να φορτώνουν όλα τα βάρη σ’ αυτούς που δεν έχουν εξουσία.
Επομένως, πώς μπορεί ο λόγος του Χριστού να έχει ισχύ;

Γέρων Σωφρόνιος, «Η σταύρωσις ημών έγκειται εις την νέκρωσιν δια τον κόσμον τούτον»


Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Εμμανουήλ Ξάνθος και η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού, παράγοντες διερεύνησης της Επανάστασης του 1821


“Πάρε ένα κεράκι κι έλα κάτι να σε ειπώ”.

Μ’ αυτή τη χαρακτηριστική φράση καταγράφεται στην Πελοπόννησο τις παραμονές της επαναστατικής έκρηξης η ορμητική και απονενοημένη εξάπλωση της συνωμοτικής οργάνωσης που ξεκίνησε 7 χρόνια πριν, εκτός του Ελλαδικού χώρου. Ας επιχειρήσουμε να συνοψίσουμε την πορεία προς αυτή την κατάληξη.


Ο όρκος των τριών Φιλικών – Χαρακτικό του Β. Φαληρέα

Η Πελοπόννησος είχε επιλεγεί ως μέρος στο οποίο έπρεπε να επικρατήσει ταχύτατα η Επανάσταση που επρόκειτο να εκραγεί σε πολλά μέρη της οθωμανικής επικράτειας. Μεγάλες δυσκολίες είχαν παρουσιαστεί στην τελική συναίνεση των προκρίτων (κοτζαμπάσηδων) και των Μανιατών (που αναλώνονταν και σε ενδομανιάτικες διενέξεις). Το 1820 υπήρξε έτος καταλύτης. Ο Αλ. Υψηλάντης αναλαμβάνει Γενικός Επίτροπος της Αρχής και η ταραχή στην Επαναστατική Εταιρία διευρύνεται, αφού εκδηλώνονται πολλές και σοβαρές διαφωνίες για το πρόσωπό του. Ο πολιτικός εγκλωβισμός της Ρωσίας επισημοποιείται στη σύνοδο του Troppau και η αβεβαιότητα στον Ελλαδικό χώρο εντείνεται, αφού απειλείται επισημοποίηση της διαρροής ότι η Ρωσία δεν θα κινηθεί με την έκρηξη της Επανάστασης. Οι Μανιάτες ζητούσαν συνεχώς χρήματα και εγγυήσεις σε επίπεδο Καποδίστρια ότι η Ρωσία θα επιτεθεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Κυριάκος Καμαρινός, απεσταλμένος του Πετρόμπεη στη Ρωσία δολοφονείται από τους Εταιριστές (1820) στο ταξίδι της επιστροφής του. Ο λόγος δεν επιβεβαιώνεται, όμως είναι σαφές ότι ο Μαυρομιχάλης θεωρεί και παραδέχεται ως ηγέτη της Εταιρίας μόνον τον Καποδίστρια και ο Καμαρινός φαίνεται να διαδίδει πριν την επιστροφή του ότι το ταξίδι του αποκάλυψε την απουσία σχέσης του Καποδίστρια με την Εταιρία. Η κατάσταση στους κοτζαμπάσηδες δεν ήταν ομοιόμορφη, ωστόσο κυριαρχούσε η επιφυλακτικότητα και η άρνηση προς την Εταιρία, κάτω και από τις μνήμες των ζοφερών συνεπειών που είχε για την Πελοπόννησο η αποτυχία της εξέγερσης του 1769 (Ορλωφικά). Οι εντολές του Υψηλάντη για επιτάχυνση των προετοιμασιών, σε συνδυασμό με τις παραπάνω δυστοκίες οδήγησαν σε μαζικές και χωρίς ιδιαίτερες προφυλάξεις μυήσεις. Αν οι κεφαλές του γένους στην Πελοπόννησο δίσταζαν, έπρεπε να πιεστούν ή και να βρεθούν προ τετελεσμένων από τα κάτω. Το μυστικό που από χρόνια γνώριζε μια ελληνική ελίτ και η διεθνής διπλωματία είχε πια μαθευτεί και από μεγάλο μέρος του υπόδουλου έθνους. Το “κεράκι” ήταν το απαραίτητο συμβολικό στοιχείο του τελικού εταιρικού όρκου που έδενε τον μυούμενο με τον προσχεδιασμένο στόχο των Εταιριστών – Επαναστατών. Ποιοι σχεδίασαν το στόχο και ποιος ήταν αυτός;

Ο τίτλος του Αλέξανδρου Υψηλάντη συχνά συμπυκνώνεται στην αόριστη ή παραπλανητική λέξη “αρχηγός”, ενώ ο ίδιος αναλαμβάνει την επιχειρησιακή ηγεσία ως “Επίτροπος” και στο όνομα της Εταιρικής “Αρχής”. Το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς ιδρύθηκε αυτή η οργάνωση που τελικά κατοχυρώθηκε στην τριάδα Σκουφά – Τσακάλωφ – Ξάνθου; Υπήρξε όντως κάποια “Αόρατος Αρχή” πέρα από τους πρωτεργάτες (άγνωστος και αφανής έπρεπε να είναι η Αρχή κατά τον Ξάνθο) όπως προφορικά επικαλούνταν οι μυητές ή επρόκειτο για ένα ωραίο και αποδοτικό ψέμα; Μήπως “Αρχή” της Εταιρίας ήταν απλώς η “Κινητική Αρχή” που θεσπίστηκε το 1817 στην Κων/πολη;



Ο πυρήνας των ιστορικών πηγών για την Εταιρία


Εμμανουήλ Ξάνθος

Πληροφορίες για την Εταιρία μας δίνει ο Εμμανουήλ Ξάνθος σε τρία, βασικά κείμενά του. Ο Σκουφάς πέθανε ξαφνικά, το 1818. Δεν σώζεται κανένα κείμενό του σχετικό με την Εταιρία. Ο Τσακάλωφ πέθανε το 1851 (ένα χρόνο πριν τον Ξάνθο) αφήνοντας μηδενικές πληροφορίες, επιπλέον δε, αρνούμενος να μιλήσει, όταν τον κάλεσε ο Αναγνωστόπουλος. Ο Ξάνθος είναι ο μόνος από τη γνωστή τριάδα που μίλησε, και υπεύθυνοι γι’ αυτό είναι δυο άλλοι: ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος και ο Ιωάννης Φιλήμων. Ο δεύτερος, γραμματέας του Δημ. Υψηλάντη, εξέδωσε την πρώτη ιστορία της Φιλικής Εταιρίας το 1834 (Δοκίμιον Ιστορικόν). Βασικός του πληροφοριοδότης υπήρξε ο πρώτος, ένα σημαίνον πρόσωπο της Εταιρίας. Σύμφωνα λοιπόν με τον Φιλήμονα, τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρίας ήταν οι Σκουφάς, Τσακάλωφ και Αναγνωστόπουλος, ενώ ο Ξάνθος, που εμφανίζεται να προσχωρεί στην Εταιρία το 1817, περιγράφεται επιπλέον (προφανέστατα από τις πληροφορίες του Αναγνωστόπουλου) ως ανυπόληπτος, δειλός και καταχραστής των χρημάτων της. Ο Ξάνθος πληροφορείται τα καθέκαστα και σπεύδει να υπερασπιστεί την υπόληψή του και τον κεντρικό ρόλο του στην Εταιρία. Η διαδικασία αυτή θα διαρκέσει πολλά χρόνια. Το 1835 γράφει στη Βλαχία όπου έμενε, το “Ιστορικόν Υπόμνημα περί της συστάσεως της Εταιρίας των Φιλικών”, ενώ το 1837 έχει μάθει για το έργο του Φιλήμονα και έχει μετακομίσει στην Αθήνα, όπου γράφει την “Απολογία” συνοδευμένη από διάφορα έγγραφα. Στο έργο αυτό ο Ξάνθος αντικρούει το Δοκίμιο του Φιλήμονα ως προς τον ίδιο, κατηγορώντας τον Αναγνωστόπουλο.