Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ: Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β' Ϛ´ 16 - 18

¹⁶ τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. ¹⁷ διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, ¹⁸ καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β' Ζ´ 1 - 1

¹ Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ὁ Παῦλος, συγγράφει τὴν Β΄ Πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ τὸ φθινόπωρο τοῦ 55 μ.Χ. Εἶναι μία μεγάλη ἐπιστολὴ στὴν ὁποία διαπραγματεύεται ἀρκετὰ θέματα, τόσο θεολογικὰ καὶ δογματικά, ὅσο καὶ πρακτικὰ τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, σύμφωνα μὲ τὶς κατηχητικὲς καὶ ποιμαντικὲς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίες τῆς Κορίνθου. Στὴν Ἀποστολικὴ περικοπὴ ποὺ θὰ ἀκούσουμε τὴν Κυριακὴ στοὺς Ἱερούς μας Ναούς, βλέπουμε τὸν φλογερὸ Ἀπόστολο μέσα σὲ πνεῦμα θερμῆς ἀγάπης καὶ Ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ, νὰ ξεκαθαρίζει τὸ θέμα τῶν σχέσεων τῶν πιστῶν μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες. Καὶ ὅπως εἶναι ἑπόμενο, βλέπει κανεὶς τὸν τροπικὸ διαχωρισμὸ ποὺ ὀφείλουν καὶ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ πιστοί, ἀπὸ ὅσους ἀρνοῦνται στὸν βίο τοὺς τὴ ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
Μάλιστα, ὁ Ἀπόστολος στηρίζει τὴν μαρτυρία του στὸν μεγαλοφωνότατο προφήτη Ἠσαΐα, ὁ ὁποῖος τονίζει ξεκάθαρα «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἀπτεσθε». Δηλ. ἐσεῖς οἱ πιστοί, ποὺ ἔχετε ἐνδυθεῖ τὸν Χριστό, βγεῖτε ἔξω ἀπὸ τοὺς ἀπίστους ἀνθρώπους καὶ ξεχωριστεῖτε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ μὴ....

ἐγγίζετε τίποτε τὸ ἀκάθαρτο.
Βεβαίως, καὶ ἄλλη φορᾶ ἔχουμε ἀναπτύξει ὅτι οἱ πιστοὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ καταφύγουμε στὰ σπήλαια καὶ σὲ τόπους ἔρημους, ὥστε ἐκεῖ νὰ ζήσουμε μακριὰ ἀπὸ τὴν κοινωνία ὅπως κάνουν οἱ ἀναχωρητὲς μοναχοὶ καὶ οἱ ἡσυχαστές. Ὄχι, ἡ ζωὴ αὐτὴ εἶναι γιὰ τὰ ἐκλεκτὰ πνεύματα ποὺ μὲ τὶς προσευχὲς τοὺς «συνέχουν τὸν κόσμο». Ἡ ἐρημητικὴ ζωὴ εἶναι γιὰ τὶς μοναδικὲς προσωπικότητες ποὺ ἀποτελοῦν τοὺς γλυκύτερους καρποὺς τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας, καὶ γιὰ τοὺς ὁποίους τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἀναφέρει ὅτι «οὐκ ἢν (οὐκ ἔστι καὶ οὐκ ἔσται) ἄξιος ὁ κόσμος» (Ἑβρ. ΙΑ' 38).
Καὶ αὐτάμεν γιὰ τοὺς ἐκλεκτούς. Ὅμως, γιὰ τοὺς πολλούς, γιὰ τοὺς πιστοὺς Χριστιανούς, ποὺ ζοῦν μέσα σὲ οἰκογένειες καὶ στὴν κοινωνία γενικώτερα, μὲ ὁποιοδήποτε εὐλογημένο τρόπο ζωῆς, τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦ Ἀποστόλου μᾶς καθοδηγεῖ πρὸς μία οὐσιαστικὴ καὶ τροπικὴ ἀπομάκρυνση.
Ἀλλ' ἂς δοῦμε τὸ θέμα περισσότερο πρακτικά, διότι οἱ προεκτάσεις τοῦ φθάνουν ἕως καὶ τὰ λεπτότερα σημεῖα τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς.
Τί θὰ πεῖ, λοιπόν, ἀπομακρύνομαι ἀπὸ τὸν κόσμο; Θὰ πεῖ κατ' ἀρχάς, νὰ μὴ σκέπτομαι καὶ νὰ μὴ διαλογίζομαι ὅπως σκέπτονται καὶ σχεδιάζουν οἱ ὑποδουλωμένοι ἄνθρωποι στὸ κακὸ καὶ στὰ πάθη. Ὁ νοῦς νὰ μὴ γίνεται «σπήλαιο ληστῶν» κατὰ τὸν λόγο τῶν Ἁγίων. Οἱ σκέψεις νὰ παραμένουν ἅγιες, ἥσυχες, καθαρὲς καὶ ἁγνές, γνωρίζοντας ὄχι μόνο τὴν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν σκέψεων ξεκινοῦν οἱ πράξεις, ἀλλὰ καὶ ὅτι ὁ φύλακας Ἄγγελος, ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ φυσικὰ ὁ ἴδιος ὁ Θεός, γνωρίζουν καὶ κρίνουν τὶς σκέψεις μου, τὴ φαντασία μου καὶ τοὺς νοεροὺς συνδυασμούς!
Ἀπομακρύνομαι ἀπὸ τὸν μακράν του Θεοῦ κόσμο, σημαίνει ὅτι προσέχω τὰ λόγιά μου. Αἴτημα προσευχῆς μου γίνεται ὁ λόγος τοῦ ψαλμωδοῦ «Θοῦ Κύριε φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου»! Προσέχω, πρέπει νὰ προσέχω τί ρωτῶ, τί ἀπαντῶ, πὼς ἀποκρίνομαι καὶ τί θέματα ἀναπτύσσω στὶς παρέες μου καὶ στὶς συναναστροφές μου, ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸν λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου «εἰ τὶς ἐν λόγω οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ, δυνατὸς χαλιναγωγῆσαι καὶ ὅλον τὸ σῶμα» (Ἰακώβ. Γ' 2). Δηλ. Ἐὰν κανεὶς δὲν πταίει στὰ λόγια του, εἶναι τέλειος ἄνθρωπος καὶ ἔχει τὴν δύναμη νὰ συγκατήσει καὶ ὁλόκληρον τὸν ἑαυτόν του.
«Ἀφορίζομαι» καὶ ἀποκόπτομαι ἀπὸ τὸν συνειδητὰ ἁμαρτωλὸ κόσμο, σημαίνει ὅτι προσέχω νὰ διατηρῶ τὸ σῶμα μου ἁγνὸ καὶ καθαρὸ ἀπὸ «παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς κᾶ πνεύματος», ἔχοντας συνειδητοποιήσει τὸ ἀπόλυτόν του λόγου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἀναφέρει ρητῶς ὅτι «μὴ πλανάσθε, οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Ἃ΄ Κορ. ΣΤ΄ 9-10).
Ἐπίσης, στὸ πλαίσιο αὐτό, ἀποκόπτομαι ἀπὸ τὴν θολοκουλτούρα ποὺ τελευταίως ἔχει εἰσχωρήσει ὡς «ὁ ὄφις ἐν τῷ παραδείσω» στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ποὺ ὑποστηρίζει ὅτι τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα ἀποτελοῦν «ὁδὸν θεογνωσίας», καὶ ὅτι γιὰ νὰ φτάσει δῆθεν κανεὶς στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, χρειάζεται νὰ γνωρίσει... (αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν). Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ φαιδρὰ καὶ στὴν κυριολεξία δαιμονικά, τὰ ὑποστηρίζουν οἱ λεγόμενοι «νεορθόδοξοι θεολόγοι», μᾶλλον σκοτολόγοι, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν αἰτία, πολλοὶ νέοι ἄνθρωποι (κατὰ βάση ἀφελεῖς), νὰ παρασυρθοῦν στὸ δρόμο τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλὰ καὶ μόνο ὅτι ὑποστηρίζουν τέτοιες δαιμονικές, νεονικολαϊτικὲς δοξασίες, δείχνουν ξεκάθαρα τὴν πλάνη τους, τὸν ξεπεσμό, τὴν αἵρεση, ἀλλὰ καὶ τὰ φοβερὰ δαιμόνια ποὺ ἔχουν μπλοκάρει τὸ νοῦ τους καὶ ταλαιπωροῦν τὴν ὕπαρξή τους.
Βεβαίως, θὰ βρεθοῦν τώρα καὶ κάποιοι φωστῆρες ποὺ θὰ ὑποστηρίξουν ὅτι ἠθικολογοῦμε.
Ἀπάντησις: «Ἠθικολογοῦμε» τόσο, ὅσο καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. «Ἠθικολογοῦμε» τόσο ὅσο καὶ ὁ μεγαλύτερος τῶν Ἀποστόλων ὅταν ἔγραφε: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἀπτεσθε» (Β΄ Κορ. ΣΤ' 17).
Ἀλλά, ἀγαπητοί μου, οἱ ξεπερασμένεςκαι ξεπεσμένες πλέον θεωρίες τῶν ψευτοθεολόγων καὶ ψευτοφιλοσόφων, δὲν μποροῦν νὰ σταθοῦν σὲ μία ζωντανὴ Ἐκκλησία. Καὶ τοῦτο φαίνεται κυρίως ἀπὸ τὶς περιπτώσεις τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔζησαν αὐτὴ τὴν αἰσχρὴ καὶ ἐμετικὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας, μὲ τὶς ποικίλες της μορφές, ἀλλὰ τώρα λουσμένοι στὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ τοῦ ἀγῶνος, μὲ λευκὸ τὸ χιτώνα τῆς ψυχῆς καὶ μὲ ἤρεμο καὶ φωτεινὸ πρόσωπο, βιώνουν τὴν εὐλογημένη ζωὴ τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητας. Τὴν ὁδὸ δηλ. τῶν μυστηρίων καὶ τῆς χριστιανικῆς ζωῆς!
Μὲ αὐτὲς λοιπὸν τὶς προϋποθέσεις μπορεῖ νὰ γίνει λόγος γιὰ τὰ ὅσα ἀναφέρει στὴ συνέχεια ἡ ἀποστολικὴ περικοπή: «καγῶ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμὶν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθε μοὶ εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ».(Β' Κορ. ΣΤ' 17-18). Δηλ. Ἀφοῦ θὰ ἐξέλθετε καὶ θὰ διαχωριστῆτε ἀπὸ τοὺς ἀπίστους, ἐγὼ θὰ σᾶς δεχθῶ μὲ στοργὴ πατρική. Καὶ θὰ γίνω πατέρας σας καὶ σεῖς θὰ εἶστε παιδιά μου καὶ θυγατέρες μου, λέγει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ!
Ἀδελφοί μου, εἴμαστε δημιουργημένοι γιὰ τὴν εὐτυχία καὶ τὴν χαρά. Εἴμαστε πλασμένοι γιὰ κάτι ἀσύληπτο ποὺ καὶ ἡ τολμηρότερη φαντασία δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ τὸ συλλάβει. Τί εἶναι αὐτό; Νὰ γίνουμε κατοικία Θεοῦ!
Ναί, αὐτὴ ἡ ὕπαρξή μας μπορεῖ νὰ γίνει ναὸς τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει δημιουργήσει γὶ αὐτὸν τὸ σκοπό. Ἀρκεῖ νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, νὰ ἀποκοποῦμε ἀπὸ τὶς αἰτίες καὶ τὶς ἀφορμὲς τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ ζοῦμε μέσα στὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του!
Ἂν συμβεῖ αὐτό, τότε ὄντως θὰ ἰσχύει καὶ σ΄ ἐμᾶς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονται μοὶ λαὸς» (Β΄ Κορ. ΣΤ' 16). δηλ. θὰ κατοικήσω μέσα τους καὶ θὰ περπατήσω μαζί τους καὶ θὰ εἶμαι Θεὸς ἰδικός τους καὶ αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου.
Εἴθε νὰ δώσει ὁ Κύριος καὶ Θεός μας.
Ἀμήν.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/