Λαρισινά
δοκίμια
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
"Μη φοβού, μόνον πίστευε"
(Μάρκ. 5,36)
Αν σκεφτείς το φόβο, θα δεις ότι δεν υπάρχει κάτι που είναι φόβος. Αυτό που υπάρχει είναι η χαρακτηριστική στάση μας απέναντι σε κάτι, στην οποία δίνουμε το όνομα του φόβου. Έτσι δεν μπορούμε να περιγράψουμε με ακρίβεια το φόβο. Καλύτερα να μιλήσουμε γι΄ αυτόν που φοβάται. Το ερώτημα , λοιπόν, δεν είναι , τί είναι ο φόβος, αλλά ποιος είναι αυτός που φοβάται.
Ποιος φοβάται, λοιπόν,και γιατί; Σίγουρα φοβάται αυτός που βλέπει τον κίνδυνο που τον απειλεί, που δεν έχει εμπιστοσύνη σ΄ αυτούς που είναι εντεταλμένοι να τον φυλάξουν και το σπουδαιότερο αυτός που δεν πιστεύει πως τελικά άλλος κρατάει το τιμόνι στα χέρια Του.
Πώς σκέφτεται λοιπόν καθένας από μας και πως αντιμετωπίζει τους φόβους του, ανάλογα με το αν πιστεύει στο Θεό ή δεν πιστεύει; Ο Έλληνας, λόγω αισθήματος κατωτερότητας απέναντι στο δυτικό άνθρωπο, ακολουθεί τον δυτικό τρόπο σκέψης, τον τρόπο του σκεπτικισμού , δηλαδή την τάση να αντιμετωπίζει τα πράγματα με δυσπιστία και αμφιβολία και με την αβεβαιότητα ως προς την ύπαρξη της ουσιαστικής αλήθειας.
Ο Έλληνας οδηγήθηκε στην άγνοια της διάκρισης του δυτικού πολιτισμού, σε τεχνολογικό και σε πνευματικό πολιτισμό και νομίζει ότι επειδή ο δυτικός κόσμος ανέπτυξε τεχνολογικό πολιτισμό, βρίσκεται πιο μπροστά και στον πνευματικό πολιτισμό και ακολουθεί τους δυτικούς και στο πνεύμα, στο οποίο οι Έλληνες υπερέχουν με τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό τους. Στην σύγχυση αυτή οφείλεται η κακοδαιμονία του νεωτέρου Ελληνισμού.
"Απόψε θα πεθάνης , Κωνσταντή, έλεγε στον εαυτό του ο Κωνσταντίνος Κανάρης, όταν πυρπόλησε την τουρκική ναυαρχίδα. Γνώριζε ότι με το φόβο, το αγαθό που κινδυνεύει είναι η ελευθερία. Το ίδιο σημαίνει και το "Ελευθερία ή θάνατος". Διαλέγοντας την ελευθερία δεν έχει να κάνει με εμάς ο φόβος, ακόμα κι ο μεγαλύτερος από όλους του φόβους, ο φόβος του θανάτου.
Είναι διαφορετική η στάση μας απέναντι σ΄ αυτό που μας φοβίζει, αν έχουμε επίγνωση ότι σπουδαιότερο κι από το φόβο για οτιδήποτε, ακόμα και για τη ζωή μας, είναι το αγαθό της ελευθερίας και άνθρωποι παραδομένοιο στο φόβο τους, δεν είναι άξιοι της ελευθερίας.
Η παράδοση στο φόβο σημαίνει ότι παραιτούμαστε από την ελευθερία μας.Στο φόβο στηρίζουν την εξουσία τους τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ο πιο πονηρός και ο πιο φοβερός εχθρός του ανθρώπου, ο διάβολος, στοχεύει με το φόβο στην κατάλυση της ελευθερίας. Καθετί που έχει στόχο την ελευθερία είναι πειρασμός του διαβόλου. Ή παραιτείσαι από την ελευθερία σου ή θα πάθεις το κακό που σε απειλεί. Αυτός είναι ο πειρασμός. Ποια είναι η απάντηση στον πειρασμό;
Ο δυτικός αντιτάσσει την υλική ισχύ. Δεν θέλει να δει αυτό που κινδυνεύει πραγματικά, το δυνατό πνεύμα. Αγνοεί ότι αυτός που χάνει το ηθικό του χάνει τα πάντα. Πώς εξηγείται ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, παρά μόνο ως απελπισμένη ενέργεια ανθρώπων που απώλεσαν το ηθικό τους. Μόνον ο ορθόδοξος ελληνικός λαός είναι εναντίον σε κάθε παρόμοια ενέργεια απελπισμένων ανθρώπων;
"Πραγματικά , όσοι καθοδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού , αυτοί είναι παιδιά του Θεού. Γιατί το πνεύμα που σας έδωσε ο Θεός δεν εμπνέει φόβο για το Θεό ούτε κάνει τους ανθρώπους δούλους, αλλά παιδιά του Θεού. Αυτό το Πνεύμα μας δίνει το θάρρος να λέμε το Θεό:"Αββά, Πατέρα μου!" Το ίδιο το Πνεύμα του Θεού διαβεβαιώνει το δικό μας πνεύμα πως είμαστε παιδιά του Θεού." (Ρωμ. 8, 14-16).
Το πνευματικό θεμέλιο του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού είναι ο Ιησούς Χριστός. Αντίθετα το πνευματικό θεμέλιο των Φραγκο-λατίνων είναι η υλική ισχύς απέναντι στον πειρασμό του φόβου, δηλαδή η αποποίηση της ελευθερίας για την επιβίωση. "Μας αρπάζουν την ψυχή με υλικά ανταλλάγματα" (Τ.Σ.'Ελιοτ).
Ο δυτικός κόσμος στρέφει απεγνωσμένα τα βλέμματά του στον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό. Οι Έλληνες αγνοούμε την πραγματικότητα και προβάλλουμε την αρχαιολατρεία των Ευρωπαίων, λες και η ζωή τρέφεται από αυτό που είναι μουσείο, δηλαδή από αυτό που είναι έξω από τη ζωή.
http://moschoblog.blogspot.gr/2013/08/blog-post_11.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου