Με αυτά θα ελεείς την ψυχή σου και θα δανείζεις τον Θεό.
Για
φανταστείτε! Την δική μας ψυχή θα ελεήσουμε και θα το χρεωθεί ο Θεός.
Και τι θα χρεωθεί να μας δώσει; Την απέραντη βασιλεία του! Τα αιώνιά του
αγαθά! Και εμείς οι ανόητοι δεν θέλουμε·
αντί να την ελεήσουμε που πτωχεύει, την κάνουμε περισσότερο
δυστυχισμένη. Ο Χριστός μας την χάρισε να την φυλάξουμε με τα καλά μας
έργα και πάλι θα μας την ζητήσει να την παραλάβει στην βασιλεία Του. Μας
έδωσε το σώμα και την ψυχή και τα ένωσε αυτά τα δύο, για να είναι
συνδεδεμένα ως δύο σύντροφοι και να βοηθάει το ένα το άλλο.
Όταν βοηθήσουμε και αναπαύσουμε το ένα, αδικούμε το άλλο. Το σώμα θα περιθάλψει και θα φυλάξει την ψυχή και το αντίθετο· το σώμα θα την τιμωρήσει, θα την λυπήσει και θα την αδικήσει. Όσο περιποιείσαι και αναπαύεις το σώμα, τόσο αδικείς και ζημιώνεις τον πλησίον σου, την ψυχή σου· και όσο αδικείς την ψυχή σου, ετοιμάζεις αιώνιο κόλαση εις τον εαυτό σου. Και πως αδικείς την ψυχή σου; Με την παρακοή, με την κατηγορία, με τα θελήματα, με τις κλοπές με τα ψέματα και με ό,τι κακό κάνει ο άνθρωπος.
Επιτρόπους μας έβαλε ο Θεός, για να ελεήσουμε την ταλαίπωρό μας ψυχή και να την σώσουμε· και το πρώτο μέσο να την βοηθήσουμε είναι η καθαρή εξομολόγηση·
η μόνη και καθαρή αλήθεια. Το μέσο της σωτηρίας του ανθρώπου είναι η
ειλικρινής εξομολόγηση. Κάθε δικαστήριο χρειάζεται μάρτυρες· άνευ μαρτύρων δίκη δεν γίνεται· ενώ αυτό το δικαστήριο της εξομολογήσεως δεν θέλει μάρτυρες· ό,τι ομολογήσει ο κατηγορούμενος, εκείνο είναι. Εάν πεις την αλήθεια, θα δικαιωθείς·
αν ψεύδεσαι εις τον πνευματικό, τον αντιπρόσωπο του Θεού, τον επίτροπό
σου, πέρα από όσα έχεις θα πάρεις και άλλη μία αμαρτία, του ψεύδους, και
θα φύγεις.
Και ποια η ανάγκη να γίνεται αυτό; Με την καθαρή εξομολόγηση θα
πάρεις έλεος, θα ελκύσεις την συμπάθεια του Θεού. Η καθαρή εξομολόγηση
είναι η μεγαλύτερη εξομολόγηση, που θα προσφέρουμε στην πτωχή ψυχή μας.
Για να ελευθερώσει αυτή την ψυχή ο Χριστός, έχυσε το πανάγιό του αίμα
επάνω στο σταυρό και εμείς την παραδίδουμε στα χέρια των δαιμόνων. Όταν
θα πας όμως στον πνευματικό, πρέπει να πεις την μόνη και καθαρά αλήθεια.
Και αν πας στον πνευματικό και του πεις ψέματα, τι ωφέλεια έλαβες; Και
τι χαρά θα λάβει ο πνευματικός από αυτή την εξομολόγηση. Όταν όμως του
πεις την καθαρά αλήθεια και πας με απόφαση και ταπείνωση, τότε θα
ανοίξει τις αγκάλες του ο πνευματικός να σε δεχθεί, θα σου συγχωρέσει,
θα σε συμφιλιώσει με τον Θεό, θα σε υπερασπιστεί, θα σε προστατεύσει και
θα σε απαλλάξει από το βαρύ φορτίο των αμαρτιών σου, όταν πας όμως με
ταπείνωση και έχεις πάρει την απόφαση να εφαρμόσεις αυτά που θα σε
συμβουλέψει.
Τι ωφέλεια έχουμε, όταν πάρουμε τον ιατρό και δεν ακολουθήσουμε
έπειτα τις οδηγίες του; Τι το όφελος ότι επήγες στον ιατρό και αυτά που
σου λέγει δεν θέλεις να τα φυλάξεις;
Θα την ελεήσουμε λοιπόν με την καθαρή εξομολόγηση, με την μόνη και
καθαρή αλήθεια,με την φρόνηση, με την σωφροσύνη, την δικαιοσύνη, την
γνώση, την διάκριση, την υπομονή, την υπακοή, την ταπείνωση, και με
άλλες αρετές. Αυτά θα την ελεήσουν,αυτά θα την βοηθήσουν, αυτά θα της
δώσουν φτερά να πετάξει. Όταν θα εξέλθει η ψυχή από το βρομισμένο αυτό
σώμα, με τι χαρά θα πορευθεί ο άνθρωπος στους ουρανούς, για να απολαύσει
εκείνα, που θα πάρει ως αντάλλαγμα για όσα ελέησε τον πλησίον του! Ο
ελεών πτωχό, δανείζει στο Θεό.
Όσοι δεν έχουμε υπάρχοντα, για να δώσουμε στους πτωχούς ελεημοσύνη· είναι ανάγκη να ελεούμε καθημερινώς την ψυχή μας, που την έχουμε πιο πλησίον μας· να την έχουμε εν ειρήνη, εν χαρά, εν πραότητα, εν υπομονή, εν μακροθυμία, εν κατάνυξη και με όλες τις αρετές. Πόσα μέσα μας χάρισε ο Χριστός, για να μας σώσει! Μας έχει αγγέλους που μας διαφυλάττουν, μας άφησε το ιερό Ευαγγέλιο, τις διδασκαλίες των θεοφόρων πατέρων· και τελευταία μας έδωσε τους πνευματικούς πατέρες, για να μας ποιμαίνουν και να μας οδηγούν.Λοιπόν αν δεν σωθούμε, η τιμωρία μας θα είναι μεγάλη.
http://opougis.blogspot.gr
πηγή serafeimtousarof
«Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος μαρτύρεται τὸν Οὐρανὸν καὶ τὴν Γῆν ὅτι ὑπάρχει
ἀκόμη»
9 February 2013
Μεταναστευτικό, Φειδίας Μπουρλάς
Διαβάζω τὴν πρώτη φράσι τῆς διακηρύξεως τῆς Α’ Ἐθνοσυνελεύσεως, τῆς
Ἐπιδαύρου, 15-1-1822: «Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος μαρτύρεται τὸν Οὐρανὸν καὶ τὴν
Γῆν ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη.»
Ἐπάνω σὲ αὐτὴν τὴν φοβερή, συγκλονιστικὴ ὑπαρκτικὴ κραυγή,
θεμελιώθηκε τὸ νεώτερο ἑλληνικὸ κράτος, μ᾿ ὅλες τὶς ἀδυναμίες του.
Καὶ φθάσαμε σήμερα, ὅ,τι δὲν κατόρθωσαν νὰ ἀφανίσουν αἰῶνες καὶ
χιλιετίες, ὀρδὲς βαρβάρων, ὁλοκαυτώματα καὶ θεομηνίες, θηρία καὶ τέρατα,
νὰ ἀπειλοῦν νὰ τὸ ἀφανίσουν τὰ σκουλήκια…
Τὴν συγκλονιστικὴ αὐτὴ ὑπαρκτικὴ κραυγή, «μαρτύρεται τὸν Οὐρανὸν καὶ
τὴν Γῆν ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη», μοῦ ἐθύμισε ἡ πρόσφατη ἀπόφασις τοῦ
Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας κατὰ τοῦ ἐθνοκτόνου νόμου Ραγκούση. Σημασία
δὲ πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν κατάργησι τοῦ λαθρονόμου Ραγκούση ἔχει τὸ
σκεπτικὸν τοῦ συνταγματικοῦ δικαστοῦ:
«Εάν παραγνωριζόταν η προϋπόθεση του ουσιαστικού δεσμού και ο
νομοθέτης – εναλλασσόμενος κατά θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού
πολιτεύματος – μπορούσε να τον αγνοήσει και να ελαχιστοποιήσει τα
προσόντα κτήσεως της ιθαγενείας, τότε πρακτικώς θα μπορούσε και να
προσδιορίσει αυθαιρέτως τη σύνθεση του λαού, με την προσθήκη
απροσδιορίστου αριθμού προσώπων ποικίλης προελεύσεως [...]»
«Θα μπορούσε να προσδιορίσει αυθαιρέτως τη σύνθεση του λαού.» Δηλαδὴ
θὰ μποροῦσε νὰ διαπράξῃ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ. Ἀποφασίζω καὶ δίδω τὴν ἑλληνικὴ
ὑπηκοότητα σὲ ἑκατὸ ἑκατομμύρια Κινέζους. Γιατί; Ἐπειδὴ ἔτσι γουστάρω
καὶ ἐπειδὴ ἔτυχε σήμερα νὰ ἔχω τὴν ἐξουσία. Αὐτομάτως τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος
παύει νὰ ὑπάρχῃ ὡς ἐλεύθερο ἔθνος (καὶ ὁσονούπῳ καὶ βιολογικῶς). Καὶ
διαγράφω χιλιετίες ἑλληνικοῦ παρελθόντος καὶ χιλιετίες ἑλληνικοῦ
μέλλοντος, χωρὶς νὰ μοῦ ἔχουν δώσει τέτοιο δικαίωμα οὔτε οἱ γενεὲς τῶν
προγόνων οὔτε οἱ γενεὲς τῶν ἀπογόνων.
Ἄνθρωποι ὅπως οἱ δῆθεν φιλελεύθεροι καὶ δημοκράτες ἐθνομηδενιστὲς ποὺ
ὑποστηρίζουν τὴν γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων, σήμερα, εἶναι χειρότεροι ἀπὸ
τὸν Χίτλερ καὶ τὸν Στάλιν (καὶ φυσικὰ ἀσυγκρίτως χειρότεροι ἀπὸ
ὁποιονδήποτε Μιχαλολιάκο). Διότι, ὁ Χίτλερ καὶ ὁ Στάλιν βρίσκονται μόνον
στὶς σελίδες τῶν βιβλίων τῆς Ἱστορίας, ἐνῷ ἐτοῦτοι ἐδῶ ὑποστηρίζουν
ΣΗΜΕΡΑ ὅτι ἡ ὁποιαδήποτε εὐκαιριακὴ κυβέρνησις ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ
νομοθετήσῃ τὴν ἐξαφάνισι τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους – δηλαδὴ νὰ δολοφονήσῃ
ἀρίφνητες γενεὲς προγόνων καὶ ἀπογόνων.
Θερμὰ συγχαρητήρια στὸν κ. Ἰωάννη Ἀνδριόπουλο, δικηγόρο Ἀθηνῶν, ὁ
ὁποῖος ἐξ ἰδίας πρωτοβουλίας προσέφυγε γιὰ τὴν ὑπόθεσι στὸ ΣτΕ
(ἐπαληθεύοντας τὴν ρῆσιν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Ἀρκεῖ εἷς ἄνθρωπος ζήλῳ
πεπυρωμένος ὁλόκληρον δῆμον διορθώσασθαι.» (Ἰω. Χρυσ. Εἰς Ἀνδριάντας,
PG 49, 34)), στὸν κ. Ἰωάννη Κωτούλα, ἱστορικό-διεθνολόγο, ὁ ὁποῖος
ἀνέδειξε τὸ ζήτημα στὴν ἐπιστημονικὴ βιβλιογραφία (Ι. Κωτούλας,
«Μετανάστευση και Κυρίαρχη Κουλτούρα:
Θρησκεία-πολιτική-πολυπολιτισμικότητα», πρόλογος Ι.Θ. Μάζης, ἐκδ.
Παπαζήσης, Ἀθήνα 2011) καὶ σὲ ὅλους ὅσοι συνέδραμαν.
Ὑ.Γ. Διαβάζω τὶς κραυγὲς τῶν ἐθνομηδενιστῶν, δῆθεν φιλελευθέρων καὶ
δημοκρατῶν, κατὰ τοῦ ΣτΕ. Τρικυμία ἐν κρανίῳ. Ἐὰν οἱ ἐθνομηδενιστικὲς
ἐμμονές μας συγκρούονται μὲ τὸ Σύνταγμα, καὶ μάλιστα μὲ τὶς πρωταρχικὲς
διατάξεις του, τὴν διακήρυξι ὑπάρξεως τοῦ Ἔθνους, τὴν πηγὴ καὶ σκοπὸ τῶν
ἐξουσιῶν, τόσο τὸ χειρότερο γιὰ τὸ Σύνταγμα. Κατὰ τ᾿ ἄλλα ἀπειλὴ γιὰ
τὴν δημοκρατία εἶναι ἡ Χρυσὴ Αὐγή…
Ὑ.Γ.2 Στὸ σκεπτικὸν τῆς ἀποφάσεως τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ σημειώνεται
ὅτι:
«Ο νομοθέτης έχει μεν τη δυνατότητα να εκτιμά εκάστοτε τις
συγκεκριμένες συνθήκες (πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές) και να
καθορίζει τις προϋποθέσεις κτήσεως της ελληνικής ιθαγένειας κατά τρόπο
χαλαρότερο ή αυστηρότερο, αλλά δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι
το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε και υπάρχει ως εθνικό κράτος με
συγκεκριμένη ιστορία και ότι ο χαρακτήρας αυτός είναι εγγυημένος από το
ισχύον Σύνταγμα. Επίσης, ότι το κράτος αυτό είναι εντεταγμένο σε
υπερεθνική κοινότητα εθνικών κρατών με παρόμοιες συνταγματικές
παραδόσεις (Ευρωπαική Ένωση), η οποία σέβεται την εθνική τους ταυτότητα
που είναι συμφυής με τη θεμελιώδη πολιτική και συνταγματική τους δομή.
Συνέπεια δε τούτων είναι ότι ελάχιστος όρος και όριο των σχετικών
νομοθετικών ρυθμίσεων για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας είναι η
ύπαρξη γνησίου δεσμού του αλλοδαπού προς το ελληνικό κράτος και την
ελληνική κοινωνία, τα οποία δεν είναι οργανισμοί ασπόνδυλοι και
δημιουργήματα εφήμερα, αλλά παριστούν διαχρονική ενότητα με ορισμένο
πολιτιστικό υπόβαθρο, κοινότητα με σχετικώς σταθερά ήθη και έθιμα, κοινή
γλώσσα με μακρά παράδοση, στοιχεία τα οποία μεταβιβάζονται από γενεά σε
γενεά με τη βοήθεια μικρότερων κοινωνικών μονάδων (οικογένεια) και
οργανωμένων κρατικών μονάδων (εκπαίδευση). Εάν παραγνωριζόταν η
προϋπόθεση του ουσιαστικού δεσμού και ο νομοθέτης – εναλλασσόμενος κατά
θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος – μπορούσε να τον αγνοήσει
και να ελαχιστοποιήσει τα προσόντα κτήσεως της ιθαγενείας, τότε
πρακτικώς θα μπορούσε και να προσδιορίσει αυθαιρέτως τη σύνθεση του
λαού, με την προσθήκη απροσδιορίστου αριθμού προσώπων ποικίλης
προελεύσεως, με χαλαρή ή ανύπαρκτη ενσωμάτωση, με ό,τι τούτο θα
συνεπαγόταν για τη συνταγματική τάξη και τη λειτουργία του πολιτεύματος,
καθώς και την ομαλή, ειρηνική εξέλιξη της κοινωνικής ζωής, λαμβανομένου
σοβαρά υπόψη και του γεγονότος ότι το status της ιθαγένειας είναι
αμετάκλητο, αφού η σχετική συνταγματική ρύθμιση απαγορεύει την αφαίρεση
της ιθαγένειας».
(Ἱστολόγιον «Ελληνικό Σύνταγμα», 5-2-2013)
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/7305, Ἀντίβαρο
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/7305, Ἀντίβαρο
«Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος μαρτύρεται τὸν Οὐρανὸν καὶ τὴν Γῆν ὅτι ὑπάρχει
ἀκόμη»
9 February 2013
Μεταναστευτικό, Φειδίας Μπουρλάς
Διαβάζω τὴν πρώτη φράσι τῆς διακηρύξεως τῆς Α’ Ἐθνοσυνελεύσεως, τῆς
Ἐπιδαύρου, 15-1-1822: «Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος μαρτύρεται τὸν Οὐρανὸν καὶ τὴν
Γῆν ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη.»
Ἐπάνω σὲ αὐτὴν τὴν φοβερή, συγκλονιστικὴ ὑπαρκτικὴ κραυγή,
θεμελιώθηκε τὸ νεώτερο ἑλληνικὸ κράτος, μ᾿ ὅλες τὶς ἀδυναμίες του.
Καὶ φθάσαμε σήμερα, ὅ,τι δὲν κατόρθωσαν νὰ ἀφανίσουν αἰῶνες καὶ
χιλιετίες, ὀρδὲς βαρβάρων, ὁλοκαυτώματα καὶ θεομηνίες, θηρία καὶ τέρατα,
νὰ ἀπειλοῦν νὰ τὸ ἀφανίσουν τὰ σκουλήκια…
Τὴν συγκλονιστικὴ αὐτὴ ὑπαρκτικὴ κραυγή, «μαρτύρεται τὸν Οὐρανὸν καὶ
τὴν Γῆν ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη», μοῦ ἐθύμισε ἡ πρόσφατη ἀπόφασις τοῦ
Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας κατὰ τοῦ ἐθνοκτόνου νόμου Ραγκούση. Σημασία
δὲ πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν κατάργησι τοῦ λαθρονόμου Ραγκούση ἔχει τὸ
σκεπτικὸν τοῦ συνταγματικοῦ δικαστοῦ:
«Εάν παραγνωριζόταν η προϋπόθεση του ουσιαστικού δεσμού και ο
νομοθέτης – εναλλασσόμενος κατά θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού
πολιτεύματος – μπορούσε να τον αγνοήσει και να ελαχιστοποιήσει τα
προσόντα κτήσεως της ιθαγενείας, τότε πρακτικώς θα μπορούσε και να
προσδιορίσει αυθαιρέτως τη σύνθεση του λαού, με την προσθήκη
απροσδιορίστου αριθμού προσώπων ποικίλης προελεύσεως [...]»
«Θα μπορούσε να προσδιορίσει αυθαιρέτως τη σύνθεση του λαού.» Δηλαδὴ
θὰ μποροῦσε νὰ διαπράξῃ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ. Ἀποφασίζω καὶ δίδω τὴν ἑλληνικὴ
ὑπηκοότητα σὲ ἑκατὸ ἑκατομμύρια Κινέζους. Γιατί; Ἐπειδὴ ἔτσι γουστάρω
καὶ ἐπειδὴ ἔτυχε σήμερα νὰ ἔχω τὴν ἐξουσία. Αὐτομάτως τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος
παύει νὰ ὑπάρχῃ ὡς ἐλεύθερο ἔθνος (καὶ ὁσονούπῳ καὶ βιολογικῶς). Καὶ
διαγράφω χιλιετίες ἑλληνικοῦ παρελθόντος καὶ χιλιετίες ἑλληνικοῦ
μέλλοντος, χωρὶς νὰ μοῦ ἔχουν δώσει τέτοιο δικαίωμα οὔτε οἱ γενεὲς τῶν
προγόνων οὔτε οἱ γενεὲς τῶν ἀπογόνων.
Ἄνθρωποι ὅπως οἱ δῆθεν φιλελεύθεροι καὶ δημοκράτες ἐθνομηδενιστὲς ποὺ
ὑποστηρίζουν τὴν γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων, σήμερα, εἶναι χειρότεροι ἀπὸ
τὸν Χίτλερ καὶ τὸν Στάλιν (καὶ φυσικὰ ἀσυγκρίτως χειρότεροι ἀπὸ
ὁποιονδήποτε Μιχαλολιάκο). Διότι, ὁ Χίτλερ καὶ ὁ Στάλιν βρίσκονται μόνον
στὶς σελίδες τῶν βιβλίων τῆς Ἱστορίας, ἐνῷ ἐτοῦτοι ἐδῶ ὑποστηρίζουν
ΣΗΜΕΡΑ ὅτι ἡ ὁποιαδήποτε εὐκαιριακὴ κυβέρνησις ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ
νομοθετήσῃ τὴν ἐξαφάνισι τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους – δηλαδὴ νὰ δολοφονήσῃ
ἀρίφνητες γενεὲς προγόνων καὶ ἀπογόνων.
Θερμὰ συγχαρητήρια στὸν κ. Ἰωάννη Ἀνδριόπουλο, δικηγόρο Ἀθηνῶν, ὁ
ὁποῖος ἐξ ἰδίας πρωτοβουλίας προσέφυγε γιὰ τὴν ὑπόθεσι στὸ ΣτΕ
(ἐπαληθεύοντας τὴν ρῆσιν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Ἀρκεῖ εἷς ἄνθρωπος ζήλῳ
πεπυρωμένος ὁλόκληρον δῆμον διορθώσασθαι.» (Ἰω. Χρυσ. Εἰς Ἀνδριάντας,
PG 49, 34)), στὸν κ. Ἰωάννη Κωτούλα, ἱστορικό-διεθνολόγο, ὁ ὁποῖος
ἀνέδειξε τὸ ζήτημα στὴν ἐπιστημονικὴ βιβλιογραφία (Ι. Κωτούλας,
«Μετανάστευση και Κυρίαρχη Κουλτούρα:
Θρησκεία-πολιτική-πολυπολιτισμικότητα», πρόλογος Ι.Θ. Μάζης, ἐκδ.
Παπαζήσης, Ἀθήνα 2011) καὶ σὲ ὅλους ὅσοι συνέδραμαν.
Ὑ.Γ. Διαβάζω τὶς κραυγὲς τῶν ἐθνομηδενιστῶν, δῆθεν φιλελευθέρων καὶ
δημοκρατῶν, κατὰ τοῦ ΣτΕ. Τρικυμία ἐν κρανίῳ. Ἐὰν οἱ ἐθνομηδενιστικὲς
ἐμμονές μας συγκρούονται μὲ τὸ Σύνταγμα, καὶ μάλιστα μὲ τὶς πρωταρχικὲς
διατάξεις του, τὴν διακήρυξι ὑπάρξεως τοῦ Ἔθνους, τὴν πηγὴ καὶ σκοπὸ τῶν
ἐξουσιῶν, τόσο τὸ χειρότερο γιὰ τὸ Σύνταγμα. Κατὰ τ᾿ ἄλλα ἀπειλὴ γιὰ
τὴν δημοκρατία εἶναι ἡ Χρυσὴ Αὐγή…
Ὑ.Γ.2 Στὸ σκεπτικὸν τῆς ἀποφάσεως τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ σημειώνεται
ὅτι:
«Ο νομοθέτης έχει μεν τη δυνατότητα να εκτιμά εκάστοτε τις
συγκεκριμένες συνθήκες (πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές) και να
καθορίζει τις προϋποθέσεις κτήσεως της ελληνικής ιθαγένειας κατά τρόπο
χαλαρότερο ή αυστηρότερο, αλλά δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι
το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε και υπάρχει ως εθνικό κράτος με
συγκεκριμένη ιστορία και ότι ο χαρακτήρας αυτός είναι εγγυημένος από το
ισχύον Σύνταγμα. Επίσης, ότι το κράτος αυτό είναι εντεταγμένο σε
υπερεθνική κοινότητα εθνικών κρατών με παρόμοιες συνταγματικές
παραδόσεις (Ευρωπαική Ένωση), η οποία σέβεται την εθνική τους ταυτότητα
που είναι συμφυής με τη θεμελιώδη πολιτική και συνταγματική τους δομή.
Συνέπεια δε τούτων είναι ότι ελάχιστος όρος και όριο των σχετικών
νομοθετικών ρυθμίσεων για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας είναι η
ύπαρξη γνησίου δεσμού του αλλοδαπού προς το ελληνικό κράτος και την
ελληνική κοινωνία, τα οποία δεν είναι οργανισμοί ασπόνδυλοι και
δημιουργήματα εφήμερα, αλλά παριστούν διαχρονική ενότητα με ορισμένο
πολιτιστικό υπόβαθρο, κοινότητα με σχετικώς σταθερά ήθη και έθιμα, κοινή
γλώσσα με μακρά παράδοση, στοιχεία τα οποία μεταβιβάζονται από γενεά σε
γενεά με τη βοήθεια μικρότερων κοινωνικών μονάδων (οικογένεια) και
οργανωμένων κρατικών μονάδων (εκπαίδευση). Εάν παραγνωριζόταν η
προϋπόθεση του ουσιαστικού δεσμού και ο νομοθέτης – εναλλασσόμενος κατά
θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος – μπορούσε να τον αγνοήσει
και να ελαχιστοποιήσει τα προσόντα κτήσεως της ιθαγενείας, τότε
πρακτικώς θα μπορούσε και να προσδιορίσει αυθαιρέτως τη σύνθεση του
λαού, με την προσθήκη απροσδιορίστου αριθμού προσώπων ποικίλης
προελεύσεως, με χαλαρή ή ανύπαρκτη ενσωμάτωση, με ό,τι τούτο θα
συνεπαγόταν για τη συνταγματική τάξη και τη λειτουργία του πολιτεύματος,
καθώς και την ομαλή, ειρηνική εξέλιξη της κοινωνικής ζωής, λαμβανομένου
σοβαρά υπόψη και του γεγονότος ότι το status της ιθαγένειας είναι
αμετάκλητο, αφού η σχετική συνταγματική ρύθμιση απαγορεύει την αφαίρεση
της ιθαγένειας».
(Ἱστολόγιον «Ελληνικό Σύνταγμα», 5-2-2013)
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/7305, Ἀντίβαρο
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/7305, Ἀντίβαρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου