Απάντηση στον κ. Υφαντή – Δύο λάμδα στους ‘φακέλλους’ των νέων Θρησκευτικών, ένα λάμδα για να έρθουν κι ένα λάμδα για να πάνε πίσω …

 Φαίη

Έκπληκτοι διαβάσαμε την απάντηση/ερωτηματολόγιο του κ. Παναγιώτη Αρ. Υφαντή, Αναπληρωτή Καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ και Μέλους της Συντακτικής Ομάδας των Φακέλων Μαθήματος της Α΄ και Β΄ Γυμνασίου, στην έμπονη τοποθέτηση του π. Πορφυρίου, Καθηγουμένου της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Βεροίας.

Σε αυτήν την απάντηση/ερωτηματολόγιο καλούμαστε εν ολίγοις να πλάσουμε στο μυαλό μας μία πολυδαίδαλη εξήγηση στο ερώτημα που βασανίζει την Ελληνική κοινωνία: γιατί κυρίες και κύριοι βιάζετε την θρησκευτική μας συνείδηση; Η απάντηση/ερωτηματολόγιο του κυρίου Υφαντή μας καλεί να επικεντρωθούμε όχι σ’ αυτόν καθ’ αυτόν τον βιασμό αλλά στο ασυνάρτητο θεωρητικό υπόβαθρο της μεθοδολογίας που χρησιμοποιείται για να πραγματώσει αυτόν τον βιασμό -βαρουφέικης εμπνεύσεως τύπου ‘δημιουργικής ασάφειας‘. Είναι, μας λέει, «διδακτικό υλικό, ενδεικτικό και ανοιχτό στη χρήση και στο περιεχόμενό του … η δομή και οι μαθησιακές στοχεύσεις του νέου Προγράμματος Σπουδών υπηρετούνται καλύτερα από έναν τέτοιο ευέλικτο και ανοιχτό Φάκελο Μαθήματος.»

Άρες μάρες κουκουνάρες κύριε Υφαντή μου. Μας έφαγαν οι ‘ανοιχτότητες’ και οι ‘ευελιξίες’ σας στο πρόγραμμα «που από τη φετινή σχολική χρονιά εφαρμόζεται σε όλα τα δημόσια σχολεία της χώρας» όπως λέτε. Είναι μέρος αυτής της ‘ανοιχτότητας’ και της ‘ευελιξίας’ να μην δίνονται καν οι φάκελλοι στους μαθητές με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει μερίδα γονέων (ουδείς γνωρίζει πόσοι) το «πρόγραμμα που εφαρμόζεται»; Ωραία εφαρμογή! Είναι κατάσταση αυτή να έχουμε φτάσει στο σημείο να συμπεριφερόμαστε σαν κατάσκοποι μέσα στα ίδια μας τα σπίτια ρωτώντας τα παιδιά μέρα παρά μέρα τι έκαναν στο μάθημα των Θρησκευτικών; Είναι κατάσταση αυτή να επαφίεται η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στα καπρίτσια του κάθε σχολείου και του κάθε δασκάλου/καθηγητή; Για αυτό πληρώνουμε φόρους; Για να παραμένουμε βουβοί στο σύγχρονο παιδομάζωμα των παιδιών μας από το ίδιο το Κράτος;

Με αντικειμενικά κριτήρια, ρωτάει κανείς, τι είδους «μαθησιακές στοχεύσεις» θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο ‘αόρατο’ πρόγραμμα; Πως είναι δυνατόν να μιλάμε για ‘εφαρμογή’ ενός προγράμματος όταν το ίδιο το πρόγραμμα είναι ‘ολίγον έγκυος’; Σκέτος παραλογισμός. Να σας πω εγώ κύριε Υφαντή μου τις «στοχεύσεις» του νέου προγράμματος σπουδών. Να υφάνουν σιγά-σιγά το σάβανο του γένους με την δική μας ανοχή και εμπιστοσύνη στα δικά σας ‘έμπειρα’ χέρια και στην ‘πνευματική φροντίδα’ της ‘επιλεγμένης’ επιτροπής της διοικούσας
Εκκλησίας. Να υπάρχει επίσης ένα καθεστώς αναπολόγητων σε αυτήν την μεταβατική περίοδο που διανύουμε, όπου κανείς δεν θα φέρει ευθύνη και ο ένας θα ρίχνει το μπαλάκι στον άλλον. Τα σχολεία και οι δάσκαλοι/καθηγητές θα λένε, απευθυνθείτε στο υπ. παιδείας που μας έδωσε τους ‘φακέλους’, το υπ. παιδείας θα λέει, οι ‘φάκελοι’ σχεδιάστηκαν από ‘ειδικούς καταρτισμένους επιστήμονες’ και η χρήση τους είναι προαιρετική, απευθυνθείτε στα σχολεία.

Πρόκειται λοιπόν για μία επιβεβλημένη από εσάς μεταβατική περίοδο, η οποία από τη φύση της, λόγω του ότι έχει ανατρεπτικό χαρακτήρα, είναι και ολίγoν έγκυος. Αυτήν την μεταβατική περίοδο εσείς προσπαθείτε να μας την περάσετε ως defacto. Δηλώνετε με ένα είδος αυταρχισμού ότι το πρόγραμμα «εφαρμόζεται σε όλα τα δημόσια σχολεία της χώρας». Δεν εφαρμόζεται όμως και το ξέρετε. Δεν εφαρμόζεται στην πράξη και κυρίως έχει ήδη απορριφθεί από την συνείδηση της κοινωνίας. Αυτό άραγε θα σας προβληματίσει ή θα σας κάνει πιο αυταρχικούς απέναντί μας; Διότι σας βλέπω να βρίσκεστε ένα μόλις βήμα πριν μας πείτε ότι «το νέο Πρόγραμμα Σπουδών του Μαθήματος των Θρησκευτικών εφαρμόστηκε επιτυχώς σε όλα τα δημόσια σχολεία της χώρας.» για να προχωρήσετε έπειτα στο επόμενο βήμα.

Εδώ και αρκετό καιρό έχει δημιουργηθεί μία πολύ επικίνδυνη κατάσταση στην Πατρίδα μας όπου διάφοροι ακαδημαϊκοί, υψηλά ιστάμενα πρόσωπα σε θεσμούς, διοικήσεις (συμπεριλαμβανομένης και της διοικούσας Εκκλησίας) και ‘ειδικές’ επιτροπές που ξεφύτρωσαν από το πουθενά, συμπεριφέρονται με αλαζονικό αυταρχισμό θυμίζοντάς μας κάτι από άρια φυλή της οποίας ουδείς επιτρέπεται να ελέγξει τα ακαδημαϊκά και πνευματικά προσόντα. Ένα είδος αβάτου έχει δημιουργηθεί γύρω από τις περσόνες τους, οι αποφάσεις τους και οι ενέργειές τους χαρακτηρίζονται από το ‘αλάνθαστο του πάπα’ και αποτελούν από μόνες τους εγγύηση της ορθότητας, της αλήθειας και της επιστήμης. Αδυνατούν αυτοί οι άνθρωποι να κατανοήσουν ότι ο τρόπος που οι ενέργειές τους αντανακλούν στον λαό είναι από μόνος του ένδειξη της επιτυχίας τους ή όχι, της χρησιμότητάς τους ή όχι, της αλήθειας τους ή όχι. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να κατανοήσουν πρώτα ότι ο λόγος για τον οποίον βρίσκονται στον δημόσιο βίο είναι για να υπηρετούν την κοινωνία και όχι για να την υπονομεύουν. Δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται η ‘επιστημονική ειδικότητα/ιδιότητα’ για να καταστρέφει τις διαχρονικές αξίες του Ελληνικού λαού που τον κράτησαν ζωντανό στην ματοβαμμένη ιστορία του.

Σε όλες τις ερωτήσεις που έκανε ο κ. Υφαντής στον π. Πορφύριο, για να δείξει ότι αυτός γνωρίζει πράγματα και θαύματα που εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουμε, εγώ θα του κάνω μόνο μία ερώτηση. Όχι δική μου για την ακρίβεια αλλά του μικρού ανιψιού μου που είναι και βαφτιστήρι μου. Ο ανιψιός μου φέτος πηγαίνει στην Τρίτη Δημοτικού και στο σχολείο του δεν έχουν μοιράσει τους περιβόητους ‘φακέλους’. Όποτε τον βλέπω ή του μιλώ στο τηλέφωνο τον ρωτώ τι τους έμαθε η δασκάλα στο μάθημα των Θρησκευτικών. Πριν δύο βδομάδες περίπου αποφάσισα να του πω δυο λόγια παραπάνω, διότι δυστυχώς το Κράτος στο οποίο γεννήθηκε πάει να του κλέψει κάτι που δεν έχει προλάβει να γνωρίσει ακόμη. Τα λόγια του με συγκίνησαν βαθύτατα. Η αθωότητά του από τη μία αλλά και αυτή η ενστικτώδης, αυθόρμητη, δεν ξέρω πως να την περιγράψω, έκφραση της ανάγκης του να μεγαλώσει σε ένα σταθερό περιβάλλον, όχι μόνο από πλευράς προσώπων (μαμά, μπαμπάς, οικογένεια), υλικών πραγμάτων (σπιτικής φωλιάς, τροφής και ασφάλειας), αλλά και ‘νοημάτων’. Εκείνων των ‘νοημάτων’ που έθρεψαν τους γονείς του και τους παππούδες του. Εκείνων των ίδιων ‘νοημάτων’ που θέλει να τον στερεώσουν σαν άνθρωπο. Και αυτό που συνέβη με κάνει ακόμη πιο αποφασισμένη να γίνω το στόμα του, να μιλήσω στη θέση του για αυτά που πάει να χάσει χωρίς να το ξέρει και χωρίς να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτόν του.

-Αγάπη μου τί μάθατε στο μάθημα των Θρησκευτικών;

-Τώρα μαθαίνουμε για την Παλαιά Διαθήκη νουνά, πριν γεννηθεί ο Χριστός.

-Θέλω αγάπη μου να μου το πεις αν σας μιλήσουν για άλλες θρησκείες που έχουν τον Βούδα και τον Αλλάχ, διότι κάποιοι θέλουν να μάθετε τις ξένες θρησκείες.

–ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ ΑΥΤΟ,

είπε το βαφτιστήρι μου με ένα ανήσυχο παράπονο και σηκωμένη την φωνούλα του τρυπώντας γλυκά την καρδιά μου.

–ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΚΕΣ;

συνέχισε ο ανιψιός μου.

-Δυστυχώς πουλάκι μου θέλουν να ξεχάσουμε τον Χριστό μας, την Παναγία μας και τους Αγίους μας. Θέλουν να μπερδέψουμε την Πίστη μας με τις θρησκείες των άλλων.

–ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΚΕΣ; Γιατί το κάνουν;

-Για να ξεχάσουμε τις ρίζες μας και να μας ελέγχουν.

–ΝΟΥΝΑ, ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ.

Αυτά τα ολίγα από ένα παιδάκι της Τρίτης Δημοτικού που πίσω από τις περγαμηνές σας και τις φανφάρες σας έπιασε το νόημα, αν και η αθώα του καρδιά δεν βλέπει πουθενά κακιά σκοπιμότητα, βλέπει μόνο ΒΛΑΚΕΣ.

Στο Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης του Δημητράκου εμφανίζεται η λέξη φάκελ[λ]ος και φάκελος, καθώς και η λέξη τρελ[λ]ός. Στην προκειμένη περίπτωση του ‘τρελλού θεού’ των νέων Θρησκευτικών, επιβάλλεται το ‘φάκελλος’ με δύο ‘λ’,

ένα λάμδα για να έρθουν κι ένα για να πάνε πίσω, όπως θα έλεγε και το βαφτιστηράκι μου….

***

 ΑΒΕΡΩΦ.