Γράφει ὁ Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητὴς Παιδαγωγικῆς –Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ ΑΠΘ
Στὴν ἱστορική του διαδρομὴ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς κλήθηκε πολλὲς φορὲς νὰ ἐπιδείξει καὶ νὰ ἀναδείξει τὰ δικά του ἐθνικὰ καὶ πολιτισμικὰ «ΟΧΙ», ἐκφράζοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὶς ἀτελείωτες καὶ ἀνεξάντλητες ἀξίες τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς. Ἀξίες εἶναι οἱ πνευματικές, πολιτισμικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀρχὲς καὶ παρακαταθῆκες, ποὺ ἐμπνέουν καὶ καθορίζουν τὶς ἀξιολογικὲς κρίσεις καὶ προσδιορίζουν τὰ κριτήρια τοῦ ἐπιθυμητοῦ τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Στὴν παιδαγωγικὴ διαδικασία, οἱ ἀξίες συνδέονται μὲ τὰ πρότυπα ἡ δὲ βίωσή τους θεωρεῖται ἀπαραίτητη γιὰ νὰ μορφωθεῖ καὶ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Πρόκειται γιὰ ἕνα σύνολο προϋπαρχόντων ἐθνικῶν, ἠθικοθρησκευτικῶν, πολιτισμικῶν καὶ κοινωνικῶν κανόνων, μὲ τοὺς ὁποίους παιδαγωγοῦνται οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν παιδική τους ἡλικία καὶ οἱ ὁποῖοι ἐπηρεάζουν τὴν ἀναπτυσσόμενη δομὴ τοῦ χαρακτήρα τοὺς καθὼς καὶ τὸν τρόπο τῆς σκέψης, τῆς βούλησης καὶ τῆς συμπεριφορᾶς τους στὸ παρὸν καὶ στὸ μέλλον.
Ἡ κοινὴ μόρφωση, μὲ βάση κοινὲς ἀρετές, ἀξίες καὶ πρότυπα δημιουργεῖ καὶ τὶς ἀπαραίτητες καὶ ἐπικρατοῦσες παιδαγωγικὲς συνθῆκες γιὰ τὴν ὁμαλὴ καὶ γόνιμη συμβίωση τῶν....μελῶν τῆς κοινωνίας. Ἡ καλλιέργεια κοινῶν ἀξιῶν, ἐπίσης, ἀποτελεῖ τὴν ἀναγκαία πυξίδα τῶν γραπτῶν καὶ ἄγραφτων νόμων, ποὺ ρυθμίζουν τὴν ὁμαλὴ κοινωνικὴ τάξη καὶ εὐημερία καὶ δημιουργοῦν τὶς προϋποθέσεις γιὰ νὰ ἀναπτύσσεται καὶ νὰ καλλιεργεῖται στὶς ἀνθρώπινες συνειδήσεις ἕνας ἄρτιος καὶ σταθερὸς ἀξιακὸς κώδικας καὶ ἕνα πνεῦμα ἐλευθερίας καὶ ἀντιστάσεως, συνθῆκες ποὺ συμβάλλουν στὴν κοινωνικὴ ἑνότητα καὶ στὴν ἀποτροπὴ τῆς πολιτισμικῆς σήψης καὶ ἐξαθλίωσης.
Τὰ τελευταῖα χρόνια, στὴν Ἑλλάδα, στὸν χῶρο τῆς Παιδείας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ, παρατηρεῖται μιὰ μεθοδευμένη προσπάθεια εἴτε νὰ ὑποτιμηθοῦν οἱ ἀξίες, οἱ ἀρετὲς καὶ τὰ πρότυπά τοῦ λαοῦ εἴτε νὰ ἀλλοιωθοῦν καὶ νὰ παραμερισθοῦν, μὲ τὸ πρόσχημα, ἀφενός, ἑνὸς ἀνερμάτιστου ἐκσυγχρονισμοῦ, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν ἀπανθρωπισμὸ τῆς κοινωνίας καί, ἀφετέρου, ἑνὸς προοδευτισμοῦ, ποὺ προσανατολίζει, ὄχι πρὸς τὶς ἑλληνορθόδοξες ἀξίες καὶ τὴν ἀληθινὴ πρόοδο, ἀλλὰ πρὸς τὴν πνευματικὴ καὶ πολιτισμικὴ ἐξαθλίωση.
Ἀπέναντι ὅμως σὲ αὐτὴν τὴν ἀποδομητικὴ τακτική, προβάλλουν, ὅπως συνέβαινε πάντα στὴν Ἑλλάδα, οἱ ἀνεξίτηλες ἀξίες καὶ οἱ ἀστείρευτες πνευματικὲς ἀντιστάσεις τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ μὲ τὰ ἀγέρωχα «ΟΧΙ», ποὺ ματαιώνουν τὰ σχέδια τῶν ἀποδομητῶν, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι αὐτοί. Τέτοιες ἀντιστάσεις ἀπέναντι στὴν ἀπαξίωση τῶν ἀξιῶν τοῦ ἑλληνισμοῦ παρατηροῦνται καὶ σήμερα ἀπέναντι στὴν ἐπιχειρούμενη μετατροπὴ τοῦ ὀρθόδοξου φρονήματος τοῦ λαοῦ μας, μέσω τῆς πολυθρησκειακῆς ἀγωγῆς, στὴν ἐπιχειρούμενη ἀλλοίωση τῆς διδασκαλίας τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας, στὰ θέματα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ φύλου, συμβίωσης ἢ γάμου ὁμοφυλόφιλων καὶ υἱοθέτησης ἀπὸ αὐτοὺς τέκνων, στὴν διακηρυσσόμενη ἀπελευθέρωση τῆς χρήσης ὁρισμένων ναρκωτικῶν οὐσιῶν, στὰ προβλήματα ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὴν ἀνεξέλεγκτη καί, καθὼς φαίνεται, προγραμματισμένη ἄνωθεν, εἴσοδο προσφύγων καὶ μεταναστῶν κ.α.
Οἱ ἀντιστάσεις αὐτὲς δείχνουν ὅτι ὁ ἑλληνικὸς λαός, παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὶς ὑποχωρήσεις ποὺ ἐμφανίζει, λόγω τῆς ἀκατάπαυστης πλύσης ἐγκεφάλου ποὺ δέχεται, μέσω τῶν γνωστῶν μηχανισμῶν καὶ ἐργαλείων ποὺ χρησιμοποιοῦνται, στὸ πλαίσιο τῆς παιδείας καὶ τῆς πληροφόρησης, δὲν ἔχει λυγίσει. Κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ δοκιμασίες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀποτελοῦν ἀντίτιμα ποὺ πληρώνει ἡ χώρα, λόγω τῆς ὀργανικῆς σύνδεσής της μὲ τὴν Εὐρώπη.
Ὡστόσο, ἡ ἀλήθεια εἶναι διαφορετική. Ἡ εὐρωπαϊκὴ ἕνωση δὲν ὑποχρεώνει στὰ θέματα αὐτὰ καμιὰ χώρα νὰ ἀκολουθεῖ κάποιο συγκεκριμένο μοντέλο ἀξιῶν. Ἀντίθετα, κάθε εὐρωπαϊκὴ χώρα, ἔχει τὴν ἀποκλειστικὴ δυνατότητα καὶ ἐλευθερία νὰ ρυθμίζει καὶ νὰ ὀργανώνει, ὅπως ἐκείνη θέλει καὶ σύμφωνα μὲ τὰ δικά της πολιτισμικὰ πρότυπα, τὰ δικά της ἐκπαιδευτικά, κοινωνικὰ καὶ ἄλλα παρόμοια πνευματικὰ καὶ πολιτισμικὰ θέματα.
Δὲν μποροῦν ἑπομένως νὰ ἰσχυρίζονται οἱ κυβερνῶντες ὅτι ἡ Εὐρώπη μᾶς πιέζει καὶ μᾶς δίνει ἐντολές. Τὴν εὐθύνη γιὰ ἐμᾶς καὶ τὸν τόπο μας, γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ τὴ διατήρηση καὶ καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν, τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν προτύπων μας ἤ, ἀντίθετα, γιὰ τὴν μεθόδευση ἀποδόμησής τους τὴν ἔχουν οἱ κυβερνῶντες. Αὐτοί, γιὰ ποικίλους γνωστοὺς ἢ ἄγνωστους λόγους, δὲν ἐπιτελοῦν ἔντιμα καὶ συνειδητά το ἑλληνικό τους καθῆκον, ποὺ ἐπιτάσσει ἡ λειτουργία τῶν θεσμῶν, μὲ βάση τοὺς νόμους, τὶς ἑλληνικὲς ἀρετές, ἀρχὲς καὶ τὰ πρότυπα. Γι’ αὐτὸ ὁ λαός, ὅπως μαρτυροῦν καὶ πολλοὶ ποιητὲς καὶ λογοτέχνες, εἶναι ἀνάγκη πάντοτε νὰ ἀγρυπνεῖ, νὰ γρηγορεῖ καὶ νὰ ἀντιστέκεται γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ὑπερασπίζεται τὶς πνευματικές του Θερμοπύλες καὶ νὰ προτάσσει τὸ δοξασμένο «ΟΧΙ» σὲ κάθε ἐξωτερικὴ ἢ ἐσωτερικὴ προσπάθεια ἀλλοτρίωσης ἢ ἀλλοίωσης τῶν ἑλληνορθόδοξων διαχρονικῶν ἀρετῶν καὶ ἀξιῶν του.
Ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης περιγράφει τὰ ὅρια μέσα στὰ ὁποῖα στεγάζεται ἡ ἑλληνικὴ ψυχή: «Τὰ θεμέλιά μου στὰ βουνὰ καὶ τὰ βουνὰ σηκώνουν οἱ λαοὶ στὸν ὦμο τους καὶ πάνω τους ἡ μνήμη καίει ἄκαυτη βάτος. Μνήμη τοῦ λαοῦ μου σὲ λένε Πίνδο καὶ σὲ λένε Ἄθω» (Ἄξιον Ἐστίν).
Ὁ Νικηφόρος Βρετάκος, στὸ ποίημά του, «Ἀντιστέκομαι», γράφει: «Ἀντιστέκομαι ὅπως οἱ ἐλιὲς τῆς πατρίδας μου, οἱ σκληρὲς σὰν τὰ κόκαλα τ’ ἀντρειωμένου, ποὺ τοὺς λείπουν οἱ μαῦρες μαντῆλες, μονάχα γιὰ νὰ μοιάζουν μὲ τὶς μανάδες μας, ποὺ σφηνωμένες γερὰ στὴν ἀπόλυτη πέτρα, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὶς θύελλες, ἀναπνέουν τὶς ἀστραπὲς καὶ τὶς κάνουν, μὲς στοὺς πικρούς τους χυμούς, εἰρήνη καὶ φῶς» (Ἡμερολόγιο, Τὰ Ποιήματα, τ. 2, Τρία Φύλλα).
Ὁ Ἄγγελος Σικελιανός, ἐπίσης, γράφει στὸ ποίημά του, «Ἀντίσταση»: «Δὲν εἶναι τοῦτο πάλεμα σὲ μαρμαρένια ἁλώνια, ἐκεῖ νὰ στέκει ὁ Διγενὴς καὶ μπρὸς νὰ στέκει ὁ Χάρος. Ἐδῶ σηκώνετ’ ὂλ’ ἡ γῆ, μὲ τοὺς ἀποθαμένους, καὶ μὲ τὸν ἴδιο θάνατο πατάει τὸ θάνατό της. Κι ἀπάνω ἀπάνω στὰ βουνά, κι ἀπάνω στὶς κορφές τους, φωτάει μὲ μιᾶς Ἀνάσταση, ξεσπάει ἀχὸς μεγάλος» (Λυρικὸς βίος).
Εἴμαστε στὴν Εὐρώπη μὲ τὶς διαφορετικὲς θρησκευτικὲς καὶ πολιτισμικὲς ἀξιακὲς δομὲς τῶν κρατῶν - μελῶν της καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ μιὰ πραγματικότητα. Ἡ Εὐρώπη, ὅμως, ἔχει τὸν δικό της πολιτισμό, τὴ δική της ταυτότητα καὶ τὶς δικές της πολιτισμικὲς καὶ θρησκευτικὲς δυνάμεις ἢ ἀδυναμίες. Ὅμως ἀντίσταση σημαίνει νὰ γνωρίζεις ἐκτός των ἄλλων τὰ πνευματικὰ σύνορά σου γιὰ τὰ ὁποῖα ἀντιστέκεσαι.
Ὁ μεγάλος Φώτης Κόντογλου, γνωρίζοντας καλὰ τὶς πολιτισμικὲς διαφορὲς ἀνάμεσα στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Εὐρώπη ἀλλὰ καὶ τὴν ὑπάρχουσα ξενομανία, ποὺ ὑπάρχει ὡς ἀδυναμία σὲ κάποιους πολίτες, ἔλεγε ὅτι «ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ δοκιμαστικὴ πέτρα γιὰ κάθε ἕναν ἀπό μας. Ἢ θὰ γίνει πίθηκος ξενόδουλος, θαυμάζοντας ὅλα ὅσα βλέπει κι ἀκούει καὶ θ’ ἀρνηθεῖ τὸ γάλα τῆς μάνας του, ἢ θὰ καταλάβει πόσο ψεύτικα εἶναι τὰ φανταχτερὰ στολίδια της, καὶ πόση βαρβαρότητα ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὴν πολιτισμένη ἐπιφάνειά της καὶ θὰ ἀγαπήσει μὲ πάθος τὸν τόπο του, νοιώθοντας «μὲ ἐπίγνωση», τὴν πνευματική του εὐγένεια».
Ὡς πρὸς τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖται στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ὁ Κόντογλου, μὲ πνεῦμα διάκρισης καὶ ὄχι κατάκρισης, γράφει: «Τὰ σχολειά, ἂν βγάλει κανένας λίγα στὴν μπάντα, τ’ ἄλλα ὅλα δουλεύουν γιὰ νὰ βγάλουνε λεβαντίνους κι ὄχι Ἕλληνες, μ’ ὅλα τα ψευτοελληνικὰ ἐξωτερικὰ πασαλείμματα. Οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτούς, ποὺ διδάσκουνε τὰ παιδιά μας, πέσανε μὲ τὰ μοῦτρα στὰ «μοντέρνα». Γινήκανε θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ. Ὁ νοῦς καὶ ὁ λογισμός τους, μέρα-νύχτα, στριφογυρίζει στὶς μοντέρνες ἀνοησίες. Τὴν Ἑλλάδα δὲν θέλουνε μήδε νὰ τὴν ἀκούσουνε. Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀντιπαθητικὸ καὶ πιὸ μικρόμυαλο πλάσμα ἀπὸ τὸν ξιπασμένο ἄνθρωπο, ποὺ ἀρνήθηκε τὸ γάλα τῆς μάνας του. Λοιπόν, ἀπὸ τέτοιους δασκάλους τί θὰ μάθουνε τὰ κακόμοιρά τα παιδιά μας; Θὰ μάθουνε, πὼς γιὰ νὰ γίνει κανένας σπουδαῖος καὶ γιὰ νὰ φαίνεται πὼς εἶναι ἔξυπνος, πρέπει νὰ μὴν ἔχει τίποτα ἑλληνικὸ ἀπάνω του. Εἴτε βιβλίο, εἴτε τραγούδι, εἴτε παιδικὸ θέατρο, εἴτε χορός, εἴτε προσευχή, ὅλα πρέπει νὰ μὴν εἶναι ἑλληνικά, γιὰ νὰ εἶναι καλὰ γιὰ τοὺς μαθητὲς τῶν σκολειῶν μᾶς» (Εὐλογημένο Καταφύγιο).
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ πολλοὶ ΕΛΛΗΝΕΣ δάσκαλοι ἢ γονεῖς ἢ ἁπλοὶ ἁγνοὶ ἄνθρωποι ποὺ λένε «ΟΧΙ» καὶ ἀντιστέκονται, ἀκολουθώντας τὸ πνεῦμα τοῦ Μακρυγιάννη ποὺ μιλάει γιὰ τὶς ΘΕΣΕΙΣ τοῦ ΕΛΛΗΙΝΙΣΜΟΥ: «Εἶναι ἀδύνατες οἱ θέσεις κ’ ἐμεῖς, ὅμως εἶναι δυνατὸς ὀ Θεὸς ὁπού μᾶς προστατεύει... Ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος, παλαιόθεν καὶ ὡς τώρα, ὅλα τα θεριὰ πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε• τρῶνε ἀπό μας καὶ μένει καὶ μαγιά».
"Ορθοδοξη Αληθεια", 8-11-2017΄
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου