Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

Ἡ συνδιάλεξη τῆς γιαγιᾶς – Καζαντζάκης


 

nikos_kazantzakis
 Δὲν ἤξερα ὅτι ἦταν ἔτος Καζαντζάκη. Καλύτερα, γιατὶ τελειώνει. Κυκλοθυμικὲς μεταφυσικὲς ἀπόψεις ἀνάλογα μὲ τὰ κέφια του (ἢ π.χ. ἂν τὸν πείραξε μιὰ λέξη τοῦ καλόγερου ἢ μιὰ τρίχα ποὺ ἔπεσε στὸ χέρι του), μὲ κακοχωνεμένο νιτσεϊσμό. Κτηνοτροφικὰ-πατριαρχικὰ μαζὶ μὲ μοδέρνα. Ἕνα πισωγύρισμα, πότε ἰδεαλιστικῆς «ἀπελευθέρωσης» καὶ πότε «νὰ φᾶμε καὶ νὰ πιοῦμε, νὰ ζήσουμε τὴ Ζωή» «ζορμπισμοῦ» (στιρνερικὸς κατσικοκλέφτης). Τὸ αἰώνιο δράμα τοῦ μοδέρνου Νεοελληνισμοῦ, ποὺ ἔχει καὶ ἀξίωση νὰ τὸν πάρουμε στὰ σοβαρά, σὰν αὐτόνομο μέγεθος. Ὡς λογοτεχνία πολὺ καλός, δῶστε του κι ἄλλα νόμπελ νὰ ἡσυχάσετε, ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα: ἀκόμη μιὰ καλὴ εὐκαιρία νὰ βρίσουν οἱ Ἀριστεροί – Φιλελεύθεροι τὴν νεοελληνικὴ Ἐκκλησία **. Ξεχνώντας ἐσκεμμένα –οἱ πρῶτοι– ὅτι ὁ Καζαντζάκης ἀποκαλοῦσε τὸν κομμουνισμὸ πνευματικὴ ψώρα κι ἔκανε τὰ γλυκὰ μάτια σὲφασισμούς* (βεβαίως, ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν πολιτικὴ θεώρηση τοῦ Καζαντζάκη ὅ,τι γιὰ τὴ μεταφυσική του θεώρηση: τυχαῖο τουρλουμπούκι πότε ἐθνικιστικὸ πότε διεθνιστικό – πότε φασιστικὸ πότε σοσιαλιστικὸ -πότε ὅ,τι λάχει κι ὅ,τι νάναι).
Εἴπαμε, ὁ Νεοελληνισμὸς εἶναι ἕνας κλόουν μὲ χίλια κουρέλια, εἶναι ἀπολύτως γιὰ πέταμα ὅταν πετᾶ τὴ σημαία-οὐσία του, τὴν Ἀρχαιότητα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία-Βυζάντιο, γιὰ νὰ «συνδιαλεχθεῖ» μὲ τὶς «πρόσφατες ἐξελίξεις στὴ σκέψη» καὶ μὲ τὴ Δύση. Κι αὐτὸ τὸ λέω ἂν ὄχι γιὰ κάποιον ἄλλο λόγο, τουλάχιστον γιατὶ δὲν διαθέτει τὰ προσόντα, τὰ φόντα (τὴν προϊστορία) γιὰ τέτοια συνδιάλεξη -καὶ γι’ αὐτὸ κατέληξε ἐδῶ ποὺ κατέληξε. Ὅταν ἀντιθέτως, οἱ μεμονωμένοι Δυτικοὶ πετᾶνε τὴ μία ἢ τὴν ἄλλη ἐξυπνάδα, δὲν τὴν πετᾶνε στὸ κενό, ἀλλὰ σὲ ἕναν πολιτισμὸ ποὺ κατὰ κάποιο τρόπο κι ἔπειτα ἀπὸ διεργασίες αἰώνων σπρώχνει τὰ μεμονωμένα ἄτομα νὰ διακηρύξουν αὐτὴν ἢ τὴν ἄλλη ἐξυπνάδα.


Ἀκόμη καὶ στὸ δεσμὸ ποὺ παραθέτω γιὰ τὰ φασιστικὰ στοιχεῖα στὸν Καζαντζάκη, ἐπικρίνεται ἐμμέσως ὡς φασιστικὴ ἢ πρωτοφασιστικὴ (!) ἡ ἐμμονή του στὸν «ἀγώνα». Ἡ γνωστὴ ἀριστερὴ σοφιστεία, ὅπου ὁ «ἀγώνας τῶν Ἄλλων» εἶναι καταχθόνιος καὶ φασιστικὸς ἐνῶ ὁ ἀσυμβίβαστος, λυσσασμένος καὶ φανατισμένος «ἀγώνας τῆς Ἀριστερᾶς» εἶναι καλὸς καὶ ἅγιος κι ὄχι πολεμικός-ἐπιθετικός (ἔ, καὶ μὲ λίγα πτώματα. «Κακῶν», πάντα!). Θὰ μοῦ πεῖτε, μὲ τέτοια διανοουμενίστικη-σοφιστικὴ ἀπόρριψη τοῦ «ἀγώνα» ἀκόμη κι ὁ Καστοριάδης καταλήγει νὰ χαρακτηριστεῖ φασίστας
** Πρῶτα μὲ τὸν μύθο περὶ ἀφορισμοῦ του κι ἔπειτα μὲ τοὺς ὀλοφυρμοὺς γιὰ τὸ ἂν ἔπρεπε νὰ κηδευθεῖ χριστιανικὰ ἕνας μὴ Χριστιανός.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου