Νά ἀπόσπασμα ἀπὸ μιὰ προκήρυξη τῆς ὀργάνωσής του ἀπὸ τὸ μακρινὸ 1999. Ἐπειδὴ ξέρουμε πόσο βέροι ἀντιεθνικιστὲς εἶναι οἱ «ἀλληλέγγυοί» του:
Η τούρκικη απειλή δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Είναι μόνιμη καθημερινή πραγματικότητα που κλιμακώνεται από το 1974. Στα εικοσιπέντε χρόνια της μεταπολίτευσης οι δύο πολιτικές δυνάμεις που μοιράστηκαν τη διακυβέρνηση της χώρας, δεκατέσσερα χρόνια το ΠΑΣΟΚ και έντεκα η ΝΔ απέτυχαν παταγωδώς να την αντιμετωπίσουν και αντίθετα με τις συνεχείς υποχωρήσεις τους την γιγάντωσαν. Απέτυχαν να χαράξουν κάποια συνεπή και σταθερή στρατηγική αντιμετώπισης της, σταθμίζοντας τα αντικειμενικά γεωστρατηγικά δεδομένα.μια πολιτική διαρκούς Μονάχου που δεν αποτρέπει αλλά οδηγεί σε σύγκρουση, αποθρασύνοντας τους Τούρκους. Κι είναι ένα ακόμη δείγμα βαθιάς παρακμής της ελληνικής κοινωνίας το γεγονός ότι αυτή η ανιστόρητη πολιτική χαρακτηρίζεται ρεαλιστική και όσοι την υποστηρίζουν ρεαλιστές. Ο Τσάμπερλεν ρεαλιστής! Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να παρουσιάζεται το παρόν και το άμεσο μέλλον της χώρας ζοφερό. Να επικρέμαται πάνω από το κεφάλι του διαλυμένου ελληνικού κράτους η δαμόκλειος σπάθη του θερμού επεισοδίου και η προοπτική νέων σοβαρών παραχωρήσεων που θ’ αναγκαστεί ν’ αποδεχτεί η κυβέρνηση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Είναι στο επικοινωνιακό επίπεδο, να προετοιμάζεται ο λαός, από τους «δημοσιογράφους», την πολιτική και δικαστική εξουσία και να καλείται να ξεσκεπάσει και να καταδικάσει τους υπεύθυνους αυτών των δεινών, τους ενόχους, όχι τους πραγματικούς δηλαδή την προδοτική πολιτική ηγεσία, αλλά τους αποδιοπομπαίους τράγους, τους… ανεύθυνους «υπερπατριώτες».Ανάμεσα στην προβολή και στις δύο περιπτώσεις ατόμων, πραγματικών ή υποτιθέμενων εθνικιστών με σκοπό την απαξίωση του λόγου όσων αμφισβητούν την κυβερνητική εκδοχή. Σύμφωνα με αυτήν την πρωτότυπη κι εκσυγχρονιστική λογική ο ελληνικός λαός δεν θάπρεπε να γράψει μερικές απ’ τις λαμπρότερες σελίδες της πρόσφατης ιστορίας του, θάπρεπε να λιποτακτήσει και να μην πολεμήσει ενάντια στην Ιταλική επίθεση του 40 κι ούτε να στρατευθεί μαζικά στη μεγάλη Πατριωτική Αντίσταση στη διάρκεια της κατοχής αφού το σύνθημα του ΟΧΙ το είχε ρίξει ο φασίστας δικτάτορας Μεταξάς. Και τίποτε δεν είναι πιο αηδιαστικό από το φαινόμενο ορισμένων πρώην σταλινικών και μη, που αφού σταδιοδρόμησαν πολιτικά εκμεταλλευόμενοι αυτήν τη μεγάλη Πατριωτική αντίσταση και τις αξίες και οφείλουν την πολιτική τους ύπαρξη σ’ αυτήν σήμερα φτύνουν, με το περιβόητο ήθος που τους διακρίνει, αυτές τις αξίες.
ΧρονογραφίεςΑναλογία ανάμεσα στις δύο παρόμοιες χυδαίες εκστρατείες, αντάξιες ενός Γκέμπελς με τις οποίες οι εξωνημένοι δημοσιογράφοι αλλά και κυβερνητικά στελέχη δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν όσους αποκαλύπτουν την αλήθεια σαν «υπερπατριώτες», «πολεμοκάπηλους», «Τουρκοφάγους»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου