Ο Οικουμενισμός στην Εκκλησία (γ΄μέρος)

Ο ΠΑΤΡΙΆΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΌΛΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΊΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΥΛΙΖΌΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΦΑΝΆΡΙ ΕΠΊΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΚΟΎ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΎ

Γράφει ο Μέτοικος 

Τ’ «άστρα» τους ευνοούν! Άδοξο τέλος δείχνει, ο μαύρος πάτος στο «φλιτζάνι»!

Στο Φανάρι που… «καπνίζει» οικουμενισμό, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως κ.Βαρθολομαίος είναι ο μακροβιότερος Οικουμενικός Πατριάρχης στην ιστορία του θεσμού μετά την επανάσταση του 1821 που, «διέκοψε την ειρηνική [άκου ειρηνική!] συμβίωση των Τούρκων κατακτητών με τους υπόδουλους Έλληνες»! 

Δίγλωσσος και ασυνεπής μεταξύ έργων και τορνευμένων λόγων, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως υπό την επιρροή του επισκόπου Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα απροκάλυπτα προβάλει τις ηγεμονικές του βλέψεις στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η σύγκρουσή του με τον Αρχιεπίσκοπο κυρό Χριστόδουλο, η εμπλοκή του στα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Αντιοχείας και, βεβαίως, η εμμονή του στα «απαράγραπτα δικαιώματά του στις Νέες Χώρες», που ξεπερνούν την έκφραση «γνώμης» στην εκλογή Μητροπολιτών στην Βόρεια Ελλάδα φτάνοντας έως και την επιβολή υποψηφίου, κορυφώθηκαν επί των ημερών του Αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Ελλάδος κ. Ιερώνυμου Β΄ τον οποίο ο κ. Βαρθολομαίος στην έδρα του Πατριαρχείου, κατά τη διάρκεια επίσημης επισκέψεως του Έλληνα Ιεράρχη, ενσυνείδητα υποβάθμισε αποκαλώντας «επίσκοπο του άστεως των Αθηνών», για να εισπράξει από τον Έλληνα Αρχιεπίσκοπο, με κρύο το πιάτο της ανταπόδοσης, την εκκωφαντικότερη απαξίωση Οικουμενικού Πατριάρχου στα νεότερα χρόνια.
Η σύγκρουση των δυο εκκλησιαστικών ηγετών έληξε χωρίς, βεβαίως, εγχώρια ή υπερόρια πολιτική υπόδειξη, με την «απρόοπτη» και ευκολοανάγνωστη άρση της ιδιότυπης εκκλησιαστικής κωλυσιπλοΐας από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.Ιερώνυμο Β΄ οπότε, ας μείνει το μίσος στο χθες και ας φανεί στα χείλη το γλυκερό χαμόγελο της λυκοφιλίας. Όμως, «Ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου»!

Οι ηγεμονικές βλέψεις του κ. Βαρθολομαίου στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ταπεινώθηκαν με την αποτυχία της συνάξεως των προκαθημένων στο Κολυμπάρι και, σήμερα, η προπαγάνδα των οφικιάλιών του να κρατήσουν ζωντανή την ενθύμηση τής «συνάξεως» με συνέδρια και ημερίδες, κείμενα και ομιλίες θυμίζει τη διατήρηση μνήμης με μνημόσυνα.

Όμως, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ.Βαρθολομαίος και οι συναυλιζόμενοι στο Φανάρι επίσκοποι του αγαπολογικού χριστιανισμού, δεν παραιτήθηκαν από το στόχο εδραίωσης μιας κοσμικού τύπου ηγεμονίας επί της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Τ’ «άστρα» τους ευνοούν! Άδοξο τέλος δείχνει, ο μαύρος πάτος στο «φλιτζάνι»!

Περιτριγυρισμένος από καριερίστες κληρικούς με χαλαρή ορθόδοξη συνείδηση, ο ηγέτης της ανύπαρκτης «ράτσας» των ρωμιών κ. Βαρθολομαίος, υπό τη σκέπη και επίδραση του νεφελώματος των πενήντα πεντάκτινων αστεριών, καλλιεργεί στα πλαίσια του συγκρητιστικού οικουμενισμού, τις προσωπικές φιλοδοξίες και εγωκεντρικές του ανάγκες με αυτοπεποίθηση. Η παρουσία της ημισελήνου με την πεντάκτινη Αφροδίτη στον αστερισμό του Φαναρίου και, η «σύνοδος» της αίρεσης Ζηζιούλα και της κακοδοξίας Ιερόθεου στα καταχθόνια του οικουμενισμού, ευνοούν την εμφάνιση του «Πρώτου» στο φαναριώτικο στερέωμα.
Ο ταυτισμένος με τον συγκρητιστικό διαχριστιανικό και διαθρησκειακό οικουμενισμό Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως κ.Βαρθολομαίος, για την προβολή και εφαρμογή του σχεδίου ηγεμονίας του «Πρώτου», μετέτρεψε τους εκκλησιαστικούς τιμητικούς τίτλους (οφφίκια) που απονέμονταν σε λαϊκούς και κληρικούς, σε σύστημα ελεγχόμενης στρατολόγησης κλακαδόρων, φτιάχνοντας περισσότερους από χίλιους εκατό «οφικιάλιους» οι οποίοι ανέλαβαν την δικαιολόγηση των εκκλησιαστικών του ανομημάτων και την προώθηση των ηγεμονικών του βλέψεων.
Ενδεικτικά και, σε πρακτικό επίπεδο, εκφράσεις της κυοφορούμενης ηγεμονίας του Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου συνιστούν οι κατάφορες και επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις και παραναγνώσεις των Ιερών Κανόνων, η υπό την επιρροή «εσωτερικών του» και εξωτερικών δυνάμεων επίδειξη ισχύος στην Ουκρανία με αποτέλεσμα τη διάσπαση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η σκανδαλώδης υποστήριξή του στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, οι συμπροσευχές του με αιρετικούς και αλλόδοξους ενώ, σε θεωρητική βαθμίδα, οι δηλώσεις του πως, στο Φανάρι «ευρίσκονται η φάτνη της εκκλησιολογίας! Τα σπάργανα της Θεολογίας!» και ακόμη, το Φανάρι είναι «ο πατρικός οίκος δια πάντα Ορθόδοξον Χριστιανόν! Και η κεφαλή πασών των Αγίων του Θεού Εκκλησιών!» που έχει το δικαίωμα «αυτεπαγγέλτως και ως εκ καθήκοντος… [να επεμβαίνει και να έχει καθοριστική γνώμη, σε κάθε επί μέρους θέμα, που ενδιαφέρει μια τοπική Εκκλησία!].

Απροκάλυπτη κορύφωση των ηγεμονικών του βλέψεων και προσπάθεια μετατροπής των πρεσβείων τιμής σε πρωτείο εξουσίας αλάνθαστου ηγέτη της Ορθοδοξίας, συνιστά η για πρώτη φορά αναφορά σε τόμο αυτοκεφαλίας «ότι η εν Ουκρανία Αυτοκέφαλος Εκκλησία γινώσκει ως κεφαλήν τον Αγιώτατον Αποστολικόν και Πατριαρχικόν Οικουμενικόν Θρόνον, ως και οι λοιποί Πατριάρχαι και Προκαθήμενοι!».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαίος, με κυριαρχική υπεροψία που στηρίζεται στην κατά πάντα λαθεμένη και δαιμονική αντίληψη πως «η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, επί τη βάσει των Ιερών Κανόνων, έχει την υπερόρια εξουσία και το δικαίωμα να επιλαμβάνεται θεμάτων άλλων τοπικών Εκκλησιών!» και, βεβαίως, την υποστήριξη των οικουμενιστικών κέντρων εξουσίας, επιδιώκει την εγκαθίδρυση της ηγεμονίας ενός «Πρώτου» στην Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς, η ποθητή από αυτόν κυριαρχία του Πάπα που πραγματώνεται μέσω του καταναγκαστικού μηχανισμού του κράτους του Βατικανού, δεν έχει καμία ελπίδα καθεστωτικής επιβολής στην Ανατολική Εκκλησία, αφού, οι πολιτικές προϋποθέσεις είναι ανύπαρκτες. 

Στην πράξη και, εάν ποτέ υπήρχε περίπτωση να επιβληθεί στην Ορθοδοξία η ηγεμονία ενός «Πρώτου», το γέννημα αυτό του Άδου και απώτερος σκοπός του οικουμενισμού, θα επέβαλε έναν ιδιότυπο τύπο απόλυτου ολοκληρωτισμού, καθώς θα ασκούσε την εξουσία του με όργανο την ιδιωτική κοινωνία, που συγκροτείται από το σύνολο των εκπαιδευτικών, θρησκευτικών και πάσης φύσεως εκκλησιαστικών θεσμών και οργανώσεων. 

Εάν σήμερα, η ύπαρξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη προσφέρει έναν πρώτης γραμμής μοχλό διπλωματικής πίεσης στην Ελλάδα από την Τουρκία, ο ιδιότυπος ολοκληρωτισμός του «Πρώτου» θα έχει θανάσιμες επιπτώσεις στον Ελληνισμό καθώς, θα κανοναρχείται από τους στόχους και τα συμφέροντα της ηγεσίας του Τουρκικού Κράτους που, με τις προσευχές του ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος εύχεται να έχουν επιτυχίες σε κάθε ένοπλη επεκτατική επιχείρησή τους ενάντια σε λαούς που αγωνίζονται για την ελευθερία τους, την καταστολή της οποίας από τα τουρκικά όπλα ο ιεροθεϊκός «Πρώτος» ονομάζει «τερματισμό της τρομοκρατίας!». 

Ο Ελληνισμός έχοντας αυτογνωσία και διορατικότητα, πρέπει να διορθώσει το λάθος του 1923.
Αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα, πρέπει να πάρει μια εξαιρετικά δύσκολη για την εθνική μνήμη απόφαση.
Είναι ανάγκη να διαλέξει μεταξύ των περασμένων μεγαλείων ενός θεσμού και της Ορθοδοξίας, που είναι μαζί με την Ελληνική γλώσσα, τα θεμελιώδη συστατικά της ιδιοπροσωπίας του.
Εάν το Οικουμενικό Πατριαρχείο μετατρέπεται υπό την καθοδήγηση των οικουμενιστικών κέντρων εξουσίας από θεσμός πνευματικός σε πολιτικό παράγοντα, καλύτερα τότε ο εκάστοτε πατριάρχης να διαβουλεύεται με την Ελληνική Πολιτεία, παρά να τελεί υπό την πολιτική επιρροή του τουρκικού κράτους.
Όμως, εάν ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος θέλει να τον «βρίσκουμε πάντα στην πόλη, εμείς και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας» τότε ας ξαναγίνει από «πράσινος» ο Ορθόδοξος Πατριάρχης του χριστεπώνυμου Ορθοδόξου πληρώματος.
Ο Ελληνισμός έχει τη δυνατότητα να χτίσει και άλλη Κωνσταντινούπολη!
Τέλος, ο οικουμενιστικός ολοκληρωτισμός του «Πρώτου» προϋποθέτει την αλλαγή σε ισχύοντα πολιτιστικά, πολιτισμικά και εθνικά πιστεύω, στο χώρο επιρροής του. 
 
Στόχος του οικουμενισμού, δια της ηγεμονίας του «Πρώτου, είναι να αμβλυνθούν συνειδήσεις και να καλλιεργηθεί πνεύμα υποτέλειας δια της αγαπολογίας στην κοινωνία.
Το κυρίαρχο μέλημα του «Πρώτου», για λογαριασμό του οικουμενισμού, είναι η αντικατάσταση της αποστολικής εντολής για ενότητα υπό «ένα Κύριον, μίαν Πίστιν, εν Βάπτισμα» σε συμφωνία «ενότητας στη διαφορετικότητα».
 
Τον οικουμενιστικό στόχο εξασθένισης της αντίστασης των ενεργών συνειδήσεων υπηρετούν οι νέοι προκαθήμενοι των μεγάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών της Διασποράς, την εκλογή των οποίων χαιρέτησαν τα τουρκικά μέσα ενημερώσεως.
Το νέο εκμαυλιστικό σύστημα εκπαιδεύσεως στην Ελλάδα, η γιγάντωση του στρατού των οφικιάλιων σε επίπεδο καθηγητών σε όλες τις Θεολογικές Πανεπιστημιακές Σχολές και, η αλλαγή του μαθήματος των θρησκευτικών σε μάθημα συγκρητιστικής θεολογίας μόνο για τους ορθοδόξους μαθητές! Έχει ως στόχο την επιβολή μιας πανθρησκείας, που θα εξισώσει όλες τις αιρέσεις και ομολογίες με την «Ορθόδοξη Αλήθεια». 

Πίσω από τα ψεύτικα λόγια, που αναμασούν τη δόξα του χθες της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, κρύβεται η αλήθεια και ο σκοπός επαναλειτουργίας της, που δεν είναι άλλος από την «παραγωγή» θεολόγων «Ιησουιτών», που θα υπηρετήσουν την αλήθεια του «ηγεμόνα Πρώτου»! Γι’ αυτό και, για την επαναλειτουργία της, το κέντρο του οικουμενισμού πιέζει την Τουρκία.

Το Συνοδικό Πολίτευμα είναι ένας ανοιχτός και ζωτικός χώρος διαλόγου εν Χριστώ, διαμετρικά αντίθετος του ιδεολογικού και αυθαίρετου ολοκληρωτισμού, που εισάγει η θεωρία του «Πρώτου». 

Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του «Πρώτου», σε αντίθεση με το διάλογο του Συνοδικού Συστήματος, είναι η απολυτολογία και η ψευδαίσθηση πως έχει μια καθολικότερη εποπτεία της πραγματικότητας και, ως εκ τούτου, η εξουσία του δεν είναι μόνο ποιοτικής φύσεως αλλά και ποσοτικού μεγέθους που εκφράζεται με την βούληση κατισχύσεως επί των άλλων, κατά το παράδειγμα των απόλυτων ιδεολογιών.
Εν κατακλείδι, ο ταυτισμός του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου με τον οικουμενισμό και η προσπάθεια επιβολής της ηγεμονίας του δια του «Πρώτου», είναι άρνηση του μυστηρίου της χριστιανικής ελευθερίας, άρνηση του μυστηρίου του Γολγοθά και του εσταυρωμένου Θεανθρώπου.
 πηγή

Διαβάστε επίσης :
(β΄μέρος) Ο Οικουμενισμός στην Εκκλησία 
(α΄μέρος)  Ο Οικουμενισμός στην Εκκλησία

Τρελογιάννης