Τοῦ Ἀρχιμ. Ἀντωνίου
Φραγκάκη, Ἱεροκήρυκος Ἱ.Μ. Γορτύνης καὶ Ἀρκαδίας
Ἦταν μεσημέρι Μεγάλης
Τρίτης 2016
Φευγαλέα λόγω τῆς ἐργασιακῆς
πληρότητας ποὺ ἐπέβαλλαν οἱ ρυθμοὶ τῶν Ἅγιων ἡμερῶν, ἐπισκεφθήκαμε στὸ κρεβάτι
τοῦ πόνου τὸν παλαίμαχο ἀγωνιστὴ τῆς ἐρήμου Γέροντα Νεῖλο (Θεόδωρο) τὸν Ἁγιοφαραγγίτη.
Τὸν βρήκαμε καταπονημένο
σωματικά, σχεδὸν ξέπνοο, ἐξουθενωμένο ἀπὸ τὴν βαριὰ καὶ ἐπίπονη νόσο ποὺ
ταλαιπώρησε τὸ ἀραχνῶδες χοϊκό του περίβλημα ἀλλὰ ὡρίμασε ἀπόλυτα τὴν γενναία
του καὶ ἐν-Χριστωμένη ψυχή.
Παρὰ τὴν σωματικὴ ταλαιπωρία ἦταν
θαλερότατος ψυχικά, σὲ μάχιμη ἑτοιμότητα καὶ μὲ τὴν συνήθη ὑψιπετοῦσα καρδιὰ καὶ
πνευματικὴ ἀκμαιότητα. H ἄνεση ποὺ μᾶς χορηγοῦσε
ὁ στενότατος πνευματικὸς
σύνδεσμος ποὺ εἶχε ἀναπτυχθεῖ ἀνάμεσά μας τώρα καὶ ἀρκετὰ χρόνια, ἔδινε γιὰ μία
ἄλλη φορᾶ τὴν δυνατότητα νὰ ρουφήξουμε κάτι ἀπὸ τὸ νέκταρ τῆς ἐρήμου, τώρα ποὺ
κατασταλαγμένο καὶ συνολικὸ ξεχυνόταν ἀπὸ τὸν κρατήρα τῆς ἄσκησης καὶ τοῦ
πόνου, στὴν περίλαμπρη δεξαμενὴ τῆς αἰωνιότητας.
Κάποια στιγμὴ παρατήρησα ὅτι ὁ
Γέροντας ὁλοπόρφυρος στὸ πρόσωπο καὶ μὲ κάποια ἐναγώνια ἐπιμονή, ἔφτυνε μέσα ἀπὸ
τὴν μάσκα τοῦ ὀξυγόνου καὶ κάτι ψιθύριζε. Ἡ μεταξὺ μας ἀγάπη μοῦ ἔδωσε
τὴν ἄνεση τοῦ ἐρωτήματος:
- Γέροντα, γιατί προσπαθεῖς νὰ
φτύνεις συνέχεια μέσα ἀπὸ τὴν μάσκα τοῦ ὀξυγόνου;
Γέροντας: - Φτύνω τὸν ἀόρατο.. νὰ
'ξερες τί μοῦ
κάνει; Ἔχω νὰ κοιμηθῶ πέντε μερόνυχτα...
- Τί σοῦ κάνει Γέροντα;
Γέροντας: Εἶναι συνεχῶς ἀπέναντί
μου. Μὲ βρίζει καὶ μὲ ἀπειλεῖ... Ἡ μορφὴ του εἶναι τόσο ἀπαίσια ποὺ ἂν δὲν ἐνδυναμώσει
ὁ Θεός, δὲν ἀντέχει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀγριότητα τῆς παρουσίας του...
- Πῶς εἶναι Γέροντα;
- Σὰν χοῖρος μὲ χονδρὲς - ἁδρὲς
τρίχες (ἔτσι τὸν ἔβλεπε κι ὁ Γέροντας Ἀναστάσιος). Βρωμάει ἀπαίσια... Ἀλλάζει
ὄψεις... Δὲν μπορεῖς νὰ τόν περιγράψεις... Βγάζει τὴ γλώσσα του, ποὺ εἶναι
τεράστια... ἀπὸ τὸ στόμα του ἐξέρχονται κοκκινωπὲς φωτιές...
- Σοῦ μιλάει Γέροντα;
Γέροντας: Ἄν μοῦ μιλάει;
Προσπαθεῖ νὰ μὲ ἀποθαρρύνει... Καὶ τί δὲν μοῦ λέει... Ἐγὼ -λέει- σοῦ
'φαγα τὴν σάρκα... ἐγώ σοῦ λάβωσα τὰ πνευμόνια... Ἐγὼ ἔβαλα καὶ σὲ καταδίωκαν μία
ζωή. Ἐγώ σοῦ
ἔκανα τὸ τάδε καὶ τὸ τάδε.. Ἐγὼ σ' ἔφερε σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση. Ὅποιους
βάλω στὰ δίχτυά μου, τοὺς περιποιοῦμαι καλά... Δικός μου εἶσαι ρέ... Δικός
μου... Ἀκοῦς;
- Ἐσὺ πῶς ἀντιδρᾶς Γέροντα;
- Γέροντας: Ἀπαντῶ μὲ τὸ
Χρυσοστομικὸ λόγιο: «Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες». Καὶ τὸν φτύνω
συνέχεια...
Αὐτός μοῦ λέει: «Τὸ περιποιήθηκα καλὰ
καὶ τὸ Χρυσοστομάκι σας, πού μοῦ πήγαινε κόντρα καὶ τὰ 'γραψε αὐτὰ (ἐννοοῦσε
τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο). Τὸν συγύρισα χειρότερα ἀπὸ σένα. Ἔβαλα τοὺς
δικούς μου καὶ τὸν διέλυσαν στὴν ἐξορία... Ἀφεντάδες καὶ Δεσποτάδες... Ἀκοῦς
ρέ; Ἐγὼ σᾶς κατευθύνω καὶ τώρα... Θὰ τ' ἀλλάξω ὅλα στὰ μπλὰ μπλά σας (στὴν
διδασκαλία σας)... Ὅποιος μοῦ πάει κόντρα τὸν περιποιοῦμαι καλά... Ἔλα
τώρα νὰ σέ... δροσίσω...». Βγάζει τὴν ἀπαίσια γλώσσα του, τὴν τεντώνει ἂν
καὶ βρίσκεται σὲ ἀπόσταση κάποια μέτρα μακριά, τὴν κάνει σὰν προβοσκίδα ἐλέφαντα,
μὲ ἀκουμπᾶ σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ προσώπου μου καὶ μὲ καίει ἀφόρητα... Καὶ
συνεχίζει σαρκαστικά: «Αὐτὸ τὸ δῶρο ἀπὸ τὴν γλώσσα μου ἐπειδὴ ἐσὺ μὲ ἔψηνες μὲ
τὴν δική του τὴν γλώσσα... Μπορεῖς νὰ μοῦ πεῖς γιατί δίδασκες; Ἀφοῦ ἐρχόμουνα
καὶ σοῦ
'λεγα ὅτι δὲν ἦταν δουλειά σου νὰ διδάσκεις καὶ νὰ δίνεις κατευθύνσεις στὸν
κόσμο. Νὰ διδάσκουν οἱ θεολόγοι, οἱ δεσποτάδες, μάλιστα... Ἀλλὰ ὄχι κι ἐσὺ νὰ μὲ
βαρᾶς... Τὸ ξύλο τὸ ἀπελέκητο!».
Ἄλλοτε γίνεται τεράστιο φίδι,
περιτυλίγει καὶ σφίγγει τὸ σῶμα μου καὶ ἀντιμετωπίζω ἀφόρητο μαρτύριο. Ἐπιμένω
στὸ «Χριστὸς Ἀνέστη καὶ πεπτώκασι δαίμονες» καὶ στὸ φτύσιμο... Τὰ εἶχα αὐτὰ καὶ
στὴν ἔρημο ἀλλὰ καὶ πιὸ ἀραιὰ καὶ νικηφόρα... Ξεκίνησαν ἐντατικότερα τὶς
τελευταῖες ἡμέρες... Ἐπιμένει καὶ δὲν φεύγει...
- Ξέρετε, τοῦ εἶπα, ὁ
Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Ἀριζονίτης γράφει, ὅτι τὸ ὑφίστανται αὐτὸ πρὸ τοῦ τέλους οἱ
μεγάλοι ἀθλητὲς γιὰ νὰ ἀποκομίσουν καὶ μαρτυρικὸ στεφάνι.
Γράφει συγκεκριμένα γιὰ τὴν Ὁσία
Μητέρα του Γερόντισσα Θεοφανῶ, ὅτι ἔβλεπε ὁ Γέροντας τὸν Ἄγγελό της, λίγες ἡμέρες
πρὸ τῆς μακαρίας τελευτῆς της νὰ ἀποσύρεται διακριτικὰ καὶ νὰ παρακολουθεῖ τὸν ἀγώνα
της, χωρὶς νὰ ἐπεμβαίνει. Τὴν ἄφηνε μόνη της νὰ παλεύει γιὰ νὰ αὐξηθεῖ ὁ μισθὸς
τοῦ ἀγώνα καὶ τῆς ὑπομονῆς. Ἐκείνη ἀντιστέκονταν ἀδιάλειπτα μὲ δύο
λέξεις: «Ἰησοῦ - Παναγία μου». Τὸν ἔβλεπε καὶ κρατοῦσε στιλέτο καὶ τὴν σημάδευε
μὲ ἄγριες διαθέσεις... Τώρα καὶ ἐσεῖς εὐρίσκεσθε στὴν πύλη... Γι' αὐτὸ
συμβαίνουν αὐτά... Μήπως καὶ ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης δὲν γράφει στὴν Κλίμακα
ὅτι οἱ τελευταῖοι πειρασμοὶ τῶν μεγάλων ἀγωνιστῶν εἶναι τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀπελπισίας;
Μήπως ὁ σύγχρονος ἀναγεννητὴς τοῦ Ἁγιωνύμου Ἄθωνος Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς δὲν ἀπεκάλυψε
στὰ πνευματικά του παιδιὰ ὅτι δέχθηκε τέτοια ἐπίθεση ἀπὸ τὸν πονηρὸ στὶς ὁριακὲς
ἡμέρες πρὸ τοῦ τέλους, ποὺ πάσχιζε μὲ λυσσώδη μανία νὰ τοῦ κηρύξει φανταστικὲς
καὶ ἄκυρες ὅλες του τὶς ἁγιοπνευματικὲς ἐμπειρίες;
Μήπως καὶ ὁ Ὅσιος Φιλόθεος ὁ
Ζερβάκος ὅταν πῆγε νὰ πληροφορήσει τὸν ἐπιστήθιο φίλο του, Ὅσιο Ἀθανάσιο τὸν
Χαμακιώτη γιὰ τὸ ἐπερχόμενο τέλος τοῦ δεύτερου, δὲν τοῦ ἐπέστησε τὴν προσοχή,
λέγοντάς του: «Πρόσεξε, ἀδελφέ, μὴ σὲ πειράξει τὴν τελευταία στιγμὴ ὁ
παγκάκιστος;». Κάτι ποὺ βεβαίως ἔγινε, ἀλλὰ ὁ Γέροντας Ἀθανάσιος μὲ τὰ σημερινὰ
ζωομύριστα καὶ μυρίπνοα ὀστᾶ, ἐξῆλθε τροπαιοῦχος καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν τελευταία
πνευματικὴ γυμνασία ποὺ τοῦ παραχώρησε ὁ ἀγωνοθέτης Θεός...
Μήπως καὶ ὁ ἐμπνευστὴς καὶ ὁμόψυχος
ἀδελφός σας, ὁ Μέγας Ἀναστάσιος ὁ Κουδουμιανός, μικρὸ πρὸ τῆς θριαμβευτικῆς
μεταχωρήσεώς του στὴν αἰωνιότητα, δὲν μᾶς φανέρωσε, ὅτι εἶχε φοβερὴ συμπλοκὴ μὲ
τοὺς δαίμονες, κάτι ὄχι ἀσυνήθιστο γιὰ τὸν ἐμπειροπόλεμο πυγμάχο τῆς ἀσκητικῆς
κονίστρας; Τὸν ἔσυραν στὸ ἔδαφος, τοῦ κατάφεραν δύο περίεργα ἐγκαύματα στὴν
πλάτη, τὰ ὁποῖα, βέβαια, μετὰ ἀπὸ παρέλευση ὀλίγιστου χρόνου, θαυματουργικῶς ἑξαλείφθησαν.
Καὶ ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος
Κρήτης Τιμόθεος, ἀπὸ τοὺς σπάνιους σὲ χριστοκεντρικότητα καὶ ἀπόθεμα ἁγιότητος Ἱεράρχες,
τὴν ἡμέρα ποὺ ἐκοιμήθη αἰφνιδίως, δέχθηκε ἐπίθεση ἀπὸ σμῆνος δαιμόνων...
Κατάπληκτος καὶ ἀναμαλλιασμένος βγῆκε στὸν ἐξώστη τοῦ μοναχικοῦ του ἐνδιαιτήματος
καὶ φώναζε: «Γιατί ἀφήσατε τοὺς μαύρους νὰ περάσουν, τοὺς μασσώνους πού ἀνέβηκαν
ἐπάνω; Μοῦ ἔκαναν ἄγρια ἐπίθεση... Τοὺς ἀντιμετώπισα ἀλλὰ ζορίστηκα...». Αὐτὸ ἔγινε
ἐκείνη τὴν ἡμέρα δύο φορές.
Ἔχουμε καὶ πολλὰ ἄλλα
παραδείγματα Γέροντα. Κᾶνε κουράγιο...
Ὁ Γέροντας μὲ πρόδηλη ἀπορία ἀποτυπωμένη
στὴν ἔκφραση τοῦ προσώπου του, μοῦ ἀπάντησε:
- «Μὰ ἐγὼ δὲν ἀνήκω στοὺς
μεγάλους ἀθλητές. Ὑπῆρξα ἰσόβιος ζητιάνος τοῦ ἐλέους τοὺς Θεοῦ στὴν ἔρημο διὰ τῆς
μετανοίας... Εἶμαι ρεμάλι... Μεγάλος ἁμαρτωλός. Ζητοῦσα συνεχῶς ἔλεος... Δὲν εἶναι
αὐτὰ γιὰ 'μένα. Δὲν ἀνήκω σὲ αὐτούς...».
- Αὐτά, ἀπάντησα, Γέροντα, ὁ Θεὸς
τὰ ξέρει...
Μὲ ἱλαρὸ πρόσωπο ἔγνεψε ὅτι
συμφωνεῖ καὶ ἔκλεισε τὰ ὁλόλαμπρα μάτια του ἀπὸ ἐξάντληση, περατώνοντας κάθε
συζήτηση.
Ἄλλωστε ἀσθμένων καὶ μὲ πολὺ
κόπο, σχεδὸν ψιθυριστά, μέχρι ἐκείνη τὴν ὥρα ἀνταποκρινόταν στὸν διάλογο. Ἀπόρησα
ποῦ βρῆκε τὴν δύναμη νὰ μετάσχει τόσο εὐκρινῶς στὴ διαγενόμενη συζήτηση.
Ἦταν προφανῶς ἐνδυνάμωση Θεοῦ,
προκειμένου νὰ ἀφήσει σὰν παρακαταθήκη καὶ τὴν τελευταία του αὐτὴ συγκλονιστικὴ
ἐμπειρία, στὴν βιωματικὴ φιλοκαλία τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτὴ ἡ διήγηση ἦταν καὶ ὁ τελευταῖος
μας διάλογος ἐπὶ γῆς...
Ὁ Γέροντας ἀπὸ τὴν Μεγάλη Τετάρτη
τὸ βράδυ εἶχε πλέον ἠρεμήσει ἀπόλυτα καὶ περίμενε μὲ γαλήνη τὸ ἐπικείμενο
τέλος.
Εἶχε λήξει ἡ τελευταία φοβερὴ
μάχη μὲ τὸν δαίμονα. Νικητὴς ὁ παλαίμαχος ἀθλητὴς τῆς ἐρήμου ἔβλεπε τοὺς παλαιοὺς
Ἁγιοφαραγγίτες Πατέρες νὰ τὸν περιστοιχίζουν καὶ τὶς ἐπουράνιες ἀγγελικὲς
ταξιαρχίες νὰ ὑπερίπτανται ἐμφανῶς, νὰ ἐπιστατοῦν γύρω ἀπὸ τὴν κλίνη του, νὰ
λαμβάνουν πρωτοβουλίες καὶ νὰ ἑτοιμάζουν τὴν ἔξοδό του.
Ἐκστατικὸς ἔμενε νὰ κοιτάζει καὶ
δόξαζε τὸν Θεό! Ἔκανε μὲ ἀπροκάλυπτη δυσκολία ἄπειρες φορὲς τὸν σταυρό
του.
Τὸ πρωὶ τῆς Μεγάλης Πέμπτης
ψέλλισε: «Ὅλα τελείωσαν. Σήμερα φεύγω. Ἐπίκειται ἡ ὥρα. Νὰ εἰδοποιηθεῖ ὁ Ἀντώνης
γιὰ τὴν ἄμεση μεταφορά μου μὲ τὸ ἀσθενοφόρο στὸ Κεφάλι (Ἐρημιτήριο ὅπου ζοῦσε
στὰ νοτιοδυτικὰ Ἀστερούσια). Θέλω νὰ παραδώσω τὴν ψυχή μου ἐκεῖ... Ὁπωσδήποτε
πρέπει νὰ βρεθῶ στὸ Ἀσκητήριό μου ἀπὸ τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης ἕως τὸ πρωὶ
τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς». Λίγο ἀργότερα εἶπε ξέπνοα ἀλλὰ καθαρά: «Ἔνθα οὐκ ἔστι
πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος»
Ὅταν πρὶν λίγες ἡμέρες τὸν εἶχε ἐπισκεφθεῖ
ζωντανὰ στὸ σπίτι ποὺ ἐνοσηλεύετο στὶς Μοῖρες, ἡ κοιμηθεῖσα κόρη του Σταυρούλα,
τὴν ρώτησε ὁ Γέροντας: «Πῶς εἶναι παιδί μου ὁ Παράδεισος», καὶ ἐκείνη ἀπάντησε:
«Ὅπως μοῦ
τὸν περιέγραφες, σεβαστέ μου πατέρα». «Ἐξήγησέ μου περισσότερο», ἐπέμεινε ἐκεῖνος
καὶ αὐτὴ συμπλήρωσε:
«Δὲν μοῦ ἔλεγες, ὅταν σὲ ρωτοῦσα ἐγὼ
πρὶν φύγω, ὅτι ἐκεῖ "οὐκ ἔτσι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος;
Τελικὰ αὐτὸ εἶναι πατέρα».
Τώρα ὁ Γέροντας προγευόμενος τὰ ἔπαθλα
τοῦ ἀγωνοθέτη Θεοῦ, τελείωνε τοὺς ἐπίπονους ἰσόβιους ἄθλους ἐπαναλαμβάνοντας τοῦτα
τὰ λόγια καὶ ἕνα λεπτὸ ἀδιόρατο χαμόγελο σφράγιζε τὴν μυστηριώδη ἔκσταση τοῦ
θανάτου. Βαριανάσαινε καὶ ἀτάραχος περίμενε. Τὸ οὐράνιο ταξίδι εἶχε πλέον ἄμεσα
δρομολογηθεῖ.
Ἦταν Μεγάλη Πέμπτη λίγο πρὶν τὰ
μεσάνυχτα 28-4-2016. Ἡ ἔνδοξη κοίμησή του ὑπῆρξε «μυστήριο κραυγῆς ὅπερ ἐν ἡσυχία
Θεοῦ διεπράχθη» (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος) ὅπως ἄλλωστε καὶ ὅλη ἢ θαυμαστὴ
καὶ πνευματέμφορος βιοτή του.
Μόλις ἀκούμπησε τὸ κατάστικτο καὶ
ὀσίαθλο σῶμα στὴν ἀσκητική του κλίνη, ἀμέσως φτερούγισε ἡ ὁλόφωτη καὶ θεοτερπῆς
ψυχή του στὰ ἄφθαρτα σκηνώματα τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖον μὲ μανικὸ ἔρωτα
ἀγάπησε καὶ μὲ ἀδιάλειπτη ἡσυχαστικὴ στοχοθεσία, χαρισματικῶς
προσαπόκτησε.
Ἦταν ἡ πανίερη καὶ φοβερὴ βραδιὰ
ποὺ ἐμυσταγωγεῖτο τὸ Θεῖο Πάθος στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Καὶ ἡ ἐσταυρωμένη ἐπίγεια
διαδρομὴ τοῦ μαρτυρικοῦ Γέροντος, ἔπρεπε νὰ βρεῖ ἐκεῖνες τὶς συγκλονιστικὲς
στιγμὲς τὴν νοηματοδότηση καὶ καταξίωσή της, ἀπὸ Ἐκεῖνον ποὺ καλεῖ τοὺς φίλους
Του ἐνεργὰ στὸ Σταυρό, προκειμένου νὰ τοὺς ἀναγνωρίσει δικούς Του καὶ νὰ τοὺς ἐντάξει
πανηγυρικὰ καὶ στοὺς ἄληκτους ἀναβαθμοὺς τῆς Ἀναστάσεως..
Αἰωνία ἡ μνήμη του. Νὰ
ἔχουμε τὴν εὐχή του.
Πηγή: Ἐφημερίδα Ἀντίλαλος
τῆς Μεσαρᾶς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου