Να μην παραδοθούμε στο ρου των εξελίξεων

Ήταν Σεπτέμβριος του 2014 όταν άρχισε η επίθεση των τζιχαντιστών του ΙΚ εναντίον της πόλης Κομπάνι, πρωτεύουσας ομώνυμου καντονιού στα σύνορα με την Τουρκία, κοντά στην πόλη Αντέπ. Ήταν μια επίθεση-παραγγελιά του Ερντογάν στους συμμάχους του τζιχαντιστές, τότε που η οικογενειακή του επιχείρηση αγόραζε… μπιρ παρά το πετρέλαιό τους, μπροστά στα μάτια των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Ο Ερντογάν έκανε την παραγγελιά, γιατί αν έπεφτε στα χέρια των τζιχαντιστών το Κομπάνι, που ήταν η πρωτεύουσα του κεντρικού κουρδικού καντονιού, τότε το όνειρο τον Κούρδων να σχηματίσουν τον λεγόμενο Κουρδικό Διάδρομο, ενώνοντας τα άλλα δυο καντόνια, του Τζεζίρε και του Αφρίν, και στη συνέχεια να βγουν στην Μεσόγειο, θα παρέμενε για πάντα όνειρο.

Ήταν 7 Οκτωβρίου όταν ο Ερντογάν, σε ομιλία του στο διπλανό Αντέπ, έλεγε επί λέξει «Από στιγμή σε στιγμή το Κομπάνι πέφτει» στα χέρια των τζιχαντιστών, χωρίς καν να νιώσει την ανάγκη να κρύψει τη χαρά του.

Τις ίδιες μέρες, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών δήλωνε ότι «το Κομπάνι δεν είναι στρατηγικής σημασίας», λέγοντας στην ουσία ότι δεν έχει σημασία η κατάληψή του από τους τζιχαντιστές. Τις ίδιες μέρες, μια χούφτα Κούρδοι μαχητές αμύνονταν σαν τα λιοντάρια, αποκλεισμένοι από παντού και χωρίς να έχουν βοήθεια από κανέναν, υπερασπιζόμενοι το Κομπάνι. Λίγοι εναντίον πολλών. Μόνοι εναντίον όλων.
Το Κομπάνι είναι δίπλα στα σύνορα με την Τουρκία, στην ουσία δίδυμη πόλη με το Σουρούτς. Τα διεθνή ΜΜΕ είχαν στήσει τις κάμερές τους στα απέναντι υψώματα, στο τουρκικό έδαφος, και μετέδιδαν ζωντανά τις μάχες στο ύψωμα Μιστενούρ, το νοσοκομείο της πόλης… Η διεθνής κοινή γνώμη ευαισθητοποιήθηκε, οι Κούρδοι του Ιράκ άρχισαν να πιέζουν τις ηγεσίες τους, κι αυτές άρχισαν να πιέζουν τις ΗΠΑ.
Από τις 28 Οκτωβρίου 2014 και ενώ οι τζιχαντιστές είχαν καταλάβει το 70% της πόλης, με τους Κούρδους πολιορκημένους να μετρούν περί τους 550 νεκρούς, να μετρούν μία-μία τις σφαίρες που τους είχαν απομένει και να παραμένει χαλύβδινη η βούλησή τους να αγωνιστούν μέχρις εσχάτων, η πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ άρχισε να βομβαρδίζει στόχους των τζιχαντιστών στο Κομπάνι και να αποκόπτει τις οδούς ανεφοδιασμού τους.
Μετά από λίγες μέρες ο Ομπάμα τηλεφώνησε στον Ερντογάν και του ανακοίνωσε την απόφασή του να υποστηρίξει με όπλα τους Κούρδους του Κομπάνι, ζητώντας ταυτόχρονα την άδεια να διέλθουν πεσμεργκά του αυτόνομου Κουρδιστάν του Ιράκ από το τουρκικό έδαφος, για να ενισχύσουν τους αγωνιστές στο νέο αυτό Στάλινγκραντ.

Τέλη Ιανουαρίου - αρχές Φεβρουαρίου του 2015, το Κομπάνι απελευθερώθηκε.

Αυτό ήταν. Οι ΗΠΑ είχαν συνεργαστεί με τους Κούρδους του YPG για την απελευθέρωση της πόλης και έκτοτε συνεργάζονται σε όλα τα μέτωπα στη Συρία, για να φθάσουμε στην προχθεσινή υπογραφή του διατάγματος με το οποίο ο πρόεδρος Τραμπ αποφάσισε την υποστήριξη με βαρύ οπλισμό των Κούρδων της Συρίας, ενόψει της επιχείρησης απελευθέρωσης της Ράκας.
Γιατί τα θυμηθήκαμε και τα γράφουμε όλα αυτά.
Αυτά που είναι σε εξέλιξη στη Συρία και εξοργίζουν τον Ερντογάν, σε βαθμό που να διακινδυνεύει τις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, δεν ξεκίνησαν χθες ούτε θα σταματήσουν αύριο. Είναι ένα μεγάλο σχέδιο που ξεκίνησε το 1991, με την επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου, συνεχίστηκε μέχρι που φθάσαμε στην ομοσπονδιοποίηση του Ιράκ, συνεχίζεται μέχρι να φθάσουμε στην ομοσπονδιοποίηση της Συρίας και θα συνεχιστεί, μέχρι τα οδηγηθούμε στην ομοσπονδιοποίηση της Τουρκίας.
Όμως το σχέδιο δεν θα σταματήσει εκεί. Αυτή η ευρεία ζώνη γεωπολιτικού ελέγχου των ΗΠΑ που ξεκινά από την Περσικό Κόλπο, διασχίζοντας το Ιράκ, τη Συρία και την Τουρκία, δεν σταματά εκεί. Συνεχίζεται προς την Ευρώπη, συμπεριλαμβάνοντας την Κύπρο και την Ελλάδα.
Εκεί θα ασκηθούν πιέσεις όχι για να δοθεί αντιπαροχή στην Τουρκία για τα όσα θα χάσει στα ανατολικά της – αυτό είναι μια απολύτως ανόητη θεωρία. Όχι, θα ασκηθούν πιέσεις σε Κύπρο και Ελλάδα, για να γίνει πιο… λειτουργικό το όλο σχέδιο.
Όμως, όπως απέδειξαν οι Κούρδοι στο Κομπάνι, οι σχεδιασμοί των μεγάλων μπορούν να δεχτούν κάποιες μικροαλλαγές, όταν οι λαοί αντιστέκονται με σθένος, αποφασιστικότητα, ηρωισμό – και όλα αυτά με βάση έναν εθνικό σχεδιασμό.

Και να μην ξεχνάμε, αυτές οι μικροαλλαγές για τους μεγάλους, είναι τεράστιας σημασίας για μας, τους μικρούς.

Την Κυπριακή Δημοκρατία, το Καστελόριζο, την Κρήτη, το Αιγαίο και τα μάτια μας...


νέα του πόντου