Ράμφος, ὁ ἐν χρόνῳ (καὶ 3D)

 Χρονογραφίες


Ἐὰν ἡ «ἐσωτερικὴ λογικὴ» τοῦ Ἀντι-χριστου συνίσταται στὴ διαστρεβλωτικὴ κι ἐχθρικὴ μίμηση τοῦ Χριστοῦ, τότε εὔκολα ἐξηγεῖται τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη μετατρέπεται σὲ ἀγαπισμὸ τῶν ΜΚΟ ἢ στὸ μαρξιστικὸ «οἱ ἄθεοι εἴμαστε πιὸ καλοὶ Χριστιανοὶ ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς» καὶ στὴν φιλελεύθερη ταύτιση Ἐλευθερίας – Καλοῦ (χωρὶς μνεία σὲ δυνατότητα γιὰ κακὴ χρήση τῆς Ἐλευθερίας). Ὅπως καὶ ἡ ὕπαρξη κάθε ἐγκοσμιοκρατικῆς ἰδεολογίας / ἄποψης ποὺ δὲν ἀντιγράφει ἁπλῶς τὸ Χριστιανισμό, ἀλλὰ τὸν μιμεῖται συγκρουσιακά, ἐχθρικά.

Τὸ ἐπιχείρημα τοῦ Ράμφου, γιὰ δογματικὴ ἀλαζονεία τῶν Χριστιανῶν ἔχει ὡς ἑξῆς: Ἡ ὀφειλόμενη ταπεινότητα τοῦ καθενὸς ἀτόμου ὡς πρὸς τὴν ἀτομικὴ ἀξία του (ἀποσιώπηση καὶ ἄρνησή της ἀπὸ τὸ ἴδιο, ἤ, καλύτερα, ἡ εἰλικρινὴς ἄγνοιά της) ἀπὸ τὸν Ράμφο μετατρέπεται στὸ «νὰ μὴν ἐμμένουμε στὴν ταυτότητα». Δηλαδή, γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε ἀλαζόνες, πρέπει νὰ «χαλαρώσουμε». Ἀντὶ γιὰ τὴν ἀτομικὴ ἀξία, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ μετριαστεῖ εἶναι ἡ βεβαιότητα τῆς ταυτότητας, νά μιὰ καλὴ διαστρέβλωση. Ἡ ἀλαζονεία τώρα πιά, κατὰ τὸν Ράμφο, δὲν ἔχει τὸ χριστιανικὸ τῆς περιεχόμενο, ἀντίθετα, τὸ χριστιανικὸ ἐν γένει περιεχόμενο εἶναι αἰτία ἀλαζονείας. Ὡστόσο, εἶναι ἄλλο πράγμα τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ταυτότητα δὲν ὑπάρχει γιὰ τὴν ἴδια τὴν ταυτότητα ἀλλὰ συνεπάγεται μιὰ στάση ζωῆς, ἀπὸ τὴ θέση τοῦ Ράμφου ὅτι ἡ ἐμμονὴ στὴν ταυτότητα προκαλεῖ προβλήματα. Ἡ καύχηση τοῦ Παύλου (Πρὸς Γαλάτας) μᾶλλον προκαλεῖ δυσφορία στὸν Ράμφο.

Ὅσο γιὰ τὴ συζήτηση περὶ ταυτότητας, ὁ Ράμφος οὔτε ποὺ ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ ταυτότητα εἶναι πάντα ἰδεατή, δηλαδὴ εἶναι ἡ ἀπόπειρα ταύτισης μὲ κάτι, ἡ ὁποία ποτὲ δὲν θὰ πραγματοποιηθεῖ ἐντελῶς, χωρὶς αὐτὸ νὰ ἀποτελεῖ λόγο γιὰ ἀποστασιοποίηση ἀπὸ τὴν ταυτότητα, καὶ ἀπὸ τὸ αἴτημα γιὰ ταύτιση.

Ἔννοιες, λοιπόν, ὅπως ἡ ἀγάπη, ἡ ταπεινότητα (καὶ ἡ ἀλαζονεία) κ.ἄ. ἀποσπῶνται ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ πλαίσιό τους καὶ χρησιμοποιοῦνται ἐναντίον του.

Τὰ δημόσια νοσοκομεῖα μὲ ἀφορμὴ τὰ ὁποῖα ὁ Ράμφος ἀρχίζει τὰ παραληρήματα περὶ «εὐθύνης τοῦ Ἕλληνα ποὺ δὲν μεγάλωσε» εἶναι σήμερα λίγα, ὑποστελεχωμένα καὶ χωρὶς ἰατρικὰ ὑλικά, γιατὶ οἱ πολιτικοὶ ὁμοϊδεάτες του τὰ ἀπαξίωσαν ὡς ἄχρηστα καὶ περιττά. Φυσικά, μὲ ὅλα τὰ ἀπαραίτητα πανηγύρια γιὰ τὸν Μητσοτάκη καὶ τὶς πρωτοβουλίες του.


"με την επιμονή ακριβώς την ιδεολογική στο μυστήριο γίνεσαι αλαζόνας. Είχαμε μια υπόθαλψη αλαζονείας του πιστού επειδή έπρεπε να μείνει πιστός στην ταυτότητά του ως πιστού και όχι στην εσωτερική του ζωή ως πιστού. Η εμμονή στην ταυτότητα είναι μια μορφή παραμονής αλαζονικής σε έναν εαυτό που δεν καταλαβαίνει άλλο από το δικό του πείσμα."



Δυσκολεύομαι πάντως, νὰ κατανοήσω πῶς ἕνας πλατωνικὸς ἐξηγητὴς ἐξυμνεῖ τόσο πολὺ τὸ Χρόνο. Ἀντὶ νὰ προσμένει τὴν μετάβασή του στὸν ἀναλλοίωτο καὶ ἄχρονο κόσμο τῶν Ἰδεῶν.