Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που έφυγε, έχοντας -νοερά- την γαλανόλευκη μαζί του, για τον Ουρανό.
Θα μπορούσε να έχει γλυτώσει.
Ήταν καταδρομέας στον ένδοξο Ελληνικό στρατό και είχε την φυσική κατάσταση, τον χρόνο και την δυνατότητα να τρέξει προς τα σύνορα της Ελλάδας που απείχαν από τους Βουλιαράτες πέντε περίπου χιλιόμετρα.
Δεν έτρεξε.
Ανέβηκε στο βουνό.
Συνάντησε τον βοσκό. Του ζήτησε νερό.
Έμεινε μαζί του αρκετή ώρα και όταν φάνηκαν οι μέλλοντες δολοφόνοι του αυτός έμεινε εκεί.
Με τα χέρια ανοικτά, άοπλος, τους περίμενε.
Έμεινε για να τους πει πως εδώ τα μέρη, τα βουνά, οι κορφές, τα λαγκάδια είναι γη Ελλήνων είναι Γη Ελληνική.
Έμεινε για να τους πει -πάντα άοπλος και με τά χέρια ανοικτά- πως η Βόρειος Ήπειρος είναι Ελληνική.
Είναι η Βόρειος Ήπειρος Ελληνική από αρχαιοτάτων χρόνων.
Έμεινε να τους πει πως τρεις φορές -τον τελευταίο αιώνα- ο ελληνικός στρατός επάξια και με εκατόμβες θυμάτων και αίματα νέων να ποτίζουν τις πλαγιές της, απελευθέρωσε την Βόρεια Ήπειρο.
Και τρεις φορές οι ''μεγάλες'' δυνάμεις που δεν γνωρίζουν από Ρωμηοσύνη, τιμή, χρέος, ανδρεία υποχρέωσαν την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση να αποσύρει τα στρατευμένα παιδιά της από τα -αρχαιοτάτων- χρόνων Ελληνικά εδάφη.
Τρεις φορές απελευθέρωσε την Βόρεια Ήπειρο ο ελληνικός στρατός μας
Στους Βαλκανικούς πολέμους, ο ελληνικός στρατός μας προελαύνει και καταλαμβάνει -έναντι των Τούρκων- την Κορυτσά. Το ημερολόγιο δείχνει 7 Δεκεμβρίου 1912.
Πάλι ο ελληνικός στρατός μας, στις 21 Φεβρουαρίου 1913 απελευθρερώνει τα Ιωάννινα, αφού πρώτα έπεσε το Μπιζάνι.
Στις 3 Μαρτίου 1913 καταλαμβάνει το Αργυρόκαστρο και την Κλεισούρα και στις 6 Μαρτίου 1913 καταλαμβάνει το Τεπελένι, την Χειμάρα, το Κουρβελέσι, την Πρεμετή και το Λεσκοβίκη. Ολοκληρώνει αμέσως μετά την προέλασή του απελευθερώνοντας τον Αυλώνα.
Η Ιταλία όμως πάλι αξιώνει την απόσυρση του ελληνικού στρατού.
Η ελληνική καρδιά σφίγγεται, τα μάτια δακρύζουν και η Βόρειος Ήπειρος μένει πάλι στην αιχμαλωσία.
Στις 13 Φεβρουαρίου 1914 οι μεγάλες δυνάμεις κοινοποιούν στην Ελλάδα, μέσω διπλωματικών εκπροσώπων, την συνοριακή γραμμή Ελλάδος-Αλβανίας και την προσκαλούν να αποσύρει τα στρατεύματά της. Ο ελληνικός στρατός εξηναγκάσθει να το κάνει παρά τις θυσίες και τόσο αίμα για την απελευθερωσή της.
Στις 28 Φεβρουαρίου 1914 οι ΒορειοΗπειρώτες εξεγείρονται. Ο λοχαγός του ελληνικού στρατού βορειοηπειρώτης Σπυρομήλιος παραιτείται και αναλαμβάνει την αρχηγία της Χειμάρας, της δε Κορυτσάς ο συνταγματάρχης Τσόντος.
Οι αλβανοί με αξιωματικούς του Τουρκικού στρατού καθώς και Ιταλικές και Αυστριακές δυνάμεις επετέθησαν κατά των Ελλήνων ΒορειοΗπειρωτών. Οι προελαύνοντες Αλβανοί κυκλώθηκαν από τον Σπυρομήλιο και των ελληνικών σωμάτων της Πρεμετής και καταληφθέντες υπό πανικού τράπηκαν σε φυγή προς το Δυρράχιο. Οι αλβανοί κατατροπώθηκαν τελεσίδικα παρά το Καγάν Κολωνίας.
Οι μεγάλες δυνάμεις επενέβησαν πάλι και κάλεσαν τον πρωθυπουργό της αυτονόμου Βορείου Ηπείρου Γεώργιο-Χρηστάκη Ζωγράφο να παύσει την προέλαση.
Η Βόρεια Ήπειρος απελευθερώνεται εκ νέου το 1940.
Από τις 4 π.μ. της 28ης Οκτωβρίου 1940, πριν καν ακόμη λήξει το ιταμό ιταλικό τελεσίγραφο, ιταλικά στρατεύματα ενισχυμένα με τάγματα Αλβανών επιτίθενται κατά των Ελληνικών συνοριακών φυλακίων, αλλά αποκρούονται.
Ο ελληνικός στρατός αντεπιτίθεται και για μια ακόμη φορά απελευθερώνει την Βόρεια Ήπειρο: Κορυτσά, Αργυρόκαστρο, Τεπελένι, Πρεμετή...
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που -κατά τον επί έξι ήδη μήνες μένοντα πόλεμο- νικά στα ίσια τις δυνάμεις του Άξονα και με το αίμα των παληκαριών της γράφει σελίδες δόξης.
Ακολουθεί η κατοχή των Γερμανών 1941-1944 και κατόπιν ο κατευθυνόμενος υπό των Άγγλων και λοιπών μεγάλων δυνάμεων εμφύλιος πόλεμος ή συμμοριτοπόλεμος.
Στις 21 Ιουλίου 1946 αρχίζει στο Παρίσι η συνδιάσκεψη των 21 κρατών-νικητών.
Το θέμα της Βορείου Ηπείρου, κατόπιν αιτήματος της Ελλάδας έχει εγγραφεί προς συζήτηση αλλά αναβάλλεται να συζητηθεί. Με παρέμβαση της Γιουγκοσλαβίας τον Σεπτέμβριο του 1946 και κατόπιν του Μολότωφ, το Νοέμβριο του 1946 -υπουργού εξωτερικών της ΕΣΣΔ- το θέμα της Βορείου Ηπείρου παραπέμπεται για οριστική λύση μετά την λύση του Γερμανικου ζητήματος...
Το οποίο, Γερμανικό ζήτημα λύθηκε το 1989 με την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου.
Η Βόρειος Ήπειρος όμως σαν θέμα -στα διεθνή φόρα των μεγάλων δυνάμεων- δεν λύθηκε.
Αναμένει καρτερικά την δικαίωση της...
***
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ήλθε να μάς τα θυμίσει όλα αυτά, με την θυσία και το αίμα του.
Έγινε επόμενος των αγωνιστών του 1913-1914 και των παληκαριών του 1940 που τα λείψανά τους κείτονται ακόμη διάσπαρτα ή σε ομαδικά νεκροταφεία μη ταυτοποιημένα στα βουνά και τις πλαγιές της Βορείου Ηπείρου. Είναι οι -περίπου- 8.000 ατίμητοι νεκροί μας ήρωες.
Τι ντροπή για αυτό το σάπιο κράτος να μην έχει μεριμνήσει για την ταφή των Ηρώων του 79 χρόνια μετά...
Κωνσταντίνε, με την γενναία ομολογία και στάση σου έγινες τέκνο όλων των Ελλήνων, του απανταχού Ελληνισμού, τότε, τώρα...πάντοτε...
Του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται.
Άξιος! Αθάνατος!
α.κ.
Τρελογιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου