Γράφει ο Ἀνδρέας Ν. Κατράκης, Ἀεροπαγίτης ἐ.τ.
Ὁ Ἑλληνισμός, στὴν ἱστορική του διαδρομή, ἔχει ὑποστεῖ, ὅ,τι ἔχει ὑποστεῖ, ἀπὸ τὸν μουσουλμανικὸ ἐπεκτατισμό. Καὶ ἂν τὸ φαινόμενο εἶχε ὁλοκληρώσει τὸν βιολογικό του κύκλο, ὅλα θὰ ἦταν καλά. Τὸ φαινόμενο θὰ εἶχε γραφικό, μουσειακὸ χαρακτήρα. «Ὃ γέγονε, γέγονε».
Ὅμως…. Αὐτὸ τὸ ὅμως ἐπιβάλλει ἐπαγρύπνηση καὶ ἐπιφυλακτικότητα σὲ ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὴν ἐγκατάσταση μουσουλμανικῆς μειονότητας στὴ χώρα μᾶς ὅσο σὲ καμία ἄλλη Εὐρωπαϊκὴ χώρα, ἀφοῦ μὲ βεβαιότητα θὰ ἀποτελέσει, προγεφύρωμα, τὴν πέμπτη φάλαγγα, στὰ «ἀκμάζοντα» ἐπεκτατικὰ σχέδια τῆς γείτονας χώρας. Ἄραγε, τὸ ἰδεολόγημα τοῦ «πολυπολιτισμικοῦ πλούτου», ἔστω καὶ ἂν στὴν πραγματικότητα ὑποκρύπτει στοιχεῖα συμπαράστασης σὲ ὁμάδες οἰκονομικῶν μεταναστῶν, εἶναι ἐπικρατέστερο καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ στοιχειώδη ἄμυνα τῆς χώρας;
Εἶναι τόσο νωπά, τόσο παραστατικὰ τὰ παραδείγματα τοῦ Κοσόβου, τῆς Νότιας Σερβίας, τοῦ Τιμόρ, τοῦ Νότιου Σουδᾶν καὶ τῶν Σκοπίων, ποὺ ὁποιοσδήποτε παραλληλισμὸς θὰ ἀποτελοῦσε κοινοτυπία.
Μὲ ἐξαίρεση μία κατηγορία συμπολιτῶν μας, ποὺ στὸ πρόσωπο αὐτῶν τῶν μεταναστῶν βλέπουν «φθηνὰ ἐργατικὰ χέρια» καὶ πέραν τούτου τίποτε ἄλλο, ὁ ἑλληνικὸς λαός, στὴ συντριπτική του πλειοψηφία, βρίσκεται μὲ κρατημένη τὴν ἀναπνοὴ γιὰ τὸ ποῦ θὰ ὁδηγήσει ἡ πλημμυρίδα αὐτῶν τῶν μεταναστῶν. Εἶναι φανερό, ὅτι, ἂν τὸ ζήτημα δὲν ἀντιμετωπιστεῖ κάτω ἀπὸ τὸν ὑφιστάμενο ρεαλισμό, σύντομα θὰ ξεφυτρώσουν μερικὲς δεκάδες «Τζαμουριές», διάσπαρτες σὲ....ὅλη τὴ χώρα, μὲ ἀπροσδιόριστες συνέπειες τοῦ φαινομένου.
Ἡ ἑλληνικὴ Πολιτεία ἔχει ξεκινήσει, καὶ ὀρθά, μία προσπάθεια διαφώτισης τοῦ κοινοῦ σὲ σχέση μὲ τὸν ρατσισμὸ καὶ τὴν ξενοφοβία. Εἶναι, ὅμως, ἡ προσπάθεια αὐτὴ ἐντελῶς ἀπρόσφορη γιὰ ὁποιοδήποτε θετικὸ ἀποτέλεσμα, κατὰ τὸ μέρος ποὺ ἀναφέρεται στὴν πλημμυρίδα τῶν ἐν λόγω μεταναστῶν, ἀφοῦ καὶ ὁ τελευταῖος Ἕλληνας πολίτης τὴν ἀντιλαμβάνεται ὡς μία ἄσκοπη
«προπαγάνδα» ὅταν ἔχει ζωντανὰ ἀκόμη τὰ προαναφερόμενα παραδείγματα τοῦ Κοσόβου καὶ τῶν Σκοπίων. Πρὸς τί ἡ οἰκειοθελὴς δημιουργία, σύντομα ἢ ἀργά, ἀνάλογων φαινομένων στὴ χώρα;
Δὲν ὀφείλει τίποτε ὁ βασανισμένος αὐτὸς λαός, ποὺ τόσα ἔχει ὑποστεῖ στὴ μακραίωνη ἱστορία του ἀπὸ ξένες ἐπιδρομὲς – γιατί περὶ ἐπιδρομῆς πρόκειται, μὲ κατάργηση τοῦ δικαιώματος ἄμυνας – νὰ μεταβληθεῖ, πρὸς δόξαν κάποιου ἰδεολογήματος καὶ ὁρισμένων ἰδιοτελῶν συμφερόντων, σὲ πεδίο ἀντιπαράθεσης γιὰ τὴν ἀποτροπὴ «δικαιωμάτων» αὐτονόμησης, διγλωσσίας, ἀπόσχισης ἢ ὁμοσπονδιοποίησης περιοχῶν, ποὺ ἡ πληθυσμιακὴ σύνθεση, μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια, θὰ εὐνοεῖ σὲ μερικὲς δεκαετίες τέτοιες καταστάσεις, λόγω ὑπεργεννητικότητας τῶν μὲν καὶ ὑπογεννητικότητας τῶν δέ.
Τὰ ὅποια αἰσθήματα συμπόνιας ἢ ἀλληλεγγύης ποὺ νιώθουμε γιὰ τοὺς κατατρεγμένους αὐτοὺς ἀνθρώπους, τὸν ὅποιο ἰδεολογισμό μας ἂς τὸν ἐκδηλώσουμε μὲ ἄλλους τρόπους. Ἂς τοὺς βοηθήσουμε μὲ ἄλλα μέσα. Νὰ τοὺς βοηθήσουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνατότητες ἀπὸ τὸ ἀτομικὸ καὶ ἐθνικό μας ὑστέρημα. Δὲν εἶναι σχῆμα λόγου. Μποροῦμε νὰ τοὺς βοηθήσουμε νὰ ὀργανώσουν τὴν οἰκιακή τους οἰκονομία (αὐτὴ ποὺ ἔθρεψε καὶ γιγάντωσε στὸ παρελθὸν ἑκατοντάδες χιλιάδες ἑλληνικὲς οἰκογένειες, μὲ τὸν ὀρνιθώνα, τὴν κατσίκα, τὴν ἀγελάδα, τὸ χοιρινό, τὸ μελίσσι, τὸν κῆπο), νὰ ἀναπτύξουν τὴ γεωργία τους, τὴ βιοτεχνία τους καὶ τὴ βιομηχανία τους. Νὰ τοὺς βοηθήσουμε νὰ μείνουν στὸν τόπο τους. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, ἂς τοὺς ἔχουμε μόνο φίλους. Ἂς μὴ καταστήσουμε τοὺς ἴδιους καὶ μακροχρόνια τὰ παιδιὰ τοὺς ὄργανα (καὶ τὰ παιδιὰ μᾶς θύματα), στὰ χέρια «ἀοράτων» δυνάμεων, γιὰ τὴν ἐπίτευξη ἀνομολόγητων σκοπῶν.
Κατὰ τὴ μακραίωνη ἱστορία τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἔχουν διαπραχθεῖ τόσα πολλὰ σφάλματα – διαμορφωτικά της σημερινῆς μας καχεξίας – ὥστε νὰ εἶναι ἀσυγχώρητη ἡ προσθήκη ἑνὸς ἀκόμη, ἴσως ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα, ὅπως εἶναι ἡ σύσταση ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΟΥ πληθυσμοῦ ἀπὸ ἄλλες χῶρες. Ἡ ἰδιότητα τοῦ πρόσφυγα ἢ τοῦ μετανάστη ἔχει ἠθικὴ ὑπόσταση καὶ εἶναι ἄξια κάθε συμπαράστασης καὶ προστασίας. Ἡ περιφρόνησή της εἶναι πράξη βέβηλη. Εἶναι τὸ Ἱερὸ δικαίωμα τοῦ πρόσφυγα, ποὺ ζητᾶ ἄσυλο καὶ τοῦ μετανάστη ποὺ ζητᾶ ἐργασία, δικαίωμα στὴν ἐπιβίωση. Ἡ ἐξασφάλιση τῶν δικαιωμάτων αὐτῶν στὸν πρόσφυγα καὶ στὸν μετανάστη ἀποτελεῖ στοιχειώδη ἔκφραση ἀνθρωπισμοῦ, πανανθρώπινη ἔκφραση ἀγάπης. Ὅμως, ἐδῶ τὸ ζήτημα τίθεται σὲ ἐντελῶς διαφορετικὴ βάση. Πρόκειται γιὰ τὴ σύσταση μειονοτικοῦ πληθυσμοῦ στὴν πιὸ ἐπικίνδυνη μορφή του, ἄσχετη ἐντελῶς μὲ τὶς παραπάνω ἀνθρώπινες ἀξίες. Μειονότητα, πού, μὲ τὴ συνεπικουρία καὶ τῶν ἄλλων «ἀδελφῶν» μουσουλμάνων ποὺ ἔχουν ἐγκατασταθεῖ στὴ χώρα καὶ συνεχῶς ἐξακολουθοῦν νὰ εἰσρέουν, θὰ ἀποτελέσει μὲ βεβαιότητα τὴν αἰχμὴ τοῦ δόρατος, ἢ διαφορετικά, τὴν πέμπτη φάλαγγα, στὰ μεγαλοϊδεατικὰ σχέδια τῶν καλῶν μας «ἔνθεν καὶ ἔνθεν» γειτόνων, ὅταν μάλιστα στὸ ἄμεσο μέλλον ἡ πληθυσμιακὴ συγκρότηση τῆς βορειοδυτικῆς χώρας δὲν θὰ ὑπολείπεται, μαζὶ μὲ τοὺς δορυφόρους της, ἀπὸ ἐκείνη τῆς χώρας μας.
Στοιχειώδης μεταναστευτικὴ λογικὴ ἐπιβάλλει νὰ παραχωρηθεῖ στοὺς γείτονες Ἀλβανοὺς καὶ στοὺς φίλους Πακιστανοὺς κλπ. ἀπὸ τὴ «μεταναστευτικὴ πίττα» τόσο ποσοστὸ ὅσο ἀκριβῶς ἀναλογεῖ στοὺς Ἰνδούς, στοὺς Οὐκρανούς, στοὺς Ρουμάνους κ.λ.π. χωρὶς τὴν παραμικρὴ πλεονεκτικὴ διάκριση, γιατί τὸ τίμημα ποὺ θὰ κληθοῦν νὰ πληρώσουν οἱ ἐπερχόμενες γενιὲς θὰ εἶναι ὀδυνηρό. Ὅσοι πιστεύουν ὅτι θὰ ἀφήσει ἡ τουρκικὴ καὶ ἀλβανικὴ προπαγάνδα νὰ ἀφομοιωθοῦν οἱ μετανάστες αὐτοί, τελοῦν ὑπὸ τὴν ἐπήρεια μίας ἀνεξέλεγκτης πλάνης.
Ἀπὸ ποῦ, ἄραγε, ἀντλοῦμε τὸ ἱστορικὸ δικαίωμα νὰ κληροδοτήσουμε στοὺς ἐπερχόμενους μία τέτοια «πολιτισμικὴ σύνθεση»; Ὑπάρχει τέτοιας μορφῆς ἰδεολόγημα, ἢ πρόκειται γιὰ ἀνεξήγητη πολιτικὴ πράξη, ἡ ὁποία, χωρὶς ἀποχρῶντα λόγο, ἄγεται στὴ δημιουργία τοῦ μεγαλύτερου στὴν ἱστορία τῆς χώρας μειονοτικοῦ προβλήματος, παρόλο ποῦ ὅλες οἱ συγκυρίες βοοῦν γιὰ τὸ τί πρόκειται μελλοντικὰ νὰ ἐπακολουθήσει, ὅταν μάλιστα ἡ Ἀλβανία θὰ ἔχει καταστεῖ (ἢ μᾶλλον θὰ τὴν ἔχουν καταστήσει) ἕνα ἰσχυρὸ βαλκανικὸ κράτος, ἡ δὲ γερασμένη πληθυσμιακὰ Ἑλλάδα θὰ ἀγωνίζεται νὰ ἐπιβιώσει δημογραφικά; Τὸ «φιλὶ τῆς ζωῆς» δὲν θὰ τῆς τὸ δώσει ἡ Ἀλβανία. Τὸ ἀντίθετο εὐχαρίστως θὰ τὸ ἔκανε. Ἄλλοι λαοί, μὲ συμβατὰ πολιτιστικὰ βιώματα, μποροῦν νὰ τῆς τὸ δώσουν. Ή, μήπως, αὐτὸ λέγεται ρατσισμός; Ἐνῶ ἡ δημιουργία πληθυσμιακῶν προϋποθέσεων στὴ χώρα, γιὰ τὴν τροφοδότηση τοῦ ἀλβανικοῦ ἐπεκτατισμοῦ, η, ἔστω, ἐσωτερικῶν ἀναταραχῶν «τύπου Σκοπίων», λέγεται «πολιτισμικὸς πλοῦτος», ἢ διαφορετικά, «πολὺ-πολυφυλετικὴ παγκοσμιοποίηση τῆς Ἑλλάδος;»
Τὸ ἰδεολόγημα τῆς πολυφυλετικῆς – πολιτισμικῆς σύμμειξης τῶν λαῶν (μουσουλμανικῆς στὴν κυριολεξία τοῦ) ἔχει τὶς ἐξαιρέσεις του. Σ’ αὐτὲς τὶς ἐξαιρέσεις ἀνήκει, γιὰ αὐταπόδεικτους λόγους, καὶ ἡ Ἑλλάδα καὶ προπαντὸς ἡ Ἑλλάδα. Ἂν αὐτὴ ἡ ἐξαίρεση δὲν τηρηθεῖ στὸ μέτρο ποὺ ἐπιβάλλουν οἱ γεωγραφικές της συγκυρίες, τότε ἡ διχόνοια, ποὺ θὰ ἔχει ἐνσυνείδητα, σπείρει ἡ παροῦσα γενιὰ στὴ ζωὴ τῶν ἐπερχόμενων (Ἑλλήνων καὶ Μουσουλμάνων), θὰ εἶναι ἀπὸ τὶς χειρότερες στὴν ἱστορία τῆς χώρας. Ἔχουμε αὐτὸ τὸ ἱστορικὸ δικαίωμα;
Ρωμαίικο οδοιπορικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου