Τ

ι νοιώθεις όταν βλέπεις αυτήν
την γυναίκα;
Αυτό το αφτιασίδωτο,
δωρικό πρόσωπο, το βλέμμα
που φτάνει μέχρι την καρδιά
σου και σε διαβάζει σαν
ανοιχτό κιτάπι, το δυνατό
χαμόγελο που σου λέει:
δεν φοβάμαι τίποτε.

Σαν τι
θα μπορούσε να μου συμβεί
και να μην τα βγάλω πέρα;
Την κοίταξες καλά; Είδες αυτά τα χέρια της;
Δες την καλά! Φαντάζεσαι
κάτι να μπαίνει εμπόδιο
στο διάβα της;
Σαν αυτήν εδώ την Κυρά ήταν και οι γυναίκες του Έπους του 1940. Μήπως ήταν άλλες;
Αυτές τις γυναίκες προσκυνώ... και μπροστά τους και το όνομά μου ακόμη, το γράφω με γράμμα μικρό...
Σταυρίνα λαμπαδάρη


Τρελογιάννης