ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ

Σ' αυτό το σημείο τής εξελίξεως τών εννοιών στον Δυτικό πολιτισμό, κρίνουμε απαραίτητο να προσπαθήσουμε να διευκρινίσουμε κάπως την παλαιά συνείδηση και την σύγχρονη αυτοσυνειδησία, η οποία όπως καταλαβαίνουμε ήδη αντικατέστησε τον «παληό» νού, το κατ' εικόνα του ανθρώπου!

Η παλαιά συνείδηση λοιπόν ανήκε στις λειτουργίες τής καρδιάς, αποκάλυπτε το κακό και το τιμωρούσε, με τέτοιο τρόπο που σχεδόν ο Νόμος ήταν στην υπηρεσία της! Η συνείδηση ήταν μέρος τής δικαιοσύνης! Ο Πλάτων έλεγε πως η τιμωρία ακολουθεί από πολύ κοντά το κρίμα: «Το κακό τον κακό τυραννάει πιο πολύ»! Όπως η σφήκα τσιμπάει και πονά άλλους, βλάπτει πιο πολύ τον εαυτό της, γιατί χάνει το κεντρί της και τη δύναμή της για πάντα. Έτσι και οι κακοί στην πληγή που κάνουν, εκεί αφήνουν και τη ζωή τους!

Η πρώτη τιμωρία είναι πως κανένας ένοχος δεν μπορεί να βγει αθώος στο ίδιο του τό δικαστήριο. Έτσι λοιπόν, ανάλογα με την κρίση που η συνείδηση αποδίδει στον εαυτό της, η καρδιά μας μέσα μας είναι γεμάτη φόβο ή ελπίδα!

Αυτή η χρυσή εποχή τής συνειδήσεως αγγελιοφόρου του Νόμου, του γραμμένου στην καρδιά μας, τελειώνει με τον Αθεϊσμό του Lock, το cogito του Descartes, το Εγώ σκέπτομαι των Kant και Φίχτε!

Η Δύση απελευθερώνει την συνείδηση από την υπηρεσία της στον Θεό και την αναδεικνύει σε ταυτότητα του ανθρώπου. Υπηρετεί από τότε τον άνθρωπο ενάντια στο Θεό. Η αυτοσυνειδησία είναι η σύγχρονη «θέωση».

Η σύγχρονη συνείδηση λοιπόν έχει την βάση της στην αντικειμενικότητα. Δεν μπορεί να χωρισθεί από τον αντικειμενικό κόσμο, βρίσκεται μέσα στον κόσμο όπως η ίδια τον συλλαμβάνει (χαράζει η εκκοσμίκευση).

Η γλώσσα καταλήγει εκδήλωση της πραγματικότητος τής συνείδησής μας. Διότι μ' αυτή ο άνθρωπος γνωρίζει τον άλλο άνθρωπο και γνωρίζεται ο ίδιος από τους άλλους. Το να είσαι συνειδητός σημαίνει να αφηγείσαι την εμπειρία σου και επομένως η γλώσσα είναι μια δομική ποιότητα της συνειδήσεως.

Η γλώσσα αναδεικνύεται ώς η εμπειρία και ο τρόπος ύπαρξης τού ΕΓΩ. Το ΕΓΩ περικλείει στον εαυτό του τα γεγονότα που το οικοδομούν. Αυτή είναι η Ιστορικότητά του. Η προσωπικότητα είναι μια Ιστορία, δηλαδή ο τρόπος που οικοδομείται σαν μια βιογραφία, που δένει σε μια σειρά γεγονότων τους τρόπους υπάρξεως του ΕΓΩ.
Το σύστημα του προσώπου αναπτύσσεται σαν δημιουργία τού κόσμου του και το ΕΓΩ είναι ο συγγραφέας τής καθαυτό προσωπικότητος, δανεισμένης και αντιτιθέμενης ταυτόχρονα στον άλλο.
Το συνειδητό ον λοιπόν είναι δομημένο σαν αντανάκλαση τού Εγώ, πάνω στην εμπειρία του Εγώ. Δεν ταυτίζεται με το Εγώ, αλλά απαιτεί το Εγώ του να υπερβαίνει το βίωμά του. Το βίωμα του ΕΓΩ μπαίνει στην συνείδηση και το συνειδητό ον τότε γεννιέται καθώς γίνεται κύριο της εμπειρίας του από την αντικειμενοποίηση τής ύπαρξής του μέσα στο Εγώ του.

ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Ο σύγχρονος κοσμικός άνθρωπος, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή, χωρίς τον Νόμο του Θεού, χωρίς Μετάνοια, χωρίς πίστη επομένως, αυτοκαθορίζεται σαν Χριστιανός ο οποίος θέλει να σώσει τον κόσμο από τα προβλήματά του! Με την δύναμη του θεού βεβαίως, διότι καθώς είδαμε στον Ηegel, ο θεός κατοικεί στην συνείδησή μας και είναι όπως τον σκέπτομαι, αυτή δε η σκέψη, το Είναι του θεού, δημιουργεί κόσμο και Ιστορία η οποία πορεύεται προς τα έσχατα!

Αμέθυστος