Πλούσιοι καὶ πτωχοί

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

ΟΛΟΙ οἱ ἄνθρωποι ἐπιδιώκουν τό πλοῦτο, χωρίς ὅµως νά τόν ἀποκτοῦν ὅλοι. Γιά τούς περισσότερους ὁ πλοῦτος εἶναι ἄπιαστο ὄνειρο. Ἐκεῖνο ὅµως πού ἰσχύει καί πρέπει πάντα νά τό θυµόµαστε, εἶναι ὅτι ὁ συνειδητός χριστιανός ποτέ δέν θά γίνει πλούσιος ἀπό τόν κόπο του. Μπορεῖ ὅµως νά εἶναι πλούσιος, ἐάν ἔχει κληρονοµήσει περιουσία. Στήν πρώτη περίπτωση ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔχει στραµµένο τό νοῦ του στούς ἀδελφούς καί τούς βοηθάει τό κατά δύναµη.

Ὑπηρετεῖ τήν ἔµπρακτη ἀγάπη. Ἐπιθυµία δέν εἶναι ἡ συγκέντρωση πλούτου ἀλλά ἡ ἀγάπη. Στή δεύτερη περίπτωση διαθέτει τόν πλοῦτο του στούς φτωχούς. ∆έν τόν κρατάει γιά τόν ἑαυτό του.

Τήν φτώχεια, ἀντίθετα, δέν τή θέλουν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ στέρηση τούς καταθλίβει καί ἡ σύγκριση µέ τούς πλούσιους τούς ἐξοργίζει. Συχνά λυποῦνται καί κάποτε ἀπελπίζονται, ὅταν δέν µποροῦν νά καλύψουν τίς βασικές τους ἀνάγκες. ∆έν πρέπει ὅµως νά φτάνουν στά ἄκρα. Πρέπει νά ἀγωνίζονται γιά τή ζωή καί πάντα µέ ἀξιοπρέπεια.

Οἱ πλούσιοι ἔχουν µόνιµη ἔγνοια τήν αὔξηση τοῦ πλούτου τους, µέ ὅποιο τρόπο καί µέσο µποροῦν. ∆έν ἔχουν ἠθικές ἀναστολές, οὔτε καί ὑπολογίζουν πολύ τή δικαιοσύνη, γιατί πάντα ξεφεύγουν ἤ ἀντιµετωπίζονται ἐπιεικῶς!

Ὁ ἱερός Χρυσόστοµος πολλές φορές µιλοῦσε γιά τόν πλοῦτο καί τή φτώχεια καί κατέληγε στό συµπέρασµα ὅτι «δέν καταστρέφει ὁ πλοῦτος, οὔτε ἡ φτώχεια, ἀλλά ἡ κακή προαίρεση πού δέν µπορεῖ νά χρησιµοποιήσει, ὅπως πρέπει, τό καθένα ἀπό αὐτά». Παράλληλα ὑπενθύµιζε καί τό καθῆκον τῆς προσφορᾶς πρός τούς ἀδελφούς: «Αὐτά πού µαζεύονται χάνονται καί αὐτά πού σκορπίζονται παραµένουν. Ἀπό τό χέρι τοῦ Θεοῦ κανένας δέν µπορεῖ νά τά ἁρπάξει».

Τά χρήµατα πού δίνουµε στούς φτωχούς µένουν γραµµένα, εἶναι κατάθεση στό ὄνοµα τοῦ Θεοῦ, πού σηµαίνει ὅτι εἶναι ἀσφαλισµένα καί µέ αὐτά µποροῦµε νά ἀνοίξουµε τήν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Πολλοί καλοπροαίρετοι χριστιανοί διερωτῶνται, γιατί γίνεται τόσος λόγος γιά τήν ἐλεηµοσύνη καί ὄχι γιά τόν πνευµατικό ἀγώνα; ∆ίχως ἐλεηµοσύνη, δέν θά σωθοῦµε; Μήπως εἶναι ὑπερβολικός αὐτός ὁ ἰσχυρισµός; Εἶναι δυνατόν νά ἀποκλεισθοῦν ἀπό τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὅλοι οἱ φτωχοί, πού δέν µποροῦν νά κάνουν ἐλεηµοσύνη; Ἡ ἀπάντηση σ᾿ αὐτούς τούς προβληµατισµούς εἶναι ἁπλή. Ἡ ἐλεηµοσύνη εἶναι ἱερό καθῆκον καί προϋποθέτει πνευµατικό ἀγώνα, γιά νά ὑλοποιηθεῖ. Ὁ συνειδητός χριστιανός αἰσθάνεται ὑποχρέωσή του νά ἐλεήσει. Ἔρχεται φυσιολογικά, θά ἔλεγα. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος πού δέν ἀγωνίζεται πνευµατικά, δέν αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά βοηθήσει τούς ἀδελφούς του.

Ὅταν λείπει ἡ ἐλεηµοσύνη, ἡ καρδιά παραµένει σκληρή καί τά πάθη δέν καταπολεµοῦνται. Καί αὐτό εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο.

Ορθόδοξος Τύπος, 20/05/2016

 ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ