Τα τρία κλειδιά του Παραδείσου

Πηγή:http://thriskeftika.blogspot.com/2012/01/blog-post_4379.html

Συχνά οι χριστιανοί πέφτουν στην παγίδα της μονομέρειας. Δέχονται μερικά πράγματα, ενώ άλλα, πού είναι εξίσου σημαντικά και αναγκαία, τα απορρίπτουν. Αυτό συμβαίνει και στις σχέσεις τους με τους άλλους. Καθέναν που δεν είναι ενταγμένος στη δική τους μονομερή αντίληψη, τον κατακρίνουν με πικρό σχολιασμό και τον διασύρουν.

Οι χριστιανοί πρέπει να είναι ανοιχτοί και να αποδέχονται όλα όσα απορρέουν από το Ευαγγέλιο και τη ζωή της Εκκλησίας γενικότερα, για να μπορούν να αποφεύγουν την παγίδα της μονομέρειας...

Βέβαια τους αδύνατους πνευματικά ανθρώπους και ιδίως εκείνους πού δεν έχουν ωριμότητα, η οδός της μονομέρειας τους διευκολύνει και τους προφυλάσσει. Αυτό όμως δεν είναι ορθό, γιατί μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να βοηθάει, αλλά γρήγορα θα δημιουργήσει προβλήματα. Οι χριστιανοί πρέπει να γνωρίζουν όσο πιο πληρέστερα γίνεται τον τρόπο τής πνευματικής ζωής.

Στο σημείο τούτο μεταφέρω τα όσα μου έγραψε ένας γνωστός μου κληρικός, τα όποια νομίζω ότι συμπληρώνουν το θέμα. Διηγείται λοιπόν ο εν Χριστώ αδελφός: «Κάποτε ανεβαίνοντας προς τα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους συνάντησα ένα Ρώσο ιερομόναχο, ο οποίος μεταξύ των άλλων μου είπε και τα εξής: "Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η πόρτα του Παραδείσου έχει τρεις κλειδαριές και για να ανοίξει πρέπει συγχρόνως να μπουν τρία κλειδιά, όπως ανοίγουν οι πόρτες στα σκευοφυλάκια των μοναστηριών. Το πρώτο κλειδί είναι της ορθοδόξου πίστεως. Το δεύτερο κλειδί είναι τής μυστηριακής ζωής και το τρίτο είναι των καλών έργων της αρετής. Εάν λείψει ένα από τα τρία κλειδιά, η πόρτα του Παραδείσου δεν ανοίγει. Γι' αυτό πρέπει όλοι μας, κληρικοί και λαϊκοί να μην αρκούμεθα στην ορθόδοξη πίστη ή στη μυστηριακή ζωή ή μόνο στην ενάρετη διαγωγή. Έχοντας επίγνωση θα πρέπει να αγωνισθούμε μεθοδικά, ώστε να γίνουμε κάτοχοι και των τριών κλειδιών". Ομολογώ ότι έμεινα κατάπληκτος από το παράδειγμα του Γέροντα».

Από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση, ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ ΨΥΧΗΣ, Κείμενα για την Πνευματική Ζωή, σελ. 87-88.