«….ω Παναγία μου, κόρη πάναγνη, καλή.
Κι ίσως φθάση κι ως εμένα και ν’ απλώση
Γαλήνη στην ψυχή μου την αμαρτωλή».
(Απαραίτητη διευκρίνηση: O διάλογος δεν αποτελεί αποτέλεσμα βιώματος προσωπικού, μιας και ο γράφων δεν διαθέτει τις χάρες, την παρρησία και τα χαρίσματα των αγίων, που είδαν και μίλησαν με τη Μητέρα μας ….. κι εδώ η Παναγία ακούει αλλά δεν απαντάει….μόνο κλαίει)
Παναγία. Απαύγασμα της Θείας Οικονομίας. Κόρη σεμνή. Προοίμιο σωτηρίας.
Καρπέ δακρύων του Αδάμ. Καταδίκη του αντιδίκου.
Είσαι το μόνο κτίσμα σε όλη τη δημιουργία, υλική και πνευματική που έφτασε στην πληρότητα του σκοπού, για τον οποίο υπάρχει η κτίση. Στην πληρέστερη δυνατή ενότητα με τον Θεό, στην πληρέστερη αξιοποίηση των δυνατοτήτων της ζωής.
Αν αποστάξεις απ’ τον ανθρώπινο αμπελώνα, στο πατητήρι των αρετών όλες τις ψυχές, εκ γενέσεως του κόσμου ως τα σήμερα, ο χυμός που θα στάξει η ανθρώπινη ύπαρξη, θα είναι ξυνόπικρος μπροστά στη γλυκύτητα που εκπέμπεις και στο άρωμα που αναδύεις.
Ο Άγιος Τριαδικός Θεός δεν άφησε καμία αμφιβολία για την ύπαρξή σου πολύ πριν γεννηθείς. Προϋπήρχες στο σωτηριώδες σχέδιο της Θείας Οικονομίας.
Προφητεύτηκες πάμπολες φορές την εποχή των προφητών, τότε που ο λαός του Θεού με αγώνα αλλά και πτώσεις, έψαχνε την περπατησιά του στο δρόμο της σωτηρίας. Και την πλήρωσε αυτή την περπατησιά με ιδρώτα πολύ και με αίμα.
Σε προτύπωσε πάμπολες φορές μες στην ιστορία, αλλά και μίλησε ξεκάθαρα με τα στόματα των προφητών αλλά και με τη δική Του φωνή, για τη στιγμή που θα εισέλθεις στην ιστορία του ανθρώπου. Παναγία Δέσποινα.
Ως πύλη κεκλεισμένη, λαβίδα που φέρει μέσα της πυρωμένο κάρβουνο (τον Κύριο), κατάφυτο δάσος, ράβδος βλαστήσασα και πολλές άλλες εικόνες-σκιές που προετοίμασαν την ανθρωπότητα για τον ερχομό σου.
Πρώτα βέβαια Παναγιά μου, ο Θεός μίλησε για Σένα και μετά για την ενανθρώπιση του Μεσσία. Όντας βιβλικό πρόσωπο ενώνεις Παλαιά με Καινή Διαθήκη.
Εκεί που ο Θεός απειλεί τον όφη. Μες στον Παράδεισο. Που να καταλάβει ο αντίδικος, ότι ο Θεός ομιλεί για το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και την σωτηριώδη ενανθρώπισή Του:
« καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν.» (Γεν. 3,15)
(Θα θέσω δε άσβεστον εχθρότητα μεταξύ σου και της γυναικός, μεταξύ των απογόνων σου και των απογόνων αυτής. Ενας δε απόγονος της γυναικός μόνης, αυτός θα σου συντρίψή την κεφαλήν και συ θα κεντήσης αυτού την πτέρναν)
Και η έχθρα αυτή σήμερα, καλά κρατεί Παναγιά μου. Οι εχθροί σου και εχθροί του Υιού σου σε νομίζουν μολυσματική. Κορδέλες εργοταξίου αποστατικές, κοσμούν τις εικόνες σου και όχι φρέσκα μυρίπνοα άνθη απ’ τα χέρια ευλαβών προσκυνητών.
Μασκοφόροι ανευλαβείς, δεν πλησιάζουν την εικόνα σου –που αντί για θυμιατό και λιβάνι, μυρίζει οινόπνευμα και αντισηπτικό- φοβούμενοι ασθένειες κι επιδημίες.
Τι κι αν σε γέννησε γηραιά γαστέρα θαυμαστώς;
Τι κι αν σε έτρεφαν και σε υπηρετούσαν δώδεκα χρόνια οι άγγελοι;
Τι κι αν γνωρίζουμε για το ασύλληπτο γεγονός της άμωμου ενανθρωπίσεως του Σωτήρα στα σπλάχνα σου; Τι κι αν η Χάρις του Θεού σε κράτησε αειπάρθενο;
Τι αν μετεστάθεις στον ουρανό δίπλα στον Υιό σου;
Μάλλον αδυνατείς στα «δυσκολότερα». Δεν μπορείς, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί και επαυξάνουν οι ταγοί της εκκλησίας, να μας προστατέψεις από επιδημίες και ιούς. Οι παρακλήσεις δεν έχουν αποτέλεσμα.
Παναγιά μου. Έχω τόσα πολλά να πω, μα τόσο λίγα. Ντρέπομαι να σε κοιτάξω. Δειλιάζω να παρακαλέσω. Να ζητήσω. Ξέρω όμως το έλεός σου. Πηγαίο απ’την γάργαρη, καθάρια πηγή του Υιού σου.
Οι Έλληνες έχουν μεγάλη λατρεία στο πρόσωπό σου.
Όχι, δεν εκπροσωπώ τους ανθρώπους ή τους Έλληνες. Αμαρτωλός κι εγώ, μες τους συναμαρτωλούς αδελφούς, καίγομαι. Καίγομαι μέσα μου γι’αυτό που συντελείται, Παναγιά μου.
Εποχή της ανομίας. Της αποστασίας. Κι αντί να αποταθούν σε εσένα, τι κάνουν;
Σε διώκουν Παναγιά μου. Αντικατέστησαν λιτανείες και παρακλήσεις με την κατ’ οίκον προσευχή.
Σε συσταυρώνουν μαζί με τον Υιό σου οι κυβερνώντες, οιονεί Ρωμαίοι. Την απόφαση καταδίκης την έβγαλαν οι επαΐοντες, οιονεί Ιουδαίοι. Λοιμωξιολόγοι, επηδημιολόγοι & ΣΙΑ. Την ταφόπλακα πάει να τη βάλει η Ιερά Σύνοδος. Οι φοβισμένοι για διώξεις και καθαιρέσεις, οι διψασμένοι για ανέλιξη και ισχύ και δόξα, Φαρισαίοι. Κάποιοι λιγοστοί περιμένουν την εκπλήρωση του τελευταίου Μακαρισμού του Κυρίου μετά τον ονειδισμό και τη δίωξή τους, ανθιστάμενοι σε κάθε ανόσιο νόμο που αλλάζει το δόγμα, κηρύσσοντας Χριστό και Ιερά Μυστήρια μολυσματικά και αποστρέφεται την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας.
Ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, σημειώνει ότι είναι πολύ δύσκολο να μετρηθεί η γη με την παλάμη του ανθρώπου και να υπολογιστεί με το μέτρο το μήκος της θάλασσας. Επίσης είναι αρκετά δύσκολο να βρεθούν με τον πήχη τα μέτρα του ουρανού και το πλήθος των αστέρων. Εάν αυτά είναι εξαιρετικά δύσκολα, εάν ακόμη, λέει, μπορούμε να μετρήσουμε τις σταγόνες της βροχής και τον όγκο του ανέμου και της άμμου της θαλάσσης, άλλο τόσο δύσκολο και απείρως δυσκολότερο είναι να περιγράψει κανείς το μυστήριο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. «Εἰ μετρεῖται γῆ σπιθαμῇ, καί σπαρτίῳ περιγράφεται θάλασσα· εἰ πήχεσιν οὐρανός ἀπεικάζεται, καί ἀστέρων πλῆθος ἀπαριθμεῖται· εἰ σταγόνες ὑετοῦ, καί βώλακες γῆς, καί ἀνέμων ὄγκος, καί ψάμμου ποσότης καταλαμβάνεται, τάχα ἄν καί τῆς μετά χεῖρας ἡμῖν ὑποθέσεως ἔσται κατάληψις δήπουθεν. Θεοῦ δέ μητρός ἡ πανήγυρις».
Κι όμως Παναγιά μου, ο σύγχρονος Έλλην Πολιτικός, αλλά και ο νυν ταγός της Εκκλησίας σε μέτρησε. Σε μέτρησε και σε βρήκε αβαρή, λίγη. Μετρίου αναστήματος. Ο κάθε ψευδοϊός και η δήθεν ψευδοπροφύλαξή μας απ’αυτόν, ακυρώνουν την ανάγκη της λατρείας σου και της δοξολογίας στο Θεό. Της παρακλήσεως και της εναπόθεσης όλων των προβλημάτων που εγείρει ο ψυχοκτόνος διάβολος, επί του υποποδίου σου.
Η εκκλησία, το σώμα του Υιού σου είναι και παιδί σου. Το παιδί σου η Εκκλησία διώκεται. Και μαζί με αυτή κι εσύ Παναγιά μου. Γυρίσαμε την πλάτη στη Χάρη σου. Ήταν Σαρακοστή του ’20. Οι Χαιρετισμοί έγιναν αποχαιρετισμοί. Στην ευλάβεια, στην πίστη, στα Μυστήρια.
Αποδείχτηκε «σωτήριο» για την υγεία μας. Και τώρα που έρχεται το Πάσχα του καλοκαιριού πάλι θα σε αποστραφούμε. Για το «καλό» μας. Μην ανησυχείς όμως, θα σε σκεφτόμαστε στην «κατ ὀίκον» Εκκλησία. Είναι η νέα μόδα που λανσάρουν ψευτοευλαβείς και ιεραρχία, υπακούοντας στα προστάγματα της νέας τάξης πραγμάτων.
Προτεσταντική προσευχή, άνευ Αχράντων Μυστηρίων. Άνευ λατρείας. Άνευ της κλάσης άρτου. Δευτερεύοντα πράγματα. Πρωτεύει η υγεία. Το κοι(ε)νό καλό.
ΥΠΑΚΟΗ !!!
Τι κι αν κλαις; Τι κι αν δακρύζουν οι εικόνες σου; Τι κι αν βοάς «Οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν» (κατά τη σφαγή Αγιορειτών Πατέρων επί λατινόφρωνα Βέκκου αλλά και τώρα επί Βαρθολομαίου; )
Βέβαια, Κυρία και Μητέρα όλων, ο Υιός σου που έσωσε απ’την πτώση τον άνθρωπο, τον «μολύνει» τώρα μέσα απ’τη «μιαρή» λαβίδα. Δεν το γνώριζες, αλλά οι γιατροί το είπαν. Οι επαΐοντες.
Τώρα προσπαθούμε μέσα από τις πολλές αποστειρωμένες λαβίδες μιας χρήσεως, να διαιρέσουμε τον «μελιζόμενο και μη διαιρούμενο». Μαχόμαστε λυσσαλέα να αποστεί η Χάρις του Θεού.
Ο ναός μολύνει. Τα κλαίοντα εικονίσματα και τα ἀγια λείψανα.
Το πετραχήλι μολύνει. Δεν πρέπει να το ασπαζόμαστε. Τι κι αν διαγράφει αμαρτίες; Ο ιός δεν διαγράφεται. Είναι εκεί πάνω στα χρυσά του κεντήματα και περιμένει να «πηδήξει» πάνω στον κάθε ευλαβή μετανοούντα και να ταξιδέψει και να διαδοθεί. Θα τον περιορίσουμε πάλι με εργοταξιακές κορδέλες, με αποστάσεις, με κλείσιμο των ναών, με περιορισμό των πιστών και με άλλα σατανοκίνητα τερτίπια. Κι όλα αυτά χάριν της «υγείας». Από «αγάπη» στον συνάνθρωπο. Μια αγάπη υπέρτερη αυτής, προς τον Δημιουργό.
Τι κι αν εντελλόμαστε απ’τον Κύριο:
«ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή.
καὶ δευτέρα ὁμοία, αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι.»
Παναγία μου απ’τις δύο εντολές του Κυρίου θα επιλέξουμε για την ώρα τη δεύτερη. Η πρώτη θα μπει σε καραντίνα για όσο καιρό χρειαστεί.
Και μάλλον θα την αλλάξουμε λίγο την πρώτη όταν θα ξαναμπεί σε ισχύ :
«ἀγαπήσεις σεαυτόν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου».
Είναι γλυκιά η ζωή Παναγιά μου. Και καυτά τα πρόστιμα. Όχι, όχι. Ως καλοί χριστιανοί όταν θα χρειαστεί θα ομολογήσουμε Χριστό με τη ζωή μας. Δεν είναι της ώρας όμως. Για τα πρόστιμα δε λέει η Αγία Γραφή.
Εξάλλου αφουγκραζόμαστε ιερείς. Τους βλέπουμε και παίρνουμε παράδειγμα. Σε εξομολογούν από απόσταση. Φυλάνε καλά το πετραχήλι μην τυχόν και το ασπαστείς. Και όταν πας να φιλήσεις το χέρι που δανείζεται στον Κύριο -στα Άχραντα Μυστήρια- απομακρύνεται αυτό με σβελτάδα και τρόμο. Δεν μπορούν να σφάλουν και αυτοί.
Ίσως θα ήταν καλό η παπικού τύπου εξομολόγηση, έτσι για επιπλέον προστασία, μόνο ως προσωρινό μέτρο. Η αγάπη, ξέρεις Παναγιά μου. Μην μας παρεξηγείς.
Ο άγιος Ιερομάρτης Μεθόδιος, λέει, ότι ενώ όλοι μας οι άνθρωποι χρεωστούμε στον Θεό χάρη, αντίθετα, ο Θεός χρεωστεί χάρη στην Μητέρα Του. «Εὖγε, εὖγε, μήτηρ Θεοῦ καί δούλη. Εὖγε, εὖγε ἡ ὑπόχρεον ἔχουσα τόν πάντων δανειστήν. Πάντες μέν Θεῷ ἐποφείλομεν, σοί δέ ἐποφείλεται»
Εμείς βέβαια αντίθετα απ’ το Θεό, χρωστάμε χάρη στους ξερόλες της επιστήμης που μας προστάτεψαν για άλλη μια φορά απ’ τη «μιαρότητα» των Ακολουθιών. Έτσι τα Κυριακάτικα πρωινά ο νεοέλλην «στην πλειοψηφία του» δεν θα δέρνεται από τύψεις που ξεκουράζει το ταλαίπωρο κορμί του απ’ τα Σαββατιάτικα ξενύχτια στα κέντρα διασκεδάσεως, εκεί όπου ο κορωνοϊός δεν πλησιάζει.
Εμείς Παναγιά μου, χρωστάμε χάρη στους ιεράρχες που κλειδαμπαρώνουν εκκλησιές και μας προστατεύουν από αρρώστιες, προβλήματα κι επιδημίες. Χρωστάμε χάρη στην πολιτεία και στα όργανα δημοσίας τάξεως που μπουκάρουν σε ναούς με τεφτέρια, έτοιμοι για τα σωτηριώδη πρόστιμα.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, με την χαρακτηριστική του καλλιέπεια και αμεσότητα, θα μας προτρέψει να «περιέλθουμε» διά του λογισμού όλη την κτίση, ορατή και αόρατη, μήπως συναντήσουμε κάποιο θαύμα ανώτερο από την Υπεραγία Θεοτόκο. Δεν υπάρχει, όμως, κάτι ίσο, ή ανώτερο από την Παρθένο Μαρία. «Οὐδέν τοίνυν ἐν βίῳ οἷον ἡ Θεοτόκος Μαρία· περίελθε ὦ ἄνθρωπε πᾶσαν τήν κτίσιν τῷ λογισμῷ καί βλέπε, εἰ ἐστιν ἴσον ἤ μεῖζον τῆς ἁγίας Θεοτόκου Παρθένου. …».
Ο μέγας αυτός Πατέρας της εκκλησίας, δεν έζησε σήμερα για να καταλάβει ότι πιο πάνω, έχουν τοποθετηθεί πλέον οι επιστήμονες. Οι ειδικοί. Οι ιατροί, οι λοιμωξιολόγοι, οι ψυχολόγοι, οι σπορείς του τρόμου και του πανικού, κακόφωνα παπαγαλάκια και κάθε άλλη «τηλεοπτική» γλάστρα καλά ποτισμένη και λιπασμένη με παραδάκι, εξυπηρετώντας αλλότρια σχέδια. Επίβουλοι της ανθρωπότητας.
Ο άγιος Ιωάννης, ο Δαμασκηνός, ο κατεξοχήν δογματολόγος της Εκκλησίας, δεν αντέχει τη μεγάλη χαρά: «Οὐ φέρω τήν ἡδονήν, νικῶμαι τοῖς θαύμασιν, ἔνθους ὑπό τοῦ πάθους γέγονα….». Πως να προχωρήσει, λέει, στα υπόλοιπα του λόγου του; Απορεί ο νους του, ο φόβος και ο πόθος τον έχει χωρίσει στα δύο....
Βέβαια τώρα ο πόθος μπαίνει σε καραντίνα και προφυλάξεις, καθ’ότι ο φόβος του προστίμου και του ψευδοϊού δεν υποχωρεί έτσι εύκολα. Παρά μόνο με μάσκες (αποκριάτικες), με «τζαμαρίες» οξυγονοκολλητή, με αποστάσεις, κι ενταφιασμό στην οικία δια παντός. Ευτυχώς θα υπάρχει άπλετος χρόνος για
κατ ‘οίκον προσευχή. Πάντα μετά τις τρομολάγνες τηλεοπτικές ενημερώσεις, των «εντεταλμένων» και τα γραφικά διαγγέλματα του κάθε πρωθυπουργού.
Ξἐρω Παναγιά μου πως το παιδί σου, η Εκκλησία πονά. Μα μην ανησυχείς υπάρχουν οι «ειδικοί» που θα το θεραπεύσουν. Αυτοί θα δώσουν οδηγίες σε πολιτεία και ιεραρχία και οι δεύτεροι θα εκτελέσουν πιστά.
Μπορεί να προτυπώθηκες πολλάκις πριν έρθεις.
Τώρα ζούμε όμως μιαν άλλη προτύπωση. Την προτύπωση του χαράγματος (σχόλιο Φωτίου Μιχαήλ ιατρού-συγγραφέα). Τη μάσκα- φίμωτρο:
«καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.» (Αποκ, 13,17)
Άραγε μπορεί κάποιος να πουλήσει εμπόρευμα ή υπηρεσία εάν δε φορά πλέον το φίμωτρο μες στο μαγαζί του;
Mπορεί να αγοράσει κάποιος εάν δεν το φορά;
Φόρεσαν μάσκα Παναγιά μου και στους προφήτες. Προσπαθούν να φιμώσουν την Παλαιά Διαθήκη, το Ευαγγέλιο, τον ίδιο το Χριστό. Αλλά η φωνή αυτή ποτέ δεν κατασιγάζεται. Ξεκινά απ’τα ουράνια, και σαν δροσερό κι απαλό μελτέμι, μες στον καύσωνα των απαγορεύσεων, των διώξεων, των λοιδοριών, χαϊδεύει το νου και γλυκαίνει και δροσίζει τις κοιλότητες της καρδίας. Απαλύνει τον πόνο. Γεννά ελπίδα. Υπενθυμίζει την αποστολή μας. Το στόχο και προσανατολισμό μας ….Παναγιά μου.
Συ πόνεσες. Πιο πολύ απ’ όλους. Άντεξες κι απέδειξες τις δυνατότητες του αμαρτωλού, πεπτωκότα ανθρώπου.
Αυτοί που προσπαθούν να απαγορεύσουν τα Ιερά Μυστήρια, να σιγάσουν τον Θείο Λόγο, να σφραγίσουν ναούς με τερτίπια καραντίνας και μασκοφορίες, αυτοί οι εχθροί σου Παναγιά μου κι εχθροί του Υιού σου, είναι αυτοί που έφραξαν τα αυτιά τους (και την καρδιά τους) με τις ωτοασπίδες της αθεϊας, του υλισμού, της ιδιοτέλειας και της απολύτου υποταγής στον αντίδικο.
Πως γίνεται Παναγιά μου, να γνώρισες τη δόξα και τιμή που σου επιφύλαξε ο Θεός, να μετείχες τη στη δόξα του Υιού σου και να κλαίς; Πως γίνεται να είσαι δίπλα στον Κύριο και Δημιουργό των απάντων και να δακρύζεις; Ποια αρετή και ποιο ύψος δυσανἀβατο σε ωθεί ακόμα να θρηνείς για τον κόσμο που άφησες; Και να μεσιτεύεις;
Καταλήγω Παναγιά μου με ένα απόσπασμα από ένα λόγο του
Άγίου Γρηγορίου του Παλαμά (Λόγος εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου)
«Δέσποινα, δῶσε τὴ λύση τῶν δεινῶν μας, μετάτρεψε ὅλα πρὸς τὸ καλύτερο μὲ τὴ δύναμή σου, δίδοντας τὴ χάρη σου γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸ προαιώνιο Λόγο ποὺ σαρκώθηκε ἀπὸ σένα γιὰ μᾶς μαζὶ με τὸν ἄναρχο Πατέρα καὶ τὸ ζωοποιὸ Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνες.»
Γένοιτο !Αριστείδης Π. Δασκαλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου