Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Μὲ τὴ συγκρότηση ἀπὸ τὸν Πρωθυπουργὸ τῆς Ἐπιτροπῆς ἑορτασμοῦ τῆς 200ετηρίδος ἀπὸ τὴν ἔναρξη τοῦ Ἀγώνα γιὰ τὴν Ἐλευθερία καὶ τὴν Ἀνεξαρτησία τῆς Πατρίδας μας ξεκινᾶ ἡ προετοιμασία του. Πλὴν τῶν 31 προσώπων ποὺ συμμετέχουν στὴν Ἐπιτροπὴ συμμετέχουν ἐπίσης οἱ ἀγωνιστές, οἱ λογοτέχνες καὶ οἱ ἱστορικοί του Ἀγώνα. Μεταξὺ αὐτῶν οἱ Κολοκοτρώνης, Ὑψηλάντης, Μακρυγιάννης, Ρήγας, Γρηγόριος Ε΄, Παλαιῶν Πατρὼν Γερμανός, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Σαλώνων Ἠσαΐας, Κύπρου Κυπριανός, Σλαβινίου καὶ Χερσῶνος Εὐγένιος Βούλγαρης, Παπαφλέσσας, Διάκος, Κανάρης, Σολωμός, Κάλβος, Ζαμπέλιος, Σάθας καὶ Παπαρρηγόπουλος.
Ὅλοι αὐτοὶ ἀγωνίσθηκαν, ἔψαλαν, ἔγραψαν ἔχοντας τὸ βίωμα ποὺ περιγράφει καὶ ὡς δικό του ὁ Ζήσιμος Λορεντζάτος (1915-2004): «Γεννήθηκα, ἔζησα καὶ θὰ πεθάνω στὴν πίστη τῶν πατέρων μου, στὴν πίστη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας... Γεννήθηκα, ἔζησα καὶ θὰ πεθάνω στὴ γλώσσα τῶν πατέρων μου, στὴ γλώσσα τοῦ Ὁμήρου καὶ τῶν Εὐαγγελίων... Καὶ πιστεύω πὼς θὰ περάσουν ἀκόμα ἀμέτρητοι αἰῶνες, ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Σεφέρης βιάστηκε νὰ μοῦ παραδώσει τὴν ἀπαισιόδοξη μαντεῖα: “Φοβᾶμαι μήπως εἴμαστε οἱ τελευταῖοι ποὺ μιλᾶμε ἑλληνικά”».
Ἐλπίζεται ὅτι στὴ λογική του ἑορτασμοῦ γιὰ τὸ 1821 δὲν θὰ ἀκολουθήσουμε τὴ σκέψη τῶν....
διαφόρων Ἀναγεννήσεων τῆς Δύσης. Ὁ ποιητὴς καὶ στοχαστὴς Γιῶργος Σαραντάρης (1908-1941) σὲ ἄρθρο του στὴν «Καθημερινὴ»(5.6.1939), μὲ τίτλο «Σημεῖα προσοχῆς», ἔγραψε: «Ὁ βαθύτερος λόγος τῆς στροφῆς τῶν διαφόρων Ἀναγεννήσεων τῆς Δύσης πρὸς τὴ μελέτη, τὴ μίμηση καὶ τὴ λαχτάρα τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας, εἶναι ἡ ἀνικανότητά τους νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό, νὰ πιστέψουν στὴν αἰωνιότητα τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ τοῦτο σὲ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες δὲ μαθαίνουν ὑποστασιακὰ τίποτε οἱ διάφορες Ἀναγεννήσεις τῆς Δύσης. Μᾶλλον μᾶς προσφέρουν μία περιττὴ καὶ συχνὰ βλαβερὴ τροφή, γιατί, γιὰ τὴν ἐπαφὴ μὲ μία ἄρτια θνητὴ ὑπόσταση, μᾶς ἀρκεῖ ἡ Ἀρχαία Ἑλλάδα».
Γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε νὰ προσπελάσουμε χωρὶς παραμορφωτικὲς ἰδεολογικὲς ἀλλοιώσεις τὰ βιώματα ὅσων ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν Ἐλευθερίας μᾶς χρειάζεται, ὅπως γράφει ὁ Λορεντζάτος, νὰ ἐπαναφέρουμε τὸ ἑλληνικὸ ποτάμι στὴν κοίτη του καὶ νὰ ἀποκτήσουμε πάλι τὸν ἀέρα ποὺ εἶχαν ἔναντι τῶν ξένων οἱ Κολοκοτρώνης καὶ Μακρυγιάννης. Στοὺς ἑορτασμοὺς θὰ ἀποδειχθεῖ ἂν εἴμαστε ἄξιοι ἀπόγονοι ἐνδόξων προγόνων.
Θὰ εἶναι ἡ ἐσχάτη πλάνη, χειρότερη ἀπὸ ὅλες τὶς προηγούμενες, ἂν ἀκολουθήσουμε τὴ λογική του ἀθέου κοσμικοῦ Ἰσραηλινοῦ Ἑβραίου συγγραφέα Ἀμὸς Ὂζ (Σήμ. Πῶς ταιρίαζαν αὐτὰ τὰ ἀντιφατικὰ μὲ τὰ ὁποῖα αὐτοπροσδιοριζόταν ἦταν δικό του ζήτημα). Σὲ ὁμιλία τοῦ εἶχε πεῖ ὅτι βλέπει τὸν ἑαυτό του ὡς νόμιμο διάδοχό του ἰουδαϊσμοῦ. Καὶ ὡς τέτοιος ὅτι ἦταν ἐλεύθερος «νὰ ἀποφασίσει ἂν θὰ κρατοῦσε αὐτὴ τὴν τεράστια κληρονομιά, τί θὰ τοποθετοῦσε στὸ σαλόνι του, καὶ τί θὰ ἀποθήκευε στὴ σοφίτα». Εἶναι θανάσιμο γιὰ ἕνα λαὸ καὶ τὸν πολιτισμὸ τοῦ ἂν οἱ ἀπόγονοι αἰσθάνονται ὅτι δὲν ἔχουν κάποια ὑποχρέωση ἔναντι τῶν προγόνων τους, οὔτε εὐθύνη ἔναντι τῶν ἀπογόνων τους, ἀλλὰ ἔχουν μόνο τὸ δικαίωμα νὰ καταστρέψουν ἤ, μὲ βάση τὴν ἰδεολογία τους, νὰ παραμορφώσουν αὐτὸ ποὺ παρέλαβαν.
Ὅλοι αὐτοὶ ἀγωνίσθηκαν, ἔψαλαν, ἔγραψαν ἔχοντας τὸ βίωμα ποὺ περιγράφει καὶ ὡς δικό του ὁ Ζήσιμος Λορεντζάτος (1915-2004): «Γεννήθηκα, ἔζησα καὶ θὰ πεθάνω στὴν πίστη τῶν πατέρων μου, στὴν πίστη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας... Γεννήθηκα, ἔζησα καὶ θὰ πεθάνω στὴ γλώσσα τῶν πατέρων μου, στὴ γλώσσα τοῦ Ὁμήρου καὶ τῶν Εὐαγγελίων... Καὶ πιστεύω πὼς θὰ περάσουν ἀκόμα ἀμέτρητοι αἰῶνες, ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Σεφέρης βιάστηκε νὰ μοῦ παραδώσει τὴν ἀπαισιόδοξη μαντεῖα: “Φοβᾶμαι μήπως εἴμαστε οἱ τελευταῖοι ποὺ μιλᾶμε ἑλληνικά”».
Ἐλπίζεται ὅτι στὴ λογική του ἑορτασμοῦ γιὰ τὸ 1821 δὲν θὰ ἀκολουθήσουμε τὴ σκέψη τῶν....
διαφόρων Ἀναγεννήσεων τῆς Δύσης. Ὁ ποιητὴς καὶ στοχαστὴς Γιῶργος Σαραντάρης (1908-1941) σὲ ἄρθρο του στὴν «Καθημερινὴ»(5.6.1939), μὲ τίτλο «Σημεῖα προσοχῆς», ἔγραψε: «Ὁ βαθύτερος λόγος τῆς στροφῆς τῶν διαφόρων Ἀναγεννήσεων τῆς Δύσης πρὸς τὴ μελέτη, τὴ μίμηση καὶ τὴ λαχτάρα τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας, εἶναι ἡ ἀνικανότητά τους νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό, νὰ πιστέψουν στὴν αἰωνιότητα τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ τοῦτο σὲ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες δὲ μαθαίνουν ὑποστασιακὰ τίποτε οἱ διάφορες Ἀναγεννήσεις τῆς Δύσης. Μᾶλλον μᾶς προσφέρουν μία περιττὴ καὶ συχνὰ βλαβερὴ τροφή, γιατί, γιὰ τὴν ἐπαφὴ μὲ μία ἄρτια θνητὴ ὑπόσταση, μᾶς ἀρκεῖ ἡ Ἀρχαία Ἑλλάδα».
Γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε νὰ προσπελάσουμε χωρὶς παραμορφωτικὲς ἰδεολογικὲς ἀλλοιώσεις τὰ βιώματα ὅσων ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν Ἐλευθερίας μᾶς χρειάζεται, ὅπως γράφει ὁ Λορεντζάτος, νὰ ἐπαναφέρουμε τὸ ἑλληνικὸ ποτάμι στὴν κοίτη του καὶ νὰ ἀποκτήσουμε πάλι τὸν ἀέρα ποὺ εἶχαν ἔναντι τῶν ξένων οἱ Κολοκοτρώνης καὶ Μακρυγιάννης. Στοὺς ἑορτασμοὺς θὰ ἀποδειχθεῖ ἂν εἴμαστε ἄξιοι ἀπόγονοι ἐνδόξων προγόνων.
Θὰ εἶναι ἡ ἐσχάτη πλάνη, χειρότερη ἀπὸ ὅλες τὶς προηγούμενες, ἂν ἀκολουθήσουμε τὴ λογική του ἀθέου κοσμικοῦ Ἰσραηλινοῦ Ἑβραίου συγγραφέα Ἀμὸς Ὂζ (Σήμ. Πῶς ταιρίαζαν αὐτὰ τὰ ἀντιφατικὰ μὲ τὰ ὁποῖα αὐτοπροσδιοριζόταν ἦταν δικό του ζήτημα). Σὲ ὁμιλία τοῦ εἶχε πεῖ ὅτι βλέπει τὸν ἑαυτό του ὡς νόμιμο διάδοχό του ἰουδαϊσμοῦ. Καὶ ὡς τέτοιος ὅτι ἦταν ἐλεύθερος «νὰ ἀποφασίσει ἂν θὰ κρατοῦσε αὐτὴ τὴν τεράστια κληρονομιά, τί θὰ τοποθετοῦσε στὸ σαλόνι του, καὶ τί θὰ ἀποθήκευε στὴ σοφίτα». Εἶναι θανάσιμο γιὰ ἕνα λαὸ καὶ τὸν πολιτισμὸ τοῦ ἂν οἱ ἀπόγονοι αἰσθάνονται ὅτι δὲν ἔχουν κάποια ὑποχρέωση ἔναντι τῶν προγόνων τους, οὔτε εὐθύνη ἔναντι τῶν ἀπογόνων τους, ἀλλὰ ἔχουν μόνο τὸ δικαίωμα νὰ καταστρέψουν ἤ, μὲ βάση τὴν ἰδεολογία τους, νὰ παραμορφώσουν αὐτὸ ποὺ παρέλαβαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου