Ἅγιος Παϊσιος - ὁ ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως

Φωτογραφία τοῦ
«Ρωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»

Μὲ ἀφορμὴ τὴ σημερινὴ ἡμέρα μνήμης του

Ὁ ἅγιος Παϊσιος ὁ ἁγιορείτης ἔχει χαρακτηρισθεῖ, καὶ δικαίως, ὡς ὁ ἅγιος τοῦ πονεμένου σύγχρονου ἀνθρώπου. Ἡ ἀδιάκριτη ἀγάπη του γιὰ τοὺς πλανεμένους ἀδελφούς, ἡ συνεχὴς ἄσκηση καὶ ἡ ἀδιάλειπτη προσευχὴ ἦταν τὰ καθημερινὰ ἐργαλεῖα του πρὸς τὴν ἁγιότητα καὶ τὴ θέωση. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, εἴτε εἶχε τὴν εὐλογία νὰ τὸν γνωρίζει προσωπικὰ εἴτε ὄχι, τὸν εἶχε ἁγιοποιήσει στὴ συνείδησή του, πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν ὀσιακὴ του κοίμηση.
Αὐτὸ ποὺ ἴσως δὲν γνωρίζουμε οἱ περισσότεροι, εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς ὁ ἅγιος Παϊσιος δὲν ἔμεινε ἀμέτοχος στὶς προκλήσεις τοῦ καιροῦ του. Ὅταν ἡ περίσταση τὸ ἀπαίτησε, ὁ ἀσκητὴς ἅγιος παρενέβη δυναμικὰ καὶ μὲ σθένος, ὑπερασπιζόμενος τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τῆς πίστης μας καὶ τῆς παάδοσής μας. Συνεπὴς στὴν ἱερὰ παρακαταθήκη τῆς ὁποίας – ὅπως κι ἐμεῖς – ὑπῆρξε κληρονόμος, ἐκφράστηκε δημόσια, μὲ παρρησία καὶ ἀποφασιστικότητα, στὰ ὅσα ἀντιπαραδοσιακά, καινοφανῆ καὶ ἀντορθόδοξα διαδραματίστηκαν κατὰ τὴν ἐποχή του καὶ γιὰ τὰ ὁποία ἀσφαλῶς εἶχε ἄποψη καὶ δὲν δίστασε νὰ τὴ δημοσιοποιήσει.
Ἀναφερόμαστε σὲ δύο ἀνοικτὲς ἐπιστολὲς τὶς ὁποῖες συνέταξε (τὴν πρώτη ἀπὸ τὶς δύο συνυπέγραψε μὲ ἄλλους δύο ἀσκητὲς) καὶ ἀπέστειλε μὲ ἀφορμὴ τὰ ἀνοίγματα τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα πρὸς τοὺς παπικοὺς κατὰ τὸ δεύτερο μισό τῆς δεκαετίας τοῦ...’60 (ἡ ἀντιστοιχία μὲ τὶς σημερινὲς κινήσεις προσέγγισης πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους ποὺ ἀκολουθοῦν Πατριάρχες καὶ Ἐπίσκοποι εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ προφανής). Οἱ δύο αὐτὲς ἐπιστολὲς δημοσιοποιήθηκαν πολλὲς φορὲς ἀπὸ τότε καὶ ἀπὸ διάφορα μέσα, μέχρι καὶ σήμερα, ἀκριβῶς λόγω τοῦ ἐπικαίρου τοῦ θέματος καὶ τῆς ἁγιοπατερικῆς καὶ ὀρθόδοξα συνεποῦς στάσης τοῦ ἁγίου.


Γιὰ τὴν οἰκονομία τῆς παρούσης σχετικῆς ἀναφορᾶς, θὰ περιοριστοῦμε στὴν παρουσίαση μεμονωμένων σημείων τῶν δύο ἐπιστολῶν, τὰ ὁποία ὅμως ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ ὅσα τεκταίνονται σήμερα, λίγες ἡμέρες μετὰ τὴ λήξη τῶν ἐργασιῶν τῆς λεγομένης «ἁγίας καὶ μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης».


Ἀναφερόμενος, λοιπόν, ὁ ἅγιος στὴ διαχρονικὴ στάση τῶν ἁγίων Πατέρων ἔναντι τῶν ἑτεροδόξων σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὴ σημερινὴ ἀκατάσχετη καὶ ἀθεολόγητη ἀγαπολογία – τῶν κατὰ τὰ λοιπὰ ὀρθοδόξων σύγχρονων ποιμένων – γράφει: «Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ φάνηκαν «σκληροὶ» στὴ διατήρηση τοῦ Δόγματος, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀγάπησαν περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον τὸν ἄνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τὰ ἀπύθμενα βάθη του καὶ δὲν θέλησαν ποτὲ νὰ τὸν κοροϊδέψουν μὲ τὶς συνθηματολογίες ἐφήμερης καὶ ἀνύπαρκτης ἀγάπης, ἀλλὰ τὸν σεβάστηκαν προσφέροντάς του τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Ἀληθείας, ποὺ χαρίζει τὴ μακαρία ἐν Ἁγίω Πνεύματι ζωή».


Σὲ ἄλλο σημεῖο τῶν ἐπιστολῶν του, ὁ ὁμολογητὴς ἅγιος ἀναφέρει: «Ἐπειδὴ βλέπω τὸν μεγάλο σάλο εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μας, ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων φιλενωτικῶν κινήσεων καὶ τῶν ἐπαφῶν τοῦ Πατριάρχου μετὰ τοῦ Πάπα, ἐπόνεσα κι ἐγὼ σὰν τέκνον Της καὶ ἐθεώρησα καλόν, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς προσευχές μου, νὰ στείλω κι ἕνα μικρὸ κομματάκι κλωστὴ (ποὺ ἔχω σὰν φτωχὸς Μοναχός), διὰ νὰ χρησιμοποιηθεῖ κι αὐτό, ἔστω γιὰ μία βελονιά, διὰ τὸ πολυκομματιασμένο φόρεμα τῆς Μητέρας μας».


Γιὰ νὰ προλάβει μάλιστα τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις τῶν φιλο-οἰκουμενιστῶν, ἐξηγεῖται: «Φαντάζομαι ὅτι θὰ μὲ καταλάβουν ὅλοι, ὅτι τὰ γραφόμενά μου δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας βαθύς μου πόνος διὰ τὴν γραμμὴν καὶ κοσμικὴν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μιὰν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, ποὺ λέγεται Παπικὴ «Ἐκκλησία», διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δὲν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή».


Ἐπίκαιρος ὅσο ποτέ, ὁ λόγος τοῦ ἁγίου διαπνέεται ἀπὸ ἀνυπόκριτη ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀποδέκτες του, ἀλλὰ δὲν παύει νὰ παραμένει σταθερὰ ἁγιοπνευματικὸς καὶ ὀρθόδοξος. Σὲ ἄλλο σημεῖο τῶν λεγομένων του γράφει τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικὰ – κι αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ ἁγίου στὴ σύγχρονη μεταπατερικὴ καὶ νεωτερικὴ ἐκκλησιολογία ἀκόμα καὶ ὀρθοδόξων θεολόγων καὶ ἱεραρχῶν: «Ἂς γνωρίσωμεν καλὰ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν. Ἡ μόνη ἔλλειψις, ποὺ παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καὶ Ποιμένων μὲ πατερικὲς ἀρχές. Εἶναι ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί· ὅμως δὲν εἶναι ἀνησυχητικόν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ Αὐτὸς τὴν κυβερνάει… Ὁ Κύριος, ὅταν θὰ πρέπη, θὰ παρουσιάση τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικοὺς καὶ τοὺς Γρηγορίους Παλαμάδες, διὰ νὰ συγκεντρώσουν ὅλα τὰ κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, διὰ νὰ ὁμολογήσουν τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, νὰ στερεώσουν τὴν Παράδοσιν καὶ νὰ δώσουν χαρὰν μεγάλην εἰς τὴν Μητέρα μας».


Σήμερα, ἡμέρα ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴ μνήμη τοῦ μεγάλου σύγχρονου ὁμολογητοῦ ἁγίου, μᾶς δίνεται ἡ μεγάλη εὐκαιρία νὰ προστρέξουμε σ’ αὐτὸν καὶ νὰ τοῦ ζητήσουμε ἰκετευτικῶς νὰ πρεσβεύει γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ γιὰ τὴ διαφύλαξη τοῦ ἀμωμήτου τῆς εὐλογημένης μας πίστης, νὰ τὸν παρακαλέσουμε ταπεινῶς νὰ μεσιτεύει στὸν πανοικτίρμονα Κύριο γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν πεπλανημένων καὶ τὸν φωτισμὸ τῶν ποιμένων μας.


Ἀντὶ ἄλλου ἐπιλόγου, ἀντιγράφουμε τὰ ὅσα ὡς κατακλείδα τῶν δικῶν του ἐπιστολῶν σημειώνει ὁ ἅγιος: «Ἂς εὐχηθοῦμε νὰ δώση ὁ Θεὸς τὸν φωτισμόν Του σὲ ὅλους μας καὶ εἰς τὸν Πατριάρχην μας …διὰ νὰ πραγματοποιηθῆ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στὸ σκανδαλισμένο Ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν, καὶ κατόπιν ἂς γίνη σκέψις διὰ τὴν ἕνωσιν μετὰ τῶν ἄλλων «Ὁμολογιῶν», ἐὰν καὶ ἐφ’ ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν ν’ ἀσπασθοῦν τὸ Ὀρθόδοξον Δόγμα». Ἀμήν, γένοιτο!

Ὑπὸ Γεωργίου Μηλιώτη, ἐκπαιδευτικοῦ
orthodoxia-ellhnismos

amethystos