Αἱ μωραὶ παρθέναι

 Χρονογραφίες

Καθένας, ἀπὸ τὴν πολιτικὴ σκοπιά του, φιλελὲς καὶ μή, θὰ ἀρχίσει νὰ νοιώθει τὸ κρύο ἐκτὸς νυμφῶνος, ὅταν οἱ τοῦ καθεστῶτος ἀρχίσουν (λόγῳ ἀδιεξόδου κι ὄχι γιατὶ «νενικήκαμεν») νὰ ἀποσύρουν τὰ σαδομαζοχιστικὰ μέτρα τους, καὶ τὰ ΜΜΕ θὰ ἀλλάξουν τροπάρι. Ὅλο καὶ κάποια κολοτούμπα θὰ σκεφτεῖ νὰ κάνει. Ζωὴ εἶναι ἡ ταχυδακτυλουργικὴ διαχείριση τῶν ἀντιφάσεων, ἄλλωστε. Ὡστόσο, δὲν τιμᾶ κανέναν ποὺ καταδίκαζε τὴν ὀρθοπολιτικὴ ἀντίληψη τῶν πραγμάτων τὸ γεγονὸς ὅτι συναίνεσε στὴν ὀρθοπολιτικὴ ὑστερία.

Τις επόμενες μέρες, καθώς η φάρσα που ζούμε κατεβάζει αυλαία, θα δείτε πολλούς να προσχωρούν στο στρατόπεδο του σκεπτικισμού και να εκφράζουν αμφιβολίες για το κατά πόσον είχε νόημα το συλλογικό αυτομαστίγωμα στο οποίο υποβλήθηκαν οι κοινωνίες μας. Θα δείτε επίσης κάποιους ξεδιάντροπους γλείφτες να θυμούνται τις φιλελεύθερες ευαισθησίες τους και να γράφουν δεκάρικους για τα ατομικά δικαιώματα, τη στάθμιση των αγαθών και το πολιτικό κεκτημένο της δυτικής δημοκρατίας. Θα απομείνουν βέβαια και κάμποσοι βραδύνοες κομπάρσοι, που θα αργήσουν να πάρουν πρέφα την αλλαγή του επίσημου αφηγήματος και θα καταλήξουν γραφικές (και τραγικές συνάμα) φιγούρες σαν τους γιαπωνέζους στρατιώτες που συνέχιζαν τον πόλεμο 15 και 20 χρόνια μετά τη συνθηκολόγηση του Αυτοκράτορα, σκελετωμένοι ημιάγριοι στις ζούγκλες της νοτιοανατολικής Ασίας. Αυτοί έχουν την αμέριστη συμπόνια μας και δεν είναι το θέμα της παρούσας ανάρτησης.

Στους όψιμους σκεπτικιστές όμως, τους δήθεν φιλελεύθερους που δημοσίευαν

καμπύλες και στατιστικούς πίνακες όταν το Σύνταγμα γινόταν πατσαβουρόχαρτο, χρωστάμε μόνο περιφρόνηση και χλεύη. Δεν ήταν ποτέ φιλελεύθεροι αλλά φιλελέδες, δηλαδή λακέδες που τα έχουν πλακάκια με την εκάστοτε εξουσία. Είναι οι μωρές παρθένες που έμειναν εκτός νυμφώνος κατά το συναξάρι της Μεγάλης Τρίτης. Η παραβολή των παρθένων διδάσκει και υπενθυμίζει ότι η Δευτέρα Παρουσία δεν θα συμβεί κατόπιν προειδοποίησης αλλά ξαφνικά, θα έρθει σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα όπως λέει ο Παύλος. «Γρηγορείτε, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται».

Η ώρα της κρίσης, η ώρα που ανεστάλησαν βάρβαρα οι συνταγματικές ελευθερίες μας και ποδοπατήθηκε η αξιοπρέπεια μας, ήρθε ξαφνικά. Ήταν ελάχιστοι αυτοί που είχαν λάδι να ανάψουν τα λυχνάρια τους και να ακολουθήσουν τον Νυμφίο· ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που μέσα σε ένα αρρωστημένο κλίμα ορθοπολιτικής υστερίας και αποτρόπαιης μηντιακής τρομοκρατίας όρθωσαν το μικρό τους ανάστημα ενάντια στον κρατικό Γολιάθ και με θάρρος και αρετή άρθρωσαν τον κριτικό αντίλογο του αυτονόητου, πληρώνοντας το κόστος. Η μαρτυρία του ελεύθερου βίου και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων έχει αξία τη στιγμή που πλήττονται. Όταν ο υπνωτισμένος από την προπαγάνδα όχλος ζητά, σε ένα σαδομαζοχιστικό ντελίριο, ακόμα περισσότερη κρατική καταστολή και το σταύρωμα των μαγισσών που δεν «έμειναν σπίτι». Όχι στα εύκολα, όταν ο κυρίαρχος αποφασίσει τη χαλάρωση των λουριών. Τότε είναι πιρουέτα υποταγής και δουλοφροσύνης.

Πηγή