Μαρξίζων Ράμφος στη Νέα Δημοκρατία

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 27 Δεκεμβρίου 2017.

Στην ομιλία του στο συνέδρο[1] της ΝΔ[2] ο Στέλιος Ράμφος αναφέρθηκε στις σχέσεις κοινωνίας και κράτους, διαχώρισε το πρω-νεωτερικό από το νεωτερικό κράτος και διαπίστωσε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι «ζει ένα σχήμα νεωτερικού, συγχρόνου κράτους με προνεωτερικούς όρους και νοοτροπίες». Από αυτό πηγάζουν όλα τα άλλα, τα οποία δεν μπορούν καν να γίνουν αντιληπτά, αν δεν αναγνωρίσουμε αυτό το πρόβλημα.

Αμέσως μετά, επιχείρησε να διευκρινήσει και να γίνει πιο συγκεκριμένος. Είπε αυτολεξί:

«διαμορφώνονται σχήματα παράδοξα έως δύσκολα, όπως το γεγονός ότι στην εμπλοκή της κοινωνίας με το κράτος παρεμβάλλονται στοιχεία που καθιστούν ακόμα πιο επώδυνο το πρόβλημα. Ξαφνικά βρίσκουμε θεσμούς πνεματικούς με κοινωνική σημασία να είνα ΝΠΔΔ, όπως η Εκκλησία. Είναι ανωμαλία δομική αυτό το πράγμα. Είναι ανωμαλία δομική …διότι η εμπλοκή μιας τέτοιας δομής σε ένα κράτος δημιουργεί προβλήματα πάρα πολύ σημαντικά, είτε πρόκειται για βιβλία σχολικά, είτε πρόκειται για ρυθμίσεις σχέσεων ανθρώπων».

Συνοψίζω: το βαθύ πρόβλημά μας είναι ότι πορευόμαστε με προνεωτερικούς όρους, με παράδοξο σχήμα την δομική ανωμαλία ότι η Εκκλησία είναι ΝΠΔΔ. Τα προβλήματα που απορρέουν είναι δύο: α. παρεμβάσεις για σχολικά βιβλία, και β. ρυθμίσεις ανθρώπινων σχέσεων. Υποθέτω εννοεί την τέλεση θρησκευτικού γάμου, διότι δεν ξέρω τι άλλες σχέσεις ανθρώπων ρυθμίζει η Εκκλησία. Δεν μιλάει για το Ισλάμ και τις αρμοδιότητες οικογενειακού δικαίου του θρησκευτικού ηγέτη.

Δεν γνωρίζαμε ότι όλα τα προβλήματα της Ελλάδας πηγάζουν από τις παρεμβάσεις της Εκκλησίας για το μάθημα των Θρησκευτικών. Εξαιρετική η συμβολή του. Τον πληροφορώ όμως ότι το 30% των δημοσίων σχολείων του Ηνωμένου Βασιλείου ανήκουν σε διάφορες Εκκλησίες, κυρίως την Αγγλικανική και Καθολική. Ανήκουν, σημαίνει ανήκουν, πχ. ορίζουν ποιος θα γίνει δεκτός κοκ. Επίσης, το 70% των δημοσίων σχολείων παρουσιάζουν κάθε Χριστούγεννα  θεατρικό έργο με τη Γέννηση του Ιησού, συχνά μέσα σε γειτονικό ναό, όπου οι γονείς ψέλνουν μέρος των καλάντων με αναφορές στον Χριστό.

Στη συνέχεια της ομιλίας του θεώρησε ότι «το κράτος δίνει την σκόπευση στην κοινωνία» και η κοινωνία πρέπει να ακολουθεί. Η προσωπική μου άποψη είναι η ακριβώς αντίθετη: η κοινωνία προηγείται του κράτους, ως έννοια, και διαμορφώνει το κράτος σύμφωνα με τις δικές της παραδόσεις, αξίες, προτεραιότητες και γενικώς τα χαρακτηριστικά. Υπάρχει ένα δεδομένο συλλογικό υποκείμενο με ιστορικές αναφορές, αποτέλεσμα της ώσμωσης του οποίου με την ανάγκη για ύπαρξη πολιτικής οντότητας, δημιουργεί το κράτος.

Ειδάλλως, από πού αλλού αντλεί το κράτος την «σκόπευση», ώστε να την μεταδώσει στην κοινωνία και να την «εγχρονίσει», όπως λέει ο κος Ράμφος; Η μοναδική απάντηση, στο ίδιο μήκος κύματος, είναι μία μαρξίζουσα άποψη, όπου τα κράτη έχουν παγιωθεί ως δομές εξουσίας και είτε στη φεουδαρχία, είτε στην καπιταλιστική εποχή, αντλούν σκόπευση από την εκάστοτε άρχουσα τάξη και ορίζουν/πλάθουν την κοινωνία κατά τις ανάγκες της. Μόνο που η συνέχεια της θεωρίας προβλέπει μαράζωμα του κράτους με διεθνιστικές αναφορές. Αυτά τα άφησε για το επόμενο συνέδριο;

Αναρωτιέμαι τι δουλειά έχει η Νέα Δημοκρατία με υπεραπλουστευτικό αντικληρικαλισμό και μαρξίζουσες θεωρίες κράτους-κοινωνίας. Όλα τα (κεντρο-)δεξιά κόμματα του δυτικού κόσμου εκτός από φιλελεύθερα στα οικονομικά είναι συντηρητικά στα κοινωνικά. Στο ΗΒ μάλιστα, το κόμμα ονομάζεται ευθαρσώς «Συντηρητικό».

[1] Η πρόσκλησή του στο συνέδριο δεν απετέλεσε έκπληξη. Πριν από 13 μήνες είχε διάλογο με τον αρχηγό της ΝΔ, Κυριάκο Μητσοτάκη, και δημοσιογράφο ειδησεογραφικού ιστοχώρου, σε πολύ θερμό κλίμα όπου επικράτησε ο ενικός ανάμεσά τους καθ’ όλη τη διάρκεια.

[2] Δυσάρεστη έκπληξη για το συνέδριο ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος δεκδικεί μάλιστα την αυτοδυναμία, απευθύνθηκε σε πρώτο πρόσωπο στον κ. Σταύρο Θεοδωράκη, πρόεδρο του Ποταμού του 1.5%, και είπε ότι τα κόμματά τους «έχουν δυσδιάκριτες διαφορές».

Αντίβαρο