Σιγὰ μὴ δὲν ὑπερασπίζονταν τοὺς ὁμοϊδεάτες τους.
Ἡ κοινοτοπία τοῦ μοντερνισμοῦ χαρακτηρίζεται «θάρρος». Δηλαδή, γιὰ νὰ ἀποκρυπτογραφήσουμε τὴν ἀνακοίνωση: Τὸ καλλιτεχνικὸ κατεστημένο θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του διωκόμενο ἢ παραγνωρισμένο ἀπὸ τὴν κοινωνία. Κι ἂς εἶναι γεμάτη ἡ Δύση ἀπὸ κακάσχημα ἀγάλματα, κακάσχημα κτήρια. Ἀπὸ μοντέρνα, σύγχρονη τέχνη. Ἀπὸ φασὸν «δημιουργίες», λὲς καὶ βγῆκαν ἀπὸ τὸ ἴδιο καλούπι κατασκευῆς κονσερβῶν. Εἶναι, λοιπόν, χαρακτηριστικὴ μέθοδος αὐτοσυντήρησης νὰ αὐτοπαρουσιάζεσαι ὡς ὑπὸ διωγμὸν ἐνῶ ἐλέγχεις τὴν κατάσταση χωρὶς ἀντίλογο.
Ἡ ἐνασχόληση μὲ τέτοια καλλιτεχνικὴ κοινοτοπία χαρακτηρίζεται ὡς κάτι ρηξικέλευθο! Λὲς καὶ ζοῦμε στὸ 1930 καὶ δὲν πρέπει νὰ χάσουμε τὸ τραῖνο τῶν καλλιτεχνικῶν ἐξελίξεων. Λὲς καὶ τὸ ὕψιστο νόημα τῆς Τέχνης εἶναι ἡ καινοτομία καὶ ἡ ρήξη. Μιλᾶμε ἄραγε γιὰ Τέχνη ἢ γιὰ μεθόδους τοῦ μάνατζμεντ καὶ γιὰ μόδες κουρέματος, ποὺ ὅσο πιὸ γρήγορα ἀλλάζουν καὶ πιὸ «ἀνατρεπτικὲς» εἶναι, τόσο καὶ πιὸ ἀνώτερες;
Ποιὸς «διάλογος μὲ τὴν κοινωνία» προηγήθηκε ἢ γίνεται, ὅταν τῆς ἐπιβλήθηκε ἡ ἀλλαγὴ τοῦ θρησκευτικοῦ καλλιτεχνικοῦ γούστου της; Γιατὶ, ἂς μὴν ξεχνᾶμε, δὲν ἔχουμε ἕνα ἀκόμη δημόσιο γλυπτὸ τῆς σειρᾶς, ἀλλὰ ἕναν δημόσιο διάκοσμο σχετικὸ μὲ μιὰ γιορτὴ κάποιας θρησκείας. Οἱ
μονόλογοι μιᾶς κλειστῆς ὁμάδας ἀνθρώπων ποὺ ἔτυχε νὰ «ἔχουν πιάσει τὰ πόστα» καὶ ἀναπαράγονται ὡς ὁμάδα χάρη στὴν οἰκονομικὴ βοήθεια τῶν ὑπολοίπων μελῶν τῆς κοινωνίας, δὲν εἶναι διάλογος μὲ τὴν τελευταία. Εἶναι σχέση κυριάρχησης -ἀκριβῶς μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ εἶναι μονόλογοι.
Κοιτάξτε τὸ ὕφος τῆς ἀνακοίνωσης. Σὰν νὰ εἶναι Ἀπόφαση Νομάρχη τοῦ Μεσοπολέμου (σοβιετικοῦ καὶ ἕλληνα). Ἐπειδὴ θεωροῦμε. Ἐπειδὴ διαχειριζόμαστε… Ἐπειδή πιστεύουμε… Ἐπειδὴ τὸ ἕνα, ἐπειδὴ τὸ ἄλλο.
Ἂς τὸ ποῦμε, λοιπόν: Σὲ τί διαφέρει ἡ πρωτοπορία τὴν ὁποία ἐξυμνοῦν τέτοιες ἀνακοινώσεις ἀπὸ τὰ ἀγάλματα τῆς ἐθνικοσοσιαλιστικῆς τέχνης ποὺ ἀπεικονίζουν ψηλόλιγνους πιθηκοειδεῖς μπρατσαράδες; Σὲ τί διαφέρουν τὰ μουσολινικὰ κτήρια ἀπὸ τὸ σοβιετικὸ γιγαντισμό; Δὲν ἔχουν κοινὸ χαρακτηριστικὸ τὸ μαζάνθρωπο μὲ σάλτσα ὑποχρεωτικοῦ ἡρωισμοῦ; Δὲν ἐξυμνοῦν τὴν ἐπιστημονίζουσα (ἐπιστημονισμός) αὐταπάτη τῆς Μηχανῆς καὶ τῆς τεχνικῆς Προόδου, τὶς θετικιστικὲς αὐταπάτες τοῦ 19ου αἰ.; Ὅ,τι καὶ νὰ σήμαιναν γιὰ τὴν ἐποχή τους καὶ τὸν ἐνθουσιασμό της, σημαίνουν κάτι σημαντικὸ σήμερα;
Ὁ φύλακας-ἄγγελος τοῦ Παλαιοῦ Φαλήρου:
Ἡ ἀνακοίνωση τοῦ ΚΜΣΤ:
Το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον μέσω των δημοσιευμάτων Τύπου και κοινωνικής δικτύωσης την υπόθεση του χριστουγεννιάτικου δέντρου στον Δήμο Ιωαννίνων, που αποτελεί άμεση αναφορά στο Μνημείο στην Τρίτη Διεθνή του Ρώσου πρωτοπόρου καλλιτέχνη Βλαντίμιρ Τάτλιν (1919).
Χαιρετίζουμε το γεγονός αυτό για πολλούς λόγους:
⦁ Επειδή θεωρούμε ότι είναι θαρραλέα η απόφαση να χρησιμοποιηθεί εναλλακτική αισθητική για τον στολισμό δημοσίου χώρου για παραδοσιακό εορτασμό,
⦁ Επειδή, διαχειριζόμενοι την συλλογή Κωστάκη, την σημαντικότερη συλλογή έργων ρωσικής πρωτοπορίας στον κόσμο, διαπιστώνουμε με χαρά ότι οι νέοι καλλιτέχνες αντλούν ουσιαστικά στοιχεία έμπνευσης από αυτή την μοναδική για τις ρηξικέλευθες καλλιτεχνικές προτάσεις της αισθητική περίοδο του 20ου αιώνα,
⦁ Επειδή πιστεύουμε στην δημιουργική συνέργεια των τοπικών αρχών με τους εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς οργανισμούς και τις καλλιτεχνικές ομάδες,
⦁ Επειδή εκφράζουμε την πεποίθηση πως μέσα από την πράξη αυτή θα βγει κερδισμένος ο δύσκολος διάλογος με την κοινωνία για την εικόνα και τη χρήση του δημοσίου χώρου και παράλληλα θα εξελιχθεί ουσιαστικότερα η προσπάθεια των φοιτητών των Σχολών Καλών Τεχνών να συνδιαλεχθούν με έργα όπως ο Πύργος του Τάτλιν που για την καινοτόμα αισθητική, τεχνική, φιλοσοφική και λειτουργική αξία του αποτελεί σήμερα μοναδικό κεφάλαιο στην παγκόσμια ιστορία της τέχνης.
Χρονογραφίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου