Δὲν ξέρω πόσοι μπορεῖ νὰ ἀσχολοῦνται στὰ σοβαρὰ μὲ τὴν Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση ἐπειδή, λέει, συμπληρώθηκαν τὰ 100 χρόνια (ἔ, καί). Μόνο στὴν Ἑλλάδα ἀσχολούμαστε μὲ τὸ 1917. Στὴ Ρωσία, τὴν ὑποτιμοῦν γιὰ χάρη τῆς ἀντιγερμανικῆς νίκης τοῦ 1945. Μπορεῖ καὶ νὰ μὴν εἶμαι ἐνημερωμένος. Ὄχι ὅτι δὲν ἀσχολήθηκα ξώφαλτσα κι ἐγώ, πάντως δὲν βλέπω καμμιὰ παγκόσμια συγκίνηση, ζέση καὶ καημὸ ὅσο ὑποτίθεται ὅτι ἔχουν στὴν Ἑλλάδα. Ἄλλωστε, στὴν Ἑλλάδα, ἡ Σία Ἀναγνωστοπούλου παρουσιάζει βιβλίο τοῦ Ζουράρη, κι αὐτὸ εἶναι ἤδη ἀρκετὰ ἐπαναστατικό. Τί νὰ γίνει, ἅμα ἔχεις καημὸ νὰ κάνεις διάλογο μὲ τὴν Ἀριστερά, μπορεῖς νὰ τὸν κάνεις ἐφόσον ἔχεις παραπανίσια ζωτικότητα γιὰ πέταμα.
Σὲ ἄλλα νέα, τὰ ἐπαναστατικὰ παράπονα τοῦ Καιροῦ γιὰ τὴν νεολαία τοῦ παρελθόντος καὶ τοῦ παρόντος:
"Μετά τον Β’ Παγκόσμιο έγινε στον δυτικό κόσμο μια ανατροπή που όμοιά της δεν είχε ξαναζήσει η ανθρώπινη ιστορία. Μια ολόκληρη γενιά από ανήλικους έφηβους ξεσηκώθηκαν σε καθημερινή βάση και γκρέμισαν μέσα σε μια πενταετία όσα κοινωνικά στερεότυπα είχαν χτίσει γενιές επί γενεών. Ήταν η πρώτη φορά που η νεολαία το έκανε αυτό και όχι ενήλικες. Μια γενιά από ανήλικους έφηβους επέβαλε τη δική της μουσική, το δικό της ντύσιμο, τη δική της συμπεριφορά, τα δικά της ήθη, τη δική της σεξουαλικότητα, τη δική της ελευθερία, τη δική της ειρηνοφιλία, τη δική της πολιτική επανάσταση, τη δική της διεθνή γλώσσα σε όσες προηγούμενες γενιές συζούσαν μαζί της. …Η νεολαία εκείνη έχτισε έναν άλλο, νέο, κόσμο. Που έχει πάρει το δρόμο του. Αλλά, ανέτρεψε. Κάτι έχτισε. Κάτι έφερε. "
Δυστυχῶς, δὲν ἔπεσε τότε ἕνα γερό χέρι ξύλο (πνευματικὸ χέρι, ἐννοῶ) ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους, καὶ αὐτὸς ὁ ἑσμός, αὐτὸ τὸ μπούγιο, ἡ γενιὰ τοῦ ’60 καὶ ’70, κατέστρεψε τὸν πλανήτη, ἢ μᾶλλον τὴν
Εὐρώπη, σὰν μαθητευόμενος μάγος. Τὰ ἀνήλικα κυριολεκτικὰ πῆραν στὰ χέρια τους τὶς τύχες ἑνὸς πολιτισμοῦ 2.500 χρόνων, ἀποφάσισαν γιὰ τὴ ζωὴ ἢ τὸ θάνατό του. Κι ἔφεραν τὴν μπούργκα στὴ διπλανή πόρτα σας, τὴν ὑπογεννητικότητα / σκυλάκι-ἔκτρωση-ποδήλατο, τὸν τρανσεξουαλισμὸ καὶ τὰ πράιντ, τὸ μασαμπούκωμα γιὰ πάρτυ τῆς γενιᾶς τους, τοὺς ἀνθρωπιστικοὺς βομβαρδισμούς, τὶς κρατικὰ ἐπιδοτούμενες μὴ κυβερνητικὲς ὀργανώσεις, (στὴ χώρα μας) τοὺς πλειστηριασμοὺς σπιτιῶν. Ἔδωσε ἄλλο, διεστραμμένο καὶ φασιστικό, νόημα στὴ Δημοκρατία: Ὄχι ἡ κυριαρχία τῶν πολλῶν, ἀλλὰ ἡ χούντα τῆς μειοψηφίας, ἡ ἰδεολογικὴ δικτατορία τῶν μειονοτήτων -δῆθεν ὡς ἰσηγορία κι ἀνεκτικότητα. Ἀπένειμε ἡ γενιὰ ἐκείνη Νόμπελ (βομβαρδιστικῆς) εἰρήνης καὶ ποίησης στὸν ἑαυτό της. Κι ἀκόμα, πιστεύει ὅτι ἔκανε κάτι σπουδαῖο κι ἄξιο νὰ ἐπαναληφθεῖ: Πρώτα βγαίνει ἡ ψυχὴ καὶ μετὰ τὸ χούι, ἀφοῦ. Κακὸ σκυλὶ ψόφο δὲν ἔχει, βεβαίως -ἀλλὰ ὁ θάνατος ἁπλῶς ἀποτρέπει ἀπὸ τὴ διάπραξη κι ἄλλων κακῶν. Δὲν ἐπιδιορθώνει τὰ πεπραγμένα κακά. Ἄλλωστε, ἡ γενιὰ αὐτὴ ἔφτειαξε τοὺς ἐξίσου ἀπαίσιους κι ἀλαζονικοὺς κλώνους της.
Τοῦ ἁγίου Γρηγορόπουλου, σήμερα.
Χρονογραφίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου